Kapliczka Ognvara

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Koncepcja wiecznego spokoju wyraźnie różniła się dla obu samic. Ebrill raczej wolałaby odejść w spokoju niż w chwalebny i honorowy sposób, a jedyne czego od śmierci chciała to to by po niej nie uleciała w niepamięć po księżycu może dwóch. Tylko tyle i zarazem aż tyle patrząc na zapominalstwo Wolnych stad.
~ Czy rzeczywiście perfekcyjny. Czas odbiera nam każdy dobry moment, przybliża nas do tych złych, a warte zapamiętania zmywa gdzieś w dal naszej świadomości. Sam zdaje się przynosić chaos dotykając się rzeczy statycznych. Można stwierdzić, że tam gdzie płynie czas tam i nadciąga chaos.~ Ostatnio coraz częściej popadała w takie dygresje odbiegając od tematu rozmowy. Może zaczynała się zwyczajnie starzeć? Popadać w ruinę tak jak to miejsce.
~ Chcesz odbudować to miejsce?~ Zapytała sprowadzając się sama na ziemię. Tylko czy wtedy tak jak mówiła Veir nie zostanie to znów zniszczone? Jaki więc był sens odbudowy? Pracą dla samej pracy? Czy i podobnie należało patrzeć na ich stado jako na całość? Byli inny jak to miejsce i nie raz próbowano ich za tą inność doprowadzić do ruiny. Najwidoczniej taki był boski plan. Obrzydlistwo...
~ Yhm... Wiem, że ludzie potrafią rzeźbić w złocie, ale wątpię w jego dostępność. No i rozmawiamy o szkle.~ Uśmiechnęła się lekko. W kwestii metalowych ozdób nakładki na rogi, które wpadły jej ostatnio w łapy powinny Kuglarce wystarczyć. Dostrzegając zastanowienie starszej uśmiechnęła się w duchu. Wydawało się to być całkiem... Przyjemnych hobby.
~ Brzmi wspaniale. Jak mogłabym ci pomóc?~ Zapytała wielce uradowana wizją ozdób, które może w niedługim czasie wpadną jej w łapy.

Ołtarz Wyniesionych

O czasie mogłaby mówić w nieskończoność! Bardzo ciekawy, filozoficzny temat, na który można spojrzeć z różnych perspektyw. Jako osoba wyznająca boga tej domeny, zdecydowanie
– Każdy koniec to też początek. Gdy Ognvar zetknie się ze swoim ogonem, proszek w klepsydrze przesypuje się na nowo. Coś się kończy, coś się zaczyna. W naszą religię wbudowane jest pojęcie wiecznego cyklu. Możemy udać się do Horidor, tutaj coś podobnego nazywają Krainą Wiecznych łowów. Możesz tam ucztować ze swoimi bliskimi i przeżywać raz jeszcze swoje największe bitwy. Albo powrócić do świata żywych, by urosnąć w siłę. Za każdym razem twoja dusza nabiera doświadczenia i staje się potężniejsza. – Wytłumaczyła. Wieczne dążenie do wyniesienia, to leżało u podstaw jej kultury. Potem spojrzała na wszystko wokół, trochę nostalgicznie, zarówno przez poruszone tematy, jak i sam fakt znaczenia tego miejsca. Było jeszcze jedno o takim znaczeniu dla niej, Wierzbowy Bór. Myślała o nich jak o dwóch osobnych końcach Uroborosa, które stykają się ze sobą i tworzą krąg.
– W idealnym świecie? Tak. Jednak bogowie nie pozwolą mi na zrealizowanie tutaj w pełni mojej wizji. Coś powstanie, na pewno. Myślałam o... bezpiecznym azylu dla wszystkich innych religii. Samotnicy i smoki same mogłyby wybierać, gdyby nie zainteresowały się Bogami Wolnych. Wątpię jednak, by coś takiego byłoby możliwe. – Wytłumaczyła. To byłaby piękna wizja. Nawet Veir puściła oczko słowne do Ebrill, nawiązując do Azylu!

– W złocie? Pewnie dlatego, że jest miękkie i wartościowe. Swoją drogą, jednym ze sposobów barwienia szkła na czerwona jest dodawanie odrobiny złota. Na szczęście mamy do niego w miarę łatwy dostęp, jedna moneta powinna wystarczyć na kilka ozdób. – Wytłumaczyła. W Horgifell wiele eksperymentowano z różnymi minerałami, w ten sposób osiągnięto barwione szkło w niemal wszystkich kolorach!
– Myślę, że mogłabyś mi pomóc, zbierając kilka materiałów... – Dodała i zamierzała wyciągnąć "listę z zakupami". Było trochę tego, musiały zahaczyć o kwarce, czyli wycieczka w góry, nieco metalu, więc warto odwiedzić dawne pobojowiska po ludziach, no i czysty, przefiltrowany piasek. W każdym razie – czekała je długa wędrówka i sporo okazji do pogaduszek o czasie, wierze i naturze istnienia.

Opowiastka Kuglarza

//ZT?

Siedział w ciszy i wpatrywał się w zgliszcza kapliczki. Choć śniegi i deszcze oczyściły ją z czarnego popiołu, wciąż trochę czerni wgryzło się w różne szczeliny nadtopionej ruiny. W wielu miejscach zdążyła już popękać pod naporem marznącej zimą wody. Późną wiosną resztki kapliczki nie niszczały już tak bardzo, lecz obrażenia pozostały.

~ Ołtarzu Wyniesionych, chciałbym z tobą porozmawiać ~ przekazał telepatyczną wiadomość smoczycy z Mgieł. ~ Czekam tam, gdzie wszystko się zaczęło.

Wraz z wiadomością, mglistej ukazała się kapliczka Ognvara, taka, jaką ją zapamiętał przed zniszczeniem.

Ołtarz Wyniesionych

Dlaczego akurat tutaj? Czy to chęć naplucia jej w pysk, czy zadośćuczynienia za wyrządzone jej krzywdy? Nikt nie potrafił pojąć, jak wielka była wartość jej kapliczki. Nawet jej własne dzieci. Kapliczka to w pewien sposób łączność między bogami, a horgifellczykami. Bez nich zostaje zerwana. To jakby odebrać Wolnym wszystkie iskry. Zbudowanie nowej, zwłaszcza w innym miejscu, nie jest takie proste. Jednak nic, co zrobiłby teraz Pielgrzym nie zmieniłoby jednego faktu... przez jego patrona, stawianie kapliczek na Terenach Wspólnych było zakazane.
Westchnęła, spojrzała na swój szklany warsztat, wzięła głęboki wdech i udała się do miejsca, które kiedyś było jej bliskie. Jej wykute w ogniu i smutku serce podpowiadało, że walczy w słusznej sprawie, ale na jak długo starczy jej sił?
Gdy znalazła się na miejscu, wylądowała obok ruin Kapliczki Ognvara i spojrzała ku Pielgrzymowi.
– Słucham. – Powiedziała krótko. Nadal miała mu za złe, że ich walka zakończyła się tak szybko. Chciała powalczyć z nim dłużej, ale zachował się jak tchórz. To była jednak jego sprawa – jeżeli w ten sposób trafi do krainy powtarzającego się cierpienia, Khainak, to tylko na własne życzenie. Każdy niehonorowy czyn przybliżał go do tego. Każdy dostanie taką pętlę czasu, na jaką zasłużył, a z Khainak nie było drogi ucieczki.

Osąd Gwiazd

– Witaj. – Kiwnął skłonił krótko łeb w ramach przywitania, gdy smoczyca przybyła na miejsce. Jego głos był spokojny, o przyjaznym tonie, aczkolwiek czuć w nim było lekkie napięcie. Siderus bowiem starał się ostrożnie dobierać słowa, zwarzywszy na burzliwą przeszłość dwójki.

– Powiedz mi, Veir – zapytał się smoczycy. – W co wierzysz?

Siedział w bezruchu, cierpliwie czekając na odpowiedź.

Ołtarz Wyniesionych

Wbrew pozorom nie było to takie proste pytanie, Veir wierzyła w wiele idei oraz bogów, wiele ksiąg jest zapisanych horgifellskimi doktrynami, Sakralna natomiast dopisała sporo od siebie. Na szczęście była przygotowana na tego typu rozmowy.
– Wierzę w panteon perfekcyjny, nieskalany niedoskonałościami śmiertelników takich jak ty, czy ja. W szóstkę bogów, którzy swą esencją ukształtowali reguły, za którymi podążamy każdego dnia. W bezgraniczne oddanie bogom i ich idei. Wierzę w przeznaczenie i los, który przygotował nam Ognvar. Sama wielokrotnie byłam tego świadkiem. – Zaczęła, patrząc się w niektóre z kamieni, które się tutaj znajdowały. Dla większości smoków nie będą się niczym różniły od zwykłych, ale Veir widziała, czym były kiedyś. Jeden z nich chwyciła w szekspirowskiej pozie. Myślała, czy by części z nich nie wziąć do siebie, do nowego ołtarza, budowanego na terenach Mgieł. Ale może powinny pozostać tutaj? Jako symbol czegoś, co przeminęło, acz jego esencja nadal wisi w powietrzu?
– Przede wszystkim jestem jednak wojownikiem, zahartowanym w kuźniach Essyanu. Wierzę w siłę, honor, lojalność. Jeśli bóg mi dopomoże... trafię do krainy Horidor. – Powiedziała, kładąc na ziemi z powrotem kamyk. Wcześniej "ładnie" obrosły go już rośliny, dlatego podnosząc go, trochę ich zerwała.
– A ty, w co wierzysz? Miałam pewne podejrzenia, ale widzę sprzeczne obrazy. – Dodała na koniec. Usiadła sobie w miejscu, przy którym kiedyś z Arel pielęgnowały kapliczkę i pierwszy raz się poznały.

Osąd Gwiazd

Jego wiara pokładana była w innym aspekcie smoczego życia.

– Wierzę w nieśmiertelną smoczą duszę w każdym smoku. Każda powstała tysiące księżyców temu, gdy na ciało zabitego Immanora padły łzy Nieba i zmieszały się z jego krwią. W tym jednym momencie powstały wszystkie smocze dusze i żadna nie powstała ani wcześniej, ani później. Każda dusza, zarówno twoja jak i moja, przeżyła już dziesiątki żyć, nieustannie się odradzając w nowych ciałach. Po śmierci, trafia ona do zaświatów, gdzie Immanor ocenia, czy jest gotowa stać się z nim jednością i wstąpić do krainy wiecznych łowów. Większość dusz powraca wtedy do smoczych jaj, by móc dojrzewać dalej.

Była to kwintesencja smoczego życia. Bez niej, nie byłby tym samym smokiem, jakim był teraz.

– W bogów nie muszę wierzyć, bo są prawdziwi. Żywi, tak samo jak ja, ty, duszki i zwierzęta. Tak samo posiadają wolną wolę i tak samo są zdolni do czynienia dobra i zła, i do ponoszenia konsekwencji swoich decyzji. Ta kraina i Wolne Stada znajdują się bezpośrednio pod ich władaniem i bez ich zgody żadna istota, boska lub nie, nie wywrze na nas swojego wpływu, ani nie odbierze Immanorowi naszej duszy po śmierci.

Przekrzywił lekko łeb w pytającym geście.

– Smok wchodzi do czyjejś groty w gości i nalega, że jej ojciec jest prawdziwym władcą tej groty. Właściciel zignorował ma początku te żądania i pozwolił gościowi przespać noc w jego grocie. Gość jednak został na dłużej, a właściciel pozwolił mu zostać. Gość nadal nalega, że to jego ojciec włada tą grotą a nie jej właściciel. Wkrótce gość zaczął malować wizerunki swojego ojca na ścianach groty i wmawiać innym smokom, że to jego ojciec jest władcą ów groty, a nie jej pierwotny właściciel. Właściciel widzi, że coraz więcej smoków zaczyna wierzyć w to, że grota nie należy do niego, tylko do ojca gościa, którego on przyjął do siebie. Jak według ciebie ten właściciel groty powinien się teraz zachować wobec tego gościa?

W tej dość bezpośredniej przypowieści może łatwiej będzie mu przedstawić swoją opinię o zachowaniu smoczycy.

Ołtarz Wyniesionych

Lubiła szukać dziury w całości, dlatego od razu chciałaby się wbić w historię Pielgrzyma i kilka takich szparek odszukać. Nasuwało się pytanie... skoro nie powstają już nowe dusze, to co z rosnącą populacją smoków? W którymś momencie, w teorii, powinny skończyć się "materiały", które powinny być potrzebne do tworzenia nowych istot. Jednak nie zawsze w religii chodziło o branie wszystkiego słowo w słowo, czasami to jedynie wskazówki, samemu trzeba złożyć je do kupy.
– Co do tego nasze religie są zgodne, dusza moja, twoja i wielu innych, wszystkie miały już dziesiątki wcieleń. Jednak z każdym nabierają one doświadczenia i wracają silniejsze. Święta idea Wyniesienia, która nie kończy się za naszego życia. W ten sposób nawet śmiertelnicy mogą stać się półbogami, a kiedyś, kto wie, może nawet i pełnoprawnymi istotami boskimi. To jednak do nas należy decyzja, czy chcemy kontynuować i powtarzać obecny cykl, czy rozpocząć następny. – Wytłumaczyła, lekko ruszając przednią łapą, by kilka z ważniejszych słów miało lepszy wydźwięk. Ostatnio próbowała bardziej aktywizować swoich rozmówców, zobaczy jednak, czy będzie miało to zauważalny wpływ na przebieg rozmów.
– Są prawdziwi, nie wątpię w to. Kwestionuję jedynie obraz, który nam przedstawiają. Widzimy to, co chcą nam pokazać, a nie to, czym są naprawdę. By to dostrzec, trzeba spojrzeć dalej, niż sięga wzrok. – Dodała. Jej stosunek do bogów Wolnych Stad zmieniał się przez wszystkie księżyce życia tutaj. Z początku ich szanowała, wszystkich, bez wyjątku. Nawet jeżeli się do nich nie modliła, to nadal byli istotami boskimi, chociaż w jej rozumieniu – niepełnymi. Potem przeszła przez swój "okres buntu" i gardziła wszystkimi. Teraz ocenia każde bóstwo z osobna. To, które zasługuje na szacunek, otrzyma go. Jednak bogowie pokroju Kammanora... do nich mogła czuć jedynie zawód i pogardę.

– Jako właściciel groty zaczęłabym się zastanawiać, dlaczego wierzą w słowa kogoś innego, a nie w mój przekaz. Być może problem nie leży w zachowaniu kogoś innego, a w moim podejściu. Co jeżeli jestem o kilka kroków do tyłu? Powinnam zastanawiać się nad tym, jak sprawić, by inne smoki mnie respektowały i wierzyły w moje słowa, a nie sztucznie pozbywać się problemu przez próbę unicestwienia go. Jeżeli wyrwiesz z ziemi chwasty... – Powiedziała i zademonstrowała, wyrywając jeden i rzucając go za siebie.
– Jedynie przenosisz ich nasiona i pomagasz im rozprzestrzeniać się. Jeżeli nie spojrzysz dalej, niż sięga wzrok, cała twoja kraina obrośnie chwastami i nie będziesz już w stanie ich usuwać, bo zignorowałeś problem, z którego właściwie powstawały. – Dodała. Bogowie potrafili jedynie niszczyć i niszczyć, gdyż ich ego zostało urażone. Skoro doszło do momentu, w którym wiary w inne bóstwa stawały się silne, to jest to porażka panteonu Wolnych.

Osąd Gwiazd

Nie mógł zaprzeczyć, że wiary obojga mocno się pokrywały.

– Naranlea również była zwykłą smoczycą, żyjącą pośród nas i dopiero później stała się boginią. Podobnie potomstwo nimf oraz duszki mogą doznać podobnego zaszczytu, czego przykładami są Viliar, Valanyan, Kaltarel i Sennah. Dwoje ostatnich stało się bogami jeszcze za życia Strażnika i jest on tego świadkiem.

Jakim był kiedyś głupcem, by myśleć, że panteon nigdy się nie zmieni od pradawnych czasów. Że zawsze będzie nim tylko oryginalna dwunastka. Skład bogów jednak się zmieniał i podobnie był pewien, że nie pozostanie taki sam w dalszej, lub bliższej przyszłości.

Może nowy smok zostanie wyniesiony do boskości? Może nowe duszki dostąpią tego zaszczytu? A może Tarram uwolni się ze swojego więzienia, albo kolejny z bogów upadnie i utraci swój status boga? Nic nie było pewne.

– Bogowie są winni temu, jakim świat czynią swoim zachowaniem. Taka jest cena wolnej woli. – Prześledził wzrokiem lot chwastu, który upadł na ziemię za smoczycą. – Nie mnie jest ich oceniać czy pouczać. Mogę co najwyżej na własną łapę próbować zmieniać świat według mojej woli, za co ponosić odpowiedzialność będę ja.

Pytanie brzmiało, co tak właściwie mógłby zrobić?

Mruknął w zamyśleniu.

– Czy mi poradzisz, Ołtarzu Wyniesionych? – Jego pytanie było szczere, gdyż znał wartość innej perspektywy, która mogła spojrzeć na problem w zupełnie odmienny sposób. – Jak mógłbym naprawić ten przykry stan rzeczy? Nie mogę zmienić tego, jacy są bogowie, ale mogę zmienić to, jaki jestem ja sam. Co ja będę czynił i nad czym pracował. Jak sam wpłynę na to, jak postrzegani będą bogowie, nawet jeśli będzie to niewielki wpływ w porównaniu do czynów ich samych.

Ołtarz Wyniesionych

Ponownie pojawiało się jakieś podobieństwo, ale Veir wątpiła, że szczegóły będą identyczne. Przede wszystkim, żaden z bogów Wolnych Stad nie był w całości perfekcyjną istotą, gdyż wszyscy posiadali skazy śmiertelników. Oznaczało to, że nie byli w całości wyniesieni.
– W jaki sposób Naranlea zasłynęła, żeby dostąpić takiego zaszczytu? Kaltarel, o ile pamiętam, zamieszany był w wydarzenia związane z jego upadłym bratem, tutaj wątpię w ich prawidłowy osąd. Horgifellscy bogowie musieli wykonać heroiczne czyny, jak Havardr, czy Hilsith. Dopiero wtedy Ognvar uznał ich godnymi wyniesienia. – Odpowiedziała. Dochodziła jeszcze kwestia tego, że Viliar, Valanyan i inni, nadal nie byli całkowitymi bogami w rozumieniu horgifellskich doktryn, gdyż nadal posiadali cechy śmiertelników, jak zazdrość, pycha, czy zawiść. Te emocje dwukrotnie niemal położyły kres istnieniu. Raz za czasów Wojny Bogów, w Essyanie, gdy półbogowie zbuntowali się przeciwko porządkowi, który Ognvar wprowadził do świata. Dlaczego? Ponieważ tak jak panteon Wolnych, nie byli całkowitymi bogami. Emocje śmiertelników sprawiły, że ulegli korupcji, a ta prowadzi do konfliktów.
Drugi raz kres istnienia niemal miał miejsce podczas wydarzeń związanych z gniewem Tarrama. Emocje, tak ludzkie, tak smocze, a jednak tak zepsute – powoli drążą otwory w skale, miną eony i proces się powtórzy. Może następny będzie Kammanor? Jego pycha, zazdrość, zawiść i pycha, już niemal zawładnęły nad fałszywym patronem siły. Czy aż tak różni się od Tarrama? Cykl ponownie nastąpi, a wąż Uroboros pożre własny ogon.

– Jeżeli nie ich najwierniejszy wyznawca, to kto sprowadzi ich na właściwy tor? Tutejsi bogowie są pełni wad śmiertelników. Jeżeli mają rządzić nami dalej, to ktoś musi wytykać im ich błędy. – Wytłumaczyła. Przez moment zastanawiała się nad czymś, patrząc w niebo. – Czym dla ciebie właściwie jest wolna wola? – Zapytała się, skoro o niej wspomniał. Większość horgifellczyków uznawała niemal całkowity determinizm, czyli brak wolnej woli. Wszyscy działali zgodnie z wolą Ognvara, to on utkał im los z nici czasu. Ten determinizm bywał umiarkowany, Veir trochę zbliżała się właśnie w tym kierunku. Może wszyscy mają wolną wolę, ale źle ją interpretują. Sen nie jest rzeczywistością, ale kto powiedział, które jest którym?
– To prawda... są rzeczy, których nie naprawisz. – Wzięła głębszy oddech, widząc pewne przebłyski z przeszłości. (Zielone ślepia jej matki, tracące szlachetny kolor oczu hitaryjczyków. Nieruchome ciało Vesserany, kilkadziesiąt księżyców później.)
– Tylko bogowie mogą się zmienić, ale możesz dać im do myślenia, prawda? Zaprowadzić ku dobrej ścieżce. Nie bądź jak Strażnik. On pozwolił im żyć w stagnacji. Gdy mógł się sprzeciwić, wolał siedzieć cicho. Chyba wszystko było mu obojętne. – Miała za złe prorokowi, że nie stawił się za nią podczas dyskusji o jej kapliczce. Wybrał milczenie.
– Przede wszystkim, nikogo do niczego nie zmuszaj. – Dodała na koniec. Bogowie Wolny Stad niby nie zmuszali ich do niczego... ale coraz dalej stawiali swoje granice, zabierali im prawa, wprowadzali zakazy, nakazy. Tracili kontrolę nad nimi. I bardzo tego nie lubili. Człowiek nie lubi, kiedy jego zwierzę wymyka się z klatki. Następnym razem zamontuje silniejsze pręty. Gdy wymknie się ponownie, dodatkowo je zwiąże.

Osąd Gwiazd

– Ach... – powiedział cicho do siebie, zastanawiając się nad czymś głęboko.

To było... dziwne. Nie potrafiłby dobrze opisać tego uczucia.

Teraz rozumiał, co Strażnik miał na myśli, gdy powiedział...

– Hmm...

Musiał zważać na słowa. Zdał sobie bowiem sprawę, jak wielki autorytet tak na prawdę posiadał. Nawet jeśli byłby ukryty i widoczny tylko dla niego.

– Naranlea jest córką Immanora. Wychowanie się pośród śmiertelnych pozwoliło jej zyskać... nową perspektywę. Stać się bliższą nam niż jakikolwiek bóg czy duszek byłby w stanie.

Postukał pazurami o kamień.

– Wybacz, jeśli wprowadziłem cię w błąd.

Przymrużył ślepia i spojrzał w ziemię. Stukanie pazurami o kamień nie ustało.

Ta rozmowa wywołała w nim nagle znacznie większy wysiłek, niż był na to gotowy. Szok całkowicie wytrącił go z równowagi. Stres zaczął zjadać go od środka.

– Wolna wola? Yyy... – Ciężko mu było pozbierać myśli. – To wolność do wyboru własnej ścieżki. To...

Głos załamał mu się, zanim dokończył.

Spiął się i uniósł łeb wysoko i dumnie.

– Ja już wybrałem swoją ścieżkę. – Choć wciąż stres go pożerał, starał się zwalczać to uczucie. – I chcę nią podążać.

Wstał na równe łapy.

– Masz rację! Przecież mogę zrobić tak wiele! To jest... to jest aż niewyobrażalne! – Proroka zalała nagle niewypowiedziana radość. Napełniła go nowa pewność siebie. Jego głos całkowicie różnił się od tego, jaki miał przed kilkoma chwilami. Niemal promieniał nadzieją.

– Strażnika wyniszczało nieugaszone poczucie winy i nienawiść do samego siebie. A teraz? – Odwrócił łeb w stronę Veir i obdarzył ją szczerym uśmiechem. – Teraz czeka nas prawdziwe ożywienie. Miłość zastąpi nienawiść, radość zastąpi smutek, żar pragnienia zastąpi obojętność, pewność siebie zastąpi strach.

Ołtarz Wyniesionych

Słyszała, że Pielgrzym łapał się za język i ciężko mu się dziwić, posiadał teraz dostęp do wiedzy, która do tej pory zarezerwowana była tylko dla Strażnika. Ciekawiło ją, co też na początku chciał jej powiedzieć, ale ostatecznie nie chciała tego drążyć.
– Ostatecznie niewiele to zmienia. Bogowie w swojej naturze są bardzo podobni do smoków, to też Naranlea mogła doświadczyć co najwyżej kruchości naszych żywotów. Panteon Wolnych operuje na tych samych słabościach, którym ulegali przywódcy, królowie, jarlowie i wielcy myśliciele: złość, ambicja, pycha, nienawiść, chciwość, zazdrość i inne. Wciąż jestem zdania, że by stać się prawdziwymi bogami, musieliby zostawić za sobą to, co powoduje zepsucie wśród śmiertelników – nasze emocje. – Wytłumaczyła. Była bardzo stałym rozmówcą, niewiele się ruszając, nawet podczas swoich monologów, co najwyżej lekko ruszając łapą, by móc postawić większy nacisk na niektóre słowa. Wyglądała jak żywy posążek, wyjęty z jej Horgifellskiej Enklawy.
– Nie szkodzi. Rozumiem świat zgodnie z horgifellskimi doktrynami, które nie są znane wielu. Któregoś dnia natomiast spiszę je w archiwach, może tutaj, na Terenach Wspólnych, może gdzieś w Mgłach. Jeszcze nie zdecydowałam. – Odpowiedziała po chwili ciszy. Cóż, Strażnik często próbował ją nakłonić do spisania swojej wiedzy, ale pod koniec swojej kadencji chyba nie miał już na to wszystko siły. Ciekawe, czy jakieś wydarzenie zadecydowało o jego nowym podejściu, czy może była to kropla, która stopniowo drążyła skałę.
– Niektórzy uważają, że nie ma czegoś takiego jak wolna wola. Wszystkie wybory zostały już wcześniej podjęte przez bogów, zatem odgrywamy spektakl według scenariusza, jednocześnie nie zdając sobie z tego sprawy. Ja w swoich poglądach stoję gdzieś po środku. Być może wybory zostały już podjęte, ale co stoi na przeszkodzie, żeby je zmienić, o ile starczy nam determinacji? – Odpowiedziała. Potem zobaczyła jakiś przełom, widać Pielgrzym zainspirował się i zobaczył kilka nowych ścieżek. Dobrze to widzieć, chociaż wspomnienie o miłości zamiast nienawiści było delikatnie zbyt utopijne jak na jest gust. Uważała, że mimo wszystko ludzie, smoki i inne istoty rozumne były skłonne do czynienia zła, nie dobra. To leżało w ich naturze. Nie oznaczało to jednak, że dobro nie istniało.
– Mam nadzieję, że uda ci się zrealizować swoją wizję... pamiętaj jednak, że Horgrfoldu nie zbudowano w jeden dzień. – Odpowiedziała, dosyć szczerze. Wszystko było lepsze od obojętności i bierności, bycia prorokiem dla samego zajmowania pozycji.
– Cóż, ja też mam wytyczone szlaki. Zacznę od odbudowany kapliczki na Terenach Mgieł, później coś tutaj zbuduję... jeszcze nie wiem co, ale coś dla wszystkich. – Wskazała łapą na ruiny. Kapliczki postawić tutaj nie mogła, dlatego przeniosła plac budowy na Tereny Mgieł. Jednak jeżeli nie to, to co dokładnie?
– Strażnik nienawidził siebie? Ciężko to dostrzec przez jego drewnianą maskę. – Wróciła jeszcze do kilku słów Pielgrzyma, gdyż ją zaciekawiły, nawet zdziwiły. Veir myślała, że to raczej kwestia nieśmiertelności i wad, które chodziły z nią w parze, ale widać kryło się za tym coś więcej.

Osąd Gwiazd

– Strażnikowi brakło korzeni, bowiem nigdy prawdziwie nie pozwolił sobie ich zapuścić w tej krainie i w jej smokach. Bez korzeni drzewo usycha i pęka nawet pod mniejszym naporem.

Dlatego też upadł. Tak mu powiedział Kammanor.

– Ja również nie miałem korzeni. Butny i zaślepiony wiarą. Moim sercem kierowały zazdrość i ambicja. Wstydzę się tego, co zrobiłem.

Już nawet nie chodziło o to, co wtedy dobił, a o to kim był. O to, co sobą wtedy reprezentował.

– Kto by pomyślał, że miłość i rodzina potrafią zmienić tak wiele, prawda?

Nie chcąc się robić niepotrzebnie ckliwy podczas tej rozmowy, od razu przeszedł do innego tematu poruszonego przez Veir.

– Jeśli zechcesz budować kapliczkę na terenach wspólnych, mogę ci pomóc zrobić to w taki sposób, żeby nie obrazić bogów – zaoferował smoczycy Mgieł.

O wolnej woli natomiast dość już porozmawiali.

Ołtarz Wyniesionych

– Korzenie drzew rosnących na Essyańskich szczytach sięgały głęboko, a ich konary były tak potężne, że nawet najsilniejsze śnieżyce nie potrafiły ich złamać. – Odpowiedziała Pielgrzymowi, mówiąc zarówno metaforycznie, jak dosłownie. Przypomniała sobie nawet inskrypcję, która znajdowała się w głównej świątyni, należącej do samego Wybrańca. Odnosiła się do drzew, które wyrastały na horgifellskich szczytach. Miały bardzo ciekawą właściwość, gdyż były niezwykle wytrzymałe, budynki stworzone z ich pomocą mogły przezwyciężyć niezwykle surowy klimat, który tam panował.
– W gruncie rzeczy wcale tak bardzo się nie różnimy. Chociaż moje emocje są wytłumione, zgodnie z doktrynami, to jednak podążałam w złym kierunku. Ognvar złączył moje losy z kimś innym i widzę przed sobą więcej, niż tylko wiarę. – Co nie znaczyło, że wiara się dla niej nie liczyła. To nadal fundamentalna część jej jako smoka, jednak na podium weszły także inne wartości, równie istotne. Miała nadzieję, że nie będzie musiała nigdy wybierać między jednym, a drugim, bo będzie to bardzo bolesna decyzja.
– Może nie tyle poświęcona bogom, co wartościom, które reprezentują? Pamiętam inskrypcję w Świątyni mojego proroka, Wybrańca. Nie było w niej informacji o Ognvarze, ale jednak reprezentowała wartości jego oraz innego boga, Hadruula. – Co ciekawe, widziała ją bardzo dokładnie, mimo upływu księżyców. Gdy czytała jej wersy, to nie z pamięci, tylko jakby przed oczami miała obraz z przeszłości. Razem z wgnieceniami, użytym surowcem, czy szczegółami, jak paląca się obok świeczka, czy kadzidła o zapachu bławatków.

– "Czy potrafisz stanąć na najwyższym szczycie? Gdy wiatr i deszcz ze śniegiem biją w twoje łuski jak błyskawice. Gdy drzewa usychają, a góry osuwają się w przepaść. Wiatr bywa silny, a deszcz bolesny. Ale ty jesteś górą i nic nie poruszy cię, prócz czasu.” – Powiedziała na głos. Miło byłoby, gdyby kapliczka przetrwała, ale Veir podejrzewała, że nawet gdyby pozbawiono ją symboli i bezpośrednich nawiązań do bogów, to i tak Kammanor mógłby ją zniszczyć.

Osąd Gwiazd

– Wytrzymałość, patronat Immanora – podsumował recytowaną inskrypcję. – Różne bóstwa reprezentują te same pradawne aspekty świata i te same pierwotne aspekty smoczego życia. Czcząc te pierwotne formy obdarzamy czcią wszystkich bogów i możemy zachować szacunek wobec każdego z nich. Ważnym jest jednak by nie podważać istotnej funkcji lokalnych reprezentantów tych odwiecznych aspektów.

Był to sposób, w który wszystkie wiary mogłyby żyć w harmonii, gdyby tylko chciały. Widząc dla przykładu Immanora, jako odpowiednik Bóstwa Wytrwałości ze swojej własnej krainy, obcy smok mógł w pełni dołączyć do smoczej wiary, nie porzucając w całości swych własnych wierzeń. Podobnie Wolny smok, wybywając poza granice stad, nie naraziłby się na gniew obcych potęg, gdy zobaczy w nich aspekty reprezentowane przez własnych bogów.

– Nawet na najwyższym szczycie maleńki kwiat znajdzie swój dom. Bądź jak życie i choćby martwa skała cię otaczała, znajdź maleńką szparę, gdzie zapuścisz swój korzeń po łyk wody i chwycisz swym liskiem garść światła, by rozkwitnąć i swym pięknem obdarzyć krainę posępną.

Nawet gdy lodowa skorupa przykryje ziemię, wiosną zielona trawa ją porasta, a śpiące drzewa formują nowe pąki. Bądź jak życie i choby nastał czas mrozu, wyczekuj wiosny i bądź gotów wypuścić swe liście i dać nowy owoc głodnemu światu.

Nawet gdy drzewo upadnie, jego pusty pień stanie się domem dla stworzeń lasu i oparciem dla roślinności wszelakiej. Jego miejsce zaś zajmie nowe drzewo, wyrastając z jego nasion. Bądź jak życie i niech twa śmierć nie będzie jego końcem, a początkiem i oparciem dla kolejnych pokoleń świata. Niech twe nasiona kiełkują, a twój pień niech pokryje się zielenią.

Życie, bowiem, w swej nieskończonej wytrwałości pokona wszystko, nawet czas.

Ołtarz Wyniesionych

Immanor, bóstwem wytrwałości... rzeczywiście coś tam o nim było w tym kontekście. Przeczytała kilka razy zapiski o Bogach Wolnych Stad, pobieżnie, ale wtedy wychodziła z założenia, że "swojego wroga warto znać". Tak samo chętnie przewertowałaby strony notatek łowców smoków, gdyby miała do nich dostęp. Jeżeli zaś chodzi o Immanora... czy zasłużył na swój tytuł i cechę, której patronuje? Czy przyszedł podobną ścieżkę, co Havardr? Ten jeszcze jako półbóg został po tysiąckroć przebity kryształowymi kolcami, a mimo to kontynuował swoją wędrówkę, aż nie ostrzegł Kjotviego i Hadruula. Później zamienił się w kwarcowy posąg, a ten któregoś dnia zniknął, gdyż Havardra wyniesiono do prawdziwego bóstwa, równego innym członkom panteonu.
– Część lokalnych reprezentantów tych wartości sama podważa swój autorytet. Darzę jakimś szacunkiem większość panteonu, ale reszta kłóci się z fundamentami mojej wiary. Alaleya jest przykładowo patronką natury i roślin, jednak odpowiada jedynie za ten skrawek terenu, wszystkie inne jej nie obchodzą. Ciężko jej więc przypisać te same wartości, co innym bogom przyrody, jak na przykład Kjotviemu, czy Hadruulowi. – Odpowiedziała po chwili namysłu. Wiele razy mówiła o hipokryzji Alaleyi i jej fałszywym patronacie, jeszcze nie spotkała się z trafnymi argumentami, które mogłyby podważyć tę tezę. Dla Veir ten duszek miał zupełnie inny odcień zieleni.

– Mówisz o cyklach, które są domeną czasu, czyli Ognvara. Gdy zastał nasz świat, nie było pór roku, z przewalonych drzew i martwych zwierząt nie rodziło się nowe życie. Istoty nie starzały się, ostatecznie utraciły w ten sposób sens własnego istnienia. Gdy umierały, nic nie czekało ich po śmierci. Czas nie istniał, a zatem przyszłość, przeszłość i teraźniejszość mieszały się ze sobą. To właśnie Ognvar stworzył fundamentalne zasady, rządzące naszym światem. Kolejni bogowie dopełniali kolejne wymiary rzeczywistości: zmienność, stałość, śmierć, wszystko co ponad tym. – Zaczęła. Jak to jednak bywało z religiami, nikt nie mógł tego wszystkiego dowieść za pomocą fizycznych, niepodważalnych i obiektywnych argumentów, które dotarłyby do wszystkiego.
– Ale zakładam, że ty masz swoją teorię, akceptowalną przez tutejsze doktryny. W każdym razie... chyba nie ma znaczenia, kto przewalił drzewo, jeżeli bez względu na odpowiedź na to, wyrośnie z niego ta sama roślina i pożywią się nim te same insekty. Zwłaszcza, że nikt upadku tego drzewa nie widział i udowodnić tego nie może. – Odpowiedziała na koniec. Pielgrzym poleciał jak dla niej trochę zbyt poetycko, ale i tak wolała to od dyskusji ze Strażnikiem. Gdy rozmawiała z nim, czuła, jakby jego główną strategią było doprowadzenie drugiej osoby do manii bez delirium.
– Jeżeli chcesz mi pomóc z budowaniem tutejszej "kapliczki", dostarcz mi kilka ładnych kamieni... i umieść tu coś związanego z twoją wizją wiary, ale niekoniecznie bezpośredniego. Tak jak mówiliśmy, wartości. – Wytłumaczyła. Nie wierzyła w to, ale ostatni uraz w głowie chyba trochę jej poprzestawiał w rozumowaniu, możliwe, że na lepsze. Nie zamierzała jednak porzucać walki z pewnym członkiem panteonu Wolnych Stad. Jego hipokryzja musi zostać ukazana całej reszcie.

Osąd Gwiazd

Mruknął w zastanowieniu.

– Czy Kjotvi i Hadruul robią coś ponad to, co czyni Alaleya? Wszak jest ona życiem wszystkich roślin świata. Wielkie puszcze są dla niej, jak skrawek futra na twojej szyi. Czy jeśli w jednym miejscu upleczesz warkocz z sierści, oznacza to, że nie obchodzi cię całe twoje ciało?

Któż wie jakie naprawdę były duszki, czy nawet bogowie. Smoki jedynie mogły spoglądać na nie na podstawie swych własnych doświadczeń i opowieści, jakie znali. Siderus doszedł do wniosku, że nie różnili się zbytnio od samych smoków, czy innych istot, które zamieszkiwały świat. Z resztą, wydawało mu się, że już o tym wcześniej wspominał.

– "Dawien dawna, u zarania świata było tylko Wielkie Pustkowie i Niebo. Było ono od zawsze, bo ono było światem. Świat kształtował się i siły na nim, a efektem było zrodzenie się Immanora. Najpierw jednak musiał ukształtować się sam świat." – Była to początek jednej ze starszych opowieści, jakie opowiadano w jego krainie jak i tutaj, choć już nie tak często.

– Jedyne dowody jakie nam pozostały to legendy. Prawda została w nie wszyta w postaci symboli i porównań, kształtowanych przez setki pokoleń na podstawie pozyskanych przez nie wiedzy. Są jak... hmm... Mają w sobie taką... esencję prawdy. Jak wytrzymałe nasionko, które może rozkwitnąć w piękny kwiat.

Popatrzył jeszcze przez chwilę na zgliszcza.

– Pięść Bogów bogata jest w skały, które oprą się upływowi czasu, a które dają się kształtować wprawnej smoczej łapie. Przyniosę też ze sobą esencję duszy. Jej krystaliczną krew. Taką samą, jaka przed wiekami dała początek nam i daje też początek samym bogom.

Ołtarz Wyniesionych

– Kjotvi i Hadruul reprezentują dwa, oddzielne poglądy dotyczące łowów i natury. Kjotvi to bardziej "klasyczne" podejście, czyli życie w harmonii z otaczającym światem. Otwarcie na jego przemiany. Korzystanie z darów i dbanie o balans. Jednocześnie jest także bogiem zmienności. Utożsamiamy Kjotviego z księżycem, który jest jego okiem, a ten posiada liczne fazy. Hadruul to bardziej wykorzystywanie sił natury, panowania nad nią, ale jednocześnie z okazywaniem jej szacunku. Reprezentuje także stałość, niezmienność. Razem z Ognvarem, tworzą trzy fundamentalne wymiary rzeczywistości: cykle, stałość i zmienność. – Wytłumaczyła. Wszystkie przeplatają się ze sobą, dochodzi także śmierć, związana z Havardrem, która również związana jest z cyklami! Horgifellska religia była dosyć skomplikowana, ale wiązała się głównie ze zrozumieniem rzeczywistości, której zasady ukształtowali bogowie. Cała reszta stanowi spojrzenie śmiertelników na ich dzieło.
– Jeżeli zakazywałabym plecenia innym warkoczy na mojej szyi i surowo bym za to karała, jednocześnie pozwalając tworzyć je na reszcie ciała, to tak, byłoby to nielogiczne. – Zaczęła. I tak, mogłaby mieć takie zasady, osobiste preferencje co do lokalizacji warkoczyków, ale Alaleya była boginią przyrody, której nie obchodziły losy roślin za granicami Wolnych.
– Liczne plemiona i królestwa ludzi wyrządziły dla natury znacznie większą krzywdę, niż kilka pisklaków, zrywających owoce z drzewa. U Alaleyi odrzuca mnie jej hipokryzja. Gdyby otaczała opieką każdą łąkę i las świata, bądź nie zwracała uwagi na nic bez wyjątku, byłaby w tym wszystkim spójna. Nie ukarała ludzi z Rathen za liczne, wykarczowane lasy i wyjałowione ziemie. Gdyby zaś przewalili jedno drzewo tutaj, obdarłaby ich ze skóry. Stąd mój wniosek, że obchodzą ją tylko Wolne Stada, które w porównaniu z resztą świata są odłamkiem kamienia na olbrzymim paśmie górskim. – Wytłumaczyła. Dla Veir Alaleya była karykaturą prawdziwych bogów przyrody, którzy byli konsekwentni w swoich poglądach. Przynajmniej nie gardziła nią do tego stopnia, co Kammanorem, zatem ta wredna małpa nie była jednak najgorsza.

– Tam skąd pochodzę opowiadaliśmy sobie podobne legendy przy ognisku, jak początek twojej o Immanorze. To, co najbardziej w nich lubię to to, jak nadal są aktualne, mimo iż spisano je setki księżyców wcześniej. Może jarlowie, o których czytałam nie pokonali trolli wielkości gór, walcząc trzydzieści dni i trzydzieści nocy, ale czasami sedno opowieści tkwi gdzie indziej. Nie muszą się zgadzać w każdym detalu. – Odpowiedziała. Wierzyła w historie o Ognvarze i innych bogach z panteonu horgifellskiego. Dopuszczała także możliwość, że bogowie Wolnych Stad również mogli w jakiś sposób przyłożyć się do innych elementów świata. Może ukształtowali formę z gliny, ale zasady stworzył Ognvar, nadając całości sens? Za takie poglądy zginęłaby w swoich rodzimych stronach, zapewne dosyć boleśnie.
– Dobrze. Myślę, że zarówno skały, jak i pierwotna krew sprawdzą się świetnie. Chętnie przyniosłabym minerał o podobnym znaczeniu – Krew Ognvara. Wydobyć ją jednak można tylko w Essyanie. Użyłam jej do stworzenia swoich obręczy, czynią je mocniejszymi od ludzkich zbroi. – Wytłumaczyła. Sięgnęła do swojej torby, by wyciągnąć z niej małe nasionko, które nosiła w drewnianym pudełeczku. Myślała, żeby zasadzić je tutaj. Tu, albo w miejscu swojej kapliczki na Terenach Mgieł. W wyglądzie przypominało trochę oko.
– Chciałam zasadzić je gdzieś tutaj, dostałam je od kultystki boga o imieniu Larimar. Boję się jednak, że nie przetrwa tak nisko, to raczej górzysta roślina. – Dodała. Nie znała się na roślinach. Mogłaby spróbować poprosić o błogosławieństwo Kjotviego, ale przez ingerencję bogów Wolnych Stad kontakt z bogami Horgifell był utrudniony.

Osąd Gwiazd

– Z pewnością zapytam się o jej zdanie na ten temat, gdy tylko będę miał ku temu okazję. – Wszak najlepiej było się dowiedzieć o Alaleyi od samej Alaleyi. W nim samym wzbudzona została ciekawość skąd w Bogince Natury pojawiło się tak wielkie zainteresowanie tym niewielkim skrawkiem świata.

Przyjrzał się nasionku. Nie umiał stwierdzić, jakiego było gatunku drzewa. Skoro jednak należało do tych górzystych, mądrym byłoby je zasadzić w podobnym klimacie.

– Błękitna Skała wznosi się wysoko nad Jeziorem Zimnym – zaproponował mglistej. – Przy dobrej pogodzie z jej szczytu widać morze. Drzewo zasadzić można nieco niżej, gdzie nie ma nagiej skały.

Mruknął do siebie i lekko się uśmiechnął.

– Czy to znaczy, że nie jesteśmy już wrogami?

Ołtarz Wyniesionych

– Cóż, być może w końcu otrzymam od niej jakąś sensowną argumentację i to z pierwszej łapy. – Odpowiedziała prorokowi. Sama miała wiele teorii, od tych, że bogowie zniewolili najsilniejsze duszki i ograniczyli ich wpływy, gdyż po prostu bali się ich połączonej siły, po zwykłą pychę. Mogła też po tych wszystkich księżycach po prostu zatracić to, kim była, wypalić się i władzą objąć jedynie kawałek terenu, by wmawiać sobie, że jest pełen harmonii do przyrody, gdy za granicami rośliny płonęły, a ziemia umierała.
– Podejrzewam, że będzie to dobre miejsce, będę musiała je sprawdzić. Pomodlę się do Hadruula, by błogosławił to drzewo, tak jak swoje bławatki. Wieczne, nieśmiertelne, zastygłe w czasie jak kamienie. – Odparła. Pamiętała mniej więcej te rejony, chociaż stukrotnie częściej odwiedzała te należące do jej stada. Mgły były raczej zamknięte, nie tak wędrowne jak Śłońce, czy Ziemia.

Potem chwilę się zamyśliła, patrząc na nasionko i chowając je z powrotem do bezpiecznego pudełka. Nie była pewna, co właściwie teraz czuje do Pielgrzyma Światła. Była w niej nadal ta wściekła część jej samej, która chciała rozerwać Siderrusa na strzępy za jego czyny. Pozbawienie horgifellczyka kapliczki nie było zwykłym dziełem zła, które można było naprawić w kilka księżyców. Drzewo pozbawione korzeni umrze, nieważne, ile wody i nawozu w nie wlejemy. Ścięte i pozbawione gałęzi, nadal może odrosnąć. Korzeniami w tym wypadku są więzi horgifellczyków z bogami, które słabną po zniszczeniu kapliczki. Odbudowanie jej nie jest takie proste, wymaga odzyskania zaufania do panteonu Essyanu, który straciła, pozwalając na ten czyn. Być może umieszczanie kapliczki na Terenach Wspólnych było głupotą, ale głównym powodem Veir była tutaj chęć podzielenia się mądrością Ognvara z innymi.
– Nie jesteśmy już wrogami. Jednak... nie wybaczyłam i nie wybaczę ci za zniszczenie kapliczki. Pewnych rzeczy nie da się zapomnieć. – Odpowiedziała, spoglądając na ruiny. Mimo iż są podobni, raczej nigdy nie będą druhami. Veir sama popełniła wiele błędów, przez swoją pogoń za zemstą niemal utraciła własną rodzinę. Przez to i nowe podejście Siderrusa, jest w stanie przynajmniej zakopać topór wojenny.
– Gdy nadejdzie pora chcę jeszcze raz z tobą zawalczyć, tym razem nie chcę jednak, byś atakował przeciwnika przy pierwszej okazji, gdy nie chroni własnej szyi. W mojej kulturze nie jest to wyraz odwagi, lecz tchórzostwa i braku honoru. – Dodała na koniec. Ktoś kto po rozpoczęciu walki atakuje podczas, gdy oponent napiera i liczy przy tym na łut szczęścia – ktoś taki nie trafi do krainy wojowników na skraju czasu, Horidor, gdzie zasiadają najwięksi i najbardziej honorowi z jarlów i bohaterów.
Być może Veir sama była tchórzem, gdyż zrobiła dokładnie to samo podczas walki z nim, ale w jej głowie nie była hipokrytką, gdyż zrobiła to po bardzo długiej, męczącej walce, a nie na samym początku. Czy to było coś innego? To musiałaby ocenić neutralna, niezaangażowana strona.

Osąd Gwiazd

– Zrozumiałe – odpowiedział smoczycy na wieść, że mu nie wybaczy. Samo zażegnanie wrogości było dobrym pierwszym krokiem do odbudowania normalnej relacji pomiędzy nimi.

Co do pojedynku nie był już taki zgodny.

– Mogę tak zawalczyć w sparingu. Jeśli zaś mam stawiać swe życie na szali, wolę walczyć korzystając z pełnego wachlarzu moich umiejętności.

W jego kulturze bowiem umiejętne łamanie rytmu pojedynku nie było oznaką tchórzostwa, a prawdziwego mistrzostwa.

Ołtarz Wyniesionych

Smoki Wolnych Stad