Pisklęca równina

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Nie żebym się czepiał, ale pisz dokładniej, a nie tylko, że uginasz łapy i odskakujesz. Trochę więcej szczegółów prosimy ;3//

–Niżej na łapach przy wylądowaniu. Ogon nie tak sztywno. Postawa bardziej stabilna. Jeśłi nie możesz się zatrzymać po skoku, po prosu wbił pazury w podłoże, a nawet na śliskim podłożu utrzymasz równowagę... Teraz przewrót. Skuteczny przy atakach zionięcia i atakach ogonem... W tym przypadku odbijamy się przeciwnymi łapami niż zamierzamy się przewrócić... Patrz...
Sumienny był cierpliwym nauczycielem, ale nie znosił nieposłusznych. To był właśnie problem. Problemem też było to, iż większość z jego uczniów nie przykładała się do wykonywanego polecenia... Zapomniany przeważnie się starał, ale trzeba było czegoś więcej...
Oko znów miał zamiar przeturlać się w prawo. Najpierw prawe łapy bardzo mocno się ugięły, a lewymi z całej siły się odepchnął. Podczas upadania, starał się ułożyć ciało tak, aby zyskało jak najrówniejszy kształt. Potem przyciśnięcie wszystkich łap do siebie i szybkie uniesienie się do góry.
Oczywiście wojownik potrafił wykonać bardziej skomplikowane turlania się, ale przecież to nauka podstaw...

Po odskokach chwilę stałem w bezchruchu czekając na kolejne polecenia. Nie musiałem czekać długo. Teraz musiałem się przeturlać. Chwilę obserowałem jak to robi i po chwili byłem gotowy by samemu spróbować. Chciałem przeturlać się w lewo w tym celu ugiąłem lewe łapy i wybić się z prawych. Odepchnąłem się prawymi łapami i postarałem się ułożyć ciało tak by było w miarę równe. Po przewrocie przycisnąłem łapy do siebie tak by szybiej wstać. Gdy już byłem na równych łapach zacząłem patrzyć się na wojownika w oczekiwaniu na kolejne zadanie.

Tym razem nie było poleceń, a warknięcie i atak. Oko doskoczył sprawnie do Zapomnianego i zamierzał ciąć go po przednich łapach od prawej do lewej, prawą łapą.
Miał więc sporą możliwość obrony. Wszystko zależało od młodego co zrobi...
Oczywiście w ataku nie było przesadnej szybkości siły i elementu ataku-pazurów, które miałyby zadać rany. Jeśli młody się nie obroni to po jego łapach po prostu przejedzie swoją łapą...

Chwilę obserwowałem co teraz zrobi Oko. Jednak usłyszałem tylko warknięcie i jego ruch. Zrozumiałem o co chodzi i natychmiast podjąłem próbę odskoku. Momentalnie przyjąłem pozycję gotowości. Teraz trzeba tylko odskoczyć w lewo. Ugiąłem prawe łapy mocniej niż dotychczas tym samym wybijając się w górę. Zaraz za prawymi w ślad poszły lewe jednak one wybiły się słabiej. Myślałem żeby podczas lądowania wbić pazury w ziemię. Przecież byłoby głupio gdybym się wywrócił. Tylko czy uda mi się uniknąć tego ataku?

//<facepalm> Jak atakuję Cie od strony pyska na łapy... To nie LEPIEJ odskoczyć w tył? Czy to nie logiczne?//

Zapomniany i tak zahaczył o łapę Oka, który przecież nie ciągnął ej po ziemi. Podcięte przednie łapy spowodowały upadek na bok.
Wojownik pokiwał głową przecząco z kwaśną miną.
–Szukamy najłatwiejszej obrony, a nie byle jakiej... Kiedy atakuje od przodu łapami to odskakuj i uchylaj się w tył. Kiedy na prawy bok, odskocz w swoją lewą stronę. Staramy się zwiększyć dystans od przeciwnika po najłatwiejszej linii. Przeskoczyć łapy byś mógł, ale to trudna sztuka. Musiałbyś je schować aż przy podbrzuszu i szybko wyprostować.
Oko odwrócił się strzelając ogonem jak batem wręcz. Nie, to nie atak. Odsunął się po prostu na ogon długości i znów ustawił przodem do Zapomnianego wierząc, że się już podniósł.
Wtedy znów warknął ostrzegawczo i rozpoczął szarżę na jego postać. Nie celował w nic. Po prostu miał zamiar wlecieć łbem w niego korzystając ze swojej siły.

Cóż... Nie wyszła mi ta obrona kompletnie, ale czego Oko mógł się spodziewać po tym, że broniłem się pierwszy raz. Wstałem z ziemi i rozluźniłem mięśnie. Po chwili usłyszałem drugie warknięcie i już wiedziałem co się szykuje. Oko biegł prosto na mnie... Na pierwszy atak odskok w bok nie zadziałał, ale teraz nie mam chyba innego wyjścia. Tak więc byłem już w w pozycji gotowości gotów. Tym razem może odskok w prawo. Ugiąłem więc lewe łapy mocnie i wybiłem się z nich. Po chwili do lewych dołączyły prawd jednak te odbiły się słabiej. Jakby unik mi się udał chciałem wbić pazury w ziemię podczas lądowania. Tylko pytanie czy się uda?

//mocnie ? Może, mocarnie? ;D//

Wojownik wyhamował po chwili i obrócił się w stronę Zapomnianego.
–Właśnie tak należy postępować. Pamiętaj co już powiedziałem. Szybkie i płynne ruchy ciałem... Poza tym walcz nie tylko ciałem, ale i ' z łbem'. Nie broń się przed szarżą odskakując w tył, nie unikaj cięcia pazurów doskakując w dowolną stronę. Odskakuj i unikaj tak, aby znaleźć się jak najdalej przeciwnika, najprostszym torem ruchu... To tyle jeśli chodzi o naukę Obrony na początek. Radzę potrenować to jeszcze samodzielnie... i to dość długo...
Oko usiadł na zadzie i znów strzelił z ogona. Następnie położył go spokojnie na ziemi i czekał. Czy adept zechce czegoś więcej?

/Raport Obrona I//

Co? To już? Myślałem, że potrwa to trochę dłużej, a to tyle. Dwa uniki i koniec. Też siadłem na zadzie, bo po co stać i nadwyrężać kości. Zacząłem grzebać pazurami w zębach. Już nic więcej od niego chyba nie potrzebuje. Przestałem się bawić pazurami. – Nie, już nic nie potrzebuje. Mam nadzieję, że następnym razem spotkamy się na ceremonii, lub arenie.– Własne słowa skwitowałem lekkim uśmiechem. Czy chciałem spotkać się z Okiem na arenie? Nie bo mógłbym z niej nie wyjść, lub zrobić to z wielkim trudem. – Żegnaj...– Teraz tylko ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć. Tak więc wstałem z swojego dotychczasowego miejsca, obróciłem się i poleciałem w stronę obozu Życia.

–Obyś miał rację...
Rzekł na pożegnanie i odprowadził wzrokiem adepta. Ah ta młodzież. Kiedy to on był taki? Przecież mógł go prosić o przećwiczenie ataku. Jak lepiej się uczyć jak nie z wojownikiem? Ale to jego wybór.
Oko przeciągnął się leniwie i położył na ziemi...

Leżał tak do Zmierzchu. Taak. To znacznie lepsza pora na patrolowanie granic. O tej porze raczej większość smoków wracała do domu. On przespał się niecałe pół dnia i był wypoczęty. Teraz nie będzie pewnie spał do jutrzejszego wieczoru. Miał więc co robić... A co zrobił najpierw? Usiadł i obserwował zmianę nieba z pomarańczy w ciemne kolory granatowego odcieniu, na którym powoli zapalały się malutkie i nieśmiałe gwiazdy.

Czemu tutaj przyszłam? Może dlatego że zrobiłam sobie mały spacerek, wracałam już wprawdzie do obozu, ale nagle zauważyłam Zmierzch, dawno go nawet nie widziałam, więc postanowiłam się zatrzymać na chwilę. Nie wiedziałam czy mu przypadkiem nie przeszkadzam, ale zawsze można się chociaż przywitać.
-Witaj! -powiedziałam dość ciepło, z lekkim uśmiechem. Spojrzałam w stronę, w którą Oko spoglądał, czyli na gwiazdy, westchnęłam cicho z zamyśleniem. Jeśli wojownik, nie będzie miał humoru, albo chęci ze mną rozmawiać, to nic pójdę dalej. Nigdy bowiem nie nalegałam na rozmowę.

Oko jak przystało na wojownika, spojrzał na przybyłą i od razu złożył jej 'dostojny' ukłon.
–Witaj Iskro Nadziei. Jeszcze raz gratuluję uzyskania pełnej rangi i kilku nowych obowiązków jako Zastępca Złudzenia...
Uśmiech na pysku Oka był szczery, bo czemuż miałby być wrogi do samicy, która pomagała jego ojcu?
–Czyż to nie ładna pora na spacery? Słońce zachodzi, księżyc i gwiazdy się pojawiają... Zmierzch... To najlepsza pora dnia i nocy, czyż nie?
Znów spojrzał w górę na granatowe niebo. Nie miał w tym żadnych przecież podtekstów, ale też nie przez przypadek posługiwał się takim słownictwem.
Czy zachowywał się dziwnie? Skądże. To zwykłe zachowanie Oka. On zawsze był dość nieprzewidywalną personą. Zawsze mógł być zły i zawsze mógł być szczęśliwy. Co innego jednak pokazywał.
Czy chciał rozmowy? Pokazał, że tak... ale czy było tak na pewno? A może to po prostu przymus związany z rangą Iskry? Może miał jej za złe te pomaganie ojcu?
Czy ta smoczyca go znała? Czy potrafiła ocenić jego prawdziwe intencje?

-Dziękuję, co prawda nie prosiłam się na stanowisko Zastępcy, ale nie mogłam odmówić pomocy. -dokładnie tak było. Nie potrzebowałam kolejnych obowiązków, których miałam i tak sporo, lecz jeszcze nigdy nie odmówiłam pomocy, szczególnie jeśli chodzi o stado. W prawdzie nie wiedziałam czy ktoś chciałby to stanowisko, albo się nadaje na nie. Nawet nie wierzyłam że ja mogłabym się nadawać na Zastępce, no ale teraz muszę zrobić wszystko by być godna tego odpowiedzialnego stanowiska. Postanowiłam jednak zostać i porozmawiać z przyjacielem, bo za takiego go uważałam. Usiadłam owijając się puszystym ogonem i po kolejnych słowach Oka, mój wzrok powędrował za wzrokiem samca, czyli na niebo. Uwielbiałam je, więc kiwnęła lekko łbem, a potem się odezwałam.
-Masz racje, to idealna pora na przechadzki po wolnych stadach, dlatego wracając do groty wybrałam spacer, a nie lot. Uważam że Zmierzch, to najlepszy wojownik dnia. -czy mówiłam nadal o porach dnia? Możliwe, kto wie, to można było odebrać różnie, lecz lepiej nie oceniać pochopnie wszystkiego od razu.

Zaśmiał się cicho pod nosem, ale jego uśmiech znikł po chwili.
–Masz Złudzenia. Zmierzch jest niczym bez Bezchmurnego nieba...-Gra słów oczywiście nie była przypadkowa. Smok miał łeb i nim też myślał.
–Jesteś zastępcą stada. Nie powinnaś tak po prostu podróżować bez jakiejkolwiek eskorty. Czasy są... dziwne. Ze strony smoków raczej nie możemy się spodziewać ataku... Ale ze strony innych istot...
Znów się uśmiechnął zarazem tymi słowami proponując jej 'wspólne' przechadzki wieczorami. Skoro lubi chodzić nocą i on również to lubi... Poza tym wykonywałby swój obowiązek-będzie chronił samice ze swojego stada. Taki już był. Myślenie miał często pokrętne i zmienne, ale dla swojego stada był w stanie wszystko zrobić.

Młoda Czarodziejka kolejny raz opuściła bezpieczny Weyr, pragnąc nieco odpocząć gdzieś, gdzie nie będą budziły ją hałasy, ale tak naprawdę z legowiska wybawił ją kolejny sen. Zmęczona próbą odnalezienia wyśnionego miejsca, zwinęła się w kłębuszek na skraju Dzikiej Puszczy tuż przed równiną. Łeb ukryła pod prawym skrzydłem i westchnęła. Była znużona, ale także spragniona kolejnych sennych wizji... Z każdą kolejną lepiej poznawała smoka, który ją nawiedzał...
Nie należałam do smoków, które szybko się poddają, tak więc nic dziwnego, że podejście naszej pięknej, acz smutnej, Wojowniczki nie zrobiło na mnie należytego wrażenia. Taka już natura moja. Póki nie osiągnę zadowalających efektów, dopóty będę jak wrzód na części pleców, która styka się z ogonem. No!
Dreptałam wolno za smoczycą, słuchając przy okazji jej słów. Uśmiechnęłam się ciepło do niej, liznąwszy ją uprzednio w szyję. Nie chciałam, by się tak smuciła. Przecież świat nie kończy się na możliwości latania! Ile jest smoków, które skrzydeł nie posiadają, lub nie są zdolne do podobnego wyczynu?
– Młodość nie świadczy o rozumie. Ileż razy można spotkać z pozoru dorosłego smoka, który swym zachowaniem co najmniej przypomina niedoświadczonego, dopiero co wyklutego pisklaka? I, proszę, nie opowiadaj głupot! Śmiech cię nie opuścił, to raczej ty przegnałaś go ze swego serca przeświadczona, że już więcej nie będziesz w stanie się uśmiechać. Spójrz na siebie, jesteś okazem zdrowia, brak skrzydła nie uwłacza ci w niczym. Nadal możesz czerpać radość z życia. Są smoki, które nie mają skrzydła, łapy, starzeją się, tracą możliwość służenia stadu, a ty? – machnęłam zamaszyście łapą, patrząc na nią. – Ty nadal możesz wiele zdziałać! – zapewniłam.
Nie okazywałam jej litości, ponieważ Roześmiana jej nie potrzebowała. Kiedy uśmiechnęła się, odpowiedziałam jej tym samym. Ailla uśmiechnęła się przez sen.

Traf chciał że akurat w pobliżu znalazł się inny smok. Co za przypadek że niemal zawsze gdy ktoś wylatywał ze swojego obozu by odpocząć, zawsze znajdował się ktoś, kto ten odpoczynek przerwać. A może to nie przypadek? Może to po prostu tereny wolnych stad robią się za małe jak na populację mieszkających tu gadów? To są już rozważania na inny czas. Spojrzenie, który w tym przypadku będzie tym który przeszkodzi w odpoczynku, przechadzał się po dzikiej puszczy w sobie tylko znanym celu. Może mieć to jednak związek z tym że nienawidzi piskląt. Nawet swoich własnych. Idąc tak, poczuł zapach nieznanego mus smoka z... Życia Ugh. I to samicy. Podwójne ugh. Miał złe doświadczenia związane z samicami z tego stada. Niemniej zainteresowany podążył tym śladem... i natknął się na to co wywąchał. Samica z życia leżała na ziemi najwyraźniej śpiąc.
-Nie zasypiaj tak -rzekł do jej ucha pochylając się nad nią- Pełno tu wariatów. Ktoś może Cię... skrzywdzić!

Samiczka zaczynała się coraz bardziej rozluźniać, ukryta pomiędzy niewielkimi, nagimi krzewami, pogrążając się w kolorowym śnie. Dalej na obrazy przekładał się kalejdoskop krajobrazów, znanych bądź też nie młodej Czarodziejce. Nie posłyszała skrzypienia śniegu, który zazwyczaj zwiastował czyjeś nadejście.
Do uszu wdarł się cichy niski tembr głosu, a nozdrza wypełniła woń pyłu, gór i czegoś nieuchwytnego, czegoś czego nie potrafiła zweryfikować. Umysł jednak rozpoznawał ten znajomy pierwiastek mieszający się z samczym piżmem.
Poderwała smukły łebek spod ramienia skrzydła, zamrugała powiekami, próbując zogniskować wzrok. Dostrzegła kontur ciemnego ciała pokrytego atramentową łuska i piórami na skrzydłach. Uśmiechnęła się leciutko, z zaskoczeniem malującym się w dużych morskich ślepkach.
Ziewnęła przeciągle, ukazując turkusowe wnętrze pyska. Potrząsnęła łebkiem i z czymś w rodzaju zawstydzenia widocznego na pyszczku, uniosła się z lekkim rozleniwieniem do siadu. Zatrzepotała skrzydłami.
– Przepraszam – szepnęła zaspanym miękkim głosikiem.
Dopiero teraz tak naprawdę dostrzegła pysk samca, a także to, że Ogniste Ślepię właśnie zachodziło.
Na Immanora, tak długo spała?!
Zastrzygła kosmatym długim uchem kierując wzrok ku samcowi, z zafrasowaniem wydęła nieznacznie poliki, jak to zwykle miała w zwyczaju.Przekrzywiła łeb, ściągając nieco skórę nad oczyma.
– Dlaczego ktoś miałby mnie skrzywdzić? – zdziwiła się, przeczesując szponiastymi palcami splątane sploty morskiej grzywy.
Zaraz jednak uśmiechnęła się wesoło, acz z roztargnieniem, jeszcze nie całkowicie wybudzona.

Słysząc jej słowa uśmiechnął się szeroko. Dokładnie to samo. To już się ocierało o deja vu.
-Mówiłem. Trafi na Ciebie kto ma jakieś problemy z sobą... albo jakiś drapieżnik i co zrobisz? -zagadnął leżącą przed nim samicę. Nie chcąc aż tak nad nią górować wzrostem usiadł przed nią. Był od niej większy, ona leżała, a on stał... Mogła przez to czuć się nie komfortowo. A przecież nikt tutaj nie planował nic niecnego, prawda?
-Więc, co taka młoda samica robi sama? I to jeszcze śpiąc w Dzikiej Puszczy? -zadał kolejne pytanie. Nie wiedział czemu ktoś tak młody śpi poza swym obozem. Może ją wywalili? A może się z kimś pokłóciła? Młode smoki rzadko szukają spokoju, tak jak te starsze... Jak on sam.

Siłą woli powstrzymała kolejne cisnące się na pysk ziewnięcie. Obwiodła jedynie zielonkawym jęzorkiem pyszczek, zgarniając przy tym oblepiający jej nos biały puch.
Przyglądała się ciekawie, niemalże natarczywie dorosłemu smokowi, przekrzywiając smukły pysk na bok. Wydawał się młodej tak absurdalnie znajomy, jakby już go kiedyś spotkała, ale przecież to nie możliwe! Jedynymi smokami, które wtargnęły do jej życia chyłkiem ze sfery Cienia, była Wojowniczka Nauczycielka i Uzdrowicielka Ucząca. To takie dziwne wrażenie nie dające jej spokoju. Mrugnęła powiekami jeden jedyny raz, a jej pysk rozjaśnił spokojny uśmiech.
– To proste, stawiłabym mu czoła, jak na Czarodziejkę przystało – odrzekła z zabawną powagą.
Dlaczego zabawną? Ulotna zawsze wyglądała na niepozorną, nawet teraz mając te kilka księzyców więcej, była nie wiele większa od dziesięcioksiężycowego młodego Adepta, do tego miała to pisklęce, wesołe usposobienie nadające jej rysu bezbronnej i głupiutkiej, chociaż nie było nic bardziej mylnego.
– Jak zauważyłeś słusznie, spałam – odparła, śmiejąc się cicho. – Szukałam pewnego miejsca ze snu, ale pomimo długich poszukiwań nic nie znalazłam, może to przez ten biały puch? Wszystko wygląda tak... podobnie – westchnęła, uderzając miarowo puszystą kitą o ziemię.
Nagle zrobiła wielkie oczy.
– Och, wybacz, nie przedstawiłam się. Jestem Ulotne Wspomnienie, lub też Ailla, jak niektórzy na mnie wołają – przedstawiła się.
Przymrużyła nieco powieki.
– A co tak duży samiec, jak ty robi w takim miejscu, jak to? – rzuciła, przekształcając nieco jego własne pytanie.

Atramentowołuski zaśmiał się cicho pod nosem słysząc jej słowa. Śmiech nie był spowodowany powagą jej głosu. Samiec nie przywiązywał żadnej uwagi do wieku, gdy przyszło kogoś oceniać. a jedynie do czynów. a sokoro nie znał leżącej przed nim czarodziejki jego opinia była neutralna. Choć szczerze powiedziawszy uprzedzenia sprawiały że patrzył się na nią z nieco nie przychylnego kąta. Nie chciał żeby tak było ale cóż. Złe doświadczenia zapadną mu w pamięć na zawsze. Coś w środku niego cicho się z tego zaśmiało.
-Tak? Wątpię. Nie miałabyś szans mrugnąć. Śpisz sama, pośrodku lasu i liczysz na szansejeśli ktoś cię zaatakuje? Możesz mi wierzyć że miałabyś nikłe szanse by chociaż pomyśleć że zdychasz. Zaufaj mi. Jestem łowcą. Jestem Antrasmer z Cienia -rzekł z nikłym uśmieszkiem, pochylając się nisko nad czarodziejką. Słysząc jej pytanie uniósł z powrotem łeb i poprawił nerwowo skrzydła na grzbiecie.
-Spaceruję. Chcę pobyć sam ze sobą -odparł krótko

Źrenicy młodej smoczycy zwęziły się, a uszy drgnęły, kiedy posłyszała jego śmiech. Odruchowo wyprostowała się na całą swą raczej skromną wysokość, wypinając futrzastą pierś, mocniej dociskając pierzaste skrzydła do boków.
– Nie doceniasz mnie, Antrasmerze z Cienia, czcigodny Łowco – odrzekła poważnym głosem, w którym miękkie nuty ustąpiły zgrzytowi urażonej dumy.
Samiczka chociaż miała miękkie serce, miała też silnie rozwinięte poczucie obowiązku i dumę.
Gdy zwiesił nad nią łeb, położyła po sobie uszy, a następnie z błyskiem jakiegoś rozbawienia, wypuściła przez nozdrza lodowate wstęgi powietrza, migocącego lodowym pyłem w promieniach zachodzącego Ognistego Ślepia.
– Samotność niekiedy bywa darem, częściej jednak przekleństwem, gdyż wynaturza w nas najgorsze cechy – mruknęła, odwijając ogon od przednich łap, uderzając nim o warstwę śniegu.

Teraz to na jej słowa się po prostu zaśmiał.
-Czcigodny? Ja? O nie moja droga... Jesteśmy chodzącą herezją. Świętokradztwem -rzekł do niej z błyskiem srebrnego ślepia. Widząc że młoda samica wstała, on zrobił krok wstecz by dać jej trochę miejsca. Sam wiedział najlepiej że ścisk powoduje agresję. A tu obojgu miejsca nie brakowało- Ja nikogo nie nie doceniam*. Po prostu był to fakt. Wątpię czy miałbym problemy żeby się do ciebie podkraść. No chyba że rozstawiłaś wokół siebie dobrze zakamuflowane sondy. Albo masz kompana, który cię pilnuje. Coś z tych rzeczy? A co do samotności... Mi akurat pomaga. A w zasadzie innym. Zwłaszcza pod koniec dnia... Nawet nie wiesz jak jest tu spokojnie gdy na niebo wyjdą gwiazdy.
Po tych słowach samiec po prostu usiadł i czekał na odpowiedź. Nie miał nic więcej do powiedzenia

// * Ugh... Nie wiedziałem już jak to napisać //

Smoki Wolnych Stad

Pisklęca równina

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu