Pisklęca równina

[Spojrzenie Mroku]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Teraz to na jej słowa się po prostu zaśmiał.
-Czcigodny? Ja? O nie moja droga... Jesteśmy chodzącą herezją. Świętokradztwem -rzekł do niej z błyskiem srebrnego ślepia. Widząc że młoda samica wstała, on zrobił krok wstecz by dać jej trochę miejsca. Sam wiedział najlepiej że ścisk powoduje agresję. A tu obojgu miejsca nie brakowało- Ja nikogo nie nie doceniam*. Po prostu był to fakt. Wątpię czy miałbym problemy żeby się do ciebie podkraść. No chyba że rozstawiłaś wokół siebie dobrze zakamuflowane sondy. Albo masz kompana, który cię pilnuje. Coś z tych rzeczy? A co do samotności... Mi akurat pomaga. A w zasadzie innym. Zwłaszcza pod koniec dnia... Nawet nie wiesz jak jest tu spokojnie gdy na niebo wyjdą gwiazdy.
Po tych słowach samiec po prostu usiadł i czekał na odpowiedź. Nie miał nic więcej do powiedzenia


// * Ugh... Nie wiedziałem już jak to napisać //

[Zorza Północy]

Zastrzygła prawym uchem, unosząc je wyżej i westchnęła z czymś w rodzaju rezygnacji. Doprawdy, wszyscy wiedzieli, jak być zgryźliwymi i nieprzyjemnymi, ale na sarkazmie się nie znali. Cóż, nie znali własnej broni.
– Moja droga? – zdziwiła się, marszcząc lekko nosek. – Doprawdy, nie rozumiem tej maniery używania ciepłych zwrotów w połączeniu z szyderstwem – przewróciła ślepiami, uderzając energiczniej końcówką ogona o ziemię.
Zdawała się poirytowana, często udzielała jej się energia rozmówcy, zwłaszcza ostatnio.
Kiedy się odsunął, poczuła się nieco lepiej. Swobodniej, tak jakby samiec opuścił część jej przestrzeni osobistej, na którą wywierał świadomy nacisk, chcąc pozbawić ją pewności siebie, co nie mogło być zbyt łatwe. Bywała nieśmiała i czasami zbyt naiwna, ale przede wszystkim była Czarodziejką, Obrończynią swej Rodziny.
Odetchnęła powolutku, rozumiejąc, że niepotrzebnie pozwala, aby jego nastrój udzielił się jej. Spojrzała na ciemniejące niebo i uśmiechnęła się mimowolnie.
– Znowu zakładasz coś nad Wyrost, Antrasmerze z Cienia – zaśmiała się przy tym cicho i padła w śnieg, jak to miała często w zwyczaju, przewracając się na grzbiet, aby móc lepiej obserwować pojawiających się na granatowym firmamencie Przodków. Często oglądała gwiazdy, lubiła noc, bez niej nie byłoby ich widać.
– Może nie mam towarzysza, a mnie nie otaczają niewidzialne pułapki, jak zauważyłeś, ale wierzę w opatrzność. Śmierć nie jest mi jeszcze pisana – mówiąc to zerknęła na atramentowego łowcę. Naprawdę kogoś jej przypominał, do tego miał niesamowite oczy, jedno srebrne, to, które właśnie zerkało na gwiazdy, a drugie? Hm.
– Masz zaskakujące oczy, to tak, jakby przez te okna duszy spozierały dwie odmienne jaźnie, a jednak podobne – zauważyła spokojnie.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie, wywrócił ślepiami słysząc słowa czarodziejki
-Ale ja z Ciebie nie szydzę. Jedynie oceniłem sytuację. Taka jest moja opinia -wytłumaczył się, tak by nie doszło do jakiegoś nieporozumienia. Bo któż by chciał do takiego doprowadzać. Nie zamierzał się rozwodzić na ten temat. Nie było w tym sensu. Nie wyniknie z tego żadna konkluzja. Czarodziejka nie miała wiedzy łowcy, któremu po księżycach polowań było wszystko jedno co miał zabić. Człowieka, jelenia, elfa, smoka... Za to już kolejne słowa Wspomnienia dotarły do niego z delikatnością rozpędzonego ogra uderzającego pięścią w myszkę.
-C-co? –zapytał zaskoczony, chyba po raz pierwszy od kilkudziesięciu księżycy- Bez sensu. Ja po prostu amm takie oczy
Jej pytanie kompletnie zbiło go z tropu. Oczywiste było że zostało zadane zupełnie przypadkiem. ale wciąż napawało łowcę niepokojem...

[Zorza Północy]

Na smukłym pyszczku młodej Czarodziejki zaigrał delikatny, nieco rozbawiony uśmiech. Przesuwała długim ogonem w śniegu z prawej na lewo, zgarniając hałdy śniegu. To było zabawne, że dorosły samiec tłumaczył się wyrośniętemu pisklakowi. Czyż nie tak właśnie ją postrzegał? Strona fizyczna była tak omylną kwestią, pełną ułudy i kłamstwa.
Wyciągnęła się, patrząc na samca od dołu. Widziała jego łapy, pierś, szyję i pysk. Dostrzegła mignięcie złota, kiedy mimowolnie zerknął w jej kierunku. Dostrzegła zaskoczenie i cień niepewności, to było tak, jakoby zwierzyna zwietrzyła trop. Z mruknięciem przekręciła się na bok, potrząsając łebkiem, aby pozbyć się zimnych ldoowych bryłek z długiej, gęstej morskiej grzywy.
– Dlaczegoż wyczuwam w twym głosie zaskoczenie, a w postawie niepewność? Nie wierzysz w odrodzenie? Ja wierzę – uśmiechnęła się ciepło. – Może to manifestacja twojego drugiego ja? A może wola bogów – przekręciła pyszczek na bok. – Tak, czy inaczej nie ma w tym nic złego.

[Spojrzenie Mroku]

Ciało łowcy nieco się rozluźniło, gdy jego właściciel ochłonął. Nie powinien tak się wzdrygać zachowując się jak pisklak, gdy się czegoś przestraszy
– Ja też w to wierzę. To jest jedyna wiara jaką jeszcze mam -wyznał jej, już w pełni spokojny. W kwestii wiary czuł się uświadomiony i to przez samych bogów. Bogowie. On już nie przepadał za tą nazwą- Nie wiem co do tego mają bogowie. Smocze opowieści ledwo da się nazwać legenda,mi, tak mało w nich prawdy. A większość to po prostu zwykłe baśnie dla głupich piskląt.
Spojrzenie Mroku, już od dawna wycofał się z modlitw czy jakiś umizgów w stronę bogów. Nie widział w tym sensu. Oni rzadko miewali emocje. Przecież nie byli śmiertelnikami. Oni byli ponad smocze standardy.

[Zorza Północy]

Smoczyca przekręciła się na bok, a następnie wstała wolno, otrzepując się z osiadłego na futrze białego puchu. Morska grzywa wilgotna od śniegu, przyklejała się do jej pyszczka i szyi.
Przekrzywiła łeb, patrząc uważnie na Antrasmeta, Łowcę z Cienia.
Końcówka ogona podrygiwała wesoło, nadal taplając się w śniegu.
– Naprawdę nie wierzysz w legendy? W każdej legendzie znajduje się ziarno, lub kilka, prawdy. Nie są przecież tworzone według czyjego widzimisię, prawda? A Bogowie, w nich też nie wierzysz? – przemówiła swobodnym, ciepłym głosem, postepując krok ku samcowi, bardziej nieświadomie, niż z rozmysłem.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie wywrócił wymownie oczami na słowa młodej czarodziejki.
– Niemal wszystkie tak zwane legendy to zwykłe bajki, które nie wiadomo czemu smoki wierzą, nie potrafiąc poddać je krytycznemu myśleniu -stwierdził rzeczowo łowca- Przedstawiają bogów niby smoki, mimo że nimi nie są. To pierwsze zakłamanie. Po drugie wiele z nich nie odnosi się do żadnego realnego wydarzenia czy bytu poza boskimi bohaterami, którzy znowu się źle pokazani. Jedynie niewielki ułamek można nazwać legendą, bo jest w nich ziarno prawdy. Na przykład Naranlea stworzyła maddarę. Ale cała reszta historii jest zmyślona, by pospólstwu łatwo było to przyjąć
Gdy ta zrobiła krok w jego stronę on stał ciągle niewzruszony
-Bogowie istnieją, choć nie są tym co wszyscy myślą. Nie są jakimiś super-smokami. Oni nie są na naszym poziomie egzystencjalnym. Nie myślą tak jak my, a ich uczucie też są inne. Choć mogą nimi kierować inne pobudki niż uczucia. Kto wie? Ateral wiele mi pokazał ale do swojej świadomości mnie nie dopuścił
Rany. To było wiele słów jak na tego osobnika. Dawno tak się nie rozgadał. Przy tej samicy stawał się bardzo ale to bardzo elokwentny i otwarty.

[Zorza Północy]

Ailla szczelniej okryła przednie łapy ogonem, nadstawiając długich uszu, kiedy samiec zaczął mówić. Słuchała go z żywym zainteresowaniem. Zawsze lubiła poznawać opinie innych na różne poglądy, to pozwalało jej ich lepiej poznać w inny sposób, niż zwykła rozmowa o pogodzie.
Uśmiechała się delikatnie, pozwalając mu skończyć, nie przerywała, tylko czekała.
Kiedy skończył skinęła lekko łbem.
– To nie kłamstwo, a punkt widzenia. Bogowie przybierają taką formę, którą lepiej jest zwykłym śmiertelnikom przyjąć. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, że tak powiem. Wszystko wygląda inaczej z różnej perspektywy. Chociażby siedząc widzimy tylko ułamek tej równiny, ale gdy wstaniemy nasz punkt widzenia jest inny, a jeszcze inny, gdybyśmy się wznieśli w powietrze, wtedy jesteśmy w stanie ogarnąć wszystko z szerszej perspektywy. Inni biorą podania dosłownie, a jeszcze inni są bardziej subiektywni – zauważyła ciepłym, miękkim głosikiem, usmiechając się nieco szerzej.
– Wieźmy chociażby podania o powstaniu bogów. Ich rodzicami są noc, zdrada, driada, nimfy. Wszystko to ma w jakiś sposób nadać im... tajemniczości, ale i pewnej realności, czy poetycznej wzniosłości. A jednak zaprzeczać ich istnieniu byłoby głupstwem i czystą ślepotą intelektualną. Odpowiadają w modłach, chociaż nie zawsze, potrafią leczyć z kalectwa, zawracać z drogi śmierci. Jakkolwiek by ich nazwać, czy jaki nadać im kształt – po prostu są – mówiąc przesuwała jednym ze szponów po śniegu.
A potem? Najzwyczajniej w świecie jej żołądek ścisnął się w proteście, rycząc niczym stado wściekłych bestii. Skrzywiła się z zakłopotaniem.
–Oj.

[Spojrzenie Mroku]

Och rozmowa o religii mogła być naprawdę interesująca. Gdyby nie to że bezcelowa. Twardo zakorzenione poglądy i nie chęć do krytycznego myślenia o swojej wierze sprawiają że praktycznie nie sposób przekonać rozmówcę do zmiany poglądów. No i Spojrzeniu musiałoby jeszcze na tym zależeć, a on tymczasem miał to kompletnie gdzieś. Słysząc burczenie z żołądka Ulotnej przylewitował ze swojej groty parę jabłek. A dokładniej całą stertę (4/4). Trochę nadgniłych, starych i niezbyt apetycznych. Dobre jedzenia zachowa dla swojego stada, a póki ma jego nadmiar musi się go jakoś pozbyć zanim zgnije.
-Wcinaj. Nie chcę żebyś zdechła tu tak, teraz, przede mną. Jeszcze mnie o coś oskarżą -rzekł do niej pół żartem, pół serio

[Zorza Północy]

Samiczka wpatrywała sie dużymi, morsko zielonymi ślepkami w dużego samca, rozumiejąc, że nie podejmie więcej rozmowy o Bogach. Czuła, że miał już tak skostniałe poglądy, iż nie zamierzał się wysilać, aby je przełamać. Uśmiechnęła się zatem jedynie leciutko, a czując charakterystyczne pulsowanie energii, przekrzywiła zabawnie łebek na drugą stronę. Dostrzegła, jak powietrze przed nią migoce, przybiera koliste kształty, a następnie w śniegu spoczęła sterta nieco sfatygowanych owoców. Nozdrza samiczki zapulsowały, wyczuwając słodko cierpki zapach owoców. Były zabawne, okrągłe, zielono czerwone.
– Och, a cóż to? – zdziwiła się.
Młoda nie miała do czynienia z owocami, tak naprawdę nie wiedziała, co z tych roślin może być jadalne. Żołądek skurczył się boleśnie, chociaż odczuwała swego rodzaju odrazę do zieleniny. Mimo to trąciła nosem jedno z jabłek, koniuszkiem języka przesunęła po pomarszczonej skórce, a potem zaczęła jeść powoli, niemalże łykając je w całości, od czasu do czasu przebijając dziwne w smaku owoce. Krzywiłą się przy tym, ale nie grymasiła, aż nie zjadła wszystkiego.
Westchnęła błogo, czując pełność żołądka. Zbliżyła się do samca, a następnie z trudem wspinając się na palcach, wyciągając długą szyję, liznęła go w bok pyska.
Uśmiechnęła się szerzej.
– Dziękuję ci bardzo, Antrasmerze z Cienia. Nie powiem, aby przypadły mi do gustu, ale zaspokoiły głód – mruknęła ciepło, zerkając na niego bystrymi ślepiami. – Nie jesteście tacy źli, za jakich chcecie się podawać, to taka maska, podania, aby plebs miał o czym mówić, co? – zażartowała.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie na na podziekowania skinal lbem. Nie zamerzal byc wylewny. Nigdy nie byl. Jablka byly obrzydliwe, wiedzial o tym. Ale jak zostalo juz powiedziane musial sie ich jakos pozbyc.
– Zalezy -odparl calkiem powaznie na zart- Ja na przyklad jestem chory psychicznie, moja partnerka lubuje sie w morderstwach i zjada nasze piskleta gdy ktores zdechnie, a moj wuj i przywodca... Coz. Chyba wszyscy go znaja.
To wszystko mowil bez emocji
– Ale na co dzien chyba mozna sie z nami dogadac. My po prostu jestesmy dosc bezposredni, szczerzy i sprawiedliwi. Tylko czesto innym to nie nie podoba
Po wypowiedzeniu sie poprawil skrzydla na grzbiecie. Poniekad ciekawilo go jak odpowie samica z Zycia. Dotad przedstawiciele tego stada ograniczali sie do wyzwisk i krzykow.

[Zorza Północy]

Ailla odsunęła się na kroczek, zadzierając łeb tak, aby móc spojrzeć w dwukolorowe ślepia łowcy z Cienia. Palcami przeczesała długą, morską grzywę, która irytującymi kosmykami wdzierała się do oczu. Długie uszy drgnęły, a nastepnie uniosły się, kiedy samiec zaczął mówić. Gdy wspomniał, że jest chory psychicznie, spojrzała na niego sceptycznie, ale dopiero, kiedy wspomniał o pożeraniu martwych piskląt, zdusiła w sobie okrzyk, a jej oczy zrobiły się naprawdę ogromne, a w nich dostrzec można było obrzydzenie, jak i... cięzko było okreslić to uczucie.
– Na Immanora! To okropne, o czym mówisz! Jak można pożerać własne pisklęta, niczym pierwotna bestia? – wzdrygnęła się i odsunęła o krok, jakby obawiając się, że i on mógłby się na nią rzucić, ale w jej pysku nie widac było obawy, ale oburzenie.
Ailla nie rozumiała takich postepków. Nie wyobrażała sobie, aby ona...
Dopiero co zjedzone jabłka zaciążyły jej w żołądku.
– Tego nie nazwałabym sprawiedliwością, a szczerość? Czyli otwarta chęć mordu podczas pojedynku honorowego, wedle was, jest w porządku? To jest szczerość? Nie, to obłuda i fałsz – nic nigdy nie wstrząsneło młodą tak, jak jego słowa, być może dlatego, iż u nich obrzęd pochówku był uczczeniem pamięci o zmarłym, zwłoki paliło się lub chowało w ziemi.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie uśmiechnął się lekko na reakcję czarodziejki. Rozbawiła go nią. Takie oburzenie na sprawy które nikomu nie szkodzą. I jeszcze te słowa. I gdzie tu tolerancja o której tyle się mówi?
– Dwuznaczna zjada je, bo pi prostu lubi. Nie szkodzi mi to, a one są już martwe, więc nie widzę problemu. Im jest już wszytko jedno -wypowiedział się łowca- A propos pojedynków... Ja bym tak jak ona nie postępował. Ale przecież to wolne stada, a ja nie jestem przywódcą. Nic jej nie powiem. A nawet gdybym mógł to i tak bym tego nie zrobił. Nie chciałoby mi się. Każdy jest inny prawda? Gdyby wszyscy byliby tacy sami byłoby strasznie nudno
Cień jest bardzo ciekawym stadem. Każdy może robić co chce tak długo jak nie szkodzi stadu. I to jest prawdziwa wolność!

[Zorza Północy]

Potrząsnęła nieświadomie łebkiem, słuchając słów Łowcy z Cienia. Nie potrafiła pogodzić się z myślą o zjadaniu piskląt. Kiedy samiec jednak wyjawił imię swej partnerki, widocznie barki samiczki oklapły, jakby zeszło z niej całe powietrze, a w dużych morskich ślepiach pojawił się bliżej nieokreslony smutek, kiedy uniosła pysk, patrząc na samca.
– Być może, ale wydajesz się taki odległy, taki... inny, jak nie ty – te dziwne słowa wypłynęły z jej pyska, zawisając w mroźnym powietrzu.
– Każdy jest inny, to prawda, ale te działania, zwłaszcza podczas honorowych pojedynków, przysporzą jej wrogów i kłopotów, a Cień nie będzie w stanie ciągle chronić ją od odpowiedzialności za swe nieprzemyślane czyny. Ty może nie poczuwasz się do obowiązku, aby zapewnić dobro swej partnerce, a ja obca i owszem. Próbowałam, jednak... – westchnęła, kręcąc łebkiem. –To już nieistotne. Żegnaj, Antrasmerze z Cienia – zamruczała jeszcze i odeszła, zagłębiając się mrocznych ostepach Puszczy.

[Bławatek]

Magia. Dla Isoxethe była zła pod każdym możliwym względem. Nie dość ze poświęcała się w najwyższym stopniu umawiając się, przybywając i próbując jej się nauczyć, to jeszcze jej nauczyciele jej zdychają! Gdyby Charyzmatycznemu Kolcowi tak nie spieszyło się na tamten świat, już miałaby to piekło dawno za sobą. Ale nie, on nie mógł poczekać! Skazał ją na to wszystko od nowa. Szukanie nauczyciela, szukanie umówionego miejsca, paplanie teorii i co jeszcze? No ale oczywiście! Cudowne zasady Wolnych Stad mówiły że by zostać Wojownikiem trzeba mieć podstawowe umiejętności magiczne. Dobrze że chociaż tylko podstawowe. I jeszcze czego? Może ma jeszcze umieć leczyć i nazywać ziółka? Tak, to ma taki ogromny związek z prawdziwą walka. Gdyby to Cień ustalał te zasady inaczej by było. Wojownik musiałby tylko biegać, skakać latać pływać i walczyć. Ewentualnie skradać się, temu nie mogła zaprzeczyć. Ale co magia ma do tego?
Tak rozważając, szła z nieprzyjemnym wyrazem pyska w kierunku Pisklęcej Równiny. Im szybciej zaczną tym lepiej. No o gdzież on się podziewa!? Nie, Okru, musisz się uspokoić. Musisz sprawić dobre pierwsze wrażenie. Wzięła głęboki wdech na uspokojenie.

[Trzy Odcienie]

Adept który czuł że za niedługo będzie mógł mieć przyznaną rangę maga, poruszał się spokojnie po błękitnym niebie. Jednak nie obijał się, nie szybował a leciał w miarę szybko ale spokojnie. Widząc jedynego smoka na równinie, zrozumiał szybko że to jego uczennica. Pierwszy raz będzie nauczał. Jak sobie poradzi? Zobaczymy. Słyszał trochę tego i owego o Cieniu, jednak nie był taki aby oceniać kogoś po jego pochodzeniu. On też mógł być zawziętym i wkurzającym samcem, tak jak cała jego rodzinka spoza bariery a tutaj.. Mniejsza z tym. Wylądował jakieś dwa-trzy ogony od Okrutnej, podszedł i zaczął na dzień dobry – Jestem Płowy Kolec, zacznijmy od krótkiej teorii a potem tylko praktyka. Powiedz mi co wiesz o magii a potem przejdziemy do praktyki. Oczywiście nie wymagam od ciebie nieskończonych pokładów wiedzy na początek
– Sam pamiętał jak męczył się z teorią, która dotyczyła wszystkiego czego się uczył. Chciał oszczędzić tego Cienistej i szybko to przeskoczyć.

[Bławatek]

Niebawem ujrzała na niebie brunatną plamę która z każdą chwilą rosła i rosła aż wyłoniły się z niej smocze kształty i wylądował przed nią, na oko trochę starszy od niej samiec. Wyglądał na trochę zdenerwowanego. Czyżby pierwsza nauka? Możliwe. Cóż ma za zaszczyt. Przyjrzała mu się od łap do głów. Ten zaś już na wstępie, po przedstawieniu się przeszedł do nauki. On też chciał jak najszybciej mieć to za sobą? Dla niej dobrze. Ona także nie zwlekała.
– Okrutna Łuska. Magia jest potężną siłą twórczą, którą każdy z nas ma w sobie, w sowim zródle. Używają jej głównie Czarodzieje i Uzdrowiciele. Ale przydaje się też każdemu innemu smokowi. Hmm...podarowała nam ją bogini Naranlea. Nie możemy czarować w nieskończoność. Nadmierne zużywanie swoich pokładów magii, które są różne w zależności od smoka prowadzi do osłabienia a może nawet do śmierci. Jednak wystarczy odpocząć by nasza maddara się zregenerowała. I to chyba, tyle... – Uniosła brew. Czy będzie coś dopowiadał. Oby nie, nie interesowały ja fakty na temat czegoś czego tak nienawidziła. Choć z drugiej strony, lepiej jest znać swojego wroga.

[Trzy Odcienie]

Płowy niedługo po tyym jak Okrutna zaczęła mówić, usiadł wygodnie. Przeanalizował słowa smoczycy, potem lekko się uśmiechnął i mrugnięciem oczu dał znać że wszystko powiedziała dobrze. Następnie wypuścił powoli powietrze i się rozluźnił – Na początku łatwiej ci będzie z zamkniętymi oczami. Najważniejsze w rzucaniu czarów jest skupienie, musisz pozbyć się wszystkich emocji. Może ci pomóc twoja wyobraźnia, ja na przykład wyobrażam sobie trzęsienie ziemi, ogromne szczeliny i wpadające kamienie do jej środka które są symbolami emocji. Następnie nie pozwalam aby ziemie drgnęła, nawet najmniej. Daj znać głową jak już się w pełni skupisz- Kolejny lekki uśmiech, skinięcie głową aby zadziałała. Kiedy już Okru wprowadziła się w owy trans, spokojnie powiedział – teraz zajrzyj w głąb siebie. Zaakceptuj to, poszukaj maddary. Jest gdzieś w tobie, może mieć róże formy, poszukaj jej i daj mi znać-
Czekał cierpliwie i spokojny.

[Bławatek]

Gdy skończyła mówić spojrzała głęboko w oczy Płowemu. Jednak szybko spuściła wzrok zawstydzona. Pierwszy raz doznała uczucia wstydu. Nawet nie wiedziała czym był on spowodowany. Przecież Kolec nie miał uwag do jej wypowiedzi. Nie miała też żadnych innych powodów do wstydu.
To było dziwne. Przecież od zawsze było jej wszystko jedno co kto o niej myśli. Zależało jej tylko na dobrej opinii ojca, nikogo więcej. Co takiego było w Płowym że poczuła wstyd? Piekły ją policzki. No chyba się nie zarumieniła? Przecież na łuski! Nagle przyszło jej na myśl coś absolutnie do niej niepasującego. Zbeształa się w duchu, za ten absurd. Czy ma świeży oddech? Odsunęła się na krok od Płowego. Ale jeżeli on zle to odbierze? Nie polubi jej? Przysunęła się z powrotem. Co się z nią działo? Jest chora, czy co? Potrząsnęła silnie łbem by odgonić te głupstwa, i skupić się na tym co najważniejsze. Jednak teraz najważniejsze było dla niej pytanie ''czy Płowy ją polubi?''. A jeżeli tym gestem się wygłupiła? STOP! Niech szuka tego zródła. Im szybciej skończy naukę, tym szybciej będzie mogła...
Zamknęła ślepia i postarała się maksymalnie skupić na swym wnętrzu. Postarała się uspokoić, a wręcz usunął swe chaotyczne myśli. Teraz mając czysty umysł odbierała cały świat w okół niej. Czuła wilgotną ziemię i trawę pod łapami. Czułą smak i zapach wszystkiego co ją otacza. Słyszała każdy szelest, świst wiatru, krok zwierzęcia, ich oddech, wszystkie dzwięki. Widziała jednak tylko czerń. Odbierała w pełni cały świat, nie widząc go. To było dla niej nowe, ciekawe uczucie. Jednak, nie bez żalu, zaczęła odcinać się od wszystkich tych doznań, swych zmysłów. Przestała, słyszeć, smakować, czuć zapach i ziemię. Jakby żyła w innym świecie. W swym wnętrzu, sama w sobie. Maksymalnie skupiona, błąkała się w tej bezkresnej czerni i pustce. Szukała, choć sama nie wiedziała czego. Na pewno czegoś odróżniającego się od tego ponurego, ciemnego otoczenia. Czegoś jasnego. Właściwie nie jest powiedziane że to musi byś jaskrawa rzecz, to zródło. Jednak maddara kojarzyła jej się (oczywiście poza siłą nieczystą) z jasnością właśnie. Spodziewała się światła.
Straciła poczucie czasu, nie wiedziała jak długo dążyła do celu którego nie znała. O dziwno można się było ''tam'' przemieszczać, mimo że wszystko było jednolitą, wielką czernią, gdzie nic nie odróżniało się od niczego.
Jednak, znalazła. Udało się! Ma się cieszyć? Pewnie tak! Płowy będzie dumny. Zresztą, guzik tak z Płowym, musi jakoś poczuć swą moc.
Jej zródło objawiało się w niej jako migocąca kula w kolorach: fioletowym, turkusowym i białym. W proporcjach zmniejszających się w tej kolejności. Dotknęła kuli. Oblała ją fala ciepła. W tym momencie odzyskała ''normalność''. Wróciła do rzeczywistości, jednak ciągle mając zamknięte oczy. Skinęła głową. Jednak nadal byłą połączona ze swym zródłem.

[Trzy Odcienie]

Adept wyszczerzył na moment zęby kiedy zobaczył, że Okrutna na niego spojrzała. Jak się tak uśmiechnął, wyglądał jakby coś knuł. Zaraz tylko machnął łbem ponaglająco, prosto się uśmiechając bez zębów – Skup się Okrutna- Powoli poczekał, miał czas, do pewnego stopnia. Machał sobie ogonem, ale nie tak aby wydawał dźwięki. Musiało być cicho aby ta mogła odnaleźć źródło. Kiedy zauważył sygnał, powoli powiedział – Pewnie się cieszysz że znalazłaś maddarę, ale pamiętaj że to też są emocje i musisz się ich pozbyć. Wyrzuć nawet to i bądź obojętna, niech nie rusza cię nic. Teraz trudna część. Na początku wyobraź sobie kulę światła. Skup się na wszystkich możliwych szczegółach; kolor, jasność, kształt, masa, temperatura, stan skupienia, czy jest twarda czy może jak chmura, czy się błyszczy. Musisz uwzględnić każdy, nawet błahy szczegół. Kiedy to już wszystko zrobisz, musisz wybrać miejsce w którym twór się pojawi. Pamiętaj aby to wszystko działo się na razie w twojej wyobraźni. Jeżeli uznasz że jesteś gotowa, postaraj się przelać maddarę powoli w swoje wyobrażenie, uważaj żeby nie przesadzić. Nie chcę abyś mi tutaj zemdlała- Spokojnie poczekał a na poczekaniu sam wyczarował kulę, która ledwo co dawała światło, tak jak chciał w błękitnym kolorze. Zaraz się okaże jak tam ze zdolnością rzucania czarów Okrutnej. Cały czas lekko się uśmiechał, ponieważ uczennica zrobiła na nim dobre pierwsze wrażenie.

[Słodki Kolec]

Dzień był słoneczny i ciepły. Wybrałem się na mały spacer. Pogoda sama dawała znać by gdzieś się wybrać. Truchtem biegłem przed siebie. Mniemałem celu, sam bieg sprawiał mi przyjemność. Wiatr miło mnie chłodził. Czego chcieć więcej.
Jakiś czas biegłem przed siebie, puki nie znalazłem dużej równiny. Zatrzymuje się jakieś 10 jardów od początku równiny i nadal nie pojmowałem jaka ona duża. Po jednej stronie był las, a raczej puszcza, po drugiej w tle majaczyły jakieś góry.
Znalazłem jakiś głaz wystający z traw. Wspiąłem się na niego i grzałem w słońcu podziwiając okolice. Nagle wiatr zmienił kierunek i poczułem bardzo znajomą woń. Spoglądam się w stroną z której przeszedłem,a tam stała moja mama z nieodgadnionym wyrazem pyszczka.
–To mnie znalazłaś (=^.^=) – powiedziałem to z lekkim wstydem, zakłopotaniem w głosie. Przez to, że zostałem tak łatwo złapany.