Szumiąca Dolina

[Pogoń Brzasku]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nieba też nie znała. Przemilczała jednak ten fakt, bo czuła, że nie wydusi ze smoczycy na razie więcej, skoro ta chciała najpierw rozwiązać te swoje Obeinowe i Delavirowe sprawy.
Sposób, w jaki smoczyca wysługiwała się magią, był osobliwy. Dziwny, niepotrzebny – myślała Pogoń. Górska w ogóle nie była przyzwyczajona do takiej niezobowiązującej zabawy maddarą, której sama używała tylko do celów praktycznych.
Magia była męcząca. Bycie cały czas wesołym też musiało być męczące. Mergo pomyślała, że nieznajoma pewnie często musi spać.
Po raz drugi padło też słowo "Arien". Ziemna domyślała się, że mogło odnosić się do jakiegoś smoka. Może jakaś samcza przyzwoitka? Tak, to miałoby sens, jeśli smoczyca zarówno z tym Arienem uczestniczyła w spotkaniach z Obeinem i Delavirem. Ale... sama idea takich spotkań nie miała sensu dla Mergo!
Wyjaśniło się to nieco, gdy futrzasta wspomniała, że Arien to lis. Czekaj, lis? Hmmm, musiała dobrze usłyszeć. Więc Arien to był tak zwany kompan. Całkiem bystry, jeśli wierzyć słowom smoczycy.
– O... Myślę, że tak. Że się łapie – zadecydowała, kiwając łbem.
W tej chwili, na początku nie wiedziała, jak dalej ocenić to, który lepszy i którego smoczyca powinna wybrać. Obaj wydawali się okej, a sposób, w jaki smoczyca o nich mówiła, zdradzał jakiś poziom sympatii wobec obojga. Jak głęboki, to pewnie wiedziała sama futrzasta. Mergo trudno było ocenić.
Wtem wpadła na pomysł.
– A co... jakby Obein na przykład znowu stracił łapę. I nie mógł jej odzyskać? Albo stracił dwie łapy. I już nie byłby dobrym wojownikiem. Lubiłabyś go nadal...? – zapytała z ciekawością, przyglądając się nienachalnie samicy. – Tak samo co, jakby Delavirowi skończyły się opowieści? Wszystkie byś już usłyszała.

[Nieustająca Zamieć]

  Łapie się? Dobra Arien, obca Ziemna mówi, że możesz mi na spokojnie doradzać! Chwila. Czy to znaczy, że ona nie jest już potrzeb... A nie, właśnie zadała ciekawe pytanie!
  Co by zrobiła, gdyby ich wady... wyparowały? Obein nie mógłby być Gwardzistą... Ale nie patrz w tej kategorii. Nie o to w tym chodzi. Uznajmy niech, że nim nie zostanie, tylko będzie tym kimś więcej. I wtedy straci łapy, nie będzie mógł robić tego, za co go cenisz. Co wtedy? A dobraaa! Hmmm... Ma też inne zalety, a do tego maddara załatwi sprawę przynajmniej w życiu codziennym!
   – To nie są jego jedyne zalety, więc... jedynie nie byłby dobrym wojownikiem. A poza tym, mógłby się wspomagać magią. Lub ja bym mogła go, bo mówił że nie jest w niej za dobry – odpowiedziała po chwili namyślenia. Taaak, brzmi dobrze. No, ale nie zawsze będą razem, więc częściej musiałby sobie radzić sam, ale pewnie da radę. Teraz pora na Delavira.
  No właśnie. Co jakby mu się skończyły pieśni? U niego jest to większy i znaczący atut, wszak o to go opiera. Czy by go skreśliła? Chyyyba nie. Zdążyła zauważyć, że bajarzy cechuje ta... charyzma! I objawia się na przykład w opowieściach, ale nie tylko! Na pewno by się z nim nie nudziła! A nawet jeśli, to sama ma swoje opowiastki. I tę wnikającą w czerep maddarę!
   – Pewnie byłaby to znacząca wada, ale skoro tak żywo opowiada, to pewnie jego charyzma nie pozwoli mi się nudzić! A nuż starczy nawet opowiadanie o swoim dniu i już będzie ciekawie! Poza tym, sama pochodzę z innego kraju, więc wtedy dla odmiany ja mogłabym opowiadać! I pokazywać! A moje przesłania mentalne bywają naprawdę realistyczne! – zakończyła, chwaląc się czymś, czego tak naprawdę dowiedziała się od Ariena.
   – I jak? Co Ci to powiedziało? Wiesz już? Jakieś jeszcze pomysły? Bo ja tak mogę o nich gadać cały czas, jakby co, nie musisz nic wymyślać – poinformowała na wszelki smoczycę, przystając jednocześnie w miejscu. Pierwszy raz od ich spotkania jedynie stała w miejscu. I patrzyła się na nią, wyczekująco, oczekująco.

[Pogoń Brzasku]

Odpowiedź smoczycy z początku wcale nie pomogła Mergo. W czym miała pomóc informacja, że gdyby odjąć największe zalety tych dwóch samców, Wodna lubiłaby ich tak czy siak! W niczym! Pogoń myślała przez chwilkę i westchnęła.
Koniec końców, wydawało się, że Delavir był... głębszą postacią. Futrzasta mówiła bardziej o jego osobowości i zaletach jego osoby, zamiast o rzeczach dosyć powierzchownych jak to, jak bardzo ktoś jest sprawnym wojownikiem... Chociaż i taki tok myślenia nie był zły. Silny ojciec to silne dzieci, a Delavir, skoro był jakimś bajarzem, to wcale silny mógł nie być.
No i musiała też wziąć pod uwagę to, że nie warto wierzyć we wszystkie słowa zauroczonej samicy! Na pewno koloryzuje pewne rzeczy.
– A znasz jakichś ich znajomych? Wiesz, co myślą o Delavirze i Obeinie inne smoki? Bo wiesz, może tylko dla ciebie udają miłych i w ogóle, a tak na prawdę są nikczemni i chcą cię tylko wykorzystać – wzdrygnęła się lekko zaraz na takie myśli. Nie było dobrze mówić o takich rzeczach, ale nie można było też skreślać takich ewentualności. Na pewno dziwne smoki kręciły się po Wolnych Stadach, i nie wszystkim w głowie była przyjaźń i dobrobyt dla wszystkich.
A smoczyca... wydawała się z lekka nieostrożna. Jeśli Mergo byłaby (a oczywiście nie jest) jakimś parszywcem, to na pewno Wodna wydawałaby się łatwym... celem.

[Nieustająca Zamieć]

  Czy zna ich znajomych? Tak po prawdzie to... nie. Ale sam powód wydawał jej się dziwny. Czemu mieliby chcieć ją oszukać i być dla niej specjalnie mili? Co prawda Obein później nie był jakoś bardzo przyjemny, ale pewnie miał swoje powody. Delavir wręcz przyrzekł jej wierność w nieformalny sposób! No i Obein to jej sługa.
   – Ale czemu mieliby mnie wykorzystać? Obein jest wręcz moim sługą, a Delavir powiedział, że przybędzie na każde me wezwanie. Co prawda nie jest sługą, ale to dodaje autentyczności – powiedział coś takiego bez przysięgi! – powiedziała, uznając to za wystarczający argument. Technicznie był szczerszy od reszty sług! A chwila!
   – Ej, ale Obein jest przecież z Ziemi! Mogę pokazać jego pysk, skoro opis nie wystarczył! – wręcz krzyknęła, zaprzęgając maddarę do pracy.
  Przed samicą zaczęła pojawiać się szara sylwetka. Wpierw był to zwykły model łba, który z czasem nabierał szczegółów. Rzecz jasna najpierw położyła największe ogóły. Potem zaczęła bawić się w te wgłębienia i kolejne warstwy. Dbała o najmniejszą łuskę, każdy detal, bliznę, nawet światło odbijające się od ślepi. Koniec końców uformował się on – Obein, znany smoczycy jako Astral lub Gwieździsty Poranek (jego awek, ale szary). Wyglądał jak żywy. Dosłownie. Jedynie się nie ruszał.
   – Taki o. Mam nadzieję że nie muszę nakładać kolorów? Chociaż i tak bym nie była w stanie. – Zamyśliła się na chwilę. Czy Arien mówiący "Bardziej jasny. A teraz ciemniejszy! A tu zejdź pod biel!" coś zdziała w tej sprawie. Hm, chyba nie – wszak ograniczaliby się do wariacji trzech kolorów.

[Pogoń Brzasku]

Ale ona była... naiwna! Mergo westchnęła cicho, gdy smoczyca zupełnie nie pojęła, o co chodzi w pytaniu.
– Bo smoki mogą być złe! – odpowiedziała, siląc się an cierpliwy ton. Niegrzecznie byłoby okazywać po sobie frustrację bardziej dosadnie. Chociaż... czy smoczyca by to zauważyła? – Wiesz, samiec zaprosi cię na... spotkanie, a zamiast spotkania trafisz w jakąś zasadzkę. Okradnie cię, zabije. Coś w tym stylu – machnęła łapą, jakby dając ujście emocjom.
Drgnęła na krzyk smoczycy, ale poczekała cierpliwie na to, aż skończy modelować. Trochę jej zajęło rozszyfrowanie, do kogo należał pysk – bez kolorów było nieintuicyjnie, ale rozpoznała, kto to.
– To nie żaden O-bein – stwierdziła, z lekkim wyrzutem w głosie, jakby poczuła się oszukana – To Astral. Czemu nazywasz go inaczej? – zapytała, patrząc lekko podejrzliwie na smoczycę.

[Nieustająca Zamieć]

  Mogą być złe? Ale... że tak zwyczajnie? Bez powodu? I w jakim sensie złe? Że nie umieją czegoś robić? A. Że po prostu chcą zabijać? Co prawda chciała wyjaśnić w jakim sensie, ale... coś nie wyszło. Wręcz namnożyło pytań i wątpliwości.
   – Ale czemu mogą być złe? Czemu mnie okradnie lub zabije? Co tym zyska? Nie mam nic wartościowego przy sobie, a futro zawsze mogę mu oddać! – wyjaśniła, ze sporą dozą niedowierzania. Nie widziała za krzty logiki w przedstawionym rozumowaniu!
  Hm? Ah, no tak! Miał przecież inne imiona! Ciągle się nie oswoiła z tym zwyczajem. Wizualizacja zniknęła, zaś sama przeszła do tłumaczenia:
   – Obein to Niebo od tyłu! Powiedział mi, że "Niebo" to jego imię! No ale jak "niebo" może być imieniem, pomyślałam! Więc nazwałam go tak jak Ariena – wspak! – powiedziała, zadowolona z siebie i swojego geniuszu.

[Pogoń Brzasku]

– Niektóre smoki są po prostu złe. Myślą inaczej niż ja, czy ty – słowo "ty" wypowiedziała lekko, jakby ze zwątpieniem, czy smoczyca przed nią myślała jakkolwiek podobnie do niej. – i w głowie zamiast... przyjemnych rzeczy mają same nieprzyjemne. Tak jak ty chcesz, nie wiem, porozmawiać z kimś czy coś zjeść, one chcą kogoś zabić i kogoś zjeść – tłumaczyła, chociaż nie wiedziała, jak smoczyca może nie rozumieć konceptu złych smoków. Czy nigdy w życiu jej nie spotkało nic przykrego? Czy serio była aż taka niedoświadczona i naiwna? Mergo prawie czuła się w obowiązku, by wyprowadzić smoczycę z błędu.
– Jak... jak ty się w ogóle nazywasz? – dopytała, orientując się, że w rozmowie nie padło żadne imię niż Obein i Delavir. Ani ona się nie przedstawiła smoczycy, ani smoczyca jej się nie przedstawiła. To nie upraszczało konwersacji, gdy jedna z osób była właściwie... nienazwana dla rozmówcy.
Pokręciła głową z lekkim sceptyzmem na wytłumaczenie, że Obein, czy tam Niebo, to jednak Astral.
– To dziwne. I Astral... miał zostać twoim gwardzistą? – zapytała. Nadal nie wiedziała, co to znaczyło, ale zapamiętała słowo. – Powiesz mi w końcu, czym jest gwardzista?

[Nieustająca Zamieć]

  Są złe? Wiedziała, że nie każdy myśli tak jak ona... Co innego, że niezwykle często o tym zapominała. Z tym że teraz nawet nie było sfery "inny smok może się równać złemu smokowi". Tym bardziej, że nigdy takiego nie spotkała. U niej każdy był dla niej miły, cieszyła się renomą, poważaniem – no nikt nie był tam zły! Nie ma kontaktu, nie miała w ogóle doświadczenia z kimś takim! I za nic nie widziała podstaw, aby ktoś taki był! Zwłaszcza w świetle praw! O właśnie! Zasady! One eliminują takie pomyłki społeczne!
   – Ale są też przecież prawa i zasady! One szybko wyłapują niereformowalny margines społeczny i robią z nim porządek! No, tu bardziej strażnicy, jak zostanie zgłoszone nadużycie praw... Ale mogę w razie czego wezwać wsparcie! Sprawa zostanie rozstrzygnięta i będzie po takiej jednostce! – Mówiła, jakby jednak zaakceptowała fakt istnienia zwyczajnie złych smoków, ale nie do końca tak było – po prostu uwzględnia swój dom, w którym mniej więcej tak to wyglądało, przez który mogła jakkolwiek zrozumieć fakt takich smoków. Sama z siebie, bez tej wiedzy – dalej nie wierzy.
   – Ah, no tak! Neira, Uciecha Mrozu! – przedstawiła się, standardową już dla siebie formułką.
  Kiwnęła jej głową na pytanie o Gwardzistę.
   – Mhm! I gwardzista to mój osobisty ochroniarz! Bo wiesz, on zna taką technikę, że potrafi położyć przeciwnika nawet się nie ruszając z miejsca! Jeden Plagijczyk również ją zna! Więc uznałam, że "hej! Ktoś taki wyjątkowo dobrze się sprawdzi na takiej pozycji!". Oficjalnego pasowania jeszcze nie miał, pracuję nad tym! Co prawda u mnie w Heimrze ta pozycja ma swoją nazwę i wygląda to nieco inaczej, ale obaj uzgodniliśmy nową nazwę. Obein nic się tym nie chwalił? – dopytała się jeszcze na koniec.

[Pogoń Brzasku]

Prawa, zasady, margines społeczny? Smoczyca żyła chyba w jakiejś bajce. Nie wydawała się być stąd, z Wolnych, chyba nawet o tym wspominała, a Mergo nie mogła sobie wyobrazić większej utopii, ostoi porządnych obyczajów i życzliwości, niż Wolne Stada.
– Ale nie możesz zgłosić nadużycia praw, gdy będziesz martwa! – jęknęła niezadowolona już z tej całej naiwności smoczycy. Nie rozumiała, czego Neira nie może, lub nie chce zrozumieć.
A pozycja gwardzisty wydała jej się... hm, obca? Dziwna? Tak, coś w tym stylu.
– Nie, nic się nie chwalił, ale Uciecho Mrozu – może takie oficjalne zaadresowanie smoczycy przeniesie ją w nieco mniej fantastyczne wymiary? Pogoń nie mogła sobie dać spokoju z tym, jak nieracjonalnie smoczyca podchodziła do zagrożenia ze strony obcych – Na co ci gwardzista, gdy się sama spotykasz z kimś w jakiejś w ogóle dziwnej dolinie? Co, gdybym skoczyła ci do gardła i, no, zabiłabym cię? Kto, jak by wyegzekwował te całe prawa, o których mówisz?
Dopytywała. Przestał ją już w sumie interesować tak bardzo temat samców, jak chciała wyprowadzić smoczycę z błędu.

[Nieustająca Zamieć]

  No ba! Wtedy to nikt by nie mógł ich zgłosić! Ale miała na to jeden, prosty sposób:
   – Puszczę mentalną wiadomość o nadużyciu. I się obronię, czekając na przybycie wymiaru sprawiedliwości. Nie jestem przecież bezbronna! Poza tym wątpię że nie zauważyłabym ataku. Taki skaczący frontalnie smok z wyciągniętymi pazurami to jasny sygnał, aby się obronić! A jeśli chciałby mnie ktoś zajść – mam Ariena. To moje dodatkowe oczy! – powiedziała, z wyczuwalnym, nie za mocnym oburzeniem. Jak ona mogła tego nie wiedzieć?! Nawet Neira o tym wiedziała – a to już coś!
  Słysząc ten tytuł, obróciła się za siebie, zdziwiona kogo to woła. Dopiero po chwili się zorientowała, że to o niej mowa. Ah tak! Przecież taki był jej tytuł! Wyuczona formułka była na tyle mechaniczna, że szybko zapominała o jej użyciu! Trochę szkoda, że się nie chwalił... Może planuje po oficjalnym pasowaniu?
  Kolejne słowa znowu ją zamurowały. No jak to po co?! Do ochrony! Nie musi go już targać ze sobą wszędzie – jest dorosła! Do tego, poradzi sobie z agresywnymi osobami do czasu jego przybycia.
   – No do ochrony, oczywiście! Nie widzę powodu, aby łaził za mną wszędzie, kiedy to wystarczy jedno, proste wezwanie i cyk! Zjawi się z pomocą! – powiedziała pewna swego. – Ale czemu myślisz, że tak łatwo byś mnie zabiła? Władam maddarą dość biegle, z łatwością bym się wybroniła przed nagłym atakiem! I wyegzekwowałby je wezwany Gwardzista po przybyciu na miejsce! – powiedziała. Po chwili sobie jednak o czymś przypomniała – o celu ich spotkania!
   – O! Tak w ogóle, to odbiegliśmy od tematu! To jak? Z tego jak dobrze znasz Obeina, polecasz go? Albo nie znasz kogoś, kto wygląda jak on? Może jednak znasz! – I zaczęła na nowo rzeźbić maddarą kolejną głowę, tym bardziej Delavira, ponownie oddając każdy szczegół, poza kolorami – surowe, cudowne piękno. Nawet grzywa naturalnie powiewała na wietrze!

[Pogoń Brzasku]

– Ale wiesz, że magia zawodzi, prawda? – dopytywała. – Wiem, rozumiem, że na pewno nie jesteś bezbronna – trochę w to wątpiła, ale niech już będzie... – No ale są smoki lepsze i gorsze. Ktoś może być na tyle lepszy i groźny, że się wybronisz. I nawet twój lis nie da temu komuś rady. I co, jakby ten twój gwardzista, nie wiem... akurat sobie spał? Musiałby wstać i trochę by mu zajęło przybycie.
Nikt się przecież nie umiał teleportować chyba?. Obóz stada Ziemi był daleko, nie ma mowy, by hipotetyczny gwardzista Astral dotarł na czas.
– Nie wiem, czy bym cię łatwo zabiła. Po prostu... co, jakby ktoś właśnie byłby w stanie to zrobić. Gwardzista by ci nie pomógł i żadne prawa też by ci nie pomogły.
Trudno było łowczyni zrozumieć, że Neira tak na serio była aż tak niezapoznana z realiami świata. Ale czego mogła się spodziewać, skoro smoczyca tak szybko chciała wracać do trywialnego tematu samców!
– Znam Astrala – przypomniała imię smoka Ziemi i westchnęła, by odpowiedzieć zaraz na pytanie czarodziejki – Jest w porządku. Wygląda na całkiem sprawnego i zdrowego. Jest sympatyczny, czasami zabawny. Pewnie byłby dobrym partnerem – wzruszyła barkami. Minusem wojownika było to, że był dosyć niski i mały – według Mergo. Neira też była trochę niższa, więc pewnie w ich przypadku nie byłaby to znaczna różnica.
Popatrzyła na popiersie Delavira, które zaraz wyczarowała Wodna. Pogoń zamrugała i przyjrzała się wizerunkowi. Smok był... ciekawy. Miał róg na czole i jeszcze dwa normalne rogi, długie uszy i grzywę. To już krótyś smok, który ma grzywę włosów na głowie i karku, a wszędzie indziej ma łuski. Osobliwa cecha.
– On jest taki szary?

[Nieustająca Zamieć]

  Ano wie, że zawodzi, ale właśnie od tego ma gwardzis... chwila. Ona serio myśli, że Obein by zaspał w tak ważnej chwili i nie przybyłby natychmiast na wezwanie!? Chociaż może, bo nie jest zawsze przy niej, a samce tereny nie są małe... Myślała więc intensywniej, szukając po wszelkich logicznych aspektach swojego umysłu. Buszowała po prawach, wydarzeniach, sytuacjach, lecz bezskutecznie, nie mogła nic wymyślić, nic znaleźć. Co więc zrobi? Sama coś wymyśli! Połączy odpowiednie cegiełki w jakąś całość! Ktoś jest lepszy i może ją pokona? Pewnie szybko to zauważy, Arien oceni groźność i się wyślę wiadomość przedwcześnie, z informacją, aby się spieszył! Tak! To się na pewno uda! Wtedy będzie przeciągać walkę do jego przybycia!
   – Pewnie poznam w walce jakie mam z nim szanse! A Arien oceni jak groźny jest! Walczyłabym wtedy na przetrzymanie, czekając aż przybędzie! W wiadomości kazałabym mu przybyć jak najszybciej, więc pewnie się posłucha! – odpowiedziała pogodnie pewna siebie, mimo tych trudności w wymyśleniu tej wypowiedzi. Czuła się tak pewnie!
  Ooooo, w końcu jakieś konkrety! Więc według niej Obein się nadawał! Cudnie! Teraz tylko zebrać jakoś informacje o tym dru...
  Przekrzywiła łebek na bok, nie rozumiejąc na początku... Ah taaak! On przecież ma jakieś kolory!
   – Nie nie nie! Ma kolory, tyle że ja ich nie widzę! Jest... Ciemngo...fioletowy z biało czarnymi pasami na piersi i... złotymi... elementami! Tak w skrócie, według Ariena! On widzi więcej niż biel i czerń akurat – odpowiedziała dosyć zwyczajnie i żywo, wyraźnie zatrzymując się przy nazwach kolorów, bo bardzo rzadko je wymawia; najczęściej w takich chwilach jak ta.

[Pogoń Brzasku]

Miała wrażenie, że do smoczycy nic nie dociera. Cały czas miała jakieś "ale", jakąś uwagę, którą mogła wtrącić i która niby miała magicznie sprawić, że światopogląd smoczycy nie zachwieje. No, niezbyt magicznie, bo skutki takiego myślenia były całkiem realne. Smoczyca nie dała sobie wytłumaczyć, a Mergo chyba traciła siły.
Westchnęła, znowu. Trudno było nie wzdychać, mając takiego trudnego rozmówcę.
– Czy zawsze miałaś takie podejście? Że ktoś ci przybędzie z pomocą, gdy tylko sobie tego zażyczysz? – zapytała, ciszej, jakby nie przeszkadzałoby jej, gdyby rozmówca nie dosłyszał. Aczkolwiek na potrzebę (lub też jej brak) ciągnięcia tematu, Neira oczywiście nie miałaby problemu z usłyszeniem słów Mergo.
Pokiwała następnie głową, gdy czarodziejka opisała barwy tego drugiego smoka. Czarny, biały, fioletowy, złoty... Całkiem kolorowy był to smok. Myślała to ona, Pogoń, ubarwiona niczym jakaś papuga.
– No to... – zaczęła, mając nadzieję, że następne pytanie zakończy tą błahą dyskusję o samcach. – Który ci się podoba bardziej, Neira? Gdybyś patrzyła tylko po ich wyglądzie?
Liczyła, że odpowiedź będzie jednoznaczna. O ile charaktery i cechy osobowości samców były najwyraźniej na tyle dobre, że nie dało się zdecydować, który z nich byłby lepszym partnerem, to należało przejść do pewnego rodzaju.. cielesności. Neira na pewno miała jakiś typ!

[Nieustająca Zamieć]

  Hm? Co to w ogóle za pytanie? Chyba nie wyobraża sobie następczyni tronu bez takiego przywileju! Chyba że tu panują jakieś inne zasady, ale... byłoby to dziwne – maddara po coś istnieje!
   – No ba! Przecież jestem następczynią tronu – od zawsze byłam chroniona! Tatuś naprawdę dobrze dbał o moje bezpieczeństwo! A nawet jeśli, to jak wspomniałam – jest maddara! To tu naprawdę aż tak nietypowe, że po wezwaniu odpowiedniej osoby ta nie przybędzie, że się dziwisz? – spytała się po ogłoszeniu dla niej oczywistego, jakby faktycznie nie rozumiała skąd to zwątpienie u smoczycy. Jak nie osobiści gwardziści, to zawsze może wezwać Wojownika Stada – to coś jak armia u niej!
  Szybko jednak zaabsorbowała ją inna kwestia – ocena wyglądu! No tak! Czemu o tym nie pomyślała?! Hm... pomyślmy... Obein wyglądał dość zwyczajnie, ale był morskim, a to dla niej zawsze jakaś atrakcja. Z drugiej strony zdążyła już zauważyć, że tu w ogóle jest istny pokaz dziwaków, jeśli o smoki chodzi – sama Woda miała parę takich! Czy więc te cały błony by wystarczyły? A Delavir? Hm! Miał zdecydowanie ciekawe wzory na całym ciele! No i ten pojedynczy róg zamiast pary miał swój urok! Kształt pyska również tak wybijający się z ogółu, komponujący się z resztą. Z drugiej strony obaj byli smukli, z czego widać było u Obeina obranie taktyki na szybkość niż siłę. Delavir nie wyróżniał się niczym konkretnym pod względem budowy, ale jego twory...! Oj tak, na pewno lepsze od Obeina mówiącego, że nie jest w niej za dobry! Pod względem skrzydeł żaden z nich się nie wyróżniał, ale uczyła Delavira, więc tu już wie, że jest wprawniejszy w locie! Obein jeszcze miał jakieś tyci tyci te skrzydełeczka, daleko nimi nie poleci.
   – Wyglądowo wygrywa Delavir. Obein to taki nudny i pospolity smok. Jedynie nietypowa rasa go ratuje. A Delavir! Dobre połączenie wzorów, układu pyska i skrzydeł! Z pewnością ma je wyćwiczone po naszym wspólnym przelocie! Obein ma za to jakieś takie... jakby ich nie miał! – wzdrygnęła się. Autentycznie. – No, to wybrałam Delavira! Co teraz? Jakiś inny test? Liczysz jakoś kto prowadzi? – zapytała się, bo no, nie wiedziała co dalej robić.

[Pogoń Brzasku]

Następczyni tronu? Co to miało oznaczać? Pogoń skrzywiła się odrobinę na słowo "tatuś", ale był to bardzo subtelny i krótkotrwały grymas. Postanowiła nie brnąć póki co w temat pochodzenia smoczycy, chociaż brzmiał ciekawie, jeśli nie dziwnie.
– Nie wiem – odparła. Dotychczas chyba tylko raz miała potrzebę wezwać kogoś mentalnie i był to Uzdrowiciel, który względnie szybko przybył. Ale Pogoń wtedy przebywała blisko obozu, a nie cały kawał drogi dalej, jak stąd do Pięści Bogów. – Nietypowe jest to, jak bardzo polegasz na tym wsparciu i zasadach czy nie-zasadach, prawach – odpowiedziała, nawiązując częściowo do wcześniejszych słów smoczycy.
Rozbawiło ją nieco to bardzo krytyczne podsumowanie Neiry, jeśli chodziło o wygląd Astrala. Nudny i pospolity, i że ratowało go jego podobieństwo do ryb. Mergo schyliła pysk, jakby nie chciała, żeby Wodna zauważyła leciutki uśmiech, który powstał na pysku górskiej. Jeszcze by sobie pomyślała, że się z czegoś śmieje.
– Myślę, że prowadzi Delavir – odparła, uspokajając w końcu mordę, by przybrać z powrotem neutralnie-uprzejmy wyraz pyska. – Bardziej ci się podoba niż Astral... czy tam Obein. Przy innych... konkurencjach byli sobie blisko, gdy mówiłaś o ich charakterach. Ale skoro Delavir jest ładniejszy, to według mnie to jego powinnaś wybrać. – Pogoń pokiwała mądrze łbem.
Mogło to zabrzmieć nieco powierzchownie, takie ocenianie według walorów fizycznych, ale Łowczyni chciała w końcu rozstrzygnąć ten dylemat. A skoro Neira w końcu udzieliła tak bardzo jednoznacznej odpowiedzi, to należało to wykorzystać!

[Nieustająca Zamieć]

  Zaraz, chwila. To to tu nie jest normą?! To... czy mają tu jakieś zasady?! No, muszą przecież mieć!c Więc może ich nie znają? Albo są ogólne? Ale jak tak, to jakim cudem jeszcze funkcjonują tak, jak funkcjonują...? Chociaż, jak tu jest ze śmiercią? Ta samica chyba coś mówiła o zabijaniu tak, jakby to była norma? Znaczy, Neira też, ale z myślą że to nielegalne i na pewno zostaną wyciągnięte konsekwencje!
   – Czekaj, czyli nie ma tu jakichś zasad, skoro to jest tak nietypowe?! A może mało kto je zna?! Są gdzieś spisane? Ogólnodostępne? Nie musiałam niczego podpisywać kiedy wchodziłam do Wody! Właściwie, dopiero teraz to zauważyłam... – i się zamyśliła. No, do następnej kwestii Pogoni.
  Więc wygrywa Delavir, tak? O jak dobrze! Sprawa z głowy! No to już mogły się żegnać!
   – Oooo, dobra! Dzięki! Do zobaczenia kiedyś! – krzyknęła jeszcze na odchodne, wzbijając się w przestworza i znikając, nim smoczyca zdążyła cokolwiek powiedzieć.

//zt!

[Agnar]

Minęło dużo czasu od ich ostatniego spotkania. Agnar miał czas na poukładanie sobie swoich emocji i zdecydowaniem co chce dalej z nimi zrobić. Prócz tego spędzał jeszcze dużo czasu na arenie. Czasem wygrywał czasem przegrywał. Nawet zachował sobie kilka blizn po wspaniałych pojedynkach. Miał tylko nadzieje że nie odstraszą jego przyjaciółki. W końcu jest klerykiem prawda? Powinna widzieć dużo takich ran. Przyszedł na szumiącą dolinę i wysłał mentalną wiadomość Do Mirri z propozycją spaceru. Może uda im się lepiej poznać przez ten czas. A może znów będą eksperymentować z wywarami? Czas pokaże. Najważniejsze dla niego było to by przyszła.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Otrzymała wiadomość od Agnara akurat gdy kończyła sprzątanie Lecznicy. Wysłała więc szybko wiadomość zwrotną, że zaraz przyleci i udałą się w podróż. Trochę czasu minęło nim w końcu zjawiła się nad doliną i gdy wypatrzyła szaro-czerwoną sylwetkę, zniżyła lotu. Wylądowała kawałek od niego ryjąc pazurami o ziemię i resztę drogi już podeszła.
– Hej Agnar! – pomachała mu łapą podchodząc bliżej. Dopiero teraz zauważyła jego blizny, których nie miał na poprzednim spotkaniu. Ładna pamiątka. Na pewno lepsza niż kikut, z którym został jej wujek po jednej z walk.
– Widzę, że się nie oszczędzałeś na pojedynkach – dodała z uśmiechem i nutką podziwu w głosie – Co tam w ogóle słychać u ciebie? Znalazłeś sobie nowego nauczyciela?

[Agnar]

Ucieszył się na wiadomość że jego przyjaciółka już do niego leci. Z daleka zauważył że się zmieniła. Urosła i była jeszcze ładniejsza niż przedtem. Gdy wylądowała uśmiechnął się do niej.
– Hejka. A no ostatnio miałem dość brutalną walkę ale poczułem wtedy że żyje.
Też podszedł bliżej i siadł przed nią. Przyjrzał się jej dokładnie jak wyrosła. Zauważył też że pachniała bardziej ziołami niż wcześniej Czyżby została już uzdrowicielem?
– A no znalazłem dwa smoki z plagi które mnie uczą ale Nie zapowiada się by Mój tata chciał dać mi rangę w najbliższym czasie. A co u ciebie? Zmieniłaś się trochę. Nawet chyba urosłaś.
Lekko się zaśmiał czekając na odpowiedź. Po nich w końcu wstał i podszedł do boku przyjaciółki.
– No to co? Przejdziemy się?

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Ooo.. to świetnie! Ja też kilka razy powalczyłam i nawet mi się podobało. Chociaż na razie i tak mam dość wrażeń gdy mi łapa czasem wybucha przy leczeniu, he he. – Cieszyła się, że w końcu udało mu się znaleźć nauczycieli. Może fakt, że byli z Plagi trochę ją zmartwił, ale z drugiej strony, chyba lepsze to niż zostanie wiecznym adeptem jak jej tata.
– Urosłam? – popatrzyła się zdziwiona na Agnara, a potem obróciła się, żeby popatrzeć na siebie. – W sumie nagadałam pisklakom, że będę wysoka jak drzewa, to może wykrakałam przypadkiem. Albo to od ciągłego noszenia tej ciężkiej torby już mi się mięśnie wyrabiają. – Jemu natomiast urosły szramy na pysku. Wyglądał z nimi bardziej.. dziko.
– Oczywiście! Przecież to spacer a nie posiedzenie – odpowiedziała żartobliwie i ruszyła z nim na przechadzkę, machając powoli ogonem na boki. Pogoda wydawała się już trochę przyjemniejsza, może w końcu nadejdzie odwilż?
– O, tak w ogóle to już jestem uzdrowicielką! I wzięłam sobie na imię Sekcja Zwłok, bo jak byłam mała to na takiej byłam i mnie zaciekawiło uzdrowicielstwo. Myślałeś już może nad dorosłym imieniem dla siebie?

[Agnar]

Agnar nie spodziewał się że Mirri kiedykolwiek walczyła. Żałował też że tego nie widział. Pewnie byłoby to niezłe widowisko. Ale wybuchające łapy podczas leczenia brzmiały tak samo śmiesznie jak niepokojąco.
– Wybuchowa z ciebie samica.
Zaśmiał się żartobliwie chociaż dla niego było w tym trochę prawdy. Jeśli poprzez wybuchową miało się na myśli niesamowitą. Na wiadomość o tym że mięśnie jej się wyrabiały uśmiechnął się i popatrzył na nią.
– Jesteś piękniejsza z każdym dniem ale jeśli chodzi o mięśnie to może zostaw ich budowę mnie.
Zachichotał i powiedział te słowa tak spokojnie że nawet nie zauważył że posłał jej duży komplement. Gdyby był mniejszy i chciał specjalnie powiedzieć te słowa to by pewnie się speszył ale teraz powoli zaczynał być bardziej pewny siebie. No i oczywiście był też szczęśliwy co się tylko spotęgowała gdy Mirri potwierdziła to co zdołał sam zauważyć wcześniej.
– Ha! wiedziałem że dostałaś pełną rangę. Gratulacje!
Pogratulował i delikatnie otarł się pyszczkiem o jej policzek. I tutaj już zorientował się co właśnie zrobił. Momentalnie się wyprostował i odwrócił wzrok zawstydzony.
-Emm IMIĘ!? Nie, Nie jeszcze nie miałem okazji o tym rozmyślać ale nie wiem czy może nie będę o tym myślał jak skończę treningi.
Miał nadzieję że ta nie zwróciła uwagi na to co zrobił. W tych sprawach wolał zachować nadmierną ostrożność by nie zniszczyć ich przyjaźni.