Jezioro

[Jutrzenka Serc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mirri wypruła z wody, więc i Iskra poderwała się na łapy. Krew popłynęła po fioletowych łuskach, ale samica nie mogła się tym zająć nawet na chwilkę. Zresztą, adrenalina swoje robiła i jeśli nie zemdleje, to nie zauważy powagi rany.
Smoczyca obróciła się w kierunku brzegu, gdzie Astralis uciekała z Modraszką. Mirri już ruszyła, więc i ona wybiła się z całych sił łapami do przodu. Wbijała szpony w lód, próbując utrzymać się na łapach. Nadawała sobie prędkość, chcąc biec ile sił w łapach. Mirri złapała Arakai, więc i Iskra czuła się w obowiązku coś zrobić z Zoddem. Podbiegła do niego i pchnęła go w kierunku brzegu, wpadając nawet na niego lekko.
– Chodź! – Zawołała i po tym ruszeniu chciała zepchnąć go z lodu, zapierając się złotymi szponami. Jeśli jej się uda, to może uda jej się dopchnąć samca na grubszy lód, gdzie żywiołak im krzywdy nie zrobi.

[Aria Ciszy]

A no nie była zbyt pomocna.. Cały czas trwania tych wszystkich perypetii była zmrożona ze strachu, i nie potrafiła się ruszyć. Na sam koniec, gdy nieco jej odwagi przyszło, zaczęła działać, żeby chociaż przez króciutki czas pokazać, że jest coś warta. Wzięła się do roboty, to znaczy, zaczęła szybciej uciekać po lodzie przed tym dziwnym czymś, odciążając tym samym Astralis. Mirri cisnęła ku niej kulę, którą stara się złapać. Gdy już to się jej udało, to gnała dalej, żeby być jak najdalej od tej paskudnej, głębokiej wody, z której wyłaził ten paskudnik. Może się uda zabrać, nieco oddalić? Reszcie i tak nie była w stanie pomóc, mogła przynajmniej przenieść kule..

[Strażnik]

Mirri, Iskra i Astralis wyjątkowo zaangażowały się w pomoc swojej drużynie, jak i ogólną ucieczkę. Słusznie, bo ostatnie momenty musiały być dla nich przerażające, skoro tuż za grzbietem mieli doświadczonego, gotowego ciskać w nich kryształowi szpikulcami żywiołoka. Bez przenośni, bo kilka takich ślicznotek świsnęło niedaleko łba kleryczki albo tuż przy boku Iskry. Dlaczego nie trafiały?
Koniec końców Modraszka zdobyła kulę, Zodd został zepchnięty bliżej bezpiecznego brzegu, a drapieżnik zwyczajnie zaniechał dalszego polowania. To nie czyniło go mniej niebezpiecznym, bo nie schował się pod lodem, a zamiast tego łypał wzrokiem na oddalające się sylwetki. Co takiego powstrzymywało go przed dalszą pogonią?

Podróż minęła młodym podejrzanie szybciej i bez wysiłku, jakby dotknęła ich sama magia boginki, ale przez początkowy stres mogli nawet nie zauważyć, że wpłynęła na nich jakaś obca siła.

Powrót na Skały Pokoju

// Jeżeli wasze postacie mają jakieś komentarze dotyczące zdarzeń, zakładajcie że przybyliście na skały w podobnym czasie co pozostałe drużyny.

[Agnar]

Ahh jezioro takie ciche o tej porze roku. Agnar przybył tu by odpocząć po ciężkich walkach. Zanurzył się więc w chłodnej wodzie czując jak schłada jego rozgrzane od słońca ciało. Zanurkował też kilka razy by przemyć zaschniętą krew z rogów. Musiał w końcu dbać o swoje złote rogi i wspaniałą sierść. Szczególnie dużo uwagi poświęcił tej pod naszyjnikiem który zdejmował tylko na walki i w wyjątkowych sytuacjach. Gdy już futro lśniło dawnym blaskiem oparł się o brzeg i rozluźnił ciesząc się chwilą.

[Ostoja Zimy]

Rzadko przychodziła nad jezioro, w sumie tylko po to by zaczerpnąć łyk świeżej i chłodnej wody. Była akurat w trakcie lotu i z góry widziała, jak smok właśnie bezcześci czystość wody swoim ciałem. Westchnęła ciężko i zapikowała, skoro się nie napije to chociaż przemyje kark gdyż słońce ostatnio paliło niemiłosiernie, a posiadanie grubego futra nie pomagało. Wylądowała na ugiętych łapach, zmierzyła smoka wzrokiem. Kiedyś się spotkali, jednak ich było ono bardzo krótkie, nawet nie była pewna czy pamięta jego imię.
– Hej – powiedziała i usiadła przy brzegu, zamoczyła łapę i mokra kończyną przejechała sobie po karku by go odrobinę schłodzi. – Kiedyś się widzieliśmy, ale chyba... zapomniałam jak masz na imię, przepraszam – zaśmiała się gardłowo dalej chłodzac sobie szyję.

[Agnar]

A więc jednak ktoś jeszcze zjawił się na jeziorze. No i dobrze przynajmniej nie będzie tu siedział cały czas sam. Spojrzał badawczo na samicę i szybko doszedł do wniosku że już ją kiedyś widział.
– O Hejka. Nic się nie stało, heh sam nie pamiętam twojego imienia. Ja jestem Obronny Kolec ale mów mi Agnar. I faktycznie widzieliśmy się ostatnio ale to chyba było jakoś dawno. Co u ciebie?
Powiedział z uśmiechem i wypłynął na płyciznę by być tylko do połowy piersi w wodzie. Góra szybko wyschnie na słońcu ale nadal będzie mu chłodno od dołu.

[Ostoja Zimy]

Jej oczy zwęziły się w cienką nić. Imię smoka rozbrzmiewało w jej głowie, na okrągło. Agnar, Agnar, Agnar. Uśmiechnęła się drapieżnie, przekręciła również głową aby z kręgów szyjnych wydobył się charakterystyczny trzask. Jak to rozegrać? Czy jest gotowa zanurkować w otchłań i stać się tym, kim nie jest?
Przymknęła delikatnie oczy i wstała, leniwie, powoli, z gracją
Podeszła spokojnie do smoka, uśmiechając się złudnie ciepło. Zbliżała się nieubłaganie, była na tyle blisko by spojrzeć mu w oczy.
– To Ty... Biedaczysko – powiedziała przejęciem, starając wykrzesać z siebie jak najwięcej uczucia ciepła w swoim głosie choć było to trudne. Skuliła uszy i zakryła łapa pysk. – To właśnie o Tobie mówiła Mirri, jak się z tym czujesz Agnarze? – zapytała smoka.

[Agnar]

Zaskoczyło go podejście samicy. Trochę dziwne jak na takie losowe spotkanie. Podniósł jedną brew zastanawiająco gdy ta wypowiedziała swoje słowa. Czemu miałby być biedny z powodu że Mirri o nim mówi?
– Emm nie za bardzo rozumiem pytania. O czym Mirri mówi? I z czym mam się jakoś czuć?
W jego głowie zaczęły kotłować się pytania. Czy ma się obawiać? Czy coś się stało? Sam nie wiedział na czym ma się skupić.

[Ostoja Zimy]

Wybornie. Popatrzyła na jego skonsternowany pysk a ona sama zanurzała się coraz głębiej w mrok otchłani. – Och, nie mówiła Ci? Myślałam, że po tym jak na nią się wściekłym. Powiedziała Ci. – oznajmiła z przejęciem w głosie i złapała się za pysk – Agnarze, przepraszam! Ale ja kocham Morris również! Ale ona.. ona..ona chciała, żebyśmy były we dwie, a Ty...a Ty miałeś n dawać pisklęta
Miałeś być tylko po to, bo razem nie możemy. Ale ja się nie zgodziłam Agnarze, nie mogłabym wykorzystywać drugiego smoka. – zapłakała goszko uwalniając swój ból, nienawiść, gniew i żal. Czy jej uwierzy? To się jeszcze okaże.

[Agnar]

Agnar po wysłuchaniu wszystkiego spuścił głowę myśląc intensywnie nad tym co powiedziała. Wyglądało to trochę jak by się załamał. Minęła chwila ciszy i nagle samiec wrócił głową do poprzedniej pozycji a na jego pysku nie było widać ani krzty smutku.
– Wybacz ale chyba ktoś zrobił ci niesmaczny żart. Znam Mirri i wiem że nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego. Ona jak mówił jej tata, ma charakter pisklaka. Nigdy by się nie posunęła do czegoś takiego. Zresztą jeśli chodzi o pisklaki to sama powiedziała że decyzję podejmujemy razem. Jeśli by chciała mnie wykorzystywać by po prostu to ze mną zrobiła. Czekanie aż zdobędę pełną rangę i dawanie mi też decyzji zamiast proszenia o pisklaki jest trochę... Niepotrzebne. Ale rozumiem że ty ją kochasz tak? Porozmawiam na ten temat z nią. Jednak muszę przedtem się dowiedzieć trochę rzeczy o tobie. Jeśli chcesz mi oczywiście o sobie powiedzieć.
Zapytał nad wymiar spokojnie. Miał też nadzieje że te całe nieporozumienie to wynik żartu a nie celowego kłamania na co by wskazywały nad wyraz teatralne gesty samiczki.

[Ostoja Zimy]

Gdyby była na miejscu samca, zareagowałaby tak samo. Pewnie większość smoków nie spodziewałaby się tego po Mirri, właśnie dlatego Zima to robi, chce aby smoczyca poniosła bolesną lekcję i konsekwencję swoich słów. Samiec wydawał się całkiem uprzejmy, bo gdyby jej ktoś takiego naopowiadał o jej lubej, bezceremonialnie strzeliłaby mu w pysk.
Smoczyca zatraciła się już całkowicie, w swojej zemście, w swoim bólu.
– Czyżby? – uniosła łuki brwiowe. Maddara zawibrowała w powietrzu, tworząc mleczną mgłę zaraz obok nich, twór powoli nabierał barw wyglądając teraz niczym ekran w kinie. Na nim była postać Mirri i Sahidy w jej własnej grocie. Siedziały obok misy z naparem z herbaty i rozmawiały. Postaci zaczęły być bardziej intensywne, postać wojowniczki wstała i cofnęła się ale milczała, słuchając słów zapłakanej Mirri.

...Jak się częściej spotykaliśmy to go polubiłam bardziej, wiesz? I.. on jest taki szczęśliwy gdy jest ze mną.. i ja też. Ale.. – ścisnęła jej łapę trochę mocniej i gorycz zalała jej pysk. – Ja nie wiem, czy to ta miłość jak u moich tatów. On praktycznie jest na każde moje zawołanie. Nie jest w stanie mi odmówić. Ja.. czuję się przy nim silniejsza. Jakby był moim kompanem, albo czymś niżej. Ale.. teraz jak o tym mówię.. – łza spłynęła po jej policzku(...)

Sahida milczy.

– Sahi.. czy ja jestem zła? Przecież on jest ze mną szczęśliwy.. – bogowie, jak to brzmiało. – Ja.. ja ciebie też lubię, ale inaczej, wiesz? Czuję się dziwnie gdy jesteś blisko. Agnar jest w Ogniu i nie spotykamy się tak często. Pisklaki też pójdą do Ognia. Nawet nie zauważysz.. mgła..

Mirri coś dalej mówiła, płakała, a wojowniczka stała jak wryta, nie wiedząc co zrobić. W końcu odezwała się smoczyca, a jej głos drżał, z tworu biło uczucie bólu, żalu. Rozdarcia.

Coś... coś razem wymyślimy Mirri, nie.. nie jesteś zła. Tylko, tylko błagam, nie... nie oczekuj ode mnie, że... że ja będę .. z Wami. Nie umiem, nie potrafię, nie chcę – głos jej się totalnie załamał i przytuliła Sekcję mocniej – Musisz... musisz wiedzieć, co czujesz, nawet.. jak to rani innych. Bo... nie możesz udawać, nie możesz, to Cię zabije, wiesz? A pisklaki... nie jestem.. samcem, nie wiem jak mogłabym Ci w tym pomóc... mnie znaleziono, może my też.. miałybyśmy takie...

Smoczyca nie wytrzymała i zapłakała, z kolei Mirri zaczęła popadać... w obłęd.

J-ja chcę cię tak lubić.. wiesz? Żebyśmy były partnerami.. ale takimi prawdziwymi! M-może razem mogłybyśmy go mieć pod sobą? Byśmy były razem, a.. a on by nam usługiwał? Kochałby nas, byłby szczęśliwy! I my byłybyśmy szczęśliwe, wiesz? Nikt by się nikim nie dzielił! I nawet mogłybyśmy mieć wtedy pisklaki. N-nasze pisklaki!

W tym momencie niebieska smoczyca rzuciła się na Mirri, przygwoździła ją do ziemi, nawarczała na nią i odleciała zostawiając ją samą.


Sahida patrzyła na maddarowy ekran ze szczerym smutkiem, gdy cała scena dobiegł końca, mgła się rozpłynęła, a oczy samicy powędrowały na Agnara.
– Możesz dalej nie wierzy, zresztą, zapytaj jej sam. – powiedziała w końcu.

[Agnar]

Agnar patrząc na całe przedstawienie czuł tylko gniew. Ale nie był to gniew na Mirri lecz bardziej na siebie. Jak mógł być na tyle głupi by się dać nabrać na fasade. Po zakończonej projekcji po prostu wstał i nie pokazując niczego na pysku wyszedł z wody nie zwracając uwagi na to co ziemista do niego mówiła.
~ Mirri musimy się spotkać. Natychmiast! Jestem nad jeziorem
Wysłał do Mirri wiadomość mentalną i odetchnął ciężko. Najpierw śmierć ojca a teraz jeszcze to. Agnar powoli tracił rozum. Zatracił się w złych wydarzeniach. Był właściwie na granicy zatracenia dawnego siebie.
– jak dawno to było?
Zapytał nawt nie patrząc na samice.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca wiedziała, że to mogło nie być miłe doświadczenie. Bardziej zawiodła się na tym, że smoczyca nie raczyła z nim o tym porozmawiać, dalej chciała go wykorzystywać? Co się z Tobą dzieje, Mirri?
Czuła zawibrowanie maddary w powietrzu, czyli będą się konfrontować we trójkę? Dobrze, to będzie dobry moment aby w końcu sobie to wszystko wyjaśnić. Ciekawiło ją, jak bardzo wściekła na Sahidę będzie smoczyca, choć będąc w obecnym stanie może jej urwać łeb, wisiało jej to.
– Na tyle długo, by mogła z Tobą porozmmawiać – westchnęła. Nie miała już siły na bycie jadowitą jędzą, oboje cierpieli, ale prawda musiała wyjść na jaw.

[Agnar]

– ehh wspaniałe. Niedość że dopiero pochowałem tatę, z mamą jestem skłucony to jeszcze to. Jeśli masz jeszcze jakieś złe wieści dla mnie to daj je teraz i miejmy to już za sobą.
Powiedział gdy usłyszał odpowiedź. Wrócił wzrokiem na rozmówczynie i położył się na ziemi. Zaczął się intensywnie zastanawiać co powinien zrobić. Naprawdę nie chciał wierzyć w to że tak miało się to wszystko skończyć. Ale czy nie będzie to najlepsza opcja?
Zgaduję że jeśli ona potwierdzi wszystkie rzeczy to pewnie się rozstaniemy. Ale ale dla ciebie to pewnie same plusy. Mimo wszystko dziękuję że mi to powiedziałaś ale czemu się nie zgodziłaś? Przecież mogłabyś żyć sobie z Mirri spokojnie w związku a ja bym o niczym nie wiedział.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca zaczynała czuć wyrzuty sumienia, czy dobrze robiła? Mirri mimo wszystko była dobra osoba, tylko odrobinę zagubiona. Westchnęła. – Agnar, to nie tak, że mówię Ci to po to byście się rozstali. Chcę pchnąć Mirri do działań. Nie ważne co postanowi, ja... Nie chce z nią być. Kocham ją, ale chcę być w cieniu, nawet jeśli ten cień będzie należeć do niej. – powiedziała spuszczając wzrok. Może kiedyś, ta miłość jej przejdzie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Po jakimś czasie widać było sylwetkę zielonej smoczycy, która krążyła przez chwilę nad jeziorem nim zobaczyła zebrane nad brzegiem znajome smoki. Zniżyła powoli lotu i wylądowała niedaleko, przejeżdżając kawałek, ryjąc pazurami w ziemi. Otrzepała skrzydła, wypełniając powietrze kropelkami wilgoci i słodkiej wody jeziora, połyskującymi w popołudniowym słońcu. Na jej głowie spoczywał wieniec z dzikiej róży, który otrzymała od ojca dawno temu na wyprawie. Podchodząc bliżej uśmiechnęła się do Agnara, lecz widząc Sahidę jej wyraz pyska spoważniał. Zatrzymała się pół ogona przed nimi. – Cześć Agnar! Cześć Sahida! – Stała niewzruszona, poruszając tylko lekko ogonem na boki. Spoglądała na oboje, nie ujawniając im swych emocji. – Co tu robisz? – zapytała się tylko Ziemnej Wojowniczki.

[Agnar]

Agnar nie zdążył odpowiedzieć po tym co powiedziała ziemista wojowniczka gdy ujrzał Mirri gdy nadlatywała. Poczekał chwilę aż wyląduje i od razu zauważył jak pięknie wyglądała. Gdyby nie obecna sytuacja pewnie by się w niej zapatrzył ale niestety miał coś do wyjaśnienia. Patrzył na nią z dezaprobatą i lekko widoczną złością.
– Czy możesz mi coś wyjaśnić? Czy ty naprawdę masz mnie za jakąś zabawkę do robienia piskląt? A może po prostu jestem gorszy od kompana? Tak wiem o tym. I lepiej byś miała dobą wymówkę bo jeśli to prawda to jest to obrzydliwe. Albo po prostu od razu powiedz że mnie nie kochasz i to wszystko było tylko dla zabawy to się szybko rozejdziemy.
Powiedział starając się powstrzymać emocje które w nim wrzały. Tak bardzo nie chciał teraz o tym gadać ale nie miał wyboru.

[Ślepa Sprawiedliwość]

A więc to tak? Spojrzała zawiedziona na Sahidę, po czym z powrotem skierowała wzrok na swojego partnera. – Nie. – Odpowiedziała stanowczo, nie wahając się czy jąkając, jak to by zwykle robiła. – Byłam wtedy pod wpływem silnej żądzy, pociągana jestestwem Ostoi. Będąc podnieconym, przy zaćmionym umyśle wypowiada się różne rzeczy i ciężko jest kontrolować swoje czyny. Sam o tym dobrze wiesz, Agnar. – Mówiła do niego neutralnym tonem głosu. I tak nie miało to znaczenia. – Nikt z was nie jest ani zabawką, ani jakimś pod-smokiem. Przepraszam za to co wtedy powiedziałam. Tylko największy zwyrodnialec by zrobił coś takiego. – Mówiąc to zdjęła prawą łapą wieniec ze swojego łba i przytrzymała przy piersi. – Nie pojmowałam wtedy czym jest prawdziwa miłość, ale Dziadek Światokrążca mi to uświadomił. Potrzebowałam czasu żeby to sobie ułożyć w głowie, heh, dalej potrzebuję. Szkoda, że musiałeś się dowiedzieć, o tym co powiedziałam, najpierw od mojej "najlepszej przyjaciółki". – Spojrzała na ziemną chłodnym wzrokiem i z powrotem popatrzyła na Agnara.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca była niewzruszona na przekąsy Mirri – Twoja najlepsza przyjaciółka zginęła tamtego dnia, kiedy proponowałaś wykorzystać innego smoka – powiedziała chłodno i zamknęła oczy – Cieszę się, że sama się do tego przyznałaś, Mirri. Nie zamierzam was skłócać, to jest Wasza decyzja co dalej teraz będzie. – podniosła się z ziemi, czując ogromny ciężar ciała. Czując bezsens wszystkiego, chcąc opuścić to miejsce, nie. Chcąc opuścić to stado, odlecieć jak najdalej, skazać się na samotnie tak długo jak będzie trzeba. Wzięłaby głęboki wdech, Kaltarelu, daj mi więcej siły, potrzebuję tego... Ten jeden, ostatni raz.
Otworzyła powoli oczy, na jej pysku gościł chłód – Nie spotkamy się już nigdy, Sekcjo. – rozpostarła skrzydła a potem spojrzała na krótką chwilę na Obronnego – Dbaj o nią. – kiwnęła mu głową. Machnęła potężnie skrzydłami i wzbiła się ku górze, kierując się do swojej groty, by spakować swoje rzeczy.

zt

[Agnar]

Agnar słuchając tłumaczenia Mirri czuł że całe napięcie z niego schodzi. Przez tak błahe powody prawie zdecydował się rozstać z partnerką. Wcześniejszy gniew zastąpił wstyd. Nie powinien tak na nią naskakiwać.
– Na Bogów Mirri przepraszam za te oskarżenia. Nie powinienem tak drastycznie reagować. Ja nie wiem co we mnie wstąpiło. Wszystko przez te ostatnie wydarzenia. Za dużo złego się stało a ja próbowałem ukryć emocje. Przepraszam cię naprawdę.
Podszedł nieco bliżej ale nie ważył się jej przytulić. Nie wiedział jak ona teraz go widzi. Może za bardzo przesadził. Agnar pochylił łeb i wtedy usłyszał słowa Ostoi. Przytaknął tylko jej na znak że będzie i zamierzał dotrzymać obietnicy. Nigdy jej nie opuści i nie zwątpi w nią. Za bardzo ja kocha by to zrobić.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Tylko na moment jej oczy powędrowały w stronę ziemnej, gdy ta wylewała swoje smutki i rzucała groźbami. Niby tylko chwila, lecz zaraz znowu patrzyła się na swojego partnera, który stał przed nią.
"Nie spotkamy się już nigdy, Sekcjo."
Na te słowa jej oczy się lekko załzawiły, ale mimo to, nadal stała niewzruszona, czekając aż samica w końcu odleci. Otarła przednią łapą wilgotne ślepia i odkładając ją na ziemię, posłała Sahidzie tylko krótką wiadomość: ~Przepraszam.~

Jej uwaga znowu skupiła się na Agnarze, gdy zaczął ją przepraszać za to wszystko. – Nie. – Położyła łapę na jego barku. – Nie musisz przepraszać. Każdy by tak zrobił. To ja nie powinnam wtedy ulec Sahidzie i majaczyć tych wszystkich złych rzeczy o tobie. Wiesz.. chciałam ci o tym później powiedzieć, jak bym to sobie poukładała w głowie. Przykro mi, że musiałeś się o tym dowiedzieć w taki sposób... – Wtedy zorientowała się, o czym przed chwilą do niej mówił. – Emm.. jakie ostatnie wydarzenia? Co się złego stało? – popatrzyła na niego trochę zdziwiona.