Podziemna Jaskinia

[Ołtarz Wyniesionych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Miała kwarcu pod dostatkiem, więc mogła nieznajomym robić takie małe biżuteryjne prezenty. Wyciągnęła z torby wszystkie materiały i rozświetliła mocniej maddarowe światło.
~ Pochyl się nieco, najłatwiej będzie to zrobić na twoim rogu, nie będzie boleć. Te, które miałam robione na ciele, przepalały futro i dochodziły do ciała. – Jak Firletka mogła się domyślić – nie było to zbyt komfortowe.
~ Najpierw tworzę "formę" z maddary, na zasadzie pustej w środku obręczy z otworem u góry. – Rzuciła i tak właśnie zrobiła, o ile Słoneczna nie miała obiekcji. Do jej rogu miała przylgnąć właśnie taka obręcz, szeroka mniej więcej na tyle, co ozdoby Veir.
~ Teraz będę dodawała kwarcu, nic ci się nie stanie, ale nie możesz za bardzo się kręcić. – Ostrzegła samiczkę i poszły materiały z torby. Piastunka rozgrzała kwarc do takiego stopnia, że stał się płynny, ale Puste Łąki nie powinna niczego czuć. Twór był dobrze zabezpieczony.
~ Wybierz sobie jakiś kolor. Dowolny. – Poleciła na koniec. Jakikolwiek wybrała Chyża, Veir dodała odpowiednich barwników i zmusiła twór do stygnięcia, by przyspieszyć proces. Po chwili twór zniknął, a Słoneczna miała piękną obręcz na rogu. Bardzo twardą, więc nie jest to typowe szkło, które rozwali się przy pierwszym lepszym upadku.

Z kwestią: "Nie Mahvran pochłonie piach i błoto", Veir zgadzała się w każdym aspekcie. Szkoda, że temat nie zszedł na te tory, ale Piastunka mogła się domyślić, że Infamia nie ma olbrzymiej popularności w Stadzie Słońca.
~ Sprytny pomysł. Świecące stworzenia, masz na myśli świetliki? Pewnie znajdziesz je na bagnach. Ja widziałam świecące jaskinie, podczas moich podróży. Wyglądały ciekawie. – Powiedziała, a raczej przesłała mentalnie. Uh, teraz kwestia jej braku mowy...
~ Nie. Nie mam języka. – Rzuciła. Nie zgadzała się z decyzją Mahvran, ale co ona miała do powiedzenia? Chociaż miałaby ochotę urżnąć Infamii po jednej łapie i jednym skrzydle, jak tylko ta popełni jakiś błąd. Piastunka po chwili kontynuowała podróż w głąb jaskini, chociaż nie spodziewała się, że znajdą tutaj mnóstwo ciekawych okazów, ona była i tak tutaj raczej po to, by wybadać grunt.

[Mroczna Nowina]

Czas leciał, a Khart nie dostawał zbyt wielu informacji od Aie na temat jej dobrostanu. Nie powinno mu to przeszkadzać, jednak z każdym dniem zdawał sobie sprawę z tego, że jego myśli często błądziły, kierując się w jej stronę. Powinien wyzbyć się tego obciążenia emocjonalnego, jednak tłumaczył sobie, że w obecnej chwili nie jest to odpowiedni moment.
I tak minęły dwa dni od kiedy Dio został zabity, a Aie powróciła zza granicy... To również stanowiło problem, wywołało niepewność w Kharcie. Jak miał chronić swoją partnerkę, skoro ta wolała być sama poza granicami Wolnych Stad.

Jaskinia dobra jak każda inna. Na dworze już powoli robiło się cieplej, jednak Khart zawsze wolał półmrok. Był środek dnia, w końcu żaden normalny smok nie latał przy granicach ze światem, ani nie narażał się na spotkanie z ludźmi o tej godzinie. Większość walk miała miejsce w nocy, albo wczesnym rankiem. Inną opcją byłyby mgły, albo mocny deszcz.
Jak na złość, w tej chwili również padało, jednak był to bardzo drobny deszcz, ledwie przeszkadzający w codziennym życiu, ale po dłuższym locie, albo spacerze powodował, że futro było mokre. Wilkowaty rozpalił niewielki ogień blisko wejścia do podziemia i sięgnął vimarą po Aie. Czas najwyższy, aby się spotkać, a Khart nie wyobrażał sobie, aby samica miała w obecnej chwili coś lepszego do zrobienia, niż ewentualny pobyt na arenie.
Zdawał sobie sprawę z tego, że przekuła swoją stratę w nienawiść, jednak i ona powinna odnaleźć nieco innego uczucia w tym wszystkim. Poznał ją dość dobrze i spodziewał się, że będzie obciążona emocjonlanie, a jakikolwiek upust tym uczuciom powinien jej pomóc... chociażby miała wyładować swój gniew na Kharcie.

Znamię Bestii

[Znamię Bestii]

Nowina poczuł, jak maddara wpada do umysłu samicy. Długi czas jego wiadomość pozostała bez odpowiedzi. Głucha cisza trwała zdumiewająco długo, na bezpośrednie połączenie mentalne. Wreszcie, jakby z ociąganiem, nadeszła odpowiedź – zgoda i potwierdzenie przybycia. Raczej w formie bez słów, tylko wypranego z emocji faktu.
Samiec jednak poczekał na nią. Musiała przybyć aż z serca terenów Stada. I tak wczesne południe przeszło w poźne popołudnie, zanim przy wejściu do jaskini pojawił się niski cień smoczycy. Weszła do środka i zatrzymała się przed ogniem. Spojrzała na blask płomieni, bez emocji. Deszcz kapał z niej na ziemię, bujna grzywa była całkiem przemoczona – szła w końcu pieszo, bezskrzydła, w deszczu. Nie wyglądało jednak by Znamię miała zamiar chociaż otrzepać się z wilgoci. Zamiast tego westchnęła i obróciła się do Kharta, nie próbując nawet ogrzać się przy ognisku.
Zmieniła się. Wzrok miała pusty, martwy prawie i bez dawnych iskierek wesołości. Powieki nieco przymknięte, ślepia podkrążone i zapadłe w czaszce. Nie spała dobrze, jeśli w ogóle. Boki zapadły jej się, ukazując pod mięśniami linię żeber, a zazwyczaj zadbane pióra były w nieładzie, podobnie z resztą jak jej mokra grzywa – splątana i chaotyczna. Nawet kiedy weszła do jaskini widać było jak jej krok, dawniej pełen gracji i zwinności pantery, był sztywny i niezgrabny. Niczym smocza kukła na sznurkach, które pociągał ktoś u sklepienia, zmuszając ją do poruszania naprzód.
Patrzyła na niego, jakby go nie widziała. Skinęła mu tylko łbem, w milczeniu i stała tak, mokra i obca, nieszczęśliwa i obojętna. Jeśli spodziewał się jej pałającej gniewem, ognistą nienawiścią, zapalczywą rządzą mordu, to niestety się zawiódł. Gdzieś w środku oczywiście krzewiła te emocje. Głęboko jednak, w sercu skutym lodem, którego najgorętsze pragnienie mordu nie mogło rozgrzać.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Potrafił uszanować jej chęć samotności, zresztą podobnie do tego co robiła ze sobą Tio po śmierci swojego brata. Każda na swój własny sposób to przeżywała i byłoby to dość ciekawe do obserwacji z boku, gdyby nie to, iż siedział po szyję w tym co właściwie obie samice robiły, nawet jeśli znaczyło to kompletne wykluczenie z własnego życia.

Kiedy Aie się pojawiła, Khart nawet się nie uśmiechnął. Błękitne ślepia były chłodne, pozbawione oceny, ani też nerwów.
– Cieszę się, że udało Ci się znaleźć chwilę na spotkanie.
Blady uśmiech wreszcie wpełzł na jego pysk i gestem pokazał, aby zbliżyła się do ognia. Oczywiście zauważył jej dystans, a także zachowanie niczym żywego trupa, który nie zwracał uwagę na to, iż mógł się pochorować. Aie była żywym dowodem na to, że zasada 37: "Oddziel się od swoich emocji" była jedną z bardziej istotnych. Albo ją złamała i teraz ona również się złamała, albo właśnie zaczęła ją używać i dzięki temu pozwalało to jej być skuteczną. Khart oczywiście wiedział, iż jego partnerka nie miała pojęcia o tych wszystkich zasadach, dlatego powinien mimo wszystko zbadać grunt po którym zamierzał się poruszać.
– Podejdź i ogrzej się. Nikomu nie pomoże jeśli przeziębisz się od tego deszczu.
Głos miał spokojny a sam już przeniósł wzrok w stronę ognia w który się wpatrywał. Nie naciskał jeśli wolała zostać tam gdzie była. Nie zmusi jej również siłą do czegokolwiek, w końcu miał ją również szanować. Nie musiała też mówić, za to on miał zawsze coś do powiedzenia.
– Nie można powstrzymać niczyjego żalu. Strata jest częścią życia, a żałoba po niej naturalną konsekwencją.
Zaczął, nadal wpatrując się w ogień.
– Nigdy nie tracimy w pełnij łączności z kimś, kogo kochaliśmy. Ukochane osoby zostają w nas. W rzeczywistości celem żałoby jest decyzja, jak nosić w sobie te wspomnienia i uczucia, by za jakiś czas w pełni zaangażować się znów w życie.
Podniósł nieco smutny wzrok na swoją partnerkę i znów się nie uśmiechał.
– Jedyne, co możesz teraz zrobić, to stawiać łapę przed łapą i iść dalej. Jedyne, co możesz teraz zrobić, to budzić się rano i zaczynać od nowa. Początkowo to będzie prawdziwa tortura, ale dasz sobie radę.
Celowo pomijał kwestię zemsty, gdyż nie chciał jej dodatkowo impulsować tym, że łowcy byli winni tego wszystkiego. Czy jednak Aie nie zareagowałaby podobnie, gdyby Dio po prostu zmarł podczas snu? Czy wtedy winiłaby Ahn'an? Kierunkowanie swojego gniewu jednak nie było niczym złym, o ile nie postępowało się pochopnie.
WIlkowaty cicho westchnął.
– Przykro mi. Zawiodłem. Miałem chronić i szanować Twoją rodzinę, a nie potrafiłem znaleźć sposobu, aby uchronić go przed śmiercią.
Zamilkł wreszcie i znów wpatrywał się w ogień. To akurat bardzo go gniewało... Na prawdę nie potrafił znaleźć sposobu, aby przekroczyć granicę i być przy nich wszystkich. Teraz jedyne co mu pozostało to spróbowanie wymierzenia odpowiedniej kary temu, który zabił Dio. Nie było w tym jednak gniewu ukierunkowanej na kogoś innego. Tamtego smoka po postu spotka sprawiedliwość.

Znamię Bestii

[Znamię Bestii]

Kazał jej podejść bliżej, więc podeszła. Martwe spojrzenie wbiła w płomienie, dalej nie czyniąc choćby cienia gestu, że zamierzała się otrzepać z wody. Milczała. W milczeniu kapanie kropki z jej grzywy i piór tworzyło cichutkie echa w jaskini.
Wyglądała, jakby wszystkie słowa, cierpliwe tłumaczenia do niej zupełnie nie docierały. Nie zmieniając wyrazu pysta patrzyła się na płomienie, jakby ich nie widziała, a Nowiny próbował najlepiej i najrozsądniej jak umiał ją pocieszyć. Tylko czy w tej sytuacji było w ogóle jakieś pocieszenie? W końcu odezwała się, udowadniając, że mimo swojej stoickiej mimiki, słuchała go i to całkiem uważnie.
– Nie umiałabym zapomnieć o nim, choćbym chciała. – powiedziała szeptem, który brzmiał jak rozpaczliwy krzyk w ciszy jaka ich otaczała – Za każdym razem gdy w wodzie widzę własne oblicze, nowe rany rozdzierają mi się na sercu. Jego twarz jest moją twarzą. Jego życie, moim życiem. A teraz jego śmierć...?
Zawiesiła głos na tym pytaniu, bo utknął jej w gardle razem z rosnącą tam gulą. Spojrzała na Kharta. Mokry od deszczu pysk był też mokry od łez. Nie wiedziała, co ma myśleć. Czy w ogóle wolno jej żyć, kiedy kawałek jej umarł? Jak dalej funkcjonować? Czy powinna funkcjonować, czy może oddać się dobrowolnie w objęcia Aterala, zjedzona wyrzutami, że przeżyła kiedy jego życie skończyło się tak wcześnie?
Ramiona zaczęły się trząść, a pysk wykrzywiła jej maska cierpienia.
– Nie zawiodłeś mnie. Oboje zawiedliśmy Dio. – wyszlochała z trudem i okryła łapą pysk, a całym ciałem zaczęły targać torsje. Bestia zaczęła płakać, otwarcie i głośno, boleśnie. Kilka razy z trudem chwytała powietrze, wydawało jej się, że od gwałtownego płaczu nie jest w stanie oddychać, ale tylko po to by wyrzucić z siebie z jękliwym rykiem więcej łez, rozpaczy i bólu.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Słuchała, a więc nie było tak źle. Tio na początku kompletnie odcięła się od świata zewnętrznego, a potem zemdlała. Khart obawiał się o Aie, która mogła przechodzić to w podobny sposób, ale minęło już nieco czasu od tamtej chwili. Częściowo już przetrawiała śmierć, nawet jeśli była to toksyna, z którą musiało uporać się ciało i serce.
Oczywiście, że nie zapomni. Wilkowaty nawet nie myślał, że mogłoby do tego dojść. Nawet dla niego śmierć Dio wydawała się jakoś bardziej ostateczna, niż te wszystkie trupy, które do tej pory widywał, ale on nie miał obciążenia emocjonalnego względem niego.
– Jesteś silniejsza niż myślisz. Cokolwiek się stanie, przetrwasz to, dasz sobie radę. Przetrwasz zmierzch, przetrwasz i noc, a ja będę, aby Ci pomóc.
Potem widział jak zaczyna brać nad nią górę cały ten smutek i łzy, przybliżył się do niej i wsunął łeb przy jej barku. Skrzydłami okrył ją, pozostawiając tylko łeb na widoku, aby mogła ronić łzy. Jego ciało było suche i ciepłe, nie obawiał się wilgoci, poza tym jakie ona miała znaczenie w obecnej chwili? Jego partnerka potrzebowała jego wsparcia i chociaż nie był zbyt dobry w emocjonalnym podtrzymywaniu to wiedział, iż czasami warto milczeć i po prostu być.
Milczał i po prostu ją obejmował, pozwalając jej płakać tak długo jak potrzebowała.
Miała rację, że zawiódł Dio. Nawet jeśli nie miał możliwości być wszędzie to powinien pilnować tego samca, który wydawał się niezbyt uzdolniony do walki. Napotkał wroga, który po prostu go zabił, odrzucił niczym wypaloną pochodnie. Khart był zły, zły na siebie. Powinien porozmawiać z Żarem i poprosić o osobiste pozwolenie, aby mógł towarzyszyć w każdej chwili Aie i Tio, albo przynajmniej w każdym wypadzie przeciw ludziom. Powinien być tam gdzie obie samice i reszta ich rodziny.

Znamię Bestii

[Znamię Bestii]

Płakała długo. Chyba po raz pierwszy tak naprawdę wyrzuciła z siebie to wszystko, co skumulowało się w ostatnich księżycach. Powoli szloch przerodził się w ciche posapywanie, potem tylko dygotanie ramion, aż w końcu nie ustał i jedynie łzy powoli płynęły ze ślepi.
W końcu, kiedy nie miała już więcej łez, odsunęła się z westchnieniem i otarła pysk o wierzch łapy. Pokręciła łbem.
– Kocham Cię, Khart. – wyznała, niespodziewanie miękko i bez starego sarkazmu w tonie – Ale jesteś tak daleko. Za daleko. A ja... Złożyłam pierwsze jajo. – uniosła wzrok na samca i dodała bardzo otwarcie – Twoje albo Dio. Nie zależnie od tego czyje, muszę się skupić na ochronie tego życia, które bije pod skorupką. A zza granicy nie jesteś w stanie mi w tym pomóc. – uciekła wzrokiem na bok, nie odsuwając się jednak od niego – Szczególnie, będąc wśród Mgieł.
To było niestety prawdą. Stosunki Księżyca i Plagi dalej okazjonalnie zatruwały studnię Stadnej przyjaźni. Smoki Słońca może i zdolne byłyby spojrzeć ponad to, ale machinacje i egoizm Przywódczyni stada Mgieł sprawiały, że było to niemożliwe. Wiedziała, że nigdy nie otworzą się ich granice. I nie mogła liczyć na wsparcie partnera. Ani też oczekiwać, że skaże się na wyrok śmierci opuszczając swoich. Głęboko odetchnęła i zrobiła krok w tył.
– Przepraszam.
Słowa ciche jak szept. Ostatni raz wtuliła pysk w jego tors i pogładziła sierść na piersi. Posłała mu słaby uśmiech i łapą sięgnęła wiczego pyska. Delikatnie pogładziła go, jeśli jej pozwolił, zanim nie opuściła ramienia i nie podniosła się. Rzuciła okiem na dogasające ognisko.
– Bywaj, Wilku. Mam nadzieję, że spotkamy się znowu w nieco spokojniejszych czasach.
Ogonem musnęła jego kostki, odchodząc. Ruszyła do wyjścia. Miała jajo, ogrzewane ciałem siostry, które musiała chronić. Rodzina była najważniejsza.

// zt

[Mroczna Nowina]

Zdecydowanie długo płakała, ale najwyraźniej właśnie tego potrzebowała, a mu pozostało po prostu być i tego słuchać. W pewnym stopniu czuł irytację, gdyż tracił czas w sposób tak pozbawiony produktywności. W końcu jednak się otrząsnęła i wyznała mu miłość, a on lekko przekrzywił łeb. Dla niej mogło być to zwykłe przewidywanie, iż będzie 'ale' i miała też rację, lecz poza tym również Khart nie rozumiał uczucia miłości. Wiedział, co pragnęłaby usłyszeć, ale musiałby oddać jej cześć, mówiąc jej prawdę. Zrobiłby wszystko, co w jego mocy, żeby była bezpieczna i szczęśliwa. Dałby jej stado, dałby jej wszystkie stada, jeśli tak sobie zażyczyłaby. Jeśli jednak pragnęła miłości, to nie mogła spodziewać się jej z jego strony. Miała też jednak rację z tym, że był w innym stadzie, a to wiązało go jak smycz do Mgły.
Jaja nie miały większego znaczenia, skoro sytuacja wyglądała w ten sposób. Mogłaby mu je oddać na opiekę, a on wywiązałby się z tego obowiązku, ale postanowiła je zatrzymać i... W sumie nie wiedział za co go właściwie przepraszała.
Stał i milczał nieco przekrzywiając łeb. Żegnała go, przepraszała, ale on nie widział w tym jakiegoś zrywania relacji.
– W każdym razie dobrze, że Ci się polepszyło. Do zobaczenia.
Skomentował w końcu kiedy wychodziła. Na jego pysku malował się smutek i konsternacja. Niezbyt wiedział co powinien z tym wszystkim zrobić.
Cóż, powinien zając się teraz sprawą ataku na obóz. O dziedzicach i ich relacjach porozmawia kiedy faktycznie czas będzie nieco lepszy...

/zt

[Kwiat Uessasa]

Minęło ponownie chwila czasu między ostatnim spotkaniem. Tym razem jak zwykle się przygotowałem. Oprawiłem sporo miękkich skór, zapakowałem trochę przekąsek w torbę, ostatni destylat z kwiatów bzu i agrestu. Ubrałem jej czapkę, tfu... cylinder z piórami. Spojrzałem na czaszkę wiszącą nad wyjściem z groty i ruszyłem w stronę bliźniaków.
Leciałem chwilę, w świetle słońca. Słońce przyjemnie grzało skrzydła i kryształy. Gdy wylądowałem pod miejsce z opowieści stadnych, podziemną jaskinię. Wyzwanie dla smoków w odnalezieniu celu. Dobrze, ze mi wpojono całą mapę i czułem drobny zapach starej wredoty, co zdechła niedawno. Szkoda wojownika... No nic, bywa. Wkroczyłem do środka i ocierałem się to tu, to tam. Zostawiałem dla niej zapach. Niech mnie szuka.
Kolejne oddechy minęły w tych czeluściach, nim trafiłem na grotę. Rozłożyłem na niej skóry, tak aby można we dwoje wygodnie leżeć. Na skraju położyłem wodę różaną w bukłakach.
Popatrzyłem na to z zadowoleniem. Zebrałem maddarę i wysłałem myśl do mojej ukochanej.
~Ptaszki ćwierkają, że zostałaś łowczynią. Więc mnie upoluj, słodziutka. Jestem tutaj~ ~ mój głos był pełny kokieteryjnego wdzięku, tęsknoty podszytej pożądaniem. Dodatkowo otrzymała tylko przybliżoną lokalizacje wejścia do podziemnej groty. Reszta była w jej łapach.
Czekając na swój skarb, aż sam do mnie przyjdzie, rozłożyłem się leniwie. Lekko patrzyłem i nasłuchiwałem w mroku kroków czy szurów. Chciałem w całkowitej ciemności, niestety moje kryształy lekko iluminowały swoją poświatę. Niestety, mrok zupełny, rzadko mi towarzyszył...

Erozja Obyczajów

[Erozja Obyczajów]

Gdy otrzymała wiadomość, jej ogon zaczął machać na boki. Pokręciła łbem, nie wierząc, że chciał się z nią tak droczyć. Oczywiście była za, podobał jej się pomysł polowanio/spotkania. Wyruszyła więc szybko do wskazanego miejsca, lądując tam niedługo później. Postanowiła wczuć się w rolę łowcy, skoro Kwiat tak bardzo chciał być jej ofiarą. Dynamika w ich związku zmieniała się z porą dnia, więc na pewno samca nie zdziwi jej zachowanie. Zaczęła nacierać się trawą, aby zatrzeć swój zapach i zaskoczyć Hrasa.
~Czuję cię pyszny kąsku, wkrótce będziesz mój.~ Posłała wiadomość, samej zaczynając podążać za oczywistymi śladami na drzewach i kamieniach. Cicho i zwinnie przeszła po nitce do kłębka, zatrzymując się przed małym wejściem do jaskini. Czuła na nich mglistego samca, musiał być w środku. Jej skrzydła zatrzepotały z zadowolenia i przywarła do ziemi by dostać się głębiej. Niestety dostanie się do środka było prawie niemożliwe bez robienia chałasu. Dlatego nie udało jej się podejść samca tak dyskretnie, jakby tego chciała. Ciemność wewnątrz była jednak mile widziana, przynajmniej nie zobaczy jak podchodzi. Zaczęła cichutko iść głębiej, posądzając za zapachem. Oprócz jego zapach, czuła coś jeszcze, coś słodkiego i uwodzącego. Im bliżej była, tym bardziej wyczuwalne były te feromony, wypełniały wręcz tą jaskinie. Maddara zawirowała wokół samca, który nie był świadom obecności łowczyni. Gdyby nie maddara, którą wyczuł, byłby pewny, że Korozja jest dopiero przy wejściu.
~Nieostrożny kąsek…~ coś przesmyknęło się po łapie samca, a potem Erozja zaatakowała, otwierając paszczę i zaciskając ją na szyi samca. Nie zrobiła tego mocno, ani z intencją by zranić. To było typowe zabawowe ugryzienie, wystarczająco by poczuł kły na swoim gardle, ale nie wystarczająco, by łuski pyły naruszone. Zawarczała groźnie, ale było czuć było też w nim zadowolenie.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Spokojnie czekam na samice jak zwykle w swojej ulubionej pozie. Leżałem niczym August pośród siedmiu wzgórz. Brakowało mi jedynie pucharu z winem. Wiedziałem, że się zbliża. Wręcz to czułem i słyszałem. Poświata z moich kryształów nie dawała dużo światła, jedynie jego obłudę. Z oddali słyszałem jej wejście w grotę, jej przesłanie się przez dość ciasne przejścia. Wiedziałem, że miała prostą drogę w mroku. Nagle coś poczułem na łapie. Jakby łuskę, a nagle coś mnie przewróciło na plecy. Docisnęło do futer. Poczułem ostrze kły na gardle, urocza woń w nozdrzach. Ciepły dech na krtani wraz z lekkim ściekiem wydobył z mego gardła mimowolne jęknięcie pełne przyjemności. Dlaczego ta drobna smoczyca potrafi tak ze mnie wyciągnąć kawałek nieba? Oddawałem się tej przyjemności bez pamięci. Dopiero po kilku oddechach zyskałem trochę myśli, sięgnąłem po dar dla niej. I dopóki mnie gryzła. Mogłem jej to założyć. Więc sławnym ruchem założyłem jej na szyję skórzaną obróżkę ozdobioną kryształowymi ćwiekami. Miała szerokość trzech łusek, o zszyta z dwóch warstw skóry. Dolna była z miękkiej skóry jagnięcia. Zaś wierzchnia warstwa z jelenia. Pamiętałem o jej wcześniejszym zastrzeżeniu i zeszlifowałem rogi, aby były przyjemniejsze w dotyku.
– Więc mnie upo...upolowałaś. Skarbeczku. – wysapałem z przyjemnością w głosie. Nie mogłem nic więcej zrobić. Przynajmniej jej zrzucić z siebie. Ogółem jedynie delikatnie głaskać łapą po szyki i boku. Pod opuszkami czułem jej ciepłą łuskę. Na ślepo ruszyłem ogonem w stronę jej gona. Wpierw trawiłem na łapę, którą delikatnie połaskotałem jedną z końcówek, sunąć niczym wąż w stronę jej kupra i ogona. Ten też miał zaszczyt zostać połaskotany nieopancerzoną w kryształy cześć mego ciała. Chciałem ogonem, załapać jej ogon.

Erozja Obyczajów

[Erozja Obyczajów]

Korozja zamachała ogonem z zadowolenia, słysząc jęknięcie samca. Chyba udało się jej go zaskoczyć, albo przynajmniej zadowolić. Zapewne tego chciał Kwiat, oceniając ton jego wcześniejszej wiadomości. Stała tak nad nim trzymając kły na jego gardle do momentu aż nie poczuła czegoś na swojej szyi. Na słowa samca wyprostowała się zaskoczona i namacała obroże. Hraswelg poczuł jak całe ciało samicy się podgrzewa, jakby ze wstydu.
-Ty draniu…– Powiedziała ze swoim neutralnym tonem, ale czuć było, że była rozbawiona tym prezentem. Z wychowania była dość dzika, orkowe naloty też nie pomagały. Po tym jak przybyła na wolne stada, jej dzikość zaczęła szybko znikać, jej resztki straciła gdy poznała Hrasa. Ta obroża była fizycznym dowodem, że dała się poskromić, wolne stada zmieniły ją nie do poznania. Połorzyła się na samcu, dociskając swoim brzuchem do jego. Miękkie i delikatne łuski łatwo wyczuwały temperaturę i puls, to było jedno z najwrażliwszych części ciała. Dociskając tak samca szepnęła mu do ucha.
–Poskromiłeś mnie, gratulacje. Co teraz, gdy już jestem twoja?– Tętno jej przyspieszyło, a woń samca doprowadzała ją do szaleństwa.

+18

Gdy Hras jeździł po niej ogonem, poczuł że jej samicze okolice są cieplejsze i wilgotniejsze niż zwykle. Gdy przesunął się obok nich ogon, Korozja mruknęła przyjemnie, czując nieznane jej wcześniej uczucie. Zapach feromonów był teraz bardzo wyczuwalny, sprawiając, że łowczyni westchnęła ciężko i przebierała tylnymi łapami. Jej ogon w końcu znalazł się z ogonem Mglistego i owinął się wokół niego kurczliwie. Serce biło jej jak upadające drzewo, a słodki ziołowy zapach partnera wręcz ją obezwładniał.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Trigger +18

Reakcja na obróżkę byłą inna niż się spodziewałem. Lecz jej ciało mówiło, że jest tym jakkolwiek pozytywnie zadowolona. Ponownie poczułem je ciepło na swoim brzuchu i jej oddech na uchu. Wraz z jej słowami, i kolejną falą ciepła, z mej paszczy wyszło kolejne, ciche stękniecie, wraz z gardłowym mruknięciem. Była tak blisko, czułem jej woń, która coraz bardziej mieszała mi w głowie. Otarłem się nosem o jej szyję. Czując, jak jej tętno przyśpiesza. Znowu wciągnąłem jej woń i padły kolejne słowa. Co zrobię? Na pysku zakwitł uśmiech
– Dam Ci raj, który ostatnio obiecałem... – wymruczałem głosem pełnym pożądania. Rozwarłem pysk i delikatnie sam ugryzłem ją w szyje. Zachaczając deliaktnie zębami o łuskę, ją drażniąc i lizac to co bytło między kłami. Czułem, jak na dole robi się gorętsza, jak przebiera łapami pełna niewyżytego pożądania. Lecz nie tylko ona tak reagowała na moje feromony. Ja też je czułem. Przez nie chciałem rzucić samicę na skórę i w całości pożreć. Posmakować jej słodyczy, poczuć jej ciepło i ciasnotę. Hamowałem to, bo tutaj nie tylko ja się liczę. Kolejny wdech, i niezręczny moment kiedy sam się rozgrzewam jak piec. Rosłem powoli, rytmicznie pulsując i coraz mocniej uwierając ją sobą w jej brzuch. Mruczałem tak zafascynowany jej wonią, która tylko powoli odbiera mi coraz bardziej rozumu, dając dzikiej naturze prawo głosu.
Momentalnie puściłem ją i przewróciłem na plecy. Spojrzałem na samicę, wzrokiem pełnym dominacji, głodu i pożądania. Złapałem ją za obrożę i przyciągnąłem do siebie, samemu wyciągając głowę, aby złożyć jej pocałunek. Ponownie ciałem poczuć je słodkawy język, znów, aby jej delikatna woń zagościła w moich nozdrzach...

Erozja Obyczajów

[Erozja Obyczajów]

+18

Zapomniała o wszystkim, całkowicie pochłonięta przyjemnością. Mruczała przy każdym oddechu, topiąc się w zapachach i doznaniach. Ledwo zrozumiała samca w obecnym stanie, który został dodatkowo podsycony ugryzieniem w szyję. Korozją jęknęła mimowolnie, co ciekawe równie płasko co zwykle. Jej tylne łapy całe się trzęsły, przebierając z lewej na prawą. Jej narządy ją wręcz paliły, nie mogła znaleźć ukojenia. Dyszała z tego ciepła, czując się zarazem niesamowicie i potwornie. Czuła się jakby zaraz miało ją rozerwać z pożądania. Kiedy samiec zaczął rosnąć, łowczyni wręcz instynktownie zaczęła unosić ogon. Czując jego człon na swoim brzuchu, zaczęła powoli poruszać się do przodu, żeby poczuć go niżej. Zwariuje zaraz, normalnie go zabije jak nie odczuje ukojenia. Mięśnie brzucha drgały jak szalone, szukając ucieczki od obecnego stanu.
Wtedy Kwiat przewrócił ją niespodziewanie, stając nad nią z pasją w ślepiach. Korozja zamruczała i westchnęła, przyciskając łapy do boków samca, nie pozwalając mu się oddalić. Na szarpnięcie zareagowała warknięciem, ale reszta ciała była zbyt zajęta rozpuszczaniem się w rozkoszy. Spojrzała na samca, pełna pożądania, jej wzrok wręcz błagał go o litość. Otwarła pysk i bez zastanowienia zakleszczyła swoje usta na ustach Hrasa. Smakował tak wybornie, tak uzależniająco. Jej łapy trzęsły się jak z zimna, a ogon skakał nerwowo. Ruchy bioder były oczywistym znakiem, że nie będzie dłużej czekać.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

+18

Byłem wdzięczny za każdy jej oddech, pomruk czy jęknięcie pełne pożądania. Tak samo jak widziałem jej pierwotne odruchy. Czułem, jak podnosi ogon, próbując znaleźć w mych lędźwiach ukojenie, które prędko nie nadejdzie. Niestety i mnie się chcica wielka udzieliła. Prędzej czy później będę musiał ja ugasić, lecz teraz większą przyjemnością dają mi drobne pieszczoty niż typowo brutalne krycie, które wyrzucił z nas całą miłość, porządnie i zwierzęcy instynkt. Mnie zależało na daniu raju, piechot i największej przyjemności, jaką mogę jej dać.
Szybki ruch, warkot z westchnieniem. Ciepło jej łap przy mych biodrach. Widziałem niemą prośbę, wręcz błaganie bym zakończył jej udręki instynktu. Ale moja droga, długa droga o tego bym, rozpakował i skosztował Cię w pełni. Kolejny krótkawy oddech, a nasze języki znowu zagrały wspólnego walca. Znów czułem jej słodycz, woń. Jej ciepło rozpalające moje jeszcze bardziej. Dalej czułem, że rosnę. Twardnieje, wraz z każdym uderzeniem serca. Jej fale dreszczy, na wskroś moich, jej ocieranie się o mnie i mnie samego, próbujący nie pozwolić, aby się nie pozwoliła ukoić. Po kolejnym oddechu lekko ją odepchnąłem pozwalając sobie użyć maddary niczym łańcuchów, aby bezpiecznie upadła na plecy nie łamiąc sobie przy tym niczego. Przy tym ją lekko przytrzymując. Były umieszczone na jej ogonie, łapach i szyi. Nie była w stanie jakkolwiek się podnieść. Ja zaś stałem nad nią niczym Pan i Władca. Lekko świecąc kryształami. Moje oczy o barwach krwi i szafiru ukazywały tylko wielkie pożądanie podszyte przyjemnością czerpana z jej wiercenia się i błagania o ukojenie. Na twarzy miałem drapieżny, a zarazem lubieżny uśmiech.
– Spokojnie Piaseczku, jeszcze na to przyjdzie pora. – złapałem ją za tylną prawą łapę. Przyłożyłem pysk i delikatnie polizałem. Od palców, przez stopę, łydkę, którą w najbardziej napiętym miejscu lekko podgryzłem. Poli docierałem do jej skarbu, który ominąłem o łuski, a sam już mocno wilgotny podrażniłem powietrzem. Tak językiem i kłami kierowałem się ku górze. Po jej brzuchu i klatce piersiowej, szyi. Tę ponownie drażniłem kłami i oddechem. Co jakiś czas zasysając w paszczę jej łuski i skórę. Gryząć czy liżąc. Jej krtań i bardziej obdarował tylko liźnięciem, a sam jej pysk odchyliłem łapa, by nie mogła gryźć mnie, bym był poza jej zasięgiem. Gdy ostanie łuski jej podbródka rozłączyły się z moim językiem, ponownie spojrzałem jej oczy i z sadystyczną przyjemnością polizałem po nosie. Wiedząc, a raczej podejrzewając, co ona czuje. Zaś samo znęcanie się nad nią w ten sposób sprawiało mi niewyobrażaną przyjemność...

Pingu

Erozja Obyczajów

[Erozja Obyczajów]

+18

Samiec zdecydowanie nie chciał jej pozwolić się zaspokoić, odpychając ją i unieruchamiając maddarą. Pustynna jęknęła z mieszance zaskoczenia i podniecenia, czując jak jej kończyny zostają rozciągnięte, by całkowicie ją odsłonić i zniewolić. Spojrzała na lśniącego samca, widząc drapieżność w ślepiach. Jej skrzydła zadrżały w ekscytacji, nie wiedziała czego się spodziewać, ale nie miała zamiaru protestować. Z jakiegoś powodu, bycie w tej sytuacji tylko bardziej ją rozgrzało, jej drgania i dzikie zapędy tylko się nasiliły. Jej biodra zaczęły wiercić się niewygodnie, a łapy tylne łapy szarpały magiczne więzi. Nabierała powietrza łapczywie, chcąc czuć silnego samca który teraz znajdował się tuż nad nią. Warknęła na jego słowa, zawiedziona i zdesperowana. To ona miała igrać z nim, a nie na odwrót. Samiec jednak dobrze wyczuł moment, żeby uderzyć w momencie największej słabości. Korozja położyła łeb na ziemi, dysząc w ekstazie.
– Zapłacisz za to… – Zagroziła, ale podtekst wskazywał jakby była to bardziej obietnica niż przestroga. Wtedy Kwiat zaczął swoją sadystyczną grę, dręcząc ją językiem. Zacisnęła pazury na łapie, gdy poczuła na nich wilgotny nacisk. Nie mogła przestać myśleć o tym co czuła jak na nim leżała. Im bliżej jej lędźwi się znajdował, tym mocniej się szarpała i głośniej jęczała. Sam oddech w tamtych okolicach dosłownie odbierał jej świadomość. Przez moment dała się całkowicie kontrolować przez odruchy.
– Hras… błagam…– Brzmiała jakby ją torturował i tak też się czuła. Ta zabawa sprawiała, że aż paliła się z pasji. Pocałunki i uszczypnięcia były woda polewana na oparzenie. Dawało jej chwilową ulgę ale jedynie nasilało nawracający ból. Łańcuchy brzęczały, ledwo trzymając napaloną samicą przed rzuceniem się na samca.
Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

+18

Pusta groźba czy realne zagrożenie, jakie padło z ust samicy wywołały we mnie tylko rozbawienie. To ja TUTAJ mam władzę, widzę i wiem, jak na to reaguje. Jak z każdym kontaktem ona tylko jęczała, wierciła się, chcąc zerwać kajdany, duby przyziemności i udać sie w krainy rozkoszy. Samemu miałem coraz trudniej utrzymać się we własnych łańcuchach. Nie... To Ona jest tutaj i teraz najważniejsza. Choć na to nie wygląda... Kolejne słowa i kolejna prośba. Spojrzałem na nią ze swoim standardowym uśmiechem. Przybliżyłem pyszczek do jej pyszczka, ale na tyle daleko by nie mogą mnie dosięgnąć.
– O co błagasz, Piaseczku? Oto? – podniosłem łapę i wsadziłem jej trzy palce w pyszczek. Ponownie polizałem ją po krtani, wraz z lekkim zahaczeniem kłami o skórę i gardziel. Delikatnie chuchnąłem gorącym powietrze na wcześniej zawilgocone miejsce. Podniosłem się i znowu spojrzałem w oczy. Patrzyłem tak na nią związana przez parę uderzeń serca, zachwycając się wyglądem swojej ofiary. Zniżyłem pysk, polizałem po krawędzi wargi kończąc na rogu.
– Czy tak? – wyszeptałem, a ogon powędrował jej kątka, brzuchem, zewnętrza częścią łapy i kończąc na ogonie. Ten łaskotał ją przy końcówce, potem przeniósł sie okolice kupra, omijając już mokrą Erozję o kilka łusek, idąc w stronę wcześniej gryzionej łapy i łaskocząc ja po paliczkach. – Lub tak? – wyciągnąłem swoje palce z je pyska, oblizałem je łakomie, odwróciłem się w stronę jej skarbu, tak że ona mnie widziała od tyłu w pełnej, dużej okazałości. Zblizłem mordke do jej lędźwi, widząc wszytko. Ponownie wdmuchałem powietrze w źródło jej kobiecości. Polizałem lekko nad łonem. Niestety z tego miejsca było naprawdę niewygodnie. – A może tak? – przeniosłem się między jej tylne łapki. Maddarą wzmocniłem jej więzy, by nie mogła się teraz wydostać. Ponownie spojrzałem na jej słodki kwiat, który polizałem wpierw po bokach, językiem wzdłuż jej warg. Następnie pomiędzy nimi. Jednym, szybkim i pewnym ruchem, przez środek. Była taka słodka i wilgotna. Nie mogłem się powstrzymać, aby po raz kolejny nie spróbować jej. Przyłożyłem do niej truflę i zaciągnąłem się powietrzem. Won pustyni, słodkiego kwiatu, rarytasu pustynnego i jej feromonów całkowicie zagościł w moich nozdrzach. Znowu mój język zlizał z niej upuszczone soki. Mój instynkt ponownie zabrał. Zassałem jej łechtaczkę i zacząłem lizać to, co pojawiło się wy pysku. Utrzymywałem ciężar na jednej łapie, a kolejna gładziłem po ogonie i starałem się nie upaść na nią. Bogowie... Ależ ona jest smaczna, słodka... gdybym mógł, to ona mogła być moim wiecznym i jedynym posiłkiem.

Erozja Obyczajów

[Erozja Obyczajów]

+18

Nie wiedziała już co ma robić, nic nie pomagało, a samiec miał na nią pełną władzę. Jedyne co mogła, to dalej go błagać, choć nawet to wydawało się bezużyteczne. Kwiat dobrze się bawił, słyszała to w jego głosie, ale też czuła w powietrzu. Lizana po szyi, sama odruchowo rozdziawiła pysk, dysząc ciężko. Mógł się z nią tak droczyć cały dzień, wyciągając z tego taką samą satysfakcję. Mruknęła gdy ten bawił się jej pyskiem. Mogła bez problemu mu je teraz odgryźć, ale wtedy nie miałaby szansy doznać samca. Wtedy obrócił się do niej tyłem, pokazując się jej w pełni napięcia. Jej ślepia były pełne pożądania, spoglądając na człon. Spróbowała unieść łeb by móc go chociaż poczuć, posmakować w jakimkolwiek stopniu. Poczuła niemożliwe gęsty zapach feromonów, chuchając na odsłonięty narząd ciepłym powietrzem. Chciała go, potrzebowała tego tak bardzo.
Nim jednak zdążyła się zastanowić jak go przekonać by się obniżył, samiec dotknął ją w czułe miejsce. Erozja od razu jęknęła, jej łapy szarpnęły za maddarowe więzi.
-Tak! Tam!– Aż dziwne było słyszeć ją z uniesionym głosem, tak nienaturalnie i obco., jakby to była inna smoczyca. Jego język zwiedzał jej kobiecość, a ona tylko jęczała i szarpała się w ekstazie i pożądaniu. Dobrze, że łańcuchy były dodatkowo uciśnione, bo zapewne rozkoszowanie się tamtymi obszarami byłoby niemożliwe. Jej uda napięły się nagle, a mięśnie podbrzusza zaczęły drgać, kiedy Erozja pisnęła i zawarczała. Samiec poczuł jak jego pysk pokrywają dodatkowe soki smoczycy, którą właśnie zadowolił. Korozja jęknęła i dyszała jakby przebiegła całe wolne stada.
-Tak… nie przestawaj…– Powiedziała trochę spokojniej, ale nie wydawała się być wyczerpana. Wręcz przeciwnie, dalej chciała samca, chciała go poczuć w całej jego samczej okazałości.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

+18

Widziałem, że dobrze się bawiła przy tym jak ją tak torturowałem. Słyszałem mruknięcia i sapnięcia. Przyjemnie rozchodziły sie one po grocie, odbijając się od ścian i stropu potęgując tylko mój zapał. Choć nic bardziej mnie nie ropaliło gdy niespodziewany, ciepły oddech, rozbił się na najdelikatniejszych łuskach i skórze. Mnie stojącego w pełnej, pulsującej lekko okazałości. Mój pysk tylko wydał odgłos, wtórujący samicy.

Nie minęło wiele czasu, nim po zatopieniu swojego języka w jej ciepłej, jej nienaturalny głos rozbrzmiał. Był inny, niepłaski. Pełny pasji? Jej pojękiwania były najlepszą nagrodą teraz dla mnie. Co tam moja fizyczna przyjemność. Największy skarb posiadałem przed sobą, więc niczego mi nie brak. Niczego innego do szczecia mi nie potrzeba. Wystarczy mi jej słodkawa won, smak którego nie zapomnę... Badałem swoim ciepłym, lekko szorstkim językiem po całym jej skargę. Lekko liżąc całując i zasysając poszczególne partie jej kobiecości. Czułem, jak jej soki wypływały, jak się spina i moczy bardziej mój nosek. Podniosłem pysk i patrząc jej w pysk, oblizałem się łakomie, czyszcząc się z resztek po niej. Oj tak, nie przestanę...
Na mym pysku pojawił się jeszcze bardziej zadziorny uśmiech. Zrobiłem krok w tył. Usiadłem na zadzie i lekko rozchyliłem łapy. Pstryknąłem palcami, a jej więzy znikły, pozostawiając jedynie łańcuch przyczepiony do obroży. Byłem na pograniczu jej zasięgu. Lekko zamachnąłem skrzydłami, chcąc swoją woń i feromony, przenieść ku jej nozdrzom. Ponownie rozbudzić w niej głód, niepohamowany głód na mnie...

Erozja Obyczajów

[Erozja Obyczajów]

+18

Samica cała trzęsła się z radości i pożądania, próbując za wszelką cenę wydostać się i dostać się na samca. Widok, jak z niej schodzi wypełnił ją strachem. Nie mógł teraz przestać, przecież było tak idealnie. Gdy usiadł i zwolnił jej łapy, Erozja spojrzała na niego i zaskomlała. Dobrze wiedziała, że je mu z łapy, grał z nią jak chciał. Dobrze wiedział co zrobić, żeby smoczyca błagała go o ciepło, o ten uzależniający zapach. Obróciła się na brzuch i wstała natychmiast, idąc żwawo do samca. Obroża ją zatrzymała, szarpiąc ją za szyję i nie pozwalając się jej zbliżyć. Był niedaleko, jej cel życia, tak blisko.

Stała tak, nie wiedząc co zrobić, trzymając łańcuch który trzymał jej szyję. Już miała coś powiedzieć, kiedy jedno machnięcie skrzydłami posłało w jej stronę ten oślepiający zapach. Natychmiast wzięła głębszy oddech, jęcząc przez zamknięty pysk. Prawie się zadławiła feromonami, potrzebowała tego tak bardzo. Palenie i napięcie znów się nasiliły, sprawiając że samica obróciła się do niego tyłem. Możliwe, że samiec zapomniał jak długi jest ogon pustynnych, albo właśnie na to liczył, gdyż długi ogon samicy uniósł się i owinął wokół szyi szyderczego samca. Chwycił go mocno, prawie odcinając mu dostęp do pełnego feromonów powietrza. Erozja zgięła przednie łapy, prezentując się Hrasowi. Była cała jego, czuć było, że tego chce. Przebiera łapami w niecierpliwości, ciągnąć do siebie samca swoim ogonem. Nie ucieknie jej tym razem, nie pozwoli mu.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

+18

Patrzenie na błagającą samicę było naprawdę przyjemne, jej skomlenie i zawód wypisany w oczach. Czułem, jak bardzo tego chciała. Widziałem, jak z niej kapało, zostawiając lekko błyszczącą plamę na futrze. Szarpanie łańcucha nic nie da. Utrzyma on rozwścieczonego Aohę, a to też spora i silna persona... Trochę, szkoda, że dałem jej tak krótki łańcuch, przynajmniej jej błagające skomlenia mnie jeszcze bardziej podniecały... Byłoby przyjemnie gdyby mogła mnie, chociaż spróbo...
Obróciła się do mnie zadem, ukazując swoje walory w pełnej okazałości. Patrzyłem na to z lekkim lubieżnym uśmiechem wymalowanym na pysku. Nagle jej ogon zacisną się wokół mojej szyi. Mocno dusiła i ciągła. Nie mogłem oddychać. Próbowałem łapami jakkolwiek się uwolnić jej uścisku... Czyli umrę zajechany przez smoczycę. Śmierć godna wyznawcy Uessasa... Pomimo iż ledwo mogłem zabrał powietrze, tylko jeszcze bardziej traciłem swoje zdrowe zmysł, zostawiając zwierzęcy, brutalny instynkt, chcący zaspokoić swoje chore rządzę...
Zaparłem sie łapami, stwarzając opór, a następnie ruszyłem na nią. By przerzucić ją.
– Czyli tak chcesz się bawić, Słonko~? – mój głos był bardziej gardłowy, pełny dzikości i dominacji, a to wszytko podszyte niewyżytym pożądaniem. Uderzyłem ponownie ogonem w ziemie, tworząc kolejne łańcuchy. Wbijające się w jej brzuch, bogi, uda. Ocierają się o jej samicze sfery. Cały był raz zimy, a raz ciepły. Brutalnie złapałem ją z szczękę i podniosłem, składając na jej usta głwałtowny i brutalny pocałunek.

Erozja Obyczajów