Gorąca zatoczka

[Zabójczy Umysł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kręciłam się wzdłuż akwenu, wykonując 5-6 kroków, potem robiłam zgrabny zwrot, i znowy wykonałam kilka, dopasowanych do poprzednich, kroków. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć ... I znowu kolejny skręt, i znowu liczymy od początku. Co? Nosiło mnie i to tak konkretnie. Bo raz, znowu mogłam się czegoś nauczyć, a dwa, siedzenie lub stanie w miejscu, w zależności od mojej wenny, nie było zbyt mądre. Bo tylko w energicznym marszu mogłam się porządnie rozgrzać. Od czasu do czas, z utęskniemiem także spoglądałam na bajorko z której to, biło przyjemne ciepło. Ah. Już sobie wyobrażałam siebie w tym miejscu. Cud, miód i orzeszki. No ale musiałam czekać.Niestety. Oby ta moja nauczycielka szybko się zjawiła. Bo za chwilę sama wskoczę do tego zbiornika. Aż mnie łuski zaczęły swędzieć. Agrh.

[Niegasnąca Iskra]

Niegasnąca, zaraz po otrzymaniu wezwania zjawiła się na miejsce. Dostawszy dokładny opis lokalizacji, odpowiedni czas, a także ogólny zarys swojej uczennicy, nie mogła się pomylić. No i nie pomyliła. Od razu dostrzegła pisklę, które miała nauczyć. Czerwień, w porówaniu do jej łusek, wyraźnie się odcinał. Widząc malutkie pisklę, nie wielkie od zająca, od razu pospieszyła w jego kierunku. – Witaj, jestem Niegasnąca Iskra, i zapewne wolałabyś jak najszybciej rozpocząć swoją naukę, czyż nie? – najpierw się przedstawiła, a potem od razu przeszła do sedna sprawy. Jak zwykle zresztą.

[Zabójczy Umysł]

Pierwsze co zrobiłam, gdy tylko dostrzegłam zmierzającą w mym kierunku smoczycę, to przewróciłam ślepiami. No nareście, ileż można czekać. Być może gdybym siedziała w jednym miejscu, i wyczuliła maksymalnie swój słuch, a także dostosowałam bym wzrok do szczegółowego wodzenia po okolicy, zapewne usłyszałam bym i zobaczyłam bym ją wiele, wiele wcześniej. Ale na tym mnie akurat nie zależalo. Chciałam się znowi czegoś nauczyć, i tylko to mnie interesowało, a nie nic innego. Poza tym, jakoś mi wcale nie zależalo na szukaniu jakiś znajomości. Przywitamy się, nauczymy się czegoś (to znaczy ja się czegoś nauczę) a potem, na koniec, się pożegnamy i zapewne nasze drogi się nie przetną. No chyba, że znowu będę czegoś potrzebować. Ah, ta ma egoistyczna bestyjka. Rodzony ze mnie drapieżnik. Nic nie daje, a korzysta. Miodo-lodzio. – Chochlik, tak. Chcę się nauczyć pływania. Jak najszybciej – na moje słowa nie można było powiedzieć nie. One były powleczone tonem nie znoszącym sprzeciwku. To dało się bardzo szybko wychwycić.

[Niegasnąca Iskra]

Ognista skinęła krótko głowa. Ma charakter ten pisklak, nie ma co. Ale imię na nie adekwatne do swojego usposobienia. Chochliki to tchórze, a ta kruszynka bynajmniej nią nie była. No cóż, pora wziąść się do treningu. Posłała Chochlikowi ciepłe spojrzenie, po czym zaprosiła ją gestem łapy do wody. – Wejdź, prosze, do wody i przejdź się po mieliźnie. Kiedy przyzwyczaisz się do niej, przejdź na głębsze wody. Niech woda sięga Ci do szyi – poleciła z uśmiechem.

[Zabójczy Umysł]

Nooo ... nareście coś się dziej. Z wielką ochotą, werwą znaczy, wskoczyłam (nie weszłam, nie wtruchtałam, ale właśnie skoczyłam) do "piekiełka". Łiiiii! Ale fajnie – pomyślałam, uśmiechając się do siebie jak głupi do sera. Ciepło, przyjemnie, nawet ta woda za bardzo nie przeszkadza. Faluje sobie wokól mnie i faluje ... Intrygująca sprawa. Hm. Przez kilka chwil się zapomniałam, bo przyglądałam się i przyglądałam tej wodzie, całkowicie się wyłączając. Później, przyszło opamiętanie. Dość bolesne. Potrząsnęłam kilkakrotnie głową, aby się pobudzić do życia, marszcząc nieco pysk. Ekhm. Pora wrócić do rzeczywistości. Zgodnie z poleceniem zaczęłam spacerować w płytkiej wodzie z nieobecnym wyrazem pyska, wpatrując się w taflę przed swoimi łapami. Ciekawe. Woda ładnie marszczyła się wokół łap, kiedy stawiałam kolejne kroki. Dodatkowo wydawała z siebie przy tym przyjemny plusk. Było by całkiem miło, gdy nie to, że muszę wkładać więcej siły w poruszanie się. Me łapy nie przesuwały się tak łatwo jak na lądzie, zupełnie jakby powietrze wokół mnie nagle zgęstniało. Koniec kropka. No dobra, przywyczaiłam się do wody, więc mogłam przejść do kolejnego ćwiczenia. Weszłam więc na głębszą wodę, sięgającą mojej szyi. Co bylo dalej, tego nie wiedziałam, ale nie zamierzałam tego teraz sprawdzać. Może niczego tam nie było? Niczego ciekawego?

[Niegasnąca Iskra]

Niegasnąca oczekała chwilę, może dłuższą chwilę, aż młoda samiczka przyzwyczai się do wody, cały czas obdarzając ją ciepłym, wręcz matczynym spojrzeniem. Gdy tylko zauważyła, że wchodzi głębiej, podała kolejne polecenie: – Dobrze, to teraz odbij się energicznie od podłoża, a następnie zacznij nimi mocno i szybko przebierać. Jak w biegu. `Łeb możesz unieść wyżej, aby przypadkiem woda Ci go nie zalała.

[Zabójczy Umysł]

Wysłuchawszy polecenia od starszej smoczycy, nie dając po sobie znać, że jednak słucham, ani jeden mięsień mi nie drgnąl, odepchnęłam się energicznie od podłoża, od razu zaczynając przebierać łapami. najpierw nieco chaotycznie, ale nie można było tego nazwać jakąś paniką – po prostu musiałam dostosować się do nowych warunków a to na początku nauki nie bylo proste, zwłaszcza, że woda stawiała mi opór – ale potem znacznie, znacznie miarowo. Pysk oczywiście uniosłam wyżej, zgodnie z poleceniem. Przebierałam rytmicznie łapami w wodzie, lewa, prawa, tylna, przednia. Naprzemiennie. Przednimi łapami pchałam wodę pod siebie i lekko za siebie, zaś tylnymi kopałam wodę, chcąc nabrać większej prędkości.Me ruchy nie były gwałtowne , ale delikatne i wyważone. Swój ogon trzymałam wyprostowany na powierzchni, ale go nie spinałam jakoś przesadnie. Dryfował on sobie bezwładnie tam, gdzie kierowała się reszta ciała. Skrzydła miałam ciasno przyciśnięte do boków, ani na sekundę ich nie rozluźniając. Tak zaczynalam i tak zamierzałam skończyć.

[Niegasnąca Iskra]

Nie widziała żadnych błędów, więc przeszla do kolejnego ćwiczenia. Tym razem ostatniego.– To teraz skręcanie – zaczęła, podnosząc lekko głos, aby pisklę lepiej ją usłýszało. – Aby skręcić, musisz wygiąć ciało w łusk, pomagając sobie głową i szyją, kierując je w stronę skrętu, a ogon przerzucając – dla przeciwagi – ogon na drugą stronę. Nie zapominaj, proszę, o machaniu łapami.

[Zabójczy Umysł]

Skręcanie? Żaden problem! Już to potrafiłam robić. A co! Choć, dlaczego mam przerzucać ogon na drugą stronę? To bez sensu! Jakoś podczas nauki biegu tego nie robiłam i jakoś zawracalam. A zresztą! Jeśli ma to mi pomóc w skręcaniu to czemu mam z tego nie skorzystać? Cały czas miarowo poruszając łapami, szybko wygięłam swoje ciało w łuk, pamiętając o pozostałych wskazówkach. Czyli o przerzuceniu ogona na drugą stronę. Zaczęłam też mocniej pracować łapkami z prawej strony, nie zapominając także o machaniu łapkami z lewej strony. Ah. Skręt pierwsza klasa. Zaczęłam więc płynąć w kierunku ognistej, raz skręcając w lewo, raz w prawo, cały czas doszkalając swoje nabyte możliwości. Rytm mych ruchów wciąż pozostawał ten sam, mimo iż sam nurt sprawiał mi lekki opór, ale nie zamierzałam ustąpić. Powoli acz metodycznie zbliżałam się ku brzegowi. W końcu, poczułam pod łapami dno. Nareście! Ziemia! Na mym pysk wpełzł uśmiech czystej, nieukrywanej radości. Zmęczyło mnie to pływanie, i to nawet bardzo. Wydałam z siebie sapnięcie, wyrażające mój stan ducha.

[Niegasnąca Iskra]

Obserwowała zawracanie Chochlika. Znowu nie mogła się do niczego przyczepić. Ekhm. – No dobrze, możesz już wyjść na brzeg – skwitowała, choć nie musiała. I tak i siak Chochlik osiągnęła już poziom dna, więc za pewne sama, bez jej zgody, mogła także wyjść z wody. Kiedy to już zrobiła, zapytała. – Pomóc Ci w czymś jeszcze? – niektóre nauki u niej leżały, niestety, ale co nieco coś tak potrafiła jeszcze przekazać.

[Zabójczy Umysł]

Wyjść na brzeg? A pewnie, że wyjdę. A co! Wygramoliłam się więc jak najszybciej z wody, choć to najszybciej wcale nie oznaczało zgrabnie i zwinnie, po czym zaczęłam się otrzepywać. Jak pies. Zaczęłam od głowy, potem przeszłam do grzbietu, a całe to otrząsanie z wody skończyłam oczywiście na ogonie. I jakoś wcale się nie przejmowałam faktem, że gdzie tylko mogę pozostawiam krople wody. Kropel, które spadały niczym kaskada. – Ok. To co powinnam jeszcze umieć? Jaka umiejętność pozwoli mi przejść ceremonię? – zapytałam, co jakiś czas pozbywając się także wody z łap. Poduszek, przestrzeni między palcowej ...

[Bremor]

Leciał wolno, żeby Zuchwały nie stracił go z oczu. Gdy w dole zauważył Chochlika – jakżeby nie mógł tej czerwonołuskiej marudy nie zauważyć? – zmienił nieco kierunek i wylądował przy przeciwległym brzegu gorącej zatoczki. Teraz pozostało mu poczekać, aż dołączy do niego jego towarzysz.

[Zuchwały Kolec]

Zuchwał przyleciał zaraz za samcem, uśmiechnął się do niego delikatnie, lądując tuż obok. Następnie zgarbił się nieco, patrząc na wodę. Trochę się tego bał...bał się, że nie da rady. Nic jednak nie powiedział, spojrzał kątem oka na Iskrę i Chochlika, po czym powrócił wzrokiem do nauczyciela. Czekał na jakieś polecenia, jeżeli będzie miał wejść do wody, wejdzie, jeśli ma sobie pójść pójdzie....
Wystarczyło mu więc czekać. Potrząsnął lekko ciałem, czując ten nieprzyjemny chłód. Znacznie wolał ciepło...

[Bremor]

Woda w zatoczce była dużo cieplejsza od powietrza i unosiła się nad nią delikatna mgiełka. Ich łuski szybko pokryły się drobniutkimi kroplami wody, jako, że byli jeszcze chłodniejsi od otaczającego zatoczkę, powietrza. Poświata potrząsnął ciałem zrzucając na ziemię kilka zimnych kropli i jako pierwszy wszedł do przyjemnie ciepłej wody. Stanął w miejscu, gdzie woda sięgała mu mniej więcej do połowy brzucha i obejrzał się na pustynnego.
– Podejdź do mnie.
Rzekł do niego. Był tylko trochę wyższy od Zuchwałego, a to oznacza, że przy nim samczyk będzie miał jeszcze grunt pod łapami.
Idealnie. Ciepło które go otaczało doskonale relaksowało. To na pewno pomoże młodszemu samcowi pokonać lęki i nieco się rozluźnić.

[Zuchwały Kolec]

Zuchwał uważnie obserwował Poświatę, gdy ten postąpił parę kroków w stronę wody, aż wszedł do niej aż do połowy brzucha. Rzeczywiście, był od niego trochę niższy...
Cienisty oblizał lekko zaschnięte wargi, postępując niepewny krok ku wodzie. Kiedy ciecz dotknęła jego łap, zadrżał lekko. Było to bardzo dziwne uczucie...
Słysząc polecenie, niepewnie skierował kolejne kroki gu samcowi. W końcu, musiał się oswoić z wodą, jakoś ją polubić...jednak szło mu to bardzo ciężko.
Ostatecznie więc stanął przed samcem, o jakiś ogon...może nawet mniej. Cóż, Cienisty nie czuł się pewnie, gdy woda sięgała go coraz mocniej. Dalej był spięty, nie pewny...nieco przestraszony. Wlepił wzrok w Poświatę, czekając na jakieś kolejne wskazówki co ma zrobić...bał się, chociaż dobrze było, że Ziemny był tak blisko. Nie powinien się utopić...

[Bremor]

Biała Poświata doskonale wyczytał w oczach Zuchwałego ten lęk. Nie każdy musiał lubić takie pełne kąpiele i to dla niego zrozumiałe. Tym bardziej chciał mu pomóc przełamać się i nauczyć pływać przynajmniej w stopniu podstawowym.
Zuchwały czuł jak nieprzyjemny chłód znika, a zastępuje go ciepło, które otaczało go aż po szyję. Czuł też delikatne muśnięcia prądów wodnych w co czulszych miejscach. To ukojenie dla ciała i duszy. Może jednak zmieni zdanie co do kąpieli chociaż w tym jednym miejscu?
Poświata mierzył go wzrokiem i posłał mu pokrzepiający uśmiech.
– Pływanie jest bardzo prostą umiejętnością. Pierwszą najtrudniejszą czynność masz już za sobą. Przełamałeś się i wszedłeś do wody – wesoło mrugnął do niego jednym okiem. – Aby pływać, musisz rzecz jasna oderwać się od dna i unosić na powierzchni wody. Pod powierzchnią pracują łapy i ogon. Skrzydła muszą mocno przylegać do boków, bo inaczej będą stwarzały niepotrzebny opór. Ogon musi być na poziomie kręgosłupa i ma być w pełni rozluźniony, jakbyś ciągnął go za sobą po ziemi. Aby płynąć, musisz machać łapami, jak podczas chodu. Naprzemiennie ruszasz tylnymi i przednimi łapami jakbyś chciał wypchnąć wodę za i pod siebie. Wykonuj pełne ruchy. Lepiej będzie jak będziesz miał złączone palce. Głowa musi być nad wodą... i co najważniejsze: masz oddychać! – uśmiechnął się rozbawiony. Pamiętał jak wstrzymywał oddech podczas swojej pierwszej nauki pływania.
– Masz grunt pod łapami. Ja też cię pilnuję, więc rozluźnij się, nic ci nie grozi. Odepchnij się łapami i spróbuj przepłynąć kawałek. Potem znowu stań na łapach i znowu się odepchnij i przepłyń się trochę. I pamiętaj... nie jesteś z kamienia, nie pójdziesz na dno tak od razu.
Po tych słowach cofnął się trochę do tyłu zanurzając się we wodzie aż po grzbiet.

[Niegasnąca Iskra]

Zastanowiła się. To pisklę nie wyglądało na swój wiek, więc ciężko było określić ile tak naprawdę księzyców ma ta mała, ale ognista zamierzała zaryzykować. Jak w magii. – Lot. To nauka, którą powinnaś znać. Potem, o ile będziesz chciała, przejdziemy do innych nauk – zaczęła, posyłając do młodej smoczycy ciepły uśmiech. Niegasnąca lubiła uczyć, więc nawet długa posiadówka z jakimś uczniem, wcale jej przeszkadzała. – Przed lotem powinno się robić rozgrzewki, żeby przypadkiem nie nabawić się kontuzji – w międzyczasie gdy wypowiadała te słowa rozłożyła skrzydła i zaczęła nimi wykonywać powolne, delikatne ruchy. Do przodu i to tyłu. Na początku dość słabo, potem jej machnięcia stawały się coraz mocniejsze i pewniejsze. Pełnymi ruchami rozgrzewała swoje mięśnie.

[Zabójczy Umysł]

Lot? Nie brzmi to jakoś zachęcająco. O wiele bardziej niż sam lot fascynowały mnie drzewa lub jakieś półki skalne, po których można by się wspinać. Do dopiero jest frajda! I mało kto to wogóle potrafi – a to już jest wielki, wielki, plus. Wogóle ta cała sztuka lotu jest taka jakaś ... prymitywna. Machasz i machasz tymi skrzydłami i nic z tego nie masz. No dobra, coś tam jednak masz, bo przesuwasz się do przodu, ale to samo możesz uzyskać biegając lub skacząc a nawet pływając. Stąd też przez mój pysk przemknęły kolejno, niczym cienie, dwie emocje. Zgorszenie i brak akceptacji. Nie podobała mi się ta nauka, i to nawet bardzo, ale skoro jest ona potrzebna do osiągnięcia kolejnego etapu w życiu każdego pisklęcia, to zacisnę zęby – w sensie metaforycznym – i jakoś z zdzierżę tą naukę. Muszę! No dobra. Wróćmy do tematu? Co ona robiła. Aha! Rozłożyła skrzydła i zaczęła nimi machać. Nic prostego, każde pisklę to potrafi, a już na pewno potrafię to ja. Z głośnym trzaskiem rozłożyłam swoje skrzydła, z miną mówiącą: "Ale mi trudne", stwarzając lekki ruch powietrza. Oho. Tornado zaraz zrobię. Chowajcie się póki możecie. Zdmuchnę was jednym uderzeniem moich skrzydeł. Taaaa ... I kolejne spojrzenie okupione cynizmem. Chwila chwi później, licząc od rozłożenia skrzydeł, zaczęłam nimi machać. Do przodu i do tyłu, do przodu i do tyłu. Za każdym razem gdy tak sobie machałam i machałam (czy wspominałam, że to monotonne? Nie? No to teraz o tym wspomnę, właśnie w tej chwili) czułam krew krążącą we wszystkich żyłkach i tęniczkach znajdujących się ma mym skrzydle, czułam także sztywnienie błon, gdy powietrze na nie napierało, i rozluźnienie, gdy je wypychałam za siebie. Dodatkowo, mój mózg odbierał także nowe bodźce z którymi się nie spotkałam, a które powinny być zapamiętane. I być może, kiedyś, jeśli najdzie mnie ochota na jakieś samodzielne raporty, wykorzystane. Automatycznie odczytywałam siłę nacisku na powietrze, dowiedziałam się również, jak najlepiej pod jakim kątem ustawić kończyny, by jak najlepiej wykorzystać ich powierzchnie. I tak dalej i tak dalej. Nie mając nic do powiedzenia, ani do zanalizowania, złożyłam skrzydła, układając je przy bokach, i dałam wyraźny znak, że możemy przejść dalej. Skinęłam po prostu niechętnie głową, choć z miną męczennika. Litości!

[Niegasnąca Iskra]

Każde kiwnięcie było dla niej znakiem, że może przejść dalej. I tak też zrobiła. przeszła dalej. – W porządku. Przejdziemy teraz do trudniejszego ćwiczenia, a mianowicie oderwania sie od ziemi. Aby się wybić z ziemi, należy odbić się energicznie od podłoża, a potem, w odpowiednim momencie – najwyższym punkcie skoku – rozłożył skrzydła i parokrotnie nimi zamachać. W górę i w dół. Ogon wykorzystujesz jak balans, pozwalający Ci zachować równowagę – poinstruowała, po czym sama wzbiła się w powietrze, i zawisła niecały ogon nad ziemią. Czekała na Chochlika, obserwując jej ruchy.

[Zabójczy Umysł]

Ugh. Wysoko. Bardzo wysoko! To była pierwsza, instynktowana, myśl, która przemknęła przez mój bystry umysł, gdy tylko zadarłam pysku ku gorze. Ku ognistej smoczycy. Pytanie. Czy ja również tak ładnie wystartuję. Nie, nie ... wierzyłam w swoje możliwości, i te dotyczące zarówno sluchania i te dotyczące analizowania, ale inaczej między suchą teorią a praktyką jest znacząca różnica. Choć, jeśli jest ktoś uważnym słuchaczem i obserwatorem, może połaczyć i jedno i drugie w jedną całość. Mi się to średnio udalo, bo kiedy ognista się wybijala do góry, coś przykuło moją uwagę, cos, co potem okazało się dość nieznaczącym elementem, mozna rzec, zwykłym odblaskiem/błyskiem śniegu, a kiedy powróciłam do obserwowania starsza smoczyca już była w górze. No cóż. Za nieuwagę się płaci, niestety. No, ale z drugiej strony od czego jest umysł, nie? I tak też zrobiłam, podarujmy sobie szczegółowe opisy, które i tak są tylko kilkoma kropkami na tyle, i przejdźmy już do właściwego zadania. Rozstawiłam nieco łapmi, i lekko je ugięłam, po czym jednym, płynnym, energicznym i szybkim ruchem odbiłam się od ziemi. Jak spręzynka, od dołu do góry. Zgodnie z tym co powiedziała czarodziejka, w najwyższym punkcie skoku, rozłożyłam błyskawicznie skrzydła, z charakterystycznym trzaskiem napinających się błon. Ostrożnie machnęłam skrzydłami wyczuwając momentalnie opór powietrza, zupełnie większy niż na ziemi. Trudne to było! I męczące! Ot co! No ale nic. Trzeba się z tym zmierzyć. Jeszcze raz uderzyłam skrzydłami, i wzniosłam się nieco wyżej. Nie panikuj i się nie poddawaj – mobilizowałam sama siebie, gdy kolejne równomierne machnięcia skrzydeł utrzymywały mnie nad ziemią. Skupiałam się maksymalnie na utrzymywaniu równowagi korygując zmiany szybkimi machnięciami ogona oraz na równoczesnym machaniu skrzydłami. Prawe i lewo skrzydło miały poruszać się synchronicznie, równo. Tragedii nie było – to było pewne na bak – ale sama nie wiedziałam czy to co robię mi się podba czy też i nie. Niby utrzymuję się w powietrzu, co prawda na niskiej wysokości ale jednak, mogę sobie pooglądać to i owo z innej, lepszej perspektywy, ale uderzający we mnie wiatr wcale nie był miły, a i z każdym kolejnym machnięciem zaczynałam odczuwać ból Ból, ktory był wynikiem nie wyćwiczonych mięśni skrzydeł. Oj tak. Lot z pewnością nie mam we krwi.

[Niegasnąca Iskra]

Teraz pozostało tylko przekazać dalszą część nauki. Nie za skomplikowaną, można rzec. – Aby lecieć do przodu musisz się lekko przechylić, aby twoje ciało, w porówaniu do ziemi, tworzyło delikatny skos. W dodatku, musisz zmieniasz ustawienie skrzydeł na takie, które by zgarniało powietrze ku ziemi. Po prostu, przekrzywiasz skrzydła wokół własnej osi trochę ku dołowi – i tak też zrobiła. Pochyliła się do przodu, ale nie aż tak, aby móc zapikować w dół i momentalnie zmieniła ustawienie skrzydeł, aby lecieć do przodu. – Kiedy chcesz się zatrzymać, odchylasz się do tyłu – choć tego ostatniego nie zamierzała wykonać i tak to powiedziała.