Księżycowa łąka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kiwnęła łbem na znak, iż rozumie, co to jest mediacja. Zastanowiła się nad opisaną przez Szkarłatnego sytuacją. Hmm. Dwa Pisklaki. Siostra i brat. Pobili się o maliny.
– Mogę stanąć pomiędzy Pisklakami – zaczęła powoli, zastanawiając się nad rozwiązaniem. – I odciągnąć jednego, bardziej agresywbego, od drugiego. Później, jak już się uspokoją, można... rozdzielić owoce równo między Pisklaki. Albo znaleźć inny krzak malin – wtedy brat jadły ze swojego krzaka, a siostra ze swojego – nie była pewna swojej odpowiedzi. Jeśli nauka polegała na rozwiązywaniu problemów będąc jednocześnie neutralnym dla obydwu stron, to błękitnofutrej nawet spodobała się ta mediacja.

Wysłuchał jej słów i skinął łbem na znak, że jej odpowiedź była poprawna.
– Myślę, że to rozwiązanie byłoby poprawne. Na jak jednak długo przestaną się kłócić? To będzie już twój przyszły problem wychowawczy. Teraz zajmijmy się innym – zaproponował i po chwili znów zamilknął na jakiś czas. Myślał nad problemem, który mógłby dać Skamieniałej. Nie chciał, aby było to coś zbyt łatwego, ale jednocześnie starał się nie skomplikować sytuacji.
– To teraz pomyśl, że zostałaś przywódcą Stada Życia. Twoje stado i Stado Ognia są w stosunkach neutralnych. Żadne do żadnego nic nie ma, ale też nie przyjaźnią się szczególnie. Jednak do pewnej sytuacji, która miała miejsce. Otóż dowiedziałaś się, że jeden z twoich smoków zabił smoka Ognia na granicy tych stad, podczas patrolu. Twierdzi, że smok Ognia rzucił się na niego pierwszy pomimo faktu, że smok Życia nie chciał nic złego zrobić. Nie wiesz czy kłamie czy nie, ale sytuację trzeba jakoś rozwiązać. Dodatkowo smok Ognia był najlepszym Czarodziejem tego stada i miał pod skrzydłami wiele maluchów w szkoleniu. Dowiedziałaś się tego jako pierwsza i musisz jakoś przekazać tą wiadomość Władcy Ognia. Jak to zrobisz? Sytuacja między waszymi stadami może się pogorszyć. Co zrobisz, aby tak się nie stało? Jak zareagujesz wobec twojego smoka, który dokonał tego czynu? Śmiało – zachęcił ją i zniżył nieco łeb, oczekując jej wypowiedzi.

Dobrze. Odpowiedziała dobrze! Trochę ją ucieszył mały sukces, jednak nie oznaczało to końca nauki. Zatem znów zaczęła słuchać Szkarłatnego.
– Najpierw umówiłabym się na spotkanie z wszystkimi Przywódcami i przyprowadziłabym ze sobą smoka ze stada Życia. Kazałabym aby opowiedział to samo co mi zebranym Przywódcom. Następnie zapytałabym ich o zdanie. Smoka z stada Życia pewnie ukarałabym jakim zakazem wychodzenia z obozu albo coś w tym stylu, bo nie warto go uśmiercać, skoro nie wiadomo, czy mówi prawdę czy nie – odparła. Ta sytuacja była trochę trudniejsza do zostania neutralnym niż poprzednia. Skamieniała nie była pewna, jakby dokładnie postąpiła w takich wydarzeniach.

Zastanowił się chwilę nad jej odpowiedzią, po czym uniósł nieco łeb. Chwilę milczał, nim w końcu zdecydował się na wyjaśnienie problemu.
– Czy warto jednak angażować wszystkie stada, kiedy sprawa dotyczy tylko tych dwóch? Przywódcy pozostałych mogą docenić wezwanie, fakt, że liczysz się z ich zdaniem, ale również może uznać, że została wezwana niepotrzebnie i tylko zirytować się daną sytuacją. Musiałabyś znać lepiej przywódców innych stad, aby dobrze zadecydować. Załóżmy jednak, że już wezwałaś zebranie. Stado Wody i Cienia pozostają nastawione neutralnie. Ani nie są złe, ani zaangażowane. Przywódca Ognia jednak żąda czegoś w zamian oprócz ukarania smoka. Zaproponujesz mu coś, czy odmówisz? Pamiętaj, że smok był najlepszym Czarodziejem i nauczycielem wielu piskląt – zapytał stawiając krezę. Przyglądał się jej uważnie, może nieco zbyt intensywnie.
– Myślę, że kara będzie odpowiednia. Jeśli jednak zagroziłoby to wybuchem wojny, mogłabyś nieco surowiej ukarać swojego smoka. Na przykład wygnanie na jakiś czas smoka ze swoich terenów. Jest to jednak bardzo sroga kara i należy ją zastosować tylko w konieczności – podsunął jej pomysł.

To dało jej trochę do myślenia. Hmm, rzeczywiście. Inni Przywódcy którzy nie byli w to zamieszani mogli mieć różne zdanie o tej sprawie. Mogli albo się cieszyć, że inni Przywódcy liczą się z ich zdaniem, albo się zezłościć za marnowanie ich cennego czasu.
– Zaproponuję Przywódcy Ognia jakieś wynagrodzenie. Niewielkie, coś w postaci paru kamieni szlachetnych na przykład. Albo część mięsa. Pożywienia nigdy nie ma za dużo! – odparła analizując sytuację. – Możnaby nie pozwolić mu wchodzić do obozu przez jakiś czas... kilka, kilkanaście dób. Wchodziłby tylko wtedy, gdyby doskwierał mu naprawdę silny głód. Ale możnaby też spróbować przekonać Przywódcę Ognia, iż smok z Życia wcale nie musi ponosić takich surowych konsekwencji – spróbowała. Może to będzie dobre rozwiązanie?

Skinął łbem na jej słowa. Poprawnie.
– Możesz też zaproponować, że któryś z twoich czarodziei pomoże wychować pisklęta, które były pod opieką zmarłego. To też znacznie wpłynęłoby na sytuację. Poza tym dobrze. Podzielenie się swoimi zapasami pozytywnie zaważyłyby na ocenie – dokończył, podnosząc zad z ziemi. Przeszedł kilka kroków i usiadł ponownie. Czyżby owsiki w tylnej części ciała?
– Nauka mediacji zakończona. Mogę w czymś jeszcze pomóc? – zapytał wlepiając szkarłatne ślepia w Skamieniałą.

//Raport mediacja I;

Niemałe było jej zdziwienie, gdy okazało się, że nauka tak szybko się skończyła. Jej zdumienie trwało jednak tylko niedługą chwilę, potem wyszczerzyła się do Szkarłata. Był dobrym nauczycielem Mediacji!
– Dziękuję za naukę, Szkarłatny Kolcu – skinęła łbem z szacunkiem. W końcu ją uczył, trzeba było pokazać, że go szanuje. – Jeśli można prosić... mógłbyś nauczyć mnie lotu? – spojrzała na Grzecha zastanawiając się, czy się zgodzi. Mógł przecież mieć jakieś ważne sprawy lub mógł nie chcieć. Nie każdy miał czas na ciągłe uczenie.

Nawet w duchu delikatnie się uśmiechnął widząc jej próby okazania mu szacunku. Pierwszy raz się z czymś takim spotkał i pierwszy raz poczuł się nieco wyżej rangą nad kimś w jego wieku. Być może niesłusznie, bo pomimo faktu, że Szkarłatny umiał więcej od Skamieniałej, wciąż byli podobnego wieku. Skinął głową na zgodę, kiedy futrzasta poprosiła go o naukę lotu. Podniósł zad i przeszedł kilka kroków. Rozłożył skrzydła, jak gdyby na pokaz, po czym uderzył nimi dwa razy.
– Pamiętasz ćwiczenia ze skoków? Dzisiaj je powtórzysz. Musisz wyskoczyć do góry, a jak tylko znajdziesz się w powietrzu, rozłóż skrzydła na pełną szerokość. Poczuj, jak się zachowują. Nie machaj nimi, nie poruszaj. Opadanie na ziemię będzie nieco dłuższe. Kiedy tylko zbliżysz się do niej, wyląduj tak, jak podczas skoku. Pamiętaj o amortyzacji łap. – polecił, obserwując uważnie poczynania samicy.

Poczęła obserwować Szkarłatnego, gdy tylko postanowił nauczyć jej lotu. Specjalną uwagę skupiła na skrzydłach Adepta Wody. Posiadał skrzydła o naprawdę dużej rozpiętości w porównaniu do skrzydeł Skamieniałej. Wiedziała, że być może nie opanuje tej sztuki. Jednak miała całkiem spore szanse na udany lot, ponieważ ostatnimi czasy jej skrzydełka jak gdyby powiększyła swą powierzchnię. Rozłożyła i zamachała nimi, po chwili je chowając. Zaraz miała się przekonać, czy w końcu się dowie, czy też nie, jak to jest wznieść się w powietrze.
Zgięła swe łapy, rozprostowując ponownie skrzydła. Pochyliła nieznacznie głowę i ustawiła swój futrzasty ogon tak, aby nie był za wysoko, ale też żeby nie dotykał ziemi. Napięła mięśnie łap i wyskoczyła w górę, ustawiając skrzydła tak, aby były jak najdalej rozciągnięte jak to tylko możliwe. Gdy zauważyła, że zaczyna opadać w dół ciągnięta siłą grawitacji, przygotowała lekko zgięte łapy do lądowania. Rzeczywiście, tak jak mówił samiec o brązowych łuskach, opadała znacznie dłużej niż podczas zwyczajnego skoku. Po chwili przygotowała wszystkie cztery łapy do zetknięcia z podłożem. Wylądowała, składając skrzydła i czekając na reakcję Szkarłata.

Przyglądał się uważnie jej próbom. Widział jak wyskakiwała do góry, szybowała, a potem lądowała. Wszystko wykonała poprawnie i zastosowała się do jego wskazówek. Teraz przyszedł czas na lot.
– Tym razem zaczniesz używać skrzydeł. Musisz wykonać to samo ćwiczenie, ale w pewnym momencie, jak już rozłożysz skrzydła, musisz zacząć nimi machać. W górę i w dół. Z jaką siłą? Sama się przekonasz. Musisz machać skrzydłami w taki sposób, aby nie być ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Jak tylko poczujesz się pewniej i zawiśniesz w powietrzu, będziesz musiała pochylić ciało do przodu. Wyobraź sobie, że chcesz położyć się w powietrzu. Wtedy zaczniesz lecieć do przodu. Aby utrzymać poziom lotu, zaczniesz zagarniać skrzydłami powietrze pod i za siebie, półkolistymi ruchami. Kiedy zdecydujesz, że chcesz się zatrzymać, po prostu wyprostuj ciało. Zawiśniesz w powietrzu. Jak tylko skończysz, lądowanie takie samo jak zawsze – wyjaśnił. Nie pokazywał jej niczego. Wiedział, że samica poradzi sobie z tym zadaniem, a w razie czego był tutaj, aby pomóc jej z trudnościami.
– Spróbuj – zachęcił ją, uważnie obserwując.

Kiwnęła łbem na znak, iż wie, co ma robić. Zamachała na próbę swoimi niewielkimi skrzydłami, które najprawdopodobniej miały potrafić unieść jej futrzaste cielsko. Na szczęście dla Skamieniałej, nie była jednym z tych otyłych smoków, a była raczej postury smukłej i trochę wychudzonej.
Znów zajęła się zajęciem odpowiedniej postawy. Łapy zostały zgięte. Łeb lekko pochylony. Ogon unosił się tuż nad podłożem, jednakże nie znajdował się za wysoko. Błękitnofutra przycisnęła skrzydła do ciała, jednakże tuż przed wyskokiem postanowiła trzymać skrzydła trochę luźnej. Czując narastającą ekscytację, napięła mięśnie łap i wybiła się wysoko w górę. Gdy poczuła, iż zaraz zacznie opadać, szybko wyciągnęła skrzydła, rozciągając je najbardziej jak mogła. Leciutko machnęła skrzydłami, myśląc, że to wystarczy. Ale nie, to było za mało. Zamiast pozostać w powietrzu zaczęła zbliżać się do ziemi. W jej sercu zaczęła wykluwać się panika, czy raczej jej zalążek. Nie udało się! Zamachała trochę mocniej. Wprawdzie uniosła się o pazur, jednakże po kilku nader szybkich uderzenia swojego serca ponownie opadała ku ziemi. Nie chcą się dalej w to bawić i pokazać światu, iż ona też może latać, użyła o wiele więcej siły do machania. Jest! Przynajmniej już nie spadała. Mając w pamięci instrukcje Szkarłatnego, lekko przechyliła swoje ciało do przodu, o mało co nie przechylając go aż zanadto. Zaczęła przecinać powietrze bardziej kulistymi ruchami skrzydeł, rytmicznie oddychając przez pysk. Czuła wiejący jej prosto w pysk wiatr, podczas tego nieśpieszniego wędrowania po niebie. Podobało jej się to, nawet bardzo. To uczucie, gdy pierwszy raz naprawdę wzniesień się w górę, mogąc wreszcie poczuć te wszystkie cudowne rzeczy na własnej skórze, przyznając w duchu rację tym wszystkim znajomym, którzy opisywali wręcz nieziemskie odczucia podczas takiego lotu. Zadowolona przeleciała gdzieś z kilka, kilkanaście ogonów, ale od dalszego eksplorowania z lotem powstrzymał ją pewien dosyć ważny dyskomfort – zmęczenie. Była dosyć krótko na nieboskłonie, skrzydła nie potrafiły wytrzymać takiego ciężaru, były za małe na zbytnie przeciążenia. Przekręciła delikatnie ciało, powoli opuszczając się na ziemię. Gdy dotknęła łapami trawy na tej cudownej łące, parę razy musiała głęboko odetchnąć. Zrobiła to! I była z siebie dumna, nie bacząc na wielkie wycieńczenie. Spojrzała entuzjastyczne na samca.
– Lot to... dosyć... a raczej bardzo... interesująca rzecz – powiedziała. – Jednak chyba wolę chodzić, niż latać.

Obserwował uważnie jak sobie radzi. A pomimo widocznych trudności, radziła sobie bardzo dobrze! Niepodobnym byłoby jednak do samca, aby taką pochwałę jej powiedział, więc skwitował to krótkim: – Poprawnie – zaraz potem podniósł zad i podszedł do samicy. Widział, że się zmęczyła, ale miał dla niej jedno, ostatnie zadanie. – Jeszcze tylko skręcanie i możemy kończyć – wyjaśnił i rozłożył skrzydła na pełną szerokość. Najpierw zamierzał pokazać jej jak to wygląda, jednocześnie opowiadając.
– Aby zakręcić, musisz wygiąć ciało w stronę skrętu. Ogon jest sterem, utrzymuje twoją równowagę. Ciało przechylasz w stronę skrętu, wewnętrzne skrzydło zniża swój poziom, a zewnętrzne jest nieco wyżej. Będą pod delikatnym skosem – pokazał, jak wygląda to na jego skrzydłach, po czym kontynuował tłumaczenie. – Skrzydła mają być nieruchomo. Po zakończeniu prostujesz ciało i ponownie nimi machasz. Spróbuj – zachęcił ją, po czym złożył skrzydła i spokojnie usiadł. Czekał, aż samica wykona ostatnie ćwiczenie.

Uważnie obserwowała każdy, nawet najmniejszy ruch skrzydeł Szkarłatnego Kolca. Sama parę razy zamachała skrzydłami robiąc półokręgi, tak dla rozgrzewki. Potem, biorąc głęboki wdech, znów przykucnęła, ogon i łeb mając tuż przy samej ziemi. Skrzydła nie były zbytnio przyciśnięte do ciała. Mocno odepchnęła się od podłoża łapami i już była w powietrzu, rozciągając najbardziej jak tylko można skrzydła.
Lekko pochyliła swoje ciało do przodu, przedtem robiąc skrzydłami w powietrzu półkoliste ruchy. Trzymała je nieruchomo, a nawet troszkę sztywno. Gdy już uważała, iż prawie jest gotowa, lekko przesunęła puszysty ogon w lewo, tak samo przechylając skrzydła na skos, jedno wyżej, drugie niżej. Podmuch wiatru zaczął jej napełniać powietrzem skrzydła, odrobinę przyśpieszyła. Zauważyła, że rzeczywiście, skręciła po niewielkim łuku. Następnie postanowiła dać ogon na prawą stronę, zewnętrzne skrzydło w górę, wewnętrzne w dół. Tym razem przerzuciła się na przeciwną stronę znacznie szybciej niż na lewą, tym samym szybciej i sprawniej robiąc okrąg. Zadowolona udanymi próbami zdołała wzlecieć wyżej i zrobiła kolejne kółko w lewą, a następnie w prawą stronę, jednakże potem znów ból wdał się Skamieniałej we znaki. Gdy powoli obniżała swój lot, cieszyła się z tego, co przed chwilą udało jej się zrobić. Ona latała!
Gdy była ogon nad ziemią, przekręciła się z powrotem prostując ciało. Zamachała jeszcze parę razy skrzydłami, już trochę szybciej lądując. Dałaby sobie łapę uciąć, że jeszcze trochę czasu byłaby w powietrzu, i z tego przemęczenia nie dałaby rady utrzymać się dłużej w powietrzu. Nie była do tego stworzona.
– I jak? – usiadła przed Szkarłatem, lekko przechylając łeb.

Obserwował postępy Skamieniałej, która dobrze poradziła sobie z zadaniem. Wszystkie elementy wykonała prawidłowo. Pomimo jej zmęczenia dała sobie radę i skręty wychodziły jej dobrze.
– Dobrze – odpowiedział krótko, nie będąc stworzonym do przesadnych pochwał. Z powodu swojej natury nie potrafił tego robić.
– Na tym zakończymy twoją naukę lotu. Pomóc Ci w czymś jeszcze? – zapytał, obserwując dość intensywnie samicę: jak gdyby chciał przewiercić ją wzrokiem. Było to nieco przytłaczające, ale niezależne od Szkarłatnego. Oczekiwał jej odpowiedzi.

//Raport lot I c:

Uśmiechnęła się do Szkarłatnego Kolca, znów kiwając łbem z szacunkiem. Lubiła mieć z tym samcem nauki, tak samo z ojcem. Ciesząc się w duchu z tego, że w końcu nauczyła się latać, postanowiła zastanowić się, czy jeszcze czegoś chce od Szkarłata. Przyłożyła łapę do podbródka. Coś by na pewno się znalazło... ale czyż brązowołuski nie stracił już wystarczająco dużo czasu na uczeniu jej? Pomyślała, że nie będzie już go męczyć.
– Nie, to już wszytko, czego chciałam się nauczyć. Dziękuję serdecznie za naukę, nie będę zajmować ci już więcej czasu. Do zobaczenia! – odparła, wracając do obozu.

Wyglądało na to, że nauka lotu wystarczyła samicy. Szkarłatny skinął łbem Skamieniałej na pożegnanie, po czym sam postanowił się stąd oddalić. Uniósł jakże ciężki zad z ziemi i rozprostował skrzydła, którymi uderzył dwukrotnie, jeszcze nie podnosząc się z ziemi. Zastanawiał się chwilę czy nie powinien pójść pieszo, ale uznał, że wystarczająco dużo czasu spędził poza obozem na naukach młodzieży. Jak poleci, będzie znacznie szybciej, a na czasie mu teraz zależało. Wzbił się więc w powietrze i uderzając rytmicznie skrzydłami, oddalił się z tego miejsca. Czas pozałatwiać inne sprawy.

//zt

Srebrny dotarł tu po dłuższych poszukiwaniach ustronnego miejsca. W okolicy znajdowało się grupka smoków z różnych plemion – głównie Wody i Życia.
Przeszedł nieco dalej i zatrzymał się na skałach, opodal wodospadu. To będzie dobre miejsce. Miał taką nadzieję. Czekał niecierpliwie na Ciche Wody. Przywódca stada obiecał mu naukę podstaw magii.
Srebrny zamyślił się. Gdzie są granice tej umiejętności? Czy jest coś, na co maddara nie pozwala? Czy istnieją jakieś niebezpieczeństwa związane z jej użyciem? Miał tyle pytań do zadania...
Rozglądał się za wodzem, zastanawiając, o co spytać najpierw. Wkrótce powinien tu być.

Cichy faktycznie nie kazał na siebie czekać zbyt długo. Wszak dokończył naukę Zgniłej, a potem ruszył za Srebrnym. A jak znalazł go tak szybko? Odpowiedź siedziała na jednej z gałęzi nielicznych występujących tu drzew. Czarny ptak, kruk, gdy tylko zauważył Cichego, sfrunął z cichym krakaniem z gałęzi i usiadł na rogu smoka, obserwując uważnie otoczenie. Tak, Cichy zawsze wiedział, gdzie smok, z którym się umówił jest. W końcu miał swoje sposoby na zdobywanie informacji. Uśmiechnął się lekko, widząc jak młodzik cały jest spięty, niecierpliwy, narwany. Skinął Srebrnemu łbem. – Dobrze, zaczniemy najpierw od teorii. Jak ci się wydaje, czym jest maddara? Gdzie znajduje się jej źródło? Co można przy użyciu niej tworzyć. Jeśli nie wiesz, nie przejmuj się, spróbuj po prostu odpowiedzieć na pytania. – powiedział ze spokojem, przysiadając naprzeciwko młodzika.

Wywern dłuższą chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. Czym właściwie jest maddara? Musiał pomyśleć dłuższą chwilę.
-Maddara to... umiejętność tworzenia czegoś z niczego. – odpowiedział wreszcie. Drugie pytanie było już zdecydowanie trudniejsze i wymagało sporego pomyślunku. Po dłuższej chwili ostrożnie udzielił odpowiedzi.
-Myślę, że źródła maddary to źródła życia i odwrotnie. Wszak z tego co słyszałem, tylko istoty żywe mogą z nią być w jakikolwiek sposób powiązane.
Odpowiedź na trzecie pytanie wydawała mu się zdecydowanie prostsza.
-Jedynym ograniczeniem jest chyba wyobraźnia smoka używającego maddary. Maddary nie można też użyć do stworzenia życia... tak myślę.
Odpowiedziawszy na pytania, czekał na dalsze polecenia.

Cichy spojrzał rozbawiony na Srebrnego, po czym pokręcił łbem. – Masz rację i jej nie masz. – rzekł spokojnie, po czym od razu przystąpił do wyjaśniania. – Maddara to energia. Nie jest to umiejętność tworzenia czegoś z niczego, choć tak może się wydawać obserwatorowi nie znającemu podstaw tej umiejętności. Tworzymy z energii, kształtując ją, nadając jej odpowiednich właściwości. – powiedział, po czym zrobił chwilę przerwy, by Srebrny przyswoił sobie te informacje. – Nie tylko istoty żywe posiadają maddarę. Różne istoty, w tym duchy, czy bogowie posługują się tą energią, różni się ona jednak poziomem. My faktycznie ograniczeni jesteśmy naszym ciałem, wyobraźnią. Te bezcielesne istoty nie mają takich ograniczeń. Źródłem maddary jak już wspomniałem jest nasza energia, rozprzestrzeniona po całym ciele. – znów zrobił krótką pauzę i kontynuował. – Masz rację, nie da się stworzyć nic żywego, ani stworzyć czegoś, co zaspokoi nasze potrzeby, jak woda, czy pożywienie. Ograniczeniem jest wytrzymałość naszego ciała, zbyt duża porcja maddary wtłoczona w twór bardzo nas osłabia. – powiedział, po czym uśmiechnął się lekko. – Ważne w używaniu maddary jest to, aby być spokojnym. Zamknij teraz oczy, wycisz się, skup się na swoim wnętrzu, spróbuj zobaczyć swoją maddarę, poczuć ją... – polecił krótko, cichym, wręcz hipnotyzującym, niskim głosem.

Przymknąwszy oczy, podkuliwszy ogon i stuliwszy uszy i skrzydła, młody wywern spróbował odciąć się na chwilę od świata i skupić na tajemniczej energii, o której wiedział tak niewiele. Nie było to łatwe – światło przebijało się nieco przez zamknięte powieki, a spuszczenie uszu nie tłumiło dźwięków nawet w połowie tak bardzo, jak by tego chciał.
Także wewnętrzne wyciszenie się nie wychodziło zbyt dobrze. Był zafascynowany tym, co będzie mógł osiągnąć z taką mocą, ale i nieco przerażony jej potęgą i tym, co stanie się, jeżeli wymknie mu się ona spod kontroli. Ciekawiła go niezmiernie dalsza nauka...
Spomiędzy ciekawości, fascynacji i strachu starał się wydobyć jakiś solidny obraz tego, czego ma się nauczyć. Zdecydowanie nie było to proste. Zdecydowanie.
Wreszcie udało mu się skupić na tyle, by z trudem coś wyczuć. Coś ciepłego płynęło wraz z krwią w jego żyłach, napełniając go odwagą i poczuciem własnych możliwości... tak to przynajmniej sobie wyobrażał. Nie był do końca pewien, czy to coś to faktycznie Maddara, czy po prostu jego wyobraźnia.
-Chyba... chyba to poczułem...

Smoki Wolnych Stad

Księżycowa łąka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu