Wyspa na Jeziorze

[Administrator]

Leżąca pośrodku Zimnego Jeziora wyspa ma nieregularny kształt, z lotu ptaka przypominający lekko smocze jajo. Tutejszy teren jest nierówny, zdobiony zarówno zielonozłotymi łąkami, jakie stanowią przeważąjącą większość krajobazu, jak i mniejszymi skrawkami lasu, ulokowanymi przede wszystkim na południowym zachodzie.

Charakterystycznym punktem tego miejsca są pozostałości po Skalnym Gigancie – obecnie rumowisko, sypiące się coraz bardziej wraz z upływem księżyców.

opis autrostwa Sumire

[Dzika Gwiazda]

Iskra leciała dość szybkim tempem od strony świątynnych grot. Nie zajęło jej to dużo czasu, gnana ciekawością, ekscytacją i tknięciem Zimnego Palucha prędko dotarła na miejsce, które niegdyś było siedzibą proroków, a teraz pobojowiskiem po starciu ze skalnym tytanem. Łowczyni zatoczyła krąg, przez chwilę obserwując to miejsce, a potem lądują na brzeg wyspy. Rozglądając się czujnie dookoła, weszła pomiędzy skały, kierując się w stronę świetlistej kuli. Kark cały czas mrowił nieprzyjemnie, jakby coś miało zaraz wyskoczyć spomiędzy ruin i ją zaatakować, stąpała więc ostrożnie.

Stanęła w odległości ogona przed dziwnym obiektem i przysiadła, obserwując go. Po walce z gigantem dość szybko odleciała na tereny Ziemi, ale wiedziała dobrze czym ta kula jest i co zrobiła z jej synem. Dar wszak podzielił się z nimi swoimi przemyśleniami na jednej z ceremonii na Szczerbatej Skale. Wiedziała także co stało się z łapą Żeru Zwierząt. Dlatego nie podchodziła bliżej ani tym bardziej nie dotykała świetlistej kuli, która najwyraźniej miała brzydki zwyczaj uszkadzania członków jej rodziny. Po prostu siedziała i obserwowała obiekt lekko przymrużonymi oczyma. Patrzyła jak światło i ciemne plamy przelewają się ze sobą, nieprzyjemnie przypominając zepsuty owoc.

Po co Zimny Paluch ją tu przygnał? Nie była ani specjalnie uczoną smoczycą, ani wybitnym magiem. Jej syn lub Remedium Lodu na pewno lepiej nadawali się do rozwikłania zagadki świetlistej kuli. Zielonołuska podniosła jeden w wielu drobnych odłamków skały, które zostały tu po walce z gigantem i po prostu rzuciła go w stronę kuli, tak jak wrzucałaby go do jeziora. Była ciekawa czy przeleci przez obiekt i spadnie za, zniknie w nim, a może wyparuje zanim w ogóle do niego doleci?

[Administrator]

Skała poleciała gładkim łukiem w stronę świetlistej kuli. Tuż przed uderzenie w jej powierzchnię zaczęla się rozgrzewać do czerwoności, po czym niemalże podczas jednego uderzenia serca rozjarzyła się na pomarańczowo i stopiła, skapując gdzieś w odmęty rumowiska na dno jaskini, skryte pod resztkami Jaskiń Proroków.
Zapadła cisza.
– To miało coś zrobić? – odezwał się cichy głos tak naprawdę znikąd.
A przynajmniej jego źródła Zaranna Iskra nie mogła zidentyfikować. Bowiem na Wyspie proroków nie było żadnej postaci, która mogła z siebie taki głos wydobyć. Nie był on pisklęcy, a tylko pisklę miało na tyle małe rozmiary, by skutecznie skryć się między skałami. Ale nie był też smoczy – miał w sobie pewien element, który jednak w Zarannej budził niepokój, pewien element nie do końca dla niej znany jak jej własne ciało i jej własny głos. Może był to znowu duszek?

[Dzika Gwiazda]

Patrzyła jak skalny odłamek leci w kierunku kuli zgrabnym łukiem i zamienia się w kroplę rozgrzanej do białości lawy, skapując gdzieś pod tajemniczym obiektem. W tym samym momencie łuski na karku zaświerzbiły ją tak, że aż pod zielonymi łuskam zafalowały mięśnie. Uderzenie serca później usłyszała nieznany sobie głos. Zmrużyła delikatnie żółte ślepia, próbując go zidentyfikować, nie mogła jednak jak na razie przypisać go do żadnej znanej istoty, obojętnie czy to duszka czy smoka.
– Utwierdzić mnie w przekonaniu, że by lepiej nie dotykać tej świecącej kuli. Ma ona brzydki zwyczaj robienia krzywdy moim bliskim. – odparła zgodnie z prawdą. – Mimo wszystko, to całkiem ładne świecidełko, wygląda jak mała Złota Twarz. Gdyby tylko zebrać z niej te czarne plamy, mogłaby tu tak sobie wisieć. Nie mogę ich zebrać łapą, bo mi ją urwie. Nie mogę zrobić tego maddarą, bo mi ją wyssie jak demon szpik z ofiary. – powiedziała, myśląc na głos. Wciąż siedziała spokojnie, jedynie końcówka ogona zakończona, czarną, kostną strzałką kolebała się lekko jak u zaciekawionego żbika. Jej wzrok skupiony był na kuli, ale nasłuchiwała uważnie czy z powietrza wypłynie kolejna odpowiedź. Jej nos poruszał się lekko chłonąc okoliczne zapachy. Łowczyni pozostawała czujna, ale spokojna, wszak nie było to jej pierwsze spotkanie z nadprzyrodzonymi siłami. Głos, chociaż niezbyt miły, nie wydawał się być do niej wrogo nastawiony. Przynajmniej na razie.

[Administrator]

Koło Zarannej Iskry, na prawo od smoczycy, zmaterializowała się półprzezroczysta postać niewielkiego duszka o żywozielonych łuskach, wyraźnie odcinających się na tle okolicznego śniegu. Oczy duszka były jadowicie żółte i pozostawały skierowane w stronę lewitującej nad jaskiniami proroków kuli.
Duszek przekrzywił na bok trójkątny łebek w geście zdziwienie.
– Ten kamień... ten kamień był ci bliski? – przemówił z wahaniem, jakby nie do końca zrozumiał pierwszą część wypowiedzi Zarannej Iskry.
Widać ten konkretny duszek łatwo gubił się przy rozmowach. Ale z drugiej strony, może w przeciwieństwie do bogów nie był wszystkowiedzący, i nie potrafił zrozumieć że Zaranna wspomina o wydarzeniach, które miały tu miejsce wiele księżyców temu?

[Dzika Gwiazda]

Łowczyni jedynie krótko zerknęła na duszka, który postanowił się obok niej zmaterializować, po czy ponownie wróciła do przypatrywania się kuli, jakby wierzyła że od samego patrzenia rozwiąże jej zagadkę. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy jej prawa łapa zacisnęła się na kolejnym kamiennym odłamku, ale nie rzuciła nim, tylko obracała go powoli między zielonymi paluchami.
– Co? Nieeeeee. – odpowiedziała na pytanie istotki, kręcąc przecząco głową. Jej ton pozostawał niezmieniony, nieco zmartwiony ale łagodny, jakby tłumaczyła coś pisklęciu. – Widzisz, wcześniej była tutaj taka ładna jaskinia. Pewnego dnia przyszedł sobie taki skalny gigant... – wskazała prawą łapą i trzymanym odłamkiem na pozostałości po tytanie rozrzucone dookoła – ...i zaczął je niszczyć. Smoki się zebrały i go zniszczyły, ale zanim zdążyliśmy to zrobić, to on z kolei zdążył zniszczyć tę ładną jaskinię. Pośród jej zgliszczy znaleźliśmy tę świecącą kulę i wiesz, wszyscy zaczęli się zastanawiać o co z nią chodzi, bo żaden smok nie wie. Mój brat próbował ją dotknąć i urwało mu łapę. Mój syna próbował przemieścić ją za pomocą magii i wyssała z niego niemal całą energię, robiąc przy tym krzywdę. Dlatego rzuciłam w nią kamieniem, żeby się upewnić, że lepiej jej nie dotykać. A tak w ogóle, to ja jestem Zaranna Iskra. A ty jesteś kto? – zapytała, spoglądając na duszka. Wyglądał trochę jak jej miniaturka. Zielona łuska, żółte oko, tylko rogów i brązowych płyt mu brakowało.

[Administrator]

Duszek zamrugał pisklęcymi ślepkami, patrząc to na kulę to na Zaranną.
– Czyli smoki i kamienie – powiedział cichutkim głosikiem. – A takie rzeczy jak ja? I inni? – bogowie jedni wiedzieli co duszek miał na myśli w tym momencie.
Ale też bogowie od wielu, wielu księżyców siedzieli cicho, niczym zakneblowani. Co Zaranna Iskra odczuwała na własnej skórze przy wizytach w Świątyni. Za dawnych czasów... Za dawnych czasów wszystko było inne.
Duszek postąpił krok do przodu – to znaczy jego widmowa postać przesunęła się nieco przed Zaranną, jakby przyciągana w stronę kuli.
– Alaja roślinności – wymruczał duszek cichutko, ledwo słyszalnie, ale musiało mu chyba chodzić do imię Alaleya. Prawda? Czy może o coś innego?
– Znam jedną część zagadki. Jad Duszy... Dotknęłam duszy Antaresa – w głosiku duszka rozbrzmiał bezbrzeżny smutek, od którego nawet tak doświadczonej smoczycy jaką była Iskra, mogły do oczu napłynąć łzy.

[Dzika Gwiazda]

Uśmiechnęła się delikatnie kącikami pyska słysząc stwierdzenie duszka. Ach, kamienie też były jej bliskie, zwłaszcza te szlachetne. Wyglądało na to, że ma jednak przed sobą nie byle kogo, a samą strażniczkę lasów Alaleyę. Odrobinę ją to ucieszyło, bo nigdy nie weszła z nią w zwadę niszcząc młode rośliny lub zbyt chciwie zgarniając owoce. Może teraz nieco ułatwi jej to rozmowę? Ciekawiło ją dlaczego strażniczka się tu pojawiła? Czy to ona była Zimnym Paluchem ze świątyni? Łowczyni nie wierzyła, by pojawiła się tu, ot przypadkiem przyciągana mocą tajemniczej kuli.
– Każdy kto jest dla mnie miły, jest mi bliski. Ty jesteś dla mnie miła, nie pogoniłaś mnie ani razu. – odpowiedziała na pytanie duszka, spoglądając na unoszącą się postać żółtymi oczyma. Odrobinę zaniepokoiła się, gdy Alaleya zbliżyła się do tajemniczego obiektu.
– Uważaj, nie dotknij jej, bo zrobisz sobie krzywdę. – powiedziała zatroskanym głosem. Bogowie, już widziała minę Daru Tdary, gdyby wezwała go do rannego duszka. Westchnęła smutno gdy jej rozmówczyni wspomniała o Antaresie, kompanie Jadu Duszy. Cała ta sprawa ze zniknięciami i morderstwami na prorokach nie zwiastowała niczego dobrego, czuła to w kościach.
– Co...co zobaczyłaś w jego duszy? – zapytała niepewnie. –
Ja znalazłam ich ciała w lesie. Były okropnie wymęczone. Ktoś wyrządził im wiele zła. – dodała cicho, prawie szeptem.

[Administrator]

Duszek, ignorując słowa Zarannej Iskry, postąpił jeszcze krok w stronę kuli. Jego postać zrobiła się nieco bardziej cielesna, nieco bardziej jasna. Nieco bardziej... potężna? Owszem, zmiany były minimalne, ale chyba taka doświadczona smoczyca jak Zaranna nie mogła ich nie zauważyć!
– Byli torturowani przed śmiercią – powiedziała głosem nieco bardziej dorosłym niż kiedykolwiek dotąd. A jednak nadal pełnym bezbrzeżnego smutku. – Jad Duszy przechowywał w sercu wiele tajemnic. Smoków i bogów. Ale ból Jadu nie złamał go do ich zdradzenia – duszek obrócił łeb, by spojrzeć przez ramię na Zaranną. – Uczynił to dopiero ból tych, którzy byli od niego zależni i związani z nim więzią. On też chciał chronić bliskich jemu, myślę, że to zrozumiesz.

[Dzika Gwiazda]

Zmrużyła lekko ślepia gdy zauważyła jak zmieniła się postać duszynki gdy ta zbliżyła się do świetlistej kuli. Wszystko wskazywało na to, że kula jest w jakiś sposób powiązana z duszkami, barierą i być może także bogami. Skoro jednak kula nie czyniła strażniczce lasów krzywdy, a wręcz ją wzmacniała, to dlaczego nie usunęła ona ciemnych plam? Czym te plamy były? Co oznaczały? Czy duszki w jakiś sposób je odczuwały?

Milczała chwilę gdy Alaleya opowiedziała jej o poświęceniu Jadu Duszy. Czy rozumiała? Jak nikt inny. Iskra była smoczycą dla której rodzina stanowiła najwyższą wartość. Dla swoich bliskich i przyjaciół była gotowa przychylić nieba i wykopać wrota najgłębszej otchłani, jeśli było to potrzebne. Sama nie tak dawno plunęła na zamknięte granice i przybyła na zgromadzenie Cienia by bronić swoich dzieci, które wszak także nie były bez winy. Ale przybyła na ich wezwanie bo była ich matką i tak było trzeba. Nikt nie podnosi łapy na jej rodzinę. Nikt.
– Rozumiem. Nie mogli go złamać, więc zadali ból tym, którzy byli mu bliscy. I najmniej winni. – odparła poważnie, a jej wargi mimowolnie uniosły się, odsłaniając białe kły. Mimo smutku jej krew zawrzała, pragnąc zemsty. – Alaleyo, kto torturował Jad Duszy? Jego następczyni, Zmierzch Gwiazd również została porwana i zabita, choć próbowaliśmy ją uratować. – dodała, patrząc na duszynkę. – Zmierzch była moją nauczycielką i przyjaciółką, bliska była nie tylko mnie, ale i całemu stadu Ziemi. Kto? – zapytała raz jeszcze, bardziej desperacko, po czym potrząsnęła łbem. – Bogów nie ma w świątyni, a to zawsze oni mianowali nowego proroka i przekazywali swoje tajemnice. Bez proroka nie wiemy jak naprawić barierę, nie wiemy czym jest ta kula i nie potrafimy obronić się przez obcymi, którzy pustoszą nasze ziemie. – dodała, wypuszczając z nosa strużki białego, chłodnego powietrza. Jej serce było rozdzierane pomiędzy chęć ochrony i odbudowy zabezpieczeń Wolnych Stad, a pragnieniem zemsty, które trawiło jej duszę. Za bestialstwo popełnione na Jadzie, za zabicie Zmierzchu, za... za Gonitwę. Pozabarierowcy musieli wiedzieć, że Wolni może i byli leniwą, kłótliwą i roszczeniową bandą smoków, która jednak potrafiła zjednoczyć się w obliczy wspólnego zagrożenia.

[Administrator]

Alaleya zatrzymała się i odwróciła do Zarannej Iskry, patrząc na nią z zastanowieniem. Kto wie, czego to konkretne zastanowienie mogło dotyczyć, bo kto wie czy i jak w ogóle myślały duszki, ale spojrzenie było tak czujne, że stara smoczyca mogła poczuć się odarta ze wszystkich iluzji, pozorów, udawania, do jej samego wnętrza. I przez to była bezbronna.
– Czy chcecie naprawić barierę? – zapytała z chłodną powagą. – Czemu bez bogów nie potraficie obronić się przed obcymi? Czy stado Wody przestało istnieć? – chłód w ostatnich słowach zmienił się w parzący mróz, jakby Zaranna zrobiła konwersacyjny krok na bardzo niebezpieczne ziemie.

[Dzika Gwiazda]

Iskra mierzyła się wzrokiem z duszkową, nie spuszczając z niej spojrzenia żółtych ślepi. Jeśli Alaleya myślała, że wzbudzi w niej uczucie wstydu lub zastraszy była w błędzie. Łowczyni bowiem zawsze była emocjonalna i nie lubiła tych emocji ukrywać. Rzadko powstrzymywała się przed ich wyrażaniem i zazwyczaj od razu stawiała dzika na kamień, a słowa duszkowej się jej nie spodobały, czemu dała wyraz poprzez krótkie warknięcie i podniesienie górnej wargi by na chwilę obnażyć białe kły. Była już za stara i widziała zbyt wiele by dać się skarcić jak księżycowe pisklę.
– Jesteśmy tylko śmiertelnikami, Alaleyo. W przeciwieństwie do ciebie nie mamy całej wieczności. Smoki przychodzą i odchodzą, nikt nie trzyma ich na siłę, bo jesteśmy wolnymi stadami. Niewielki mamy także wpływ na to kogo i kiedy zabierze ze sobą Ateral. – odparła stanowczo, po czym kontynuowała już łagodniejszym tonem. – Często smoki odchodzą nie zdążywszy przekazać całej swojej wiedzy kolejnym pokoleniem, a Czarnołuski z gór również nie wszystkiego. Wiedza zanika, historia się zaciera. To prorocy zwykli ją przekazywać, młodym na Skałach Pokoju, a teraz ich nie ma. Bogowie zaś nie są naszymi piastunami. To my sami odpowiadamy za bezpieczeństwo naszych granic, które nie są najmniejsze. Woda została zaatakowana kiedy była najsłabsza, ale przetrwała dzięki pomocy Ziemi, która wzniosła się ponad dzielące nas konflikty i stanęła w obronie swoich bliskich, których ma także w Wodzie. Przetrwali by oglądać kolejny wschód Złotej Twarzy. – urwała na moment. – Oczywiście, że chcemy naprawić Barierę. Problem polega na tym, że smoki które były przy jej tworzeniu umarły lub odeszły tak dawno, że nikt nie wie już dokładnie jak ona powstała. Wiemy, że stworzyli ją magowie wolnych stad z pomocą Naranlei, ale w jaki sposób? Jak sprawili, że maddara trwała stabilnie przez tak wiele księżyców bez podtrzymywania? Jaki związek ma z nią ta kula? Wszystko musimy odkrywać na nowo. – dodała ze smutkiem, uciekając na moment wzrokiem w bok.

[Administrator]

W wojnie na zimne spojrzenia ciężko byłoby tu wygrać.
– Ceną za twoją śmiertelność jest twoja wolna wola – powiedziała Alaleya, kontynuując swą chłodną wypowiedź. – W przeciwieństwie do ciebie, ani twoi bogowie ani my, duszki, nie mamy takiej władzy nad sobą. Bo wasza wolna wola jest naszym ograniczeniem.
Czy Zaranna Iskra w ogóle zorientowała się, ze Alaleya brzmiała trzeźwiej i dojrzalej niż jakikolwiek duszek dotąd, z którym którykolwiek smok dotąd rozmawiał? Ba, trzeźwiej i dojrzalej nawet niż na początku tej rozmowy. Póki co się na to nie zapowiadało.
– Wasi prorocy, oddając się bogom, w zamian za przedłużenie swojego życia i wiedzę, w dużej części oddają także wolną wolę. Czy wśród Wolnych Stad istnieje jakikolwiek smok, który gotów byłby na taką skalę oddania wobec istot, których nawet nie byłby w stanie zrozumieć?
Duszek spojrzała na spaczoną kulę raz jeszcze.
– Czy faktycznie spytałaś każdego stada z osobna, czy życzy sobie przywrócić barierę do pierwotnego stanu?
Milczała przez długą chwilę, wyraźnie zamyślona nad czymś, podczas gdy jej postać to nikła to znowu nabierała materialności, w rytm uderzeń serca Zarannej Iskry.
– Powiedz mi, Zaranna Iskro. Brakuje ci bogów, bo wiedza zdobyta przez smoki zwykle ginie wraz z ich śmiercią, więc zwracasz się nawet do mnie – co ewidentnie Alaleya uznawała za miarę desperacji śmiertelników. – Opowiedz mi więc legendę o bogu zimy...
Jadowicie żołte ślepia znowu spoczęły na Zarannej Iskrze.

[Dzika Gwiazda]

Czarne źrenice zwężyły się w wąskie szparki. Czy ona aby na pewno rozmawiała z Alaleyą? Duszkowa strażniczka lasów wypowiadała się wyjątkowo składnie jak na duszka, których zachowanie zwykle przypominało pisklęce. Czy było możliwe, że któryś z bogów poprzez kulę sięgnął ku niej i przejął nad nią kontrolę? Zaskoczyły ją także słowa Alalei. Czyżby jej teoria o tym, że bogowie są uzależnieni od wyznawców była prawdziwa? Bogowie umierali w zapomnieniu gdy nie mieli już wyznawców. Umierali lub tracili swoją moc?
– W jaki sposób bogowie zależni są od nas i naszej woli? Czy nasze modlitwy w jakiś sposób podtrzymują ich moc? – zapytała, spoglądając na duszkową pytająco. – Skoro tak, to co się z nimi stało? Gdzie zniknęli? Smoki wciąż przychodzą do świątyni, pomimo tego że cisza trwa już tak długo. Nie wiemy co się stało ani gdzie ich szukać... – zamruczała, opuszczając smutno głowę i słuchając kolejnego pytania istoty. Wiele smoków miało problem z zaakceptowaniem faktu, że pieczę nad nimi sprawowało stadko nadprzyrodzonych istot, które trudno było czasami zrozumieć i które miały swoje kaprysy. Ona z kolei dawno już pogodziła się z tym faktem, wierząc że lepiej żyć z bogami w dobrej komitywie. Po pierwsze byli ich stwórcami, a po drugie lepiej nie drażnić silniejszych od siebie. Taka była była natura życia, silniejsi podporządkowywali sobie słabszych. Wiedziała, że prorok musiał być posłuszny woli bogów, chociaż nie musiał ich szczególnie czcić ani nawet lubić, z tego co pamiętała po zachowaniu Jadu Duszy.
– Są, Alaleyo. – odpowiedziała podnosząc na nią ponownie żółte ślepia. – Jednym z nich jestem ja. Niedługo mnie również zabierze Ateral, a razem ze mną przepadnie większość mojej wiedzy: wszystkie wydarzenia w których uczestniczyłam, wszystkie niezwykłości, które widziałam. Staram się ją przekazywać póki mogę, ale nie mam wpływu na to co zrobią z nią moi uczniowie a także na to czy pożyją dość długo by przekazać ją dalej. Ja... – zawahała się. Czy faktycznie była gotowa by porzucić wszelkie więzy zarówno ze stadem jak i własną rodziną? Nie będzie mogła już mogła być na każde ich zawołanie, nie będzie mogła być ich tarczą, bo będzie musiała służyć każdemu smokowi Wolnych Stad. Ale z drugiej strony czyż nie miała rodziny w niemal każdym stadzie? Jej potomkowie żyli i działali w Ziemi, Wodzie oraz Cieniu, a nawet Ogniu o czym sama zainteresowana nie miała najmniejszego pojęcia. W ten sposób mogłaby chronić ich wszystkich, niezależnie od stada, niezależnie od tego jakie konflikty mógłby toczyć się pomiędzy nimi. Oczywiście nie mogłaby to być ochrona taka jak dotychczas, bezpośrednia, ale wciąż myśl o tym by móc doglądać szkolenia i wychowania swoich wnuków, a nawet prawnuków była dla niej zbyt kusząca. Nawet gdyby odmówiła, odeszła mówiąc, że woli poświęcić się swojej rodzinie, to ile mogłaby jej jeszcze pomagać? Ledwie parę księżyców, czuła to w kościach.
– Ja jestem gotowa. Jeśli zaś chodzi o inne smoki... – zamruczała, zastanawiając się czy jest ktoś kto dorównywałby jej wiedzą. Pierwsza przyszła jej na myśl oczywiście Gonitwa, ale ona już patrzyła na nich z gwiaździstego nieboskłonu. W pewnym momencie przypomniała sobie jednak o kimś jeszcze. – Jest jeszcze jedna smoczyca, ze stada Ognia, była przywódczyni i piastunka. Jej imię to Cioteczna Kołysanka, gdy przewodziła nosiła zaś miano Pieśni Płomieni. Jest młodsza ode mnie, ale posiada dużą wiedzę, respektuje boski majestat i nauczała innych przez całe swoje życie. O ile jeszcze żyje. – dodała niepewnie, bo nie widziała Kołysanki już od wielu księżyców. Pokręciła przecząco głową, słysząc kolejne pytanie strażniczki lasów.
– Nie, nie rozmawiałam z każdym stadem, ale mam oczy i widzę, Alaleyo. Woda doświadczyła na własnej skórze z czym wiąże się rozpad Bariery, Ziemia także mogła to oglądać. Nie sądzę by ktokolwiek z tych dwóch stad chciał żyć w ciągłym strachu przed napaścią obcych. Nawet Cień nie czuje się bezpiecznie i przyszykował się na atak z zewnątrz choć ich ziemie nie graniczą z Barierą. Nie wiem czy obcy przypuścili także atak na Ogień, ale oni również mają długą granicę z Barierą. Każdy wolny smok czuje, że dzieje się coś niedobrego. – odpowiedziała poważnym, zmartwionym tonem. Zamrugała żółtymi ślepiami niepewnie, zaskoczona kolejnym pytaniem.
– Znam tylko niewielkie jej fragmenty, Strażniczko. Kalteral, Pan Zimy przyjaźnił się z Tarramem, który dzierżył domenę Śmierci. Lecz gdy Tarram przegrał pierwszą walkę ze swym bratem Immanorem Złotym, postanowił zapanować nad nami, śmiertelnikami. Podstępem uwięził boską rodzinę samemu siejąc zamęt i terror, plugawiąc tereny i zwierzynę. Jego występki spaczyły Ziemię, ale znaleźli się śmiałkowie, którym udało się im pokonać. Dokonali tego dzięki pomocy Kalterala, który widząc czyny swego przyjaciela postanowił go powstrzymać. Gdy Nieposkromione Wody Oceanu zadał Upadłemu ostateczny cios, został on spętany w ciele Pana Uzdrowień Erycala, aby nigdy już nam nie zagroził. Kalteral zaś pozbawiony swojej mocy żyje do dziś pośród gór jak Nauczyciel. – opowiedziała treściwie, bez zbędnych ubarwień. Słyszała tę legendę raz, gdy była bardzo, bardzo młoda. Opowiedział jej o tym Gonitwa, niedługo po tym jak Reia przyniosła jej małe, zielone pisklę o czarnych rogach jako trofeum z polowania. W pewnym momencie sapnęła jednak, łącząc w głowie fakty. – Alaleyo, czy to Tarram odpowiada za zniknięcie bogów? Czy udało mu się wydostać z ciała Pana Uzdrowień? Albo czy ktoś pragnie go uwolnić? – zapytała, czując jak przechodzi jej po plecach dreszcz.

[Administrator]

Alaleya znieruchomiała. Ba, zesztywniała wręcz. Czy coś w słowach Zarannej wzbudziło w duszku niepokój?
– Wolna wola i moc nie są ze sobą powiązane – powiedziała powoli i wyraźnie. – Wiara smoków nie jest warunkiem istnienia i dobrobytu bogów. Ale wybory smoków są. Wysuwasz... bardzo daleko idące wnioski – duszkowa brzmiała na nieco zagubioną tokiem tej rozmowy. – Trzeba spojrzeć bliżej. Kiedy zaginął Jad?
Na dalsze deklaracje Alaleya nie zareagowała. To nie była jej decyzja, czy ten smok zostanie prorokiem czy też nie. Być może była to decyzja bogów. Być może... tego konkretnego smoka. W końcu ceremonia proroctwa owiana była tajemnicą na tyle, że nikt żyjący nie mógłby stwierdzić co takiego się na niej dzieje.
Po czym niespodziewanie zdecydowała się wycofać kilka kroków do tyłu, malejąc, blednąc... I ewidentnie dziecinniejąc.
– Dwa zadania mam! Raz – bariera i stada. By mówić w imieniu innych, opinie innych trzeba znać! – mimo zmniejszenia rozmiarów nadal mogła spojrzeć surowo na Zaranną. – Dwa! Kaltarel. Bóg. Chcesz pomocy boskiej? Spytaj boga. Już!
Wzleciała w powietrze, by wywinąć salto i bez dalszych ceregieli czy pożegnań zniknąć, po prostu rozpływając się w nicość na oczach smoczycy z Ziemi.

[Dzika Gwiazda]

Wybory smoków? Iskra przekręciła głowę w pytającym geście. Chciała zrozumieć, chciała pojąć. Jak ich czyny mogły wpływać na bogów, skoro to co dla jednego boga było radością, dla innego było złem? Jak ten sam czyn mógł zadowolić jednocześnie na przykład Uessasa i Villara? Chciała zapytać, lecz duszkowa zwrociła jej myśli na bardziej przyziemne tory.
– Jad...– wymruczała szukając w pamięci momentu, w którym przestała widzieć czerwonołuskiego proroka. – Jad Duszy zaginął niedługo po wojnie w Lesie Pekeri. Wtedy bogowie zaczęli milczeć, a ja odwiedziłam go tutaj, na wyspie. – odpowiedziała. Nie zdążyły jednak dojść do jakiejś konstruktywnej konkluzji, Alaleya zdaje się wróciła do siebie. Wywinęła kozła w powietrzu i zaszczebiotała ponownie, już w bardziej pasujący do niej sposób? Coś straciło nad nią władzę? Zanim jednak zdążyła choćby otworzyć pysk duszkowa zrobiła pyk i zostawiła ją samą ze świetlistą kulą, barierą do załatania i całym tym ambarasem do posprzątania. Smoczyca westchnęła ciężko. A może po prostu prościej było umrzeć i patrzeć na to wszystko spomiędzy gwiazd? Nie miała innego wyjścia jak pozbierać zadek i zabrać się do roboty. Rozłożyła więc skrzydła i wezwała do sobie Azurę, a po chwili wzbiła się w powietrze.

[Tejfe]

Leciał ostrożnie, wiedząc że na swoim grzbiecie ma nie tylko cenny skarb, kuleczkę którą Riromi ukradł jakiemuś uciekinierowi, ale przede wszystkim małego pisklaka. Samczyka, za którego w tej chwili poczuł się odpowiedzialny. Kiedy poczuł, że jego mięśnie i ciało dotyka ból, wytrzymał go i bardzo ostrożnie wylądował na wyspie.
Nigdy tu nie był. Okrągła wyspa znajdująca się na Zimnym Jeziorze miała w sobie jakąś wielką, mistyczną aurę, a w powietrzu jakby wibrowały silne energie.
Ściągnął ze swojego grzbietu Valerina i zauważył nagle, że na wyspie znajduje się coś jakby kula, jajo... rzecz, skała... podobna barwą do kulki, którą trzymał pisklak, tyle, że dużo, dużo większa. Tak jakby fragment, który znaleźli w kurhanie Cienia był oderwanym kawałkiem tej większej całości.
Tejfe poczekał, aż do niego dołączy reszta, by móc zadać im konkretne pytania, a w międzyczasie podszedł do wielkiej świetlistej kuli wystającej ze skał i przyłożył do niej łapę, ciekaw czy poczuje jakieś silniejsze wibracje lub doznania.

[Nierozważny Duch]

Chwilę po Tejfe na miejscu zjawił się i Reth, które z o wiele mniejszą gracją wylądował, lub raczej prawie spadł na ziemię. To, dlatego wolał biegać niż latać. Może kiedyś w końcu uda mu się zetknąć z podłożem delikatniej a nie z siłą zwalonego głazu. Prychnął tylko sfrustrowany i strzepnął lekko obolałe łapy. Nie był to bardzo dokuczliwy dyskomfort i zaraz zniknął bez śladu.
Zapominając o kolejnym z małych wypadków, rozejrzał się zaintrygowany dookoła. Tu także jeszcze nie było, co ponownie uświadomiło mu, że tereny Wolnych Stad są o wiele większe niż wcześniej przypuszczał. Jego stary dom składał się tak naprawdę tylko z ciemnej groty, bo przecież nie mógł nigdzie wychodzić sam, więc taka różnorodność środowisk wciąż robiła na nim wrażenie.
Strzygąc uszami raz po raz niczym psotny kociak, zaczął się przechadzać wokół, aż wreszcie jego spojrzenie nie padło na powiększoną wersje ich własnej kulki. Momentalnie stanął w miejscu, przypatrując się z uwagą ciekawemu odkryciu.
-To wygląda jak ta nasza magiczna kulka. Tylko no, trochę większa- rzekł do starszego brata, pokazując oczywisty fakt, który każdy kto ma oczy od razu by zauważył. Jednak to nie znaczyło, że nie mógł tego podkreślić, prawda? -Rzucamy to już teraz? Czy czekamy na resztę? – zapytał tonem głosu, wskazującym, że był gotowy zrobić to tu i teraz bez chwili wahania. Umknął mu kawałek ostatniej wypowiedzi Tejfe, kiedy ten mówił, iż nie wrzucą kulki tak od razu do źródła.

[Skryta Łuska]

Wylądowała wraz z nimi, pilnując Valerina. Zerkała podejrzliwie na duszka, choć tym razem to Chaotyczny Kolec sprawił, że futro zjeżyło jej się na grzbiecie. Na jego pierwsze słowa zagrodziła dostęp do magicznej kulki, potrząsając odmownie łbem. Tego było za wiele! – Czy wy na prawdę nie rozumiecie jakie to niebezpieczne? Wrzucenie jakiejś tajemniczej magicznej kulki gdziekolwiek może spowodować coś bardzo złego! Chcecie ryzykować własnym zdrowiem nie wiedząc nic, co to właściwie jest i czemu uciekinierowi tak bardzo na tym zależało? – Była bardzo przejęta, co objawiało się przede wszystkim nerwowym poruszaniem ogonem. Miała teraz ochotę znaleźć się jak najdalej stąd zamiast mieć możliwość w najkrótszym czasie stać się królikiem doświadczalnym. Tylko jaka odległość byłaby w ogóle bezpieczna?! Zuchwały pomysł duszka wydawał jej się zwyczajnie głupi. Najpierw próba przejęcia ich piskląt, teraz to... Nie była w stanie zrozumieć toku rozumowania tej dziwnej istoty!

[Administrator]

Drużyna III
Wzór na kulach faktycznie był do złudzenia podobny, chociaż oczywiście różniły się skalami. Ta wisząca w powietrzu w rumowisku legowisk proroków była srednicy smoczego łba, podczas gdy ta trzymana przez pisklę nie większa niż smocza gałka oczna. A jednak, czy Valerinowi się wydawało, czy mała wersja kulki w jakiś sposób jest przyciągana do dużej wersji kulki?
Wszyscy z was mogliście poczuć echo mocy emanujące z wielkoskalowej kuli. Mogliście widzieć plamy skazy o nieregularnych wielkościach, wędrujące chaotycznie po jej jasnej powierzchni. Ba, mogliście nawet wywęszyć niezwietrzały jeszcze do końca zapach smoków, które poprzednio myślały nad celem kuli. Nie wiedzieliście o tym, ale niektórzy stracili łapy, a inni świadomość. Z tym artefaktem nie było żartów.
Tymczasem Riromi przypłynął tu za wami. Oczywiście nie bardzo mogliście mu zabronić śledzenia was, więc nikogo nie powinno zdziwić kiedy duszek opadł na ziemię koło kuli i was pozostałych, patrząc na was ze złośliwym błyskiem w oku i krzywym uśmiechem.
– Zrób to. Zrób to zróbtozróbtoooo – powiedział radosnym tonem, patrząc na wasze dylematy moralne ale nie oferując wam żadnego wsparcia czy wskazówki.
Bo chociaż kule w jakiś sposób się przyciągały nawzajem, to nie można było zapominać o pierwotnym celu waszej wyprawy. A czym on był? I czy byliście pewni, że ów wykopana przez was kulka na pewno w niczym do zrealizowania tego pierwotnego celu nie pomoże?