Ołtarz Erycala

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kamienie zniknęły, czego Zapomniany Kolec jeszcze nie mógł zobaczyć. Rozbłysło jasne światło, którego też nie widział, ale poczuł nagłe zimno, dotykające jego pyska, kierujące się ku jego oczom i wnikające w skórę... I raptem, kiedy uniósł powieki, widział co najmniej tak dobrze jak przed swoim okaleczeniem!

– 7x koral
– kalectwo

[Uśmiech Szydercy.]

W świątyni ponownie zagościł czarnołuski samiec. Zaczęło go to pomału nudzić, niedługo będzie się tu zjawiał średnio raz na księżyc.
– Ile łaskawego boga będzie kosztować wyleczenie doskwierającej rany? – spytał cicho w przestrzeń, nie rozglądając się po pomieszczeniu. Zawiesił wzrok na jakimś zacieku na ścianie i zmrużył ślepia, a jego ogon wił się leniwie, uderzając co jakiś czas końcówką w podłoże.

[Administrator]

Uśmiechowi Cienia odpowiedziało chłodne parsknięcie.
~ Mnie nie będzie to nic kosztować, smoku Cienia.
Spokojny głos zabrzmiał przy Ołtarzu i zdawałoby się, że niósł ze sobą zimno.
~ Ciebie natomiast i owszem. Siedem granatów.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca uśmiechnął się paskudnie, przenosząc wzrok na ołtarz. Cena bożego miłosierdzia... zawsze go to bawiło. A ta tępa trzódka wierzyła w ich bezinteresowność.
– Wrócę więc z cennymi błyskotkami – wymruczał i odwrócił się, po czym opuścił to śmieszne miejsce.
Nową misję czas zacząć.

[Zorza Północy]

Smoczyca w końcu zebrała się w sobie, aby odwiedzić Ołtarz, o którym wiele słyszała. Wiedziała, że tutaj Pan Uzdrowień zgadzał się na wyleczenie następstw po nie udanym leczeniu śmiertelnych obrażeń, za opłatą.
Stanęła przed Ołtarzem, patrząc na niego uważnie morskimi ślepiami. Wzięła głębszy oddech, skłoniwszy się lekko, a następnie za pomocą Maddary wytworzyła serię dźwięków składających się na słowa:
~ Panie Uzdrowień, jaką cenę przyjdzie mi zapłacić, aby odzyskac pełnię zdrowia?
Potrafiłaby żyć bez możliwości mówienia, ale to, że czuła się ciągle osłabiona, że musiała walczyć o każdy oddech znacznie utrudniało jej możliwość ochrony Stada.

[Administrator]

~ Sześć cytrynów, młoda smoczyco.
Odparł po chwili spokojny, samczy głos. Pobrzmiewała w nim nuta chłodu, charakterystyczna dla Erycala. Przywodziła na myśl ośnieżone szczyty gór – piękne, ale zimne i niedostępne.
~ Taka jest cena. Przyjdź gdy zdobędziesz zapłatę.

[Dwuznaczna Aluzja]

Nigdy tutaj nie była. I nie sądziła, że będzie. Nawet mimo swojego trybu życia. Ekstremalnie, na krawędzi. To dodawało wszystkiego słodkiego smaku.
Z trudem odnalazła Świątynię. Brak wzroku był sporym utrudnieniem. Na dodatek musiała się tutaj dowlec sama. Bez wsparcia. Tak stado się odwdzięcza za poświęconą mu duszę i ciało...
Chwiejąc się na własnych łapach, wyczuwając znajomą woń – dotarła do celu. Stanęła niepewnie przed ołtarzem Erycala, mrugając zamglonymi ślepiami. Były niemal zupełnie białe, pozbawione tęczówek i źrenicy.
– Jaką zapłatę będę musiała dać, aby odzyskać swój wzrok? – spytała w przestrzeń, przecinając zimne powietrze swym głosem. Czekała na odzew.

[Uśmiech Szydercy.]

W świątyni pojawił się po raz kolejny czarnołuski samiec. Wylądował u wejścia i wkroczył do środka pewnym siebie, stanowczym krokiem. Można go było poznać po odgłosie ocierających się o siebie, klekoczących kolców oraz ciężkim, gardłowym, warkliwym oddechu. No i zapachu dymu, krwi, stęchlizny. Stanął obok Aluzji i wyszczerzył złośliwie kły.
– Dużo – odpowiedział jej za boga i położył przed sobą siedem granatów. Zdzierstwo. Ale widać "bogowie" jednych lubią bardziej, innych mniej. Jeśli ma mieć wybór, woli być przez nich nielubiany i mieć z nimi jak najmniej do czynienia.

[Zorza Północy]

Ulotna również przybyła do światyni w asyście swojego najlepszego przyjaciela, Głosu Zapomnienia. Był w tej chwili jej oczami, tak jak niegdyś ona dla niego. Rhastath niestety został z Tryl, ale to dobrze, bo z tego, co wiedziała dzięki łączącej ich więzi, ta zdążyła odwiedzić kilka miejsc.
Dotarli zatem do Ołtarza, a smoczyca położyła na nim sześć cytrynów, tak jak żądał Bóg Uzdrowień.
Szepnęłą również do niego w myślach.
– Proszę, Erycalu, to kamienie, o które prosiłeś. Jednocześnie chciałabym prosić, abyś wyjawił cenę, jaką przyjdzie mi zapłacić za przywrócenie mi wzroku. Bez niego jestem niemal nieprzydatna dla swego nowego Stada. Jak widać sama śmierć dosyć często się o mnie domaga – mówiąc to można było dosłyszeć jakieś nieco sarkastyczne nuty pobrzmiewające w jej myślach.

/ 6x cytryn

[Niebieski Kolec]

Powoli szedłem obok Ailli pozwalając by ta się o mnie oparła. Tym razem to ja jednak prowadziłem ją... Jednak w tym samym celu co ona mnie dawniej. Jej wzrok był dla mnie teraz kwestią ponad wszystkim. Będę robił wszystko by znów przejrzała na oczy. ~ Jak mogłem do tego dopuścić... Przepraszam...~ Powiedziałem cicho obwiniając siebie za to wszystko co stało się tego feralnego dnia...

[Administrator]

Przez chwilę Aluzja czekała w ciszy. Bóg Uzdrowień się zastanawiał? Czy może robił coś innego. Kto to wie, w końcu był bogiem.
~ Przynieś dla mnie osiem akwamarynów, Wojowniczko Cienia.
Padła w końcu odpowiedź.

Kamienie położone przez Uśmiech Cienia na Ołtarzu zalśniły delikatnie i zniknęły. Niemalże natychmiast po ciele Przywódcy Ognia rozeszło się nieprzyjemne gorąco. Stare rany piekły i swędziały... A potem zniknęły. Kheldar był zdrowy.

Cytryny zniknęły. I w tym samym momencie Ulotna upadła, na moment tracąc przytomność. Głos mógłby naliczyć trzy uderzenia serca nim się ocknęła – połowicznie uleczona. Znów mogła mówić, ale jej ślepia wciąż zakrywała biała mgła.
~ Osiem onyksów, córko Wody.

[Dwuznaczna Aluzja]

Nareszcie. Po kilku księżycach bez możliwości widzenia znowu tutaj przyszła. Trafiła do Świątyni bez większych problemów, podobnie jak do Ołtarza. Vesper siedziała na barkach fioletowołuskiej, nerwowo się rozglądając, jakby nie mogła wierzyć, że nareszcie skończy się jej rola. Nie będzie musiała widzieć i rozglądając się w zastępstwie Ankai.
Wojowniczka z uniesioną głową stanęła przed ołtarzem, biorąc chrapliwy, głębszy wdech. Zamrugała pustymi jeszcze ślepiami, przywołując z groty osiem akwamarynów, które legły przed jej przednimi łapami, mieniąc się pięknym blaskiem.
– Zdobyłam błyskotki. Mogę odzyskać wzrok? – zapytała bez większych emocji, chociaż z pewnością, w głębi jej duszy, w najczarniejszych czeluściach czaiła się ekscytacja i niecierpliwość.

[Administrator]

Cisza. Jak makiem zasiał. Na tyle głęboka, że smok mogl slyszec bicie wlasnego serca i dudnienie krwi w uszach. Niepokojaca cisza. Cisza wywolujaca gesia skorke.
A potem grzmiacym glosem ktos wyrzekl jedno slowo. Jedno imie.
– Soreth.
I cisza powrocila. Co to oznaczalo? Czy bogowie odmawiali uzdrowienia pomimo zaplaty? Czy moze chcieli czegos od Dwuznacznej Aluzji, nim ta mogla zaczac sie domagac czegokolwiek od nich? Coz, zapewne smoczyca nie dowie sie, jesli nie zapyta.

[Dwuznaczna Aluzja]

Liczyła, że zaraz znowu zobaczy świat własnym wzrokiem. Że białe tęczówki staną się złote, tak jak niegdyś, z czarną źrenicą. A jednak nic się nie stało. Soreth. Co jej do tego? Nie ona go zabiła, jedynie pożarła. Coś trzeba żreć, jak nie można polować, do jasnej cholery!
– Co mam niby o nim powiedzieć? Gadajcie z Antrasmerem – odparła jedynie, wzruszając niedbale barkami. Beznadziejni Ci bogowie Wolnych Stad. Powinno ich w ogóle nie być. Może wtedy tutejsze smoki nauczyłyby się, co oznacza być drapieżnikiem, a nie czyjąś marionetką. Nie zamierzała przychodzić tutaj nigdy więcej. Ale póki co czekała, czy najłaskawszy i najwspanialszy Erycal zechce przywrócić jej wzrok. Żałosne. Nie będzie klękać, przepraszać, kajać się. Nie ona.

[Administrator]

– W naszej wspaniałomyślności dajemy to zadanie tobie – powiedział ów grzmiący głos z drwiną jasno w nim pobrzmiewającą.
Bo tak jak Aluzja nie chciała być marionetką boga, tak bogowie nie będą marionetkami zwykłego śmiertelnika. Jeśli ktoś chciał być obsypany błogoslawieństwami... Musiał na nie zasłużyć. A to obejmowało dyscyplinę smoków własnego stada.

[Dwuznaczna Aluzja]

Parsknęła. No jasne. Bogowie to po prostu sku... Nieważne. Tak to jest, jak się całe swoje beznadziejne życie buja w obłokach i patrzy z rozbawieniem na zmagania śmiertelników, raz na tysiąc lat łaskawie stępując na ziemię.
– I o czym niby mam z nim rozmawiać? Co zdziałam Waszym zdaniem? Nie zamierzam przemawiać do rozsądku innym, nie po to się urodziłam. Od pilnowania porządku podobno jesteście Wy, ale może o czymś nie wiem? – zapytała z kpiną, orlica zaś rozłożyła skrzydła, by znowu przycisnąć je do boków. Milczała jak grób, z dziwnym niepokojem przysłuchując się tej rozmowie. Jakoś nigdy się nie czepiali tych, którzy przychodzili do nich prosić o uzdrowienie. Cholera jasna, przychodziły tutaj smoki gorsze od niej, chociażby Uśmiech. Nie, żeby życzyła mu tego samego, ale sam fakt. Cóż, jak widać trzeba kogoś pomęczyć.

[Administrator]

Odpowidź była bardzo krótka. Dość treściwa. Aczkolwiek jeśli Aluzja dalej będzie podchodziła do sprawy tak, a nie inaczej, to i ta odpowiedź raczej nie pomoże.
– Nie próbuj oszukiwać samej siebie tak jak próbujesz oszukać nas.
Bogowie nie skreślali osobnika na podstawie czynu, próbowali dać kolejną szansę. Ale niektóre rzeczy musiały zostać zrobione, tak czy inaczej. Aluzja chciała odzyskać wzrok? Musiała zaprowadzić dyscyplinę w swoim stadzie. Skończyło się umywanie łap od czynów innych smoków.

[Dwuznaczna Aluzja]

Akurat od pilnowania porządku był przywódca, więc bogowie mieli braki w wiedzy. Ona była wojownikiem, miała chronić stado to wszystko. A nie bawić się w stawianie po kątach "niegrzecznych członków stada".
– Nie oszukuję siebie. I nie liczcie, że zamierzam bawić się w strażnika porządku. Ceną za odzyskanie wzroku było osiem akwamarynów. Przyniosłam je, i nie zrobię nic innego, bowiem mowa była jedynie o kamieniach. Dotrzymajcie umowy – mówiła chłodno, wręcz oschle. Z każdą sekundą traciła cierpliwość, ale dzięki tej sytuacji wiedziała przynajmniej, gdzie są jej granice. A niestety, te nie sięgały zbyt daleko. Sprawiedliwość. To nie jest cecha bogów, z tego co widać. O Viliarze nie wspominała, ale nie o niego chodziło.

[Administrator]

– Dotrzymujemy umów tak, jak i ty ich dotrzymujesz. Umowa smoków z bogami to Prawa Smoków, które zakazują zabijania młodych. Umowa została złamana z twoim błogosławieństwem i współudziałem. Nie naprawiamy skutków błędów smoków, które nie rozpoznają owej umowy i jej nie przestrzegają – dość chrapliwy i zniecierpliwiony głos nieco się rozgadał.
Bo jeśli tej elementarnej prawdy Aluzja nie zrozumiała, to może opuściła parę ważnych etapów dojrzewania. Ale to już nie problem bogów. To problem tego, kto chciał znowu móc widzieć świat po tym, jak stracił tę możliwość na skutek własnych decyzji.

[Dwuznaczna Aluzja]

Durne Smocze Prawa. Po cholerę? Żeby utrudnić życie prawdziwym drapieżnikom. Może powinna się stąd wynosić, równinni mieli więcej oleju w głowie niż tutejsze smoki, które są zaledwie imitacjami tychże gadów.
– A czy ja zabiłam tą pchłę? Nie. Zrobił to Antrasmer, ja się tam pojawiłam długo po fakcie. Że niby fakt, iż go pożarłam sprawił, iż przez to zdechł? To jest współudział? Jakbym go zostawiła w spokoju, to by nagle wstał na nogi? – rzekła z kpiną. Ta rozmowa była po prostu żałosna. To co, odbiorą jej może jeszcze zdolność mowy? Węch, słuch? By była jeszcze większym ścierwem, niż była obecnie?
– Nie jestem tutaj, by się targować i przepraszać. Tak mnie ukształtowało to cholerne życie i przeszłość. Nic na to nie poradzę, taka jestem. Chcę tylko odzyskać wzrok, to tak dużo? – zapytała, nie ustępując. Nawet nie drgnęła. Jedynie fakt, iż mówiła sprawiał, iż nie wyglądała jak posąg.

[Ateral]

– Utraciłaś wzrok, ale chcesz go dostać z powrotem od tych, których nie szanujesz w nawet najmniejszym stopniu. Nawet nie na tyle, by wyciągnąć konsekwencje wobec smoka, o którym wiesz, że popełnił największy grzech, jaki żyjący smok może popełnić. W końcu ani ciebie ani Atrasmera nikt nie pożarł za pisklęctwa, więc innym pisklętom powinniście zagwarantować to samo – zimny głos Aterala rozbrzmiał za plecami Aluzji, a o pojawieniu się boga nikt jej nie ostrzegł. – Pozwalając innym zabijać młode straciłaś prawo dopominania się o cokolwiek w tym miejscu. Sama utraciłaś wzrok? Sama go odzyskaj. Chcesz uzdrowienia? Cena poszła w górę i jest nią sprawiedliwość dla Soretha. Którą winnaś wymierzyć i bez naszego upominania. Bo czy kiedykolwiek o cokolwiek od ciebie prosiliśmy?– temperatura powietrza opadła o kilka stopni, stając się nienaturalnym o tej porze roku zimnem. – Nam się nie spieszy. Każdy trafi w objęcia śmierci w wyznaczonym czasie. Ale objęcia śmierci rozwierają się coraz szerzej, Aluzjo. Są coraz bliżej. Czy czujesz je w snach? Czy przeczuwasz to nadejście na jawie?
Ateralowi zawtórował nieco szalony śmiech samca. Viliara. Który ostatnio częściej i silniej dotykał żyjących. I świetnie się z tym bawił.
Bóg Śmierci z cichym szumem skrzydeł nietoperza zniknął. A temperatura wróciła do swojej ciepłej normy.