Skalny zakątek

[Moderator]

Gdzieś w Dzikiej Puszczy znajduje się specyficzne i dziwne miejsce. Mianowicie jest to nieduży prześwit między drzewami prowadzący do niewielkiej polany, na której z trudem i w wielkim ścisku zmieszczą się maksymalnie trzy dorosłe smoki. Co dziwniejsze, zza drzew wyglądają wielkie głazy, które ktoś wyrzeźbił na kształt niedużych, dość szkaradnych smoków bagiennych. Jedne patrzą złośliwie, drugie chłodno i z dystansem, a wszystkie mają pomarszczoną skórę i wiele zmarszczek na pysku, co świadczy o ich wieku. Nie da się ich policzyć, bowiem w przedziwny sposób znikają i pojawiają się w innych miejscach. Zapewne to jednak omamy wzrokowe.

[Krwiożerczy Obłęd]

Pośrodku ów polany stanął Krwiożerczy Obłęd. To właśnie w tym miejscu, może z braku miejsca, co też było niemałym utrudnieniem dla walczących, umówił się wodny. Jak zwykle stał w pozychi gotowści, która była dla niej tak naturalna, jak oddychanie, rozglądając się. Nie podejrzliwie, i zwracając na siebie wielką uwage, ale czujnie i uwaznie. Omiatał powoli, każdy skrawek Skalnego Zakątku, wpypatrując oznaki pojawienia się samca. Również, tak samo, czyli uwaznie i czujnie,wyostrzył pozostałe zmysły. Choć stał nieruchomo, był spięty, i gotowy do akcji. Obojętnie jakiej, choć bardziej należało nastawiać się na atak.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przybył i Skrzydło. Przedzierał się przez zarośla, nie hałasując jednak jak stado turów. Gdy znalazł się na miejscu, zmrużył ślepia. Odrobinę w irytacji. Strasznie mało miejsca. Ale to może im pomóc. Albo przeszkodzi. Kiwnął Obłędowi łbem na przywitanie i zmierzył go uważnym spojrzeniem swoich żółtych ślepi.
– Jak się miewasz, Wojowniku? – zapytał.

[Krwiożerczy Obłęd]

Krwiożerczy też skinął głową, tyle, że tak jakby niezbyt wyraźnie? Chyba za bardzo mu się nie chciało wykonywać wielkie gesty, które można było zminimalizować do minimum. – Może być – skwitował, wykonując ponowne kiwnięcie, tyle, że takie boczne. – Ale liczę na szybki rewanż na arenie – dodał, uśmiechając się drapieżnie. Bo to, oprócz polowań, jakoś zapełniało mu nudę, która – o dziwo – od jakiegoś czasu zapanowała w stadzie. Nic tam się nie działo. Miala być woja, obecnie jest tylko mglistym wspomnieniem. – A u Ciebie? Jak sprawy w Ziemi? – coś mu się obiło u uszy, że poprzedni przywódca, z jakiś względów, dość niejasnych, abdykował z tronu, ale czy ktoś zajął jego miejsce, lub też je zajmie, już do niego, niestety, nie dotarło.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Kiwnął łbem, a w jego ślepiach błysnęło coś w rodzaju podziwu. Może nie do końca podziwu, ale doceniał chęć walki tego samca. Sam też chciałby rewanżu. A walk nie odmawiał. To mu się jeszcze nigdy nie zdarzyło. Przechylił lekko łeb na bok, słysząc jego pytania. Czyżby Obłęd nie wiedział? No cóż. Zmrużył lekko pysk.
– Nie jest najgorzej, choć teraz mam znacznie więcej spraw na łbie. Chyba przyda mi się Zastępca. – mruknął, a końcówka jego ogona zafurkotała na wietrze, jakby dla potwierdzenia jego słów.

[Krwiożerczy Obłęd]

– A więc jednak Przywódca – mruknął, z taką jakby dziwną nutką, oznaczającą i podziw i szacunek. Co jak co, ale Marzenie, i w krótkim czasie, podniósł swoje predyspozycje, i walka z nim nie była już taka prosta, a i również w krótkim czasie został wybrany na Przywódcę. A taki wybór wcale nie jest prosty, bo i kandydatów na to zaszczytne miejsce było jak na lekarstwo. Dlatego też, w ramach dopełnienia, skinął raz jeszcze wojownikowi, tyle, że nieco wyraźnie. I dłużej. No i z szacunkiem. – To jak? Zaczynamy nasz trening? – zapytał, uśmiechając się drapieżnie, i raz jeszcze spoglądając na wybrane, przez siebie, miejsce. Będzie trudno, ale wcale nie możliwie. Jak narazie to Uskrzydlony wiódł prym w walce, ale przebijał go tylko jedną umiejętnością, jeśli liczyło się i obronę i atak razem.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przez chwilę przyglądał się Krwiożerczemu. W końcu skinął lekko łbem, ale wyglądał na zamyślonego.
– Walka, czy po kolei? – zapytał, przechylając lekko łeb na bok. Jak dla niego po kolei byłoby bardziej efektywne. W końcu wówczas łatwiej wychwycić błędy, coś poprawić, zapytać. Dlatego do Nauczyciela poszedł oddzielnie z atakiem i obroną. Czekał na odpowiedź Krwiożerczego.

[Krwiożerczy Obłęd]

Krwiożerczy długo się nie zastanawiał. Tak trenował z Nauczycielem, jakiś czas temu, i to zamierzał kontynuować. A że mogą się pojawić błędy? Cóż, taki już dar natury każdego smoka, no chyba, że Bóg, a i owe łędy w sztuce wojowniczej można łatwo wychwycić. – Walka – tym razem to on przekrzywił głowę, oczekując na reakcję ziemnego. Na odpowiedź, lub sam atak.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przez chwilę milczał, rozważając jego słowa. W końcu kiwnął łbem.
– Niechaj będzie. Zaczynaj. – polecił. Nie musiał poprawiać pozycji, bo ta, w której walczył, stała się dla niego naturalna. Miał ugięte i lekko rozstawione łapy, uniesiony ogon, skrzydła przy ciele a łeb odrobinę pochylony. Przyglądał się Wojownikowi. Czekał na jego reakcję. Niech się rozpocznie zabawa!

//atak chcesz na V czy VI?

[Krwiożerczy Obłęd]

//A mogę prosić na także VI?

Krwiożerczy nie czekał, choć zaatakował dopiero wtedy kiedy padła komenda: "zaczynaj", od zrywając się do biegu. Zamierzał jak najszybciej znaleźć się przed Marzeniem, ale nie za blisko, aby móc swobodnie zaatakować bez jakiś niemiłych konsekwencji, po czym wspiął się błyskawicznie na zadnie łapy, okręcając się wokół własnej osi. Jak najszbciej, ale to wcale nie oznaczało, że jakoś niezgrabnie, celując swym ogonem w pewne miejscee, konkretnie między nadgarskami a kolanami, smoka. tak jak u Nauczyciela, także i tutaj, zamierzał korzystać i ze swojego atutu – zręczności – jak i siły. Być może owe ćwiczenia kiedyś mu się przydadzą, jeśli wyszkoli siłę, a i przede wszystkim ileż można ciąć i gryźć? Ataków siłowych jest znacznie więcej, i to wcale nie chodziło już o sam fakt uderzania z siłą – pod różnym kątem – ale o sposoby. Bo można kopac, można ziać, mozna łamać kości, można miażdżyć (jakąś część) – te dwa ostatnie dotyczyły ataków z udziałem kłów i pazurów ... Oczywiście, jak zwykle pilnował swojej sylwetki, gdzie skrzydła miał ciasno dociśnięte do ciała, i ułożone tak, jak powinny być ułożone, czyli przy bokach, a ogon łagodnie kołysał się na boki, pomagając mu utrzymać odpowiedni balans. Zgodnie z użytym stylem/techniką, czy jak zwał, tak zwał, zamierzał skorzystać ze swojej siły. Jego celem miało być złamanie kilku kości, najbliższych sobie, a także tych, które znalazły się na lini jego ataku. Ogon miał długi, a i porośnięty ostrymi wypustkami, na które ziemny powinien jednak uważac. Choć wodny, jako, że to był tylko trening, starał się tak go ustawić, żeby jednak nie zrozbić krzywdy, większej krzywdy, Przywódcy Stada Ziemi.
To jeszcze nei był ten moment, gdzie widział wszystko w czerwieni, ale im będzie to dłuższy pojedynek, i ciekawy, to prędzej niż szybciej to nastapi. Już czuł szumiącą krew w żyłach, a także mrowienie na całym ciele, oznaczające przypływa adrenaliny.

[Uskrzydlony Marzeniami]

//z Twojego postu wynika, że Krwiożerczy podniósł się, przednie łapy mając w powietrzu – i właśnie do tego będę się odnosić.

Marzenie obserwował przeciwnika. Czuł się dziwnie, że ma szkolić Krwiożerczego w ataku. Na arenie byli sobie praktycznie równi. A teraz ma go uczyć. No ale nic. Jego bystre ślepia uważnie obserwowały ruchy Obłędu. I trochę zdziwił go tak wykonany atak. Nie zamierzał jednak czekać. Od razu wyprostował ugięte łapy, odskakując do tyłu. Przypomniała mu się nauka z Nauczycielem. Ogon ma większy zasięg, więc lepiej odskakiwać, a nie się uchylać. Dobrze, że Krwiożerczy nie atakował od dołu. To mogłoby być bolesne. Sam Skrzydło starał się działać szybko i sprawnie, wykorzystując swój największy atut, właśnie zręczność. Jego ruchy były płynne i pewne. Podczas lądowania ugiął lekko łapy, wczepiając pazury w śnieg, który pokrył całe wolne stada. Po odskoku zatrzymał się, przyglądając się Krwiożerczemu.
– Tak wykonany ten atak jest niebezpieczny. Wystarczyło, żebym do ciebie doskoczył i miałbym cię jak na tacy. Pamiętaj, że łuski podbrzusza są delikatniejsze. Szybkie i precyzyjne cięcie i byłoby po tobie. – odparł, mrużąc lekko ślepia. Czekał jeszcze na opinię o swojej obronie i następny atak.

[Krwiożerczy Obłęd]

//No tak, tak miało być ... tak mnie uczono dawno temu, i z racji, że Krwiożerczy jest starszym adeptem, dalej się tym posiłkuję xD

W pierwszej chwili uśmiechnął się drapieżnie. Jak jakiś psychopata. – Mi to chyba nie grozi – wskazał wymownie na swoje podbrzusze, nim opadł na wszystkie, cztery łapy. Całego jego ciało, jakby ktoś tego nie zauważył, pokryte było pancerzem. I to jakim. Niby zwykłe łuski, ale jednak coś było w nich nie tak. Bo z jednej strony był normalne, ale z drugiej nienormalne – druga warstwa składała się z naturalnych płyt, które były grube i szerokie. A i na podbrzuszu coś takiego również można było dostrzec, choć akurat tutaj, ten pancerz był jeszcze grubszy i jeszcze wytrzymały. – Obrona adekwatna do sytuacji, choć, jeśli byś wybrał obronę bazującą na sile, mógłbyś uważnie mój ogon, będąc na ugiętych łapach, i jak najszybciej wybić się do góry. Zwykłym skokiem wzwyż – ruch Przywódcy Ziemi, Krwiożerczy potwierdził także skinieniem głowy. Dobrze.
***
To teraz jego ruch, nie? Odczekał chwilę, aż Marzenie przyswoi sobie jego słowa, albo i nie – w zależności, czy nastawia się tylko na obronę zręcznościową czy też i taką i siłową – po czym ruszył do przodu. Tym razem zamierzał zaatakować tak, jak wyposażyła go natura. Zręcznościowo. Zwinnie, szybko, zgrabnie, precyzyjnie. W kilku susach, no może licząc w dwóch lub trzech sztukach, znalazł się przy boku wojownika (najpierw biegł jednak frontalnie, jakby chciał zaatakować jakiś przedni punkt na ciele smoka – pierś, nozdrza, oczy – a potem, wykonał szybki sus na bok) . Lewym boku, tak dla precyzji. Zamierzał zaatakować lewe skrzydło ziemnego, prawą, przednią łapą. To miało być szybkie, płynne, precyzyjne cięcie pazurami. Skutek? Długie nacięcie na nasadzie skrzydła, rozcinające mięśnie i nerwy doprowadzając do opadnięcia i unieruchomienia skrzydła. Wodny nie był typem, który bawi się na arenie, skacze jak jakiś zając, wykonuje jakieś niezliczone cięcia, które są zmyłkami a nie prawdziwym atakiem, więc jego atak miał być szybki, pojedynczy, bez żadnych udziwnień. Czy się powiedzie? Czas pokaże.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Marzenie zmrużył lekko ślepia, słysząc jego słowa. No, ale nic. Dobrze jest mieć wiedzę z różnych dziedzin, jakby na to nie patrzeć. Czas na kolejny atak. Skrzydło cały czas uważnie obserwował ruchy przeciwnika. Zdążył się już nauczyć, że należy wyczekać do końca. Właśnie przez zmyłki, które są tak często stosowane. I nie pomylił się. Szybka zmiana kierunku, w którym biegł samiec. Nieźle. A jednak w pewnym sensie nie dość dobrze. Marzenie nie czekał, aż Krwiożerczy poharata mu skrzydło. Od razu wyprostował ugięte łapy, jednocześnie przechylając się na prawo. Skrzydła trzymał luźno przy bokach. Ot, zwykłe odturlanie się. Szybkie i płynne, ale jakże skuteczne w takich przypadkach. Gdy Wojownik oddalił się na wystarczającą odległość, wstał, od razu będąc w pozycji gotowości. Ogon lekko uniesiony, delikatnie falował na wietrze. Skrzydło nie zwrócił uwagi na śnieg, który przylepiał mu się do futra.
– Całkiem nieźle. Z tym, że jeśli robisz zmyłki, rób je na samym końcu. Wystarczyło doskoczyć od razu do mojego boku i zasygnalizować cios na łapę, a w ostatnim momencie ruchu zaatakować skrzydło. Jeśli zmyłki wykonujesz tą samą kończyną, działa to na twój plus.

[Krwiożerczy Obłęd]

Uważnie wysłuchał swojego przeciwnika. No tak. Na to nie wpadł, a i sam Nauczyciel jakoś nie pokusił się o dodanie czegoś od siebie. Według niego jego ataki były dobre, jak nie bardzo dobre. No cóż. Być może czarnołuski miał gorszy dzień kiedy wodny się u niego szkolił? Być może. Niemniej jednak nie skomentował swój Marzenia, tylko mu skinął głową. Po co tracić cenny czas, a i swoje gardło, na gadnie, skoro można to przekazać na pomocą gestów. Tak jest o wiele, wiele, wygodniej. – Poprawna obrona – skwitował z lekkim, drapieżnym, uśmieszkiem. Na boczne ataki były tylko dwie opcje, i obie zręcznościowe. Albo odskok na bok albo odturlanie. Marzenie skorzystał z tego drugiego sposobu i była to również wersja poprawna. Tak jak pierwsza.
***
Chwilę później, znowu postawił na atak siłowy. Tym razem wybrał szarżę. Okręcił się zwinnie, jak jakaś baletnica, znowu ustawiając się na wprost Marzenia. A jako, że nie było to jakoś skomplikowane, a i trwające zbyt długo (wystarczyło tylko lekko skręcić) i znowu stał się vis-a-vis swego towarzyszka walki. Potem, zrównoważył ciężar ciała, rozstawiając odpowiednio swoje łapy, cały czas mające je ugięte, po czym wystartował. Wyrzucając nieco śniegu/darni spod swoich łap. Zamierzał szarżować, dlatego też lekko pochylił swój łeb, ale bynajmniej nie tak, aby nic nie widzieć. Co to, to nie! Musiał widzieć i swojego przeciwnika i podłoże po którym zamierzał biec, żeby w razie czego móc jakoś zadziałać. Konkretnie, skorygować to i owo. Zamierzał zaatakować Marzenie swoimi baranimi rogami, a także tymi, które znajdowały się na jego łbie. Stąd też nie precyzował jakiegoś punktu na jego ciele. Mógł wbić mu rogi w pierś, mógł mu wbić rogi w czoło, mógł w pysk ... Co jak co, ale w walce, nawet tej na niby, nie ma czas na jakieś błędy, i fuszerkę. A Krwiożerczy, jak można było to zauważyć, nie robił nic byle jak. Do wszystkiego przygotowywał się jak tylko potrafił najlepiej

[Uskrzydlony Marzeniami]

Biorąc pod uwagę, że siła Wodnego nie była tak dobrze wyćwiczona jak zręczność Ziemnego, ten drugi nie miał większych problemów z uniknięciem ataku. Gdy tylko dostrzegł co zamierza Obłęd, przygotował swoją obronę. Oczywiście wyczekał możliwie jak najdłużej, aby być pewnym, że nie zostanie zaskoczony zmyłką. To by dopiero było! A co zrobił? Kolejny prosty, rzadko zawodzący go sposób. Unik oczywiście. Szybkim, płynnym ruchem wzbił się w powietrze, rozkładając skrzydła. Kilka potężnych machnięć powietrznych skrzydeł wystarczyło, by znalazł się nad Krwiożerczym. Pamiętał o tym, żeby ogon nie został za nisko, bo mógłby na tym ucierpieć. Łapy miał lekko ugięte. Zawisnął tak w powietrzu, po czym zgrabnie opadł na ziemię, jakieś pół ogona od Wodnego.
– Nieźle. Ale to zbyt sygnalizowane. W prawdziwej walce nie zdałoby egzaminu. Chyba, że to będzie twoje zagranie atutowe, gdy trochę poćwiczysz swoje mięśnie i ciało, by było silniejsze. Stosując jedynie ataki zręcznościowe, na czym bazujesz, możesz zmylić przeciwnika, gdy zaczniesz atakować siłowo. Pomyśli, że to zmyłka. Przygotuje się na inny atak, a ty dokończysz ten. Jednak takie zagranie nie może być często wykorzystywane, zwłaszcza z tym samym smokiem. – odparł, wzruszając lekko barkami.

[Krwiożerczy Obłęd]

Kiedy tylko spostrzegł ruch marzenia, natychmiast się zatrzymał, choć i tak jego masa popchnęła do o kilka metrów. Cóż, jak się jest masywnym smokiem, choć nie silnym, to tak właśnie jest. Prawo fizyki, niestety. Odchylił się do tyłu, podnosząc także swoją głowę, która wraz z szyją, również miała udział w zatrzymywaniu się. Smok wygiął obie te części ciała płynnie do tyłu. Gdy już się zatrzymał, uważnie wysłuchał swój ziemnego. To co powiedział, oczywiście, zostało zanalizowane, przetworzone i zapamiętane. I znów obrona Marzenia była poprawna, choć gdyby wodny był mniejszy i mniej masywniejszy, Przywódca mógłby go przeskoczyć. Jak przeszkodę, i to mogło być bardzo zasakujące. Dla atakującego, rzec jasna.
***
Przez ułamek sekundy zastanawiał się nad następnym ruchem, jednak szybko znalazł odpowiedni sposób – przynajmniej według siebie. Tym razem nie był on tak prosty jak poprzednio, chociaż smok wolał stawiać na prostotę. Ruszył w kierunku ziemnego, przyspieszając do pełnej prędkości w ciągu dwóch mocnych, szybkich susów. Mogłoby się zdawać, że zamierza znowu staranować Przywódcę Ziemię, ale nie. On jednak zamierzał wykorzystać coś zupełnie innego. Usztywnij łapę, co na pewno zostało zauważone przez przeciwnika, jako, że mocniej napiął mięśnie na niej, lekko ją unosząc. Jednak, to miała być zmyłka, bo zamiast rozharatać pierś, pysk lub nawet gardło przeciwnika, zgarnął nieco śniegu, wyrzucając go w kierunku ślepi ziemnego. Choć ten "atak" był wykonywany po skosie, to i tak jakieś resztki owego śniegu, musiały trawić w ślepia samca. Niewazne w jakich ilościach, wazne było, żeby smok został oślepiony, nawet na te kilka sekund, i nie więcej. To by mu spokojnie wystarczyło, bo mógłby wyprowadzić swój właściwy atak. Rozłożył lekko skrzydło, wysuwając go do przodu, aby uderzyć "pazurem" (jak na avku) w gardziel sparingera. Nie był to jednak atak, który miałby na celu użycie siły. Co to to nie! On chciał uderzyć szybko i zwinnie, bazując na swoim mocnym punkcie. Na zręczności. Choć nawet niezbyt silny atak, przy jakimś błędzie przeciwnika – otepieniu, poślizgnięciu się – może zdziałać wiele szkody. przy tym ataku nie musiał za bardzo kombinowac, bo i łapy i skrzydła znajdowały się z przodu. Ba! Nawet nie rozkładając skrzydła, mógłby wprowadzić swój cios, bo i tak, i siak, skrzydła są zawsze dociśnięte do boków, i zawsze zakończenie obramowania znajduje się z przodu. Zresztą, nie tylko ono. Wykonując swój atak, zamierzał "przeciąć" łuski, skórę, może krtań i tętnicę, doprowadzając tym samym do wykrwawienia, jeśli dobrze wymierzy

[Uskrzydlony Marzeniami]

Brak komentarzy odnośnie obrony uznał za swego rodzaju pochwałę. Oczywiście, że dostrzegł, napięcie mięśni. Jego wzrok automatycznie poszedł tam, gdzie dostrzegł taki ruch. Uniesienie łapy i jej opuszczenie. Dość przewidywalne. Mogło oznaczać tylko jedno. Próbę oślepienia. Marzenie jedynie stał w pozycji gotowości i zanim Obłęd rzucił śniegiem, Skrzydło dokładnie przyjrzał się jego ciału. Nim śnieg dopadł jego ślepi, zamknął je. Co prawda nie widzi, ale ni szczypie i może się skupić na obronie. Jedno uderzenie serca wystarczyło, by się skupić i przypomnieć sobie naukę z Nauczycielem. Co prawda wtedy atakował, ale zasada jest ta sama, prawda? Zaufał swojemu ciału i innym zmysłom. Niemal się uśmiechnął, dość kpiąco, bo Obłęd robił strasznie dużo hałasu. I pomimo niewątpliwej zręczności, jaką odznaczał się Wojownik Wody, poruszał się bardzo ciężko. Zmysły Marzenia, teraz wyostrzone przez brak wzroku, odbierały inne bodźce. Właśnie dźwięk, który pozwalał mu zlokalizować przeciwnika. Dudnienie ziemi, czy raczej śniegu, było co prawda przytłumione, ale także pomagało. I wiatr, który był tutaj obecny ze względu na położenie zakątka. Odbijając się od postaci Wodnego, dotarł do Ziemnego, wiele mu mówiąc. W ostatniej chwili Marzenie po prostu przypadł do ziemi, rozpłaszczając się na niej. Dobrze, że nie ma nad nim głazu, jak podczas nauki u Nauczyciela. Szybki ruch, który w prawdziwej walce uratowałby mu życie. Gdy znalazł się na ziemi, odczekał chwilę, żeby Krwiożerczy zdążył się odsunąć. Wówczas strzepał śnieg z pyska i otworzył ślepia, po czym się podniósł.
– Nieźle. Ale strasznie hałasujesz. Jesteś niewątpliwie bardzo zręcznym smokiem, ale nawet bez ślepi, mając dostępny sam słuch, doskonale wiedziałbym gdzie jesteś. – odparł, po czym odsunął, robiąc kilka kroków do tyłu.

[Krwiożerczy Obłęd]

Krwiożerczy warknął. Z wściekłości, rzec jasna. – A niby jak poruszać bezszelestnie? Mam skakać na paluszkach? A może pazurach? Przecież nie jestem Łowcą, a i oni sami, nie korzystając z pomocy magii, nie są w stanie podkradać się do zwierzyny jak cień. Śnieg skrzypi a jak się trafi na lód, to zwierzyna usłyszy stukanie pazurów. Może się nie znam, bo się tu nie wychowałem, ale z tego co zdążyłem zaobserwować – niekoniecznie w tym miejscu, ale poza granicami Wolnych Stad, zwierzyna w czasie zimy staje się o wiele, wiele czujniejsza niż zazwyczaj, i nawet delikatnie skrzypnięcie śniegu, może ją spłoszyć. – dla niego to było nielogiczne, ale ok. W dodatku, nawet jakby się starał ciszej stąpać, to i tak nic by z tego nie wyszło. Bo słonia nie da się nauczyć cichego poruszania. A właśnie on był takim słoniem. I nic tego nie zmieni, niestety. Przez chwilę na jego pysku majaczył pogardliwy uśmiech, który trwał tylko chwilę. Po potem nastąpił atak. Obniżył nieco pysk, i nabrał powietrze do płuc, nawet nie kryjąc swoich zamiarów – nie miało to sensu. Wzrok utkwił w pysk smoka, i tam też zamierzał posłać swój atak. Jednak to była zmyłka, bo choć patrzył vi sa vi na swojego przeciwnika, to ten nie mógł przewidzieć, czy to będzie główny cel, czy też i nie. Szybko ścisnął odpowiednie gruczoły, wydzielające Hanocz i Szalem. Potem, kiedy już je połączył, otworzył pysk i wypuścił z siebie najprawdziwszy ogień. Smoczy ogień. Bez żadnego wspomagania magią, o! W kierunku Marzenia miał polecieć szeroki ale niezbyt długi długi, gdyż ziemny nie stał za daleko, strumień płomieni. jednak, nie był to koniec, bo po dwóch, może trzech sekundach samego ziania, Krwiożerczy zaczął kręcić głową (cały czas mając szeroko otwartą paszczę) posyłając ogień na prawo, i na lewo, równą linią, a czasami także zahaczał o górę. Ale bez przesady, oczywiście. Celował w łeb, bok, a także i łapy samca. Nie zamierzał się tu popisywać, ale znacznie ograniczyć ruchy Marzenia Ziemi, Ziemi. Starał się podtrzymać płomienie jak najdłużej, aby zwiększy możliwe obrażenia. Gdy jednak mieszanka gazów się wyczerpała, zamknął pysk.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Marzenie zmrużył ślepia. Ogień. Oczywiście. Wiedział, co zrobić. Nie wiedział tylko w którą stronę. A później już wiedział. Odskakiwanie na bok w takiej sytuacji raczej mija się z celem. Właśnie w takich sytuacjach. Dlatego też odskoczył do tyłu, jednocześnie rozkładając skrzydła. Machnął nimi kilka razy, odlatując zarówno do tyłu, jak i wznosząc się w górę, poza zasięg płomieni, zwłaszcza, że Krwiożerczy skupił się raczej na bokach niż na górze, choć i tam powędrowało trochę płomieni. Marzenie starał się działać szybko i sprawnie, aby uniknąć ognia. To nie nauka z Nauczycielem i iluzja. To prawdziwy ogień. Gdy płomienie zgasły, Wojownik wylądował. Jego żółte ślepia utkwione były w postaci Wodnego.
– O ile mnie pamięć nie myli, to ja tu jestem lepiej wyszkolony w zakresie ataku. A ty się tego uczysz. Skoro chciałeś się podszkolić, to słuchaj moich wskazówek, albo się pożegnamy. Co więcej miała to być wzajemna nauka, a ty poza pierwszymi dwoma obronami, nie zwracasz uwagi na to, co robię. Ty miałeś się uczyć ode mnie, a ja od ciebie. Ale jak na razie działa to tylko w jedną stronę. Nie mam ani ochoty ani czasu na takie zachowania. A śnieg owszem, skrzypi, ale ty nawet nie próbowałeś tego zminimalizować. W ataku czasami potrzebna jest odrobina finezji. Zwłaszcza, gdy bazujesz na zręczności swojego ciała, a nie na sile. – głos Wojownika był cichy i spokojny, ale pewny. Nie zamierzał odpuszczać.

[Krwiożerczy Obłęd]

Wodny zwęził nieco swoje ślepia – nie za ciasno, jednak – przekrzywiwszy nieco rogatą głową na bok– Gdybym miał jakieś uwagi do Ciebie, a raczej do twojej obrony, to bym je od razu wysunął. To jak u Nauczyciela, robisz coś źle – komentuje, robisz dobrze, atakuje dalej. A skoro nie mówię nic, oznacza to, że twoja obrona jest poprawna. To chyba logiczne? – bynajmniej dla niego to było logiczne. I to też uzasadnił w swojej odpowiedzi. Być może i on i Marzenie trenowali z zupełnie innym nauczyciele, tyle, że umiejscowionym w jednym i tym samym ciele. O czarnych łuskach i małych,szarych ślepiach. Hm. Finezja? A co to wogóle jest? Taktyka? O gracji w ruchach to słyszał, i to nawet u samego Nauczyciela, ale, że finezja? No nic. Zostawmy ten temat, być może wodny sam do tego dojdzie co to jest. – Mam atakować dalej?