Gorąca zatoczka

[Niegasnąca Iskra]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Teraz pozostało tylko przekazać dalszą część nauki. Nie za skomplikowaną, można rzec. – Aby lecieć do przodu musisz się lekko przechylić, aby twoje ciało, w porówaniu do ziemi, tworzyło delikatny skos. W dodatku, musisz zmieniasz ustawienie skrzydeł na takie, które by zgarniało powietrze ku ziemi. Po prostu, przekrzywiasz skrzydła wokół własnej osi trochę ku dołowi – i tak też zrobiła. Pochyliła się do przodu, ale nie aż tak, aby móc zapikować w dół i momentalnie zmieniła ustawienie skrzydeł, aby lecieć do przodu. – Kiedy chcesz się zatrzymać, odchylasz się do tyłu – choć tego ostatniego nie zamierzała wykonać i tak to powiedziała.

[Zabójczy Umysł]

Zrozumiałam polecenie, i to w lot. W zasadzie, kiedy leci się do przodu, inaczej nie da się trzymać skrzydeł, więc to także mogłam sobie uświadomić. No ale nie uświadomiła, a poza tym, jakoś nie miałam ochoty bawić w metody prób i błędów. Cóż, takie jest życie, czyż nie? Pasmo zwycięstw i porażek, choć oby tych ostatnich było jak najmniej. tfuuu! Wogóle żeby ich nie było. Pochyliłam się więc do przodu, ustawiając się tak jak chciała tego Niegasnąca, czyli po skosie. Ani nie za głęboko, ani także za płyko. Ot, w sam raz.Skrzydła zaś miałam tak ustawione, aby móc lepiej zagarniać powietrze. I caly czas parłam do przodu, równomiernie machając skrzydłami, do przodu i to tyłu. Tak jak na początku tej lekcji. Ok, to teraz czas na hamowanie. Spokojnie, bez żadnych gwałtowności, które spowodować mogły utratę równowagi, odchyliła szyję, łeb, i ogólnie całe ciało, w tył. Co za tym także idzie – i jej skrzydła ustawiły się inaczej. Machnęła nimi lekko, by już całkowicie zatracić prędkość, choć oczywiście wciąż musiała od czasu do czasu ruszać kończynami, jeśli chciała utrzymać odpowiedni poziom i równowagę. A później ... Później już tylko czekała na polecenia.

[Niegasnąca Iskra]

Kiedy tylko Chochlik znalazła się koło niej, machnęła kilkakrotnie skrzydłami, nieco się rozpędzając.
– A teraz skręcamy. jeśli chcesz skręcić w prawo, prawe skrzydło obniżasz w dół lub je zginasz, natomiast lewe zadzierasz maksymalnie ku górze. Ogon przerzucamy na drugą stronę, dla zachowania równowagi. Niektorzy przy tym manewrze, pochylają się w stronę skrętu. – oznajmiła donośnie, po czym zaprezentowała to co powiedziała. Czyli skręciła. W lewo. Lewe obniżyła, prawe wyprostowała, a ogon przerzuciła na drugą stronę, na prawo.

[Zabójczy Umysł]

Uhu! Będzie fajnie! Gdybym była na ziemi z pewnością przestąpiłam bym z łapy na łapę, parodiując tym samym ludzkie klaskanie. To był jedyny manewr w tej całej nauce, który mi się podobał. Ślepia mi żywo zabłysły, zaś na mym pysku pojawił się lekko uśmiech. Co prawda aktorski, ale jednak. No, przynajmniej ładnie się to wszystko komponowało ze sobą. I uśmiech i spojrzenie. Majesztyk. Ha! Pora na ten zakręt Powtórzyłam sobie w głowie wskazówki Niegasnącej Iskry, bo choć ją słuchałam, to i tak bardziej skupiałam się na bacznym obserwowaniu jej ruchów. Machnęłam, tak jak ona, skrzydłami – z werwą – po po czym nachyliłam się do wewnętrzej strony zakrętu, ustawiając odpowiednio skrzydła. W zasadzie to, zrobiłam to niemal równocześnie, ale ciii .. Nikt o tym nie musi wiedzieć. Niech to pozostanie tajemnicą. Tajemnicą zawodową. Lewe skrzydło nieco obniżyłam, zaś prawe wyprostowałam – maksymalnie. Mój ogon pomknął w przeciwną stronę, zachowując równowagę ciała. Resztę zrobił sam wiatr, gładko pchając mnie w stronę wybranego przez siebie kierunku. Chociaż, z tym popychaniem to troszeczkę przesadziłam, no ale cóż. Slowo się rzekło. Lecę bo chcę, bo Życie jest złe .... Yeah. Kiedy już skręciłam, wyprostowałam tułów i natychmiast ułożyłam skrzydła równo, machając nimi miarowo. Wisiałam w powietrzu jak koliber, ze świstem przecianając powietrze. Góra, dół, góra, dół ... W mych ruchach próżno było szukać jakiejś szarpaniny, gwaltowności, paniki. Nie, u mnie wszystko było wykonane poprawnie. Jakby z inteligencją? Taaaak!

[Niegasnąca Iskra]

Pokiwała powoli łbem. Dobrze. Czas więc przejść do ostatniego etapu. – Dobrze. Teraz lądowanie. Jednym z najprostszych sposób jest kołowanie. Lecisz po spirali. Zataczasz koła, coraz mniejsze i coraz bliżej ziemi. Tuż nad nią wyciągasz łapy i składasz skrzydła. – objaśniła, sama prezentując o o czym mówiła. Wygięła tułów tak, by okręgi które będzie zataczała, były płynne, ustawiła skrzydła pod odpowiednim kątem, lekko w dół. Ogon odchyliła trochę w przeciwną stronę, by utrzymywał równowagę jej ciała. Zaczęła machać skrzydłami nieco szybciej, zaczynając robić całkiem sporawe koło, które przechodziło w mniejsze i w mniejsze. Kiedy była już dostatecznie nisko, wyciągnęła ugięte mocno łapy i zwinęła skrzydła, lądując miękko na ziemi. najpierw przednie, potem tylne.

[Zabójczy Umysł]

Jakby przeczuwając, że to koniec, od razu zaczęłam wykonywać ćwiczenie, kiedy tylko ognista skończyła mówić. Uważnie słuchałam i uważnie miałam także wykonać swój manewr. Z miejsca, nie dodając niczego od siebie, żadenego dodatkowego machnięcia do przodu, wygięłam ciało w łuk w lewa stronę, zaś ogon niemal automatycznie przerzuciłam na drugą stronę. Lewe skrzydło obniżyłam i złożyłam lekko, prawe zaś rozprostowałam na pełną rozpiętość i uniósłam wyżej, przechylając się w odpowiednia stronę. Przy okazji pochyliłam się przy tym lekko w przód, zmieniając tym samym ustawienie kąta ułożenie swoich skrzydeł, aby lecieć niżej. Niby pełne koła, ale jednak nie do końca. Czemu? Bo ich nie łączyłam ze sobą. Kiedy zbliżałam się do połączenie, obniżyłam swój lot. I tak za każdym razem. W końcu, gdy byłam już wystarczająco nisko, aby bezpiecznie wylądować, wyciągnęłam przed siebie łapy, przygotowując się do lądowania. Od razu je także ugięłam, aby zamortyzować swoje opadnięcie. Gdy tylko postawiłam przednie łapy na ziemi, śniegu znaczy, automatycznie złożyłam skrzydła. Docisnęłam je także mocno do ciała. Ułożenie? Przy bokach, barkach konkretnie. Na koniec, dorzuciłam do nich zadnie łapy. Z mych trzewi wydobyło się ciche parsknięcie. W końcu na ziemi. Chwilę później, spojrzałam w kierunku ognistej. Nie pytałam, po prostu patrzyłam. Co teraz?

[Zuchwały Kolec]

Zuchwały cały czas był podenerwowany, jednak dopiero po chwili, uśmiechnął się lekko. No...nie było tak źle, woda stawała się coraz przyjemniejsza. Był już głęboko, ale jeszcze udawało mu się dotknąć piaskowego podłoża. Na słowa Uzdrowiciela, uśmiechnął się lekko odwzajemniając delikatny uśmiech.
W sumie miał rację. Najgorsze było za nim, teraz czekało go tylko swobodne pływanie po wodzie. Nic trudnego, prawda? Samczyk słuchał jego słów z lekkim uśmiechem. A więc czas zaczynać.
Odbił się od podłoża, machając przednimi i tylnymi łapami na przemiennie by czasem się nie utopić. Palce miał złączone, wodę wypychał pod i za siebie. Ogon był w prostej linii z kręgosłupem, który służył mu za pomniejszy ster.Był prosty i maksymalnie luźny, skrzdyła były przyciśnięte do boków. Głowę miał uniesioną ku górze, wykonywał pełne ruchy. Oczywiście, nie zapomniał też o oddychaniu. Uśmiechnął się lekko do samca, po czym przepłynął kawałek. Czując podłoże dotknął go i znowu odbił się i ustawił we wcześniejszą pozycję.
– To nie takie złe. – Mruknął do niego, patrząc w jego kierunku.

[Bremor]

Poświata uginał łapy, aż całkowicie opadł na dnie, a znad powierzchni wystawał tylko jego łeb. Jego oczy cały czas obserwowały Zuchwałego.
– I niezwykle przydatne – uśmiechnął się do młodszego samczyka. – Umiesz już płynąć do przodu. Czas najwyższy, żebyś nauczył się też skręcać. Ale to akurat bardzo proste i bardzo przypomina skręcanie podczas biegu. Czyli płynąc i chcąc skręcić na przykład w lewo, musisz lekko się pochylić w tamtą stronę, a łapami masz machać pod takim kątem, żeby wypychać wodę trochę na prawo. Pomocne w tym ci będzie zgięcie ciała w łuk w lewą stronę, ogon posłuży ci jako dodatkowy ster...
Po tej krótkiej instrukcji zamilkł. Wiedział bowiem, że nadmiar gadania może wprowadzić zamęt w głowie nawet najbystrzejszego ucznia. Poświata wcale nie czuł się nauczycielem, a Zuchwałego traktował bardziej jako znajomego, niż tymczasowego ucznia. Znajomości nawet w obcym stadzie, a może tym bardziej?

[Zuchwały Kolec]

Zuchwały słysząc kolejne polecenie, uśmiechnął się lekko do Poświaty i zabrał się za jej wykonywanie. Lekko się pochylił w lewą stronę, a łapami machał pod takim kątem, żeby wypychać wodę trochę na prawo. Ciało było zgięte w łuku w lewą stronę, ogon posłużył mu jako dodatkowy ster. Tak więc skręcił w wybranym kierunku.
Szybko jednak skręcił w prawo, zamieniając jedynie strony. Było to łatwe, toteż Kolec uśmiechnął się zadowolony do niego, obserwując jak gładko mu to idzie.
Cóż, znajomości...Zuchwały nie nadawał się na przyjaciela, choć...czasami bywa różnie. Nigdy nie mów nigdy.

[Bremor]

Poświata obserwował uważnie Zuchwałego. Dobrze, że samczyk nie wiedział, że nie miał już gruntu pod łapami, a może wiedział? Może obecność Białej Poświaty sprawiała, że wyzbył się lęków. Poświata miał jeszcze jedno zadanie dla Zuchwałego.
– A teraz ostatnie ćwiczenie... Nabierz powietrza do płuc i wstrzymaj oddech. Następnie pochyl się w dół i zanurz się pod wodę. Najpierw głowa, a potem reszta ciała. Pod wodą nie machaj łapami ciągle. Używaj ich jedynie do nagłych zwrotów, wykonując mocne zamachy w tył. Natomiast ciałem wykonuj ruchy na boki. Podczas takiego ruchu, największą pracę wykonuje twój ogon, który jest przedłużeniem ruchów, które inicjuje głowa. Pod wodą możesz otworzyć oczy, żeby widzieć, czy nie masz przed sobą jakiejś przeszkody. Głębokość regulujesz ruchami głowy, a potem reszty ciała w górę i w dół.
Gdy skończył mówić powstał z wody i wyszedł na brzeg. Rozgrzane ciało białego smoka parowało intensywnie. Acz do czasu, kiedy otrzepał się z resztek kropel, które spływały po gładkich łuskach.
Poświata usiadł na trawie tuż przy brzegu zatoczki i skierował swój wzrok na płynącego samczyka.
– Jeśli się boisz, możesz wyjść na brzeg, ale jeśli spróbujesz, może pomoże ci pokonać strach, wiadomość, że to ty decydujesz co się dzieje z tobą pod wodą, a nie woda.
Uśmiechnął się pokrzepiająco do pustynnego smoka.

[Niegasnąca Iskra]

Wzrok skrajnej dużo mówił, nawet za dużo.
– Skoro poznałaś już lot, to pora zabrac się za skradanie. Na pewno ta umiejętności Ci się przyda, o ile nie zechcesz korzystać z zapasów Łowców, wtedy po prostu jest niepotrzebna – zaczęła wolno, czekając na reakcję Chochlika. Spodoba jej się, czy się nie spodoba? – Wiesz może po co smoki się uczą tej umiejętności? – zapytała, przekrzywiając głowę na bok.

[Zabójczy Umysł]

Skradanie? Hm. Trzeba przeanalizować znaczenie tej umiejętności. Skradanie! na pewno trzeba się do czegoś skradać, to na pewno. Zresztą sama nazwa już na to wskazuje, ale do czego? Hm. Tu może być nieco gorzej, bo skradać się można praktycznie do wszystkiego i do niczego, ale odpowiadając na jakieś pytania, należy tak formować swoje słowa, aby nie wyjść na głupka, ale na kogoś mądrzejszego, od innych, oczywiście. Do czego można się skradać? An przykład, do motylka się można skradać, do kupki liści mozna się również skradac, ale to chyba nie jest właściwa odpowiedzieć. Przekrzywiłam głowę, tak jak starsza smoczyca, unosząc jeden kącik pyska ku górze, ściągając kilka mięsni, które u człowieka odpowiadają za ruchy brwi, w dół. Ok. Trzeba rozwiązać tą zagadkę. Jak najszybciej. Hm. Zastanówmy się. Na pewno, dorosły smok, taki jak ta ognista, nie będzie się przecież skradać do czegoś tak banalnego jak motylek. Nie. To nie było by zbyt mądre, nie z pewnością nie mądre. Może do tych drapieżników i zwierząt łownych, o których wspominał Przywódca Wody? One przecież dają jedzenie. Tak, na pewno. Ah, główka pracuje, czyż nie? ]– Smoki uczą się tej umiejętności, aby móc podejść do zwierzyny, obojętnie jakiej, bez zwrócenia na siebie szczególnej uwagi – specjalnie użyłam pełnego zdania, aby moje słowa zabrzmiały jakoś zgrabnie. I mądrze, przede wszystkim.

[Niegasnąca Iskra]

Skinęła z uśmiechem głową, zgadzając się ze słowami Chochlika. Dobrze. – A wiesz, może jak nalezy się skradać, aby zwierzyna Cię nie dostrzegła. Chodzi mi o czynności, które musisz wykonać.
Nie było to jakieś skomplikowane pytanie, ale bardzo wazne. Wystarczyło nieco pomyśleć.

[Zabójczy Umysł]

Pomyśleć? Nieco? No tak, trzeba było tu pomyśleć, ale właściwe rozwiązanie nasuwało się samo. I dlatego tez, moje domysły było równoznaczne z moimi słowami. Innej opcji po prostu nie ma. I być nie może. Moja końcówka ogona drgnęła nieznacznie, ot po prostu. – No ... skoro ta zwierzyna ma ślepia to powinno się tak do niej podkradać, aby mnie nie zauwazyła. Nie wiem. Może trzeba się chować? idźmy dalej. Skoro ma nozdrza, działające tak jak nasze, to na pewno wyczuła by mój zpach, tak jak ja wyczuwamy inne smoki, i inne, dziwne rzeczy. A więc, musze iść tak, aby mnie nie wywęszyła. No i uszy. Tutaj również trzeba uważać, bo każdy podejrzany, przypadkowy, ruch, sprawiłby, że zwierzyna by się spłoszyła lub stała się bardziej czujniejsza. Czyli? Uważam na to, co mam pod łapami. I może być jeszcze jedno, tak stawiamy łapy, aby poruszać się jeszcze ciszej niż normalnie – zakończenie podsumowałam uśmiechem. Zbyt szerokim, i zbyt wyszczerzonym, aby można go było traktować normalnie. Po smoczemu. Argh. To musiało dać jakiś efekt, pozytywny efekt.

[Niegasnąca Iskra]

Ognista skinęła głową. – Bardzo ładnie, ale co nieco, jestem zmuszona uzupełnić. – Do tego co już powiedziałaś, dodałam bym też cichy, rytmiczny oddech; pilnowanie wiatru, nie może on wiać od Ciebie; pilnowanie sylwetki, którą poznasz za chwilę, korzystanie z otoczenia – musisz się chować przed wzrokiem zwierzyny, płynne ruchy, jeśli zwierzyna okazuje oznaki zaniepokojenia, musisz się zatrzymać i znieruchomieć, potem, gdy straci czujność, ruszasz dalej; idziesz równym tempem, nie za szybkim i nie za wolnym, i to chyba będzie tyle – zamyśliła się na chwilę – Tak. To by było na tyle. To teraz postawa, przybierz ją, proszę – i jak na zawołanie, przybrała właściwą pozycję. Łapy ugięte i rozstawione, łeb na lini z kręgosłupem, ogon uniesiony, skrzydła dociśnię te do ciała, szyja wyciągnięta do przodu ...

[Zabójczy Umysł]

Hy? Znowu ta udziwiona pozycja? Nie można było by się podkradać normalnie? Oczywiście, z ugiętymi, rozstawionymi łapami, ale ta wyciągnięta szyja do przodu i łeb zrownowany z kręgosłupem? Czyżby to był trening biegu? Nie. Na pewno to jest trening skradania, ale po co ta sylwetka do biegu? No bo to była sylwetka do biegu, przecież. Pamięć mnie nie mogła mylić. To na pewno była ta sylwetka. Łypnęłam więc podejrzliwie na ognistą, próbując dostrzec w jej mimice, spojrzeniu, jakieś ślady ... no właśnie jakie ślady? Kpiny, przedrzeźniania? No nie ważne. Nie. Jej ślepia były czyste, o ile mozna było to tak podsumować, więc ... to jednak jest pozycja do skradania. Właściwa pozycja do skradania. Litości! Przewróciłam szybko ślepiami, wydając z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, zabierając się, jakby od niechęcenia, pozycję, którą pokazała mi starsza smoczyca. Zaczęłam najpierw od ustawienia łap, które ugięłam mocno w stawach kolanowych, dla lepszej amortyzacji oraz miękkości w ruchach. Dwa pazury, no może trzy, dzięki temu ugięciu, dzieliły mój brzuch od ziemi. Skrzydła mocniej docisnęłam do ciała, ale nie aż tak, aby czuć jakiś dyskomfort. Jeszcze tego mi trzeba było. No naprawdę. Pfff ... Ogon miałam już uniesiony, więc go tylko nieznacznie podniosłam, ale tak jak w przypadku skrzydeł, także i tutaj, nie zamierzałam przesadzać. To byl mój ster, który miał tylko jedno zadanie. Pomagać w utrzymaniu równowagi, i dlatego też, powinien on być w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Łeb obniżyłam tak, aby zrównać go z linią kręgosłupa. Co jeszcze? Aha! Szyja. No tak, trzeba było ją wyciągnąć do przodu. Ale czy mocno do przodu, czy tylko nieco? Hm, dobre pytanie. Postawmy na równowagę, nie za mocno i nie za słabo. Równowga musi przeciez być, czyż nie? Kolejne, tym razem nieco zezowate, łypnięcie ślepiem w stronę czarodziejki. Ok?

[Niegasnąca Iskra]

Niegasnąca zamiast odpowiedzieć, stworzyła namiastkę lasu, z kamieniami, z krzakami, z drzewami, z powalonymi pniami. Mozna było tutaj także dostrzec szyszki, kamyczki, gałązki. Mniej więcej, w połowie tegóż lasu, stała sarna, ustawiona bokiem do Chochlika. Od czasu do czasu podnosiła ona łeb znad ziemi, znad trawy, którą jadła, rozglądając się na boki. Czyżby coś przeczuwała? Być może. Chcąc sprawdzić wiedzę pisklęcia Ziemi, stworzyła iluzyjny wiatr, który wiał od strony niewielkiej smoczycy. Gestem pyska wskazała samicy sarnę. Do dzieła.

[Zabójczy Umysł]

Przeniosłam swe spojrzenie ze smoczycy na sarnę, oceniając pozycję na której się znalazłam. Pierwszy problem, wiatr! Trzeba się go pozbyć i to jak najszybciej. Dlatego też, spokojnym krokiem, na miękko ugiętych łapachm zamierzałam zajść ją po okręg. Nigdzie mi się nie spieszyło, po raz, że pośpiech jest złym doradcą, a dwa, jakoś mi się nie chciało iść szybciej. Choć, trzeba przyznać, że wlec się także nie zamierzałam. I co z tego wynika? Ano to, że szłam, po prostu, równym, miarowym krokiem, tyle, że nieco szybszym. Ale na pewno nie biegłam! Co to, to nie? Jeszcze bym się wywaliła albo kij wie? Ok. Zostańmy jeszcze przy łapach. Starałam się kłaść każdą łapę tak, aby zewnętrzna część była ustawiona trochę bokiem do podłoża. Po czym, przed samym opuszczeniem łapy na ziemię, unosiłam się lekko na palcach drugiej łapy, aby móc delikatnie opuścić drugą łapę, bez wyraźnego tapnięcia? Niemożliwie? A jednak! U mnie wszystko jest możliwe! Nooo, ale skoro się jest niewielkim smokiem, i w dodatku drzewnym, to takie rzeczy, tfuuu, umiejętności, są po prostu chlebem powszednim. Od czasu do czasu, zerkałam kątem dwukolorowych ślepi na ziemię, sprawdzając, czy na drodze nie czai się żadna zdradziecka gałązka sterta liści, jakiś kamyk ... Utrzymanie odpowiedniej pozycji, która miałam od początku, miało sprzyjać temu, żebym nie zahaczyła się przypadkiem, o jakąś wystającą gałąź przy mijaniu krzaków ... Krok za krokiem, łapa za łapą, aż półokrąg udał mi się znakomicie.Oddech miałam równy i cichy. Dostosowany do moich kroków. Cichych, zabójczych ... Idealnych! Starałam się poruszać w cieniu, aby jak najmniej promieni słonecznych do mnie docierało. Cały czas korzystałam z krzaków, pni, jako osłony, a jeśli takowych nie było zamierałam w bezruchu, jeśli sarna stawała się zaniepokojona lub rozglądała się dookoła. Chociaż, to i tak byla by skrajna sytuacja, ale .. lepiej uważać. Czemu? Bo wciąż można było mnie wziąść za zająca, nieco większego, a królików raczej nikt się nie boi. brutalne ale prawdziwe, niestety. Cały czas zachowywałam łowiecką pozycję, zbliżając się do powoli aczkolwiek i systematycznie do ofiary. Do sarny, jeśli ofiara brzmi nieładnie. Starałam się dotrzeć jak najbliżej,

[Niegasnąca Iskra]

Gestem łapy nakazała Chochlikowi wrócić do siebie. Kiedy ta tylko do niej podeszła, przeszła do nowej nauki. Swoją iluzję, oczywiście, odwołała. – Zaczniemy teraz naukę obrony i ataku, a możemy przejść do czegoś nowego – zaproponowała, wpatrując się uważnie w młodą adeptkę. Jak na razie, Chochlik, nie miała jakiś konkretnych predyspozycji, które by jej powiedziały jakim stylem będzie się posiłkować, ale być może to była tylko ta faza tymczasowo. – Wymień mi, proszę, wszystkie słabe punkty na ciele smoka, jakie znasz – poleciła smoczycy, natychmiast przechodząc do nauki.

[Zabójczy Umysł]

Zauważywszy gest smoczycy, natychmiast do niej poczłapałam, nie zawracając sobie głowy tym, co działo się za moimi plecami. Wykonałam już swoje zadanie, i to dla mnie było najważniejsze. Reszta mnie nie interesowała. Egostyczne pobudki? Być może, a być może miałam taki dziwny kaprys. Kto to wie. Smoczyce zmienne są. Słabe punkty na ciele smoka? Hm. Zastanówmy się. Wysłuchawszy polecenia starszej, wspięłam się na zadnie łapy, aby lepiej przyjrzeć się swojemu ciału. Znałam swoje ciało, nawet lepiej niż nikt inny, ale jakoś nigdy się nie zastanawialam nad słabymi punktami. – Może brzuch, choć wydaje mi się, że owszem jest on słabym punktem, ale tylko wtedy gdy stoję tak jak stoję. Czyli na dwóch łapach. Chociaż? Ja jestem dość mala, więc bez problemów mogą zaatakować czyjś brzuch. – przeniosłam swoje rezolutne, inteligentne spojrzenie na swoje łapy, te przednie. I je także zaczęłam uważnie oglądać. W końcu, stwierdziłam, z błyskiem w ślepiach – łapy także mogą być słabymi punktami, ale tylko tutaj – wskazałam lewą łapą na pachwinę w swojej drugiej, prawej łapie, marsząc nieco nozdrza. – bo jak się zaatakuje to miejsce, to można komuś odciąć łapę albo znacznie ją usztywnić. Wyłączyć z gry – stanie na dwóch łapach było dość męczącą akrobacją, zwłaszcza dla takiego pisklaka jak ja, stąd też pochyliłam się troszkę do przodu, opadając na przednie łapy. Nie powiem, odetchnęłam z ulgą, gdy to zrobiłam. Ale w duchy, na szczęście. – Skrzydła! – oznajmiłam z entuzjazmem, nawet się nad tym długo nie zastanawiając. Skrzydła były prawdziwym utrapieniem, bo trzeba było je albo poprawiać albo dociskać mocniej do ciała. A jeśli się ich nie ma, to problem rozwiązuje się sam. Inteligentne, nieprawdaż? i jakie pomysłowe. Ah. Ma się ten łeb, ma się ten łeb. – Jak się je utnie w miejscu, ktore odpowiada za składanie i rozkładanie skrzydeł, to ono staje się bezużyteczne, bo będzie bezwładne, i będzie się ciągnąć za tym, co będzie się bronił albo atakował – przerwa. Prosimy o krótką przerwe do namysłu. Co jeszcze? Głowa! No jak można było o niej zapomnieć. Na samą myś o takiej gafie, aż przewróciłam ślepiami. Przecież to podstawa, no! Tym się myśli w końcu, tu możemy coś dostrzec – za pomocą ślepi – wywęszyć – za pomocą nozdrzy – usłyszeć – za pomocą uszu. – Głowa! Pysk, konkretnie – i to by było na tyle, bo na nic mądrrego, mądrzejszego, nie mogłam jakoś wpaść.

[Niegasnąca Iskra]

Wysłuchała odpowiedzi Chochlika, przysłuchując się uważnie każdemu słowu smoczycy. – Tak, masz rację. Słabym punktem jest jeszcze szyja, ale chodzi konkretnie o to miejsce – wskazała na swoją krtań, tętnicę oraz wszystkie tętnice. Przerwanie ktorej z nich może się skończyć śmiercią – uzupełniłam wypowiedź smoczycy. Nie było co prawda tego za dużo, ale to także było ważne. – No dobrze, a czym możesz atakować? – zapytała, uśmiechając się.