Szumiąca polana

[Powiernik Pieśni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wiedział, że przybędzie, bo właśnie taka się wydawała... pomocna.
W ciszy czekał na jej przybycie obserwując okrytego smoka niemalże ze smutkiem w ślepiach... Albo jakby był rozespany, zależy jak na to spojrzeć.
Widząc przybywającą uzdrowicielkę, nieco odsunął się na bok i kiwnął jej łbem na powitanie, a potem cicho westchnął.
– Proszę o wybaczenie, Wieczorze. Zapomniałem Ci powiedzieć, że ona nie potrafi mówić we wspólnej mowie i ciężko jest się z nią porozumiewać. Nakreśliła kaszel, ale lepiej, abyś maddarą sama określiła co jej dolega.– powiedział nieco zniesmaczony swoim uchybieniem. Nawet tak prostej rzeczy nie potrafił jak przekazanie odpowiednich informacji? Zacisnął kły i pozwolił sobie na szczątkowe odpłynięcie złości na siebie. Spojrzał na zamaskowaną.
– Ona "Wieczór Szeptów", ona pomo...she...? Prip pozwolić jej...– starał się pokazywać łapą, a na koniec wyciął łapę jakby chciał dotknąć ubrania rajskiej. Potem spojrzał na samicę nieco przepraszającym wyrazem- Pozostanę tu przynajmniej na tyle długo, żeby być pewnym, iż nie spróbuje niepokoić Ciebie przy i po leczeniu.– bo prawda była taka, że uważał za typowe fakt wykorzystania przez kogoś, a po leczeniu nie będzie stanowił już żadnej większej wartości dla którejkolwiek z nich i będzie mógł zająć się swoją mierną egzystencją.

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Odrobinę się zdziwiła, patrząc na Powiernika z szokiem. Naprawdę nie mówiła w wspólnym? Musiała wychowywać się bardzo daleko stąd albo żyć pod kamieniem!
-Spokojnie, próbowałeś porozumiewać się w innych językach? Ludzkim albo elfim?– Spytała ciekawsko, podchodząc do samicy spokojnie, jakby podchodziła do zranionego zwierzęcia. Nie znała jej, wolała więc nie ryzykować że jak tylko poczuje się zbyt swobodnie stanie się coś złego.
-Conas atá tú ag mothú? Jak się czujesz?– Spytała w elfickim. Ostatnio miała mało okazji do używania tego języku jednak nie sądziła by mówiła bardzo niezrozumiale.
-Jeśli będę musiała sprawdzić co jej jest, będę musiała ją dotknąć. Lepiej przed tym jakoś ją o tym powiadomić- Rzuciła w stronę Powiernika. Nie mogła rozpocząć leczenia, kiedy nie wiedziała czy pacjent jest świadomy że musi co jakiś czas mieć z nim fizyczny kontakt. Patrząc na to jak ta samica była ubrana, wątpiła by chętnie przystanęła na ten pomysł.
-Co cię boli?– Spytała także w ludzkim, może któryś da radę?

Prip Powiernik Pieśni

[Prip]

Początkowo nie wiedziała co się dzieje, kiedy to na miejsce zjawił się kolejny smok, który mimo wszystko z wyglądu jak i zachowania nie wyglądał jakby był agresywny. Jako tako mogła powiązać ten fakt z tym, że spotkany przez nią samiec wezwał do niej lekarza. Co bardzo ją ucieszyło! Tyle dobroci wylewało się ze smoków ze stada dobrobytu. Znaczy zakładając, że faktycznie chcieli jej pomóc. Ze słów mało rozumiała. W zasadzie nie ruszyła się z miejsca od momentu przybycia Szeptów. Tak w razie co. Była tutaj obca, a w dodatku swoim osobliwym wyglądem mogła wzbudzać niepokój. Nie miała za złe, że ewentualnie mogliby patrzeć jej na łapy! Ona sama nie zmierzała być agresywna. Bo po co? Była kapłanem. Jej zadaniem było nauczanie o jedynej słusznej wiary! Walka nie była jej działką, a nawet szkodziła w jej misji.
Dlatego w ramach kultury trzeba było się przedstawić! Nawet jeżeli wpierw nie wyłapała imienia smoczycy, tak załapała że Wieczór Szeptów to potencjalnie jej imię. – Privet, ya Prip. Rad vstreche. – Wskazała na siebie łapą. Zauważyła, że ta próbuje się z nią porozumieć innymi językami, co nie było niestety skuteczne... cholipka... Było jej wstyd. Jeszcze bardziej niż poprzednio.
– Khoroshaya ledi. YA ne zloy. YA prosto budu sidet' zdes' i delat' to, chto ty mne skazhesh'.– Robiąc to kiwała potwierdzająco głową i obiema łapami. Mogło to wyglądać dziwnie, jednak było to jak najbardziej życzliwe! W zasadzie... kwestią było, że miała coś z gardłem. Nie była lekarzem, ale nie było to coś przyjemnego... ale tutaj nawet nie chodziło o samą chorobę, bo ją można jak najbardziej wyleczyć. Tutaj chodziło o maskę, a raczej o fakt jej zdejmowania. Raczej wolała tego unikać, bo bez niej czuła się tak nieswojo... naga oraz przytłoczona wszystkim. Całe szczęście raczej nie będzie musiała zdejmować reszty. OBY.
Dlatego też wskazała na maskę. – U menya zdes' bolit – Potem zaraz dodała. – YA boyus' snyat' masku Nu, ya dolzhen, da? Da. – Potem po paru większych wdechach powoli oparła łapy na swoim kapturze, który to ściągnęła. Pod nim znajdowała się górna cześć białego stroju, który w ten sam sposób zdjęła. Potem poszło najtrudniejsze, bowiem maska. Tutaj minęła dobra chwila. Odpinała pasy, które mocowały ją do pyska. Zaraz potem obu smoką ukazać się mogła głowa Prip. Złoto-białe oraz szare pióra zdobiły łeb rajskiej. Sama samica momentalnie skierowała głowę w ziemie, unikając jakiekolwiek wzroku. Nie czuła się... dobrze. Walczyła z tym, aby nie zakryć się płaszczem, co byłoby dość dobrą ucieczką. Wiedziała jednak, że to byłoby zbyt niemiłe. W końcu smoki zainteresowały się jej problemem, a ona nie mogła od tak splunąć na ich dobroć utrudniając leczenie. Dlatego niepewnie wskazała na słońcową samice, mówiąc cicho. – Ty mozhesh'. – I od tego momentu pozwoliłaby działać uzdrowicielowi, cokolwiek byłoby wymagane przy leczeniu.


//Prip rozmawia poprzez mentalki
Choroba: zapalenie gruczołów (smok nie może ziać ani mówić)

Powiernik Pieśni Wieczór Szeptów

[Powiernik Pieśni]

Trochę się mu głupio zrobiło, że nie spróbował innych języków, jednak mówiła tak egzotycznie, że nie spodziewał się, aby znała jakikolwiek inny język. Nie spróbował nawet akarubii... Nie wiedzieć czemu, ale założył z góry, że skoro sama nie próbowała mówić w innych językach to zapewne innych po prostu nie znała.
– Znasz elficki?– zapytał zdziwiony i spojrzał na uzdrowicielkę. Cóż, nigdy wcześniej nie starał się poznać partnerki swojego brata i może to po części właśnie dlatego nie szukał wcześniej z nią bliższego kontaktu. Jakoś nie uważał, aby był mile widzianym gościem w legowisku Jawora i jej. Wróćmy jednak do tematu...
– Przyznaje, że nie próbowałem. Skoro jednak nie miesza języków to uznałem z góry, że nie używa żadnego innego.
Przyznał spokojnie i skupił się na wymowie maddarowej tego co zamaskowana starał się przekazać.
– Um, jeśli nie rozumiesz... to wydaje mi się, że zrozumiała kim jesteś i będzie robić to co jej... wskarzesz...– Nie wiedział czy miał rację, ale był niemalże przekonany, że jakoś ułamkami słów łapał ich znaczenie. Ciekawe czy Dobrobyt również używał tego języka... Może też Ślad? Może powinien go wezwać i sprawdzić? Kolejne słowa wywołały przekręcenie łba na bok- Chyba ściągnie maskę, abyś mogła ją zbadać...
I chwilę potem faktycznie zajęła się ściąganiem maski... Yulo był niemalże przekonany, że ujrzy jakąś deformację, albo coś co powodowało, że czuła potrzebę zakrywania się. Nie ujrzał nic nadzwyczajnego. Zwykły pysk i piękne barwy opierzenia.... A więc po co się zakrywała?
Nie zapytał po prostu w ciszy obserwował uzdrowicielkę.

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Kiwnęła głową, na pytanie wojownika. Wątpiła by ktokolwiek już pamiętał że potrafi mówić w innych językach. Zabrała się już jednak do roboty, zbliżyła do samicy, kładąc jej delikatnie łapę na pysku by z pomocą maddary sprawdzić co jest nie tak. Gdy tylko udało jej się znaleźć źródło choroby uśmiechnęła się lekko i zabrała łapę. Złapała tym razem za liście mięty a także jedną miseczkę. Nalała do miski wodę do której zaraz włożyła zioło po czym z pomocą maddary podgrzała wodę, starając się wykonać napar leczniczy. Kiedy ten odrobinę ostygł, podała miseczkę samicy, pokazując jej na migi żeby najpierw trochę przeczyściła sobie tym gardło i dopiero połknęła. Miała nadzieję, że to jej pomoże!


Prip Powiernik Pieśni

[Porcelanowy Kolec]

Postanowił się przespacerować a szum wiatru w owy jesienny dzień przypominał mu pisklęce dni przy boku matki. Z nieznanego powodu nagle ogarnął go smutek i tęsknota za rodzicielami. Jednego już raczej nigdy nie spotka ale może matkę uda się wyciągnąć na wspólny spacer. Jak pomyślał tak też wysłał jej wiadomość mentalną.
~Chciała byś może wybrać się na wspólny spacer mamo?
Swoją zdolność nabył dość niedawno więc jeszcze nie był w stanie panować nad przesyłaniem emocji więc i do jego matki dotarło to iż dziecię tęskni.

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Wieczór Szeptów wyczuła wiadomość swojego syna w chłodnym powietrzu, gdy zimny podmuch wiatru poruszył jej płetwy. Skierowała pysk w stronę nieba, z którego leniwie opadały płatki śniegu, topniejące tuż przed zetknięciem się z ziemią. Przez chwilę obserwowała, jak szron osadza się na liściach i gałęziach wokół niej. Jej ruchy były spokojne, jak zawsze, delikatne, wręcz niezauważalne, gdy zmieniała pozycję. Zanim odpowiedziała, jej ciało płynnie przesunęło się bliżej wody, gdzie odbicie słońca na tafli zdawało się kontrastować z chłodem powietrza. Mentalnie przesłała synowi spokojną, pozbawioną pośpiechu odpowiedź.
~Tak, synu. Przyjdę tam, gdzie wybierzesz~ Czekała, aż wskaże miejsce, pozwalając, by zimne powietrze owiewało jej ciało, ale nie zatrzymując jej od dalszych ruchów. Uniosła łeb, patrząc w dal, gotowa wyruszyć na spotkanie, gdy tylko usłyszy odpowiedź.

Paw

[Porcelanowy Kolec]

Choć matka zapewne tego nie widziała (no bo przecież jak) to błony zawibrowały mu z radości. Nie czekając ni chwili dłużej zaraz po jej odpowiedzi wskazał kierunek za pomocą mentalnej wiadomości oraz obraz miejsca gdzie aktualnie czekał. Wskazał samicy szumiącą polanę nie miał zamiaru zmieniać jakoś otoczenia zwłaszcza ze szum wiatru kojarzył mu się z szumem fal. Choć zimno dawało o sobie lekkie oznaki szczypiąc w łapki tak informacja zwrotna mamy bardzo go ogrzała w sercu. Czekał cierpliwie we wskazanym miejscu siadając swoim kuprem w pierwszej okrywie śnieżnej.
Wieczór Szeptów

[Płowobrody]

Śnieg chrupał pod jego łapami, gdy łowca spacerował po Szklistym Zagajniku, aż do momentu natrafienia na względnie opustoszałą polanę, gdzie mógłby odpocząć.

Położył się przy jednym z drzew, uprzednio magią roztapiając zimno wokół siebie. Znajdował się pomiędzy drzemką, a jawą, kiedy to dotarło do niego, że dawno nie miał okazji porozmawiać z pewną smoczycą. Właściwie odkąd odszedł ze Słońca, nie licząc krótkiej wymiany zdań przed jej podróżą do Solen.
~ Nell – mrukliwy głos Nihilona, zachrypiały pomimo niekorzystania teraz z gardła, rozbrzmiał w głowie czarodziejki. ~ Znajdziesz czas dla tego starca? – Nadal miał zardzewiałą maddarę, ale i tak udało mu się niechlujnie przesłać obraz miejsca w którym się obecnie znajdował.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Ach, piękny szum traw i wiosenne powietrze. Czego było chcieć więcej.

"Ano fajnie by było mieć jakieś ubranie pasujące do czapki", pomyślała piastunka, której sam przyjemny szum wiatry nie wystarczył. Siedziała sobie pośród traw i przeglądała w kawałku lustrzanego drewna, które odpadło od jednego z okolicznych drzew.

Oczywiście, nic nie widziała, ale mogła sobie wyobrażać, jak wygląda, posiłkując się tym co widział Mokradło, przycupnięty na dużym kamieniu.

~ Yami, Yami! Słyszałam, że umiesz szyć przepiękne ubrania. Wiesz co? Mam dla ciebie zamówienie. Może chciałbyś przyjść tu do mnie i o tym porozmawiać? ~ Mentalna wiadomość powędrowała do łba wężowego smoka, wraz z notką, gdzie smoczyca właśnie się znajdowała.

Smoczyca poprawiła materiałowy kapelusz na łbie, z niecierpliwością czekając na przybycie smoczego krawca.

Tęcza nad Wodospadem

[Tęcza nad Wodospadem]

Samiec przybył ubrany w swój najpiękniejszy strój. Nie szkodzi, że samica nie mogła go dostrzec bo nosił go – dla siebie! Oczywiście. Lekki, błękitny materiał tworzył płaszcz na jego barkach który spływał mu na grzbiet. Obrzeża były obszyte żółtą nicią która mieniła się nieco na złoto. Pióra z hipogryfa okalały szyję u podstawy tworząc wykończenie płaszcza. Na łapach miał karwasze z rekiniej skóry które również oprawił fantazyjnymi wzorami za pomocą żółto-złotej nici. Na głowie Yami ułożył sobie wieniec zrobiony z skórzanych brązowych listków które ozdobił niebieską nicią by pasował do płaszcza.

Za nim tuptał Ser Kotton, Fansy oraz Silk. Wszyscy kompani mieli zielone muszki.
– Sekcjo kupę lat cię nie widziałem. Pamiętam jeszcze nasze spotkanie kiedy jako mały brzdąc pytałem cię o kamienie szlachetne!
zaśmiał się ciepło podbiegając co starej samicy. Ucałował ją w policzek jakby był jej dobrym znajomym. Uśmiechnął się szeroko chociaż nie mogła tego zobaczyć.
– Co ci chodzi po głowie? Moi kompani już zaczną zbierać miarę.
dodał szybko.

• Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

Uśmiechnęła się na powitanie Yamiego.

– Och, ależ to było dawno i ileż rzeczy się wydarzyło w międzyczasie. Pamiętam, choć już mi się troszkę miesza z innymi wspomnieniami. Ale jak wyrosłeś! Fiu fiu!

Mrugnęła do Tęczy, zawadiacko szczerząc kły.

– W każdym razie, ten strój to będzie nie lada wyzwanie. Tak, strój! A może nawet i dwa.

Jako pierwszą wyczarowała iluzję ludzkiej kobiety w pięknej, kolorowej, bogato zdobionej sukni. Na jej głowie widniał materiałowy kapelusz z kilkoma piórami.

– Chciałabym mieć taką piękną suknię, według najnowszej ludzkiej mody. Dostosowaną do smoka, oczywiście. Swego czasu miałam okazję zobaczyć takich kilka na moich misjach za Bariera, a to jeden z przykładów. A drugi stój chciałabym pasujący do tego kapelusza.

Wyciągnęła z torby sporej wielkości trójkątny piracki kapelusz. Przyczepione były do niego bujne kolorowe pióra. Wymieniła go sobie na łbie z poprzednią materiałową czapką.

– Myślałam o czymś pirackim, albo jak mają marynarze na statkach. Byłeś kiedyś na statku, Yami?

Tęcza nad Wodospadem

[Tęcza nad Wodospadem]

Wyszczerzył zęby na wieść, że wyrósł. Minęło tych 70 księżyców jak nie lepiej, ale poza wielkością nic się raczej nie zmieniło. Yami był tak samo radosny jak zawsze. Co chyba drażniło niektóre smoki.
– Dwa?
oczy mu się zabłyszczały mimo że Sekcja tego nie widziała
– Mógłbym zrobić i 10, nie często spotykam się z takimi prośbami. To dla kogoś wyjątkowego się tak chcesz wystroić czy może dla siebie samej? Podkreślić swoją indywidualność, niezależność i gust?
zapytał wesoło podchodząc do niej bliżej
– Dotknę twoich łusek.
ostrzegł ją zanim nie zaczął delikatnie obracać jej głowy i dotykać szyi. Wprawnym okiem zaczął oceniać rozmiary i przesyłać myślą do Ser Kottona który wszystko zapisywał.

Przyjrzał się pięknemu okryciu głowy.
– Mogę?
zapytał zanim wziął je w łapy. Musiał sprawdzić z czego był zrobiony i upewnić się jak odbija się w nim światło. śliczna rzecz, trochę stara...
– Mogę ci go podreperować. Widzę tu zmechacenie, o a tu przydałoby się przyszyć.
stwierdził poważnie.

Pokiwał głową mimo że... nadal nie mogła tego widzieć
– Pirackie, jasne! Nawet jeśli nie widziałem to kapelusz daje mi pomysły. Poza tym mój ojciec sporo podróżował. Jeśli też masz jakieś ryciny albo... pokaż mi maddarą jak to wyglądało bo pewnie widziałaś stroje zanim oślepłaś. A drugi? Również suknia? Jakieś wiązania? Jak się czujesz kiedy coś cię mocno ściska? Hm, a wokół szyi...
dotknął znów jej łusek
– Świetnie że jesteś czarna, wiele kolorów będzie pięknie z tobą kontrastować.
powiedział uradowany.

Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

Wyszczerzyła kły.

– He he, niech będzie i dziesięć. Może zamówię też jakieś dla moich koleżanek? – Nie miała póki co nikogo na myśli, ale większej ilości strojów nie powiedziałaby nie, nawet jeśli miałyby być tylko dla niej.

– A bo wiesz, mamy miasto ludzi tak blisko siebie i chciałabym je kiedyś odwiedzić – powiedziała, gdy sprawdzał jej miary. – Trzeba się jakoś wpasować, a modny strój z pewnością będzie lepszy, niż chodzenie nago. A to, że podkreśli moje prawie-naturalne piękno, to taki dodatkowy bonus, hi hi.

Dała Yamiemu kapelusz do obejrzenia. Był już stary i podniszczony, co słusznie zauważył smoczy krawiec. – Przydałoby mu się nieco opieki sprawnej łapy – skomentowała. – Już nawet nie pamiętam skąd go mam.

Zapytana o piracki strój, przywołała obraz grafitowego płaszczu z jasno-złotym obwodem. Sięgał niemal do ziemi, w pasie przepasany był szerokim pasem z klamrą, a na piersi zapięty srebrnymi guzikami. Poniżej pasa rozdzielał się na pół, a spod niego widać było luźne brązowe materiałowe spodnie i skórzane buty. Rękawy płaszcza były długie z dodatkowym podwinięciem przy dłoniach. Pod częściowo odpiętym kołnierzem widać było schludną białą koszulę ze sztywnym kołnierzykiem.

– Buty trzeba będzie jakoś pozmieniać, żebym była w stanie normalnie chodzić, ale reszta wydaje się być fenomenalna. Jak umiesz w srebro, to możesz dorzucić do tego ładną obrączkę na palec dłoni, żeby dopełnić strój. A drugim strojem właśnie miała być ta suknia, którą wcześniej pokazałam. Ludzie mają tak fantazyjne pomysły i złożone kreacje, że można by je rozpracowywać całymi dniami. Jak będziesz potrzebował, to zawsze mogę ci znowu podesłać ich wygląd telepatycznie, kiedy tylko zechcesz.

Uśmiechnęła się na komentarz o kolorze łusek.

– A dziękuję! Co prawda, nie myślałam wtedy o noszeniu ubrań, ale super, że można tyle w niego wkomponować. – Obróciła się i pokazała z różnych stron, robiąc pozy niczym smocza modelka. – Sama wymyśliłam ten wygląd, a potem Uessas perfekcyjnie wcielił go w życie. Według mnie wyszedł świetnie! Czyż nie wyglądam pięknie w tej głębokiej czerni i krzykliwych jaskrawych akcentach?

Jeszcze większy podziw pewnie zbudziłby fakt, że zaprojektowała go na ślepo, długo po utracie wzroku. Dla co po niektórych pewnie byłoby to bardziej wytłumaczeniem dlaczego jest taki brzydki, he he.

Ba! Oczywiście, że się mylili!

Tęcza nad Wodospadem

[Tęcza nad Wodospadem]

– Oh? Koniecznie je do mnie sprowadź w takim razie! Wiesz tak na zamówienie bez wymiarów to można sobie kury macać.
szepnął niemal parskając śmiechem na co Fansy zagdakała dość znacząco. Yami wyszczerzył do niej zęby na co kurka obróciła oburzona główkę w inną stronę. Potwarz!

– Tak, tak masz racje. Ludzie i inne dwunogi przykładają niezwykłą wagę do ubioru. Wiadomo jako smok nie idzie wszystkiego całkowicie zakryć jak w ich przypadku, ale każdy materiał więcej niż mniej to już coś.
mówił podczas zbierania miał z objętości szyi oraz tego jak daleko były barki skrzydeł od szyi i końca ogona. Łaził wokół Sekcji już nie pytając i nie ostrzegając. Przecież wiedziała, że musi zebrać wymiary.
– Nawet jeśli bogowie coś zmienili to nadal jest to naturalne, nie daj sobie wmówić inaczej moja droga.
powiedział rozbawiony i pokręcił głową biorąc do łap kapelusz jakby był skarbem. Jęknął cicho widząc ile już przeszedł. Przyda mu się poprawka tu i tam. Ale da radę!
– Zwrócę ci go razem ze strojem.
zapewnił.

Przyjrzał się uważnie temu co mu pokazała i pokiwał głową
– Masz świetną pamięć, tak tak widzę to. A tu zrobię tak. A tam przeszyję kawałek, a tu będą dziury. Mhm. To zrobimy tak by nie krępowało uda łap. Oh, a tam dodamy piórko.
mówił niezwykle ożywionym tonem

– Nie martw się butami, widziałem jak noszą je smoki w Ardenwell, zrobię je tak, że będą wygodne na smoczą łapę. Nie zasłaniałbym jednak samych poduszek łap. Próbowałem już chodzić w całkowicie zasłoniętych i... to nie kończy się dobrze.
powiedział z cichym zakłopotanym "he he" na koniec.

– Sekcjo.
powiedział poważnie i smoczyca mogła nagle poczuć jego łapę na swoim torsie
– Ważne, że wygląd tobie podoba się najbardziej. Jasne pochwaliłem go bo będzie pasował do wielu ubrań, ale to nie zmienia faktu, że tobie podoba się najbardziej. Prawda?
zabrał łapę uśmiechając się ciepło, jego głos również w tym momencie był pełen serdeczności
– Wygląd, a ubranie to dwie różne rzeczy.
podkreślił puszczając jej oko mimo iż nie widziała.

• Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hmm? – Przekręciła łeb i podrapała się po podbródku. – Dla mnie wygląd i ubranie są prawie tym samym. Obie rzeczy mogę zmienić i dostosować do swoich potrzeb. Ten naturalny z pomocą bogów i makijażu, a ubiór z pomocą twoją i różnych elementów, jakie uda mi się znaleźć.

Podparła pysk na łapie i wbiła w Yamiego swój wzrok.

– Brzmisz jakby ci się nie podobał mój wygląd. Ach! A ja tu tak się starałam, żeby mógł on też oczarować inne smoki, a nie tylko mnie...

Zanim zdążył zareagować wyszczerzyła kły w uśmiechu.

– Tak się tylko droczę. Ważne, że mi samej się podoba, nie? – W rozbawieniu mrugnęła do krawca okiem.

– Właściwie to zastanawia mnie jedna rzecz. – Spojrzała na Yamiego pytającym wzrokiem. – Czy masz może następcę, któremu przekażesz swoją wiedzę na temat robienia ubrań? Bogowie brońcie, ale jakby coś ci się stało, to kto by wtedy mógł szyć takie piękne rzeczy? Stada nie byłyby takie same bez tych kolorowych tkanin, a i szkoda, żeby taka nowa tradycja nie została podtrzymana.

Uśmiechnęła się wścibsko.

– A może masz jakiegoś potomka, który mógłby przejąć po tobie pałeczkę? – Ciężko było uniknąć jej ciekawskiego spojrzenia. Wszak uwielbiała tego typu ploteczki.

Tęcza nad Wodospadem

[Tęcza nad Wodospadem]

– Wow, ale powiem ci że jak na kogoś kto nie widzi to super udajesz że jednak widzisz. – powiedział bez ogródek patrząc jak często zmieniała pozy i za każdym razem wlepiała w niego ślepia.
– Chciałbym to chyba jakoś podkreślić. Ale to już innym razem. – wyszczerzył zęby w szczerym uśmiechu.

– Sekcjo! – HA, ona chyba nie doceniała tego jak szybko potrafił mówić i reagować. Złapał ją za policzki i dotknął czołem jej czoła.
– Nigdy przenigdy tak nie mów. Twój wygląd przed czy po transformacji... to że jesteś sobą jest najpiękniejszym darem jaki mogłabyś sobie i innym dać. – powiedział poważnie i bardzo ekspresyjnie. Puścił ją i odchrząknął poprawiając swój strój. No, teraz mogli gadać dalej.

Zamrugał i spojrzał na nią jakby pytała o to czy w lato pada świniami z nieba. Że... co? Coś... mu się stało? Bok jego pyska uniósł się w niemrawym uśmiechu.
– No... ja... to ten no... Kairaki mnie pilnuje więc raczej nic mi się nie stanie. Nie?
Jego słowa były wypowiedziane zupełnie innym tonem niż dotąd. Jakby trochę niepewnym? Pogubionym?
Na pytanie o potomka zamknął ślepia i uśmiechał się jeszcze bardziej zdenerwowanie.
– Że... pisklę? – powiedział to nienaturalnie wysokim głosem. Znów kaszlnął. Przecież był za młody na to wszystko!

• Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hi hi – smoczyca zachichotała, przymknęła ślepia i wystawiła język, gdy Yami złapał ją za policzki.

Ależ on był uroczy.

– Och, Yami Yami. Ile ty masz księżyców? – Smoczyca zacmokała rozbawiona i poprawiła grzywę smoka, spływającą spod jego fantazyjnego wieńca na łbie. Ruchem tym, otarła wierzchem palców jego policzek i zjechała powoli niżej po gardle w stronę błękitnego płaszcza. Zahaczyła o kołnierz palcem, delikatnie naciągając w swoją stronę przykryty piórami materiał.

– W twoim wieku niektórzy mają już wnuki. – Zachichotała słodko i zbliżyła łeb by uraczyć czarodzieja swoim ciepłym (wcale nie śmierdzącym rybą!) oddechem. – Chętnie ci pomogę z pozyskaniem syna lub córki, którego moglibyście sobie potem wychować razem z Kairakim. Co ty na to, hmm?

Spojrzała na niego z zaciekawieniem, zaledwie łuski od jego pyska.

Dobrze mówił, że potrafiła udawać wzrok. Po stu pięćdziesięciu księżycach ślepoty ta umiejętność przychodziła jej już naturalnie. Wszak czuła jego zapach i słyszała jego głos, a do tego dostrzegała jego kształty sondą na jej ślepiach. Nie było więc nic trudnego zgadnąć, gdzie powinna uformować udawane tęczówki na swoich ślepiach, by osiągnęły pożądany efekt.

Tęcza nad Wodospadem

[Tęcza nad Wodospadem]

– Ostatni raz jak sprawdzałem to jakieś... nie wiem, 50? Chociaż możliwe, że mogłem zgubić parę księżyców po drodze. – powiedział jakby zupełnie odzyskał swój rezon. W końcu to było łatwe pytanie do odpowiedzenia! A na gest Sekcji jedynie się lekko uśmiechał. Poprawiła mu po prostu ubiór nie było w tym przecież nic złego prawda? A potem to muśnięcie policzka i szyi... eee... miał... nastroszone łuski? Oh OH! Przecież była ślepa. Pewnie musiała się upewnić, że stał przed nią. Ha!

O rany i znów te tematy piskląt. Ojciec też o tym przebąkiwał, że znajdzie sobie jakąś samicę. I że poczuje miłość. I że jego życie będzie pełne. Przecież było już zapełnione...
– A wnuki, wiesz ja chyba nie... – hm Sekcja zbliżyła się już bardzo mocno i jakoś tak śmiesznie chichotała... Dopiero kiedy wypowiedziała ostatnie słowa jego oczy otwarły się nieco bardziej, nawet jakby sierść na głowie mu nieco się uniosła. Jeśli tylko łuski mogłyby się czerwienić to pewnie cały jego pysk zmieniłby kolor.
– Oh. Oooooh. Sekcjo zaszła chyba jakaś pomyłka. – powiedział nieco nerwowo łapiąc ją obydwoma łapami za ramiona (tak siadł sobie na zadku). Poklepał je nieco sztywno i uśmiechnął się zakłopotany.
– To co mówisz o przekazywaniu... wiedzy... nie myślałem jeszcze o tym. A Kairaki... to mój przyjaciel. Nie mógłbym zwalić mu na głowę moich... eee... następców? Tata też by tego nie pochwalił jakby tak się zastanowić. – cofnął jedną łapę by podrapać się po podbródku i intensywnie się nad tym pomyśleć.

• Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

– To lepiej zacznij już nad tym myśleć. – Popukała go palcem po klatce piersiowej. – Masz już ponad setkę, jeśli mnie pamięć nie myli. Byłam jeszcze w Ziemi, gdy się wykluwałeś.

Bogowie, czy naprawdę aż tak bardzo Yami nie odczuwał swojego wieku. Ona sama dochodziła już prawie do ćwiartki milenium i to czuła, mimo ogólnej fizycznej sprawności. Sto księżyców to też wcale nie było tak mało.

– Mówię ci, musisz znaleźć sobie kogoś i zrobić z nim sobie potomka. Najwyższa pora. Masz multum kompanów to pewnie z wychowaniem pisklaka poradzisz sobie samemu. – Myślała, by jeszcze rzucić propozycją, że ktoś inny mógłby wychować pisklaka za niego, ale z drugiej strony przeczyło to trochę idei następcy. Wychowanie pisklaka było idealną okazją, żeby wpoić w niego sztukę krawiectwa.

– A jak nie widzisz się w roli ojca, to chociaż znajdź sobie jakiegoś ucznia. – Wzruszyła barkami. – Tak czy inaczej, wiesz gdzie mnie szukać. Czy to jako uczennicę fachu, czy jako partnerkę do robienia jaj. Choć nie ukrywam, wolałabym to drugie, słodziaku.

Uśmiechnęła się zadziornie i puściła Yamiemu oczko. Fakt, jak bardzo samiec peszył się jej zapędami, wprawiał ją w niezwykłe rozbawienie. Lubiła mieć wpływ na inne smoki i nie potrafiła sobie odmówić pociągnięcia za różne nitki, chociażby odrobinkę.

Tęcza nad Wodospadem

[Tęcza nad Wodospadem]

Uśmiechnął się zakłopotany czując jej palec na swojej klatce piersiowej. Uniósł łapy (bo nadal siedział sobie na zadku) i ujął jej łapę między swoje by poklepać jej wierzch.
– Pamiętam cię, przecież uczyłaś mnie o kamieniach i bogach. I hm... – przestał klepać jej łapę marszcząc lekko brwi – No nie wiem nie wiem, sto brzmi jakoś strasznie dużo. A ja jeszcze czuję się na siłach. To znaczy... łapy mi się nie trzęsą! – zaśmiał się zakłopotany i puścił ją odstawiając własne łapy na ziemię.

– Um.... – wydał wargi mrużąc jednocześnie powieki. Z tą opieką nad kompanami to by za bardzo nie galopował. Silk była z nim od niedawna i to Aki ją głównie karmił. Ser Kotton i Fansy bardziej dbali o niego niż on o nich. Przypominali mu gdzie ostawiał rzeczy, pilnowali spotkań...
– Cały czas byłem bardzo zajęty i tak jakoś... nawet nie wiem gdzie miałbym zacząć i... – nie wiedział jak ubrać to w słowa. Ta rozmowa była zupełnie inna niż ta z ojcem czy bogiem. Nie mówili o miłości tylko o praktycznym podejściu do rzeczy. Tylko on się nigdy nad tym nie zastanawiał, nie musiał, nie czuł potrzeby.

– Ciebie jako uczennicę? Sekcjo czy ty przypadkiem nie mówiłaś że jesteś starsza ode mnie? – uśmiechnął się po czym kontynuował – I dziękuje, również uważam że chyba jestem słodki chociaż częściej słyszałem słowo uroczy. – wzruszył barkami promieniejąc
– I hm... to niecodzienna propozycja. Dziękuje? – podrapał się z tyłu głowy jednocześnie zmykając ślepia w uśmiechu
– W sumie to dziwi mnie że aż tak ci zależy na tym, żeby mi pomóc. Nie to że się gdzieś wybieram... ale no. Hm. A co ty byś z tego miała? – zapytał szczerze.

• Ślepa Sprawiedliwość