Drewniana Figura Aterala

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przed wejściem do groty Aterala ktoś usypał pokaźną stertę dyń. Każda była podobnych rozmiarów co tego, które pojawiały się przed smoczych grotach... Ale za to te tutaj jeszcze nie należały do nikogo.

Chętne smoki, które nie dostały jeszcze dzisiaj dyni (brak legowiska/legowisko należące do wielu smoków), mogą przychodzić i z tego tematu zabierać jedną dynię dla siebie. Każda daje 4/4 pożywienia !

[Pryzmatyczna Łuska]

Lilia szła do świątyni, zauważyła grotę i dynie! Podeszła bliżej na ugiętych łapach jakby się skradała. Kątem oka dojrzała to siedzi w jaskini. Lilka wciągnęła powietrze, powodując że na jej policzkach zrobiły się takie jakby dziurki. Podeszła do dyń, dotnęła jedną łapą i rozejrzała się. Nie należały do nikogo, a jej rodzice dostali właśnie takie dynie. Pryzma wyciągnęła więc ze stosu jakąś dużą dynie, obejrzała ją dokładnie i przeteleportowała do jej ,,pokoju". Rozłożyła skrzydła i odleciała, nie zostawiając po sobie śladu.

[Tejfe]

Jakaś nieznana, lecz miła woń przywiodła ją tutaj. Do świętego miejsca. Jednego z mroczniejszych, wysławianego ku Boga, który nie należy do jej ulubionych. Jednak ten zapach nie dawał jej spokoju. Zapach jesieni. Zaszyła się głębiej w tym dziwnym miejscu i zauważyła stertę dyń. Wydają się smaczne, skoro to one tak pachniały.– pomyślała podchodząc bliżej. Jednak w pół kroku się zatrzymała. Nie chcę być złodziejką.– ta dziwna myśl nasunęła się jej niespodziewanie. Jednak po chwili znikła. Przecież skoro dynie są w miejscu widocznym dla wszystkich i każdy je może wziąć, to co zaszkodzi jak zabierze z tego dużego stosu jedną? Tym razem się nie wahała. Podeszła jeszcze dalej, chwytając w zęby pierwszą lepsze warzywo. Trafiło jej się lekko podłużne, z odrobiną zielonych przebarwień. Wciąż trzymając dynie w kłach wzbiła się w górę i skierowała do groty.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny zdołał już usłyszeć o dyniach. Jakiś dar od bogów z pewnością. Wylądował przed stertą i przyjrzał się jej. Taak, chętnie wziąłby wszystkie. Tyle smoków miałoby napełnione brzuchy! Jednakże, same pewnie też przyjdą i wezmą sobie. Może ci z góry nie chcieliby, żeby ktoś był zbyt zachłanny? Całkiem możliwe. Zgarnął jedną ze sterty, dbając, żeby reszta nie pospadała. Natychmiast przesłał warzywo do swojej groty za pomocą magii, po czym wzbił się w powietrze i odleciał. Spotkanie z Panem Śmierci i tak go nie ominie, a jeśli zapragnie pogaduszek to też może przyjść przedwcześnie.

[Marmurowa Łuska.]

Era zobaczyła że przed jaskiniami, na Ciemnych Skałach, pojawiło się coś dziwnego – dynie. Ta przed ich jaskinią należała do Runy, więc Era wybrała się na samotne poszukiwania swojej dyni. Podążyła tam gdzie inne smoki, i wkrótce dotarła do leża Boga Śmierci, o czym jednak nie wiedziała.
Leżał tam pokaźny stos dyń, smoki zabierały je, każdy po jedną. Smoczyca także podeszła i chciała jedną wziąć. Obejrzała kilka i wybrała tą najładniejszą, a jednocześnie taką którą da radę unieść. Jakoś położyła ją sobie na grzbiecie, i przytrzymując skrzydłami wróciła do domu.

[Fantazjotwórcza]

Kuroi przechadzała się niedaleko tego miejsca. Do jej nozdrzy nagle doleciał mocny, słodki zapach. Był taki wspaniały, że samiczka po prostu musiała sprawdzić co to. Podeszła blisko groty Atreala. Szybko dostrzegła... Dynie? Tak, dynie! Podeszła do jednej z nich. Była dość duża ale pisklę z łatwością ją uniosło i zaniosło gdzieś na tereny ognia – najpewniej do groty mamy.

[Spiżowa Łuska]

Wszyscy zaczęli tu przychodzić, tylko ona tutaj, z Cienia była sama. Ale słyszała od swojej nauczycielki niedawno, o! Że Ateral ma dynie. Nie chciała wchodzić do środka, ale wybadać teren na pewno! Minęła dwa pachnące siarką pisklęta. I miały wielkie dynie! A więc to prawda! Skierowała swoje kroki w stronę, z której dobiegał zapach ognistych. A więc to tutaj mieszka Ateral. Trochę (bardzo!) się go bała. Ale to nic, bo dynie nie były całkiem w środku. Podeszła do nich i zobaczyła jedną obok sterty, a raczej najdalej od niej. Była równie okazała jak inne i... ogromna. Ale chciała być samodzielna. Bardzo! I chciała mieć już to coś swojego, co ukryje w grocie! Albo nie! Będzie spać przy tej dyni! Dopóki nie poczuje głodu, żeby ją zjeść! I tak zaczęła się wielostronnicowa opowieść o tym, jak pisklę starało się przetoczyć dynię do swojego stada...

[Gliniany Kolec]

Wieść o dyniach dotarła nawet do Glinianego. Przyszedł więc na miejsce... Dość mroczne miejsce, o którym nawet nie pomyślałby, by je odwiedzić. Podszedł powolutku do tych smutnych, samotnych dyń. Przygarnie jedną, a co! Wybrał swoją dynię: nie była ona największa, raczej średnia... ale miała bardzo ładny kształt i piękny odcień pomarańczowego! Bardzo podobał mu się kolor dyń. No cóż, po prostu wziął pierwszą z brzegu, ale na szczęście okazała się całkiem ładna. Wydawała się być ciężka. Adept pchnął ją lekko. Przy użyciu odrobiny siły toczyła się całkiem ładnie. Ale toczenie jej nie jest chyba dobrym pomysłem – jakieś wzgórze, wgłębienie, dziura... dynia potoczy się sama i roztrzaska się na końcu swej podróży! Mokradło wziął ją ostrożnie na plecy i odszedł.

[Wrzawa Wierzb]

W przeciwieństwie do poprzednich smoków, które odwiedziły to miejsce, Pogorzelisko kompletnie nie wiedział, gdzie się znajduje i nie słyszał o żadnych dyniach. Świątynia tutejszych bogów i czarna dziura ziejąca nieopodal przerażały go, lecz ciekawość była silniejsza – to właśnie ona skłoniła go do podejścia i obejrzenia dokładniej wielkich, pomarańczowych dziwactw.
Wyłupiaste oczy samczyka wręcz rozbłysnęły, gdy do głowy wpadł mu pewien pomysł. Weźmie sobie jedną! Wdrapał się na sam szczyt górki i, trzęsąc się z podniecenia, oparł się całym ciężarem na dyni położonej najwyżej. Z początku ledwo drgnęła, ale zacisnął szczęki i pchnął mocniej. Chwilę mu to zajęło, ale wreszcie znalezisko zsunęło się z czubka, przeturlało nad innymi dyniami i upadło na ziemię... tocząc się dalej. Pogorzelisko, przerażony, zaczął gonić swoją zdobycz i w ten sposób oddalił się od świątyni.

[Jaskiniowy Kolec]

Wiele już przyszło i wiele jeszcze pewnie przyjdzie.
Jaskiniowy nie lubił owoców i warzyw, ale przecież nie będzie wybrzydzał skoro wszyscy dookoła przyjmowali dar od niebios.
On sam nie miał nic do powiedzenia ostatnio na ten temat. Jego wspaniałe polowanie urwało się szybciej, niżby chciał, a teraz jeszcze ta rana...
Kuśtykając po prostu podszedł do kupki dyń i wziął jedną, którą za pomocą maddary przeniósł do swojej groty.
Więcej nie brał, bo wiedział, iż takie łakomstwo nie będzie tolerowane.
Tak więc po zabraniu dyni, po prostu ruszył w stronę swojego leża, nieco kulejąc... Jeszcze długo polować nie będzie mógł...

[Cichy Potok]

Co tu robiło małe, ciche pisklę, ledwo co wyklute? Ano to samo, co wszyscy. Też chciał dynię! Dlatego wiedziony cudownym zapachem nieznanego owocu dotarł aż na tereny wspólne, gdyby jego tata albo mama dowiedzieli się o jego eskapadzie...na pewno nie byliby zadowoleni. Ni mniej jednak Milczący zdołał zabrać jedną z dyń, by tocząc ją przed sobą, doczołgać się do terenów stada Ziemi. No i miał też dynię!

[Pierwotny Instynkt]

Wieści o dyniach dotarły także do Keitha. A znając jego szczęście, jego własne stado prędzej wymrze, niż go nakarmi, więc wolał się zabezpieczyć na przyszłość. W końcu kiedyś będzie polował, a na łowcę nie aspirował, raczej, tak więc mogło się okazać, że któregoś okropnego dnia po prostu nie będzie miał co jeść. Szedł za grupą smoków, w ciszy i spokoju, nie komentując. W zasadzie czuł się strasznie źle, niczym bluźnierca prowadząc się z tymi skrzydlakami. No ale czego się nie robi dla dobra własnego zadu? Niedługo po tym jak przecisnął się między innymi smokami, zobaczył stos dyń. Porwał jedną i zamierzał z nią wrócić do Cienia. Nie chciał tu dłużej przebywać, niż to konieczne.

[Administrator]

Równie niespodziewanie jak się pojawiły, dynie znikły... Czy kiedykolwiek powrócą? A kto to wie!
Grunt, że przynajmniej przez jakiś czas smoki nie musiały martwić się pożywieniem. O ile dynie im w ogóle zasmakują.

[Posępny Czerep]

Pamiętając o pierwszym spotkanym bogu, Chłód postanowił go odwiedzić. Nie zamierzał go prosić, ani podlizywać się mu. Nie był też jakoś wyjątkowo zagubiony. Co więc sprowadzało go w to, niespecjalnie bezpieczne, miejsce? Z pewnością było coś, co go tu przyciągnęło.
Ciężko bijąc wielkimi skrzydłami wylądował niedaleko wejścia, z którego wiała zimna i nieprzyjemna – dla innych smoków – bryza. Sam jednak uśmiechnął się półgębkiem, czując ją na łuskach. Zwinął skrzydła i cierpliwie czekał na zewnątrz. Wiedział, że bóg jest zbyt bystry, by trzeba go wołać jak zwykłego śmiertelnika.

[Ateral]

Od zewnątrz do groty powiał zimny wiatr, będący jakby niemym zaproszeniem do środka. Ale czy Lunarny Kolec je zauważy i je przyjmie? To zależało wyłącznie od młodego Adepta Ognia. Ateral siedział w środku i czekał, w końcu on miał nieskończoność czasu, w przeciwieństwie do smoków...

[Ćmienie Maddary]

A jeśli i jego czas mógł się skończyć...?
Ćmienie poruszała się na trzech łapach. Chodzenie na czwartej sprawiało ból. Rozciągało potężną, wewnętrzną bliznę. Ból sprawił, że łapa przestała być używana. Nawet pół naturalne wygojenie rany nie zapewniało chodzenia. Tak jak czuła ból po tym jak się ocknęła, tak przez cały czas czuła ból podczas chodzenia. Aż łapa była używana coraz mniej i mniej. W końcu zesztywniała. Już wcześniej niewiele było w tej łapie czucia, po tej ranie. Kiedy uzdrowicielka wykorzystała łapę do uratowania życia czarodziejki. Teraz zanikały mięśnie. Wyglądało na to, że przyzwyczaiła się do tego stanu rzeczy podkulając zbędny kikut, jak myślała o owej łapie. Ale tak też myślała o skrzydłach zbyt małych by unieść byka jakim była. W locie była ciężka i szybko opadała męcząc się. A teraz tym bardziej latać się jej odechciewało.
Przystanęła przed grotą. Nie czuła nic. Jej umysł zamknięty był w grubej skorupie jak płód w jaju. Odcięty. Okres prób zaaklimatyzowania się, zdobycia przyjaciół minął. Zamknęła się w sobie tak bardzo, że sama nie umiała otworzyć się przed sobą. Dostrzegła obok Lunarnego. Spojrzała jednak w kierunku wejścia do groty kamiennym spojrzeniem. Na pysku nie miała żadnej emocji. Najprawdopodobniej jak będzie stara nie będzie miała zmarszczek wokół oczu i przy pysku.
– Ateralu? – Zapytała cichym głosem. Najwyraźniej stwierdziła, że bóg wie o jej obecności. Pozostało jeszcze pytanie, czy dopuści ją do siebie, czy też nie. Miała do niego tylko jedno pytanie, na które odpowiedź chciała poznać wiele księżycy temu. Czemu teraz chciała o to zapytać, nie wiedziała.