Bujne zarośla

[Rozgwieżdżona Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zorza nie zamierzała w żaden sposób atakować ani prowokować tej małej istotki. Ciekawiła ją, nie rozumiała jej kompletnie, ale na pewno nie zamierzała z nią walczyć. Nawet nie wiedziała by jak! Jedyne co pewnie by zrobiła to kłapnięcie pyskiem w nadziei że jej oponent się przestraszy, co było mało prawdopodobne. Tak więc okrążyła cień i z konsternacją na pyszczku usiadła przed nim zastanawiając się co dalej.
I wtedy też usłyszała głos. I szelest. I okazało się, że nie jest sama, a jej cieniowy towarzysz ma opiekuna. Zosia szybko rozejrzała się po okolicy próbując znaleźć smoczycę.
-Nie? – nie zabrzmiało to zbyt pewnie w jej głosie, ale też nie wiedziała czego powinna się spodziewać, ani czy tym bardziej ma kłopoty.
-Kompanem? Co to znaczy? – zapytała próbując dalej wypatrzeć opiekunkę. – Jestem Zorza, ze stada Księżyca – przestawiła się jeszcze, bo i w sumie wypadało skoro tożsamość cienia została jej zdradzona.

[Maros]

Cień tego jednak nie wiedział, a ostatnie przygody sprawiły, że zachowywał większą ostrożności w pewnych sytuacjach. Gdy jednak smoczątko przysiadło sobie, a on wiedział, że na wszystko ma oko Opiekunka, zbliżył się do niego. Nawet spróbował paćnąć jej lewą łapkę, swoją prawą, ta niestety przy kontakcie ze smoczym ciałem rozmyła się, na moment tracąc kształt.
~ Wiem, jesteśmy z tego samego stada. Ja jestem Fille. ~ uśmiechnęła się delikatnie i kontynuowała.
~ Kompanami nazywamy stworzenia, które dzięki magicznej więzi towarzyszą nam. Moimi są Ennorath oraz Królewicz, lewiatan. ~ z pewnością, gdy Zorza podrośnie, zdobędzie odpowiednie umiejętności, sama rozpocznie poszukiwania swojego kompana.
~ Jeśli chcesz, mogę Cie nauczyć. Twoi rodzice będą się może mniej martwić, jeśli ich córka będzie umiała się obronić.~ zaproponowała.

[Rozgwieżdżona Łuska]

Zorza uśmiechnęła się widząc jak cień chce ją zaczepić i trygnął ją łapką. Naprawdę był uroczy nawet jeśli smoczyca nie do końca rozumiała czym on właściwie jest. -Jesteś uroczy – zwróciła się do stworka szczerząc się do niego przyjaźnie. Naprawdę mogłaby kiedyś takiego towarzysza sama mieć.
-Nie wiedziałam, miło cię zatem poznać – przywitała się grzecznie ciesząc się z tego, że udało jej się poznać kolejnego smoka należącego do jej stada. Zwłaszcza, że File wydawała się chętna do pomocy.
-Ten jest wspaniały, chciałabym mieć kiedyś takich kompanów – przyznała naprawdę widząc siebie w towarzystwie takich stworzonek.
-Bardzo chętnie, jeśli dla ciebie to nie problem. Erja ze stada Ziemi pokazywał mi trochę perswazji i jak unikać walki, ale pewnie nie zawsze będzie to możliwe. Także jeśli masz czas to będę zaszczycona nauką od ciebie – przystała grzecznie na propozycję. Chaos miała racje, na pewno rodzice będą spokojniejsi jeśli będzie wiedziała jak się bronić. Zwłaszcza, że pewnie sama pójdzie w ich ślady i zostanie czarodziejem w stadzie, tak więc nie mogła być kompletnie bezbronna.

[Ołtarz Wyniesionych]

Ostatnio dużo czasu spędzała w okolicach Dzikiej Puszczy, tak jeżeli miała oczywiście przerwę w rzeźbieniu, modlitwie, pomaganiu Aosze, polowaniu, czy oczywiście naukach piastuńskich. Tego dnia akurat obowiązków miała mało, zatem pracowała nad swoją kapliczką w Polanie, którą poświęcona była Bogowi Czasu – Ognvarowi, oraz Wybrańcowi, Wielkiemu Władcy Horgifell. Spokojnie, planowała jeszcze jakieś posągi dla Przywódców, zaczynając od Aohy.
Smoczyca ogólnie – chodziła po całej Dzikiej Puszczy, szukając jakichś kwiatów, barwników, ciekawych skał, które mogła wykorzystać do budowy kapliczki, czy może... inspiracji? Ołtarzyk był niemal skończony. Nadal ubolewała, że bogowie nie wyrazili zgody na to, by znalazła się przed Świątynią. Hipokryzja. Co jednak z tym zrobi? Nic nie zrobi. Gdyby postawiła ją tam, to pewnie dostałaby piorunem z nieba, oraz jej praca poszłaby na marne, gdyż kapliczka zostałaby zniszczona.

[Huragan Popiołów]

Chodził miedzy zaroślami jak zwykle szukając jakichś zwierząt. Nie żeby był obrażony na brak kompana...
Już chyba przeszło mu pisklęce pragnienie posiadania towarzysza. Prawdopodobnie dzięki Retwarhowi, który komentował jego działania na każdym kroku, pouczał go i wywyższał się.
No już już, nie bądź taki. Na żartach się nie znasz. Prychnął byt w jego głowie, skanując razem z Proszkiem czarno-białe otoczenie.
W pewnym momencie usłyszał szelest. Nie zwrócił jednak w tamtą stronę swojej głowy. Jedno z jego niezsynchronizowanych oczu skierowało się na przybysza, a Retwarh prychnął w głowie Proszka z rozbawieniem.
Za każdym razem bawi mnie, jak to musi wyglądać z boku. Rzucił. Ej. Może tym razem ja go przywitam? Nieważne kim jest, zostanie zrównany z ziemią tak szybko jak to możliwe przez twoje kalectwa. Ja przynajmniej mam jakieś szanse nie przestraszenia smoka od razu jak mnie zobaczy.
Proszek westchnął.
Niech ci będzie.
Maddara uniosła się wokół ciała adepta w granatowych, błyszczących wstęgach. Grzywa zafalowała jak ogień na wietrze, a gwiazdozbiory na bezwładnych skrzydłach poruszać nieznacznie oraz błyskać. Poza tym zsynchronizowały się też jego oczy.
Retwarh uniósł dumnie pierś ciesząc się chwilową wolnością.
– Witam! – odezwał się przy użyciu maddary do zbliżającego się osobnika. – Z kim mam przyjemność? – kiedy smoczyca pojawiła się w zasięgu konturowego wzroku Proszka, Retwarh pochylił nieznacznie łeb, by okazać szacunek nowo przybyłej.

[Ołtarz Wyniesionych]

Smok, którego spotkała był... ciekawy? Zwracał na siebie uwagę tymi maddarowymi ozdobami, ale nie było to zbyt praktyczne. Podtrzymywanie tego przez cały czas mogłoby być wyczerpujące, chyba, że smok chciał po prostu robić dobre, pierwsze wrażenie. Znalazła jedno, dosyć ciekawe zastosowanie czegoś takiego. Ziemisty mógł rozmawiać z innymi smokami bez ryzyka, że wibracje maddary go zdradzą.
– Gohen ti Valgtte. To znaczy "Chwalmy Wybrańca". – Powiedziała. Spotkanie z Brasomem jednak zainspirowało ją do używania tego powitania częściej. – Jestem Ołtarz Wyniesionych. Możesz mi jednak mówić Veir. – Rzuciła, bardzo spokojnie. – Ciekawy... sposób na ulepszenie swojej aparycji. Ja jednak preferuje naturalne zapachy, malunki przechodzące przez powieki, oraz szklaną biżuterię. – Cała była we szkle. Z pewnością wyglądało to, jakby każdy ruch sprawiał jej ból, jednak materiał był dosyć elastyczny, więc nie krępowało jej to za bardzo. Przyzwyczaiła się również. Nawet tego nie czuje. Przy okazji szukania barwników i inspiracji, nadal przeszukiwała krzaki, mimo rozmowy z Ziemistym. – A jak ciebie zwą? – Zapytała w końcu. Zakładała, że smok przedstawi się sam, ale wolała mimo wszystko to zrobić.

[Huragan Popiołów]

– Brzmi dostojnie – podniósł pochylony łeb. – Ja jestem Retwarh oraz Sproszkowany Kolec. Dwie dusze w jednym ciele – przedstawił ich. – Aktualnie rozmawiasz z Retwarhem. Cała przyjemność po mojej stronie – uśmiechnął się przyjaźnie choć – z jego aparycją oraz wiecznie przebitą wargą – wciąż mogło to wyglądać niepokojąco. Przeszedł kilka kroków, podążając powoli za poszukującą barwników samicą.
– Swoją drogą dziękuję za komplement. Twoje zdobienia też są niczego sobie – zlustrował Veir przy pomocy maddary, poprawiając skrzydła luźno zwisające wzdłuż ciała. Mniej więcej w tym samym momencie znaleźli się pod wyrwą w koronach drzew. Słońce padło na ich oboje, oświetlając zarówno rozmówców, jak i florę wokół. Ogon Retwarha drgnął, jakby Sproszkowany miał nim machnąć, ale w ostatniej chwili się powstrzymał.
Jasno.
Nie narzekaj. Zaraz znowu wejdziemy w cień.
Odchrząknął.
– Nigdy nie myślałem o noszeniu szkła, ale to jak mieni się w promieniach kusi.

[Ołtarz Wyniesionych]

Co oznaczało: "Aktualnie rozmawiasz z Retwarhem"? I ta cała kwestia dwóch dusz? Czy to... rozdwojenie jaźni? Schizofrenia? Zdziwiła się nieco, chociaż sama codziennie rozmawiała z bogiem i nie widziała tutaj żadnej różnicy. Veir jest jednak z natury tą, która nie ocenia nikogo, chyba, że zdradza stado. "Zabiłeś przywódcę? No w porządeczku, ja nie oceniam".
– Chciałbyś opowiedzieć mi coś więcej o tym połączeniu dwóch dusz? O ile masz ochotę. – Była uprzejma, mówiła spokojnie. Ciekawiła ją, czy rzeczywiście jest w tym coś z fuzji dwóch istot, czy mowa tutaj tylko i wyłącznie o drugiej osobowości, która z jakiegoś powodu, najczęściej traumy, się wykształciła.
– Dużo zależy też od tego, co umieści się w roztopionym szkle jako dodatek, przed ostatecznym utwardzeniem się materiału. Czysto teoretycznie mogłyby nawet błyszczeć, gdyby dać tam drobinki minerałów. Kolorystyka praktycznie dowolna. – Powiedziała, jakby była jakąś handlarką szklanej biżuterii. Szczerze mówiąc, gdyby nią była, to z pewnością wcisnęłaby smokom Wolnych bardzo dużo ozdóbek. Po prostu jednak mówiła o faktach. Nie kłamała, jest jak jest.
– Mogę mieć do ciebie dosyć osobiste pytanie? – Oho, no i zaczyna się. Veir była głosicielką prawdy słowa Ognvara! Jako iż już poznała smoka, ten nie zamknął przed nią drzwi, to mogła zaczynać o wierze. Był to jej ulubiony temat.
Gdy słońce zaczęło w nią wręcz uderzać, schowała się z powrotem w cieniu, po chwili znalazła się przy jakimś drzewie. Nie przepadała za gorącem. Wręcz nienawidziła wysokich temperatur. Wiosna była do przeżycia, ale lato? Szkoda gadać.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Smoczyca korzystała z odrobiny czasu wolnego i niezbyt wygórowanych obowiązków, by odpocząć sobie pośród leśnej głuszy. Leżała sobie na wielkim łożu z gęsto upchanych gałęzi krzewów i liści, wyściełanym wszelkim mchem i porostami. Uwielbiała takie małe zakątki, gdzie natura sama tworzyła przewygodne miejsca. Nawet dach puszczy był na tyle gęsty, że zatrzymywał płatki spadającego śniegu, pozostawiając zarośla nietknięte zimną bielą.

Wtem do jej nozdrzy dotarł znajomy zapach kwiatu wiśni, atrybutu boga miłości. Skuszona tą wonią przeciągnęła się leniwie i przewróciła z grzbietu na brzuch, by zejść niżej, w stronę zapachu. Wczołgała się pod gęsto rosnące krzewy, trzymając skrzydła blisko i szurając łuskami po ziemi. Zapach dochodził gdzieś z głębi i musiała do niego dotrzeć.

Czy było to personalne wezwanie, czy może coś podobnego do wydarzenia z poprzedniej zimy? Nie miało to znaczenia, gdyż nie zamierzała mu odmawiać. Czując, że jest już blisko, wyciągnęła łapę przed siebie, zanurzona głęboko pod bujną roślinnością, by sięgnąć dużych gładkich płatków. Chwyciła delikatnie kwiat swoją lewą, łuskowaną łapą i przybliżyła do siebie, by móc zaciągnąć się jego wonią.

Była gotowa na otworzyć swój umysł na głęboką introspekcję, tak jak tego chciał bóg miłości poprzednim razem. Spoglądanie na swoje poprzednie czyny z pewnością nie było niczym przyjemnym, lecz musiała pamiętać kim była, by móc docenić to co jej zostało. Nasuwało jej się jednak jedno ważne pytanie. Nad nim nigdy się nie zastanawiała, ale po dłuższym namyśle znalazła w końcu odpowiedź.

[Narrator]

Pochwytując kwiat, Sekcja poczuła jak jego zapach intensyfikuje się jeszcze bardziej, jednocześnie delikatnie łagodząc jej zmysły. Czyżby aprobata Uessasa? A może zwyczajna właściwość rośliny?
Zdawał się nie emanować żadną konkretną magią, lecz całkiem możliwe, że była po prostu niewyczuwalna.
Choć samica nie była w stanie dostrzec nici, która objawiała się innym, miała wrażenie iż woń rośliny zaczyna się od niej oddalać, mimo iż trzyma ją bezpośrednio w swoich łapach. Zupełnie jakby zamierzała ją gdzieś doprowadzić.
Jeśli posłuchała się i podążyła za słodkim zapachem, po drodze do jej umysł zaczęły napływać obce słowa, niczym intruzywne, lecz łagodne myśli. Zdawały się dotyczyć kogoś konkretnego, jakby niechcący usłyszała coś, czego nie powinna...

Sekcja Zwłok
Pierwsze miejsce docelowe

szepty

Czego Ci brakuje?
Zaufania.

Czym jest przyjaźń?
Odsłonięciem swoich słabości

Czym jest dla ciebie wiedza?
Dążeniem do prawdy.

Co chciałbyś zapewnić swoim bliskim?
Spokojne i stabilne życie.

Jak upewniasz smoki, które darzysz sympatią, że czujesz się przy nich szczęśliwie?
Umhm... Mówiąc im o tym?

Czego boisz się najbardziej?
Zostania przywódcą.

Jakie jest twoje najskrytsze pragnienie?
Możliwość wspomagania leczenia roślin

Ulubiony kamień szlachetny?
Szmaragd.

Jaka jest twój ulubiony przysmak?
Pieczone pstrągi posypane czosnkiem

Jaki jest Twój ukochany smak?
Brzoskwinie.

Co jest dla ciebie najważniejsze?
Święty spokój i możliwość nauki

Jaki prezent najbardziej by cię uszczęśliwił?
Dobra opowieść o nieznanym

Innym razem, o ile smoczyca zachowała swój kwiat, zapach przyprowadził ją powrotem w to samo miejsce, zupełnie jakby coś jeszcze miało ją tutaj czekać, biorąc pod uwagę obecność kolejnych szeptów.

szepty

Czego Ci brakuje?
Świętego spokoju

Czym jest przyjaźń?
Bezgranicznym zaufaniem

Czym jest dla ciebie wiedza?
Cennym surowcem

Co chciałbyś zapewnić swoim bliskim?
Bezpieczeństwo, zdrowie, opiekę i bogactwo

Jak upewniasz smoki, które darzysz sympatią, że czujesz się przy nich szczęśliwie?
Zaufaniem i żartami

Czego boisz się najbardziej?
Zostanie uznanym za zdrajcę

Jakie jest twoje najskrytsze pragnienie?
Zostać docenionym przez Bogów

Ulubiony kamień szlachetny?
rzadki/wyjątkowy

Jaka jest twój ulubiony przysmak?
Ślimacze frytki

Jaki jest Twój ukochany smak?
Słony

Co jest dla ciebie najważniejsze?
Stado

Jaki prezent najbardziej by cię uszczęśliwił?
Rzadki kamień szlachetny

//pierwsza ścieżka to osoba wybrana
//do tego tematu przyjdzie osoba, która wybrała ciebie

[Ślepa Sprawiedliwość]

// kilka dni później

Innego dnia, prowadzona przez zapach kwiatu, smoczyca dotarła do miejsca, w którym go odnalazła. Tutaj trop się urywał. Słysząc szepty miała dziwne odczucie, że znała już tą osobę. A jeśli jej przypuszczenia okażą się prawdziwe, to będzie na prawdę ciekawe.

Położyła się wygodnie w krzewach na grzbiecie, czekając na tajemniczą duszę, która miała tu przybyć. Przeciągnęła się, mlasnęła pyskiem i nasłuchiwała.

[Pasterz Kóz]

No ruszył za tajemniczą nicią, ruszył, no co miał nie iść, on, poszukiwacz przygód? Jeszcze do tego jakiś kwiat go kierował, no proszę Was! Kto by za tym nie szedł? Do tego te informacje, w miarę domyślał się kogo zobaczy...
I się aż tak nie pomylił.
– Te, to Twoja sprawka? Ten kwiat i ta nić? I czemu to wszystko mi mówisz, że szukasz pomocy przy pracy? Sam jestem zalatany, każdy coś ode mnie chce, a jeszcze Ci przeklęci Łowcy... – zawołał w stronę Sekcji, gdy tylko ją dostrzegł, choć pod koniec już zrzędził do siebie. Lubił narzekać, przynajmniej tyle miał z tego życia.
– I że najważniejsze to prawa bogów i smoków? Bez obrazy Sekcja, ale śmiem wątpić. Chyba, że sporo się zmieniło. Czasami mam wrażenie jakby wszystko wokół mnie pędziło, a tylko ja stoję w miejscu – westchnął siadając obok, ale nie za blisko. I nie na krzewach, a na wolnym skrawku ziemi. Wyprostował nieco grzbiet, coś mu tam strzeliło, więc przestał i lekko się garbił. Za to łapy owinął ogonem.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Gdy usłyszała wołanie przywódcy, wypuściła nozdrzami mały kłębek pary w powietrze. Zarośla były zbyt wygodne, żeby teraz z nich wstawać. Zwróciła więc jedynie łeb w stronę Astrala, dalej leżąc wyciągnięta na grzbiecie, pośród bujnych krzewów.

– Cześć wujku – przywitała się z niebieskim smokiem, podnosząc metalową łapę na chwilę w górę. – Obawiam się, że wyciąganie szczerych odpowiedzi z podświadomości innych smoków leży poza moimi możliwościami. Kwiat wiśni w środku zimy, dziwne uczucie introspekcji i kierowanie ku innym smokom... Czy kiedyś nie wydarzyło się coś podobnego?

Uessas znowu postanowił pobudzić smocze serca, by odnalazły miłość, przyjaźń, czy też same siebie. Tym razem jednak pozwolił im na wgląd w cudze myśli i pragnienia – coś co bogowie mogą robić na co dzień – tu jedynie na chwilę i tylko na skrawek możliwych do zadania pytań. Na pewno dawało jej to perspektywę, jak mało prywatne były jej myśli i pragnienia wobec bogów.

– Hmm... ile już jestem ślepa... – zastanowiła się na głos. – Od tamtego zaćmienia minęło już chyba ze czterdzieści księżyców. Trzecia część mojego życia. Chyba musiało mi się nieco zmienić podejście w tym czasie.

Westchnęła i uśmiechnęła się lekko.

– Nie powiem, ranga przywódcy na pewno nie przynosi świętego spokoju, he he – pozwoliła sobie na mały żart. – Jesteś zbyt bardzo zapracowany, latając od jednego miejsca do drugiego, bo zawsze cię gdzieś potrzeba. Może powinieneś znaleźć trochę czasu dla siebie? Goździk na pewno poradzi sobie z przeprowadzeniem części spotkań samodzielnie. Zamiast chodzić na wszystkie wspólnie, moglibyście się nimi podzielić, hmm?

Od jakiegoś czasu miała w głowie ten pomysł, choć nie miała nigdy okazji go wykorzystać. Jako przywódca słabo dobrała sobie zastępczynię i musiała potem pilnować, żeby być przy wszystkim co robi. Może następnym razem wcieli to w życie? Kto wie...

Pasterz Ziemi

[Pasterz Kóz]

Rzeczywiście coś tutaj nie pasowało, a ten kwiat wiśni... Widział już go. I go zjadł, ale mniejsza.
– Tak, już nie pamietam dokładnie. Pewnie boskie albo duszkowe zabawy – mruknął tylko, lecz skoro już tutaj był, nawet jeśli za sprawą magii czy innych boskich działań, to przecież sobie nie pójdzie ot tak.
– O ile się domyślam, że bogowie nadal nie są Ci najbardziej przychylni, o tyle nadal nie chcą zwrócić Ci wzroku? W sensie kara a pokuta to co innego. Mogliby dać Ci świętą misje naprawienia tego co zrobiłaś, a jakbyś coś odwaliła to najwyżej zesłaliby na Ciebie piorun, bo oznaczałoby to, iż jesteś niereformowalna – stwierdził spokojnie. W końcu iskra Lahae była podzielona na części, czemu nie wysłali jej na jakąś niebezpieczną misję odzyskania kawałka? Najwyżej by zginęła, a istniała szansa, że się na coś przyda. Nawet jeśli wątpili czy znowu czegoś by nie zrobiła podobnego co ostatnio, mogliby na pewno zabezpieczyć się jakoś, wysłać kogoś razem z nią czy coś. Tak to mogła być ślepa do końca życia, lecz czy to wynagrodzi jakkolwiek jej czyny?
Pasterz jednak nie był bogiem i czasami ich nie rozumiał. Jemu wystarczyło już Przywódcze decyzje i kary. Ucinanie głów nie jest takie proste.
– Wiesz, jestem głosem Ziemi. Podejmuję decyzje, wszystkiego pilnuje i takie tam. Nie chcę zrzucać na nią obowiązku podejmowania trudnych decyzji. Goździk mogłaby Ceremonie przeprowadzić, ale we wszelakich rozmowach najlepiej jakbyśmy oboje brali udział, choć nie zawsze jest to możliwe – wzruszył tylko barkami. Zastępcę traktował bardziej jako doradcę czy głos rozsądku, ewentualnie mógł zastępować w przypadku niedyspozycji.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Ona zaś na pewno by się podzieliła obowiązkami z zastępcą, gdyby miała taką okazję. Niestety zbyt krótko przewodziła, by móc z tego skorzystać. Poza tym, słabo wybrała swoją pierwszą zastępczynię. Musiała ją odwołać przez jej niskie zaangażowanie. A zanim wybrała następną... cóż...

– Jeśli tak ci odpowiada... – odpowiedziała, wzruszając barkami.

Nie chciała się specjalnie wtrącać w to, jak przewodził stadu. Póki co szło mu całkiem dobrze.

Ziewnęła, zastanawiając się, jak skomentować kwestię bogów.

– Bogowie na pewno mają jakiś cel w utrzymywaniu mnie ślepą. Powiedziałabym, że to trochę jak kara, którą płacę do naszego skarbca. Tylko zamiast mięsem, płacę bogom moimi możliwościami.

Podrapała się po podbródku.

– Pewnie chcą mieć pewność, że nie powtórzę czegoś podobnego do mojej zdrady. A przynajmniej nie dam rady zaszkodzić na podobną skalę. Muszę próbować odpracować szkody z tym co mam i chociaż nie spodziewam się kiedykolwiek odzyskać wzrok, nie powstrzyma mnie to przed próbowaniem.

Nie miała w sumie nic innego do roboty. Ślepota praktycznie dyskfalifikowała ją ze wszystkich sensownych zajęć prócz nauczyciela, pomocnika i kolekcjonera wiedzy. Z pewnością była to nieco inna perspektywa spoglądania na świat, ale jeśli chciała zrobić coś większego, potrzebowała więcej niż tylko swoich dwóch łap.

Westchnęła.

– Myślałeś kiedyś o zostaniu prorokiem?

[mention]Pasterz Ziemi[/mention]

[Pasterz Kóz]

– Nie jestem pewien czy mają cel. W sensie, na pewno mogą chcieć Cię karać albo faktycznie uniemożliwić kolejne zdrady. Czy jednak są nieomylni? Choć są istotami doskonalszymi i potężniejszymi, to jednak różnią się między sobą, mają inne charaktery, opinie i... Mogą się mylić. Są podobni do nas mimo wszystko, w końcu jesteśmy ich dzieci. Tarram też się pomylił, że tak to delikatnie ujmę. Albo Kaltarel – podrapał się po szyi. Mimo wszystko temat nie był łatwy, ale Astral po prostu wierzył, iż bogowie nie są tylko czymś niezrozumiałym, wykraczającą poza możliwość zrozumienia tajemniczą mocą, która mogła ich w mrugnięcie oka unicestwić, a każda ich decyzja była nieomylna. Wierzył, że byli niczym smoki, tyle, że potężniejsi. I też potrzebowali czasami, aby ktoś ich wysłuchał czy wsparł.
– Dążę do tego, że choć otrzymałaś karę, to pewnie z czasem wybaczą Ci w końcu jeśli będziesz bardzo tego chciała i uznają, iż zasługujesz na to. Także głowa do góry – uśmiechnął się do samicy, choć mogła tego nie widzieć.

Kwestia proroctwa znajdywała się w zakresie zainteresować Astrala. Nie tylko dlatego, bo zdobywał wszystkie rangi, ale też dlatego... No co jakby nagle przyszedł mu jakiś bóg i go zapytał o to? Dobrze być przygotowanym na taką ewentualność!
– Ciężko mi powiedzieć. Nie zależy to ode mnie, ale pewnie zgodziłbym się. Nadal jednak chciałbym być blisko rodziny i stada, choć byłbym też bliżej bogów, lecz nie wiem czy to się nie wyklucza. Nie znam zasad bycia Prorokiem. Mają być bezstronni? Nie angażować się w konflikty? Patrząc po Strażniku, to ciężko mi ocenić czy robi lub mówi coś, bo wypada jako Prorok czy raczej bo jest to jego dobra wola. A Ty Sekcji? Chciałabyś być czyimś Prorokiem i jak to czyim? – spytał Sekcji. Niewątpliwie miała bardzo małe szanse na to, ale kto wie. Niezbadane są wyroki boskie, prawda?

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sposób w jaki ujął to Poranek, rzeczywiście nadawał jej nieco otuchy. Dodatkowo, był też nieco bardziej prawdopodobny niż to, że bogowie byli nieomylnymi istotami. Szczególnie biorąc pod uwagę sprawę Tarrama i Kaltarela.
– Pewnie masz rację – odpowiedziała zamyślona. – Bogowie są do nas bardziej podobni, niż by chcieli przyznać.
Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej widziała, jak duże mieli szczęście, że pozostali bogowie nie mieli podobnych pomysłów co Tarram. Pewnie gdyby chcieli, to z łatwością nagięli by smoki do swojej woli. A tak, to wystarczyło jedynie nie wchodzić im w drogę i nie denerwować ich specjalnie, a nie było się trzeba ich obawiać. No i nie łamać zasad, oczywiście, które i tak były w miarę luźne.

Uśmiechnęła się na słowa pokrzepienia.
– Dziękuję Wujku. To wiele dla mnie znaczy.
Również wierzyła, że kiedyś bogowie jej wybaczą. To, czy to "kiedyś" będzie za kilkadziesiąt, czy kilkaset księżyców, to już była inna sprawa. Z pewnością będzie jej z czasem ciężej, jak kolejne osoby których wygląd pamiętała, odejdą w zapomnienie. Zostaną jedynie bezcielesne głosy, które pamiętać będzie jedynie po zapachu.

Odmachnęła łapą.
– Strażnik sam sobie wymyśla zasady, których niema. Nic nie zakazuje prorokom bycia blisko rodziny, tak samo jak nic nie zakazuje prorokom angażowania się w konflikty. Pewnie bardziej zależy to od tego, który z bogów jest twoim patronem. Gdyby był nim Immanor, to z pewnością byłbyś bliżej Stada Ziemi, z samego faktu, że się nami opiekuje.
Odkaszlnęła, lekko się uśmiechając.
– A gdybyś miał na przykład takiego Viliara, to pewnie nie miałby nic przeciwko, jakbyś mieszał i zabijał.
Na szczęście, Viliar byłby jednym z ostatnich bogów, którzy chcieli by mieć własnego proroka. Chyba.

– Ja od zawsze chciałam zostać prorokiem. Wiem, może tego nie widać po tym co wyprawiałam, ale to prawda. Bardzo zazdroszczę Strażnikowi, że mu się to udało, mimo bycia takim, jakim jest. – Zrezygnowana westchnęła głośno. – To był po części powód, dlaczego oddałam tamtemu duszkowi iskrę. Myślałam, że uda mi się jakoś zostać prorokiem duszka, czy coś w tym stylu. Teraz widzę, że było to głupie podejście.
Niby z jednej strony jej wiek zatrzymał się w miejscu, dzięki czemu miała więcej czasu niż inni, na próbowanie. Z drugiej strony, ech, może gdyby od razu oddała tą iskrę bogom, to miałaby szansę zostać prorokiem znacznie wcześniej? Na pewno byłoby to łatwiejsze niż teraz.
– Uessas i Nenya brzmią jak dobrzy patroni. Często pomagają smokom i czerpią z tego przyjemność. Cieszą się, gdy my jesteśmy szczęśliwi. No i odpowiadają mi na modlitwy więc raczej tylko oni byliby skłonni się zgodzić...

Pasterz Ziemi

[Pasterz Kóz]

Chyba powiedział na tyle mądrze, że aż dodał otuchy Sekcji. To dobrze, taki był plan. Czasami po prostu wychodziło inaczej, gdy mówił jedno, a na myśli miał co innego. W końcu nie każdą myśl łatwo ubrać w słowa.
Czyli Strażnik sam się ograniczał. Może to za dużo powiedziane, nie musiało to wynikać z funkcji, lecz z charakteru, aczkolwiek być swego rodzaju elementem tła różnych wydarzeń. Jasne, pomagał z ruchem oporu, dawał kryształy i błogosławieństwa, nawet rozmawiali kilka razy, ale jego obecność nie była aż tak namacalna jak mogłaby być. Nie przebierał się, nie wdawał w głupie dyskusje na Ceremoniach. Pewnie przez to część smoków nie przepadała za nim, bo świadomie izolował się od reszty. Astral jednak szanował jego zdanie oraz funkcję, więc aż tak mu to nie przeszkadzało.
– Na pewno sam ten czyn spowodowany czymś takim, był po prostu samolubny. Czasami nie możemy dostać to czego bardzo chcemy mimo naszych starań. Czasami trzeba odpuścić, a samo przyjdzie. Albo starać się, ale nie przekraczać pewnych granic chociaż – odpowiedział nieco zamyślony. Nie wszystko warte było swojej ceny i trzeba było mieć to na uwadze.
– Cóż, są dobrymi bogami. Nie żeby reszta była zła, oprócz Tarrama, ale są raczej najbardziej przyjaźni na pierwszy rzut oka. Ja pewnie mógłbym zostać prorokiem Immanora, gdyby ten chciał. Trochę w to wątpię, Immanor wydaje się bardzo zdystansowany. Z drugiej strony dogaduję się z Kammanorem, choć nie powiedziałbym, żebyśmy byli podobni charakterem czy przekonaniami. Po prostu... Dogadujemy się mimo wszystko i jakoś to działa – wzruszył barkami. – Za to nie lubię chłodu i obojętności Erycala. Jak na patrona Uzdrowień jest mało empatyczny. Odmówił przywrócenia kończyny jaszczuroczłekowi, ale Immanor zgodził się za to. Ciężko mi czasami powiedzieć co kieruje naszymi bogami – westchnął tylko. Czasami kontakty z nimi były niczym granie w zielone/czerwone. O ile Astral wstrzelił się w upodobania Kammanora czy Immanora, o tyle wątpił, aby dogadał się z Erycalem. Będzie jednak próbował. W swoim czasie.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Niezłomność od zawsze była dla niej zarówno pomocą, jak i przeszkodą. Niezłomność i upartość, mówiąc dokładniej, bo obie te cechy nie różniły się od siebie zbytnio. Wyzbycie się tej upartości, albo przynajmniej jej złagodzenie, na pewno by jej pomogło.
– No, wiem, było samolubne. Po prostu nie lubię się poddawać. Bardzo ciężko mi jest porzucić jakiś pomysł, jeśli wydaje się być on całkiem sensowny, na pierwszy rzut oka.
W końcu, nie spodziewała się, że sprawy potoczą się aż tak źle. Myślała, że skoro Lahae już tyle czekała na swoją iskrę, to nic się nie stanie, jeśli poczeka trochę dłużej. Słyszała, że inne iskry były w posiadaniu duszków i złych istot więc Wolni powrócili by z poszukiwaniami jedynie do punktu wyjścia. Ale jednak się pomyliła w tym myśleniu i to srogo.
– Ostatnio znacznie częściej się poddaję i chyba wychodzi mi to na dobre. Staram się odrzucać moje pomysły na rzecz pomysłów innych smoków, gdy tylko nadarzy się taka okazja. Boli mnie to, ale przynajmniej nie sprowadziłam żadnego nowego kataklizmu w ostatnim czasie.
A przynajmniej tak jej się wydawało. Już wystarczało smokom, że musieli cierpieć konsekwencje jej jednej decyzji z oddaniem iskry. Na pewno nie przeżyła by podobnego wybryku.

Bogowie natomiast, byli trochę inną kwestią.
– Każdy z bogów ma swój charakter i nie da się pewnie lubić ich wszystkich. Ja staram się respektować każdego duszka i boga, do którego można się modlić w świątyni. Niezależnie od tego, czy podoba mi się jego charakter czy nie.
Immanor chyba był tym, który decydował o świątynnym składzie. Ewentualnie jeszcze Kammanor, albo cała piątka rodzeństwa. W każdym razie, nie chciała dodatkowo się narażać kwestionując w jakikolwiek sposób ich decyzje. Jedynie by sprawiła jeszcze więcej kłopotów dla siebie i dla innych.
– Bogowie mogą robić co zechcą i kierują nimi ich własne cele i pragnienia. Immanor stara się pewnie trzymać ich w ryzach, ale mimo wszystko jest całkiem łagodny wobec nich. Sennah na przykład, zagroziła mi, że jeśli przyjdę pod jej pomnik to spali mnie żywcem. Coś czuję, że raczej nikt by jej przed tym nie powstrzymał, nawet jeśli miałoby to oznaczać moją śmierć.


Pasterz Ziemi

[Pasterz Kóz]

– Czasami trzeba odpuścić, to prawda. Nie nazywaj tego poddawaniem się, broń boże. Po prostu czasami ktoś ma lepszy pomysł, bo widzi coś czego my nie widzimy. Czasami trzeba umieć zdać się na kogoś, nie skupiać się tylko na sobie i ufać tylko sobie. Sam mam tak, że myślę, iż pozjadałem wszystkie rozumy, ale potem przychodzą konsekwencje moich wyborów i nie jest już tak kolorowo – odpowiedział. – Także "poddawanie się" bywa też dobre i nie ma w tym nic złego. To upartość jest w większości problemem jak ktoś się na coś uprze – na przykład na poinformowanie, że Przywódca wie o czyjejś zdradzie, a potem próby przekonania do nie zabicia go mimo kłamstw. Znaczy ten, nie ważne.
– Na pewno bogowie wzajemnie pilnują się, aby żaden nie był zbyt do przodu przed szereg. Pewnie grożenie Ci spopieleniem akurat byłoby w ich przypadku niemal jednogłośną decyzją, tak myślę przynajmniej. Mimo to, bogom należy się szacunek. Jak nie z respektu to chociaż ze strachu jak mali wobec nich jesteśmy. Do tego dobrze jest mieć komu zawierzyć swoje smutki, choć można też nie wchodzić im w drogę – wzruszył barkami. Podziwiaj lub lękaj się, ale oddawaj szacunek. Może oczywiście było ignorować ich, niektórzy tak żyli i nic złego się nie stało, jednakże zawsze lepiej, aby czasami jakiś bóg poklepał po plecach i dał dobrą radę.
Nagle Pasterz uniósł głowę, czując kolejne wezwanie mentalne. Zawsze gdzieś trzeba być. Westchnął ciężko.
– Miło się rozmawiało, ale obowiązki wzywają. Jeśli jeszcze kiedyś będziesz chciała porozmawiać, daj znać – uśmiechnął się do Sekcji, choć pewnie tego nie widziała, a następnie ruszył załatwiać przywódcze sprawy.

// Zt, Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Kiwnęła łbem zamyślona.
– Lepiej to ująłeś w słowa – przyznała mu rację. – Po prostu staram się nie być taka uparta jak kiedyś.

Temat bogów był dla niej zrozumiał. Sama zdążyła dojść w ostatnim czasie do podobnych wniosków co Pasterz więc nie miała nic do dodania. Szkoda, że nie wpadła na to już wcześniej, zanim oddała iskrę w łapy duszka.

– Do zobaczenia, wujku! – Pomachała mu metalowymi paluszkami prawej łapy. – Dam ci znać jak będę chciała jeszcze pogadać. I jakby co, zawsze możesz liczyć na moją pomoc, jeśli byś jej potrzebował.

Sekcja jeszcze przez jakiś czas zamierzała poleżeć w zaroślach, nim wróci do obozu. W tym czasie gładziła w łapach kwiatek Uessasa, delektując się jego zapachem.

// zt

Pasterz Ziemi