Bliźniacze Skały

[Niebieski Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na słowo o jedzeniu z groty przywołałem oprawione mięso tura (4/4) i z uśmiechem wskazałem je łapą. W końcu nie mogę pozwolić by ktoś, z Życia lub Wody głodował, a zwłaszcza moja rodzina. Właśnie... czy Iskra wie o Wodzie. Gdy usłyszałem o jej śnie pomyślałem, że pewnie nie. ~ Też kiedyś obawiałem się snu i pewnie twoje długie sny mają swoje podłoże tam gdzie możesz je pokonać. A jeśli chcesz mogę ci opowiedzieć co się działo przez te miesiące.~ Powiedziałem wesoło uśmiechając się do matki.

[Iskra Nadziei]

Kiedy zobaczyła mięso przed sobą, nie potrafiła zahamować swoich dzikich instynktów. Rzuciła się bez namysłu na jedzenie, pożerając je tak, jakby nie jadła wieczność. Kiedy skończyła jeść, już spokojniej się oblizała i z przepraszającą minął spojrzała na syna. -Dziękuję Spojrzała na syna z uwagą. Dawno go nie widziała, a on już był dorosłym starszym smokiem. Poczuła się staro, ale zarazem dumnie, że takiego wspaniałego syna ma. Jednak szybko posmutniała, wiedząc że to nie jej zasługa. Wciąż winiła się za to że nie było jej tyle czasu i że była beznadziejną matką, która zaniedbywała swoje pociechy i nie było jej wtedy kiedy jej potrzebowały. -Z chęcią dowiem się co tym razem mnie ominęło.-powiedziała melancholijnym głosem.

[Niebieski Kolec]

Czy dziwnie się poczułem widząc jak Iskra je, to znaczy pochłania tura w zatrważającym tempie? Oczywiście, że nie. W końcu była głodna, więc jest to do wybaczenia. Z uśmiechem zacząłem wspominać wszystko co dobre miało miejsce przez ten czas, ale też o tych nie zbyt dobrych wydarzeniach. ~ A więc najpierw znów zostałaś babcią. Twój wnuk jest łowcą stada... Stada, które dopiero zaczęło swój żywot, ale tobie pewnie jest znajome. Udało nam się odnaleźć syna Lilii. Czeka nas też wojna... Uskrzydlony i Świt uciekli do cienia, który wraz z ogniem chcę podbić Życie.~ Powiedziałem kończąc w zamyśleniu. Miałem nadzieję, że wszystko dobrze się skończy...

[Iskra Nadziei]

Spojrzała niedowierzaniem na syna. Znów babką? Ojej, a nawet nie poznała wcześniejszych wnucząt. Musi to wszystko nadrobić. Wtem znów odzyskała chęci do życia, nie tak od razu oczywiście. Jednak wiedziała jaki ma cel, musi znów stawić czoło życiu i dać rade, dla nich, już nie dla siebie.
-Muszę zobaczyć znów wszystkich, puki mam jeszcze czas. Łowcą stada? Jestem dumną babcią -uśmiechnęła się lekko z zamysłem. -Mówisz o wodzie? Woda powstała? Naprawdę? -zamyśliła się wspominając o chwilach pisklęcych, gdzie znajdowała się właśnie w stadzie wody. Jednak to już nie ta sama woda, bo stado tworzą smoki, nie terytorium -To bardzo wiele się zmieniło, dużo mnie ominęło jak widzę. – spuściła łeb i zaczęła rysować coś na piasku, aby zająć czymś rozbiegane myśli.

[Niebieski Kolec]

Uśmiech nie schodził mi z pyska. W końcu pomogłem matce, a myślałem, że odeszła... Cóż chociaż tyle szczęścia możemy doznać w tych niespokojnych czasach. ~ Na pewno ich poznasz. Ale jak będziesz chciała poznać wszystkich to może być trochę trudno. Masz wnuki w końcu aż w trzech stadach. Mogę cię o coś poprosić?~ Spytałem z wesołym uśmiechem.

[Iskra Nadziei]

Uśmiechnęła się lekko, nie spodziewała się że będzie miała tyle wnuków. Choć sama miała sporo potomstwa, to jednak wiele z nich odeszło, zbyt wcześnie. -Trzeba by było zrobić jakieś wielkie spotkanie rodzinne, dobrze by było żeby każdy znał wszystkich członków rodziny. Oczywiście że możesz poprosić o co tylko zechcesz. -powiedziała z lekkim oburzeniem. Przecież jest jego matką, która pomoże ze wszystkich sił dla syna.

[Niebieski Kolec]

Pomysł o rodzinnym spotkaniu, ba! można nawet powiedzieć pikniku wydał mi się wspaniały. Tylko czy jest miejsce, które pomieści całą naszą olbrzymią rodzinę, która prawdę mówiąc zaczęła się od małego szaro/złotego jaja... Ode mnie... ~ Oczywiście ten pomysł jest świetny. Jeśli chcesz mogę popytać się tych co są w Wodzie, a ty porozmawiaj z tymi z Życia; Chcę poprosić cię o coś bardzo ważnego{. No bo widzisz zakochałem się... Nie wiem czy z wzajemnością, ale pamiętasz Aluzje prawda? Wydrapała mi ślepia i... i... zabiła Aille. Dwa razy... Na szczęście Ateral był łaskawy i pozwolił jej żyć dalej. Jednak Aluzja zrobiła jej dokładnie to samo co mi. Ona ma takie same blizny... jak ja. Obiecałem sobie i jej, że nie pozostanie w takim stanie jak ja wtedy dłużej niż cztery księżyce. I oto właśnie chcę cię poprosić... Czy mogłabyś poszukać wśród smoków Życia onyksów.~ Powiedziałem co jakiś czas drżącym głosem.

[Keri]

It is tajm for medżik! Ig przylazł na umówione wcześniej spotkane z nauczycielem, znowu chciał się czegoś uczyć. Czy ten pisklak w ogóle śpi? Takie durnoty nie przewijały się przez łeb młodego smoka, jest w pełni sił, zdrowy i gotowy do akcji. I głodny, bardzo głodny. Ig przysiadł sobie koło skałek i zaczął zastanawiać się nad tym, co to właściwie jest magia. I gdy tak się zastanawiał, stwierdził, że na brodę Immanora, nigdy tego sam nie ogarnie, pozostało mu więc czekać na biednego nauczyciela, którego będzie zamęczał.

[Trzy Odcienie]

Odcień nie przepadał za magią. Może kiedyś gdy wydawała mu się taka wspaniała i potężna. Bzdury. Była jak zwierzę które jest uparte i nie da sie nigdy okiełznać. Duży łowca z licznymi, cienkimi nacięciami na ciele dość szybko zauważył smoka któremu miał pomóc. Kuroi jako tako uczyć nie mogła, miała na głowie pisklaki. Kto jeszcze prócz niej jest magiem w Ogniu? Cóż.. Runa. Ktoś jeszcze? Nie przypominał sobie. Wylądował przed nieznanym pisklęciem i przedstawił się – Jestem Trzy Odcienie, łowca Ognia. Powiesz czy wiesz cokolwiek o magii?– jeżeli Ig chciał się tego uczyć musiał cokolwiek wiedzieć o tyk czego chciał sie pouczyć. Odcień liczył na szybką naukę. Cierpliwość to on miał teraz tylko do rodziny i polowań.

[Keri]

– Magia to umiejętność kontrolowania mocy, którą posiada każdy smok, w celu zaatakowania kogoś, obronienia się, lub tworzenia rzeczy aktualnie potrzebnych. Nie wiem jak działa, tam skąd pochodzę, informacje na jej temat były tajne, a czarodziejami zostawały smoki z jednego rodu szamanów. Niemniej chciałbym się jej nauczyć, w szczególności tej obronnej. – Ig powiedział wszystko, co do tej pory dowiedział się o magii. Nie była to wiedza na jakimś niesamowitym poziomie, ale chyba Odcień nie będzie miał mu tego za złe. W końcu skąd miał zdobyć informacje, jak nie właśnie od nauczyciela.

[Trzy Odcienie]

Odcień usiadł i rozłożył lekko skrzydła, wysłuchując odpowiedzi młodego smoka. Chwila, nie przedstawił się, tego łowca nie lubił – Jak się nazywasz?– zapytał się. Pp uzyskaniu odpowiedzi kontynuował – Dobrze. Do magii potrzebne jest wpier skupienie. Oczyść umysł ze wszystkich emocji i skup się, niech nic nie wtrąca cię z równowagi

[Keri]

– Jestem Ig, panie. – Odparł pisklak krótko. Co do polecenia Odcienia to dwa razy nie trzeba było tego powtarzać. Ig momentalnie zamarł i rozluźnił się, łapy zachowały tylko tyle siły, aby utrzymać go w pozycji siedzącej, skrzydła opadły, ogon też. Wyeliminował wszystkie niepotrzebne ruchy, nie myślał już o niczym, nagle nieistotne stały się dla niego wydarzenia z przeszłości, długie księżyce treningów były niczym, a inne smoki, które poznał, wydały mu się niepotrzebne... Zamknął swoje zielone oczy... A kiedy je otworzył, na chwilę potem, były szare. Odwrócił powoli głowę i spojrzał na nauczyciela. Jego oczy nie wyrażały kompletnie nic, nawet przywrócenie na powierzchnię twarzy pytającego grymasu, kosztowało Iga sporo wysiłku. Chyba miał zadatki na czarodzieja, szkoda że prawdopodobnie nigdy ich nie wykorzysta...

[Trzy Odcienie]

Odcieniowi zdało się, że Ig zbyt szybko dał mu znać że już jest skupiony. To zazwyczaj trwało dłużej u każdego kto nigdy w życiu nie korzystał z magii. No ale może ten tutaj to faktycznie jakiś "urodzony" czarodziej – Teraz zamknij oczy i sięgnij w głąb siebie aby poszukać źródła magii czyli maddary. Może ona mieć każdą formę, od kuli do drzewa czy smoka. Jak będzie wyglądać zależy od ciebie. Kiwnij łbem jak już ją znajdziesz ale uważaj aby po drodze się nie zgubić– powiedział to trochę żartobliwie aby zobaczyć czy nadal jest pusty od emocji i nie da się rozśmieszyć.

[Keri]

Lekki ruch prawym uchem był jedyną oznaką, że Ig kontaktuje, ale jak skupienie wychodziło mu dobrze, tak ze znalezieniem źródła maddary miał problem. Sięgnąć wgłąb siebie... Pisklak umysłem przeszukiwał każdy milimetr sześcienny swojego ciała, płynął żyłami wraz z krwią, krążył w płucach wraz z powietrzem, obiegał całe ciało jako impuls nerwowy, aby tylko znaleźć coś innego niż wszystko, nic takiego jednak się nie pojawiało. Sprawdził każdy kolec, zaglądnął pod każdą łuskę, obejrzał dokładnie swoje lekkie i puste w środku kości na skrzydłach, może w nich coś się kryje? Wreszcie wraz z cząsteczkami kurzu znalazł się w żołądku i już, już miał ochotę się poddać, już chciał wykrzyczeć na całą Barierę, że to niewykonalne, gdy nagle... Ujrzał ją, kula zielonobłękitnej, kłębiącej się energii, wyglądająca trochę jak chmura w przyśpieszonym tempie... Zaraz? Kula? Nie, może w pierwszej chwili wyglądała jak kula, teraz Ig oczyma umysłu wyraźnie widział jej kształt. Była to niewielka, płonąca sosna. Resztką świadomości, pisklak powstrzymał się od popełnienia poważnego błędu polegającego na wybudzeniu się z tego osobliwego transu i skakaniu z radości. Zamiast tego, ponownie ruszył lewym uchem, a jako produkt uboczny, końcówka ogona lekko zadrżała. Miał nadzieję, że Odcień zrozumie przekaz... O ile jeszcze nie zasnął.

[Trzy Odcienie]

Smok liczył w tym czasie łuski na swoim ogonie a potem gapił się bezmyślnie na łeb Ig'a. Analizował jego kolory. Bardzo ładny miał odcień tego błękitu i ten taki....beżowy? Niemniej kiedy zauważył ruch uchem i poczuł też lekkie wibracje maddary powiedział – Musisz wpierw się nauczyć tworzyć podstawowe rzeczy. Stwórz więc kulę światła. Najważniejszą rzeczą są szczegóły. Nadaj jej kolor, wielkość, ciężar, ciepło, zimno. Czy jest stała czy może to coś przypomina ducha i nie da się jej wsiąść do łapy? Jej powierzchnia jest gładka czy może jakieś zagłębienia? Odbija światło a może całkiem je pochłania? Musisz po prostu uwzględnić wszystko w wyobraźni. Na końcu wyobraź sobie gdzie ma sie pojawić. Jeżeli i to będziesz mieć, trzymaj w głowie ten twór i ostrożnie zaczerpnij maddary, przelej ją w twór. Uważaj aby nie przesadzić z ilością i żeby nie była za mała– Mlasnął jęzorem i czekał na pojawienie się tworu.

[Keri]

Ig wyobraził sobie słońce... Jakie to jest wielkie? No... wielkości arbuza, taką też wyobraził sobie kulkę, zważył ją w myślach, będzie jak ten dziwny kamień, na który ostatnio natrafił (około 2,2kg), wyobraził sobie, jak podchodzi do kulki, a ona... no właśnie, nie grzeje, wręcz pochłania ciepło, ot taka sobie zimna kulka, w dotyku trochę jak skały przy wodospadzie, zimna i z jednej strony trochę chropowata bo kamień nigdy nie jest idealne gładki, z drugiej strony można po nim spokojnie przejechać łapą i nie czuć nic oprócz przyjemnego chłodu i równie przyjemnego drapania. Teraz kolor... skoro w dotyku jest jak skała to niech na oko będzie jak woda, niech się mieni na niebiesko i puszcza figlarne błyski do każdego, niech będzie jasna jak woda w pełnym słońcu. Wreszcie, gdzie się pojawi... Niech się pojawi przed nauczycielem, na ziemi, w zasięgu jego łap, myślami przywołał sobie tamto miejsce, wyobraził sobie leżącą na nim kulę, po czym... Ile by tu przelać magii? Ig ułamał jedną gałąź ze swojej maddarowej sosenki i przelał ją w twór, cały czas skupiając się na nim. Znowu ucho lekko mu drgnęło, prawdopodobnie wyrywając Odcień z zamyślenia lub pasjonującej obserwacji życia intymnego mrówek z pobliskiego mrowiska.