Skalny zakątek

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tak na prawdę zrobił to pewnie z dwa razy, ale nieistotna była ilość i Zapomniany nie powinien czuć się wyróżniony. Był członkiem stada, a Oko ich wszystkich traktował na równi. Oczywiście nie licząc ojca i zastępczyni. Rodzina to rodzina, a Iskra była zastępczynią i jego dobrą znajomą.
–Oblicze wybrała swój własny los... Ty wybierz mądrzej, miej lepsze intencje... I żyj dalej. Pamiętaj... Nadzieja umiera ostatnia- najpierw giną przeciwnicy...
Nijak się to miało do tematu rozmowy, ale miał nadzieję, że młody zrozumie aluzję, iż osoby sprzeciwiające się nam są tak jakby naszymi 'wrogami' pod pewną postacią. Nie można winić innych za wybranie innego losu jaki sami chcieliśmy im narzucić. Niemniej plany zawsze mogą ulegać zmianie. Dla Zapomnianego może to oznaczać inne samice, nie choćby dla uczucia co dla samego rozpłodu. Kto wie co przyniesie ten okropny los.
–A czym jest 'bycie normalnym'? Nikt tego nie zdefiniował. Ja też jestem nienormalny. I Złudzenie i wszyscy... Bo kto z nas jest 'normalny'?
Uśmiechnął się kwaśno na swój tok rozumowania. Dla siebie osobiście miał rację. Tak samo nie można było zdefiniować złego smoka, bo któż z nas jest dobry?
Zabijamy, aby przeżyć. Kochamy dla samego uczucia. Jesteśmy egoistami pod wieloma względami... A więc każdy jest dobry czy zły? Poskładani pół na pół ze złości i obojętności...

[Niebieski Kolec]

Słuchając Oka rozchmurzyłem się. Uśmiech na moim pysku pojawił się od tak. To mogło wydawać się trochę dziwne. Ja uśmiechający się bez większego powodu... Śmieszne. – Spróbuje. W życiu spotkało mnie wiele złego. Niekiedy wywoływało to nieodwracalne skutki...– Wiedziałem, że wytrzymam dużo, Oko pewnie też to wiedział. Ale czy on na serio uważał, że każdy jest nienormalny. Dla mnie normalnością było by dojście do stanu, w którym on jest lub upragnione zapomnienie. – Skoro każdy jest nienormalny to czy ma tak jak ja? Czy podczas nauki magii widzi obok źródła smoka, który próbował go zabić? Czy śni mu się ten smok każdej nocy? Czy cały czas w głowie ma jego głos? W nozdrzach jego zapach? Czy na szyi cały czas czuje ścisk jego łapy?– Tak... To było w skrócie całe moje życie. Chciałe się od niego odciąć, ale się nie dało. Podczas mówienia tego zmróżyłem oczy i spojrzałem z wyrzutem na wojownika. Jak na to zareaguje?

[Jaskiniowy Kolec]

Oko nie został jednak zbity z tropu. Doskonale wiedział co mówił i trzymał się swojej wersji.
–Każdy uzdrowiciel w nocy śni co jakiś czas o swoich nieudanych zabiegach, niektórzy z nich śnią o tym, że ich starania nie uratowały życia jakiegoś smoka. Wiesz jakie mają wyrzuty jeśli ktoś powierza im swoje życie, a oni nie uleczają go? Wojownik taki jak ja śni o swoich porażkach, jak cierpimy... Czujemy po nocach bóle sprzed kilku księżyców i chodź rany nie ma to i tak zostaje w naszej głowie. Nikt Ci tego nie powie, ponieważ nie potrafimy żyć tak na prawdę szczerze. Każdy ma swoje tajemnice i znosi je, bo po prostu musi... Tak i Ty nosisz znamię swojego oprawcy. Jak już Ci niegdyś mówiłem. Niech to będzie Twoją siłą napędową. Chciałbyś, aby kogokolwiek spotkał taki los jak Ciebie? Dlatego trenuj i stań niegdyś przed tym oprawcą , a potem pluń mu w pysk. Jeśli nie dożyje dnia Twojej siły, pluń na jego kurhan. Wyżywanie się na słabszych to oznaka słabości. Był on jedynie gnijącym drzewem w całym lesie smoków. Jeśli nie ominiesz, to go zniszcz. Pokaż sobie, że jesteś od niego lepszy, silniejszy...

[Niebieski Kolec]

Wstałem na równe łapy. Już kiedyś mi to mówił. Ale teraz brzmiało to inaczej. Bardziej pokrzepiająco. Czułem się lepiej, ale nie chcę go zabić. Zemsta byłaby idealnym rozwiązaniem. – Nie chcę jego śmierci... Nawet wtedy nie chciałem. Chcę spojrzeć mu tylko w oczy... Ale mam do ciebie dwa pytania... Wiesz jak się nazywa i jakie imiona nosi jego rodzina? On już pewnie mnie nie pamięta. Chcem się więcej o nim dowiedzieć, poznać jego słabości i wreszcie go dopaść... Powiedziałem spoglądając w ziemię. Nagle obok nas pojawił się nieruchomy siedzący szary wilk. Był on tworem mojej maddary. Czułem się przy nim lepiej. Taki sztuczny przyjaciel...

[Jaskiniowy Kolec]

–Oh. Czy ja mówię o zabijaniu?
Zaśmiał się krótko patrząc gdzieś w przestrzeń. Nawet nie miał tego na myśli, chodź kilka słów na to wskazywało.
–Zniszcz przeciwnika w swoich myślach. Nie w rzeczywistości. Nie pozwalaj by zaszkodził Ci... Wiem, że łatwo jest mówić, ale kiedyś spojrzysz na tego smoka i uświadomisz sobie, że nie jest dla Ciebie żadnym zagrożeniem...
Przerwał na chwilę i westchnął ciężko.
–Ten ostatni? Spojrzenie Mroku. Jest łowcą w Cieniu i jest pokrewny z Uśmiechem Cienia jeśli dobrze pamiętam...
A co mu tam. Może zmotywuje tym Zapomnianego? Inaczej co zrobi? Poleci na granicę i zacznie nawoływać z takim doświadczeniem jakie ma? Znów by oberwał...
A może potrenuje i wyzwie go na pojedynek? Może...

[Niebieski Kolec]

Nie mam zamiaru go zabijać. Najwyżej trochę pokiereszować. Spojrzałem w stronę obozu Życia i na " własnego" wilka. Coraz ładniej mi wychodzą. Teraz jednak słuchałem go uważnie. Spojrzenie Mroku... Jednak to nie imię o, które mi chodziło. – Nie mam na myśli jego. Ale dziękuję. Znasz imię mojego piętna?– Dlaczego nazwałem go piętnem? Dlatego, że zawsze mi towarzyszy. Tylko czy Oko zrozumie o kogo mi chodzi. Pomyślałem sobie, że dobrze byłoby już wrócić do groty. Liliowa może się martwić. Muszę z nią poważnie porozmawiać.

[Jaskiniowy Kolec]

–Chodzi Ci o pierwszego? Tego najwcześniejszego? On już nie żyje prawdopodobnie. Nie widziałem go już od ponad piętnastu księżyców. Być może nigdy go już nie zobaczysz...
Rzekł szczerze. Był sam jeszcze smarkaty, kiedy przyszedł z pomocą młodemu.
Westchnął przeciągle. Nigdy nie pytał o tamten incydent po tym jak Cień uciekł do siebie. Cóż zrobić...
–Zajmij się przede wszystkim treningiem. Bądź lepszy, silniejszy... Wtedy pytaj o jego osobę...
Po czym znów spojrzał na nocne niebo. Było takie ładne, spokojne i zimne...

[Niebieski Kolec]

Cóż... Jak nie żyje... Chciałem stanąć z nim pysk w pysk... Ale chyba stracę do tego okazję na zawsze... Westchnąłem cicho. Nie chciałem nigdy o tym wspominać, a teraz. Mówiłem o swojej przeszłości, mrocznej przeszłości. Przeszłości, o której przywódca nie wiedział do ostatnich dwóch księżyców. Teraz jednak muszę wracać. Było zbyt późno by siedzieć tu, na terenach wspólnych. – Szkoda, że nie żyje... Trening, tak to jest teraz najważniejsze. Może nie długo potrenujemy razem... Teraz jest już chyba zbyt późno bym szlajał się po tym miejscu. Wracam do obozu. Bywaj...– Wilk zniknął a ja wstałem i po chwili byłem w drodzę do obozu. Do Omszałych Kamieni.

[Tejfe]

Latając pośród chmur i gęstych mgieł, zauważyła małe odrębne miejsce pośród dzikiej puszczy. Wylądowała tam. Co prawda nie było to dużo miejsca, ale było tu coś co ją mocno przyciągało. Jakby ją wołało... To chyba te kamienie, pomyślała, patrząc na dziwnie wyrzeźbione smoki. Każdy jest inny. Postanowiła, że się tu zatrzyma na chwilę. Musiała przecież odpocząć po długim locie z męczącej nauki pływania. Owinęła się ogonem, próbując się rozgrzać... Idzie zima.

Dodano: 2014-10-25, 13:15[/i] ]
Obudziła się. Trochę się tu zasiedziałam, pomyślała. Przynajmniej jest mi już ciepło. Wstała z ziemii, głośno ziewając. Nikogo tu nie było, więc i tak nikt jej nie słyszał. Zaczęła ruszać skrzydłami, rozmasowując je w ten sposób. Kiedy wiedziała, że nadają się już do latania, powoli zaczęła wzlatywać w powietrze. Skierowała się w stronę groty.

[Czerwony Kolec]

Na jednej z większych skał, pośród drzew wylądował Czerwony Kolec. Adept był podekscytowany, a jego oczy błyszczały. Odkąd Jad Duszy przestał go uczyć spodziewał się, że nigdy nie opanuję nowych zdolności. A teraz nadarzyła się tak wspaniała okazja. Lubił tych ze Stada Życia, przynajmniej nie byli tak wybuchowi, jak Jad Duszy... Nawet miał w tym stadzie pewnego znajomego. Wypatrywał nowego nauczyciela i rozglądał się wkoło z zaciekawieniem.

[Tejfe]

Do Skalnego Zakątka przyleciała Hipnotyzująca Łuska. Ostatnimi czasy, tuż po odejściu od stada Życia, za bardzo nie wiedziała co ze sobą zrobić. Nie żałowała swojej decyzji, ale trochę ciężko było jej się przyzwyczaić do tego, że już nie może tam przebywać. To było nieco dziwne uczucie, nie mieć swojej groty i miejsca. To się jednak zmieni. Chyba. Zanim Hipnotyzująca odeszła z Życia, wiedziała już co i jak ma zrobić, aby ułożyć swoje życie jak chce. Teraz tylko zależało od innych smoków, czy jej plan się powiedzie. Starsza adepta wysłała wiadomość mentalną Runie, przywódczyni Ognia, z prośbą o przybycie. Miała nadzieję, że się zjawi.

[Pani Wojny]

Runa nie dała na siebie długo czekać. Odpowiedziała na wyzwanie z pewną ciekawością. W końcu nigdy wcześniej bezpośrednio z tą smoczycą nie rozmawiała. Czemuż wezwała ona właśnie ją?
Stanęła przed Hipnotyzującą Łuską i zmierzyła ją długim spojrzeniem żółtych ślepi.
– Tak? – powiedziała w końcu w pytającym tonie.
Zastrzygła uszami.

[Tejfe]

Widząc nadlatującą smoczycę, ucieszyła się bardzo. Bała się, że nie przyleci. –Witaj, Runo Ognia.– powiedziała kiedy ta wylądowała przed nią. Skłoniła się jej i posłała krótki uśmiech. Uprzejmości związane z powitaniem, wykonane. –Wezwałam Cię w sprawie dość dla mnie ważnej. Chcę dołączyć do Ognia.– powiedziała, nie spuszczając z niej wzroku. Jej jasne jak dwa kawałki kryształu ślepia, błyszczały z każdym oddechem samicy. Była ciekawa odpowiedzi Ognistej. Nie wiedziała czy ta ją przyjmie czy nie. Byłaby szczęśliwa gdyby to zrobiła, ale dlaczego właściwie miałaby to robić? Jesteś wyrzutkiem, Tehanu. Nie łudź się, że ktoś weźmie Cię pod swoje skrzydło.– takie oto myśli brzęczały w jej łbie. Szybko je jednak porzuciła. Co będzie, to będzie. Decyzja należy do Runy.

[Pani Wojny]

Runa jednak nie podejmie żadnej decyzji, póki nie dowie się więcej. Spojrzała z uwagą na Hipnotyzującą Łuskę.
– Dlaczego? – pociągnęła nosem, rozpoznając zapach – Czemu odeszłaś z Życia? – uniosła lekko brew i uśmiechnęła się krzywo – Skąd mam mieć pewność, że nie masz zamiaru zdradzać naszych sekretów im w imię jakiegoś poronionego planu zemszczenia się za honorową wojnę, za którą Złudzenie Życia nadal jest święcie urażony?
Wydawała się być rozbawiona z jakiegoś powodu. Ale jej rozbawienie raczej nie dotyczyło smoczycy przed nią.

[Tejfe]

Samica zmrużyła ślepia. Liczyła się z takimi pytaniami i była przygotowana na odpowiedź. Szczerą odpowiedź. Nie lubiła kłamać. To był tęż jeden z powodów dla, którego w Życiu nie została. –Czułam, że nie pasuje do tego stada. Czułam to już od dawna, zawsze jednak to tłumiłam w sobie. Wnerwiało mnie to jak inne smoki postrzegały to stado. Nie zgadzałam się z nimi, kiedy mówili to, czy tamto. Ich opis nie zgadzał się ze mną, czy z moją rodziną i przyjaciółmi. Dlatego zawsze próbowałam pokazać im, że jest inaczej. Oni nie mieli racji w swoich słowach, nie mieli jej. Każdy z Życia jest inny. A ja w szczególności. – mówiła, uważnie patrząc na przywódczynię Ognia. Chciała wychwycić wszystkie oznaki świadczące o tym jaką podejmie decyzje. –Ostatnie wydarzenia w stadzie, sprowadziły do tego, że poczułam się tam zupełnie obca. Wszystko co robiłam, wydawało mi się, że reszta oczekuje, że zrobię to inaczej. Nie zgadzali się ze mną, a ja z nimi. Czułam się tam niechciana, odepchnięta. Wyizolowana. Zapomniałam powiedzieć co się stało. Pokłóciłam się ze Złudzeniem, wyzwałam go, on mnie ukarał. Niesłusznie co prawda, ale to zrobił. I od tego się zaczęło. Czułam do niego taką nienawiść, że niewiele myśląc mówiłam o niej wszystkim. Jego dzieciom, przyjaciołom, myśląc, że tamci mnie poprą. To było głupie i mimo niechęci jaką czułam do Złudzenia, przeprosiłam wszystkich na zebraniu wspólnym. Większość je przyjęła, ale to mi nie wystarczyło. Myślałam, że jak pogodzę się z resztą to wszystko wróci do normy, a ja znów będę się czuła tam chciana i potrzebna. Tak jednak nie było. Owszem, pogodziłam się z nimi, ale w głębi serca wiedziałam, że to nie jest moje miejsce. Że dopóki stamtąd nie odejdę, nie poczuję się szczęśliwa. W tamtym stadzie zawsze byłabym postrzegana jako ktoś odmienny, odludek. A ja tak nie chcę. Chciałam zacząć wszystko od nowa. Mieć czystą kartę. Kocham smoki z Życia, z wyjątkami, i zawsze będę mieć w sercu Życie, ale ja nie jestem jedną z nich. Oni są Życiowymi, ja nie. Dlatego odeszłam z tego stada, opuściłam je. Nie robię tego z powodu jakiejś tam zemsty Złudzenia. On mnie nie obchodzi. Większość nie rozumie mojej decyzji, ale chcę, abyś ty ją zrozumiała i przyjęła mnie do Ognia. Mam płomienny temperament, dopasuję się. – Jej melodyjny głos był pełen uczuć i emocji, pełen napięcia i wyczekiwania. Co zadecyduje Runa? To się okaże.

[Pani Wojny]

Uśmiechnęła się kpiąco. Ach, te opowieści o Złudzeniu Życia i Hipnotyzującej Łusce.
– Wymagamy, by wśród Ognistych płomienny temperament szedł w parze z inteligencją. Bezsensowne kłótnie z powodu opinii nie są mile widziane, tym bardziej obrażanie twojego przywódcy nawet jeśli się z nim nie zgadzasz i zwłaszcza jeśli on nie obraził ciebie – uśmiechnęła się sucho, po czym przeszła dalej – Oczekuję też, ze w przypadku wojny w Życiem nie usłyszę od ciebie, że nie życzysz sobie walczyć z nimi. Będąc w Ogniu każdy ma prawo do swoich własnych opinii, ale gdy przychodzi co do czego, każdy staje ramię w ramię z innymi Ognistymi, by walczyć w imię stada – przekrzywiła łeb na bok – I nie otrzymasz dorosłej rangi póki nie pokażesz nam, że twoje umiejętności na to pozwalają, i że co do twojej lojalności względem nas nie będzie wątpliwości – zastrzygła uszami i milczała przez chwilę.
– Czy przyjmujesz moje warunki?

[Tejfe]

Usmiechneła się do Runy, a raczej swej nowej przywódczyni. –Zgadzam się na Twoje warunki. – powiedziała samica, posyłając rozmówczyni radosne spojrzenie. – Chcę też zaznaczyć, że nie obraziłam Złudzenia bez powodu. Ten pierwszy mnie wyzwał, gdy przyszłam z prośbą o pomoc. Ja mu nie pozostalam dłużna. Potem dopiero, obrażają go przed jego dziećmi, zrozumiałam, że przesadzilam. – powiedziała spokojnie, po czym usiadła na ziemi, szczelnie owijając się ogonem.

[Pani Wojny]

– Cóż, jeśli nie umiejąc kogoś przekonać do swojej opinii, bez znaczenia czy mnie czy najmłodszego adepta, uciekasz się to obrażania, to czeka cię ciężkie życie – Runa odwróciła się i ruszyła powolnym krokiem w stronę obozu Ognia, prowadząc za sobą Hipnotyzującą – I w moim stadzie i poza nim. Ale to twoje życie i twoja przyszłość i jesteś wolnym smokiem, więc możesz decydować o sobie wedle uznania. Witaj w Ogniu, Hipnotyzująca Łusko, i życzę ci powodzenia!
Czas zaprowadzić nową adeptkę do jej nowego domu. Ciekawe jak to się dalej potoczy.

[Tejfe]

Skinęła łbem na słowa Runy, z rozbawioną miną. Tak jakby te pierwsze słowa ją nieco rozbawiły. –Masz rację, czeka mnie ciężkie życie. Mnie i osoby, z którymi będę miała styczność.– powiedziała wesoło, choć nie zgadzała się stuprocentowo z Runą. Faktycznie jest zbyt impulsywna, szczególnie w słowach i najpierw powie, potem pomyśli. Ale musiała się pogodzić z tą cechą i dalej z nią żyć. Choć i tak uważała, że nawet gdyby na wyzwiska Złudzenia nie odpowiedziała takim samym krzykiem, i tak prędzej czy później stałaby tutaj, przed Runą z prośbą o dołączenie do Ognia. Nie odeszła wyłącznie przez kłótnię, jak mówiła czuła się inna, niż reszta Życiowych. Nawet jeśli ich kochała. Nie będzie teraz jednak nad tym rozmyślać, ponownie zresztą. Została przyjęta do Ognia i to było w tej chwili, sekundzie ważne. –Dziękuje Ci, Runo za pozwolenie dołączenia do Ognia.– powiedziała swojej nowej przywódczyni, po czym wzbiła się w powietrze i skierowała do swojego, nowego stada.

[Poszukiwacz Kości]

Krążąc po terenach wspólnych, łatwo można natknąć się na miejsca w których smoki często się widują. Młodemu adeptowi, przyjemność sprawiało podążanie za tropem i obserwowaniu trasy poszczególnych gadów. Dało się również dostrzec gdzieniegdzie ślady dzikiej zwierzyny, szukanie jej jednak byłoby niepotrzebnym wysiłkiem.
Podążając różnymi szlakami zapachowymi, w końcu samiec przypadkiem trafił na to miejsce. W jednym punkcie, zupełny brak drzew i krzewów, a obszar otaczały głazy – skały kształtem nietypowe. Zupełnie tak jak gdyby był to ołtarz zbudowany ku czci Bogom i ostatecznie sprofanowany.
Co tu robił Widmowy Kolec? Przede wszystkim usiadł, podziwiając miejsce w którym się znalazł. Jednocześnie też, to właśnie ten prześwit pozwalał promieniom słonecznym przyjemnie grzać jego grzbiet. Nie stanie się więc nic złego, jeśli się tu położy i chwilę odpocznie.

[Bezkresna Galaktyka]

Krążąc po Dzikiej Puszczy, dotarła aż tutaj. Rozglądając się czujnie, usiadła na Skalnym zakątku, chwilę obserwując otoczenie. Po chwili stwierdziła, że miejsce to jest odpowiednie na przeprowadzenie pewnej rozmowy.
Skupiła się i wysłała wiadomość mentalną swemu bratu z prośbą o przybycie. Potem ucichła, czujnie nasłuchując i siedząc spokojnie. Miała nadzieję, że Oczywisty szybko przyjdzie. A miejsce spotkania specjalnie wybrała daleko od dawnego domu. Nie chciała za żadne skarby spotkać swojego wroga, a już na pewno nie chciała, by usłyszał treść ich rozmowy.