Samotny pagórek

[Strażnik Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wbrew pozorom, choć cierpliwości nie miał w ogóle, posiadał jednocześnie jej nieskończone pokłady. To, że pokłócił się o coś raz, pięć, czy osiem razy, nie oznaczało, że nie mógłby do tego wrócić, gdyby znalazł ku temu dobry powód. A powody znajdywały się zawsze.
Czy miał jednak dostatecznie dobry, by dręczyć ją o to teraz? Cóż...
Oczywiście, że miał. Chodzenie w zaparte przeciwko przeciwnościom, żeby wywalczyć swoje ideały było godne wszelkiego podziwu, podczas gdy dziecinna negacja kojarzyła mu się wyłącznie z idiotami takimi jak Ferwor, z którym absolutnie nie chciał jej zestawiać. Kontynuowałby zatem, gdyby nie sformułowana na koniec sugestia pytania.
Przyjrzał się jej chwilę, w milczeniu bardziej wymownym, niż przypadkowym.
– Nie wiem. Czy jest? – ewidentnie nie było w tym pytaniu przesadnej powagi, choć dla niewprawnego ucha brzmiałoby zaiście, śmiertelnie poważnie, a z kończącą słowa chrypką, niemal jak groźba.

[Urna Cieni]

Zaśmiała się cicho, zmieniając pozycję i kładąc się na boku, tak, aby jej oczy mogły być skupione na zarysie rzeki. Czy po prostu uchodziło z niej zainteresowanie rozmową? Może. Po części jednak była po prostu zdenerwowana. Spojrzała na niebo. Nie było już całkiem czarne. Zaczynało się minimalnie przejaśniać, a ciężar tego, co potencjalnie miało nadejść, zaczął znów ciągnąć ją w dół. Westchnęła ciężko.
– Możesz mi powiedzieć, jeśli chcesz. – Powiedziała w końcu, skupiając wzrok na ziemi przed jej pyskiem. – Albo możemy na tym zakończyć i się rozejść. Cóż, przynajmniej ty. Ja chcę odpocząć chociaż przez chwilę. Zaraz muszę wyruszać nad morze.
Wypuściła z nozdrzy wyraźnie nerwowy wydech, mrużąc ślepia. Strażnik i tak nie był już w zasięgu jej wzroku, więc spróbowała skupić się jakoś na otoczeniu. Jakkolwiek. Hukaniu sowy, szczebiotaniu dziwnych owadów, których już nawet nie potrafiła nazwać, szumie wody. Czuła się dziwnie. Może to ostatnie godziny spędzane na ziemiach Wolnych Stad, a spędza je tutaj, w miejscu nijak dla niej istotnym, zamiast pośród wygodnych Gór Yraio, w których się wychowywała i spędziła większość życia. Trzymająca się kurczowo sentymentalizmu, zupełnie zapomniała o nim na rzecz rozmowy ze Strażnikiem. Ubodło ją to. Chciała chociaż móc zapamiętać coś znajomego. A tak... Zapamięta pozbawiony nazwy strumień, wypływający z pierwszego lepszego pagórka pośród lasu, który do nikogo w sumie nie należał. Cóż za pustka.
No i brązowe łuski proroka, przecinane błękitem i bladą żółcią. Niezbyt ją to pocieszało, ale nie wywoływało też aż takiej irytacji, jakiej by się spodziewała.

[Strażnik Gwiazd]

"Jeśli chciał"
Nie lubił perspektywy dzielenia się czymkolwiek tylko dlatego. Było to, rzecz jasna bardzo głupie. Do porzygania nienaturalne. Gdyby chciała, zapewne on nie miałby ochoty. Teraz kiedy ona nie miała, czuł zawód. Czego ty chcesz debilu, czego chcesz.
Westchnął krótko. Nie mógł jej winić, za brak szczególnego entuzjazmu.
– Czy mogę zostać, milcząc? – zapytał, kastrując ton z jakiegokolwiek oczekiwania. Tym razem zresztą planował dostosować się do jej woli, inaczej nie dawałby wyboru w jej łapy.
W każdym razie preferował zostać, ponieważ w swojej perspektywie, zrobiłby tedy wszystko co należało, gdy miało się w łapach wciąż te same, starte szpony. Naturalnie gdyby umarła, myśl ta przepadłaby w zupełności, a sam winiłby się, że nie uczynił dość.
O czym myślał już teraz więc gdyby jednak zechciała żeby odszedł...
– Wolałbym zostać – dodał bardziej stanowczo, jak zwykle zaprzeczając pierwotnemu założeniu.

[Urna Cieni]

Ziewnęła przeciągle, rozwierając szczęki. Pod wpływem ciężkiego zmęczenia nie miała nawet jak przesadnie skupić się na tym, że właściwie to nie odpowiedział jej na pytanie. No cóż, w tej sytuacji sama przypasuje mu jakiś ulubiony kolor... A to, czy będzie to jakkolwiek zgodne z rzeczywistością, to już inna sprawa. Nie chciała o tym jednak myśleć teraz. Utrata cennej godziny snu na rzecz zastanawiania się, jaka barwa pasuje do Strażnika byłaby chyba jednym z najgłupszych powodów do utrzymania się przy wykańczającej przytomności. Nie zwariowała do reszty. Przynajmniej jeszcze nie.
Zamknęła ślepia, słysząc jego pytanie, które jednak ową nutę pytającą dosyć szybko utraciło na rzecz bardziej naciskającego tonu. Odpływając powoli w sen i zwijając się w kłębek celem łatwiejszego ogrzania ciała, otulona skrzydłami, nie powstrzymała cichego parsknięcia.
– Cóż, ja wolałabym być młoda, podziwiana i beztroska. Najwyraźniej tylko jedno z nas ma szczęście do spełniania swoich marzeń. – Zachichotała gardłowo, pozwalając hiene ułożyć się wzdłuż łuku jej grzbietu. Ostre łuski z rozciągającą się między nimi błoną unosiły się i opadały lekko z każdym, powolnym oddechem. – Możesz zostać. Masz moje błogosławieństwo. Niech ci służy.
Mimowolnie przypomniała sobie, gdy poprosił ją o możliwość pozostania po raz pierwszy, gdy patrzyli w ciszy na zasypiającą przed nimi wioskę. Nie miała jednak okazji zastanawiać się nad tym powiązaniem zbyt długo – o ile Strażnik nie przeszkodził jej nagle z jakiegoś powodu, wkrótce zasnęła, by niedługo potem, wybudzona przez czuwającą kompankę, wstała i wyruszyła na zachód, w kierunku morza, z samcem żegnając się tylko oszczędnym skinieniem łba.

[Plugastwo Wampirów]

Unikała wychodzenie poza granice Słońca. Właściwie to rzadko wyściubała nosa ze swojego legowiska w górach. To nie tak, że bała się smoków czy po prostu nie chciała mieć z nimi kontaktu. Nie, ona po prostu nie odczuwała potrzeby udzielania się jakkolwiek, gdziekolwiek. Żyła dla siebie, z dnia na dzień, po cichu, bez zbędnych ambicji czy pragnień zwiedzania. Przeżyła tak pierwsze kilka księżyców i czułaby się komfortowo z ciągnięciem owej passy. Nudne? Może. Ale po prostu spokojne, zwyczajne. Dla niej w sam raz.

W końcu jednak wyślizgnęła się z górskiego leża i poszła na południe. Była już dosyć sporych gabarytów – przynajmniej na tyle, by nie pomylono jej z zającem. Właściwie to była trochę zbyt duża jak na smoka w swoim wieku i swojej budowy. Bardzo dobrze, wyjdzie na starszą. Mniejsze szanse, że coś spróbuje zrobić sobie z niej obiad gdzieś po drodze.
Po przekroczeniu granic stada, po raz pierwszy w życiu, znalazła się w Dzikiej Puszczy. Przedzieranie się przez leśną gęstwinę do wygodnych czynności nie należało, ale starała się. Przemykała pomiędzy krzewami, aż w końcu usadowiła się na samotnym pagórku. Zmęczona nienaturalnie długą jak na siebie wędrówką, położyła się na boku, poruszając imitującymi żebra łuskami na piersi tak, by było jej wygodniej, po czym ułożyła pysk na trawie i przymknęła ślepia. Chwilę odpocznie i ruszy dalej.

[Mroczna Nowina]

Drugi dzień po powrocie nadal trzymał się terenów wspólnych. Nie było to podyktowane niczym więcej, niż próbą ponownego zaaklimatyzowania się w świecie, gdzie dominującą rasą były smoki. Co jakiś czas natrafiał na przelatujące osobniki. Jego szczęście, że nikt nie zaczepiał smoka odzianego w skóry, z emblematem na piersi. Powinien w najbliższym czasie udać się z tym do uzdrowiciela, aby bezpiecznie usunąć szpilę z piersi, nie narażając się na zbędne konsekwencje tego czynu.
Od kiedy utracił sokoła, musiał częściej badać swoje otoczenie, a także obserwować okolicę. Samotny pagórek wydawał się dobrym miejscem obserwacyjnym i dlatego właśnie na niego się udał. Początkowo nawet uważnie przyglądał się pagórkowi, jednak nie dostrzegł niczego wyższego od traw, które stawały się suchsze co zwiastowało zbliżanie się zimniejszych pór. Khart żył na dalekiej północy, więc taka odmiana była mu na łapę, nie nawykł jednak narzekać nawet na największe upały.
Z dolnych partii zauważyłby dorosłego smoka, zapewne też i adepta, który aspirowałby do rangi dorosłej, ale nie spodziewał się młodego smoka...
Nadal nie znał różnicy pomiędzy młodym smokiem, a pisklęciem, obserwacja młodszych była raczej niewiele pomocna jeśli nie szło za tym jakieś wytłumaczenie kogoś ze świata zewnętrznego... Być może będzie musiał zapytać kogoś bezpośrednio.

W każdym razie na pagórek wszedł smok Mgły, odziany w zbroję, o skupionej mimice pyska, jakby czegoś szukał. Natknął się, a raczej zauważył coś niezwykłego pomiędzy trawami dopiero gdy był od tego maksymalnie trzy ogony.
Jego zdziwienie objawiło się przymrużeniem ślepi. Chwilę obserwował ledwie widocznego smoka w trawie, ale nie wydawał się nieżywy. Wiało w jego lewy polik, tak więc i zapachu mu nie przyniósł wiatr.
– To nierozważne, aby samemu chodzić po terenach wspólnych w młodym wieku.
Skomentował spokojnie i usiadł na zadzie. Liczył na to, że jego ubarwiony głos przyjaznym i miłym tonem wystarczy, aby zwrócić uwagę smoka w trawach. Jeśli ten ktoś wychyli łeb ujrzy wilkowatego samca który lekko się uśmiecha. Dopóki nieznajomy smok nie odwiedzie go od tego, postanowił być nastawiony na luźną rozmowę.
[mention]Vearhenya[/mention]

[Plugastwo Wampirów]

• Powinna poniekąd liczyć się z szansami na spotkanie kogoś, ale nie sądziła, że ktoś, kto ją wypatrzy w pierwszej kolejności pokusi się o reprymendę. Zamrugała leniwie, po czym przewróciła się na brzuch, przykładając żebrołuski do ciała, po czym podparła się na skrzydłach i przeszła do siadu, tym samym pozwalając nietypowej strukturze na piersi znów się rozpostrzeć.
  Potrząsnęła głową, po czym przejechała palcami po rogu, by pozbyć się resztek trawy, która osiadła na niej w trakcie przelotnego wypoczynku. Rozejrzała się lekko po okolicy, jakby nie wiedząc, gdzie dokładnie jest rozmówca, nim nie wbiła wzroku białych, świecących pustką oczu w miejsce nieco po jego prawej, na wysokości jego klatki piersiowej.
  – Ktoś mi coś zrobi, poniesie konsekwencje. – Powiedziała najbardziej beznamiętnym i nonszalanckim z tonów, mrugając leniwie. Była znacznie większa od przeciętnej mieszanki swoich ras, a i od sporej ilości smoków ogółem. Mając siedem księżyców wyglądała na blisko piętnaście, więc liczyła, że to zniechęci potencjalne jednostki... problematyczne.
  
  A konsekwencje? Jej intencją nie było grożenie, ona tylko stwierdzała suchy fakt. Ziemie Wspólne podchodziły pod jakiśtam protektorat... Mało ją on co prawda obchodził, ale argument to argument.
  Zanotowała zauważone kątem oka dziwne odzienie samca, ale ugryzła się w język przed zadawaniem pytań. Jest ślepa, więc nie ma prawa o tym wiedzieć.
  
  [mention]Oddany Kolec[/mention]

[Mroczna Nowina]

Niezbyt uważnie się mu przyglądała, a więc podejrzewał, że ma w sobie domieszkę jakiegoś jaskiniowego smoka, które lepiej widzą w ciemności. Z tego co pamiętał Frar również nie posiadała tęczówek, a nigdy nie zwrócił uwagi, aby miała jakikolwiek problem z widzeniem innych.
– Jakie miałoby to znaczenie dla Ciebie, gdybyś zginęła? Albo spotkałby Cię jakiś wypadek bez udziału innych.
Jej przekonanie co do bezpieczeństwa było naiwne, ale tego właśnie spodziewał się po młodym smoku. Liczyła na pomoc innych, gdyby faktycznie spotkało ją nieszczęście... albo raczej jakaś forma sprawiedliwości.
"Wydaje ci się, że zawsze będziesz miał kogoś do pomocy? Nie! Musisz być sam. Jeden. Nikt nie udzieli ci wsparcia. Nikt się tobą nie przejmie. Jeśli cię znajdą, to albo zabiją cię od razu, albo wyciągną informacje na torturach i zabiją później."
Krótki epizod z przeszłości przypomniał mu cenną lekcję. Smoki świata zewnętrznego były takie beztroskie.
– Jesteś ze Słońca. Jak Ci na imię?
Zapytał po chwili ciszy, nie zamierzając zapewniać jej zarazem, że z jego strony nic jej nie grozi. Gdyby tak uczynił to mógłby to podać w wątpliwość.
Miała może dwadzieścia księżyców, nadal jednak nie wydawała się być dorosłym smokiem. Być może jednak źle ocenił jej umiejętności? W jej przybliżonym wieku on sam mógł się nazwać wojownikiem.
[mention]Vearhenya[/mention]

[Plugastwo Wampirów]

• Pozostawała wpatrzona w trawę obok samca, reagując minimalnie na jego słowa, jakoby próbując konkretniej namierzyć dokładne źródło głosu, acz z miernym skutkiem przez brak wystarczającej wprawy. Zaszurała długim, zakończonym szarpanymi błonami ogonem po trawie, prezentując się jako minimalnie sfrustrowaną.
  – Jeżeli zginę, nie będę miała wobec tego żadnych przemyśleń, bo będę martwa. – Odpowiedziała szczerze, jakby nie rozumiejąc ewenementu, toteż stwierdzając oczywistość. Śmierć to chyba tak, jak sen. Nic nie czujesz, nic nie słyszysz, nie rozumujesz, przynajmniej dopóki się obudzisz. Po prostu po śmierci się, no... No nie budzisz. Logiczne. – A wypadki się zdarzają. "Inni" nie muszą mieć udziału w moim spacerze.
  Wzruszyła niedbale barkami, nie przejmując się w ogóle tematyką. Jeżeli w pytaniu Oddanego była jakaś ukryta aluzja, albo jej nie wyczuła, albo świadomie zignorowała, absolutnie niezainteresowana. Zresztą, co mogło zainteresować młody umysł, nawet u kogoś kto rozwija się szybciej od rówieśników? Nadal była młoda, intelektualne zagrywki ją nużyły. Celowała w proste pytania i proste odpowiedzi. Znaczy, jej zdaniem proste.
  
  – Vearhenya. – Podzieliła się imieniem bez problemu, nie widząc w jego zdradzaniu żadnej przekazywanej nagrody. Imię to imię, żadna różnica, czy je zna czy nie. Jeżeli mu to jakoś pomoże to droga wolna, jeżeli zapytał, bo tak wypadało, to też jego wybór. Jego imię akurat nie interesowało jej w ogóle, więc nie odbiła pytania.
  Poruszyła nozdrzami, by wczuć się w zapach samca. Pachniał, no... Smokiem. Samcem smoka. I czymś jeszcze. Nie znała nikogo z Mgieł, ani z Ziemi, więc nie potrafiła przypasować zapachów do tych stad. Ludzie też byli jej zupełnie obcy, bo znała ich tylko z przelotnego słyszenia.
  – Dziwnie pachniesz. – Przyznała w końcu, znowu bez nacisku na jakąkolwiek emocjonalnie nacechowaną intonację. Liczyła, że w ten subtelny sposób zasugeruje smokowi, by rozwinął temat swojego własnego pochodzenia.
  
  [mention]Oddany Kolec[/mention]

[Mroczna Nowina]

Miała zdecydowanie realistyczne podejście do sprawy, chociaż nie spodziewał się, aby dostrzegała głębie jego słów i motywy. Samiec lekko przekrzywił łeb w geście zastanowienia, albo zaciekawienia.
– W takim przypadku w twoim największym interesie powinno zależeć Ci na zachowaniu życia i minimalizowaniu ewentualnych 'nieszczęśliwych' wypadków. Cenisz swoje życie, prawda?
Tu nie chodziło o rozgrywanie jej umysłu, a poznanie percepcji, miary z jaką ocenia inne smoki. Nawet jeśli była młoda to niedługo raczej wkroczy w dorosłe życie, powinna mieć jakieś refleksje odnośnie tego wszystkiego.
Na poznanie jej imienia po prostu lekko kiwnął łbem. Też nie uważał, aby imię miało oznaczać tajemnicę, której nie należało rozpowiadać po wolnych stadach, już szczególnie tego prawdziwego imienia. Anonimowość przy życiu stadnym była ciężka.
Na jej stwierdzenie tylko kiwnął barkami. Zauważał prostolinijność w jej rozumowaniu, a więc zamierzał grać w jej własną grę.
– Niedawno przyszedłem z terenów poza granicami, pewnie dlatego.
Skomentował zdawkowo i już zaczął myśleć nad następnymi pytaniami.
– Ty zrodziłaś się w Słońcu czy przybyłaś jako młoda samica na te tereny?
Khart starał się zadawać dokładne pytania, aby mieć konkretne odpowiedzi. Jeśli młoda samica nie interesowała się nim i nie zadawała pytań... cudnie, przynajmniej będzie przestrzegał Zasady 3.
[mention]Vearhenya[/mention]

[Plugastwo Wampirów]

• Wydawała się niewzruszona tym, co do niej mówił, chociaż wewnętrznie, rzecz jasna, emocje odczuwała. Głównie ją już męczył tym stosem pytań i naciskiem na konkretne poglądy, a przynajmniej tak się czuła. Nie po to przyszła na ziemie wspólne, by słuchać wykładów o swoim braku instynktu samozachowawczego. Wyglądało jednak na to, że dorosłe smoki lubiły się wymądrzać. Życie naprawdę musi ich krzywdzić, skoro są aż tak wybitnie irytujące. A było zostać pisklęciem, hm?
  
  – Skąd wiesz, co jest w moim interesie? – Odpowiedziała pytaniem na pytanie, nie zamierzając odnosić się do kwestii wartości swojego życia. Może w jego pouczających słowach była skryta jakaś konkretna, druga natura? Może jego rangą był jakiś nauczyciel? Nie wiedziała, jak stary jest. Wiedziała tylko, że był dorosły. I raczej nie młody-dorosły, ale dorosły, o.
  ... Dojrzało-dorosły? Próbowała jakoś to nazwać, chociaż nie wiedziała w sumie po co.
  – Wyklułam się pod dębem. – Nikt jej nie powiedział, że owe drzewo zwane jest konkretnie Dębem Nilim. – Ale nie jestem drzewem.
  Tak, poczuła się zobowiązana do podkreślenia tego bardzo nieoczywistego faktu. Tym razem były to pierwsze zajawki kształtującej się w niej uszczypliwości, bądź też sarkazmu, skrzętnie chowanego za maską absolutnej szczerości i dziwnego podejścia.
  – Co to za tereny za granicami? – Tym razem przyszła jej pora na zadanie bezpośredniego pytania.
  
  [mention]Oddany Kolec[/mention]

[Mroczna Nowina]

Nie był świadomy tego, że rozmówczyni może odczuwać irytację, w końcu w żaden sposób tego nie okazywała. Zamierzał więc męczyć ją dalej, stosując podobny sposób rozmowy jak do tej pory. Khart nie musiał jej prawić wykładów... Logika podpowiadała mu, że to dobrze, iż smok innego stada nie dba o własny dobrostan, lecz księżyce uwarunkowania i wpojone dążenie do skuteczności kazały mu szukać czegoś więcej dla młodego smoka, w którym widział niewykorzystany potencjał. Uważał, że to kwestia niedostatków w jej szkoleniu. Podstawową odpowiedzialnością obarczał jej opiekuna o ile jakiegoś posiadała.

– Twoim podstawowym interesem jest wola życia inaczej zmarnujesz.. hm. Zasób jakim jesteś.– podsumował i zarazem uznał temat za zakończony. Nie spodziewał się, żeby smok docenił jego wyjaśnienia, w końcu każdy smok jest niemalże uparty jak gołe skały.
Na następną odpowiedź po prostu lekko kiwnął łbem.
– Więc Twoje jajo zostało odnalezione na terenach Słońca. Masz opiekuna? Dobry jest wobec Ciebie?
Niezbyt interesowało go to w jaki sposób dorosły smok zajmował się małym smokiem, oprócz tego jakie wartości oczywiście chciał mu wpoić. Khart znał podręcznikowe tłumaczenie wielu rzeczy, ale nie potrafił zrozumieć jakie uczucia temu towarzyszą i zresztą dlaczego takowe w ogóle się czuje. Czy opiekun czuł coś do młodego smoka tylko dlatego, że ktoś mu powiedział, żeby się nim zajmował?
Przymrużył ślepia na kolejne pytanie mu zadane. Nie widział powodu, aby ukrywać wiedzę, która może być przydatna na przyszłość każdemu smokowi.
– Na południowy zachód. Jest tam miasto łowców smoków, które w przyszłości mogą zagrażać wszystkim smokom wolnych stad.
Rzekł wprost suchą garścią informacji.
– Ponadto tereny za granicami są ogromne.– dodał celem doprecyzowania. W końcu za granicami Słońca i wolnych stad nie było tylko łowców.
[mention]Vearhenya[/mention]

[Plugastwo Wampirów]

• Poruszyła błonami wystającymi z obu stron żuchwy, przenosząc przy tym wzrok już centralnie w nasadę szyi Oddanego, udając że dokładniej namierzyła konkretne źródło jego głosu. Nie wykazywała jednak ogółem zbyt dużych chęci do ruchu; siedziała cały czas w tej samej pozycji, nie ruszając nawet ogonem.
  
  To, co samiec jej mówił było... No, było. I w sumie to tyle, bo Vearhenya nie była przesadnie zainteresowana treścią rozmowy. Toczyła ją raczej dlatego, że już się zaczęła, więc w sumie chyba wypadało ją kontynuować i jakoś łagodnie skończyć, gdy przyjdzie na to odpowiednia pora. Ta cała komunikacja słowami zdawała się być u smoków pożądana i uchodziła chyba za jakąś formę integracyjnego zacieśniania więzi. Młódka na żadne takie rzeczy ochoty nie miała, ale wolała sprawiać pozory, nawet, jeśli kiepskie, by jakkolwiek wpasować się w tłum. Już i tak zanadto odstawała przez dziwną naturę swojej aparycji.
  – Opiekun? Eeeh. – Zamruczała cicho, jakby z niesmakiem, po raz pierwszy dając znak posiadania jakichkolwiek emocji poza, cóż, beznamiętnością. – Niepotrzebny. Poświęca uwagę. Niepotrzebne.
  Nie rozumiała sensu ani wagi posiadania kogoś, kto stale stałby nad nią i obserwował każdy jej ruch. Przeżyła tak długo, to już sobie poradzi dalej sama. Chyba, że coś ją zagryzie na polowaniu, ale aspekt śmierci nadal nie do końca wtłoczył jej się do łba, toteż nie rozumiała potencjalnej powagi z takiej ewentualności wynikającej.
  – Coś poza drzewami, trawą, piaskiem, wodą, górami? – Zapytała, ewidentnie niewzruszona i niezainteresowana tematyką zagrożenia, jakim są łowcy. Jak już to bardziej podchwyciła temat odległych ziem. No dobrze, są ogromne, ale wiąże się z tym coś niezwykłego?
  
  [mention]Oddany Kolec[/mention]

[Mroczna Nowina]

Jej zdawkowe traktowanie tematów wydawało się być zgodne z zasadą 12 i 3. Chyba nie powinien jej winić, że nie szukała rozmowy, ani też nie próbowała rozwijać żadnego tematu, przynajmniej do tej pory. Ponadto wydawała się raczej niezbyt przychylnie do kontaktów z kimś jego pokroju. To nie miało wielkiego znaczenia, w końcu Khart również nie szukał u niej posłuchu. Byli tu tylko przez czysty przypadek, a także jego chęć odpowiedniej etykiety przy spotkaniach z nieznajomymi.
Milczał przez dłuższy czas. Najwyraźniej uznawała się za samodzielną, albo jej ego było na tak niskim poziomie, że faktycznie nie rozumiała jak może ktoś marnować na nią czas. Khart jej się przyglądał i poświęcił tej myśli chwilę. Nie wydawała się przygnębiona... raczej znudzona.
– Wszystkiego sama się nie nauczysz, szczególnie ze swoimi problemami ze wzrokiem.
Postanowił zaryzykować z wnioskiem, którego nie był pewny. Zresztą wątpił, aby poczuła się przez to jakoś urażona.
Najwyraźniej sprawy istotne nie były dla niej. Nie zamierzał więc poświęcać czasu na rozwijanie tego wątku. Odnajdzie kogoś bardziej zaangażowanego w bezpieczeństwo stada.
– Wąwozy, ruiny dawnych cywilizacji Ahn’tep, wyspy unoszące się w powietrzu, jaskinie w których jest dość widno, pomimo głębokości... W każdym z tych miejsc odnajdziesz też wymienione elementy, o ile Ci to nie będzie przeszkadzało.
Samiec wstał i zrobił trzy kroki zbliżając się o pół ogona, ale podchodził łukiem, żeby zmusić ją do obrócenia łba. Potem zrobił cicho krok w tył, patrząc czy wodzi za nim wzrokiem.
[mention]Vearhenya[/mention]

[Plugastwo Wampirów]

• Męczyło ją już to jego wymądrzanie się, nawet jeżeli jego argumenty były sensowne. No bo były. Albo raczej byłyby, gdyby faktycznie była ślepa. Pozostawało jej jedynie westchnąć w duchu, bowiem na zewnątrz jej oddech pozostawał niezmienny, rytmiczny, spokojny. Nie okazywała uczuć, bo nie znała ich za bardzo. Poza strachem, naturalną reakcją, gdy mając trzy księżyce ledwo umknęła spod szczęk wilka, chowając się we wgłębieniu między korzeniami drzewa.
  
  Nie odpowiedziała na to nic. Nie chciała drążyć tematu swojego wzroku. Z perspektywy kogoś faktycznie ślepego, mogła po prostu udawać, że ją to mierzi i zasmuca. Z perspektywy faktycznej... Nie była na tyle doświadczona, póki co, w udawaniu, więc postanowiła nie nadwyrężać swojego szczęścia.
  – Może kiedyś. – Odparła tylko beznamiętnie na jego opowieści o ziemiach za barierą. Brzmiało... Niby ciekawie, a jednak nie. Może po prostu to Oddany nie umiał opowiadać, a może zwyczajnie nie usłyszała nic, co by specjalnie przykuło jej uwagę.
  Wyczuła, że samiec zbiera się do wstania, więc instynktownie zmusiła się do utrzymania wzroku w jednym punkcie a wytężeniu słuchu, nawet jeśli było to zbędne. Szelest związany z ruchem zmienił stopniowo położenie, gdy samiec podszedł bliżej. Jego oddech też stał się nieco głośniejszy, potwierdzając wniosek o zmniejszeniu dystansu. Odwracała głowę, ale nawet nie tyle ku niemu, co gdzieś za niego, jakby namierzając dźwięk, ale nadal niewystarczająco dokładnie. Co za tym szło, jego zdradziecki krok w tył nie wywołał dodatkowej reakcji.
  – Do następnego razu. – Powiedziała tylko, jakoby traktując jego zmianę położenia jako zakończenie dyskusji i chęć ruszenia w swoją stronę, zwłaszcza że nie powiedział już nic więcej. Nawet byłoby to wygodne. Mogłaby dalej leżeć i odpoczywać.
  
  [mention]Oddany Kolec[/mention]

[Mroczna Nowina]

No tak, dla kogoś młodego takie gadanie mogło uchodzić za zwykłe wymądrzanie się, a mądrość płynąca z tych słów jedynie opłynie rozmówcę. Dla Kharta i tak wydawała się niedorozwinięta jak na swój wiek, który określał na zbyt wysoki zważywszy na jej rozmiar. Mogła też być zwyczajnie ignorantką co nie wykluczało też wcześniejszej opcji.

Rzucanie kamieniami o głaz byłoby zmarnowaniem czasu, a skoro głaz najwyraźniej wolał siedzieć w miejscu to samiec mógł go co najwyżej oszczać.
Pożegnała go, a to wywołało jedynie przymknięcie ślepi. Albo na siłę starała się mu udowodnić, że nic nie widzi, albo wyniosła bardzo dziwne nauki z tych swoich obserwacji... zwarzywszy na to, że ponoć nie widziała.
– To że się poruszyłem nie oznacza, że odchodzę.– skomentował beznamiętnie.
– Mimo wszystko tak będzie najlepiej. Rozmówczyni z ciebie podobna co szumiące drzewo.
Oh, tak spodziewał się, iż nawet nie drgnie jej pysk po tych słowach co tylko potwierdzi jego zdanie. Nie była ciekawa świata, a także nie wydawała się nawet cenić życia i innych. Pytanie o jej wartości byłoby kolejnym uderzeniem w głaz.
– Znałem samice o podobnych ślepiach i nie miały problemu ze wzrokiem, nie potrafię stwierdzić czy tylko udajesz ślepą, lecz jeśli to robisz to wiec, że pozujesz na słabą. Oczekujesz współczucia?
Khart znów przysiadł na zadzie dając sobie ostatnią szansę przy tej rozmowie.
[mention]Vearhenya[/mention]