Prastare Drzewo

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie ma nawet sensu czarować. Szło im, lekko mówiąc, nie najlepiej. W przypadku Pogoni, maddara ledwie zawibrowała w powietrzu, nie materializując się w żadną konkretną formę, jakby odrobina bólu wystarczyła aby zupełnie pozbawić ją koncentracji. Sytuacja stawała się groźniejsza z każdym uderzeniem serca, gdyż wędrując w dół drzewa, płomień miał szansę przeskoczyć na korony innych, stykających się z nią roślin. Ratowała ich pora w której się znajdowali, bowiem gałęzie nie miały aż tylu mięsistych liści które mogłyby zająć się ogniem, a sama niska temperatura, czyniła żywioł odrobinę leniwszym, niż byłby w środki upału. Niebezpieczeństwo pozostało jednak równie realne, zwłaszcza gdy smoki same były pochłaniane przez wyniszczającą siłę, którą jedna z nich sprowadziła na schronienie ducha.
W przypadku Palenia sytuacja okazała się jeszcze bardziej niebezpieczna. Woda która grubym strumieniem wystrzeliła w płonące drzewo, zamiast je ugasić, wytworzyła gęstą parę, która niczym trująca chmura rozeszła się od pnia i korony, wysoką temperaturę posyłając prosto w pysk swojej ofiary.
Ból był okropny, jakby jej własna magia sprzymierzyła się z mocą ducha i zdecydowała się ją samą doszczętnie spalić.
Para pochłonęła przód jej ciała, otulając futro, wnikając w skórę i rozgrzewając, wywołując szok, który był zdolny natychmiast zwalić ją z łap. Być może miała siłę by wykrzesać z siebie ostatni podryg, ale na cokolwiek więcej było już za późno.
Płomień który rozprzestrzeniał się na ich łapach jedynie kontynuował swoją pracę, choć zdawał się mniej dewastujący niż naturalny żywioł. Wciąż jednak sięgał coraz dalej.

Palenie Piskląt
1x rana lekka
1x rana ciężka

Pogoń Brzasku
1x rana lekka

[Palenie Piskląt]

Gorąca para mimo, że bolesna nie powstrzymała Palenia, która to najchętniej podpaliła jeszcze bardziej to drzewo. Jednak przez wzgląd na Pogoń nie mogła tego zrobić... czy to dobrze, czy to źle, dla niej nie było to jednoznaczne, a przynajmniej było to najmniej ważne patrząc na ich sytuację. Tak więc próba z wodą nie wypaliła, dlatego postanowiła spróbować czegoś innego. Wyobraziła sobie jak wokół płomieni pojawia się duża niewidzialna bańka, w której to powietrze miało całkowicie zniknąć tworząc przy tym swoistą próżnie, która miała odciąć ogień od tlenu tym samym gasząc go. Przelała więc cząstkę ze swojego źródła i utworzyła czar licząc, że tym razem się uda... no oby tylko się udało!

[Maros]

//inny czas

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, daleko jednak było do zapadnięcia zmierzchu. Krążył po okolicznych terenach, bez wyraźnego celu, by w końcu zatrzymać się pod jednym z drzew. Nie poświęcił mu jednak zbyt wiele uwagi, jedynie układając się na miękkiej trawie pod jego gałęziami. Łeb ułożył na łapach, przymknął ślepia. Chwila odpoczynku dobrze mu zrobi, nadal jednak bacznie nasłuchiwał.
Niedaleko kręcili się również kompani, leszy zachwycał się jakimś stworzeniem, najpewniej kolejnym ślimakiem lub jaszczurką, tygrys po prostu chodził za nim.

[Odłamek Raju]

Wracała ze świątyni po dużych zakupach. Przyszła z torbą wypełnioną po brzegi, a wracała z pustymi łapami. No, prawie – zwyczajnie resztę zapasów zostawiła w legowisku ojca. Erlyn zatrzymała się żeby krokodyl mógł za nią nadążyć. Leniwe stworzenie! Eisern dotrzymywał jej kroku, właściwie szedł przed nią, kiedy to coś go zaalarmowało. Uzdrowicielka poprawiła grzywkę przeczesując ją palcami i podeszła bliżej demona.
– Hm? Co się dz-dzieje? – spytała, szukając spojrzeniem tego, co zaalarmowało zwierzę.

Zachodzące słońce utrudniało jej to ze względu na przebijające się przez gałęzie promienie światła. Zmrużyła oczy słysząc jakieś kroki. Wyjrzała zza polskiego dębu i ujrzała... oh! Ooooh! Omal nie pisnęła z radości na widok tak uroczego kota. Zupełnie jak Vanaspati Obsydianu, ale bez płonącego aspektu. Co to takiego było? Oczy się jej zaświeciły jak u pisklęcia.
– O-ojej! Ale jesteś śliiiczny! – zachwyciła się na głos nad Emisem, nie zauważając leżącego nieopodal starca. Akurat nie patrzyła w tamtą stronę.

Zza pleców słyszała szelest kroków jej krokodyla, który wynurzył się na polanę i plackiem padł na ziemię. Najwidoczniej tu był ich przystanek. Erlyn nie miała nic przeciwko.

[Maros]

Starca? Sam czuł się jak w kwiecie wieku, pomijając fakt przeżycia już ponad stu księżyców. Gdy tylko kompani dostrzegli smoczyce, która sama wystawiła im się jak na patyku zachwycając się Emisem, powoli podniósł łeb. Kotowaty nie był zachwycony, co oznajmił niskim pomrukiem i zmianą kierunku marszu.
Wrócił prosto do niego, co skwitował cichym westchnięciem.
– Nie odpowiada ci nawiązywanie nowych znajomości? – mruknął do niego cicho, w sumie jemu tez nie, ale co poradzić jeśli same przyłażą.
Erys za to nie byłby sobą, gdyby nie zalał plagijki falą przyjaźni i pogody ducha.
– On nie lubi smoków. – zaczął, uprzednio oczywiście machając jej prawą ręką. Po lewej zaś biegała zielona jaszczurka.
– Maros w sumie też... – zadumał się na moment, dopiero po czasie orientując się, że powiedział to na głos.
Fala irytacji przechodząca przez więź jedynie potwierdziła, że staruszek głuchy nie był.

[Odłamek Raju]

Nieco zrzedła jej mina kiedy tygrys ją wręcz ofukał i odbiegł. Podniosła wzrok na – chyba – leszego. Słyszała o tych stworzeniach, ale nie miała przyjemności żadnego spotkać. Ani tym bardziej z jakimś rozmawiać. Brzmiał jednak na sympatyczną osobę. Nawet jej pomachał!
– Oh – wydukała zawiedziona. Szybko jednak odzyskała swój sygnaturowy uśmiech. – Nie szkodzi. Wiele smoków tak ma. P-przywykłam. – Zapewniła Erysa i podeszła nieco bliżej. Zauważyła jaszczurkę. – Jestem Erlyn. Jak to możliwe, że mówisz? To jakaś magia? – niestety, o rozumnych kompanach wiele nie słyszała. Tyle co nic.

Przemieliła powietrze w pysku i zerknęła ukradkiem na leżącego pod drzewem starca. Nachyliła się bliżej Erysa żeby konspiracyjnie, żartobliwie, szepnąć:
– Pewnie jest też wiecznie niezadowolony lub poważny?

[Maros]

Oh, bardziej miłego stworzenia nie znalazła by na całych terenach wolnych albo i dalej. Był w stanie gadać o wszystkim, a i nieraz zdarzyło mu się zalać rozmówcę falą pytań.
– To jest Mi. – powiedział dumnie, samemu zerkając na stworzonko, które właśnie zatrzymało się na jednym z palców.
– Hm.... – zmartwił się na moment, nie wiedział jak to wyjaśnić.

~ Przez więź, mówisz dzięki nałożonej więzi, stopniowo uczyłeś się słów zasłyszanych ode mnie. ~ szybko lekcja od uzdrowiciela.

– Oh, Maros mówi, że przez więź. – momentalnie pewność siebie wróciła na miejsce.
– Tak trochę, ale kiedyś....

~Dość!

Kompan szybko dokończył zdanie, nieco inaczej niż chciał na początku. Również szeptem.
– Ale bywa bardzo miły.

[Odłamek Raju]

Przysunęła pysk bliżej drewnianych palców. Dla jaszczurki pewnie wyglądała jak cała planeta.
– Witaj, Mi! Jesteś bardzo ładna! – uśmiechnęła się, ale bez pokazywania jej zębów. Wyprostowała się powoli by gwałtowny ruch nie zaalarmował zwierzęcia.

Kiedy Erys wspomniał o Marosie, smoczyca odruchowo zerknęła w jego kierunku. Przekrzywiła głowę. Wyglądał na sędziwego i smutnego smoka. Ciekawe dlaczego?
– M-Maros nie umie mówić sam? – powiedziała odrobinę głośniej, troszkę złośliwiej i z przekąsem. Jeżeli wyłapała jego nagłe urwanie w połowie zdania to nie skomentowała tego. Nie należała do wścibskich.

Bywał miły? Hm! Zobaczymy. Puściła Erysowi oczko i zbliżyła się powolnym krokiem do leżącego smoka. Eisern napiął się jak struna, ale nie ruszył z miejsca. Erben chyba umarł z wysiłku, nawet nie drgnął.
– Hej. M-Maros, prawda? – odezwała się, mimo wszystko życzliwym tonem. – Nieładnie jest w-wysługiwać się innymi. Jak masz coś do powiedzenia lub chcesz w-wtrącić się w rozmowę to słucham. – Poruszyła uszyma naprzemiennie.

[Maros]

Sama jaszczura była cała zielona, po bokach jej ciałko upstrzone było brązowymi plamkami. Zamarła, gdy olbrzymi łeb zbliżył się do niej, jakimś cudem nie uciekła. Może liczyła, że nie zauważy jej?
– Umie, nieraz przy mnie mówił. – stwierdził, samemu zerkając na opiekuna.

Co na to Maros? Na razie nic w klasyczny sposób puszczając w niebyt pierwsze słowa.

Gdy zamknęła jedno ślepię, leszy przechylił na prawo rogaty łeb. Nie do końca rozumiał ten znak, mimo to ruszył za smoczycą, poniekąd ciekaw jej zamiarów.

Podniósł na nią spojrzenie dopiero w momencie, gdy przed nim stanęła, przytakując na zadane pytanie. Milczał chwilę jak by ważąc słowa na języku
– Wysługuje? – kolejna chwila ciszy, którą poświęcił na podniesienie się z ziemi. Tak, nienawidził, gdy ktoś górował nad nim w rozmowie.
– Zwyczajnie uważam, że mój kompan ma za długi jęzor. – zerknął na Erya, który podrapał się wolną ręką po czaszce.

[Odłamek Raju]

Długi jęzor? Nadęła się jak żaba. Leszy, nawet jeżeli nieznany jej z imienia, był bardzo miły. Nie uważała aby mówił coś złego.
– Za to ty masz za krótki – oceniła z grymasem malującym się na pysku. – Może gdybyś był bardziej towarzyski to twój kompan nie czułby potrzeby nadrabiać za ciebie k-konwenansów t-towarzyskich. – Spojrzała na niego od stóp do głów. Zupełnie nie kojarzyła tego smoka, ani jego zapachu. Bardzo jej jednak kogoś przypominał, a to oznaczało...

– Chodź, pójdziemy na spacer – burknęła pod nosem w kierunku leszego i odwróciła się do niego, posyłając mu na nowo uśmiech. – Chcesz opowiedzieć trochę o Mi? To też kompan, czy po prostu cię polubiła? – przeskoczyła nad kawałkiem trawy.

[Maros]

Nie mógł powstrzymać ledwo zauważalnego uśmiechu, jaki cisnął się na pysk w momencie gdy wyraz pyska uzdrowicielki, zmienił się po jego słowach.
– Nie każdy lubi, gdy ktoś mówi o nim zbyt wiele. Zwłaszcza obcym. – chłodny ton, na moment stał się łagodniejszy, a ona sam uznał, że nic tu po nim.

~Wydaje się miła... ~ przesłał opiekunowi, po czym ruszył ze smoczycą, o dziwo nie zatrzymany.

On zaś wstał, tylko po to by przejść na drugą stronę pnia i ułożyć się pod nim na ziemi. Zaczął przeglądać zioła w sakiewkach, szukać czegoś.

– Nazywam się Erys. – delikatnie pogładził jaszczurka palcem, gadzik przeszedł na grzbiet jego dłoni.
– Chyba polubiła, znalazłem ją w lesie. Lubi takie małe robaczki, tylko ciężko je znaleźć.

[Odłamek Raju]

Oglądała się czasem za siebie, ukradkiem spoglądając na gburka. Dlaczego zawsze trafiała na takie smoki? Westchnęła i przeczesała palcami grzywkę, słuchając cały czas leszego.
– R-robaczki? Masz na myśli muchy? – zaciekawiła się. Odkąd przyszła wiosna, a później lato, owady nieustannie bzyczały jej nad uchem.

Kiedy odeszli znacznie dalej od Marosa, niemalże wchodząc między drzewa i prawie znikając z jego wzroku, Erlyn się nieco ośmieliła.
– T-traktuje cię dobrze? – upewniła się. – Wiesz, m-marny ze mnie wojownik czy cz-czarodziej, ale mogłabym poprosić mojego kompana by niechcący ukąsił go w zad. Może wtedy wypadnie mu ten kij wciśnięty pod ogonem. – Wymamrotała, przypominając trochę nadąsane dziecko.

[Maros]

Muchy? Nie znał ich nazwy, zwyczajnie łapał je, na przykład nad truchełkiem jakiejś myszy znalezionej ostatnio. Latały nad nią, bzyczały cicho.
– Takie czarne. Wydawały dziwne dźwięki, gdy latały. – spróbował wytłumaczyć, nieco nieudolnie, ale przecież liczą się chęci!

Spokojnie szedł obok, gdy padło pytanie którego zarówno on, jak i znajdujący się spory kawałek dalej uzdrowiciel, nie spodziewali się.
– Oczywiście. Uratował mnie, zabrał tutaj. – przystanął, na prawdę nie rozumiejąc, dlaczego miałby go źle traktować.
– Ostatnio ktoś próbował zrobić mu krzywdę, pachniał jak ty. Dlatego teki jest. Niech twój kompan go nie gryzie....– dodał bardzo cicho, dodatkowo ograniczając działanie więzi najbardziej jak mógł. Nie wiedział, że Maros znał te smoczycę, że już kiedyś rozmawiali.

Zabawne, że słowa paskudy z misy, chyba właśnie zaczynały pokrywać się z prawdą? Przemilczał słowa, które przeszły przez więź, zaprzestając też poszukiwań w torbie. Sakiewka z chmielem musiała zostać w grocie. Spuścił wzrok na łapy, przymknął na moment ślepia. Emis widząc, że coś jest nie tak, podniósł się z ziemi, by ułożyć zaraz obok. Ułożyć łeb na jego łapach, co spotkało się z powolnym drapaniem po policzku.

[Odłamek Raju]

– Brzmi jak mucha – potwierdziła – są różne. Podobno ściąga je do padliny i odchodów. – Podpowiedziała leszemu gdzie może znaleźć pożywienie dla Mi.

Pachniał jak ona? Odruchowo wsunęła nos w futro na szyi, wciskając w nią brodę. Czy miała brzydki zapach? Może po prostu chodziło o jej stado? Erlyn wielokrotnie musiała znosić stygmat plagijczyka. Zwykle jej to nie przeszkadzało, ale teraz...
– Mmm – przytaknęła tylko, zerkając na siedzącego w krzakach demona. Był niespokojny. Dlaczego? Wróciła spojrzeniem do Erysa. – Niemiło jest r-rozliczać mnie z tego co zrobił mu ktoś inny. – Zauważyła spokojnie. Jej uwagę przykuł po chwili jakiś kwiat. O, nawet kilka! Zerwała jeden i powąchała. Może to poprawi jej zapach?

[Maros]

Pokiwał głową, na wieść o owadach.

Erys zastanawiał się chwilę nad słowami smoczycy, może szukając we łbie znaczenia jednego z nich? Nadal trafiały się takie, których nie rozumiał.
– Dlaczego układasz tak głowę? – nie domyślił się, że sama sprowadzała swój zapach.
– A czy ty... Hm... Czy była byś bardzo miła i tak dalej, gdyby ktoś z Księżyca próbował Cię zabić? – spytał niepewnie, samemu jedynie patrząc na kwiaty.

[Odłamek Raju]

– Hm? – zerknęła na niego, a potem na siebie. – Oh! S-sprawdzałam swój zapach. Brzmiało jakbyś s-sugerował, że brzydko pachnę. – Wyznała nieśmiało.

Zadał jej pozornie oczywiste pytanie, ale leszy nie miał do czynienia z osobą zawistną.
– Aha – potwierdziła. – W-właściwie... ktoś próbował. – Nie rozwinęła tematu. Nie wyglądała jednak na poruszoną, bardziej rozproszoną rozmową i zbieraniem ładniejszych okazów kwiatów, które splatała ze sobą. – Ale wiesz? Poznałam historię Stad i uznałam, że było w niej dość zawiści, n-niekończącego się koła zemsty i doszłam do wniosku, że o wiele łatwiej dla wszystkich jest p-przebaczać. – Uśmiechnęła się. Wysunęła język przez lewy kącik pyska kiedy mocowała się z wyjątkowo silnie zakorzenionym tulipanem.

[Maros]

Pokręcił energicznie łbem, by zaprzeczyć jej pierwszym słowom.
– Nie, nie .. nie miał nic takiego na myśli. Po prostu zauważyłem, że wasze stada mają... Swoje zapachy. Na granicy czuć te różnice. – wyjaśnił prędko, nie chcą urazić towarzyszki.

– Oh .. nie wiedziałem, wybacz. – wizja przypadkowego napływu negatywnych wspomnień, sprawiła, że wolał nie kontynuować tego tematu.
– Nie lubię przemocy. – stwierdził, pomagając jej ostrożnie z kwiatem. Zaczął nawet zbierać inne, wolną ręką zrywał je ostrożnie i odkładał na trawę niedaleko Erlyn.
– Nasze stada się chyba nie lubią.

[Odłamek Raju]

– Hm? Tak? – zerknęła na leszego i przez moment nie zrywała kwiatów. – Możliwe! Nigdy nie z-zwracałam na to uwagi. Mam dobry nos, ale przez wąchanie tylu ziół pewnie się stępił na inne wonie. – Uśmiechnęła się lekko. Zawahała się przed zadaniem mu pytania. – Czy leszy... mają jakiś zapach? – nie chciała go obwąchiwać jak wilk drzewko przed obsikaniem. To niegrzeczne.

Podziękowała mu za pomoc z tulipanem, a także ze zbieraniem większej ilości kwiatów. Plotła je ze sobą. Nie były szczególnie zgodne kolorystycznie. Trochę żółci, trochę bieli, trochę zieleni. Może dwa czy jedno z koloru niebieskiego.
– Ja też nie – wymamrotała cicho, od razu czując się swobodniej w towarzystwie kompana. – Wiesz, przez to jaka jestem... uh, smoki chyba nie p-przywykły do u-uprzejmości. Często zarzucają mi ukryte intencje albo no, chyba nie czują się k-komfortowo w rozmowie ze mną. Mam o wiele lepszy kontakt z bogami, duszkami czy nawet kompanami – posłała mu pełne ciepła spojrzenie. Wolała się nie przyznawać, że nawet sam bóg wojny czuł się w jej towarzystwie zakłopotany.

Skończyła pleść prowizoryczny wianek i kiedy była zadowolona wyprostowała się.
– Ah? Nie dziwi mnie to. Moje stado nikogo nie lubi. Historia dała im w kość i są u-uprzedzeni. Może kiedyś się to zmieni – posmutniała na chwilę, jednak szybko rozpromieniała na nowo. – Chodź, zobaczymy czy Marmos nie wsiąknął w trawę. – Zażartowała. Marmos. Podobało się jej to przezwisko. Maruda i Maros.

Wyszła z powrotem na polanę nieopodal prastarego drzewa. Nuciła melodię Nietykalnego, tańcząc w smoczy sposób kiedy sunęła przez łąkę. Odnalazła spojrzeniem sędziwego smoka i podjęła próbę drugą. Tym razem usiadła naprzeciwko niego, a przed nim wylądował na ziemi wianek. Niezbyt duży, o piętnastu kwiatach.
– Mam p-propozycję – zaczęła – ilekroć cię z-zirytuję albo nie będziesz chciał na dany temat rozmawiać lub odpowiedzieć na pytanie, oderwij kwiatek. Jak wianek w-wyłysieje to sobie pójdę i dam ci spokój. – Ale była święcie przekonana, że do tego nie dojdzie!

[Maros]

Teraz to on powąchał własne ramię, nie poczuł jednak nic niezwykłego.
– Wydaje mi się, że drewnem. Może jeszcze miejscem w którym najczęściej przebywają. Maros jest uzdrowicielem, więc pewnie też ziołami, sporo ich u nas w grocie.
Sam nawet wyciągnął rękę przed siebie.
– Możesz sprawdzić, jeśli chcesz. – zaoferował.

Z wyraźnym zaciekawieniem oglądał jej poczynania, czasem rogata czaszka przechylała się na bok, gdy chciał dostrzec coś dokładniej. Widział już coś podobnego, ona też wrzuci to na łeb Marosa? Oj, nie będzie zadowolony, pewnie znowu się wycofa. Chociaż wolał się mylić.
– Przez uśmiech i miłe słowo? – dobrze to określił? Chyba tak.
– Może sporo przeszli? Maros mówił, że życie potrafi zmieniać smoki. Tylko nie jestem pewien, jak to rozumieć. – palec kolejny raz cicho zaskrobał o kości.
– Widziałem kilka duszków, bogów niestety nie. – może kiedyś będzie ten pierwszy raz?

We łbie leszego, zrodził się pewien plan. Niestety, coś rozproszyło go i musiał przełożyć go na później.
– Dobrze, tylko gdzie jest .. Mi? – zaczął oglądać swoją rękę, zostając jednocześnie z tyłu. Cóż, wyglądało na to, że jaszczurka umknęła gdy zbierał kwiaty. Szukał w trawie, na swoim ciele. Bez efektów. Zrezygnowany dołączył do smoków, póki co nic nie mówiąc przysiadł i oparł się o pień drzewa. .

Emis obejrzał się na zbliżającą się smoczyce, po czym wymownie ułożył łeb na poprzednim miejscu. Nawet nie krył się z zazdrością, jaka rodziła się gdy samiec poświęcał uwagę komuś innemu.

Propozycja była, interesująca. Nie, żeby jego pierwsza myślą było wywalenie wianka i posłanie jej do Tarrama.
– Dobrze. – z pomocą maddary, przeniósł wianek na swoją torbę.
– Właśnie dlaczego chcesz ze mną rozmawiać? – dodał, ciekaw jej wytłumaczenia. Nie wyglądał na ciekawego rozmówcę.

[Odłamek Raju]

Nagłe zniknięcie Mi zaniepokoiło Erlyn, ale skoro to było dzikie zwierzątko to pewnie było to nieuniknione. Mimo to, zachęciła Edela by wyszedł z kryjówki w jej włosach. Koliber niepewnie podleciał bliżej leszego i spojrzał na niego swoimi paciorkowymi oczami.

Erlyn przesunęła łapą po trawie w miejscu gdzie przed chwilą leżał wianek. Czyli będą zadawać sobie pytania na zmianę? Dobrze, jej to odpowiadało!
– Myślę, że każdy ma do opowiedzenia ciekawą historię. Raczej nie urodziłeś się taki... – urwała by poszukać odpowiedniego słowa – p-przygnębiony i z-zdystansowany. – Poza tym czy naprawdę musiała mieć jakiś głębszy powód?

Podrapała się po piersi, wyplątując z futra odrobinę łopianu. Pomyślała nad swoim pytaniem.
– Jak wielu masz przyjaciół?

[Maros]

Smutek po jednej z wielu Mi, szybko zanikł gdy przed jego łbem zawisł w powietrzu śliczny ptaszek. Nie ruszał się przez chwilę, jak by bojąc się spłoszyć niewielkie zwierzątko, w końcu jedno powolutku uniósł jedną rękę, by ten mógł na niej przysiąść.

– Mogę odłożyć go na miejsce. – stwierdził krótko, gdy ta poruszyła łapą w trawie.
Przymrużył na moment ślepia, gdy niedokończone zdanie zawisło w eterze. No jaki? Momentalnie we łbie przeleciały wszelkie wyzwiska jakie usłyszał w swoim życiu, męcząco długim życiu.
– Nikt się taki nie wykluwa.

Znał te grę, może nie dokładnie w takiej formie, ale jednak. Brakowało jedynie palącego w gardło trunku i krzywego patyka, by zyskać obraz jednej z rozmów z Szarą Rzeczywistością.
– Tylko tych, względem których padły podejrzenia o złe traktowanie. – nie było to już tak neutralne, trafiła w drażliwy temat, nie oderwał jednak kwiatu, ciekaw jak daleko gotowa będzie się posunąć.
– Co możesz powiedzieć o swojej rodzinie?