Drewniana Figura Aterala

[Fantazjotwórcza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kuroi przechadzała się niedaleko tego miejsca. Do jej nozdrzy nagle doleciał mocny, słodki zapach. Był taki wspaniały, że samiczka po prostu musiała sprawdzić co to. Podeszła blisko groty Atreala. Szybko dostrzegła... Dynie? Tak, dynie! Podeszła do jednej z nich. Była dość duża ale pisklę z łatwością ją uniosło i zaniosło gdzieś na tereny ognia – najpewniej do groty mamy.

[Spiżowa Łuska]

Wszyscy zaczęli tu przychodzić, tylko ona tutaj, z Cienia była sama. Ale słyszała od swojej nauczycielki niedawno, o! Że Ateral ma dynie. Nie chciała wchodzić do środka, ale wybadać teren na pewno! Minęła dwa pachnące siarką pisklęta. I miały wielkie dynie! A więc to prawda! Skierowała swoje kroki w stronę, z której dobiegał zapach ognistych. A więc to tutaj mieszka Ateral. Trochę (bardzo!) się go bała. Ale to nic, bo dynie nie były całkiem w środku. Podeszła do nich i zobaczyła jedną obok sterty, a raczej najdalej od niej. Była równie okazała jak inne i... ogromna. Ale chciała być samodzielna. Bardzo! I chciała mieć już to coś swojego, co ukryje w grocie! Albo nie! Będzie spać przy tej dyni! Dopóki nie poczuje głodu, żeby ją zjeść! I tak zaczęła się wielostronnicowa opowieść o tym, jak pisklę starało się przetoczyć dynię do swojego stada...

[Gliniany Kolec]

Wieść o dyniach dotarła nawet do Glinianego. Przyszedł więc na miejsce... Dość mroczne miejsce, o którym nawet nie pomyślałby, by je odwiedzić. Podszedł powolutku do tych smutnych, samotnych dyń. Przygarnie jedną, a co! Wybrał swoją dynię: nie była ona największa, raczej średnia... ale miała bardzo ładny kształt i piękny odcień pomarańczowego! Bardzo podobał mu się kolor dyń. No cóż, po prostu wziął pierwszą z brzegu, ale na szczęście okazała się całkiem ładna. Wydawała się być ciężka. Adept pchnął ją lekko. Przy użyciu odrobiny siły toczyła się całkiem ładnie. Ale toczenie jej nie jest chyba dobrym pomysłem – jakieś wzgórze, wgłębienie, dziura... dynia potoczy się sama i roztrzaska się na końcu swej podróży! Mokradło wziął ją ostrożnie na plecy i odszedł.

[Wrzawa Wierzb]

W przeciwieństwie do poprzednich smoków, które odwiedziły to miejsce, Pogorzelisko kompletnie nie wiedział, gdzie się znajduje i nie słyszał o żadnych dyniach. Świątynia tutejszych bogów i czarna dziura ziejąca nieopodal przerażały go, lecz ciekawość była silniejsza – to właśnie ona skłoniła go do podejścia i obejrzenia dokładniej wielkich, pomarańczowych dziwactw.
Wyłupiaste oczy samczyka wręcz rozbłysnęły, gdy do głowy wpadł mu pewien pomysł. Weźmie sobie jedną! Wdrapał się na sam szczyt górki i, trzęsąc się z podniecenia, oparł się całym ciężarem na dyni położonej najwyżej. Z początku ledwo drgnęła, ale zacisnął szczęki i pchnął mocniej. Chwilę mu to zajęło, ale wreszcie znalezisko zsunęło się z czubka, przeturlało nad innymi dyniami i upadło na ziemię... tocząc się dalej. Pogorzelisko, przerażony, zaczął gonić swoją zdobycz i w ten sposób oddalił się od świątyni.

[Jaskiniowy Kolec]

Wiele już przyszło i wiele jeszcze pewnie przyjdzie.
Jaskiniowy nie lubił owoców i warzyw, ale przecież nie będzie wybrzydzał skoro wszyscy dookoła przyjmowali dar od niebios.
On sam nie miał nic do powiedzenia ostatnio na ten temat. Jego wspaniałe polowanie urwało się szybciej, niżby chciał, a teraz jeszcze ta rana...
Kuśtykając po prostu podszedł do kupki dyń i wziął jedną, którą za pomocą maddary przeniósł do swojej groty.
Więcej nie brał, bo wiedział, iż takie łakomstwo nie będzie tolerowane.
Tak więc po zabraniu dyni, po prostu ruszył w stronę swojego leża, nieco kulejąc... Jeszcze długo polować nie będzie mógł...

[Cichy Potok]

Co tu robiło małe, ciche pisklę, ledwo co wyklute? Ano to samo, co wszyscy. Też chciał dynię! Dlatego wiedziony cudownym zapachem nieznanego owocu dotarł aż na tereny wspólne, gdyby jego tata albo mama dowiedzieli się o jego eskapadzie...na pewno nie byliby zadowoleni. Ni mniej jednak Milczący zdołał zabrać jedną z dyń, by tocząc ją przed sobą, doczołgać się do terenów stada Ziemi. No i miał też dynię!

[Pierwotny Instynkt]

Wieści o dyniach dotarły także do Keitha. A znając jego szczęście, jego własne stado prędzej wymrze, niż go nakarmi, więc wolał się zabezpieczyć na przyszłość. W końcu kiedyś będzie polował, a na łowcę nie aspirował, raczej, tak więc mogło się okazać, że któregoś okropnego dnia po prostu nie będzie miał co jeść. Szedł za grupą smoków, w ciszy i spokoju, nie komentując. W zasadzie czuł się strasznie źle, niczym bluźnierca prowadząc się z tymi skrzydlakami. No ale czego się nie robi dla dobra własnego zadu? Niedługo po tym jak przecisnął się między innymi smokami, zobaczył stos dyń. Porwał jedną i zamierzał z nią wrócić do Cienia. Nie chciał tu dłużej przebywać, niż to konieczne.

[Administrator]

Równie niespodziewanie jak się pojawiły, dynie znikły... Czy kiedykolwiek powrócą? A kto to wie!
Grunt, że przynajmniej przez jakiś czas smoki nie musiały martwić się pożywieniem. O ile dynie im w ogóle zasmakują.

[Posępny Czerep]

Pamiętając o pierwszym spotkanym bogu, Chłód postanowił go odwiedzić. Nie zamierzał go prosić, ani podlizywać się mu. Nie był też jakoś wyjątkowo zagubiony. Co więc sprowadzało go w to, niespecjalnie bezpieczne, miejsce? Z pewnością było coś, co go tu przyciągnęło.
Ciężko bijąc wielkimi skrzydłami wylądował niedaleko wejścia, z którego wiała zimna i nieprzyjemna – dla innych smoków – bryza. Sam jednak uśmiechnął się półgębkiem, czując ją na łuskach. Zwinął skrzydła i cierpliwie czekał na zewnątrz. Wiedział, że bóg jest zbyt bystry, by trzeba go wołać jak zwykłego śmiertelnika.

[Ateral]

Od zewnątrz do groty powiał zimny wiatr, będący jakby niemym zaproszeniem do środka. Ale czy Lunarny Kolec je zauważy i je przyjmie? To zależało wyłącznie od młodego Adepta Ognia. Ateral siedział w środku i czekał, w końcu on miał nieskończoność czasu, w przeciwieństwie do smoków...

[Ćmienie Maddary]

A jeśli i jego czas mógł się skończyć...?
Ćmienie poruszała się na trzech łapach. Chodzenie na czwartej sprawiało ból. Rozciągało potężną, wewnętrzną bliznę. Ból sprawił, że łapa przestała być używana. Nawet pół naturalne wygojenie rany nie zapewniało chodzenia. Tak jak czuła ból po tym jak się ocknęła, tak przez cały czas czuła ból podczas chodzenia. Aż łapa była używana coraz mniej i mniej. W końcu zesztywniała. Już wcześniej niewiele było w tej łapie czucia, po tej ranie. Kiedy uzdrowicielka wykorzystała łapę do uratowania życia czarodziejki. Teraz zanikały mięśnie. Wyglądało na to, że przyzwyczaiła się do tego stanu rzeczy podkulając zbędny kikut, jak myślała o owej łapie. Ale tak też myślała o skrzydłach zbyt małych by unieść byka jakim była. W locie była ciężka i szybko opadała męcząc się. A teraz tym bardziej latać się jej odechciewało.
Przystanęła przed grotą. Nie czuła nic. Jej umysł zamknięty był w grubej skorupie jak płód w jaju. Odcięty. Okres prób zaaklimatyzowania się, zdobycia przyjaciół minął. Zamknęła się w sobie tak bardzo, że sama nie umiała otworzyć się przed sobą. Dostrzegła obok Lunarnego. Spojrzała jednak w kierunku wejścia do groty kamiennym spojrzeniem. Na pysku nie miała żadnej emocji. Najprawdopodobniej jak będzie stara nie będzie miała zmarszczek wokół oczu i przy pysku.
– Ateralu? – Zapytała cichym głosem. Najwyraźniej stwierdziła, że bóg wie o jej obecności. Pozostało jeszcze pytanie, czy dopuści ją do siebie, czy też nie. Miała do niego tylko jedno pytanie, na które odpowiedź chciała poznać wiele księżycy temu. Czemu teraz chciała o to zapytać, nie wiedziała.

[Ateral]

Ze środka groty, razem z dziwną falą mrozu, do Ćmienia Maddary doszły słowa szarego boga Śmierci.
– Czarodziejko.
Być może to było jedyną formą zaproszenia do środka, jakiej można było oczekiwać po Ateralu. Kto go tam wie. Najwyraźniej Lunarny Kolec nie do końca zrozumiał przekaz, ale może Ćmienie nie będzie miała takich kłopotów.

[Ćmienie Maddary]

Poczuła mróz i usłyszała nazwę swojej profesji. Uznała, że to swego rodzaju zaproszenie. Nic jednak nie poczuła. Prócz respektu. Bogowie mogą robić wiele rzeczy. Może im się też nie podobać wścibskość samicy. Na trzech łapach, ze zmasakrowaną czwartą zaczęła iść w stronę wnętrza groty. Jej myśli były puste. Dusza biła się za skorupą tak, że wydawała się martwa. Tylko skorupa umysłu. Dosyć pusta. Tylko kilka myśli tajonych głęboko. Kiedy zobaczyła Aterala nie sklasyfikowała go jako smoka, a bóstwo. Skłoniła mu łeb nisko, jednak krótko. Ukłoniłaby się, jednak zdecydowanie trudniej wstać z jednej łapy niż z dwóch. Miała nadzieję, że bóg nie będzie miał jej tego za złe. – Chciałam o coś zapytać, boże. – Zaczęła. Patrzała na jego pysk z szacunku, ale nie skupiała mocno czy długo wzroku na jednym z jego oczu nie chcąc zachowywać się nachalnie. Mimo to w jej głosie brak było emocji. Nie wyglądała na zdenerwowaną, chociaż teraz jak nigdy indziej, przynajmniej od jakiegoś czasu, skłębiło się w jej kilka myśli, które ignorowała. – Czy bogowie znają przyszłość smoka? – Czy nagradzają go za starania, czy karzą za działanie przeciw nim i ich zasadom, które panują na ziemiach wolnych stad. Czy bronią smoki przed samymi sobie. Czy zawsze czuwają nad smoczym bezpieczeństwem? Czy interesują się przyszłością smoka jeśli ją znają? Czy chronią? I dziesiątki innych pytań. Ale zadała to jedno starając się nie myśleć o źródle tego pytania, co jej wychodziło. Spojrzała na Aterala nieco głębszym spojrzeniem, ale potem wzięła nieco głębszy wdech. Być może też przez zmęczenie trójłapą wędrówką.

[Ateral]

– Nikt nie ma całkowitej pewności. Możemy podejrzewać, ale przyszłość nie jest pewna, póki smok nie podejmie decyzji i nie będzie się jej trzymał – czarne ślepia mierzyły Ćmienie Maddary z chłodnym spokojem.
Czarodziejka miała o wiele więcej pytań, ale Ateral nie był bogiem, którzy ułatwiał innym życie. Jeśli je zada, może dostanie odpowiedź. Jeśli nie... To nie.

[Ćmienie Maddary]

– Więc jej nie znacie. Jednak wiele widzicie. Jesteście mądrzy. Mimo wszystko przyszłość to spekulacje. – Powiedziała kamiennym, grobowym tonem. A jednak to dało jej nadzieję. Jednak miała wiele próśb do bogów. I nie mogła prosić o wszystko. Jej dobro nie było najważniejsze. – Dziękuję boże. Być może więcej odpowiedzi otrzymam niedługo. – Jeżeli zacznie robić o czym myśli z pewnością niedługo sama spotka Aterala w miejscu, w którym bywa się tylko raz w życiu. Podkuliła prawą łapę i tylną prawą przeniosła lekko w tył. Odchyliła się w stroną zadu a pysk chowając w piersi. Potem się wyprostowała. Oby taki ukłon wystarczył, bo nic innego na tę chwilę nie wymyśliła. Zwykłe ukłonienie łba nie wystarczało. Wszak oddawała cześć bogowi, nie przywódcy stada. Śmiertelnikowi. Potem wycofała się dwa kroki w tył i wyszła z groty zostawiając boga samemu sobie. I Lunarnemu, który chyba nadal tu czekał. Teraz musi wrócić do legowiska.

[Ateral]

Czarne ślepia nakrapiane srebrem niczym gwiazdy obserwowały w milczeniu odejście Ćmienia Maddary. Kolejne smoki poznawały coraz więcej informacji o bogach, być może mogły nawet poznać ich słabości. Jednak czy było w tym coś złego? Raczej nie. Bo gdyby to doprowadziło do czegoś złego, to raczej Ateral nie dzieliłby się tą informacją, nieprawdaż?
W grocie panował chłód i spokój.

[Uskrzydlony Marzeniami]

W grocie Aterala zjawił się smok, który był tu tylko raz. Ten jeden raz zmienił jego życie w bardzo dużym stopniu. Była to zmiana pozytywna, za którą Marzenie był wdzięczny. Tym razem nie przyszedł jednak sam. Postanowił w końcu zrobić coś dla siebie, a nie smoków, które okazały się po prostu niewdzięczne. A przy okazji da nieco swobody swym kompanom. Zatrzymał się przed wejściem do groty, a za nim przysiedli Chrapa i Wyrwij. Cała trójka była nieco podenerwowana. Mimo to każde z nich w pewnym sensie wiedziało, że jest to nieuniknione.
– Ateralu? Mogę wejść?

[Cichy Potok]

Słyszał, że w świątyni znajduje się ciemna grota. Grota, w której można spotkać boga śmierci i z nim porozmawiać, jeśli będzie miał na to ochotę. Cichy przybył więc w to miejsce, samotnie, aby porozmawiać z bogiem śmierci, ale i sprawiedliwości, a więc po to, po co tu przyszedł Wodny Przywódca. Po sprawiedliwość. Bogowie zbyt długo pozwolili już cierpieć niewinnemu smokowi z łap Cienistych i Cichy nie zamierzał być na to ślepy i głuchy. Przyszedł więc do Aterala szukać odpowiedzi i pomocy. Czy ją otrzyma? Nie był pewien. Teraz przystanął prze wejściem i odezwał się wystarczająco głośno, aby jego głos poniósł się w głąb Ciemnej Groty. – Ateralu...przybyłem porozmawiać, czy zechcesz ze mną pomówić o pewnym problemie, jakim jest łamanie boskich praw? – zapytał niepewny, czy Ateral w ogóle zechce go wysłuchać.

[Ateral]

Smoki stały sobie przed wejściem... Ze środka nie dochodził żaden odgłos. Może dlatego, że skoro wejście do groty nie było niczym zasłonięte, to jeżeli ktokolwiek tu był, mógł przyjąć interesantów. W końcu Ateral, wiedząc że ktoś do niego idzie, mógł zawczasu zasłonić wszystko lodem tak, by nikt nie mógł wkroczyć do środka.
Najprawdopodobniej. Ale nigdy nic nie wiadomo. Może czekał, aż niewinny śmiertelnik wpadnie w jego pułapkę i... I wtedy co?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Marzenie dość długo stał i czekał. Ale nic się nie wydarzyło. Aż przyszedł on. Ten, który zawdzięczał mu życie. A później wszystko to, co Skrzydło osiągnął obrócił w pył. Na szczęście księżyce cierpienia po stracie ukochanych pozwoliły mu zamknąć emocje głęboko w środku, w kokonie, którego spodziewał się już nigdy nie użyć. Znowu stał się skorupą. Obojętną, chłodną. Bez cienia emocji. Tym razem jednak jego ślepia pozostały żywe. I gdy przelotnie spojrzał na samca, ten mógł w nich dostrzec jedynie odrazę.
Chrapa zarżała niepewnie. Wyrwij cicho zaskrzeczał. Oni także zostali zranieni. Od samego początku dbali o wszystkie pisklęta, jakie pojawiły się w grocie białofutrego. A teraz wszyscy ich opuścili. Odsunęli się, gdy przyszedł czarodziej, aby stać jak najdalej od niego.
Po chwili Marzenie uniósł łeb nieco wyżej i pewnym, dostojnym krokiem wszedł do groty Aterala. Już kiedyś w niej był. Jego kompani ruszyli za nim. Liczyli na to, że wejście zostanie zamknięte, gdy znajdą się w środku. Pamiętając ułożenie groty, Skrzydło zamierzał pójść tam, gdzie kiedyś rozmawiali.
– Ateralu? – powtórzył zatrzymując się przed swoimi kompanami.

[Ateral]

Szara postać, mniejsza od Uskrzydlonego, siedziała pośrodku groty w milczeniu i bezruchu. Czarne ślepia obserwowały obecnie Cienistego bez emocji. Bez oczekiwania, napięcia, bez powitania. Ateral po prostu... był. Nie więcej. Nawet nie oddychał. Ale z drugiej strony, po co bogowi oddychanie? W końcu i tak nie mógł umrzeć z braku powietrza. Może tylko w celu uspokojenia rozmówcy w jakimś stopniu. Ale Uskrzydlony miał z nim na tyle duże doświadczenie, że pewnie nie zaniepokoi go kamienność boga śmierci.