Wysepka

[Śnieżny Kolec.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Khan za to był niewzruszony. Gdyby nie losowy przypadek, zapewniłby samice, ze ma dużo czasu i nigdzie nie ruszyłby swojego wielkiego cielska tak długo, aż rzeczywiście nie znudzi mu się leżenie na miękkim futrze. Właściwie... gdyby tak wyściełać sobie taką skórką legowisko? Krwawe myśli przerwała mu uderzająca go w głowę gałąź. Zaskoczony poderwał łeb nieprzyjemnie szurając zębiskami po skórze Niezdecydowanej i spojrzał do góry. Kropla deszczu wpadła mu do oka więc parsknął zirytowany. Piękna pogoda, nie ma co! Za chwilę jednak do nosa dotarł mu znajomy zapach zajęczego mięsa. O tak... doskonale wiedział z czym się to wiąże.
– Plugawy – warknął i zsunął się z kleryczki rzucając uważne spojrzenia na lewo i prawo – Czujesz to, nie? Znów ktoś dybie na smoki, ale są idiotami jeśli sadzą, że damy się nabrać na te same sztuczki... – Mamrotał charkliwie bardziej do siebie niż do niej. Starał się odnaleźć źródło zapachu żeby w miarę możliwości jak najszybciej wyeliminować potencjalne zagrożenie.

[Niezdecydowana Łuska]

Przez chwilę obserwowała uciekającą wiewiórkę, zastanawiając się skąd ona wytrzasnęła taki kamyk, gdy nagle poczuła jak jego kły przejeżdżają jej po szyi, zostawiając niewielkie ranki w których zebrała się słodka posoka. Skrzywiła się lekko pod nim, czując jednocześnie jak z niej schodzi. Poczuła się nagle lekka niczym piórko, dlatego też wzięła głębszy wdech w którym było słychać wyraźną ulgę.
Zastanawiało ją co sprawiło że ją puścił, też zauważył wiewiórkę?
– Mięso? – Zagadnęła nieco zdezorientowana gdy do jej nozdrzy faktycznie doszedł delikatny zapach. Prychnęła cicho.
– Zauważyłam też kamień szlachetny niesiony przez wiewiórkę. Wątpię by to był przypadek. Nie powinniśmy się do tego zbliżać, ale proponuje użycie magii – Mruknęła uśmiechając się zadziornie.
– Jeśli to pułapka, to magia powinna ją odpalić i nic nam się nie stanie. – Mięso niemal na pewno było pułapką jednak nie musiała rezygnować z kamyka skoro mogła go wziąć magią.
– Bądź czujny, coś może wyskoczyć – Ostrzegła jeszcze tylko po czym wyobraziła sobie niewielki, wytrzymały woreczek. Ów woreczek miał wlecieć do norki wiewiórki i wziąć kamyk, a następnie przynieść go pod jej łapy.
Przelała w to maddarę i czekała.

[Mistrz Gry.]

Wiewiórka po chwili wybiegła z dziupli i po chwili przyniosła drugi kamień jakim był Cytryn... Jego też wsadziła do drzewa i tam postanowiła na razie zostać...
Maddara faktycznie przyniosła woreczek, który wypełnił się jakimiś drobnymi śmieciami i żołędziami... To przecież jasne, że skoro Niezdecydowana nie mogła określić dokładnego położenia kamienia, nie wydobędzie go za pomocą magii. Niemniej woreczek był nietknięty. Nic się z nim po drodze nie stało...
Po chwili też w krzakach coś zaszeleściło... Oba smoki zauważyły lisa, który trzymał zająca w pysku.
Chyba byli zbyt przewrażliwieni, wszędzie widząc przeciwników... Może zaatakują was drzewa? Bo płaczliwe niebo jednak moczyło trochę wasze łuski i futra...

[Niezdecydowana Łuska]

Prychnęła pogardliwie patrząc na woreczek. To było oczywiste ze nie wypali, dlatego miała zamiar spróbować czegoś innego. Spali to drzewo doszczętnie.
Wyobraziła sobie jak drzewo nagle staje w płomieniach. Gorących i intensywnych. Nie były niczym niezwykłym, prócz tego że nadała im dwie właściwości. Miała nie tykać traw czy innych okolicznych drzew, a także płomienie miały nie tykać kamieni szlachetnych ani też jej samej. Oprócz tego płomienie miały być na tyle gorące i na tyle intensywne by drzewo nie paliło się pół godziny, a spłonęło w góra kilka minut. Na popiołek. Tak by zostały same błyskotki. Nie obchodziło ją co mieszka w tym drzewie. Może i była kleryczką jednak za nic miała życie innych zwierząt czy nawet smoków, nie obchodziło więc ją to, że w norce mogły być jakieś małe wiewiórki. Przelała w swój twór maddarę i czekała w ciszy, z nadzieją że drzewo spłonie.

[Piekielna Łuska]

Lilith ponownie wymknęła się spod ojcowskich łap, czyli krótko mówiąc – wyszła z jego groty. Chciała zwiedzić tereny poza obozem Ognia, a tereny Wolne były właściwie jedyną sensowną opcją, i jedyną w miarę bezpieczną. W miarę.
Była w okolicach Zimnego Jeziora, gdy jej ślepia dostrzegły niewielką wysepkę na owym zbiorniku wodnym. Weszła na nią i rozejrzała się. Stało na niej duże, ale pojedyncze drzewo, z dużym wgłębieniem tuż przy ziemi. Wyglądało na opuszczoną norę, a młoda postanowiła ją wykorzystać. Wpełzła więc do niej i skuliła w kłębek, chowając w najciemniejszej głębi nory i obserwowała to, co jest na zewnątrz, licząc iż nikt jej nie zauważy. Niestety na kamuflażu się nie znała, więc nie spodziewała się, że ktoś ją może wykryć po zapachu...

[Nathi]

Udał się na kolejny spacer, połączony z treningiem. Tym razem postawił na podróż drogą powietrzną. Było dość chłodno i wiało, ale trzeba patrzeć na plusy – nie padało. Biały przystosował się już do panującej na terenach Wolnych Stad temperatury. Wiedział, że będzie coraz gorzej, ale ten chłód w pewnym sensie sprawiał mu przyjemność. Z pewnością stawiał na nogi. Miał ochotę ciągle coś robić, zamiast wygrzewać się w promieniach Złotej Twarzy i spać pół dnia.
Odpocząć postanowił na niewielkiej wysepce, gdzieś na Zimnym Jeziorze. Gdy wylądował, rozejrzał się, choć nie spodziewał się nikogo ujrzeć. Zwykłe instynktowne rozpoznanie terenu.
Po jakimś czasie do jego nozdrzy dotarł pewien zapach. Obrócił się w stronę nory, w której schroniła się Lilith z cichym mruknięciem niezadowolenia. Wciągnął powietrze dwa razy, węsząc. Usłyszał też jakiś szelest. Po chwili nie miał już żadnych wątpliwości, że nie jest tu jedynym smokiem.
– Pisklę Ognia, wiem, że tu jesteś. Wyłaź – polecił, oczekując pojawienie się jej. Jeśli nie zechce się ujawnić, sam o to zadba. Zastanawiało go to, że zapach zdawał się być nieco znajomy.

[Piekielna Łuska]

Tak wspaniała i błoga była samotność, ale szkoda że straszliwie krótka. I jej nie umknął czarny smok, łatwy do dostrzeżenia.
Prychnęła. Nie będzie wykonywać jego rozkazów. Schowała się głębiej w norze, mając nadzieję że ten nie zechce jej stamtąd wyjąć.
– Nie muszę się Ciebie słuchać! I jestem Lilith, córką Jadu Duszy – powiedziała. Przedstawić się może, nic jej się nie stanie. A przynajmniej z jej punktu widzenia.
– A jak chcesz porozmawiać, to ja zostanę tutaj – dodała po chwili, uśmiechając się bezczelnie sama do siebie.

[Nathi]

– Nie musisz, ale powinnaś... Nawet gdybym miał wobec ciebie złe zamiary, to tylko odcinasz sobie drogę ucieczki – zauważył, podchodząc bliżej nory, skąd usłyszał głos. Usiadł tuż przy wejściu. Najwyraźniej jednak nie miał złych zamiarów. Bo kto chciałby skrzywdzić nieznajome pisklę na Terenach Wspólnych? Nie wynikają z tego żadne korzyści, jedynie kłopoty. A Biały nie był sadystą. Działał wbrew zasadom tylko, jeśli mu się to opłacało.
Ożywił się nieco, gdy usłyszał imię ojca Lilith.
– Biały Kolec – przedstawił się. Podświadomie poruszał ogonem, owijając go wokół pobliskiego drzewa. – Córka Jadu? To mądry smok. Choć wolałem, gdy był przywódcą waszego stada. Nie mówił ci może, czemu zrezygnował?
Chciał znaleźć w młodej Lilith sojuszniczkę? Możliwe. Na pewno nie chciał robić sobie teraz wrogów. Jad spotkał raz, ale to od niego poznał wszelkie strategie, zasady postępowania. Musiał być cierpliwy. Ale był coraz starszy, a w jego planie nie było postępów. Może Ognisty się mylił? Może to była zła strategia?

[Melodia Ciał]

Nie tak już młody Czarodziej Cienia przybył nad Zimne Jezioro aby dokończyć swą naukę magii ze Zabójczym Umysłem. Kiedy tylko wylądował na Wysepce, spojrzał za siebie wypatrując smoczycy z Życia.
Wolał się wreszcie wziąć do roboty w tych trudnych czasach, bo w końcu nie młodniał a wręcz się starzał, a jego umiejętności stały w miejscu. No cóż, kwestia lenistwa Zdrajcy...

[Zabójczy Umysł]

//Zludzenie Zycia to samiec i na pewno nie czarodziej xD

Nie minelo duzo czasu, raptem krotka chwila, a cienisty ponownie mogll dostrzec moja wspaniala, nieskazitelna (no co? Zadnych blizn bitewnych jeszcze nie posiadalam) sylwetke.
– To na czym skonczylismy?
Ni to stwierdzilam a ni zapytalam, choc i tak bylam w stanie przewidziec "odpowiedz" Zdrajcy. Ostatnio mnie atakowal wiec i tym razem powinno byc podobnie.

[Melodia Ciał]

//No nie, chyba spałam pisząc ten post :D zmieniłam to

– A na czym mogliśmy skończyć ? Atakowałem cię, pamietasz jeszcze ?– burknął, nie chciał tracić czasu na bezsensowną gadaninę, ale, ale, on też sobie coś musiał przypomnieć...w jakie w zasadzie sposoby już atakował. A nie ważne. Teraz wyobraził sobie jak na piersi smoczycy pojawia się stalowa obręcz, jednak nie była ona ani trochę elastyczna, ani ostra, nie miała się także zaciskać a po prostu przylgnąć do ciała samicy jakby się z nim stopiła. Obręcz była również odporna na rozerwanie czy przecięcie, a również na działanie wysokich temperatur, a po co ? Ano po to, że za moment cała obręcz miała rozgrzać się do niewyobrażalnej temperatury, jakby była zrobiona z magmy, nie z metalu. Jednak nie miała płonąć a po prostu być piekielnie gorąca, no i obojętna na schłodzenie, dzięki czemu nie będzie się można łatwo pozbyć tego goraca.
Jaki miał z tego być pożytek ? A taki, że obręcz miała dotkliwie poparzyć pierś smoczycy, być może uszkadzając nie tylko jej łuski i skórę ale i narządy wewnętrzne.
Na koniec tchnął maddarę w twór i czekał.

[Zabójczy Umysł]

//Rozumiem, ze ta obrecz znajduje sie z przodu i z tylu, czy tak? No chyba, ze jest to polowa obreczy – tylko na piersi xD

Pppf. Na moje lapy, ogon i jedno skrzydlo. I wez tu sie wogole odzywal. Jak na siebie nie warcza (jak pod koniec wyzwania) to burcza jak jakies sparchlone borsuki, ktore czekaja tylko na koniec swego zycia. Eh.cala ta akcje – tj. wypowiedz cienistego – skwitowalam szybko. Krotki, wymowny przewrot slepiami. Tja. Podkreslony jeszcze odpowiednim prychnieciem.
Chwile potem, jak zwykle wykorzystalam to co juz mialam. Czyli ... No, moja bariere, ktora po raz kolejny zmodyfikowalam. Tym razem miala sie pojawic na mojej piersi (tyl na wszelki wypadek rowniez byl chroniony) i calkowicie zneutralizowac czar Plomienistego.

[Melodia Ciał]

//Tak była na całości


Teraz trzeba było wymyślić coś innego, więc Cienisty wyobraził sobie jak ziemia pod łapami smoczycy pęka, tworząc dziesiątki pęknięć, jednak w miarę możliwości miało się to odbyć bez zwrócenia jej uwagi, to znaczy bezdźwięcznie i bez wstrząsów.
Natychmiast ze szczelin miały zacząć wydobywać się duże ilości wrzącej lawy, która miała być odporna na zimno, dzięki czemu miała nie zastygać i nie ochłodzić się pod wpływem zimnej wody czy powietrza. Oczywiście celem wydobywającej się spod ziemi lawy miało być poparzenie łap samicy tak mocno jak się tylko dało. W końcu taki był cel tego żywiołu.
Na koniec smok tchnął w to maddarę i czekał na efekt.

[Zabójczy Umysł]

//Jeszcze tak z 3 ataki, i (chyba) powinien być koniec ^^ W sumie będzie 10 postów w nauce

Oho! Atak z ziemi. No ciekawe, no ciekawe, ale i na takie ataki są odpowiednie bariery. Ja, jako ze nie chciało mi się przesadnie kombinować, postawiłam na standard. Czyli, bariera pod łapami. I tak, kiedy poczułam tylko drganie ziemi, natychmiast wyobraziłam sobie mocną, wytrzymałą – głównie na mój ciężar, choć jakimś wielkoludem przecież nie byłam, nie? – o kilka/kilkanaście łusek przekraczającą odległość od wszystkich moich łapek. Nie była ona jakaś gruba, ale cienka również. Ot, na tej barierze miał stać smok. I choć w całości a bariera była wykonana z kamienie, to od zewnątrz – od strony ataku czarodzieja – miała być pokryta dodatkową warstwą. Co ona miała robić? Już mówię. Po prostu miała nie dopuszczać ani do nagrzania płyty ani także do jej zniszczenia. W pewnym momencie, czyli po dodaniu maddary, ów bariera miała unieść się na parę szponów do góry. Oczywiście, bez kołysania.

[Melodia Ciał]

Ach Czarodziejka Życie miała obronę na każdą okazję i w sumie dobrze, przecież to była jedynie nauka.
Przystępując do kolejnego ataku Zdrajcy przyszło się dłużej zastanowić, bowiem uznał że wiatr to nie najlepszy żywioł do ataku.
W końcu uznał że stworzy coś jadowitego. Tak więc wyobraził sobie że nad grzbietem Zabójczej pojawia się wiele drobniutkich kolców, prostych, bez żadnych haków, przy czym każdy miał mieć kilka łusek długości i być pustym w środku. Chociaż ta pustka też została czymś wypełniona, ale o tym potem.
Powierzchnię kolców Zdrajca uodpornił na uderzenie, spalenie i pęknięcie, tak by w zetknięciu z łuskami Czarodziejki nie zostały unicestwione.
Wracając do tego co jest we wnętrzu każdego kolca to jest to całkiem silna trucizna, która jednak nie ma na celu zabić przeciwnika, ale tak wpłynąć na jego system nerwowy by spowodować niewyobrażalny ból, co w realnej walce byłoby przecież przydatne, ot taka urocza neurotoksyna.
Atak Płomienistego miał pojawić się tuż nad grzbietem samicy i natychmiast się w niego wbić zupełnie jakby wpadła w kaktusy, przy czym uwalnianie toksyny miało nastąpić zaraz po wbiciu.
Na koniec samiec tchnął w twór maddarę i czekał na efekt swych działań.

[Zabójczy Umysł]

Ah, Ci czarodzieje (choć sama nie jestem lepsza, ale Ciii)! Każdego potrafią dobić, i to niekoniecznie dosłownie. No ale przejdźmy już to rzeczy, a gdybanie (i dyskutowanie) pozostawmy jednak innym) Przed każdą substancją mogą się uodpornić.. I weź tu gadzinko kombinuj, aby się skutecznie obronić. Argh. Na szczęście jednak (albo i nieszczęście) skorzystałam z tego co już wcześniej stosowała (ma się tą mądrą główkę, nie? Hihihi ...) Czyli, bariery, która nie dopuszcza do siebie obcej maddary. Takie tam zatrzymanie na zewnętrznej stronie, całkowita neutralizacja, etc. Tym razem jednak, kiedy tylko poczułam zagrożenie płynące od mojego grzbietu (podejrzane drganie powietrza oznaczające materializację) natychmiast wyobraziłam sobie na"plecach" cieniutką warstwę powłoki, która miała mnie skutecznie ochronić przed atakiem Zdrajcy. – Jeszcze tylko kilka ataków – ni to stwierdzenie, czy to ni polecenie? Pieron tylko wie, ale za dużo to jednak się nie pomyliłam w swych obliczeniach. 2 czy 3 ataki i będzie akurat koniec całej nauki.

[Melodia Ciał]

Następny atak miał się pojawić po długiej chwili, bo Zdrajca coś się ociągał z jego wymyśleniem, ale grunt że go w końcu wymyślił. A więc wyobraził sobie że nad Czarodziejką miała zawisnąć kula ( oczywiście nie za wysoko by smoczyca nie miała zbyt wiele czasu na przygotowanie obrony) kula ta miała być wykonana z cienkiej powłoki, ale nie przezroczystej tylko koloru szarej skały. Była niezbyt odporna na uderzenia bo po zetknięciu z ciałem samicy,m miała wybuchnąć. A więc co było tym co się zaczaiło wewnątrz kuli ? Ano były to szczelnie tam zamknięte pioruny, które zaraz po wybuchu kuli miały trafić wprost w Zabójczą, raniac dotkliwie.
Na koniec smok tchnął maddarę w swój twór i czekał na efekt.

[Zabójczy Umysł]

Hm? Taka jakby pirorunowa bomba, nie? Faktycznie z zewnatrz wygladala na calkiem niepozorna. Ba! Wrecz nijaka. No, ale my tu mamy do czynienia i dlatego tez trzeba myslec jak czarodziej. Nawet jesli nim sie po prostu jest. Cos byle jakiego wcale nie musi oznaczac, ze z tego byle czego nic nie wyjdzie. No ale do rzeczy. Kiedy tylko zobaczylam (a takze i wyczulam, ze cos nademna wisi) kule katem slepi, natychmiast otoczylam sie cieniutka ale za wytrzymala powloczka. Szosty, czarodziejski, zmysl ktory pozwalal mi zawsze wyczuc intencje przeciwnika -a konkretnie czym zaatakuje – podpowiedzial mi, ze mam do czynienia z piorunami. Wiec jak mam do czynienia z piorunami (brr ... Nie chcialam poznac na wlasnej skorze efekt poparzenia lub sparalizowania pradem. co to, to nie) wiec i moja bariera uodpornilam n
a to zjawisko. Dodatkowo, po skumulowaniu ladunku, powinny byc one odprowadzone (za pomoca specjalnych kanalikow) z dala odemnie.
Znak do ataku? Pfff. Nie musialam go czynic (w sumie to mi sie nie chcialo) Plomienisty doskonale wiedzial co ma robic.

[Melodia Ciał]

No dobrze, to już niedługo powinno dobiec końca, tak więc Zdrajca zaczął wyobrazić sobie kolejny atak. Wyobraził sobie jak tuż przy nasadzie ogona Zabójczej pojawiają się dwa metalowe dyski, dosyć sporych rozmiarów, zaostrzone na brzegach. Metal odporny był na zgniecenie, pęknięcie czy wysokie temperatury, aby nie dało się go tak po prostu zniszczyć.
Oba dyski miały wbić się z dużą siłą w ogon samicy ( każdy z przeciwnej strony) aby dotkliwie ją poranić, a w najlepszym wypadku dosięgnąć nawet kręgosłupa. Celem wbicia się po obu stronach ogona było to by uszkodzić jak najdotkliwiej jego nasadę a nie aby zrobić jakieś zadraśniecia.
Na sam koniec Zdrajca tchnął w twór maddarę i czekał na ruch Umysłu.

//Uśmiech oglądała tę naszą naukę i niby twierdzi że wystarczyłoby na IV, nie wiem jak ty uważasz

[Zabójczy Umysł]

//Ok, ale i tak musisz coś wymyślić, aby to zgodnie z zasadami poziomu IV, V i VI, mogłam Ci przekazać jakieś wskazówki, rady. Co prawda, nie widziałam w twoich postach błędów (przeważnie przyczepiam się do MO, która dla niektórych – o dziwo – jest trudniejsza niż MA) ale jeśli masz mieć niezatwierdzoną naukę właśnie przez brak komentarzy to wolę już odpuścić praktykę i skupić się na teorii :mrgreen: :mrgreen:

Nie no, w ogona? To jest już szczyt, najwyższy, bezczelności! Jak można smoka drzewnego ... dobra! Niech już wam będzie ... w połowie drzewnego (choć i tak mam więcej cech tegoż tu gatunku niż smok bagienny) pozbawiać ulubionej kończyny? Kończyny, która bądź co bądź jest bardzo ale to bardzo potrzebna do wspinania się. No, do zachowania równowagi na gałęziach również. Argh! Nie bądźmy jednak tacy skromni. Pfff. A wracając jednak do sedna sprawy to ... kiedy tylko poczułam/wyniuchałam/zobaczyłam że coś będzie materializować się blisko (w sensie dosłownym i metaforycznym) od razu się skrzywiłam. I to tak mocno. Niemniej jednak czekać nie zamierzałam, dlatego też pokryłam swój ogon (ale tylko tą atakowaną część) wytrzymałą, odporną na zgniecenie powłoką, która miała mnie ochronić przed tworem Zdrajcy. W sumie, to miano Zdrajcy akurat do niego pasowało. Zdrajca Ogona. – Jakieś pytania? – zagadnęłam, wyszczerzając się niemiłosiernie. Bo jak to mówią? Kto pyta ten nie błądzi? Czy jakoś tak!

[Melodia Ciał]

Przekrzywił nieco łeb w zaciekawieniu. Czy miał jakieś pytania ? W sumie może i miał...
– W sumie to chyba mam jedno właśnie odnośnie ataków. Co sądzisz o atakowaniu żywiołem wody, bo ogień, nie ma problemu, ziemia, skały, metal i tak dalej i tak dalej to łatwizna ale jak zaatakować wodą, oprócz łączenia jej z piorunami czy trucizną, albo zamykania kogoś w kuli wody ? Nie lubię atakować także powietrzem...to w sumie jedyna rzecz z którą mam chyba kłopot, tak mysle– powiedział zastanawiając się czy ma moze jeszcze z czymś problem.
A co do ataku w ogon to...cóż w prawdziwej walce mogłoby to być przydatne, gdyby atak udał się.