Młode Spotkanie XVIII

[Znamię Bestii]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Verhu praktycznie ją zaciągnęła. Szła, samej oglądając się z Tio i Dio. Bez nich czuła się... Niepełna. Kiedy narwana siostrzyczka rzuciła się naprzód, by zasypać obce smoki lawiną pytań, Aie dreptała na obrzeżach Skał, wciąż wypatrując braci bliźniaków. W końcu zrezygnowana podeszła bliżej, rejestrując przybycie Su, Arel i Bebe.
– Ei. – przywitała się z nimi i rzuciła zaciekawione spojrzenie na młodego (Zhelre). Złapała tylko koniec jego wypowiedzi, na co jej brwi uniosły się nieco, a oko obrzuciło uważnie jego plecy. Musiał ściemniać, nie miał blizn, ani znaków, że łapy kiedykolwiek tam były, ale Aie i tak leniwie odpowiedziała – No zobacz, a mnie za to tylko wyrzucili na zbity pysk z ceremonii. – skwitowała wypowiedź łobuzerskim uśmiechem, szczerząc kły do Zhelre – Jestem Aie. To znaczy "pierwsza", bo jestem najstarsza z tej gromady. Su, Verhu, Arel i Bebe. – powiedziała wskazując ogonem kolejne smoki. Następnie obróciła się w stronę Strażnika i zmrużyła ślepia podejrzliwie – Czemu nas zwołał?
Samiczka dorastała i coraz lepiej porozumiewała się w smoczej mowie. Prawie nigdy nie przekręcała wyrazów, ale dalej wprawne ucho mogło wyłapać śpiewny akcent akarubi.

[Wrząca Krew]

Cofnęła nieco łeb, gdy osobliwy samiec wyraźnie się obruszył, ale nawet to nie uchroniło jej przed liźnięciem w już i tak mokry nochal. Wydało jej się to dziwne, dotychczas łączyła ten gest z pozytywnymi emocjami, a ten smok nie wyglądał jej na kłębek szczęścia. Potraktowała to więc jako wyzwanie, uśmiechając się zadziornie i mrużąc oczy, gotowa wygrać tę wojnę na spojrzenia.
– Nie wiedziałam, że jesssteś inteligentny. – Zachichotała chochliczo.
Gdy przeniósł wzrok na coś w pobliżu, powiodła za nim, zauważając kolejnego smoczego węża. Ukradkiem zerknęła na swoje opierzone łapki. To chyba nie żadna choroba? Chociaż ich wygląd ją zafascynował, wolała zachować swoje. Przydawały się do wielu rzeczy.
Czy inne smoki miały tak ze skrzydłami? Po krótkim rozejrzeniu się wokół mogła stwierdzić, że większość tu obecnych je miała. Wzruszyła mentalnie barkami, truchtając w stronę Arel, której wężyk postanowił ukazać się w całej okazałości.
– Albo mu odpadły, bo za mało jadł. Pamiętaj o tym jak Dmuchawiec będzie ci znowu wtykać owoce na obiad. – Zagaiła kuzynkę, nie wiedząc w zasadzie czy ją rozbawi czy bardziej przerazi, biorąc pod uwagę to jak ciężko przyjęła spotkanie ze smokiem z morza.
Gdy Aie zaczęła ich po kolei przedstawiać, zerknęła ciekawsko na nieznajomego. Przedstawi się czy powróci do swojego kompana? Zwróciła się też z sensownym pytaniem do Strażnika, którego Verhu dopiero teraz zauważyła wśród tej zbieraniny. Widziała go już na zebraniach Słońca, a nie należał do stada, nie do końca wiedziała co ma o tym myśleć. Często jednak wyglądał jakby zjadł coś niedobrego.

[Żucza Łuska]

W torbie Sowiej Łuski (no dobra, niech będzie, w wiklinowym koszu!), coś nagle zaczęło się wierzgać. Ktoś by mógł pomyśleć, że wzięła sobie jakieś zwierzątko i teraz chciało wyjść... w sumie, nie było to tak dalekie od prawdy. Otóż w koszyku znajdowało się jajko. Kto je tam wsadził? Cóż, może był to Kweres, sekretna osobowość Rejwachu, albo młody Gaesai, a może Mirri chciała spakować Sowiej śniadanie i jakieś jajko strusia i przez przypadek dała takie smocze? Jedno było pewne – jajko było w koszyku, a pisklę w środku wybrało sobie bardzo ciekawy moment na wyklucie. W którymś momencie, tajemnicze ruchy w torbie sięgnęły zenitu, aż w końcu wszyscy usłyszeli... TRZASK! I dwa, bardzo długie jak na pisklę rogi przebiły się przez skorupkę jajka. Był to pierwszy przypadek jajka rogatego. Młoda samiczka w środku miała na tyle duże problemy, że nie potrafiła zrobić nic więcej, była więźniem! A było tam tak ciasno, coraz mniej miejsca. Dlatego zdecydowała, na potężny skok, czy coś w tym rodzaju, bo mowa była o jajku. Zsunęła się tym samym z wiklinowego koszyka Sowiej, upadając na ziemię.
– Ghaaakrr! – Krzyknęła głośno. Cała była w resztkach jajka, które pękło i uwolniło dziecię Rejwachu i Trelu. Cała była w jajecznej mazi i resztkach skorupki. Nie za dobrze widziała, wszystko dla niej było swego rodzaju szokiem. Podeszła bliżej Gaesaia.
– Glaaghhaa! – Znowu zaskrzeczała, niczym dinozaur pterodaktyl. Jednak im bardziej rozglądała się wokół, im więcej widziała poruszających się smoków, tym większe wzbudzało to w niej przerażenie. Przytłoczyło ją to i biedaczka schowała się za najbliższą skałką, czołgając się do niej. Wystawały zza niej urocze, dwukolorowe różki. No, o ile Sowia nie złapała dziecka wcześniej.

[Bezczas Gwiazd]

Zmarszczyła w niezadowoleniu pyszczek i wyprostowała się dumnie, słysząc odpowiedź Zhelre. Czy naprawdę myślał, że uwierzy w taki tekst? Jasne, mieszkała jeszcze z rodzicami, ale pisklakiem nie była. I była pewna, że na takiego nie wygląda! Nie odpowiedziała wężowatowemu dziwadłu; ten zresztą odpełznął trochę dalej, do drugiego, takiego podobnego... Umysł Arel od razu uznał ich za rodzinę, bo brak łap z pewnością nie był... klasyczną dolegliwością. Obecność drugiego takiego smoka nie pomógł na jej kryzys światopoglądowy, ale czy można ją było winić?
No i przypałętała się reszta jej kuzynostwa; spojrzała z zaciekawieniem na Su i trochę krzywo na Aie, która przedstawiła wężowi ich wszystkich. Ale cóż, nie było w tym szkody.
– Nie wiem – odpowiedziała na jej pytanie. Chyba nikt nie wiedział? Dużo smoków rozglądało się z podobnym zagubieniem dookoła. A było nawet parę dorosłych, ale młody wiek zgromadzonych był główną, zauważalną cechą wspólną. – Od jedzenia owoców odpadają łapy? – spytała, znów zszokowana. Nie, chwila, wyhamuj – to wcale nie było to, co powiedziała Verhu, ale jej myśli zbiły wszystkie słowa w jeden błędny koncept. Uch... Arel. Myśl wolniej. – To może dlatego wam odpadły skrzydła – kontynuowała słabo mimo to, tym razem wybierając poczucie humoru. Brnęła w to, tak.
Odwróciła się w międzyczasie do Kwietnego i spojrzała znów na szaropiórego kuzyna. Na ceremonii jego opanowanie głęboko zapadło jej w pamięć.
– Kwietny! Jak ci idzie nauka magii? – zaczepiła go, starając się nie brzmieć niezręcznie. Była szczerze ciekawa (i musiała się dowiedzieć, na jakim etapie jest jej konkurencja)!

[Rześki Dzień]

Półprzytomny Yatu podążył za Bebe, aż oboje dotarli na nieznane mu tereny.
– Racja. Ale tłum. – Tłum obcych smoków! Czy wyszli ze Słońca? Agh, nigdy nie wiedział! – Moje rodzeństwo jest tam – odpowiedział Bebe, pokazując pazurem wszystkie węże po kolei.
– Süne! – zawołał do reszty na przywitanie, ale nie wchodził w żadne rozmowy, bo był na to zbyt senny.

[Kwiat Uessasa]

Przejażdżka na grzbiecie naszej piastunki byłą niesamowitym przeżyciem. Byłem szczęśliwy, że gdzieś możemy wyjść, poznać nowe smoki. Sama podróż w grupie smoków, które w większości widzę po raz pierwszy była już ciekawa. Mogłem się im przyjrzeć z ukrycia...
Przybywając na to miejsce widziałem sporo kolejnych dusz, z czego rozpoznałem adeptkę. Gdy wreszcie moje łapy dotknęły tej ziemi, to posłałem miły uśmiech piastunce, która jakkolwiek musi tracić czas, mając nas na oku.
Odłączyłem się od brata idąc w stronę Motylej Łuski.
– Witaj Adepto Słońca. – Przywitałem Motylą się z uśmiechem na pyszczku. Spojrzałem miło na innych nieznajomych. – Witajcie!

[Czereda Czerwi]

Gdy zauważył, że Gaeaai za nim podąża bardzo się ucieszył, ucieszył się tak bardzo, że aż musiał się podtrzymywać od wypiszczenia jakiś dźwięków zwycięstwa i podeskcytowania, czy czegoś podobnego.
Zachichotał słysząc odpowiedź Mirri, po czym odwrócił się do młodszego
-Walecznie! Walecznie walczyła! W końcu było wielu, wieku mrówek-wojowników!– czy to odpowiadało na pytanie Gae? Pewnie nie, ale dla blado-głowego smoczka było to wszystko, co się liczyło. Magia, pazury, kły, nie ważne. Ważna była heroiczna walka! Więc i heroiczna walka była odpowiednią odpowiedzią.

Gae też chciał pogłaskać sarny! Hehehehe, będzie milutkie futerko, będą zwierzątka! Takie, co nie uciekają! Smoczatko wyruszyło… żeby zostać podstępnie pochwyconym! Pisknął głośno w zaskoczeniu, co się dzieje, o co zahaczył, atak?!
A nie, to ciocia Mirri.
Zamrugał w niezrozumieniu. Ale przecież one właśnie nie uciekały? Musiały być magiczne. Magiczne sarenki! Jednak jeśli ciocia Mirri coś mówiła… to chyba musiała mieć rację.
Zamruczał coś pod nosem, coś o miekkiem futerku, po czym spojrzał najpierw na Gaesai, następnie na zieloną smoczycę.
-Uhhhhh. Jedzieniem? – odpowiedział niepewnie

[Spóźniony Debiut]

Ano miał całkiem niezły humor, na który nie podziałała nawet upartość jego towarzyszki. Swoją drogą ciekawe jak daleko ta upartość zakrawała? Ile zdołała by przejść z takim ciężarem, twierdząc, że to na pewno nie problem?
Szedł u jej boku, czasem zerkając na kroczącego za nim, obsydianowego skorpiona.
– Zaskakująco często zbierają się na spotkania. – stwierdził w końcu siadając obok, młodzikom posyłając szeroko uśmiech. Brązowego staruszka przywitał skinieniem łba, o ile ten w ogóle zwrócił na to uwagę.
– Co powiesz na jakiś dłuższy spacer po tym?

//Sowia

[Opoka Ognia]

Przybył na zebranie chyba w ostatniej chwili, bo na miejscu zebrała się już chyba cała smocza młodzież. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać (poza rodzeństwem), więc usiadł gdzieś z boku, skąd będzie miał dobry widok na wszystkich. Wężowy opadł na prawe biodro i rozpoczął czyszczenie piór na plecach wykręcając – zdawałoby się boleśnie – cały tułów.

[Gniazdo Os]

Dio przyszedł na miejsce spotkania jeszcze później niż jego brat, co czyniło go.. No cóż, zapewne największym spóźnialskim. Wyniknęło to jednak z jego dość dużej potrzeby unikania większych zgromadzeń i na to też w żadnym wypadku nie planował iść, jednak skoro reszta trojaczków wyruszyła nie chciał pogłębiać i tak już powstałego między nimi dystansu. Samiec jednak po przybyciu na miejsce siadł trochę za siostrą, tak by wydawać się jak najbardziej niewidzialnym i zaczął obserwować otoczenie.. Może dowie się na tym spotkaniu jakiś ciekawych sztuczek oszukiwania innych, które mógłby wykorzystać w przyszłości?

[Płocha Ćma]

Jako jedna z ostatnich zjawiła się i młoda kleryczka. Torba lekko bujała się na jej szyi, gdy sprawnym krokiem podeszła bliżej zgromadzonych. Dużo, przemknęło jej przez myśl, kiedy przyglądała się obecnym smokom. Przez całą drogę zastanawiała się nad wezwaniem, jednak teraz, gdy wreszcie znalazła się na miejscu, jej myśli skupiły się wobec obecnych. Wielu nie znała, ale dostrzegła za to swoje rodzeństwo... Zgromadzone przy smoku. Bez łap. Mrugnęła raz, zaskoczona, bo to nie był codzienny widok – nawet jeśli już wcześniej poznało się podobne wężysko.

Odetchnęła ciężej i postąpiła kilka kroków w kierunku gromadki; kuzynki, sióstr i braci. Yatu siedział trochę dalej, razem z Bebe. Pomachała do nich łapą z uśmiechem, nim skoncentrowała się na najbliższych osobach.
— Hejka — rzuciła cichutko do swojej rodziny, mrużąc lekko oczy, gdy jej uśmiech poszerzył się. Respektowała potrzeby Tio i Dio z zachowaniem dystansu, dlatego przykleiła się do Su. Skupiła spojrzenie na Zhelre. — Jestem Baal — przedstawiła się miłym tonem, w głowie jednocześnie zastanawiając się czy aby jej rodzina nie oblazła go bardziej, niż było to potrzebne.

[Tchnienie Mrozu]

Tygrys nie przywykł do dziwów tej krainy i mentalny przekaz okazał się dla niego malutkim szokiem, zwłaszcza gdy w jego umyśle pojawiły się obrazy. Z początku był przestraszony i wydawało mu się, że oszalał, ale po zobaczeniu którejś z kolei smoczej sylwetki kierującej się w daną stronę postanowił sprawdzić te dziwy i podążył za jednym z gadów. Dotarł jako ostatni, a na miejscu dostrzegł wiele pysków – wszystkie obce. Większość była młoda, ale nie tylko, widział kilka starszych osobników.
– Hej – przywitał się cicho z czerwoną samiczką (Narwaną Łuską) i z jej ewentualnymi towarzyszami. – Dobrze trafiłem? Wy też jesteście ze Słońca? Pachniecie podobnie – spytał niepewnie. Miał wrażenie, że dalej mało kogo zna ze swojego nowego stada, a wszystkie zapachy wydawały mu się podobne i nie nauczył się ich jeszcze odróżniać.

[Nieunikniona Łuska]

Samica ewidentnie była spóźniona, choć nie z zaniedbania czy chaotyczności. Od dłuższego czasu była zaledwie kilka skoków stąd, jednak bardzo wahała się pojawić bliżej. Ledwo oswajała się z terenami Mgły, a nowe tereny były dla niej dość obce. W pewnym momencie stała się jednak rzecz dość zaskakująca – poczuła trop. Nie zapominała o spotkaniu, ale po ostatniej porażce z rysiem młoda nie chciała tak łatwo odpuścić potencjalnego łowu. Sarna... kilka? Brakowało jej doświadczenia, by to sobie potwierdzić. Obniżyła łeb i ruszyła powoli i cicho za zapachem, nieświadoma, że bardzo szybko znalazła się w samym centrum spotkania. Rozejrzała się trochę zmieszana. W pierwszej chwili uznała, że pomyliła się i ruszyła tropem jakiegoś innego smoka. Wzięła głęboki wdech i zrozumiała, że zdecydowanie się nie myli. Tylko czemu tak wyraźny zapach ofiary utrzymywał się w tak mocno zapchanym i zadeptanym mie...

...źrenice jej się rozszerzyły, gdy dostrzegła dwie sarny chronione pod skrzydłami smoka, który ich tu wezwał. Instynkt był w niej dość silny i pazury wysunęły się z łap na widok bezbronnych zwierząt. Jak zapewne wiemy, to jednak ofiara rozpoczyna pościg – i póki te leżały spokojnie, mózg łowczyni pozostawał w zaskoczeniu i zdezorientowaniu. Co teraz? No... należą do innego smoka, w końcu je złowił. Ale czemu tak bardzo pastwi się nad swoją zwierzyną? Według Lamii powinien był dawno temu je uśmiercić. Utrzymywanie ich przy życiu jest bezlitosne. Prychnęła, wyrywając się trochę z zamyślenia, trochę odsuwając gdzieś na bok swoją łowność. A skoro już tu była, to może chociaż się przywita. Usiadła niedaleko Kwarcowej niczym obrażone dziecko, po czym powiedziała do ogółu:
– Hej, jestem Lamia – chwilę potem zerknęła na kleryka, z którym miała już do czynienia w przeszłości – dziękuję Ci za wtedy – powiedziała i porozumiewawczo dotknęła świeżo zagojonej rany na boku. Ostatnim razem była zbyt w szoku, by cokolwiek powiedzieć do medyczki i trochę czuła źle się z faktem, że nic wtedy do niej nie powiedziała.
– Następnym razem dorwę tego rysia – fuknęła pod nosem, planując już w głowie zemstę. Była tak kreatywna, że ów zemsta sięgała kilku pokoleń wstecz. Uśmiechnęła się triumfalnie, po czym uniosła wzrok ponownie na Kwarcową.
– Jak Cię zwą? Co tu się dzieje?

[Strażnik]

Już pierwsza obecna smoczyca obładowana była małymi Ziemistymi, więc sam wstęp zapowiadał się dobrze. W zasadzie frekwencja nigdy nie stanowiła problemu, zwłaszcza, że nie załamałby się, gdyby zamiast dziesięciu, czy piętnastu młodych, skupił uwagę wyłącznie na czterech. Rzecz jasna sam się w to pakował, więc jeśli byłoby mu niedobrze, winowajcy nie musiał szukać daleko.
Biorąc pod uwagę sam temat zebrania, uważnie przyjrzał się także ptasiemu towarzyszowi samicy, która najpewniej na jego cześć ozwała się Sowią Łuską. Skinął jej głową, czekając dalej.

Kolejnym gościem okazał się wąż (Zhelre).
Strażnik zmrużył już i tak wąskie ślepia, jak gdyby zamiast skupienia, próbował odciąć się od tej męczącej rzeczywistości. Niestety pisklęciem już nie był, więc nie mógł wmówić sobie, że jeśli podtrzyma zaciśnięte powieki, będzie dla świata jakiś mniej widoczny.
Kiwnął mu łbem na dzień dobry, gdy młody podpełzł wystarczająco blisko. Jedynym co odróżniało go od przedziwnych kompanów, które Wolni wiązali ze swoim umysłem był głos, choć to nie ułatwiało samej klasyfikacji obcego, jako smoka. Prorok pogodził się już, że jako gatunek miewali więcej, bądź mniej niż cztery chodne kończyny, ale nie posiadanie żadnych, tak iż zwierz wcierał w brzuch wszystko co miał po drodze? Drobna przesada, o ile nie boski żart.

Sarna spojrzała ku obrońcy wymownie. Rzecz jasna ów wymowności nie dałoby się wyczytać z samego jej wzroku, gdyby jednocześnie nie rozumiał jej emocji.
Reakcja obrońcy dziwiła ją trochę.

Jego mentalny konserwatyzm nie był niestety czymś, co mógł wprost wyrazić, ale nim zdołał odpowiedzieć Mglistemu na jego pytanie, krzycząca w ekscytacji Verhu zdołała go ubiec. Spojrzał na nią odruchowo, z dobrze zamaskowaną wdzięcznością. Niech dziecko na głos podziwi się za niego, przy okazji zajmując uwagę swoją i węża.
Niedługo potem rozbrzmiała Sekcja, idąc ku zebranym, wraz z towarzyszem na ramieniu. Powstrzymał westchnięcie i powitał ją znajomym gestem, jednocześnie niemo przyjmując jej ofertę. Wśród piskląt mogło się zdarzyć wiele rzeczy niespodziewanych, a koniec końców miał tylko dwie łapy.
Wciąż więcej niż niektórzy, ale to i tak za mało.

O ironio, młodych bez normalnych kończyn, wykluło się w podobnym czasie więcej niż jedno. Gdyby był religijny i doszukiwał się znaków, gdziekolwiek popadnie, najpewniej w pasiastym malcu (Y'Envarth), który dołączył na skały w towarzystwie znajomej hieny, dopatrzyłby się teraz jakiejś przestrogi. Może wody wzbiorą niedługo i wszyscy będą musieli żyć jak morscy. Kto wie.

Niedługo po dokonaniu tych spostrzeżeń zorientował się, że sugerowana pomoc Sekcji, dość prędko miała zostać przetestowana w praktyce. Przypominający rybę, choć ze zdecydowanie papuzim usposobieniem młody (Keni) ruszył dziarsko w stronę schowanej pod skrzydłem sarny. W porę jednak, jego wędrówka została udaremniona, a potępiona przez bogów piastunka usadziła go z dala od kręcącego ogromnymi uszami celu. Bez opieki pozostała jeszcze grupka, którą morski próbował zaciągnąć ze sobą, ale być może bez lidera, nie będą mieli odwagi zbliżyć się do saren.
Sztywno, choć bardzo ostrożnie zbliżył ramię do siebie, obejmując bezbronnego ssaka nieco szczelniej. Mimo iż rudzielec lubił smoki, wiedział że nagłość konfrontacji z nimi, wciąż potrafiła go przestraszyć.
W podobnym momencie, przez gwar innych rozmów przebiło się pytanie jasnej, morskiej smoczycy (Podwodna Łuska). Strażnik objechał ją wzrokiem od szponów, po czubek nosa, jak gdyby chciał przekonać się, czy także jej brakuje jakichś elementów. Na szczęście wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Kiwnął jej głową.
– Tak. Wraz z rozpoczęciem, wszystko wam wytłumaczę – wyjaśnił ostrożnie. Głos miał niski i bardzo szorstki, ze względu na towarzyszącą mu chrypkę, lecz flegmatyczny, spokojny ton, odrobinę go łagodził.

Wraz z przybyciem Veir i kolejnej gromadki piskląt, skały wzbogaciło także dwóch kompanów. Odetchnął trochę na ten widok, bowiem choć nie uwzględniał w wezwaniu obecności zwierząt, teraz mogły stanowić idealne tło do jego wykładu. Przy okazji zaś, być może naraz zdoła nauczyć się ich imion.
Naturalnie kiwnął samicy łbem, doceniając kolejne zabezpieczenie w postaci piastuńskich łap.
Co do nich zresztą, uwagę zebranych z pewnością przykuł niespodziewany wrzask pisklęcia, które akurat wydostało się z jaja (Quetza). Wspomnienia młodych klujących się na zebraniach, jak żywe przemknęły mu przed ślepiami. Pokiwał łbem do samego siebie.
– Pomóż Sowiej, Sekcjo – rzekł do niej głośno, pewien że poradzi sobie sama zarówno z dotarciem do Ziemistej, jak i zrozumieniem dlaczego akurat ją do tego wyznaczał.
Krótkie porozumiewawcze spojrzenie posłał także Veir, mając nadzieję że będzie sprawować pieczę nie tylko nad smoczętami, które przyprowadziła, ale też innymi Mgłami.


Rozpoczęcie spotkania

Nabrał znów powietrza i z cichym prychnięciem wyrzucił je nozdrzami. Nadszedł czas.
Poprawiwszy pozycję, zarówno łap, szyi, jak i trzymających sarny skrzydeł, odchrząknął głośno, ściągając na siebie uwagę zebranych.
Mimo swojego rzeczywistego wieku, nie wydawał się wcale starym smokiem, a mimo złotej blizny znaczącej jego pierś, nie posiadał na sobie zbyt wielu ran zabliźnionych po potyczkach. Młodzieńcze łuski oraz niski wzrost złączony ze szczupłymi, krótkimi łapami były jednak kontrastowane bardzo oficjalną, wyuczoną postawą oraz zachrypłym, pewnym siebie głosem, jednocześnie bardzo wyraźnym.
– Witajcie. Zostaliście wezwani na Spotkanie Młodych. Jest to jedna z tradycji smoków Wolnych Stad, aby raz na kilkanaście, bądź kilkadziesiąt księżyców, na Skałach Pokoju zebrały się pisklęta i młodzież, by uczyć się od bogów, duchów, bądź proroków. Zostaniecie wynagrodzeni za wasz udział i czujność – na tę wiadomość raz jeszcze skinął łbem, tym razem oficjalnie witając już wszystkich.

– Pomagać w spotkaniach mogą także piastuni. Dziś jest to.. Mirri ze stada Ziemi – Nie miał ochoty przytaczać jej dorosłego imienia i miał nadzieję, że potrafiła zrozumieć dlaczego. W każdym razie wskazał na nią, gdziekolwiek się znajdywała
– A także Wrota Dziejów, ze stada Mgieł. Możecie zwrócić się do nich z mniejszymi sprawami, nawet jeśli ja, jako organizator postaram się odpowiedzieć na wszelkie wasze pytania.
Nazywam się Strażnik Gwiazd i jestem prorokiem bogini Lata imieniem Sennah. Za zapach, który was tutaj przywiódł był jednak odpowiedzialny inny bóg, patron miłości, zwany również Uessasem –
Wspomniany zapach wiśni znów zamajaczył między zebranymi, choć tym razem dało się wyczuć obecność smoczej magii, która go utkała.
– O bogach mogę opowiedzieć wam później, jeśli tego zechcecie, lecz dzisiejsze spotkanie chciałbym poświęcić kompanom. – Prawe skrzydło uniósł łagodnie, by następnie wycofać je znad grzbietu towarzyszącej mu sarny i ponownie przycisnąć do boku. Ssak pozostał bez żadnej osłony, chybocząc lekko na długich, dziwnie krzywo ustawionych nogach.
– Ma na imię Kazes – rzekł nieco ciszej, czując podświadomy opór przed wypowiadaniem jego miana na głos. Ostatnio podejmował się wielu zmian i ryzyka. Nie czynił tego na ślepo, ani bez powodu, nawet jeśli bardzo często czuł, że dąży donikąd. Nerwowość zamknął jednak w sobie, rozumiejąc że nie miał na nią teraz żadnego czasu. A w udawaniu był świetny.

Czując znów lekki powiew chłodu na grzbiecie, odruchowo spojrzała w stronę drugiego skrzydła obrońcy. Trójnoga sarna wciąż leżała schowana pod niebieską błoną, więc uwagę mogła przenieść znowu na liczne zbiorowisko. Nie czuła się pewnie, więc lekko obniżyła głowę, strzygąc uszami we wszystkie strony.

Strażnik natomiast kontynuował monolog. Mimo surowego brzmienia, słowa wypowiadał z profesjonalną dykcją, nie spiesząc się nigdzie, żeby każde zdanie było dobrze zrozumiane. Pilnował też języka, żeby mówić bardziej jak do piskląt, niż do dorosłych, choć w tym nigdy nie był najlepszy.
– Wielu z was jeszcze nie wie, choć dla części stało się to już zwyczajnością, że smoki są zdolne nawiązać głęboką więź ze zwierzętami znacznie prostszymi od siebie. Nawet gdy rozejrzycie się wokół, zobaczycie dwa żywiołaki, sowę, kuropatwę, a nawet renifera – Nie zwykł pokazywać niczego szponami, ale dla zebranych uczynił wyjątek, świadom że mogli mieć problem z właściwym skupieniem uwagi. Kolejno zatem skierował łapę ku wymienionym zwierzętom.
Najdłużej wzrok zatrzymał na hienie, jakby podświadomie liczył na cokolwiek większą reakcję. Nie chodziło jednak o żywiołaka samego w sobie, a jego nieobecną kompankę, która kryła się gdzieś wewnątrz granic swojego stada.
Odchrząknął krótko pod nosem i znów spojrzał na tłum, każdemu poświęcając pobieżną uwagę. Możliwe, że niektórzy mówili coś w międzyczasie, ale urokiem dużych zebrań, zwłaszcza z dziećmi, była konieczność zachowania skupienia, mimo utrudnień.
– To na jakiej podstawie smoki wybierają towarzyszące im zwierzę, będzie różnić się, zależnie od indywidualnych, praktycznych potrzeb, bądź preferencji emocjonalnych. Często w życiu zobaczycie smoki zaprzyjaźnione z dużymi, silnymi stworzeniami, takie jak demony, amemaity czy mantykory. Ponieważ są wytrzymałe i dobrze zbudowane, spotkane dziko mogą stanowić zagrożenie również dla dorosłego smoka, dlatego walczące po jego stronie stanowią ogromny atut.
Użytecznym w waszym życiu okazują się także ptaki. Orły, sokoły, sowy, kruki. Równie spostrzegawcze co szybkie, a w odpowiednich okolicznościach, równie niebezpieczne.
A zatem jaki sens jest w uwiązywaniu do siebie zwierząt o wrażliwych ciałach i nie-drapieżnych zmysłach? Co takiego oferuje wam zwierzę, a co takiego wy oferujecie jemu? Na ile zmieniacie jego życie i umysł? Na ile zaczynacie rozumieć perspektywę odmienną od swojej własnej? – zrobił krótką pauzę, stukając przed sobą szponami łapy, którą wcześniej unosił. Starsze smoki z pewnością rozumiały go lepiej niż młode, ale takie było życie, że musieli znaleźć sposób, żeby nadążyć.

– Pytań, które można zadać na temat więzi istnieje bardzo wiele, dlatego jeśli to możliwe, chciałbym poprosić was o zachowanie porządku i właściwej kolejności – to rzekł z odrobinę większym naciskiem, odruchowo stawiając na większą dyscyplinę.
– Najpierw ja zadam pytanie wam, a wy spróbujecie się do niego ustosunkować. Gdy odpowiecie, nasze spotkanie będzie już dostatecznie zdefiniowane, by mogło swobodnie potoczyć się dalej.

Zrobił krótką pauzę, by za chwilę przekazać im co właściwie mieli robić. Dla niewtajemniczonych, więź o której mówię nie jest wyłącznie słowem opisującym relację, lecz magicznym połączeniem obu umysłów. Zastanówcie się chwilę i powiedzcie czego oczekujecie, lecz także czego moglibyście nauczyć się od zwierząt, również tych znacznie słabszych.
Ci, którzy kompanów już posiadają, również mogą podzielić się cenną wiedzą, a także czegoś nauczyć, więc zachęcam by również zabrali głos – Tutaj kiwnął łbem do Sowiej i Piaskowego, o ile nie byli zajęci, choć mogła istnieć szansa, że nie wiedział o inny więziach.

Sarna postąpiła krok do przodu. Krótki impuls od obrońcy spłoszył ją jednak prędko, tak iż znów wycofała się w pobliże jego boku. Spojrzała znów na jego drugie skrzydło, lecz nie mogła się niczego dopatrzeć. Musiała pogodzić się z samą wiedzą, że nie jest sama.

Strażnik spojrzał na nią kątem ślepia.
– W międzyczasie – podjął głośno.
– Trójka chętnych piskląt może podejść nieco bliżej. Stopniowo wszyscy zapoznacie się z metodami, jak właściwie rozpocząć niewerbalny dialog ze zwierzęciem – To powiedziawszy stworzył przed sobą grubą, czerwoną linię będącą granicą, do której mogą podejść pisklęta. Była na tyle daleko, że wyciągnąwszy łapę, nie mogłyby sięgnąć sarny, lecz na tyle blisko, że gdyby sama postąpiła ku nim jeden krok, mogłaby nosem dotknąć ich łba.


Tura I
Zasady:
– Trzymajcie się jednego posta na turę, chyba że wyjątkowo na kogoś reagujecie, wtedy max dwa.
– Proszę by każdy w wyraźny sposób podkreślał imię postaci do której się odnosi, najlepiej innym kolorem.
– Starajcie się czytać posty innych uczestników, żeby się nie powtarzać
– Będziecie wynagrodzeni zarówno za mentalną, jak i słowną aktywność, więc jeśli wasza postać nie ma nic do powiedzenia, wystarczy że będzie zwracać uwagę na otoczenie.
– Nie bójcie się odgrywać postaci w charakterze, niezależnie od tego czy miałyby czegoś nie rozumieć, czy głośno zwracać na coś uwagę

Czas odpisu: 19.10.22 do godziny 20. W razie próśb, mogę dłużej podtrzymać temat!

Uczestnicy
Ziemia
Sowia Łuska
Gaesai
Szron
Keni
Quetza
Piaskowy Kolec

Słońce
Narwana Łuska
Kwietny Kolec
Nieprzemyślana Łuska
Aie
Motyla Łuska
Akacjowy Kolec
Tio
Odrzucony Kolec
Ćmia Łuska
Tygrys

Mgły
Zhelre
Y'Envarth
Podwodna Łuska
Kwarcowa Łuska
Hrasvelg
Lamia
Ilo

Zwierzęcy uczestnicy
Sorcorr (sowa)
Mokradło (kuropatwa)
Vidblainn (żywiołak wody – hiena)
Mosarba (renifer)
Varnil (rosomak)
Ikka (żywiołak ziemi – skorpion)

[Światła Północy]

Na samym początku spotkania skupiał uwagę przede wszystkim na Stadzie Ziemi. Obserwował Keniego, który tętnił tego dnia życiem oraz energią. Nie znał go osobiście. Nie wiedział, że takie zachowanie było u syna Wrzawy Wierzb normą, ale poczuł lekkie ukłucie zazdrości. Nie potrafił wyjść do smoków w podobny sposób. Nie potrafił tyle mówić i tak się ekscytować, a w związku z tym poczuł się gorszy.

Zazgrzytał zębami.

Następnie jego uwaga opuściła stadnych rówieśników, którzy zainteresowali się sarnami. Przeniósł ją ku dorosłemu wężowi, wokół którego zebrało się mnóstwo smoków. Zhelre zbierał nie lada zainteresowanie. Wyglądał groteskowo, niby wybryk natury, a jednak fascynował otoczenie, tak, jak zawsze chciał Szron. Zazdrość uderzyła w niego jeszcze mocniej, doprowadzając do złości.

Zaczął uderzać pazurami o skaliste podłoże.

Mały, serdeczny, wskazujący, kciuk. Coraz szybciej i szybciej, jakoby się niecierpliwił. Wzrokiem przeskakiwał po smokach, nie mogąc utrzymać uwagi na jednym. Szukał w nich wad, ale nie widział ani jednej, za to coraz więcej dostrzegał w sobie. Jego ciało zaczynało zdradzać nerwy. Końcówka ogona poruszała się, rytm stukania został zaburzony. Wziął głęboki wdech i w tej samej chwili jego trans został przerwany. Quetza dosłownie wypadła z koszyka Niravell, wydając z siebie jakieś dziwne dźwięki, a on aż powstał z szoku. Uskoczył na bok, lecz zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, opiekujący się sarnami samiec nakazał Mirri zajęcie się malcem. Szron nie miał zamiaru przeszkadzać i postanowił dać Sekcji Zwłok miejsce. Odsunął się w związku z tym. Kiwnął jej krótko głową i odszedł, aby usiąść kawałek dalej.

Czyli mniej-więcej na przodzie. Strażnik Gwiazd podjął w końcu głos, a Szron próbował skupić całą swą uwagę na nim, lecz nie było to łatwe. Dookoła działo się tak wiele rzeczy, że z trudem powstrzymywał się od kręcenia głową, lecz ta w końcu zastygła w jednym punkcie – na Kazesie. Rogacz był tym, co Goździk bardzo często przynosiła z polowań. Doskonale znał smak świeżej sarniny, ale ten osobnik został wybrany na towarzysza. Dlaczego? Nie wiedział. Mógł się domyślać na bazie swych małych doświadczeń, ale nie był zdziwiony, wszak poza sarną znajdowały się tu inne goszczące w jego menu stworzenia – renifer oraz kuropatwa.

Odchrząknął cicho i przełknął ślinę. Skoro jego wizja samego siebie właśnie była jawnie obdzierana z szat, coby stanąć nago, upokorzona, postanowił przynajmniej dać z siebie wszystko w zadaniach, jakie otrzymają od Proroka. Nie miał bezpośredniego doświadczenia. Nie miał praktyki. Znał jednak nieco teorii. Może była oklepana, ale pochodziła od jego brata. A brata uważał za mądrego.
– Mój brat uczył, że czuje wszystkie emocje swojego łabędzia, Gwiazdora – powiedział, po czym rezolutnie poprawił grzywę. Dotykanie jej dodawało mu otuchy i odwagi. Był to jego sposób na radzenie sobie z nerwami. Sprytne ukrywanie ich i niwelowanie.
– Nie tylko kiedy się cieszy, ale też boi i denerwuje. A łabędzie nie są drapieżnikami. Płoszą się częściej, zwracają uwagę na inne rzeczy. – Tyle wyciągnął natomiast z kilku rozmów z mamą. O tym jak wygląda polowanie i że wcale nie jest takie proste. Rząd ostrych zębów, płomień czy pazury nie wystarczą.
– Mój brat za to jest odważny i nie boi się niczego. Myślę, że od Gwiazdora może nauczyć się innego świato... świa... ekhm! Spojrzenia na świat! – I na tym by się interpretacja jego młodego umysłu kończyła. Dobrze, że do większości zgromadzonych smoków siedział tyłem. Nie musiał patrzeć, jak wyśmiewają jego wiedzę. Nie była wielka, ale był z niej dumny.
– Ja chciałbym nauczyć się od kompanów tego jak... jak. Uhm. – Brakowało mu kilku słów. Nie, więcej. Brakowało mu mnóstwa słów. Nie potrafił w nie ubrać swoich oczekiwań, choć były stosunkowo proste i przyziemne. Nie chciał mieć towarzysza, który będzie za niego walczył. Nie chciał mieć towarzysza, który będzie go chronił. Chciał mieć takiego, od którego posiądzie cenną wiedzę. Stanie się mądrzejszy. Wrażliwszy na otoczenie.
– Jak myślą. I co myślą. Kiedy się budzą i szukają jedzenia, albo kiedy coś im grozi i muszą uciekać, lub się schować. Albo kiedy idą spać i muszą znaleźć miejsce – powiedział w końcu, trochę pokrętnie, ale zawsze jakoś. Szron nie był chodzącą empatią, ale z księżyca na księżyc uczył się coraz bardziej szanować życie. A kiedy coś szanował, chciał wiedzieć więcej. Był ciekaw, pragnął poznać.

Kiedyś zostanie łowcą. Tak postanowił. Będzie musiał zabijać zwierzęta, które w oczach innych mogą być najlepszymi przyjaciółmi. Im lepiej je pozna, tym lepiej będzie mógł wypełniać swoje obowiązki. Nie chciał uczyć się jak być drapieżnikiem od drapieżnika. Musiał nauczyć się jak być ofiarą, aby zawsze stać o krok przed nią.
– Kazes raz podchodzi, raz się cofa. Ciągle się rozgląda, ale nie ucieka i nie chowa. Dlaczego? Co czuje? – zapytał w końcu Strażnika Gwiazd bezpośrednio. Zachowanie sarny było nieodgadnione. Z jednej strony ciekawa, z drugiej jakby spłoszona. Znajdowała się wśród wielu drapieżników, ale nie unikała kontaktu. Wydawała się walczyć z samą sobą, by ustać w miejscu. Co czuła? Co myślała? Dlaczego walczyła z instynktem? Jaki miała powód, by ignorować zdrowy rozsądek? Czy to właśnie dzięki więzi czuła się pewniej?

Szron jednak nie podchodził do kompana Strażnika Gwiazd. Nie musiał wchodzić w kontakt, aby móc obserwować. Poza tym doskonale widział, że na spotkaniu były smoki dużo bardziej zaaferowane żywym jedzeniem, jak Keni czy Gęś.

[Rozwiane Myśli]

Słuchał z fascynacją wywodu o spotkaniu, pazurkami wczepiony w futro piastunki. Wiercił się przy tym, ale magia smoczycy pilnowała, by nie spadł na ziemię. Wyjątkowo nie zadawał zbyt wielu pytań, zbyt przejęty otaczającymi go widokami. Nie wiedział, że świat był aż tak duży! Miał ochotę zobaczyć wszystkie tereny Mgieł, a nawet te inne, najlepiej teraz, ale Veir udało się utrzymać jego uwagę na wydarzeniu, które było przed nimi.

Położony na ziemię natychmiast wybiegł kilka kroków w przód, by móc lepiej przyjrzeć się smokom. Och, jak dużo ich było! Niemal nie był w stanie skupić na nich wzroku na tyle, by zauważyć coś więcej niż plamy barw. Zastrzygł uszkami, gdy jeden z dorosłych smoków zaczął coś mówić, skupiając się na nim dopiero w momencie, gdy usłyszał nieprawdziwe imię Veir. Przechylił główkę na bok, gdy smok się przedstawił i zaczął mówić coś o bogach. I choć mówił całkiem ładnie, to trochę wolno. Ilo czuł jakby mózg mu miał zaraz wypłynąć uszami, gdy próbował utrzymać dłużej uwagę na Strażniku Gwiazd. Dopiero na widok sarny – Kazes – nieco bardziej się zainteresował. Miała ładne, małe rogi i zabawne uszy. Młodzik był zafascynowany tematem kompanów, już od jakiegoś czasu myślał o tym jakie zwierzątko chciałby przygarnąć. Powrócił więc do rozglądania się po smokach i wiercenia się w miejscu, ale jedno uszko zawsze skierowane miał ku organizatorowi spotkania. W ten sposób nie odpływał myślami tak mocno.

Trochę nie rozumiał konceptu walki. Owszem, zdarzało mu się bić z bratem, ale nie użyłby go wcale do atakowania czegokolwiek, nawet jeśli był trochę mocniej zbudowany od Ilo! Ponadto, Hras mógł odmówić. Ciekawe, czy kompan też miał taką możliwość? To mówienie o umysłowych więziach przyprawiło go o lekki zawrót głowy. Słyszał o tym, ale wciąż nie do końca rozumiał.

Na szczęście nim jego umysł ułożył stertę pytań do wyrzucenia z olbrzymią prędkością w kierunku Strażnika, drzewny smok sam zadał pytanie, tym samym przerzucając umysł pisklaka na nowy tor. Wszystkie zagwozdki poszły w niepamięć, bo oto miał okazję się wypowiedzieć... dopóki nie rozległ się głos innego pisklaka. Młodzik obrzucił Szron zniecierpliwionym spojrzeniem, w końcu on sam chciał się odezwać, ale zaraz uczucie to zmieszało się z zaciekawieniem. Brązowy rówieśnik miał dużo skrzydeł jak Hras, ale posiadał też futerko i piórka. Jego kolory nie były szczególnie krzykliwe, ale był taki... taki ładny. I jaki mądry!

Nim się obejrzał, Ilo znajdował się w okolicy Szronu, niezbyt dyskretnie się ku niemu przysuwając, by lepiej go słyszeć. Barwne oczy chłonęły wszelkie szczegóły w ubarwieniu młodzika i nawet trójnoga sarna nie była w stanie odwrócić jego uwagi na zbyt długo. Wreszcie jednak zrobiła się przerwa, którą syn Gerny natychmiast wykorzystał. Trochę z pragnienia zabrania głosu, a trochę by również się popisać wiedzą.

– Możemy się tesz nauczyć od słabszych zwierząt by być delikatnym! Moja mama ma królika Topolę, i ona nie lubi się bawić tak jak ja z moim bratem, i musimy uważać, by jej nie ugryźć albo nie podrapać, bo możemy jej pszypadkiem zrobić kszywdę. Ooch, i jak widzę ptaki w obozie i próbuję do nich podejść, to one uciekają, bo mógłbym im zrobić kszywdę! My tesz powinniśmy być ostrożni, by nic nas nie zjadło – oznajmił szybko i głośno, wpatrzony w mordkę Strażnika Gwiazd.

Po swym wywodzie zerknął ukradkiem na Szron, by wreszcie przysunąć się do niego tak blisko, że niemal tykał go swoimi karłowatymi skrzydełkami. Był trochę rozerwany między wyjściem do czerwonej linii, ciekaw co ich czekało – może też trochę by lepiej przyjrzeć się trójnogiej sarnie – a zostaniem przy nieznajomym. Wiercił się w miejscu, aż wreszcie, gdy smoczek skończył zadawać pytanie Strażnikowi, zdecydował się zbliżyć pyszczek do długiego uszka(i bardzo, bardzo ładnych rogów i kolców i włosów).

– Hej! Jesteś bardzo mondry i ładnie mówisz! – wyszeptał niezbyt dyskretnie, z wesołym uśmiechem na czarno-białej mordce.

Po owym wyznaniu zachichotał cicho(i wcale nie nerwowo, ani trochę) i skocznym krokiem zbliżył się do czerwonej linii. Uważnie ustawił łapki, by znajdowały się zaraz przed nią i jej nie przekraczały, choć gdy podniósł główkę, znów zaczął się wiercić – kiwał ogonkiem, drobił łapkami, strzygł uszkami, poruszał skrzydłami. Nie był najlepszy w siedzeniu w miejscu, dlatego postanowił, że spróbuje się nauczyć! Wciąż nie był pewien jakiego chciał mieć kompana, ale na pewno takiego milusiego jak Topola, albo ładnego i spokojnego jak Lulek, albo jakiegoś ładnego, barwnego ptaka! Jego serce biło bardzo szybko z ekscytacji, i może odrobinę ze stresu, bo właściwie to nie przemyślał dobrze swoich poczynań, ale gdy znalazł wzrokiem Veir, poczuł się odrobinę lepiej ze swoim wyjściem. Och, będzie miał czym się pochwalić rodzicom!

[Czereda Czerwi]

Uwaga Keniego została odebrana od Mirri przez strasznego, brązowego smoka od sarenek, który nagle się odezwał.
Ohhhh, więc to dlatego Sowia zabrała ich tutaj. To było jakieś spotkanko młodszysch smoków. Jakieś tradycyjne, stare spotkanko młodszych smoków. Uczyć się? Keni zamerdał ogonem, hehehehee, nowe rzeczy. Jeszcze od bogów, duszków, bądź proroków. Duszki, czyli na przykład takie cosie, które ożywiły łapę Mirri, albo te, które będą bardzo niezadowolone, jeśli zerwiesz kwiatka (Keni bardzo się bał, że gdy będzie robił sobie grotę i będzie chciał zanieść sobie tam gałązek, to ten duszek mu nie pozwoli i Keni będzie musiał spać na czystej skale i będzie mu zimno i nieprzyjemnie i nie bedzie mógł z tym nic zobić, bo duszek będzie go nękał). Nie do końca wiedział, czym jest prorok, ale jakoś się na tym nie skupił. Od razu uznał, że sarenki są tymi duszkami i był wdzięczny cioci Mirri, że go zarzymała, bo jeszcze wpędził by Gaesai w tarapaty. Na przykład zostaliby oboje zmienieni w paprocie i jak wtedy by wytłumaczył rodzicom młodszego smoka, że nie chciał ich obu zmienić w paprocie? Czekajcie! Nawet by nie mógł niczego tłumaczyć, bo sam byłby paprocią! Straszne!
Ale, ale... coś mu jeszcze nie pasowalo. Już miał się pytać cioci Mirii, czy ona przypadkiem nie jest już stara, póki brązowy smok od sarenek nie przedstawił jej osobiscie. Keni wtedy zapiszczał głośno, podekscytowany:
-Taaaak! Ciocia Mirri ze stada Ziemi! i ktoś inny, ale potem jeszcze wspomniał o jakiejś Grocie Dziejów, smoczątko od razu zaczęło szukać wzrokiem owego smoka, i jeżeli go znalazło, energicznie i z uśmiechem pomachało łapką jakby na przywitanie. Nie wiedział, czy został zauważony, ale chyba akurat tym się nie przejmował.

Wkrótce tajemnica czym mógłby być prorok, została mniej więcej rozwiązana. Brąrowy smok był prorokiem! I nazywał się Strażnik Gwiazd! Jakie to było fajne imie! I był prorokiem prawdziwej bogini! Ale fajny, smaczny wiśniowy zapach (który się znikł i to akurat Keniemu się nie podobało) był od Uessasa. Hm, hm, czy to był jeden z bogów? Czy to znaczy, że ma świątynie? Bo w takim razie pisklak chętnie by go odwiedził w tej świątyni, może zostałby poczęstowany wiśniami!
Ooooo, i pan Strażnik jeszcze zaoferował więcej inormacji o bogach! Ok. Pan Strażnik Gwiazd już nie był straszny. Już był super. Każdy, kto oferuje informacje i historie jest super.
!
Nagle sarenka-duszek została odsłoniona. Wyglądała... smutno. Keni nie wiedział czemu, ale sarenka wydała mu się bardzo smutna. Ciocia Mirri miała rację, nie powinien był sam podchodzić. Sarenka- Kazes, mogła tego nie chcieć. Sam Keni cieszyłby się, gdyby ktoś do niego podszedł i pogłaskał po łbie, ale pisklaczek uczył się, że każdy lubił inne rzeczy.

Keni patrzył tam, gdzie pan Strażnik wzkazywał, a jego oczy lśniły coraz bardziej i coraz bardziej. Łooooooooo. Ale chwila! Czy to znaczyło, że te sarenki to nie duszki, tylko sarenka-kompan?
...
Mniej super, ale dalej super.
Gdy Pan Brązow Smok Straznik Gwiezdny kontynuuował opowiadanie o kopanach, Keni był jakimś sposobem coraz bardziej zachwycony. Jak takie małe ciałko mogło pomieścić tyle zachwytu bez wręcz wybuchu wywołanego nadmiarem ekscytacji, to chyba nawet najstarsi bogowie nie wiedzieli.
Co oferuje zwierze, a co oferowałby Keni... A nie wystarczyłaby sama... obecność? Czy to było jakieś podchwytliwe pytanie? Czy on musiał oferować coś tez innym smokom, a one jemu? Czy były jakieś dodakowe zasady istnienia o których pisklę nie miało jeszcze pojęcia? Ale smoki nie jadły innych smoków, ale sarenki już tak, więc...
....
Aaaaaaaah.
AAAAAAAAAAAAAAH.
To o to chodziło.
Oh.
Hm.
Jak sprawić, by sarenka się nie bała By chciała zostać z kimś, kto inne sarenki zjada.
...
UGH. Złe pytania, złe pytania! Keni nie chciał o tym na razie myśleć! Głowa go od tego jeszcze rozboli! Podrośnie trochę i wtedy na pewno zrozumie! Teraz po prostu chciał pogłaskać sarenkę! Czemu nagle głaskanie sarenki okazało się trudne! Keni nie chciał, żeby rzeczy były trudne! Przynajmniej nie w taki skomplikowany, myślenowy sposób. Mogły być trudne do zrobienia tak łapkami, to nawet się smoczątku podobało, bo trzeba było się starać, a jak już wyszło, to było tak fajnie satysfakcjonująco.

I na koniec Pan Brązowy Gwiezdny Strażnik zaprosił trójkę piskląt!
Rozglądnął się wokół, szukając wzrokiem innych piskląt, kiedy Szron się odezwał.
Mmmmmm. Jaki on był mądry. On potrafił to przemyśleć. Instynktownie Keni przycisnął swoje skrzydła do ciałka. Spojżenie na świat, strach przed drapieżnikami. Ucieczka i chowanie się. Jednak Szron nie podcodził do lini. Dlaczego? Ugh. Keni poczuł się głupio, on był młodszy, a już taki dorosły Tak bardzo już rozumiał życie, Keni też chciał rozumieć życie.

Nagle do Szronu podbiegł jakiś czarno-biały smok (Ilo), który też mądrze mówił. Króliczki były delikatniejsze... ale czy Mirri nie mówiła, że ludzie kradną krew smokom? Że trzeba uważać? Keni wiedział, że jest smokiem i kiedyś będzie duży i potężny, ale też wiedział, że mimo, że w stadzie Ziemi był bezpieczny, to ogólnie niestety był mały jeszcze. I nawet nie potrafił walczyć! Ani polować! Ani nic! Kiepsko z nim było, ale spokojnie! Jeszcze wymęczy mame i tate o nauki. Hehehehehehe.
Iiiii nagle ten czarno-biały smok skoczył do lini. O nie! Zostały tylko dwa miejsca!
A ich samych było trzech! Gaesai, Szron i on.... On bardzo chciał podejść, chciał zająć miejsce przy lini. Ale miejsca były jeszcze dwa.
Tyknął więc nosem Gaesai i wyszczerzył ząbki w... odrobinę szalonym uśmiechu -Idź. Będziesz mogł porozmawiać z sarenkami. Bedzie super, hehehehehehehe-, po czym zwrócił się do Szronu, czytaj wykrzyczał ze swojej pozycji obok Mirri, tak, żeby drugi pisklak go usłyszał -Idziesz? Bo jeśli nie, to ja idę!–

//optional, w zależności czy Szron jednak idzie
i jeśli Szron się nie ruszył, (oraz jeśli Geasai podszedł do lini) to dopiero sam w podskokach doskoczył w pobliże Pana Brązowego Gwiazdora Strażnika i sarenek, tuż obok mądrego-czarnobiałego ze złotym (Ilo) i powiedział do niego -Hejka! Jestem Keni ze stada Ziemi! Masz super skrzydła i super kolorki! po czym spojrzał na starszego Pana Brązowego Drzewnego Stróża Gwiazd i się uśmiechnął (Strażnik Gwiazd) -Na początku myślałem, że jesteś straszny, ale jednak jesteś super. Fajnie opowiadasz. Przepraszam, że chciałem tak po prostu pogłaskać sarenki. Nie myślałem. Myślenie czasem jest trudne. Myślenie jak inni jest jeszcze trudniejsze. Ja chyba umiem myśleć tylko jak Keni, nie jak sarenka, ani inne stworzonko, więc niestety nie umiem odpowiedzieć na żadne z twoich pytań. Wiem tylko, że gdy podrosnę, będę polować i bronić i będę potężnym dużym smokiem, i mógłbym bronić kogoś, kto jest mniejszy. Jak królika Topolę albo łabędzia Gwizdora-

[Skrzące Rosy]

Co tu się działo. Przed chwilą spacerował za Kenim, gdy nagle do jego uszu dotarł trzask i jakieś bulgotanie. Obrócił łeb i zauważył, że w jego kierunku prześlizguje się niebieski maluch. Pisklę? Widok małej kluski sparaliżował go, gdy tak spoglądał na małą Qutezę. Nie miał pojęcia, jak się zachować. Własne wykluwiny pamiętał jak przez mgłę, więc widok malucha, który uparcie do niego szedł był nieco szokujący. Maluch jednak prysnął i schował się za skałą, co ocuciło nieco Gaesai. Sarny przestały się być interesujące.
Odpowiedź Keni też go nie zadowoliła, ale nic w tym złego nie było. Poczuł, że musi jednak działać, bo nie chciał zostawiać Queteze samą. Wskazał ją łapą zaraz i odezwał się do Keni.
– Tam jest pisklę. Młode. Wykluło się chygba niedawno. Trzeba mu pomóc. – Czym była pomoc? Dopiero się okaże. Podszedł za skałę, wyglądając i patrząc jadowicie żółtymi oczami na malucha. Wziął głęboki oddech, przemagając się, aby się do niej zbliżyć. Lekko rozłożył kolorowe skrzydło i otoczył ją nim. Nie miał pojecia co miał robić z drugim maluchem.

Spotkanie rozpoczęło się wkrótce i Gaesai pozostał w miarę skupionym na tym, co mówił Strażnik. Temat spotkania był dla niego dość nowy, bo i nie widział za dużo zwierząt w swoim życiu. Jeden, kolorowy ptak Mirri był wyjątkiem, ale Gae nie uczęszczał jeszcze na ceremonie, gdzie mógłby spotkać większą liczbę kompanów. Temat zatem był mu obcy, a tym samym nie do końca rozumiał, o czym dokładnie Strażnik mówił. Nie miał żadnych przemyśleń na ten temat. Inne smoki zaczynały mówić, a Gae czuł, jak pustka wypełnia jego myśli. Dopiero szturchnięcie od Keniego go obudziło.
– Um... nie mam dla nich jedzenia. Ale gdybym miał jedzenie, to bym im dał. Niech idzie ktoś, kto ma trochę jedzenia. – Wybąkał w końcu i ciaśniej docisnął skrzydło do ciała, nieumyślnie gniotąc przy tym Qutezę.

[Muza Fal]

Mene już Strażnika wzrokiem objechała wcześniej, kontemplując nieco jego wygląd oraz to, co skrywał pod skrzydłami. To chyba były sarny, a może coś podobnego, jednak Mene nie roztrząsała w głowie tego tematu. Bardziej intrygowało ją to, że smok był w stanie wysłać do tak wielu smoków mentalną wiadomość, i, co ciekawe, ściągnąć tu ich tak pokaźną liczbę. Biorąc pod uwagę, że cała hałastra wyglądała na albo baaardzo młodą, albo młodzieńczą, kwestia ta była tym bardziej zaskakująca.
Kiwnęła łbem w odpowiedzi Strażnikowi, decydując się już nic nie mówić zważywszy na rosnący rozgardiasz. Po prostu siadła tam, gdzie stała i rozejrzała się po grupie, zawieszając wzrok na co ciekawszych osobnikach. Niespecjalnie kleiła się do tych, których już kojarzyła. Była zainteresowana wszystkimi bez wyjątku, a może właśnie bardziej tymi, których jeszcze nie znała.

Spotkanie rozpoczęło się i już od samego początku zaczęło zaskakiwać Mene. Gdyby mogła na wzmiankę o bogach postawiłaby na baczność uszy, ale uszu nie miała. W zamian za to nastroszyła swoje płetwy. Zapamiętała szybko oba boskie imiona, to, że ma przed sobą proroka i to, że zapach wiśni był tożsamy z bogiem miłości. Ze Strażnikiem chętnie porozmawiałaby dłużej, jednak zdało się, że to nie była ani trochę dobra okazja. Trochę się zawiodła, że zamiast rozmawiać o bogach, zajmą się smoczymi zwierzątkami. Mogła więc tylko zapisać w głowie tę chęć na później, a zapach zapamiętać na zawsze.

Mimo tego pierwszego zawodu, wysłuchała Strażnika z uwagą. Mówił składnie i poprawnie, choć brzmiał trochę jak nauczyciel piskląt. Nic w sumie dziwnego – było tu w końcu mnóstwo maluchów. Prorok musiał przez to czynić jakieś ustępstwa, na czym zapewne cierpiał sam przekaz.
Na zadane pytanie odpowiedziała, z początku pozwalając innym odezwać się pierwszym – być może myśleli szybciej niż ona. Mene wolała jednak dobrze zastanowić się, co właściwie chodzi jej po głowie i w jakie słowa najlepiej ubrać swoje myśli. Korzystając z chwili ciszy, która zapadła, odpowiedziała:
– Dla mnie, jeżeli miałabym mieć jakiegoś kompana, liczyłaby się jego inteligencja. Silny kompan to na pewno dobra sprawa i nieoceniona pomoc, ale taki kompan, który mógłby wypełnić swoją obecnością czas nudy, byłby jeszcze lepszy. Taki na przykład delfin na wyłączność. Pływanie nawet z obcymi delfinami to świetna zabawa, a co dopiero ze swoim własnym. – Orzekła, przytykając pazur do pyska w zastanowieniu, kiedy wyobrażała sobie wodne igraszki z tymi stworzeniami. – Dodatkowo delfiny są specami od działania w grupach, sprawnie się komunikują i także polują. Natomiast jeżeli chodzi o jakieś mniejsze stworzenia... Może mała ośmiornica? One też są niesamowicie inteligentne i pomysłowe, a ich głównym atutem jest to, że potrafią dostosować się do każdych okoliczności. – Tu Mene miała na myśli, że ośmiornice potrafiły wtapiać się w tło albo wciskać nawet w najdziwniejsze szczeliny. Nie były zupełnie bezbronne, ale nie były też niesamowicie silne. – Może mogłyby mnie nauczyć paru swoich sztuczek.
Kończąc swój wywód zawiesiła spojrzenie na sarnie, Kazesie, jak nazwał go Strażnik. W odczuciu smoczycy Kazes zachowywał się jak typowy roślinożerca. Sprawdzał teren niepewnie, choć musiał cechować się jakąś ciekawością, skoro nie pierzchał. Z drugiej strony jednak zastanowiło ją, na ile wpływa na niego sam Strażnik Gwiazd, a na ile Kazes jest sobą. Musiał być w jakiś sposób oswojony, może właśnie mentalnie, a może sam z siebie nauczył się, że będąc czyimś kompanem, raczej przez smoki nie zostanie zjedzony.
Spojrzała na bardzo młodego smoka (Szron), który odezwał się przed nią i skupił się w swojej odpowiedzi na poznawaniu tego, jak myślą inne stworzenia. Mene w swoim podejściu była o wiele bardziej pragmatyczna, ale czy to źle? Nie mniej zainteresowała się pytaniem, jakie zadał Prorokowi i trochę się nim zainspirowała.
Znów spojrzała w stronę sarny i przewodzącego spotkaniu.
– Na ile na nią wpływasz? Sarny chyba nie lubią przebywać wśród drapieżników, przed którymi zazwyczaj uciekają w walce o życie. – Zauważyła. – Czy zmuszasz ją do tego, by tu była, czy jest tu z własnej woli? Czy sarna w ogóle ma wolę? – Pytała, zastanawiając się coraz głębiej i głębiej. Na ile interesujące mogło być takie stworzenie? Nie negowała, że coś myśli, na pewni było bardziej złożone niż robak, ale czy mogło być dla smoka interesujące? Czy trzymanie tutaj sarny nie było okrutne i również samolubne?

Mały Ilo, którego Mene kojarzyła z ostatniej ceremonii, zdecydował zbliżyć się do kompana Proroka. Doceniła jego ciekawość świata mimo młodego wieku. Sama jednak nie podeszła do sarny, gdyż po prostu nie uważała się za pisklę. Dała szansę młodszym na obserwację. Jej póki co wystarczyło to, co widziała ze swojego miejsca.

[Znamię Bestii]

Głośne pewnie by zignorowała, gdyby nie powolne cichnięcie pozostałych i uwaga zwrócona na Strażnika. Sama też obróciła łeb i słuchała.
Sennah odpowiedziała na jej modły, więc kryła w sercu sporo sympatii do bogini Lata. Zaś Uessass był ich patronem, choć "miłość" jako hasło przewodnie Słońca wydawała się kiepskim żartem, patrząc na aktualny stan Stada. Obróciła się i przez ramię rzuciła uśmiech do Tio i Dio.
~ Ależ oni wszyscy rozkochani w tych zwierzakach. ~ skomentowała mentalnie do braci, łbem wskazując smoki z Ziemi i Mgieł. Przewróciła ślepiami i zachichotała złośliwie.
Wszyscy wydawali się zapominać o najważniejszej dla Aie funkcji kompanów. Przedłużenia szponów i kłów smoka. Towarzysze zabaw? Pff! Kompani byli narzędziami, które można było wykorzystać do przeżycia. A w ostateczności też rezerwą jedzeniową, jeśli głód zajrzy w ślepia trochę zbyt głęboko.
Kiedy ostatnia smoczyca wyrzuciła z siebie strugę pytań, z którymi prorok wyraźnie zaznaczył, żeby się na razie wstrzymać, Aie wyciągnęła długą szyję i zawołała ponad głowami młodszych:
– Kompani to świetne niańki. – obcy, śpiewny akcent, jaki wyrobiła sobie mówiąc częściej w Akarubi dał się słyszeć bardzo wyraźnie – Szczególnie Ci silni, bo obronią młode kiedy rodzic nie może towarzyszyć im na każdym kroku. Ale nawet słabsze mogą przez więź dać znać o potencjalnym zagrożeniu. Można zostawić ich w grocie z pisklętami i iść na polowanie. Matka tak z nami robiła. – poinformowała, a jej ton stał się wyczuwalnie chłodniejszy, kiedy wypowiedziała ostatnie zdanie. Zaraz jednak zreflektowała. Jakie było drugie pytanie? – Od kompana oczekiwać należy wpierw posłuszeństwa. To dzikie zwierzę, często drapieżne, które trzeba przekonać do współpracy i słuchania się smoka, często wbrew własnym instynktom. Jak ta hiena... – wskazała bezprecedensowo łapą na żywiołaka, nie wiedząc że nie jest zwykłym drapieżnikiem, ale właśnie odłamkiem ziemistego żywiołu – ...która pewnie z chęcią zapolowałaby na Twoje sarny, bo to jej natura. Jej instynkt. Ale siedzi tam grzecznie, bo słucha się swojej smoczycy, że inni kompani to nie obiad. – przelotnie spojrzała na starą Mglistą, która siedziała na uboczu.
Ostatnie pytanie ważyła w myślach od momentu, kiedy Strażnik je zadał. I im więcej smoków odpowiadało, tym pewniejsza była swojej odpowiedzi. Dlatego zmrużyła ślepia i wykrzywiła pysk w drapieżnym uśmiechu, zanim dopowiedziała ostatnią część swojego zdania.
– Siła i inteligencja to oczywiste plusy kompana. Zwierzęta będące drapieżnikami też łatwiej zrozumieć, bo smok to też drapieżnik. Pomoc w polowaniach i walkach przychodzi bardziej naturalnie. Co do słabszych stworzeń... – przesunęła spojrzeniem na jedną z saren, jakby próbując zmierzyć wzrokiem ile mięsa było w utraconej nodze – Wydaje mi się, że mogą dać smokowi przewagę w postaci wglądu w umysł zwierzyny łownej. Jak myśli? Co zrobi w danej sytuacji? Pozwolą lepiej zrozumieć ofiarę, lepiej polować, tropić, szukać... Podobnie z drapieżnikami. Łatwiej usunąć gniazdo harpii z terenów, jeśli ma się jedną z tyłu głowy, zna się ich zwyczaje i sposób ataku, obrony, myślenia... – wzruszyła ramionami i przekrzywiła łeb.
Z Aie wszystko kręciło się wokół walki. Kiedy była młodsza chodziło tylko o to, żeby walczyć, gryźć i kopać, aż druga stronie nie ucieknie z płaczem do rodzica. Jednak im stawała się starsza, tym więcej głębi miało dla niej to proste zainteresowanie. Ostatnimi dniami zaczynała ją pochłaniać strategia i nauka słabych punktów, co dało się wyczuć w sposobie jej myślenia.

[Kwiat Uessasa]

Całe te początkowe zamieszanie było dość chaotyczne, po puki starzec nie zaczął swojego dość spokojnego monologu. Opowieści o dawnych dziejach i bogach, a w tle słodkawo, czasem nawet zbyt słodki zapach wiśni Uessasa... Zaś temat tego zbioru mnie mocno zaskoczył. Mowa o kompanach, zaś istota, którą pokazał Strażnik, odsłaniając ją, Kazes, był najbardziej szokujący. Sarna o trzech nogach, zaś sama jej pozycja była obronna? Nie można jej się dziwić widząc całą chordę drapieżników

Dobieranie kompana... Temat obcy i odległy, a bliski sercu, przez kontakt z czarnym pegazem, który nas pilnuje pod Ich nieobecność. Sam byłem za młody by jakkolwiek połączyć swój umysł i serce z obcą istotą. Nigdy nie myślałem nad tym jakiego bym chciał, potrzebował, czy jaki by mnie wybrał? Nim starzec skończył mówić sama sarna wyszła nam na przeciw. Pokazując siebie w całej, rudawej, okazałości. W jej oczach ujrzałem ostatnie przebłyski niepewności, zaś gruba czerwona linia wyraźnie dzieliła katedrę od publiki.

Pisklę ziemi, nie starsze ode mnie, podniosło głos, mówiąc z sensem. Spojrzenie z poziomu płochliwego roślinożercy, jakimi są łabędzie było by interesującym przeżyciem. Może, ale na pewną są rzeczy, których z przyzwyczajenia, od pozycji w hierarchii kręgu życia, zobaczyć. Sam strach o przetrwanie może być ciekawym, w strasznym tego słowa znaczeniu, motywem do życia. Bać się o swoje przetrwanie, pożywienie, czy legowisko do snu. Żyć z dnia na dzień w nadziei, że ktoś z moich pobratymców go nie zje. Więc mogę go skwitować, że mądrze się wypowiedział, stawiając mądre pytanie.

Z lekkiego zamyślenia wyrwał mnie głos mojego brat Ilo. Topola, króliczyca, która, chyba mnie nie lubi, choć jest nad wyraz urocza. Gonienie ptactwa, jest zawsze zabawne, choć, żadne jeszcze nie skończyło żywe i lub martwe, niepotrzebne skreślić, w moich zębach. Szczerząc zęby, uśmiechnąłem się do siebie, widząc w swoich myślach brata uciekającego przed olbrzymim Gołębiem... To było by dość śmieszne polowanie...
Ooo... Jednak jest odważny, idąc jako pierwsza dużą do czerwonej linii. Tego chyba można się było spodziewać. Jest go wszędzie wiele.

Jakieś pisklę, którego nie kojarzyłem, Kerni, ustawiło się obok brata Ilo... Mnie tam jakoś nie ciągło...

Kolejny głos, który rozbrzmiał był znajomy, rodzinny. Mówi prawy o ich zaletach, z jej punktu widzenia, a jakoby inteligencji. Delfin?! Czym by.. jest delfin Nie rozumiałem o czym mówiła adeptka mego stada. Daleko mi do wody, będąc związany z górami. Kolejne pytanie, które chodziło mi pogłowie od dłuższej chwili, czy ona chce tu być czy nie. O ile strażnik na nią wpływa, czy w ogóle może, nawet jeśli mówił o mentalnej rozmowie...

Kolejny głos, kolejna twarz, jaka się odezwała Aie. Mowa o niańkach z kompanów przypomina mi pegaza Lulka, który ewidentnie miał dość moich przygód, a jego bezlitośnie obojętne wzrok pod tytułem "jestem tu z nie własnej woli", przyprawia mnie o ciarki.
Ona miała rację, kompan musi być posłuszny... Nawet jeśli trzeba go przekonywać , dać mu kawałek siebie. W ten będzie niezstąpionym kompanem. Mogącym pomóc w nie jednej przygodzie. Czasem jak to wpijała starsza samiczka, lepiej mieć takiego za plecami, niż dzikich, włóczących się po terenach, mogący zranić nie tylko zbłąkane piskle...

Siedziałem tak, słuchając mądrych głosów. Skupiając się na mówcach. Sam nie wiedział cóż rzec, każdy ma swoje racje. Swój punkt widzenia. Opieka, walka, zabawa... Wszystkie te elementy są nierozłączne z tym co oferuje nam życie. Poprawiłem i spojrzałem w oczy Proroka:
– Może plócz wspólnej walki, zabaw są jakieś, które pomogą byc dobrym dla stada? Może zbierać zioła? – podszedłem do czerwonej linii, siadając obok brata. Poprawiłem swoje cztery skrzydła, tak aby kryształy mnie nie uwierały w boki. Zawinąłem ogon wokół łap i wlepiłem dwie pary oczu w lekko chwiejnego Kazesa. Widać było w moich oczach współczucie, dla istoty stojącej przed mym obliczem. Pomimo, że była ona większa niż ja. Nadal byłem postrzegany przed nią jako drapieżnik... Och biedaczyna...