Łąka Szczęścia

[Ostatnie Ogniwo]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Czyli teraz mogłaby dostać wiadomość, że jest potrzebna i musi przybiec? A gdyby spała to by ją obudzili! Bezsensu w takim razie skoro nie wiesz kiedy, a przychodzą do ciebie. Powinno być jakieś uprzedzenie, żeby się przygotować. Ci uzdrowiciele to jednak ciężka pracę mają.
Wszyscy teraz dostawali rangę, a ja nadal byłem adeptem. W sumie nie narzekałem miałem dużo czasu wolnego. Pewnie jako taki już pełnej rangi będę miał więcej obowiązków czy coś. Chociaż w sumie teraz też są na przykład patrole, które muszę któregoś dnia wykonać.
Zauważyłem, że Melodia była zamyślona. Potrzebowała kompana, ciekawe jak to wszystko działało, żeby go zdobyć.
– Wiesz już jakiego kompana chcesz? Mi by w sumie też się przydał. Na polowaniach to dodaktowa para oczu do wyszukiwania kamieni szlachetnych – jak mi przejdzie już ból od kalectwa do końca to wyruszę od razu na polowanie szukać kamieni szlachetnych. Potrzebuję ich bardzo dużo.
– Jakbym był kiedyś ranny przyszła byś mnie wyleczyć? – zapytałem uśmiechając się. Skierowałem na nią swój wzrok. Wiedziałem chyba jaka będzie odpowiedź. Tak samo jak wiedziałem, że mnie lubi, ale się do tego nie przyzna. Czasami zachowywała się jak taki pisklak, który mógłby wrzeszczeć tak długo, aż ktoś przyzna mu rację. Dobra koniec myślenia, bo zaraz się kapnie, że coś myślę o niej albo nie wiem sam.
– Ja nie prowokuję, zaczepiam innych, ale nie wyzywam kogoś bez powodu. Nie wiem czemu myślisz, że jestem zaczepny i złośliwy przecież jestem cichy i spokojny tak jak i grzeczny – powiedziałem uśmiechając się, zaraz pewnie wybuchł bym ze śmiechu, ale potem powiedziała o gorącej ceremonii. – A co się działo?

[Aria Negacji]

– Nie znam ich wszystkich. Mój tato ma cienia, potężną istotę której nie zranisz atakami fizycznymi, do tego nie musi dużo jeść – przypomniałam sobie. – Zaś mama sowę, która może i waleczna, tak nie wygląda już zbyt dostojnie..
Mi pewnie przydałoby się coś, co może latać. Inaczej trudno byłoby nam się ze zwierzakiem dogadać. Podrapałam się po nosie lewą łapą. Cień był kuszącym wyborem, ale jednocześnie niepokojącym. Może nie uda mi się go oswoić? Może powinnam jednak wziąć coś prostszego?
– Twój uzdrowiciel ma, teoretycznie, pierwszeństwo – odpowiedziałam. – Ale na pewno nie przeszłabym obok Ciebie obojętnie, nawet gdyby miało mnie to kosztować głowę..
W to akurat wątpiłam. Gdyby był Cienistym, może sprawa wyglądałaby inaczej. Zaś na jego słowa o niewinności wywróciłam oczami. Ha-ha, nieśmieszne.
– Hmph, wrócił jakiś starszy smok, który kiedyś rządził stadem i zostawił je bez słowa. Potem nawet go wyleczyłam z migreny, ale nie dowiedziałam się za wiele..

[Ostatnie Ogniwo]

Płomień Świtu miał cienia. To musiał być ciekawy kompan, szczególnie, że cienie są agresywne. Mistycznooka miała sowę, ktoś mi chyba o niej kiedyś wspominał, ale nie mogę sobie przypomnieć kto.
– Ja to chciałbym zdobyć żywiołaka. Słyszałaś kiedyś o nich? Przypominają ssaka, są wielkości wilka i mogą być wszystkich pegazem, sową, jednorożcem i każdy ma jakiś atrybut. Ognia i wtedy na przykład płonie im grzywa, wody, ziemi są różne! – taki żywiołak byłby super. Może i był mały, ale bardzo mi się podobały te atrybut, przynajmniej w opowieściach wyglądały brzmiało to epicko.
– I tu był problem, że naszego uzdrowiciela nie widziałem już od kilku księżyców, nie wiem co się z nim dzieje. Zawsze pomagał mi twój tata, a ty nie przeszłabyś obok mnie obojętnie czyliiii... – wstałem i usiadłem przed nią blisko tak, że jeśli pochyliłaby się lekko do przodu zetknęlibyśmy się nosami. – Czyli jednak mnie lubisz! – powiedziałem uśmiechając się. Pewnie zaprzeczy, zawsze mówiła, że mnie nie lubi wiedziałem, że to kłamstwo nie wychodziło jej za bardzo. Poczekałem chwilę uśmiechając się i znowu polizałem ją po pyszczku.
Wysłuchałem opowieści o smoku, który zostawił stado i odszedł bez słowa, tak nie powinno się robić, ale wrócił to się liczy. Zapamiętałem o tym smoku i postanowiłem się dowiedzieć czegoś o nim.

[Aria Negacji]

Żywiołaki.. Nie słyszałam o nich, ale Krwisty był nimi wyraźnie zafascynowany a u niego to rzadkie zjawisko.
– Pewnie byś wziął takiego z żywiołem ziemi, tematycznie? – zagadnęłam. – Sama nie wiem, czy mi by się to podobało. Chociaż pewnie nie ode mnie będzie zależeć na co się natknę na swoich przygodach..
Wszak o tym, że Nauczyciel miał sklep zoologiczny nie wiedziałam.. Tak czy siak, Grzmot mówił coś o nieobecnym uzdrowicielu, moim ojcu, a potem urwał by.. zaraz, co on robi? N-nie zbliżaj się! Odchyliłam lekko szyję, ale nie wstałam z miejsca. Przełknęłam ślinę gdy znalazł się blisko. Za blisko!
– B-bzdura! – bąknęłam, a w duchu cieszyłam się z posiadania łusek które uniemożliwiały ukazanie rumieńców na skórze.
Ścisnęłam łapę w piąstkę w tej bezradności. Dotychczas w ten sposób czułość okazywała mi mama, dziadek, siostra.. ale nie ktoś zupełnie obcy. Co to w ogóle dla niego znaczyło..? Bawił się, to na pewno..

[Ostatnie Ogniwo]

Żywiołaka ziemistego? Ziemistego żywiołaka? Nie to w ogóle do mnie nie pasuje.
– Żywiołak ziemi by do mnie nie pasował. Jestem w stadzie ziemi, ale coś nie czuję, żeby mój charakter pasował do ziemi. Reszta smoków jest spokojna i wszyscy się kochają,
a ja jestem dokuczliwy i wkurzający – powiedziałem uśmiechając się. To była prawda, prawdziwa prawda. – Bardziej myślałem nad ognistym lub wodnym.
Cały czas siedziałem blisko. Znowu skłamała, to tak łatwo zauważyć kiedy ktoś kłamie od razu zmienia się albo ton głosu. Jąka się lub inne rzeczy.
– Dlaczego kłamiesz pisklaczku? Wiesz dobrze, że to nie prawda gdybyś mnie nie lubiła i to co robię by cię wkurzało rzuciłabyś się na mnie z pazurami próbując wydrapać mi oczy, albo zaatakowała maddarą próbując mnie oślepić i otruć. Czyż nie mam racji? – haha i tu cię mam, co teraz na to odpowiesz? Zauważyłem jak ścisnęła łapę, zdenerwowała się, a może nie wiedziała co zrobić? Ja wiem jedno jakby ktoś mi tak zrobił już by nie miał jęzora, a ona siedziała nic nie robiła, ale dlaczego?

[Aria Negacji]

Wodnym? Zmarszczyłam nos. Jak tak o tym mówił to wydawało się niesamowicie dziwne, a jednocześnie fascynujące. Długo jednak nie myślałam nad tą kwestią bo Grzmot wyjątkowo uparcie ciągnął drugi temat. Nie podobało mi się to. Nie mogłam z tym teraz sobie radzić.
– W-wcale nie – spaliłam niezauważalnego przez łuski buraka. – ... p-przestań! A w ogóle, to.. to muszę iść, bo ktoś umiera.. – palnęłam cokolwiek, byle tylko uciec z tego miejsca i od tej sytuacji.
Nim się adept obejrzał dałam dyla w las, zwyczajnie znikając z pola widzenia. /zt

[Ukryta Intencja]

Podeszła pod Bliźniacze Skały w bardzo konkretnym celu... chodziło rzecz jasna o jedzenie. Co prawda miała w stadzie łowcę który spał na mięsie tyle go miał, ale... im mniej była dłuższa samicy tym lepiej się z tym czuła. Poza tym jakby nie patrzeć Ziemia nadal była sojusznicza... czemu by więc z tego nie skorzystać. Sporych już rozmiarów samica siadła na mokrej, bardzo niskiej teraz trawie gdzieniegdzie pokrytej śniegiem i uniosła łeb by ryknąć. Jej głos miał głównie trafić do uszu Zarannej, przyszłej łowczyni Ziemi. Spotkały się już kiedyś dwa razy więc czemu by nie skorzystać z jej pomocy. Dirlilth była głodna jak nigdy i pragnęła jedynie by zatopić zębiska w mięsie... nie ważne jak starym. W grocie miała jedynie owoce...

[Dzika Gwiazda]

Cienista smoczyca nie musiała długo czekać nim usłyszała szelest zeschłych krzaków otaczających Łąkę Szczęścia. Chwilę później pomiędzy burymi gałęziami pojawiły się czarne rogi oraz zalśniły żółte ślepia. Zielonołuska adeptka wkroczyła na polanę, poszukując wzrokiem wojowniczki. Gdy ją dostrzegła, uśmiechnęła się ciepło i podeszła do niej.
– Czołem Dirlilth. Przybywam zgodnie z obietnicą niosąc ze sobą obiad. – zachichotała i podniosła prawą łapę, skupiając jednocześnie swoją maddarę i przywołując żarcie ze schowka w Leśnej Grocie. Mięso cietrzewi, które otrzymała od bogów w świątyni wyglądało przepysznie:delikatne, białe z lekkim zapachem, chociaż było zimne i lekko sztywne od leżenia w lodowym schowku. Ale to nie było akurat chyba problemem, zwłaszcza dla wygłodniałego smoka.
– Smacznego. – dodała i odsunęła się kawałek, żeby wojowniczka mogła w spokoju zjeść.

[Ukryta Intencja]

Jakżeż rzadko smoki Cienia otrzymywały ciepły i wesoły jednocześnie uśmiech. Widząc pojawiającą się zza krzaków smoczycę i jej zachowanie Dirlilth jakby wewnętrzne odetchnęła. Tak jakby samo pojawienie się Zarannej zdjęło jej jakiś ciężar z barków. Skromny uśmiech pojawił się na jej pysku, a czując mięso aż drgnęła.
-Dzięki ci Zaranna, ratujesz mi życie tym mięsem. W grocie mam jedynie jakieś owoce... co prawda nadają się do jedzenia, ale...– westchnęło ciężko.
-Sama mam nadzieję, że rozumiesz.– wzruszyła bezradnie barkami i capnęła w pysk ptaki. Faktycznie były chłodne i nie pierwszej świeżości, ale samica poczuła w nich coś niezwykłego. Świątynia? Nie czuła w nich leśnych ostępów, jedynie grotę samicy i to "coś". Uśmiechnęła się znów lekko i położyła ptaki na podwyższeniu, jakiś kamień znalazła... Otwarła paszcze i opaliła je z pierza by się z nim nie bawić. Następnie zabrała się do spożywania 4/4 mięsa co jakiś czas zagadując do Zarannej z neutralnym tematem. Pogoda, polowania i tym podobne.
Po zjedzeniu skinęła jej łbem.
-Raz jeszcze dzięki. I mam nadzieję, że następnym razem spotkam się tu z kimś innym niż "łuska".– puściła jej oko i odeszła.

/zt

[Ostatnie Ogniwo]

Śnieg wciąż był na terenach wolnych stad, a słońce chowało się za chmurami, ale nie przeszkadzało to w spotykaniu się z innymi. Futerko wciąż mnie ocieplało. Tym razem udałem się na Łąkę Szczęścia. Przyleciałem bez kompana, tworząc szlaczki z chmur po drodze. W końcu dotarłem na miejsce i wylądowałem na samym środku łąki. Podszedłem do pobliskiego drzewa i usiadłem przed nim, opierając się o nie. Było dosyć wcześnie, więc raczej nie powinienem tutaj nikogo spotkać, no chyba, że ktoś o tej porze patroluje sobie tereny wspólne i pilnuje porządku, nigdy nie wiadomo. Przymknąłem na chwilę oczy marząc o mięsku, może spotkam jakąś dobrą duszę, która się podzieli?

[Dzika Gwiazda]

Zaranna wybrała się tego dnia na małą przechadzkę. Musiała odsapnąć chociaż ułamek dnia. Polowanie, pisklęta, szkolenia, chłod w świątyni, wszystko zwaliło się na jej łeb niczym skalna lawina. Odpocznie chwilę od rejwachu w Leśnej, gdzie urzędowała Azura i Sayperith, a potem wróci do swoich obowiązków. Ostatnio była tak zalatana, że nie wiedziała w co pierwsze wkładać łapy. Szła tak sobie pośród Bliźniaczych Skał, docierając na Łąkę Szczęścia, gdzie zamyślona dopiero po chwili zauważyła znajome, czerwone futro. Zbyt znajome. Na wszystkich bogów, na wszystkie smoki, na wszystko co drogie i święte! Los chyba chciał z niej zadrwić, bo oto przed nią stał Grzmot we własnej osobie. Zmierzyła go czujnym spojrzeniem żółtych ślepi. Wyglądał nieźle, chociaż trochę wychudł. Nie jadł od jakiegoś czasu. Och, Thaharze jak okrutnie mnie testujesz...

Miała jedną zasadę, której nie łamała nigdy. Głodnego smoka należy nakarmić. Niezależnie od tego kim jest. Głód jest ich wspólnym wrogiem. Taka była jej powinność i zamierzała się jej trzymać. Skupiła maddarę, a przed samotnikiem pojawił się gustowny stosik mięsa. Dziczego. Smoczyca nie podchodziła bliżej, nie mówiła nic. Zresztą nawet nie wiedziała co.

[Ostatnie Ogniwo]

Nie sądziłem, że marzenie o mięsku tak szybko się spełni. Praktycznie po chwili wyczułem znajomy zapach pożywienia, mięso z dzika. Otworzyłem ślepia i wtedy zauważyłem kogoś jeszcze, przede mną leżało mięsko, a kawałek dalej stała Zaranna. Tylko co ją skłoniło, żeby mi pomóc, z tego co pamiętam na zebraniu nie była zbyt pomocna. Nie zastanawiałem się długo, lecz od razu zacząłem pochłaniać podany posiłek. Pomału wgryzałem się w krwisty kawałeczek dzika, delektując się smakiem. Nie spieszyłem się, nie miałem w sumie dokąd. Kości zakopałem, żeby nikomu nie przeszkadzały. Po chwili zza krzaków wybiegł Siger, dla niego też przyzwałem maddarą kawałek mięsa z własnych zapasów (2/4), a następnie przerzuciłem wzrok na smoczycę.
– Dziękuję, nie sądziłem, że jeszcze kiedyś mi pomożesz. Czemu mnie po prostu nie ominęłaś? – zapytałem z ciekawości, Zaranna zachowywała się różnie, nigdy nie wiadomo co się po niej spodziewać.

Nie umknęło mojej uwadze wyjście czerwonego. Zawsze rano gdzieś wychodził, a ja za każdym razem go śledziłem, co za pajac się jeszcze nie kapnął. Biegłem tak dobry kawałek za nim, dopóki się nie zmęczyłem. Zatrzymałem się na chwilę i dalej ruszyłem w drogę za towarzyszem, który też się zatrzymał i zasnął? Potem nagle nie wiem skąd pojawiła się ta zielona smoczyca z poprzedniego stada i dała mu mięso. Wyskoczyłem zza krzaków i wtedy to on przywołał jedzonko i dla mnie, które zacząłem pomału zjadać. Nie było tego dużo, ale starczyło, żeby się najeść. Resztki wziąłem ze sobą i wyrzuciłem gdzieś kawałek dalej, po czym wróciłem do samotnika. Przycupnąłem obok obserwując czy smoczyca nie ma nikogo w pobliżu,
może to jakaś pułapka czy coś?

[Dzika Gwiazda]

Zielona smoczyca przysiadła, owijając sobie łapy ogonem, patrzyła jak samotnik pochłania mięso, a potem także karmi swojego kompana. Minę miała niepewną, jakby chciała mu coś powiedzieć, ale nie potrafiła znaleźć właściwych słów. Co było dosyć dziwne jak na nią, bo zwykle pysk się jej nie zamykał. Na szczęście Grzmot pierwszy przerwał milczenie, wybijając ją z zamyślenia.
– Na Skałach Pokoju wywalczyłeś sobie prawo do życia tutaj. Nie jesteś dla mnie już zdrajcą. Jesteś jak każdy inny smok, a jako łowca nie mogę zostawić drugiego smoka na pastwę głodu. Thaharowi by się to nie spodobało. – powiedziała, spoglądając na niego żółtymi oczyma. Naprawdę? Był jak każdy inny smok? A może powinien być kimś więcej? – Oszczędziłeś jej życie. Dlaczego? – jasne było, że pyta o Gonitwę. Mógł wtedy zemścić się nie tylko na niej, jednej z orędowniczek jego kary, ale także na całym stadzie Ziemi. Pewnie po jakimś czasie wybrali by nowego przywódcę, ale nawet krótki brak przewodnika na czele zawsze negatywnie wpływał na stado. Nie pamiętała zbyt dobrze momentu zaraz po pojedynku, bo wydawał się on jej koszmarnym snem. Do dzisiaj czuła na plecach nie przyjemne ciarki, gdy czasami przypominała sobie wykrwawiającą się matkę. Ta bezradność i niemoc, okropna chęć powstrzymania nieuniknionego...

[Ostatnie Ogniwo]

Nie jestem już dla niej zdrajcą, Zaranna musiała być mocno wierząca. Podobno to bogowie mieli osądzić kto wygra sobie prawo do życia. Ciekawe czy Gonitwa wciąż coś knuła, żeby się mnie pozbyć, pewnie mnie musi bardzo nienawidzić, biorąc pod uwagę, że przegrała pojedynek.
– Dla, niektórych wciąż jestem zdrajcą, to zwykłe szczęście, że wygrałem. Twoja matka jest lepszą wojowniczką niż ja. Oszczędziłem ją, ale jej życie uratowała Wyciszona. Jej też powinnaś podziękować. Od początku nie chciałem walczyć, może nie jestem tym za kogo większość was mnie uważa, może nie jestem aż taki zły jak myślicie? Gonitwa była moją mistrzynią, uczyła mnie i wychowywałem się w tym samym stadzie co ona. Nie potrafiłem tak po prostu jej zabić, nie zabijam w zemście, bo to i tak by nic nie zmieniło. Poza nie chciałem, żebyście ty i Nocny stracili matkę – wyjaśniłem Zarannej, próbując wyczytać jakąś reakcję. Ciekawe co na to powie, czy nadal uważała, że gadam bzdury i trzeba było mnie wcześniej zabić?

[Dzika Gwiazda]

Zmrużyła nieufnie żółte ślepia, słuchając jego odpowiedzi. Zaskoczyło ją przyznanie, że Gonitwa jest lepszą wojowniczką niż on. Tego się po nim nie spodziewała, zawsze był buńczuczny i pyszny, a tu nagle takie wyznanie? Wygrał przez zwykłe szczęście, nie zaś dzięki byciu wspaniałym protektorem sprawiedliwości? Łowczyni była rozdarta: jakaś jej część wciąż krzyczała, żeby mu nie ufać, że rzuca jej w oczy błoto, że przecież miał nie wracać, a wrócił. Z drugiej strony darował życie Gonitwie po uczciwie wygranym pojedynku. Gdyby był takim parszywcem po prostu by się jej pozbył, chyba że bał się zemsty ze strony jej lub całego stada. Z trzeciej strony zawsze działał impulsywnie i pod wpływem zachcianek. Byłby zdolny do aż tak przebiegłego planowania? Smoczyca potrząsnęła rogatym łbem, by rozpędzić stada myśli pędzących przez jej umysł.
– Szczęście czy wola wola bogów, wszystko jedno. Wygrałeś, więc masz prawo żyć pod Barierą. Wyciszona wie, że jestem na każde jej skinienie. – dodała, po czym spojrzała prosto w jego zielone ślepia. – Darowałeś życie Gonitwie, więc dam ci kilka rad. Jeśli nie chcesz na razie walczyć z nią ponownie, to raczej nie pokazuj się jej na oczy, przynajmniej dopóki jesteś samotnikiem. – musiał wiedzieć co miała na myśli. Samotnika mógł zabić każdy bez konsekwencji. – Wciąż traktuje cię jak zdrajcę i nie wiem co może się stać, gdyby wasze drogi ponownie się przecięły. Nie wiem także jak reszta stada. Wydaje mi się, że respektują wynik pojedynku, ale gdyby któreś z nich postanowiło cię wyzwać lub zaatakować, Nieugięta nie zamierza interweniować. – pokiwała niechętnie głową. Nie zgadzała się z osądem matki w tej sprawie. – Wolałabym nie wybierać między twoim życiem, a życiem innego smoka Ziemi...– Czy ona właśnie sugerowała, że zamierza stanąć w jego obronie, gdyby ktoś postanowił go zaatakować? Między Immanorem, a prawdą, to wolała nawet nie dopuszczać możliwości takiego wydarzenia. Po czymś takim musiałaby stawić się na sąd, a wyrok prawdopodobnie byłby jeden. Nie brała pod uwagę możliwości ucieczki. Mogła jedynie mieć nadzieję, że reszta Ziemnych zajęłaby się jej dziećmi. – Powinieneś spotkać się z Nagietkową. Była... – przez chwilę szukała właściwego słowa. – Rozczarowana twoim powrotem. Ale mimo wszystko, chyba byłaby szczęśliwa mogąc z tobą porozmawiać. – dodała na końcu. Poruszyła się niespokojnie, jakby czuła czyiś wzrok na karku. Powinna już wracać.

[Ostatnie Ogniwo]

Nie spodziewałem się, że Zaranna sobie odpuści. Jeszcze kilka dni temu była przeciwko mnie, a teraz? Albo wierzy, że to jakiś znak od bogów, albo spotkała dzika, który mocno uderzył ją w łeb.
– Postaram się unikać Gonitwy, lecz jeśli znowu dojdzie do walki i znowu wygram to nie daruję jej życia. Będzie się tłumaczyć Ateralowi – podejrzewam, że kiedyś nadejdzie dzień, kiedy Nieugięta odzyska siły i znowu mnie wyzwie, ale na razie póki jest spokój to trzeba z tego korzystać. Następne słowa lekko mnie zdziwiły. Czemu nagle chciała stawać po mojej stronie, chyba trochę to podejrzane.
– Czemu nagle chcesz stanąć po mojej stronie, jeszcze niedawno tylko przytaknęłaś na wyrok śmierci, a teraz tak nagle zmieniasz zdanie? Czemu miałbym ci zaufać? – może i według mnie było to podejrzane, ale pewnie gdyby chciała mnie zaatakować już dawno by zrobiła. Teraz musiałem zapamiętać, żeby spotkać się z siostrą, mam nadzieję, że nie jest, aż tak bardzo na mnie zła.

[Dzika Gwiazda]

Smoczyca nie wydawała się być zaskoczona ani jego dalszymi słowami, ani jego nieufnością.
– Nie wyobrażam sobie by było inaczej. – odpowiedziała, odnosząc się do możliwości kolejnego pojedynku Grzmota i Nieugiętej. Pozostawało jedynie mieć nadzieję, że Gonitwa ponad zemstę na samotniku będzie przedkładać swoje życie, bo wciąż miała dla kogo żyć. Jeśli nie dla samego stada to dla niej, a jeśli nie dla niej, to dla swoich wnuków. Każde z nich było dorosłym smokiem i wiedziało jakie będą konsekwencje poszczególnych decyzji.
– Z jakiegoś powodu bogowie chcą twojej obecności tutaj, bo inaczej to ty wykrwawiłbyś się na Skałach Pokoju, a nie Nieugięta. Kimże jestem, aby kwestionować ich decyzje? – zapytała retorycznie dając do zrozumienia, że to co stało się na Skałach było boskim wyrokiem. Wynik obu pojedynków zaprzeczał logice. Zarówno Grzmot i Ferida musieli mieć ogromne szczęście. Nie wierzyła w taki zbieg okoliczności. – Zgodnie z prawem zostałeś skazany i zgonie z nim zrzuciłeś z siebie piętno zdrajcy, jesteś wiec jak każdy inny smok. Ale w przeciwieństwie do każdego innego smoka, darowałeś życie mojej matce, a to generuje już pewien dług. Dlatego jeśli będziesz potrzebować pomocy, wezwij mnie, a przybędę. Chyba, że będzie to uczciwy pojedynek, który zgodzisz się przyjąć na własne ryzyko albo staniesz przeciwko Stadu Ziemi w kolejnej wojnie. Ja jednak nigdy nie podniosę na ciebie łapy, Immanor mi świadkiem. – gdyby parę księżyców temu, ktoś powiedział, że przysięgnie nie atakować Grzmota i zaoferuje mu swoją pomoc, chyba roześmiałaby się takiemu smokowi w pysk. Życie jednak bywało przewrotne. Pozostawało jedynie modlić się, żeby nie musiała nigdy stanąć przeciwko niemu na wojnie. A gdyby jednak tak się stało, cóż, niech Ateral przyjmie ją między gwiazdy, bo zamierzała dotrzymać obietnic.

[Ostatnie Ogniwo]

Miałem nadzieję, że do tego pojedynku znowu nie dojdzie, ale nigdy nie wiadomo czy Gonitwa wciąż będzie mnie szukać. Może chociaż Zaranna wybije jej ten pomysł z głowy.
– Myślisz, że to przez Bogów tu jestem? To przez szczęście i własne umiejętności. Nie we wszystkim bogowie biorą udział, biorąc pod uwagę, że nie ma ich w świątyni to jak mogli zdecydować kto wygra pojedynek skoro ich tutaj nie ma? – łowczyni była bardzo wierząca, to widać, ale musi wiedzieć, że nie wszystko załatwiają Bogowie, po to potrafimy myśleć, żeby samemu rozwiązywać problemy.
– Można powiedzieć, że spłaciłaś dług, dałaś mi jedzenie co ratuje mi życie. Do wojny podejrzewam, że na razie nie dojdzie. Gonitwa musi zregenerować siły, Szyderczy nie wyglądał jakby miał ochotę na walkę, a ogień i woda nie mają po co was atakować – oby w ogóle nie doszło do wojny. Zawsze narastała wrogość między smokami. Woda i ziemia nie za bardzo się lubią, mimo tego że byli kiedyś jednym stadem.

[Dzika Gwiazda]

Gdy Grzmot powiedział "umiejętności", popatrzyła na niego jakby żartował, ale gdy się nie roześmiał ani zawadiacko na nią nie popatrzył, doszła do wniosku, że mówi poważnie. Łowczyni nie przyjmowała do wiadomości tego, że czerwonofutry mógłby wygrać inaczej niż z boską pomocą. Z jakiegoś powodu najwyraźniej cieszył się ich nadprzyrodzoną łaską. Raz ocalił go Ateral, teraz także musieli mu dopomóc. Nie wierzyła by sam był wstanie pokonać tak doświadczoną wojowniczkę jaką była Nieugięta.
– Nazywaj to jak chcesz. Bogów nie ma w świątyni? – zapytała unosząc brew, a potem uśmiechnęła się zaczepnie. – Może częściej powinieneś odwiedzać święte groty. – dodała. Wzruszyła ramionami na jego słowa o wojnie. Wolała być gotowa na każdą ewentualność. Tak kruchy i chłodny pokój nie mógł trwać wiecznie. – Jakby do rozpętania wojny potrzebny był powód. – odparła, a potem podniosła się, kręcąc łbem na boki aż chrupnęły kostki. – Bedę powoli wracać na tereny Ziemi. A ty? Życie samotnika ci pasuje, czy dołączysz do Ognia? – bycie samotnikiem nawet pasowało do Grzmota. A jeśli zdecyduje się dołączyć do Ognia, cóż, pozostawało mieć nadzieję, że przynajmniej komuś innemu będzie sprawiać problem.

[Ostatnie Ogniwo]

No tak jeśli chodzi o Bogów i ich moce to nikogo nie przekonasz, że to zasługa szczęścia. Szczególnie, że Zaranna była mocno wierząca do czego przekonywałem się coraz bardziej. Niech wierzy w co sobie chce, ja wciąż myślałem, że było to szczęście i wszystko co potrafiłem, to czego się nauczyłem przez te wszystkie księżyce.
– Z tego co wiem to w świątyni panuje chłód i większości nikt nie odpowiada, nawet nie ma żadnych znaków od nich, że w ogóle żyją. Ostatni raz jak byłem to zamrozili mi nos, a potem już nie było czasu, ale masz rację, może warto odwiedzić to miejsce – fakt długo nie było mnie w świętej grocie, może Bogowie wysłuchają tego co mam do powiedzenia i dowiem się czegoś ciekawego albo znowu zamarźnie mi nos, nigdy nie wiadomo.
– Na razie zostanę samotnikiem, a potem się zobaczy. Nie jest źle, dopóki mam gdzie polować i częściowo mam to zapewnienie, że nikt już nie zabije mnie we śnie. Chociaż i tak pewnie rzadko mnie spotkasz na terenach wspólnych. Co nie oznacza, że samotnikiem zostanę na zawsze, pewnie zostanę jednym z ognistych lub wodnych – wyjaśniłem i też wstałem zbierając się do lotu. Pora wracać, nie ma się co zgadywać.
– Na Skałach Pokoju leciały obelgi w stronę ognia, że niby Płomień kłamał i chował mnie na jego terenach, tylko, że to nie prawda. Nie zdążyliśmy czegokolwiek załatwić, a już zostaliśmy wezwani na Skały. Tak mnie teraz ciekawi, skąd Gonitwa wiedziała o moim pojawieniu się pod barierą, wyglądała na silnie przekonaną, że tu nie wrócę, więc nie mogły być to tylko zwykłe przypuszczenia?

[Dzika Gwiazda]

Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie przymrożonego nosa. Ją także dotknął chłód w świątyni, ale na szczęście górska krew sprawiła, że nic jej się nie stało. Sytuacja nie była wtedy wesoła, ale od tej pory trochę się poprawiło. Owszem, wciąż było chłodno i cicho, ale przynajmniej nie miało się wrażenia, że bogowie nie chcą więcej smoczej obecności w świątynnych grotach.
– Teraz jest już lepiej. Rozmawiałam o tym z Prorokiem, kilkanaście księżyców temu. Bogowie nie skrzywdzą smoka modlącego się w ich domu, więc nie musisz się obawiać. Wciąż panuje tam chłód i cisza, trudno także dostać od nich jakąś odpowiedź, ale nie jest to niemożliwe. – powiedziała, wspominając wszystkie pojedyncze uczucia i dotyki ciepła, jakich do tej pory tam doświadczyła. Przytaknęła głową na jego plany. Polować gdzieś musiał, więc pewnie dogadał się z Wodnikami lub Ogniem. Smoczyca chwilę milczała po jego pytaniu. Powiedzieć mu? Nie powiedzieć i udawać, że nie wie? Iskra miała giętki umysł, byłaby w stanie wymyślić na poczekaniu relatywnie prawdopodobną bajeczkę. Stwierdziła jednak, że nie powinna tego ukrywać, wszak była mu coś winna.
– Gdy zdecydowałeś się na wygnanie i odszedłeś ze Szczerbatej Skały nie zaufałam twoim słowom, że zostaniesz za Barierą, więc ruszyłam twoim tropem. Kilka dni spędziłam przy Barierze, kilka po za nią. Nie maskowałeś się zbytnio, więc znalazłam twoje ślady na granicy z Ogniem. Powiedziałam o tym Nieugiętej, a ona rozsierdzona wezwała Płomienia. – powiedziała. Mówiła spokojnie, jakby relacjonowała mu swoje ostanie polowanie. Nie było w jej głosie dumy, chociaż w głębi serca czuła satysfakcję z tego, że miała rację oraz tego, że udało jej się go wytropić. – Mówisz, że nie zdążyłeś spotkać się z Płomieniem Świtu, więc musiał być świadomy twojej obecności na terenach Ognia. Musiał na nią zezwolić, chyba że Ognie nie prowadzą patroli, w co wątpię. Ktoś musiał zauważyć twoją obecność. – urwała na chwilę, mrużąc ślepia. – Ten dwunóg, co mianował się zastępcą Ognia, wtedy na Skałach Pokoju, mówił prawdę czy kłamał? Twierdził, że nie nie było cię na ich terenach, ale słowa Płomienia temu zaprzeczyły. Więc albo trzymał twoją obecność w tajemnicy przed wszystkimi, co raczej nie spodobałoby się stadu, albo jego zastępca próbował nas okłamać. – końcówkę powiedziała bardziej do siebie, niż do czerwonofutrego, rozkładając sytuację na najdrobniejsze szczegóły. Coraz więcej miała pewności, że zastępca kłamał. Wyobraziła sobie odwrotność tego scenariusza: oni zostają wezwani na Skały Pokoju, bo Nieugięta kryje na swoich terenach uciekiniera z innego stada, wcześniej nic o tym nikomu nie mówiąc. Łowczyni w życiu nie zgodziłaby się bronić i walczyć za smoka, którego nie znała, ba uznałaby rozpętywanie wojny z jego powodu za czyste szaleństwo. Większość Ogni musiała więc wiedzieć. Pokręciła głową. – Nie wiem czego się spodziewał udzielając azylu tobie i tej drugiej, Feridzie. Że sprawa rozejdzie się po kościach? Że Ziemia odpuści? W to jeszcze byłabym w stanie uwierzyć. Ale przecież z góry było wiadomo, że Cienie będą domagać się krwi Feridy, że w końcu prędzej czy później dowiedzą się, że udzielił jej azylu. Liczył, że Upiona przyjdzie i powie, hej, wiesz co, miej ją sobie? – zapytała unosząc brwi. Cały ten ciąg brzmiał absurdalnie. Westchnęła lekko.