Skalny zakątek

[Chłodny Obrońca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oczywiście że da jej znać o tym, że rezygnuje... ba, powie jej nawet dlaczego i nikomu innemu. Pytanie tylko jak zareaguje na całość, czy taka ilość informacji nie będzie zbyt ciężka do udźwignięcia? Była silna ale te informacje mogły zburzyć jeszcze więcej jej poukładanego świata. To zabawne, że Chłód nie wiedział jeszcze o tym że jej świat i tak się zachwiał i to nie przez to że zniknął.
Uderzenie nastąpiło nagle, ale samiec zareagował natychmiast. Ogon uderzył z niezadowoleniem w ziemię, pysk przestał wyrażać ciekawość, z gardła wydobyło się głuche warknięcie. Co to niby miało znaczyć? W jego umyśle rozległ się śmiech, głośny zagłuszający wszystko dookoła śmiech. Czy należał do tamtego czy jeszcze do niego? Nerwy puściły... Chłód wstał nagle i odwrócił pysk od Heulyn by ryknąć wściekle za siebie. Miało to na celu nie tyle oddanie złości na to co usłyszał co zagłuszenie śmiechu.
Łeb wrócił do samicy równie szybko jak się od niej odwrócił. Patrzył na nią szmaragdowymi zimnymi ślepiami z nitkami złota wydostającymi się z czarnej pionowej źrenicy. Kiedyś ich nie było...
-Skąd ten pomysł. To niemożliwe byśmy byli rodzeństwem.– warknął wściekle.
=Ze mną byłoby jej lepiej.= jadowity głos odezwał się spokojnie. Chłód uniósł na moment wargi pyska ku górze odsłaniając granatowe zęby. Dzięki Czujnej Łusce poznał prawdę więc w połączeniu z tym co usłyszał zadziałało to trochę jak płachta na byka. Gdyby tylko wiedział o tym zanim zaprzysiągł z nim Braterstwo Krwi.
Uspokój się... przecież nigdy tak się nie wściekałeś. Próbował doprowadzić się do porządku, przywołać swój stoicyzm i chłód... a może tracił zmysły? Och Heulyn... bez niej na pewno utonie. Mrok zeżre go doszczętnie. Każdy go w sobie przecież miał ale trzeba było umieć z nim żyć. Co jeśli jednak twój Mrok się do ciebie odzywał?
-Jesień zdechła nie mówiąc mi nic o innych pisklętach. Od jak dawna wiesz?

[Administrator]

Smoczyca przypatrywała się samcu z uwagą.
Zamrugała powiekami, a jej ogon świsnął w powietrzu, kiedy zarzucił łbem, aby wydać z siebie ryk.
Nie rozpoznawała go. Wydawał się smoczycy obcy, zupełnie, jakby ktoś inny wstąpił w jego ciało i przejął nad nim władzę.
Jej Chłód był opanowanym smokiem, potrafił radzić sobie z rewelacjami różnej maści, był zadziorny i odważny. Był nawet gotów zadzierzgnąć sojusz z Cieniem.
Tak, wiedziała o tym, Kerrenthar wyjawił jej to, nim udał się za barierę, aby poszukać swej partnerki, Gorączki Ognia.
Ale rozumiała go i potrafiła wybaczyć mu tą chwilę słabości. Sama nie przyjęła najlepiej tych rewelacji, gdy Sombre wyjawiła jej prawdę. Przyjęła to nawet gorzej od niego.
Odetchnęła głęboko, kiwnąwszy złotym łbem, na przeciw temu, co sam wykrzykiwał.
I znowu dostrzegła u niego chwilę... zagubienia, jego oczy zmatowiały, stały się nieobecne, jakby rozmawiał sam z sobą. Owszem, miał do tego prawo, Czarodzieje byli specyficznymi jednostkami, ale ta jego agresja... wydawała się problematyczna, tak jakby mógł w każdej chwili wybuchnąć, stać się bronią obosieczną.
Zmrużyła powieki.
– Chwilę po tym, jak przestałeś być osiągalny. Spojrzenie Mroku wyjawił prawdę swej młodszej córce, nim odszedł – wyjaśniła spokojnym tonem.

[Chłodny Obrońca]

Sam siebie nie poznawał... odkąd jego największy problem w stadzie odszedł wszystko było w porządku. Skupił się na Mgle i rozwiązaniu innych problemów by wszystkim żyło się lepiej ale wtedy koszmary związane ze śmiercią zaczęły wracać. Nie wysypiał się, nie chciał mieć wokół siebie żadnych smoków aż w końcu przyszedł on... Większy od niego cień o nieco rozmazanej czerwonej barwie łusek. Nie tylko jego głos ale i postać, stała teraz obok niego obleczona całunem ciemnego dymu i gapił się na wszystko na co patrzył Chłód. Komentował, drażnił się, śmiał bądź kalkulował. Czasem wsuwał się w łapy czarodzieja by spojrzeć na świat jego oczyma, to w takich sytuacjach wpadał w furię...
-Powiedział jej o tym, że miał pisklęta z Jesienią...– rzucił jakby analizował na głos i zacisnął granatowe kły. Los znów sobie z niego zakpił. Najpierw zabrał mu matkę, potem obdarował przybraną siostrą którą pokochał, zabrał mu prawdziwą siostrę i najlepszego przyjaciela, zwalił na barki przywództwo, obdarzył zdrajcą, wyjawił prawdę na temat rozpadu Życia, a teraz dał mu siostrę jako ukochaną. Łeb Chłodu uniósł się do góry jakby szukał winnych w nieboskłonie. Bogowie przecież nimi nie kierowali, sam podejmował decyzje które doprowadziły go do miejsca w którym był teraz. Zmarszczył brwi i opuścił łeb patrząc teraz wprost w ślepia Heulyn. On był panem swojego losu nie jakieś bóstwa. Zjawia uśmiechnęła się ale nic nie powiedziała. Patrzył pewnym siebie chłodnym wzrokiem.
-I co niby to miałoby zmienić w naszych relacjach.– rzucił i podstąpił krok do przodu unosząc wyżej swoje ciemne poroże, ułamane nieznacznie na jednej z gałęzi. Minął ją niemal ocierając się o jej bok.
-Miałbym wymazać z pamięci wszystkie te chwile gdy byliśmy razem? Gdy czułem cię całym sobą?– okrążył ją spoglądając na jej krągły zad który harmonijne spadał w dół zamieniając się w długi smukły ogon.
-Usunąć fakt, że gdy cię widzę burzy mi się krew i topnieje lód?– uniósł krzaczastą brew ku górze i w końcu zabrał wzrok z jej pleców i ogona by spojrzeć na tył jej krwawego łba. Zaczął wracać ku jej przodowi z drugiej strony.
-Jeżeli chcesz mnie odprawić, zrób to... ale lasy zaczną płonąć Heulyn.– rzucił wprost do jej ucha. Miał taką moc i oczywiście że by jej użył, cóż to za problem stworzyć ogniste tornado. Czerwień rozpaliła w nim coś potężniejszego i silniejszego niż to co tworzą więzy krwi rodzinnej. Co z tego że wyszli ze skorup złożonych przez Jesień. Nie była to sytuacja komfortowa, ale Chłód nie zamierzał rezygnować z krwawego kwiatu jakim była ta samica. Nie przejął się nawet gdy czarno-czerwone widmo stanęło po drugiej stronie Heulyn i otarło swój pysk o jej bok pyska. Był... jeśli miał zostać ze smoczycą musiał pogodzić się z jego obecnością...

[Administrator]

Lazurowe, błyszczące ślepia wodziły za samcem, gdy ten wykonywał najmniejszy ruch.
Śledziła drogę jego ogona, który wił się za nim, niczym osobny byt. Nasłuchiwała oddechu, tak dobrze znanego.
Na nowo poznawała tembr jego głosu.
Końcówka ogona smoczycy drgnęła, gdy samiec uniósł się, aby rozpocząć podróż wokół niej.
Gdy stanął za nią, poczuła, jak przez jej grzbiet przepływa dreszcz, rozkoszny, na granicy bólu, rozkoszny. Czuła go całą sobą.
Poruszyła łbem, wyginając nieco szyję na bok, wciągając powoli powietrze przez nozdrza, przesycone jego obco znajomym zapachem.
Obwiodła powoli pysk rozwidlonym jęzorem, a jej wargi drgnęły, skuszone słowami, które wypowiadał.
Czy mogłaby zaprzepaścić to co miała? Oddać ot tak, bo głupi los, czy też głupota dwójki smoków zapragneła zniszczyć to, co zbudowała?
Nie, była nazbyt egoistyczna, kiedyś obiecała mu, że zniszczy każdą przeszkodę, która stanie jej na drodze do niego.
Czarne źrenice zwęziły się, tworząc ledwie widoczne szczeliny do jej duszy, gdy stanął na przeciw niej.
Patrzyła, oddychając spokojnie.
– Pie.p.rzyć bogów i ich ścieżki – warknęła w końcu, pozwalając, aby gorąc, który budził się w jej ciele, objął całe jej jestestwo.
Naparła na niego, pchając go na miękki mech. Zanurzyła pysk w jego karku, jęzorem wytyczając ścieżkę w miękkim futrze za uchem, by zaraz zębiskami zacisnąć się na delikatnej skórze, aż krew spłyneła na jej język.
Mruknęła, uśmiechając się do jego ciała. Łapą przsunęła po jego poliku, zaglądając w szmaragdowe ślepia.
– Jesteś mój, już na zawsze – rzekła dobitnie, zaciskając palce na jego szczęce. – Nie waż się znowu mnie zostawiać, inaczej wydrę ci duszę z ciała – mówiąc to, przesunęła pyskiem po jego pysku.

[Deszczowa Kołysanka]

/jeśli jakaś fabu jest tu aktualna, to nie przeszkadzajcie sobie, to tylko samodzielka ;)

Przyszedł w końcu czas na kolejne treningi samodzielne. Ostatnio uczyła się dużo różnych rzeczy i teraz musiała sobie wszystko powtórzyć. Ale spokojnie, po kolei. Na początek magia precyzyjna. Co mogłaby wyczarować.. Może jakąś latającą piramidkę? Ostatnio na nauce stworzyła kulę, więc na razie może iść w figury.
Dobrze.. Przymknęła lekko oczy, jednak na tyle tylko, aby ograniczyć pole widzenia, ale nadal zachować jego część. Musi nauczyć się korzystać z maddary bez konieczności zamykania oczu. Wyobraziła sobie przed sobą, lewitującą w miejscu na wysokości jej pyszczka i pół ogona przed nim bryłę, zbudowaną na podstawie kwadratu, którego boki miały długości dwóch szponów, przy czym kwadrat ten był ustawiony równolegle do powierzchni ziemi. Miała ona kształt piramidy, a czubek znajdował się dokładnie nad punktem przecięcia przekątnych podstawy, czyli nad jej środkiem, w odległości od niego oddalony o trzy szony. W ten sposób, stworzyła bryłę przestrzenną, o pięciu wierzchołkach, pięciu ścianach i ośmiu krawędziach. Teraz więc, gdy już miała odpowiadni kształt, zaczęła wyobrażać sobie dalsze jego właściwości. Miał być pusty w środku, (albo raczej wypełniony powietrzem atmosferycznym, bo próżni tam nie tworzyła), a jego ścianki miały mieć grubość zaledwie jednej dziesiątej szpona, oraz miały być sztywne, twarde oraz niepodatne na próby zgięć, czy też utworzenia wgnieceń. Taka odporność zapewni jej, że piramidka się nie zapadnie, kiedy już ją Chaos zmaterializuje. Kolejna rzecz – wygląd. Ścianki piramidki od jej wewnętrznej strony miały być, białe, gładkie, nieprzenikalne oraz śliskie. (Coś jak plastik.) Z zewnątrz również były nieprzenikalne, ale ich kolor był złotobeżowy, taki, jaki kolor ma piasek, a ponadto były chropowate, jak kamień. Piramidki tej będzie można dotknąć, toteż nadała jej właściwości zatrzymujące na sobie dotyk. Jeśli chodzi o temperaturę, jej dzieło miał być ciepłe, o takiej temperaturze, jaką mają stałocieplne zwierzaki futerkowe, na przykład króliki. Ciepło to miało być odczuwalne, ale nie miało nigdzie uciekać. Piramidka w zamierzeniu nie miała służyć za kaloryfer, który ogrzałby całą okolicę, po prostu miała być tylko lekko ciepła. Zapachu nie posiadała, smaku też nie. Jej polizanie byłoby porównywalne do lizania kamienia. Nie fosforyzowała ani nie wydzielała też żadnego rodzaju światła. Skupiła się i przelała trochę maddary w twór, czyniąc go realnym. Kiedy bryła zmaterializowała się przed nią, wyciągnęła łapkę do przodu, aby jej dotknąć. Udało się, nie stworzyła iluzji, ale coś realnego. Zgodnie z tym co sobie wyobraziła, była lekko ciepła oraz chropowata. Dokładnie tak jak chciała. Wygląd zewnętrzny również zgadzał się z wyobrażeniem. Teraz opatrzy ją dodatkowymi właściwościami. Wyobraziła sobie że wokół podstawy pojawia się czarna obręcz, grubości źdźbła trawy, miała być to iluzja i miała być umiejscowiona tak, aby podstawa o kształcie kwadratu była w tę obręcz wpisana. Przelała w to maddarę. Obręcz ta potrzebna jej była tylko po to, aby miała łatwiej. Bo teraz, chciała wprawić piramidkę w ruch. Wyobraziła sobie, jak bryła zaczyna powoli obracać się wokół własnej osi, tak, że wierzchołki jego podstawy cały czas dotykały któregoś miejsca na czarnym okręgu. Ruch był względnie wolny, oraz przebiegał zgodnie z kierunkiem biegu wskazówek zegara z prędkością taką, z jaką przesuwałby się sekundnik w zegarku. Przelała maddarę i oceniła okręcanie się. Było wporządku. Miała jeszcze dwie rzeczy z tą piramidką zaplanowane. Oczami wyobraźni zaczęła przyspieszać okręcanie się. Teraz, z każdą chwilą jej twór miał kręcić się szybciej. Aż do momentu, kiedy będzie kręcić się tak szybko, że piramidka zleje się w oczach i już nie do końca będzie wiadomo gdzie są ściany boczne a gdzi krawędzie. Miało się to dziać szybko i gwałtownie. Tchnęła maddarę w twór i uśmiechnąła się, widząc jak szybko nabiera prędkości. Heh.. Zaraz na nic mu się już ona nie przyda. Wyobraziła sobie jak jej dzieło nagle się zatrzymuje i staje w płomieniach całkowicie je pochłaniających. Pomarańczowo żółty ogień miał strawić całą piramidkę, począwszy od jej czubka, przechodząc w dół, aż do podstawy. Jak to ogień, miał być gorący, o temperaturze takiej jak ten powstały po spaleniu drzewa, o właściwościach silnie niszczących. Płomienie miały buchać aż na wysokość równą dwukrotności wysokości piramidki, ale nie wychodzić poza tę granicę. Zaś co do szerokości, miały także nie przekraczać odległości większej niż dwa szpony poza obręb wyznaczony przez iluzję czarnej obręczy. Przelała w wyobrażenie maddarę. Spojrzała na piramidkę, która przestała się kręcić i zapłonęła. Utkwiła wzrok w tańczących płomykach, dokonujących zniszczenia na niewinnym tworze, z upojeniem obserwując ich dzieło. Spłonęło wszystko, pozostała tylko iluzja czarnej obręczy, którą Chaos zniknęła, uznając już za niepotrzebną. Cudnie...
Przymknęła oczy dając sobie chwilkę na wymyślenie jeszcze czegoś. Panował półmrok, więc postanowiła go wykorzystać. To będzie drobne, proste ćwiczenie. Nic materialnego. Światło. Można się tym trochę pobawić, a nie jest materialne, więc nie będzie go trudno stworzyć. Wyobraziła sobie kulę światła, promieniującą jasną, słoneczną barwą, wiszącą w powietrzu pół ogona przed nią, na wysokości jej pyszczka. Nie była zbudowana z żadnego rodzaju materii, nie miała smaku ani zapachu, bo przecież światło ich nie ma. Wszystkie właściwości kuli były równe właściwości światła, może prócz kształtu, który wyglądał jak kula średnicy trzech szponów. Jeszcze jedno.. Światło choć jasne, nie było rażące, było to światło delikatne. Przelała maddarę w twór i otworzyła oczy, spoglądając z uśmiechem na kulę. Całkiem.. Ładna. Wyobraziła sobie jak światło w niej zmienia barwę na jasną, o morskim odcieniu koloru niebieskiego, złamanym nutą matowej szarości. Tchnęła maddarę w twór i uśmiechnęła się widząc zmianę. Dobrze.. Na dziś już wystarczy. Zniknęła kulę i wstała, po czym przyciągnęła się. I wolnym krokiem ruszyła w kierunku jaskini przyjaciół.

[Mistycznooka]

Mistyczna dotarła na miejsce trochę przed czasem. No cóż, chyba bardzo była podekscytowana nauką z nowym uczniem.. A właśnie – Dzisiaj miała uczyć samego syna Wzburzonych Wód. Czy była poddenerwowana? Nie, wręcz przeciwnie. Bardzo cieszyła się że może pomóc mu w rozwoju – A kto lepiej uczyłby umiejętności łowieckiej niż przyszła łowczyni? Była już tak blisko ceremonii ale z pewnych przyczyn musiała sobie jeszcze na nią poczekać.
Wylądowała zgrabnie na Skalnym zakątku. Miejsce odpowiednie na naukę skradania i śledzenia – dużo utrudnień jak strome półki skalne, połamane po zimie gałęzie, szczątki zamarzniętych i zdradziecko śliskich roślin – Wszystko co jest gotowe uprzykrzyć życie każdemu na polowaniach czy wyprawach. Dlatego też trzeba potrenować poruszanie się w takim terenie, by mieć trochę wprawy na przyszłość. Rzucała młodego Kleryka na głęboką wodę, jednak było to dla jego własnego dobra. Ułożyła się wygodnie pod jedną z półek skalnych i czekała na przybycie ucznia.

[Śnieżny Blask]

Nie musiała jednak długo czekać na jego przybycie. Samiec przybiegł tu najszybciej jak mógł. Niestety, nie był aż tak podekscytowany nauką skradania i śledzenie. W sumie śledzenie było dla niego jak najbardziej w porządku. Lubił nawet tę krótką naukę, którą odbył z Zbuntowanym. Za to skradanie nie było jego najmocniejszą stroną. Nawet nie zaczął tej nauki, ale wewnętrznie czuł, że wszystkie siły wszechświata podczas skradania działały na jego niekorzyść. Przez to też uczucie nie rozpoczął kariery jako łowca, tylko postanowił być uzdrowicielem. Miał jedynie nadzieję, że nie zirytuje Mistycznej aż nadto, ponieważ nie chciałby, żeby wróciła z tej nauki zrezygnowana.
W oddali widział już Mistyczną Łuskę, czekającą na niego. Po chwili znalazł się tuż obok.
– Witam, jestem gotowy do nauki, mam nadzieję, że nie zajmę ci za dużo czasu! – Wykrzyknął radośnie. Miał w pakiecie bycie optymistą, aż za bardzo. Ale nie chciał nikogo dołować, a przy pracy jako uzdrowiciel na pewno optymizm mu się przyda. Nawet jak coś nie wyjdzie to zawsze podniesie rannego smoka na duchu.

[Mistycznooka]

Odwróciła łeb w jego stronę. No cóż, Śnieg po swoim tonie wydawał się bardzo wesołym pisklęciem. Na jej pysku zagościł uśmiech po czym zniżyła lekko głowę i ugięła jedną z przednich łap w geście ukłonu. Na przywitanie oczywiście!
– Witaj, witaj! Widzę że ktoś tutaj jest na sporą dawkę nauki hmm? Uwiniemy się szybko, nie martwi się. – zapewniła go z uśmiechem. – – Cośtam mi się obiło o uszy że już masz swoje pierwsze próby ze śledzeniem i skradaniem. Zacznijmy więc od śledzenia – Coś sprawiało Ci w nim jakąś większą trudność? I oczywiście czego dowiedziałeś się w teorii? Ewentualne braki postaram się uzupełnić – Potem przejdziemy do praktyki i jeżeli sprawnie nam pójdzie, to przejdziemy do skradania dobra? – zapytała a z jej pyska nie schodził uśmiech. Mistyk to na prawdę uśmiechnięta smoczyca co? Oczywiście na koniec musiała dodać kilka pokrzepiających słów!
– I nie przejmuj się, jeżeli za pierwszym razem Ci nie wyjdzie! Praktyka czyni mistrza!

[Śnieżny Blask]

Smoczyca okazała się bardzo pozytywna. Nie spodziewał się tego. Ostatnio wszyscy chodzi jacyś przybici. Pewnie przez wydarzenia, które miały miejsce na zebraniu. Jednak ona wydawała się taka szczęśliwa, taka radosna i beztroska. Dodawało to motywacji do działa Śniegowi.
– To tak. Dowiedziałem się, że tropem mogą być ślady, zapach zwierzęcia. Ale również wygnieciona trawa, połamane krzewy, zadrapania na korze, kępki sierści, odchody lub nawet krew. Zapach jest o tyle znaczący, że oznacza, że zwierze jest w pobliżu, bo zapach w powietrzu utrzymuje się krótko. Pomocne mogą być również odgłosy zwierząt. – Odpowiedział na część pytań, które zadała mu Mistyczna, a na jego twarzy było widać wyraźnie zarysowane skupienie.
– Utrudnieniem najogólniej mówiąc jest woda. Rzeki, deszcz, śnieg mogą spowodować, że trop się urwie. Natomiast wiatr może nas zmylić i nie podawać nam prawdziwych informacji o pochodzeniu zapachu zwierzęcia. – Udzielał dalej odpowiedzi, próbując zawrzeć w niej wszystko, co przyszło mu do głowy, plus to co zapamiętał.
– A co sprawiło mi trudność? Znalezienie zwierzęcia. – Odpowiedział, śmiejąc się cicho. Nie był pewien, co mogło mu sprawić trudność. Szło mu w miarę dobrze. Co prawda długo, ale brnął do celu.

[Mistycznooka]

Posłuchała dokładnie tego, co mówił Kleryk. No dobrze – widać że poprzedni nauczyciel włożył mu dosyć dużo teorii do głowy. Jednak Mistyk widziała tam pewne braki.
– Sporo się nauczyłeś, jednak ja dodałabym szczególne ślady jakiegoś zwierzaka. Na przykład – Ptaki zostawiają charakterystyczne patyczkowate ślady, duże roślinożerne najczęściej zostawiają kopyta, a wilki i lisy i tym podobne futrzaki – trójkąt z kółkami. Przynajmniej tak mnie uczyli. Ja rozpoznaje te kształty po dotyku, jednak Ty możesz bez problemu dzięki wzroku. – mówiąc to postanowiła odtworzyć każdy kształt rysując pazurem w ziemi. Przy każdym rysunku, mówiła co to jest i dała chwilę na zapamiętanie. Dobrze.
– Dobra. Koniec teorii. Myślę że jej będzie dosyć na dzisiaj. Masz jeszcze jakieś pytania? Jeżeli nie, to wyczaruje teraz jakieś zwierzę, które oddali się na trochę. Potem twoim zadaniem będzie je wyśledzić, dobra? Powiem Ci kiedy zacznę – Zamknij wtedy oczy, ok? – poleciła, kończąc zdanie pytaniem.

[Śnieżny Blask]

– Spróbuję zapamiętać to wszystko. Pewnie na początku mogę się mylić, ale sama mówiłaś, że praktyka czyni mistrza. – Powiedział, szczerze się uśmiechając do adeptki. Posiadała naprawdę rozległą wiedzę na temat śledzenia. Na pewno musiała być łowcą.
– Dobrze. – Odpowiedział jedynie na instrukcje dotyczące zadania, które go czekało w tym samym czasie zamykając oczy.

[Mistycznooka]

Mistyczna odczekała chwilkę po jego ostatniej odpowiedzi i w jej wyobraźni pojawił się twór – dosyć duży dzik, coś wielkości łba samej samicy. Czarny jak węgiel, jego zapach – śmierdział niemytym i spoconym futrzastym smokiem, jednak jego zapach nie był aż tak intensywny, dla utrudnienia. Dzik zachrumkał dziko, po czym zaszarżował głośno i uciekł między drzewa na północ. Mistyczna w myślach sterowała tworem, oceniła dokładnie na ile kroków ma odbiec twór i nawet skupiała się z jaką głębokością ma zostawiać ślady. Dzik specjalnie ocierał się o drzewa, odbijał poprzez ucieczkę swoje kopytka, gdzieś tam nawet zahaczył futrem. Ogólnie robił to, po czym Śnieżny mógłby go znaleźć. Gdy był już na miejscu Mistyk uśmiechnęła się i powiedziała do ucznia.
– Dobra. Cel uciekł. Jak czujesz wiatr rozdmuchał jego zapach, jednak jak wiemy są inne rzeczy po których możesz go namierzyć. Powodzenia! Kiedy go znajdziesz, wróć tutaj! – uśmiechnęła się po czym usadowiła się wygodniej na ziemi i czekała aż uczeń wykona zadanie.

// opisuj dokładnie jak go tropisz a byndzie cacy XD

[Śnieżny Blask]

Zadanie nie wydawało się wcale trudne, ale nie było również zbyt proste. Było dużo elementów, które mogły przeszkodzić w odnalezieniu zwierzęcia, jednak cały proces polegał na zmniejszeniu tych przeszkód, tak aby wytropić swoją przyszłą zdobycz.
Śnieg zaczął jeszcze raz od wdychania zapachu, który mógł pozostawić dzik. Niestety Mistyczna miała rację i wiatr rozdmuchał go. Nie mógł niczego wyczuć. Jednak zanim dzik uciekł, kleryk czuł jego zapach. Także jak będzie już nieco bliżej celu to na pewno go znajdzie. Zaczął rozglądać się po okolicy, na początek w poszukiwaniu jakiś większych szkód. Obserwował każdy kierunek, w który mógł pójść zwierzak. Po dosyć dokładnym przejrzeniu drzew, zauważył kępkę sierści, którą pozostawił po sobie dzik. Kiedy tylko to ujrzał, spojrzał na ziemię, aby sprawdzić, czy są tu może ślady zwierzaka, czy przypadkiem sierść nie została tu przyniesiona przez wiatr, który wcześniej już go sabotował. Na szczęście udało mu się i trafił w sedno. Na ziemi widział odciśnięte racice dzika, które były w miarę widoczne. Śnieg dotknął śladu, aby zobaczyć czy jest świeży. Tak też było – ślad został pozostawiony na ziemi kilka chwil temu, ziemia była świeżo rozgrzebana. Także kleryk był na dobrej drodze do odnalezienia dzika. Zaczął zmierzać tropem śladów, uważnie spoglądając na boki, czy dzik pozostawił po sobie coś jeszcze. Z tego co zdążył dostrzec to dzik po drodze zdążył połamać parę krzewów. Zwierzak raczej nie biegł spokojnie przed siebie, a próbował zniszczyć wszystko co napotkał na swej drodze. Był dosyć niespokojny, Śnieg miał jedynie nadzieję, że dzik wreszcie się zatrzymał gdzieś, a nie biegł ciągle przed siebie. Jakby tak było to byłby to niezbyt miły gest ze strony jego nauczycielki, a raczej złośliwy żart. Samiec parł do przodu, kierując się ciągle na północ, tak jak pobiegł dzik. Po drodze zauważył jeszcze kilka kępek sierści aż wreszcie dotarł do swojego stojącego pomiędzy drzewami celu. Chyba wykonał wszystko dobrze? Zawrócił zatem do swojej nauczycielki, biegnąc wręcz, a kiedy był już obok samiczki.
– Znalazłem... – Wysapał nieco zmęczonym tonem.
– Dzik kierował się na północ. Pozostawiał mnóstwo sierści na drzewach i taranował chyba każdy napotkany krzew. – Dodał nieco żartobliwym tonem.
– Teraz stoi pomiędzy drzewami, właśnie na północ od nas. – Odpowiedział. Chyba wykonał swoje zadanie prawidłowo.

[Mistycznooka]

Dzik rozpłynął się w powietrzu zaraz gdy tylko Młody Kleryk się odwrócił by iść donieść o swoim odkryciu Mistycznej. Widać że był zmęczony więc Mistyk pokazała mu łapą by sobie usiadł.
– Świetnie Młody! No cóż, dzik tak taranował, by ująć wszystko to, co wiesz w teorii. W praktyce to też inaczej kiedy spróbujesz. Teraz trochę odetchnij – wiem że takie śledzenie narwanego dzika może być męczące – uśmiechnęła się. Kiedy oddech Śnieżnego zaczął się uspokajać i nie świszczał tak przez dyszenie, Mistyk stwierdziła że może kontynuować naukę.
– Zrobimy jeszcze jedną, cięższa próbę. Pamiętasz jak opowiadałam Ci o śladach ptaków? Ptaka trochę trudniej wyśledzić gdyż często jest w powietrzu. Ale dasz sobie radę – Zwracaj uwagę na pogubione pióra, na zapach no i na patyczkowate ślady – Ptak przecież może gdzieś przysiąść i zostawić je na śniegu. Zaczynamy! – powiedziała ochoczo. Tchnęła maddare we wcześniej już obmyślany twór i nad nimi pojawił się biały ptak, kształtem przypominający kruka. Tylko że białego. Tym razem twór odfrunął w stronę wschodu jednak dużo bliżej niż poprzednio odbiegł dzik. Po drodze zgubił jedno pióro, i nim przysiadł na jednej z gałęzi drzew przeszedł się parę kroków po ziemi. Wiatr teraz był spokojny, więc zadanie było trochę prostsze.. Jednak czy zapach długo się utrzyma? Śnieg powinien się pospieszyć!

/ po swoim poście możesz składać raport ze Śledzenia II ;>

[Śnieżny Blask]

Kleryk nie mówiąc nic więcej przystąpił do powierzonego mu zadania. Musiał odnaleźć ptaka. Nie wiedział w pierwszym momencie o nim za wiele. Zaczął po raz kolejny rozglądać się po okolicy. Tym razem nie było za prosto. W powietrzu unosił się delikatny zapach kruka, jednak Śnieg nie miał aż tak wyczulonego węchu jak Mistyczna, która większość swojego życia opierała właśnie na swoim nosie. Niestety, nie był to śmierdzący dzik, a ptaszek, który na ogół nie wydawał z siebie za wiele woni.
Śnieżny zauważył w końcu piórko, które upadło dosyć niedaleko nich. Niby było bliziutko, a jednak chwila nie uwagi i można pominąć tak ważny element. Kleryk podniósł piórko, spoglądając na nie niepewnym wzrokiem. Ma piórko? I co dalej?
Zaczął nerwowo spoglądać po ziemi. Gdy nagle stwierdził, że chyba źle do tego podchodzi. Wziął kilka głębszych wdechów, uspokoił się i jeszcze raz rzucił spojrzeniem na teren wokół pióra. Wtedy dostrzegł, kawałek malutkie ślady, które pozostawił po sobie kruk. Były wręcz niezauważalne, dlatego rozhisteryzowany smok nie miał szans na odnalezienie ich. Zaczął zmierzać za nimi, gdy nagle trop się urwał. Śnieg zdawał sobie jednak sprawę, że kruk po prostu wzbił się w powietrze. Wziął głęboki wdech za pomocą nozdrzy i poczuł delikatną woń ptaka. Spojrzał w górę, dostrzegł go siedzącego pomiędzy gałęziami.
Odwrócił się w stronę Mistycznej, nie odszedł aż tak daleko jak w przypadku dzika, dlatego spokojnym krokiem podszedł w stronę adeptki.
– Kruk usiadł na gałęzi na jednym z drzew na wschód od nas. – Oznajmił spokojnym tonem, szczerząc się do Mistycznej.
– Tym razem było nieco trudniej, bo ptak zostawiał o wiele mniej widoczne ślady niż dzik. Z drugiej strony, po co komu szukać ptaków, gdy dają mniej mięsa, a duża zwierzyna daje więcej pożywienia i zostawia o wiele bardziej widoczne ślady. – Zaśmiał się. Czuł się niesamowicie swobodnie przy Mistycznej, jeszcze nigdy tak dobrze nie czuł się w towarzystwie smoka, który uczył go jakieś czynności.

[Mistycznooka]

Twór i jego pochodzenie z
Uśmiechnęła się. Mistyczna nigdy nie traktowała nauki z ostrym rygorem – Wpierw miała być ona oczywiście być zabawą. Mistyk wiedziała że kiedy smok się bawi to lepiej wchodzą mu różne rzeczy do głowy. Pokiwała głową twierdząco – znów udało mu się, aż na jej pysku pojawił się uśmiech. Był z niego bardzo pojętny uczeń! Sama zaśmiała się na jego słowa..
– No niby tak, ale wiesz. Zawsze to jakieś mięso. A jak trafisz na takie dwa, trzy kruki to zawsze kogoś nakarmisz! Chociaż jakiegoś małego smoka.. – stwierdziła. Dała znów chwilę mu odpocząć, nawet takie przyjemne treningi potrafiły zmęczyć smoka, jednak mieli jeszcze jedną rzecz do zrobienia – Skradanie. Mistyk znów poczekała aż młody kleryk trochę odpocznie i znów wróciła do nauki:
– Dobra, to teraz możemy się skupić na Skradaniu. Pytanie to samo co poprzednio – Czego już zdążyłeś nauczyć się z teorii? Na czym polega skradanie i o czym musimy przy nim pamiętać? Co sprawiało Ci w nim trudność? – ułożyła się wygodnie, po czym czekała na odpowiedź.

[Śnieżny Blask]

– No tak. – Odpowiedział na jej stwierdzenie, że można nakarmić chociaż małego smoka. W końcu nie każde pisklę musiało pochłaniać od razu krowę na śniadanie. Nie każdy smok był też aż tak duży i te trzy kruki mogły mu wystarczyć.
– Poznał jedynie pozycję jaką smok powinien przybrać, aby prawidłowo się skradać. – Odpowiedział zgodnie z prawdą, tutaj nauka była o wiele krótsza niż nauka, którą rozpoczął z Zbuntowanym. Niestety smoki miały też inne rzeczy na głowach i nie zawsze mogły poświęcić tyle czasu ile powinny na nauczanie młodszych członków swojego stada.
– Może po prostu zaprezentuje? – Powiedział i nie czekając na odpowiedź zaczął przyjmować pozycję, która jest wręcz niezmienna od pierwszej nauki biegu. Uniósł ogon do góry, aby nie szurać nim po ziemi, jednak nie za wysoko, aby nie zaczepić o gałęzie. Skrzydła przycisnął do boków swojego ciała, aby również nie zaczepić o nic i aby nie spowalniały go podczas poruszania się. Następnie obniżył głowę na wysokość barków, żeby nie był aż tak widoczny z daleka. Łapy ugiął, lekko je rozstawiając, aby jeszcze bardziej obniżyć swoją widoczność za krzewów.

[Mistycznooka]

Ouu..
Chyba Śnieg był kolejnym smokiem który nie spostrzegł się, iż Mistyczna jest ślepa. No cóż, nie może potwierdzić na sto procent czy jego pozycja jest poprawna, jednak może zawsze poprosić go o to, by opowiedział jej co dokładnie zrobił.
– Wiesz. Nie jestem w stanie zobaczyć czy dobrze to robisz. Jestem niewidoma.. Jednak możesz mi dokładnie opisać co robisz? Jeżeli wszystko będzie dobrze, to przed praktyką wrócimy się do czystej teorii. Nie jest tego dużo, jednak są rzeczy na które trzeba zwracać uwagę. – powiedziała łagodnie i z uśmiechem. Przecież ślepota nie przeszkadzała jej w łowiectwie! Czekała aż młody da sygnał na to że jest gotowy jej wysłuchać i.. dowie się jej "sekretu"

// Post krótki, następnym nadrobie C:

[Śnieżny Blask]

Poczuł się nieco niezręcznie. Nie wiedział, że jest niewidoma, a nie zwrócił też uwagi na to, że ma te ślepia jakieś takie dziwne.
– Oh, przepraszam. – Zaczął.
– Nie zauważyłem tego. Nie chciałem zrobić ci na złość. – Dodał lekko speszonym i niepewnym tonem głosu. Naprawdę nie chciał sprawić Mistycznej przykrości, bardzo ją polubił w końcu.
– To już opisuje. Skrzydła trzeba przycisnąć do boków, aby nie zahaczyć przypadkiem o gałęzie. Tak samo z ogonem. Trzeba go unieść trochę, żeby nie ciągnąć go po ziemi, gdzie będzie wydawał masę niepotrzebnych odgłosów, a za razem nie za wysoko, aby również ogonem nie zahaczyć o jakieś gałęzie. Łapy trzeba ugiąć i lekko rozstawić jak podczas przybierania pozycji do biegania. Obniży to trochę naszą pozycję i nie będziemy widoczni za krzewów. Żeby zmniejszyć naszą zauważalność do minimum, trzeba obniżyć jeszcze łeb na wysokość barków. – Opowiedział jej, nie zmieniając przez ten czas pozycji. Cóż, nie chciał za moment znów przyjmować jej z powrotem, nawet jeśli nie była zbyt wygodna.

[Mistycznooka]

– Nie masz za co, nie jesteś pierwszym, który nie zauważył u mnie ślepoty. Poza tym.. dobrze sobie radze z tym – uspokoiła go z uśmiechem. No tak, Sekret była bardzo pogodna!
– Twoja pozycja jest jak najbardziej trafna. Ale bez teorii to ma się nijak. Zacznijmy od ogólnego sensu i znaczenia Skradania – Skradanie to ciche podejście do ofiary. Umożliwia atak z zaskoczenia. Najważniejsze w skradaniu jest powolne i płynne poruszanie się aby atakowane stworzenie nie zorientowało się, że ktoś się do niego skrada. W Skradaniu największą filozofią jest jednak kierunek wiatru no i przeszkody. Kierunek wiatru to podstawa i musisz zwracać na niego uwagę – Wiatr może działać albo na Twoją korzyść, albo niekorzyść; Jeżeli wieje on od zwierzyny do Ciebie to dobrze, ponieważ pozwala Ci ją namierzyć bez problemu i nie ma ryzyka że Cię znajdzie. Jednak gdy Wiatr wieje od Ciebie do Zwierzyny to wtedy musisz zmienić szybko swoją "drogę" skradania, ponieważ wtedy zwierzyna Cię wyczuje. Druga rzecz – patrzenie pod łapy jest konieczne, fakt. Jednak musisz wiedzieć że są pewne przeszkody których nie możesz tylko ominąć. Zawsze możesz delikatnie przesunąć jakiś patyk, kamień, cokolwiek znajduje się właśnie na twojej drodze. Czasem będziesz musiał też poruszać się po kamieniach, a co za tym idzie ryzykujesz że pazury będą mogły zastukać o tak twarde podłoże. Oczywiście możesz położyć tam tylko łapkę,jednak wtedy ryzykujesz tym iż możesz się ześlizgnąć.. No i może być nieciekawie. Pamiętaj by objąć kamień pazurami kiedy położysz łapę i pilnuj by nic niepożądanego Ci się nie przytrafiło. Jeszcze jedna uwaga co do poruszania – pamiętaj o tym by uspokoić swój oddech od granic możliwości. Tak, by był ledwo słyszalny nawet dla Ciebie. Nic nie da powolne poruszanie, jeżeli po lesie dajmy na to będzie roznosił się twój głośny i świszczący oddech. Uważaj też na zarośla – Podczas skradania nie polegaj tylko na nich, bo gdy wiatr będzie wiał od boku może Cię uderzyć co zwróci na Ciebie uwagę zwierzyny. A co, jeśli już zrobisz jakiś hałas ale zwierzyna Cię nie zauważy? Wtedy pół biedy – stój w miejscu i się nie ruszaj. Jeśli zwierzyna podniesie łeb i spojrzy w Twoją stronę, może uznać Cię jako element otoczenia. Dobrze jest tutaj skorzystać z nauki Kamuflażu. No i to na razie wszystko. Zaraz przejdziemy do praktyki ale jeszcze jedno pytanie – Uczyłeś się już kamuflażu może? – zapytała na końcu.

[Śnieżny Blask]

Skradanie było nieco bardziej obszerne w teorię niźli śledzenie. Było dużo czynników, które mogły przeszkodzić podczas podchodzenia do zwierzyny, a to niedobrze. Przecież nikt nie chciał zostać zauważony i każdy miał nadzieję, że napełni na polowaniu swój brzuch. A tu patrz, wiatr zawsze w ślepia.
– Nie uczyłem się kamuflażu. – Odpowiedział szybko na zadane pytanie, nie dodając nic do wcześniejszego wywodu. Dużo już było tego, że musiał się z tym wszystkim oswoić, a Mistyczna nie zostawiła miejsca na niedopowiedzenia. A to było najważniejsze, teraz jedynie trzeba było przejść do praktyki, która jak zawsze była nieco trudniejsza niż teoria. Jednak tutaj Śnieg nie spodziewał się, że będzie prosto.