Wyspa na Jeziorze

[Łuna Czaroitu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zdawała sobie sprawę, że raczej Batsu nic te kamieniowe informacje nie dadzą, ale tak czy siak była szczęśliwa, że mogła się tym podzielić. Schowała też swoje cenności z powrotem do ogonowej torebki i kontynuowała ich rozmowę już na inne tematy.

Uniosła brwi w zaskoczeniu. Jego rodzeństwo to były wyverny? Z jakiegoś powodu wcale się tego nie spodziewała. Już po chwili jednak skupiła się na usłyszanych imionach, konkretnie jednym z nich. Akarndur..? Była pewna, że gdzieś je już słyszała. W zastanowieniu miętosiła końcówkę wąsa w palcach, aż w końcu przypomniała sobie zasłyszane imię z ceremonii, w której jakiś czas temu brała udział.
– Ah, Cytrynowy Kolec! Pamiętam, podbiłam do niego na jego ceremonii na Adepta, bo wybrał fajne imię. – pamiętała też, jak niemiło została przegoniona przez leszego. Zastanawiała się, czy wtedy właśnie rozmawiała z matką Batsu. Faktycznie był bardzo podobny do Dmuchawca… w przeciwieństwie do Cytrynowego. – Faktycznie, wygląda zupełnie inaczej, niż ty. – stwierdziła. – Kurde, teraz zastanawiam się, czy przez swój entuzjazm nie zrobiłam złego pierwszego wrażenia. – nie martwiła się tym jakoś mocno, ale wciąż nie była to przyjemna myśl. Wypada raczej mieć dobre kontakty z rodziną swojego… um, bliskiego przyjaciela..? Bardzo bliskiego?...

Mogłaby tak niemal-leżeć na nim w nieskończoność. Czuła pod łapami jego bijące serce i cieszyło ją, że jego rytm jest przyśpieszony jak i u niej. Odpowiedział jednak, przyciągając ją bliżej, a ona przechyliła głowę z uśmiechem. Podobała jej się ta zabawa. Gdy poczuła jego kły na swojej szyi, ledwo zdążyła stłumić zaskoczone westchnienie. Zaskoczone, ale i zachwycone. Dostała dreszczy w reakcji na jego ciepły oddech mierzwiący jej futro oraz nacisk zębów na skórze. Wypuszczając powoli powietrze z ust spojrzała w oczy i uśmiechnęła się lekko.
– No widzisz, a jednak wiesz, o co mi chodzi. – odpowiedziała mrucząc. – Ale tak dla upewnienia się… – dodała, po czym przestąpiła jedną tylną łapą samca by całym ciałem się nad nim znaleźć. Po tym położyła się już całkiem – całe szczęście była bardzo lekka – i przeciągnęła się niespiesznie do przodu, bezwstydnie ocierając swoje całe ciało o pierś samca, podbrzusze i… niżej. Wszystko to robiła z zadziornym uśmieszkiem i spojrzeniem wbitym w twarz Batsu, by widzieć jego reakcję.

Szlak Blizn

[Szlak Blizn]

Rozmowa o jego rodzinie jakoś odeszła na dalszy plan. Dla Szlaku, Dae była na tyle ważna, że prędzej czy później zapozna ją ze swoją rodziną, albo jeżeli sama tego zechce, zostanie jej częścią. W tym momencie, jego myśli były skupione na zupełnie czymś innym, błogiej przyjemności z jej dotyku i bliskości. Zapomniał o całym świecie, o poczuciu winy, ukrywającym w środku bólu i smutku związanego z odejściem jego matki, wszystko wydawało się takie bez znaczenia teraz...
Wojownik wypuszczał ciężko powietrze nosem, błogim spojrzeniem wpatrując się pysk smoczycy, jakby wertując każdy kosmyk futra okalający jej pysk. Szponami przeczesał jej długie, zwiewnie falująca grzywę w rytm jej ruchów.
Uderzenia ich serca biły w jeden rytm, ciepłe westchnienia wydobywały się z ich pysków, nie chcąc pozostac biernym łapami chwytał grzbiet smoczycy.
Pragnął posiąść ją tu i teraz, zatracić się w tym uczuciu pożądania jaki ogarniał ich oboje, nie myśląc o tym co będzie potem.

Ale nie mógł, wrócił niedawno, dopiero co powiedział o swoich uczuciach, wolał, aby oddała sie komuś, kogo darzy prawdziwym uczuciem, nie działając pod wpływem chwili. Szanował ją tak bardzo, że nie potrafiłby spojrzeć sobie w pysk wykorzystując tę chwilę uniesienia. Złapał gwałtownie Daę w mocnym uścisku i obrócił się tak, by teraz samica leżała na plecach a on zawisł nad nią. Lekko zziajany od buzującej w nim krwi, posłał jej ciepły uśmiech, a następnie pochylił się by polizać smoczycę po kąciku jej pyska. Miał nadzieję, że nie poczuje się odrzucona czy urażona, w końcu robił to nie tylko dla niej, a dla nich. By ta relacja nie rozsypała się jak kupka suchych liści.
– Nie chcę, żebyś czegokolwiek żałowała – powiedział cicho, przymykając lekko ślepia. Otarł sie o jej policzek czule, przepraszająco.

Alternatywna Łuska

[Łuna Czaroitu]

Warknęła cicho z przyjemności, czując nacisk pazurów na plecach. Robiło się coraz bardziej gorąco, a pragnienie zaćmiewało inne emocje. Nie przeszkadzały jej nawet reakcje naturalne jej samczemu ciału, zbyt pochłonięta była chwilą. I gotowa była na kolejny krok, gdy ciemnofutry chwycił ją i przewrócił się, po czym przerwał. Utkwiła w nim zaskoczony wzrok, niepewna powodu nagłego zaprzestania. Przyjęła z przymrużeniem oczu łagodne liźnięcie, a gdy otrzymała wyjaśnienie, zamrugała zdziwiona. Przecież niczego nie żałowała, właściwie sama zainicjowała ten moment. Dotarło do niej jednak, że Batsu jedynie się o nią troszczył. Zdążyła zapomnieć już, że było to ich pierwsze spotkanie od dłużego czasu. Mimo, że spędzili razem niemal pół dnia, wydawało jej się, jakby od dłuższego czasu cieszyli się nawzajem swoją obecnością. Uśmiechnęła się do Wojownika ciepło, wyciągając łapę, by położyć mu ją na piersi.
– Dobrze, rozumiem. – jej ogon rozluźnił się i odłączył od ogona samca, przewróciła się na bok, czekając aż Batsu da jej możliwość podniesienia się z ziemi. – Ale żebyś wiedział, z tobą niczego bym nie żałowała. – mruknęła wesoło, ale szczerze. Serce wciąż biło jej trochę szybciej, niż normalnie, ale powoli kłębiące się emocje i żądze zaczynały opadać, co zauważyła z lekką nutą rozczarowania.
Gdy znów stała na czterech łapach, otrzepała się nieco, strącając trawę i gałązki ze swojego futra. Mimo, że na tą chwilę zapanowała cisza, wcale nie czuła się niezręcznie. Uniosła ponownie wzrok na ciemnofutrego i wyszczerzyła się, jak miała w zwyczaju.
– Chcesz jeszcze przejść się do Obozu razem? – w końcu zapadał już wieczór, a dla niej bez skrzydeł droga powrotna była dłuższa, niż dla innych. Zmarszczyła się niezauważalnie na myśl ponownego przepłynięcia jeziora, ale cóż, przeboleje trochę wody. – Mogę oczywiście spać pod byle drzewem, ale wolałabym, by znajdowało się na bezpiecznych terenach. – zaśmiała się. To nie tak, że nie miała, gdzie zostać na noc. Po prostu nie bardzo lubiła przebywać w jaskini Ćmy, a o tym, że mogłaby znaleźć sobie własną, nie miała pojęcia.

Szlak Blizn

[Szlak Blizn]

Pomimo tego, że uniknął "takiej" formy zbliżenia, nie zamierzał przestać się przytulać do Dae, gdy oboje podnieśli się z ziemi i otrzepali z trawy, gałązek i frustracji, ten przylgnął do jej boku ocierając pysk o zgięcie jej długiej i smukłej szyi.
– Bardzo chętnie – spojrzał na taflę jeziora i aż poczuł dreszcze. Wejście do wody w obecnym stanie będzie wymagało samozaparcia, ale jak mus to mus, chociaż...Mógłby przecież przelecieć, ale nie zostawi Dae samej.
Zastrzygł wszystkimi uszami i uniósł łuki brwiowe. Przekrzywił łeb zdziwiony, dlaczego miałaby spac sama pod jakimś drzewem? Zaproponowałby jej nocleg u siebie, ale zaraza, frota robiła się coraz ciaśniejsza.
– Myslę że znajdziemy wspólnie jakieś bardzo wygodne drzewo – posłał jej uśmiech i zrobił kilka kroków do wody, z początku aż się wzdrygnął, ale po przyzwyczajeniu się do chłodniejszej temperatury, była nawet przyjemnie kojąca. – Wskakuj, nie jest taka zła! – zawołał powoli oddalając sie od brzegu.
Gdy tylko smoczyca weszła do wody, tak jak obiecał towarzyszył jej w drodze do obozu, ale też został na noc, aby nie spała sama.

[z/t]

[Rytm Słońca]

//kontynuacja z viewtopic.php?p=613347#p613347

– Mhm. Niekończąca się zwierzyna, bogactwo kamieni szlachetnych, ziemie pozwalające na swobodne latanie bez strachu o zestrzelenie... Tak tylko sobie wymieniam te najprostsze do zauważenia codziennie gesty. – Pokiwał normalnie łebkiem do wciąż czepiającej się ich Veir. Samica zaczynała mu powoli działać na nerwy, co można było zauważyć, o ile się zwracało na to uwagę na nienaturalnie podniesione grzebienie samca i wbite głęboko w ziemię szpony z szeroko rozstawionymi palcami.
– Jestem wdzięczny, że nawet jeśli robią to dla siebie, to robią przy okazji coś też i dla nas. – ruszył płynnie skrzydłem. Nie miał ochoty na dalszą dyskusję, więc ucieszył się widząc, że w końcu dziwny smok stąd sobie idzie.
– Służę swojemu stadu. Miłego dnia życzę. Ur'gora. – Powiedział jeszcze zdecydowanie bardzo milusio na sam koniec, przyjaźnie machając skrzydłem.

Ołtarz Wyniesionych

* * *

– Szprotka, mniam. – Oblizał się aż mimo, że kwiatu nie zamierzał jeść. Cieszyło go to sprostowanie, jak i późniejsza kontynuacja wyjaśniająca sposób życia wymyślnej roślinki.
Słuchał uczennicy uważnie i przytakiwał, czasem zaskoczony przez jej pomysłowość aż nachylał się nieco bardziej do przodu z przekrzywionym łebkiem. Na przykład na widok skaczącej w powietrze rybki!
– Łał. Masz łebek pełen wspaniałych, zaskakujących pomysłów. Podejrzewałem, że jesteś już wprawnym magiem, ale przerosłaś moje oczekiwania, Lilio. – rzekł szczerze, z głębi swojego serduszka!
Zrobił mały kroczek do tyłu, położył się na piasku przed kwiatem (trochę do niego bokiem), który wyrósł mu wcześniej między przednimi łapami tak, aby wzburzyć jak najmniej turbulencji wokół. Nie chciał jeszcze niszczyć tworu fioletowołuskiej, z resztą, nie byłoby to w jego stylu. Natomiast zrobił coś innego, z ciekawości, jak zareaguje na to twór młodszej smoczycy, i ona sama. Ostrożnie rozprostował swe bliższe tworowi skrzydło i oddzielił błękitną błoną go od lini wzroku adeptki.
– No dobrze, kreowanie tworów widzę, że idzie ci świetnie. Co jednak ze znajomością swoich granic. Jak bardzo polegasz na swym wzroku, gdy skomplikowany czar znika ci ze ślepi... – Mówiąc to, jednocześnie za swoim skrzydłem, łapką pomacał trochę glutowego liścia i ponownie końcówką szpona tyknął zewnętrzny płatek. – ...albo jak daleko może paść szprotka od szprotślinki, hm. – przekrzywił tym razem znów łebek i spojrzał się na doroślejszy okaz, którego Lilia użyła wcześniej do pokazania jego cyklu życia. Powoli odsłonił potem zasłanianą wcześniej roślinę, składając ponownie skrzydło. Czy cokolwiek z niej się ostało?

Liliowa Łuska

[Lilia na Wodzie]

Liliowa słyszała przekaz mentalny Veir, ale jedynie skinęła głową, na znak zrozumienia, ponieważ obecnie była zajęta swoim tworem. Ta smoczyca wydawała się być ciekawa. Chciała poznać tę historię trochę lepiej, ale nie teraz. Kiedy dopiero skończyła swój twór, a samica właśnie się z nimi żegnała, pokiwała jej głową.
– Dziękuję, do widzenia – powiedziała, jednocześnie delikatnie muskając umysł samicy własną maddarą i przekazując: ~ Gdy tylko znajdę chwilę wolnego między naukami, na pewno przyjdę – i tak oto skupiła się z powrotem na słowach mistrza. Jego aura zaczynała się burzyć, była obecnie niestabilna, a mowa ciała mówiła jedno – jest zły. Lilia delikatnie przechyliła głowę na bok, przyglądając się Rytmowi.
– Co to znaczy Ugora? – oczywiście wymówiła to słowo źle i nie z odpowiednim akcentem, ale...cóż się można spodziewać po kimś, kto nie zna takiego słowa?

Zaśmiała się na komentarz o szprotce, po czym pokręciła głową.
– Nie jadłabym jej, bo nadałam jej smak piasku... – zachichotała. Zaraz potem lekko zdziwiła się, gdy mistrz przesłonił widok jej tworu skrzydłem. Lekko zmarszczyła nos, bo przecież to nie oczami kreuje się twór, a maddarą. Nie rozumiała, ale jednocześnie...pojęła sens słów Rytmu. Pokiwała powoli głową.
Lilia też nie była zwykłą smoczycą, może dlatego ten etap nauki nie był dla niej wybitnie trudny, w końcu widzenie aur, patrzenie na świat maddarą – to było bardzo ciekawe doświadczenie i teraz po prostu zamknęła ślepia, skupiając się w pełni na tym, co jej maddara wyczyniała. Na jej kształcie i właściwościach. Widziała też oczami wyobraźni w swoim umyśle jasną plamę, którą stanowił Rytm i jego własna maddara. Poczuła, jak jego ciało dotyka liścia, a raczej zobaczyła to w swoim umyśle, gdy obca maddara, wypełniające ciało mistrza, zderzyło się z jej tworem, czyli jej własną maddarą. Odpowiednio zareagowała – glutek miał być ciepły i miękki w dotyku. Jeśli Rytm mocniej go tknął, to kawałek mógłby zostać na jego łapie. W delikatnie drżących, skumulowanych kawałkach czerwonej galarety o intensywnym, ziemistym zapachu i smaku piachu. Ruch przy płatku był wyraźny, a ona zareagowała natychmiast, manipulując maddarą tak, by jak wcześniej, płatek rozsypał się po dotknięciu, niczym wyschnięty piasek – kaskadą drobinek, które pachniały intensywnie morskim zapachem ryb.
Po odgarnięciu skrzydła, Lilia znów wyraźnie widziała swój twór i otworzyła ślepia. Jednak żadna szprotka nie wyskoczyła z kwiatów. Pokiwała tylko lekko głową, wskazując coś za plecami Mistrza.
A tam...postarała się wyczarować setki drobniutkich, bardzo malutkich galaretowatych listków, o tej samych właściwościach, co dwa kwiaty przed nimi – czerwone, giętkie, bardzo elastyczne listki o zapachu ziemi, piaskowym smaku i czerwonym kolorze. Od tych listków wychodziły drobniutkie, jednak mocne i twarde stalowe łodygi, na których osadzone były proporcjonalnie małe kielichy. Nie kwiatki, a kielichy stworzone z sypkiego piasku o tym razem jednolitej, ciemnobrązowej barwie. Te płatki nie były sypkie, a przynajmniej nie tak, jak dwa kwiaty przy nich. Tamte były niczym z mokrego piasku – można było je rozsypać, ale piach nie opadałby kaskadami, a grudkami. Pozostałe właściwości jednak były niezmienne – smakowały szprotką i wydzielały intensywnie morski zapach. Całość tworu była ciepła w dotyku, jak przyjemny, rozgrzany słońcem piasek. Ale nie taki parzący, taki właśnie przyjemnie ciepły. Mogli się teraz poczuć jak na targu rybnym, gdy morze malutkich kwiatów rozpostarło się właśnie przed ich ślepiami.
– Chyba rybka skakała daleko – uśmiechnęła się do mistrza, czekając na werdykt.

//po zakończeniu tej nauki, proponuję przerwanie w tym wątku, znalezienie nowego i kontynuowanie już po moim przebudzeniu
Ballada Kewiru

[Rytm Słońca]

Oj, chyba to ostatnie mu się przypadkowo wymskło na głos.
– Nic szczególnego. – odpowiedział krótko Lilii, która i tak by tego nie zrozumiała. A nawet jeśli, i tak nigdy jej się to słowo nie przyda. Rytm raczej nie widział w pełni morskiego smoka przemierzającego wielką, piekielną pustynię... choć jego ojciec w przeszłości właśnie to robił. Cóż, i tak z resztą to nie było teraz ważne.

Zachichotał razem z nią na piaseczny smak tworu. Nie sprawdzał jednak tego. Wierzył jej z tym na słowo. A po dotykaniu zasłoniętego tworu łagodnie kiwał swoim łebkiem, mrużąc z ciekawości swoje ślepia przy spoglądaniu raz to na twór, raz na zamknięte ślepia adeptki. Jeszcze bardziej zainteresował się tym, jak równo z odsłonięciem tego, co stworzyła fioletowołuska otworzyła ów zamknięte wcześniej ślepia.
Rytm podrapał się skrzydłem po parze rogów z boku swego łebka.
– Ciekawe, pięknie. – powiedział. Faktycznie, po zasłonięciu tworu jego zachowanie się nie zmieniło, a wibracje jakie od niego odczuwał w ogóle nie zdawały się być ani inne, ani słabsze bądź mocniejsze.
Obejrzał się następnie za siebie, zgodnie z prośbą fioletowołuskiej i dostrzegł za sobą morze kopii roślin, które uczennica wymyśliła w ramach nauki. Piastun wstał i jeszcze raz pokiwał głową.
– Prawda, bardzo daleko. Zostań tu, a ja sprawdzę, jak daleko, dobrze. – powiedział zamachnąwszy ogonem z zadowolenia i udał się w stronę najbliżej znajdujących się listków. Zebrał na łapkę ostrożnie jeden... drugi... trzeci i czwarty liść z ziemi, tworząc na niej niską, galaretowatą wieżyczkę. Poruszając się na trzech łapach i będąc jednocześnie dalej zwrócony w stronę swojej uczennicy zaczął powoli iść do tyłu, coraz bardziej się od niej oddalając, próbując zbadać jej prawdziwe limity odległości, na jaką potrafiła utrzymać swój czar... albo choć jego część. Jednocześnie nie patrząc do tyłu jego łapy co chwila nadeptywały to na listki, to na grudkujące się pąki roślin. Kiedy zbliżał się do limitu, jaki charakteryzował już dobrze wyszkolonych czarodziei zwolnił kroku jeszcze bardziej. Czy jej moc sięgnie aż tak daleko? Tak czy siak, kiedyś i tak musiał osiągnąć tę granicę, poza którą potrafiliby tworzyć już tylko bogowie. Był ciekaw, czy w końcu, kiedy wyjdzie z zasięgu jej maddary, znikną tylko trzymane przez niego liście, czy może również i wszystko inne. A może tak się skupi na tych ekstremalnie dalekich tworach, że wszystkie inne szybciej utracą swój kształt? Nawet jeśli, to przecież właśnie do tego były ćwiczenia, aby swoje limity poznawać i móc je przesuwać jeszcze dalej. Dziwnie jednak poczułby się, gdyby wszystko, co teraz robili nie było dla Lilii żadnym wyzwaniem, ani ani trochę męczącym ćwiczeniem. To by znaczyło, że kompletnie źle do tego podchodził, a tego nie lubił. Nie lubił, gdy jego nauki okazywały się bezwartościowe, niezauważalne bądź błędne.

Liliowa Łuska
//Zgadzam się, może jeszcze ze dwa posty napiszemy żeby jakoś sensownie zamknąć tę starą naukę i coś się znajdzie, oki?

[Lilia na Wodzie]

Zmrużyła ślepia na stwierdzenie Mistrza, ale nie drążyła. Może zapyta po prostu kogoś innego. Słyszała ten dziwny język chyba u jeszcze kogoś, a może to był jeszcze inny język? Sama nie wiedziała.

Zdziwiła się na wzmiankę o tym, że sprawdzi jak daleko. Może nie do końca wiedziała, jakie limity ma jej maddara, ale jednego była pewna – i tak nie znała tego ogranicznika. Podtrzymywanie kilkuset tworów naraz było...trudne, ale i łatwe zarazem. Czemu? Bo raz już wymyślone właściwości, było w miarę łatwo kontrolować. Ich ilość była przytłaczająca, ale sekret tkwił w odpowiednim rozdysponowaniu przepływem swojej maddary i jej odpowiednim porcjowaniu, co czyniła, miała nadzieję, dość wprawnie. Może nie jak mistrzyni, ale rozsądnie i z wprawą.
Jednak widząc, co zamierza Mistrz, Lilia ucięła właściwości tworów spoza zasięgu ciała Rytmu. Pozostałe twory były raptem iluzją, straciły swoje wszystkie właściwości, poza wyglądem. W ten sposób mogła skupić się na tych tworach, które znajdują się najbliżej mistrza, odpowiednio zarządzając maddarą. Podtrzymała też w pełni kwiat-markę i kwiat-dziecko.

Gdy Rytm Wydm szedł między młodziutkimi roślinami, co jakiś czas mógł czuć intensywniejszą woń morza i szprotki – a to za sprawą rozpadających się kielichów kwiatów, które opadając grudkami na ziemię, uwalniały nieco więcej zapachu. Zbierając malutkie galaretki, mistrz mógł zdecydowanie poczuć ich ciepło, galaretowatość i sprężystość, która trzymała je w kształcie czerwonych listków. Składając jeden listek na drugim Rytm musiał być ostrożny, bo mimo tego, że same listki do siebie się kleiły i przywierały, to były coraz większą, trzęsącą się masą, którą trudno było utrzymać w łapie. A przy tym uderzający zapach rozgrzanej ziemi mógł otumaniać. Lilia przelewała porcje maddary w swoje twory, w pasie, po którym poruszał się Rytm. A jednocześnie starała się poznać swoje granice, które...nie następowały i nie następowały. Aż w końcu Mistrz dotarł do miejsca, gdzie faktycznie jej maddara dalej sięgała, ale już nie ze wszystkimi właściwościami. Było to już bardzo daleko, ale jednocześnie wciąż mógł poruszać się między tymi dziwnymi kwiatami Lilii. Były one teraz jednak zwykłą iluzją, niczym fizycznym i jego łapy swobodnie między nimi się poruszały, nie odczuwając już żadnych właściwości. Ale jednak...wciąż je widział.
Jednak przyglądając się Lilii, mógł zauważyć wyraźnie opadającą klatkę piersiową, bo samica trochę mocniej oddychała. Ale pozostawała skupiona i nie okazywała zmęczenia w żaden inny sposób.

//jasne, aczkolwiek nie sądzisz, że już mamy objętościowo wystarczająco?
Ballada Kewiru

[Rytm Słońca]

Był bardzo zadowolony z poczynań fioletowołuskiej samicy. Wyrośnie z niej na pewno potężna czarodziejka! Napawał się tworzonemu przez jej twory silnemu i ciepłemu jak pustynia zapachowi, chłonął ślepiami cuda jej kreacji i nasłuchiwał dźwięków każdej zdeptanej bądź wyminiętej ledwo roślinie. Słyszał... No właśnie, czy coś słyszał? Pewnie tak, pewnie co najmniej dźwięk rozsypującego się wszędzie piasku maddary.
Utwardził się w przekonaniu, że ma do czynienia z osobą wyjątkową, gdy mimo odejścia dość daleko, na odległość już prawie przekraczającą tę podaną w zasadach forum od niedawna, twór Lilii walczył jeszcze dzielnie o swoje przetrwanie.
– Poznając swoje limity prościej będziesz w stanie ocenić to, jakie są twoje możliwości i zobaczyć jak daleko jesteś w stanie je przesunąć, albo się do nich dostosować. Czy to ilość, czy to odległość tworów od twojego źródła. Ich skomplikowanie, jakość, głębię zakorzenienia w rzeczywistości. Wszystko to warto od czasu do czasu sprawdzać i obserwować, czy pozostałe ćwiczenia i walki przynoszą skutek. – powiedział, stając na moment w miejscu, aby później ruszyć jeszcze trochę dalej. W końcu jednak zlitował się nad morską samicą i odrzucił trzymane ostrożnie galaretowate liście za siebie. – Tyle wystarczy. – Skinął dodatkowo swoim łebkiem i rytmicznym marszem wrócił z powrotem na swoje pierwotne miejsce.
– Może zróbmy sobie chwilę przerwy, co. Choć w szprotce... znaczy w sumie – machnął radośniej ogonkiem na swój "wspaniały żart – wydaje mi się, że powinniśmy już się stąd powoli zbierać, żeby wrócić do naszego stada przed zmrokiem. Co o tym sądzisz. – Przekrzywił i łebek oraz spojrzał w górę w niebo. Dziwnie wydawało mu się teraz, jakby siedzieli tu parę miesięcy!


//Tak, bardzo sądzę, tylko chciałem wrzucić więcej niż jeden element i jakoś to zamknąć, żeby nie było że tylko pojedynczą rzecz robiliśmy. Zgłoś już MP 2 i zobaczymy co będzie :)
Liliowa Łuska

[Lilia na Wodzie]

Och, tak, zdecydowanie Rytm słyszał kilka dźwięków – plaskanie glutowatego liścia, szelest rozpadających się piaskowych płatków i od czasu do czasu nawet jakiś metaliczny zgrzyt, gdy któraś z młodych, metalowych łodyg wyginała się pod jego łapą, nie czyniąc mu krzywdy.
Lilia bardzo mocno skupiała się już na swoich tworach i starała się nadążać za ruchami Mistrza, co nie było proste, bo naprawdę wystawiał jej moc na próbę. W końcu odrzucił liście, a ona z cichym westchnieniem pozwoliła się madarze rozpłynąć wraz z tworami. Morze dziwnych kwiatów zniknęło. Pokiwała powoli głową, jakby przypominając sobie teraz wykład Rytmu.
– Taak, to na pewno...ale...trzeba....zdecydowanie...zrobić przerwę – wysapała, bo była wykończona. Pozwoliła sobie na chwilę oddechu i razem z Mistrzem wróciła do obozu.

//dziękuję, rozumiem, jednak nie ukrywam zależy mi na szybszym wbiciu już umiejek :D w końcu muszę nadrobić tych kilkadziesiąt księżyców snu, znajdę jakiś temat i widzimy się zaraz! Tym razem w aktualnej czasoprzestrzeni :)

[Ślepa Sprawiedliwość]

SZRANKI NENYI
Ogon morskiej smoczycy uderzył niespokojnie o ziemię.

– Hmm... czy na pewno niczego nie zapomniałam? Chyba nie... – powiedziała do siebie, poprawiając czapkę na głowie.

Siedziała na wyspie proroków, niedaleko skalnego Giganta. Gdyby nie te czarne chmury na niebie, to pewnie byłaby nawet w jego cieniu.

Rozłożyła przed sobą cztery zapisane tabliczki, które specjalnie przygotowała na tą okazję. Obok nich położyła kawałki szkła oszlifowane w formę kostek. Na każdej ze ścianek miały wyżłobione różne ilości oczek, dzięki czemu po rzuceniu nimi, można było wylosować jakąś liczbę.

~ Zapraszam na Szranki Nenyi pod Skalnego Giganta ~ przesłała do wszystkich smoków z nadzieją, że ktoś przyjdzie. ~ Odegramy sobie walkę trzech do czterech smoków, z których tylko jeden będzie mógł wyjść zwycięsko. Zapewniam, że nikomu nie stanie się krzywda, choć wolałabym, żeby w szrankach wzięli udział ci, którzy potrafią jakkolwiek walczyć.

//
Liczba uczestników: 3 – 4 smoków (przy większej ilości trzeba będzie się jakoś podzielić kartami postaci, a przy mniejszej ilości szranki tracą sens)
Wymagania minimalne: Atak 1 i Obrona 1
Czas na zebranie: do niedzieli 01.09, godziny 12:00

[Jesienna Migracja]

Pojęcia nie miała co to są szranki. Ale ktoś wzywał zaproszeniem, smutno by było chociaż nie wybadać tematu. Sikorka więc zawróciła w locie, pomimo protestów Zielonego, który zjechał z łba na nasadę karku. Jednocześnie próbowała sobie przypomnieć z rozmowy z Barwami, gdzie był Skalny Gigant... Kiedy przyleciała nad tereny wspólne kamienna sylwetka rozwiała jej wątpliwości.
Z gracją zakołowała i wylądowała miękko na ziemi. Obróciła się z uśmiechem do smoczy, rzucając wesoło:
– No to rzeczywiście gigant! Potężną rzeźbę tu macie, matulu.
Wtedy zobaczyła jej puste ślepia i głos utknął jej w gardle. Odchrząknęła, uciekając wzrokiem nie wiadomo po co, przecież nieznajoma nie moja widzieć, gdzie Sikorka patrzy. Licho na jej karku zaśmiało się szyderczo.
– Yyy, matula wybaczy, nie zdawałam sobie sprawy. Ale gdyby mogła widzieć tego olbrzyma, to pewnie i by nie siedziała tak swobodnie pod jego łapami. – odzyskała rezon i podeszła bliżej, siadając obok starszej samicy – Jestem Sikorka, teraz to ze stada Ziemi, ale dopiero od niedawna.
Licho prychnęło niechętnie i wlazło Sikorze z powrotem na szczyt łba, lokując się bezpiecznie między jej rogami.

[Świat zza Chmur]

    Walka w ramach szranek? I taka, że nikomu nie stanie się krzywda? Na jakieś specjalne zaklęcia? Hm. Aż się wybiorę, ciekaw co ta Ślepa wymyśliła – może tym razem przekonam się jak to faktycznie bywa niebezpieczna, a może się utwierdzę w tym, że faktycznie się zmieniła i zrozumiała swoje krzywdy.
    Wylądowałem na wyspie, kiwając jej i obcej smoczycy. Piastunka pewnie widziała ruch swoją sondą. Potem zaś spojrzałem na... szklane kości do gry? Co tu będzie grane...? Czekałem na rozpoczęcie i resztę smoków.

[Krewetkowe Lato]

Usłyszała wezwanie i uniosła głowę z zaciekawieniem, gdyż przed chwilą zajmowała się zafascynowanym oglądaniem zaciekłej walki dwóch chrząszczy. To było niesamowicie emocjonujące widowisko... przez jakieś kilkanaście chwil. Wezwanie przybyło więc idealnie na czas!!
I nawet potrafiła już walczyć, tata ją nauczył!! Nie wiedziała, jak te całe walki mają wyglądać, ale Spijający na pewno będzie dumny, jeśli Shenjë wygra z kimś pojedynku, prawda? Może podniesie go to na duchu..!!
Ruszyła więc z determinacją na wskazane miejsce, a za nią dreptał Coohra. Co prawda już znała podstawy jak się obronić i nie zapuszczała się nigdy zbyt daleko, ale wciąż bardzo lubiła towarzystwo niedźwiedzia.
Prędko przepłynęła rzekę by dostać się na wyspę, gdzie już z oddali widać było niektórych zebranych. Nikogo z nich nie kojarzyła... Albo może kojarzyła, ale zapomniała. No trudno, nawiąże za to jakieś nowe znajomości!!
Otrzepała się z wody i podbiegła do nieznajomych, zwracając się najpierw to dużej, czarnej i trochę strasznej smoczycy.
– Dzień dobry, tutaj są te całe "Szranki"?? Chciałabym wziąć udział, jeśli można!! Jestem Shenjë z Ziemi!! – następnie zwróciła się do smoczycy starszej od niej, ale wciąż nie wyglądającej na dorosłą. – Hejka!! Też będziesz uczestniczyć?? Jak masz na imię? – uśmiechnęła się do niej szeroko.
Ale to jeszcze nie byli wszyscy!! Odwróciła się z entuzjazmem też do ładnego smoka, od którego pachniało Słońcem, zupełnie jak od jej drugiego taty. Siedział nieco dalej, więc podreptała do niego wesoło.
– Cześć!! Jestem Shenjë!! Jak masz na imię? Pachniesz jak mój drugi tata, Powiernik Pieśni! Jesteś ze Słońca, prawda? – zasypała go pytaniami, jak zawsze pełna energii. Nie zwróciła jeszcze nawet uwagi na przygotowane przez Piastunkę przedmioty, więc dalej była przekonana, że będą walczyć naprawdę.... Ale nawet jak pozna zasady, to i tak pewnie się nie rozczaruje!!

◇ Ślepa Sprawiedliwość ◇ Sikorka ◇ Ślad Chmur ◇

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Och, ależ widziałam go na własne oczy – odpowiedziała Sikorce. – Oślepłam nie tak dawno w szerszej perspektywie czasu. A gdybyś zapytała się Strażnika Gwiazd, naszego Proroka, to mógłby ci nawet opowiedzieć o tym co widział: jak ten Gigant przyszedł na Wolne Stada, zniszczył chroniącą nas Magiczną Barierę, a potem został pokonany przez smoki i przysiadł tutaj na zawsze.

Przywitała się też uprzejmie reszcie smoków. Gdy zauważyła, że przyszła tylko trójka (na szczęście choć tyle!) to przejrzała szybko w łapach swoje tabliczki.

– Hmm, no dobrze. Tej nie będziemy potrzebowali.

Wyrzuciła jedną z tabliczek za siebie. Pozostałe trzy rozłożyła przed sobą na ziemi.

– Dzisiaj rozegramy sobie trochę inne historyczne wydarzenie. Na Szczerbatej Skale zebrali się przywódcy wszystkich ówczesnych stad. W wyniku napięć wszystkie sojusze i ustalenia się rozpadły, a na skałach popłynęła krew. Każdy z was zostanie jednym z tych przywódców i będzie opisywał akcje, podejmowane podczas walki. Od razu zaznaczę, że już za późno na dyplomację i tylko jeden przywódca pozostanie po tej walce przytomny. A mamy tak:

Pokazała smokom trzy karty postaci wyryte na tabliczkach.

– Buchający Płomień. Powód całego konfliktu. Jest całkiem dobrym czarodziejem. Nie najlepszym, choć też nie jest najwolniejszy z tej trójki.

Buchający Płomień (czarodziej)
S: 2|W: 3|Z: 3|M: 5|P: 1|A: 4
MA,MO: 2|A,O: 1
Szczęściarz: 1 sukces zamiast niepowodzenia raz na walkę
Mistyk: raz na walkę +1 sukces do ataku magicznego
Magiczny śpiew: raz na walkę odejmuje 2 sukcesy przeciwnika
Poświęcenie: raz na atak +1 sukces kosztem jednej rany lekkiej

– Opoka Ziemi. Jako że jest łowcą, nie jest tak dobra w walce jak pozostali. Jest jednak bardzo szybka i najczęściej będzie przejmować inicjatywę w walce. Do tego ma przy sobie runę ataku, która pomoże jej choć trochę wyrównać szanse.

Opoka Ziemi (łowca)
S: 1|W: 3|Z: 5|M: 3|P: 4|A: 1
MA: 2|MO,A,O: 1
Chytry przeciwnik: raz na walkę +2 ST do akcji przeciwnika
Wybraniec bogów: raz na walkę + 1 sukces. Jeśli użyte do A/MA, kara +2 ST
Runa ataku: raz na walkę automatyczny sukces ataku i rana ciężka dla przeciwnika

– Wzburzone Wody. Zdecydowanie najpotężniejszy ze wszystkich obecnych przywódców. Potrafi też wykonać błysk przyszłości, stawiający go ponad resztą. Jego największą wadą jest ogólna powolność, przez co rzadko kiedy uda mu się przejąć inicjatywę w walce.

Wzburzone Wody (czarodziej)
S: 1|W: 4|Z: 1|M: 5|P: 1|A: 3
MA: 3|MO: 2|A,O: 1
Mistyk: raz na walkę +1 sukces do ataku magicznego
Wybraniec bogów: raz na walkę + 1 sukces. Jeśli użyte do A/MA, kara +2 ST
Magiczny śpiew: raz na walkę odejmuje 2 sukcesy przeciwnika
Błysk przyszłości: raz na walkę automatyczny sukces ataku i rana ciężka dla przeciwnika LUB raz na walkę całkowite zanegowanie jednego ataku

Wytłumaczyła też ogólne zasady gry i to, jak różne umiejętności, atrybuty i zdolności odnoszą się do rzutów kostkami, które będzie wykonywała.

– [...] Podsumowując: w każdej rundzie będę losowała kolejność na podstawie Percepcji i Zręczności waszych postaci. Potem w tej kolejności każdy z was opisze jedną akcję - atak lub obronę - którą wasza postać podejmie, oraz jakie zdolności przy tym wykorzysta. Na koniec rundy rzucę kośćmi, żeby sprawdzić jak wam poszły te akcje.

Uśmiechnęła się lekko.

– Nie musicie tego opisywać nie wiadomo jak szczegółowo, byle żebym wiedziała, kto kogo atakuje i jakich zdolności używa. Wszyscy to czarodzieje i nawet łowczyni atakuje magią więc możecie się popisać kreatywnością, jeśli zechcecie, w opisach swoich zaklęć. "Strzelenie w kogoś lodowym kolcem" też przejdzie, oczywiście.

Wskazała łapami znowu na trzy karty postaci.

– Teraz niech każdy z was wybierze sobie postać w kolejności: Sikorka, Ślad Chmur, Shenje.

Sikorka Ślad Chmur Shenjë

[Jesienna Migracja]

Nieco mokre pisklę dopadło jej, ociekając jeszcze wodą z jeziora. Powitała małą szerokim, zębatym uśmiechem.
– Sikorka, tyż z Ziemi. – oznajmiła gromko i zaśmiała się, obsypana pytaniami – Ano jeśli matula tutaj zezwoli, to z chęcią spróbuję tych "szramek". – pokiwała łbem, obserwując jak mała kręci się między smokami jak wesoły bączek. Ucieszna!
Zerknęła na niedźwiedzia wyłaniającego się za nią i uniosła łapę w formie powitania kompana. Rozpoznała już wcześniej napotkanego towarzysza Barw. Domyślała się więc od razu, z kogo domu była mała rozrabiaka.
Słowa ślepej samicy zaskoczyły ją i zadarła łeb w górę, obserwując w zadumie giganta. Może rzeczywiście pogada sobie z tym Strażnikiem? Ciekawiła ją ta historia. Kątem ślepi zobaczyła rzędy tabliczek we wnętrzu. Historie? Wiedziała chyba jak spędzi następne popołudnia.
Głos samicy powrócił ją do zebranych. Słuchała uważnie kiwając łbem, chociaż jej wiedza na temat historii Stad była bardzo znikoma. Jednak zabawa jaką proponowała nie wyglądała na wymagającą takich informacji. Wszystko było przed nimi na tabliczkach.
Kiedy ślepa zakończyła, imię Sikorki padło pierwsze. Niepewnie się poczuła, bo podała swoje imię nieznajomej, ale ta nie odpowiedziała taką samą uprzejmością. Dlatego zanim odpowiedziała, przystąpiła z łapy na łapę i chrząknęła. W końcu po chwili namysłu sięgnęła po pierwszą tabliczkę.
– Będę Buchającym Płomieniem, matulu. Strzeżcie się magów, bowiem któż wie jakie zmyślne ataki przyjdzie wam unikać? – spojrzała po reszcie szczerząc zębiska. Coś czuła, że będzie się dobrze bawić. Przysunęła zadnią łapą tabliczkę pod siebie i zaczęła ją uważnie studiować. Zielony zsunął się z karku między jej rogi i też zerkał, zaciekawiony.

[Świat zza Chmur]

    Yhm, więc poza mną były dwie smoczyce z Ziemi – jedna to dorosła z ciekawą manierą mowy, a druga to... pisklę. Do tego dziecko Yulo? Ciekawe. Kiedy jednak miałem jej odpowiedzieć, Mirri zaczęła opowiadać zasady, więc darowałem sobie. Jedynie skinąłem jej głową na pytanie.
    Zaś sama gra wydawała się... złożona. Ciekawe, że osadziła to w historii Wolnych i użyła nawet postaci historycznych! Ciekawe czy ich... „statystyki” odzwierciedlały ich faktyczne umiejętności. Mądrym było wyznaczenie kolejności, żebyśmy się nie prześcigali w wyborze; zwłaszcza że Sikorka nie zajęła tej którą chciałem.
    — Hmmm, biorę Opokę. Nie będzie trzeba niczego unikać, jeśli się zaatakuje pierwszy — odpowiedziałem, spoglądając na samicę z lekkim uśmiechem.

[Krewetkowe Lato]

Uśmiechnęła się radośnie do nowo poznanej smoczycy.
– Sikorka?? Ale super imię!! Jak u takiego ptaszka!! OooOOOo, w sumie wyglądasz podobnie do sikorki, Sikorko!! – ogonek młodej łaził wesoło na boki. Prędko jednak zainteresowała się kolejnym smokiem i podreptała bliżej niego. Nie zdążyła jednak zdobyć żadnych odpowiedzi oprócz skinięcia głową, gdyż czarna smoczyca w śmiesznej czapce zaczęła mówić.
Shenjë wbiła w nią wzrok i zainteresowała się prędko wyjaśnieniem. Nie było długie, więc całe szczęście bez problemu utrzymała uwagę.... Przynajmniej do wyjaśnienia mechaniki zabawy. Zupełnie nic nie załapała, ale wcale się tym nie przejęła – jakoś to ogarnie w trakcie..!! Chyba!!
Wtedy jednak nadszedł najgorszy moment,,, Wybór. Już miała się tym przejąć, ale wtedy ogarnęła, że jest ostatnia w kolejce!! Czyli jednak nie musi wybierać!! Cóż za ulga!! Uśmiechnęła się do innych i przyjęła ostatnią tabliczkę.
– Wzburzone Wody!! ..Czarodziej..? – a jednak coś umknęło jej uwadze. Podekscytowana nową zabawą przegapiła informację, że będą grać samymi magami. Nigdy nie była dobra w magii, właściwie szła jej bardzo opornie... No ale tu nie były potrzebne jej umiejętności, tylko tej postaci!! Czyli w sumie to był ciekawy sposób spróbowania magii bez faktycznego czarowania!! – Ale fajnie!! Czyli będziemy teraz walczyć??! Super!! Mam najsiiilniejszego Czarodzieja!! – ciekawe, że nikt inny go nie wybrał... Ale nie zamierzała narzekać!!

[Ślepa Sprawiedliwość]

Poturlała kostkami w łapie.

– Dobrze, skoro wszyscy mają postacie, to rzućmy sobie na kolejność.

Dla każdej z postaci zrobiła osobny rzut, od razu podliczając wyniki.

– Buchający Płomień zero sukcesów... Opoka Ziemi jeden sukces... iii Wzburzone Wody też jeden sukces. Strasznie słabe rzuty. To nam daje następujące pierwszeństwo: Opoka Ziemi, Wzburzone Wody, Buchający Płomień. Opoka i Wzburzone mieli remis, ale jako że Opoka ma znacznie więcej zręczności i percepcji, to będzie przed Wzburzonymi.

Wzięła kostki z powrotem do łapy.

– A teraz powiem, co się właśnie wydarzyło. Kapłanka Cieni, przywódczyni stada Cienia, padła martwa na ziemię. Celny cios Buchającego Płomienia pozbawił ją łba, który poturlał się po ziemi w stronę pozostałej dwójki przywódców. Wszyscy są w szoku - nikt nie spodziewał się morderstwa na tym spotkaniu. A jednak, jedynie zaogniło to wszelkie dawne spory. Choć Opoka i Wzburzone już wcześniej chcieli się pozabijać, teraz mieli jeszcze jednego wroga, świeżego mordercę, który zwrócił swój wzrok w ich stronę.

Uśmiechnęła się lekko.

– Teraz każdy z was może zrobić jedną akcję w uprzednio wylosowanej kolejności. Mogą nimi być: atak - w tym także kontra, czyli atak w atakującego; obrona; oraz postawa obronna, jeśli chcielibyście przesunąć się na koniec kolejki i móc wtedy obronić się przed atakiem. To ostatnie najmniej polecam, bo tylko się broniąc nie wygracie walki.

---

Kolejność:
1. Opoka Ziemi (09.09-11.09)
2. Wzburzone Wody (12.09-13.09)
3. Buchający Płomień (14.09-15.09)

Buchający Płomień (czarodziej)
S: 2|W: 3|Z: 3|M: 5|P: 1|A: 4
MA,MO: 2|A,O: 1
Szczęściarz: 1 sukces zamiast niepowodzenia raz na walkę
Mistyk: raz na walkę +1 sukces do ataku magicznego
Magiczny śpiew: raz na walkę odejmuje 2 sukcesy przeciwnika
Poświęcenie: raz na atak +1 sukces kosztem jednej rany lekkiej

Opoka Ziemi (łowca)
S: 1|W: 3|Z: 5|M: 3|P: 4|A: 1
MA: 2|MO,A,O: 1
Chytry przeciwnik: raz na walkę +2 ST do akcji przeciwnika
Wybraniec bogów: raz na walkę + 1 sukces. Jeśli użyte do A/MA, kara +2 ST
Runa ataku: raz na walkę automatyczny sukces ataku i rana ciężka dla przeciwnika

Wzburzone Wody (czarodziej)
S: 1|W: 4|Z: 1|M: 5|P: 1|A: 3
MA: 3|MO: 2|A,O: 1
Mistyk: raz na walkę +1 sukces do ataku magicznego
Wybraniec bogów: raz na walkę + 1 sukces. Jeśli użyte do A/MA, kara +2 ST
Magiczny śpiew: raz na walkę odejmuje 2 sukcesy przeciwnika
Błysk przyszłości: raz na walkę automatyczny sukces ataku i rana ciężka dla przeciwnika LUB raz na walkę całkowite zanegowanie jednego ataku

Shenjë Ślad Chmur Sikorka

[Świat zza Chmur]

    Hm, więc chyba pora zaczynać... Kiedy Ślepa przedstawiała rys, słuchając jej jednocześnie obmyślałem strategię. Zaatakować na początek pisklę, bo pasuje mi strategicznie, czy może dać fory, żeby się nie stresowała na początku... Nie znałem jej, więc nie wiedziałem jak zareaguje na chamską przemoc wobec niej, nawet jeśli była tylko w grze... A dobra, niech ma fory, najwyżej pożałuję.
    — Atakuję więc prowodyra całego tego zamieszania – Buchającego. Ziemisty sopel miał pojawić się przede mną, w odległości paru szponów. O wymiarach mojego ogona, gładki, acz wytrzymały niczym diament. Miał polecieć ku głowie oponenta i wbić się w lewe oko, głęboko, aż do mózgu. Przelewam maddarę w czar — powiedziałem, z poważną miną, spoglądając na Sikorkę. Ale zaraz potem się uśmiecham; wyjątkowo długo utrzymałem tę fasadę

[Krewetkowe Lato]

Shenjë nie myślała o rzeczach tak trywialnych jak strategia. Bardziej rozmyślała o tym, jak odegra swoją postać!! Nie wiedziała o niej wiele, więc będzie musiała improwizować. Zaczekała, aż Słoneczny wykona swój ruch, nim sama wskoczyła do akcji!!
– Mój Czarodziej gapi się w szoku na turlającą się głowę... Dopiero co gapił się z wrogością na Opokę, ale na chwilę zapomnieli o swojej nieprzyjaźni, by skupić się na wspólnym wrogu!! "Ty morderco!!" krzyczy Wzburzone Wody do Buchającego Płomienia, po czym go atakuje!! – trochę teatralności nie zaszkodzi, prawda?? Tak było ciekawiej!! – Wody pochyla się i szczerzy zęby, kierując swoją maddarę pod podbrzusze Buchającego, gdzie miał powstać wielki lodowy kolec i wystrzelić z ziemi prosto w jego brzuch!! Krreeeww, flaaaaki!!!!! – gestykulowała dziko, opisując planowane efekty swojego ataku.
– Jak zaatakują go dwa smoki to się łatwo nie wywinie, któreś z nas na pewno musi trafić!! – uśmiechnęła się do szaropiórego, już jako Shenjë, a nie jej postać. Jej postać by się nie uśmiechała do Opoki!!