Diamentowe źródełko

[Pajęcza Lilia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Chciała zaznać chwili spokoju. Daleko od zgiełku w obozie, czy czyhających drapieżników. Musiała sobie przemyśleć jedną ważną rzecz, która zaczyna ją męczyć coraz częściej, która kompletnie nie rozumie nawet. Wybrała się gdzie ją łapy poniosą, póki nie znajdzie dogodnego miejsca, a mianowicie zbiornik wodny, by zrelaksować się. Niestety nie było jej to dane, gdyż do jej nozdrzy dotarł zapach stada ziemi i to wcale nie był ktoś, kogo zna. Od razu jej ciśnienie się podniosło, ale ruszyła mimo wszystko dalej chcąc zobaczyć kogo ma nieszczęście spotkać. Wypełzając spomiędzy krzewów dostrzegła jakiegoś żółtego smoka, którego nie kojarzy. Otaksowała go wzrokiem i na jej oko jest młodszy od niej mimo podobnego rozmiaru. Jej futro mimowolnie było lekko najeżone a końcówka ogona lekko drgała. Szlag by to. Burknęła w myślach mijając młodszego smoka idąc w kierunku wody by chociaż chwilę zanurzyć się w wodzie i ochłonąć.

[Zapierający Dech]

  Nagle młody usłyszał czyjeś kroki. Podniósł uszy i spojrzał w stronę krzewów. Po niedługiej chwili do kompletu dołączył również... zapach Wody? Uspokoił się wyraźnie, tracąc zainteresowanie źródłem dźwięku; zresztą i tak za chwilę go pozna. Ale nie wiedział jednak, jak bardzo się zdziwi.
  Otworzył szerzej ślepia, kiedy dojrzał... Koralową? To od niej? Czemu nie pachniała... Ziemią? Zdradziła ich Stado? Tych wspaniałych smoków? Tak pogodnych i zżytych na zebraniach? Ale czemu? Jak?
  Kiedy pytania młodemu kłębiły się we łbie, samica zrobiła to, co każdy rozsądny Zdrajca by zrobił, spotykając smoka z poprzedniego Stada – przeszła ot tak koło niego. Nie była spokojna, bądź co bądź widziała Ziemię jako wielkie kłębowisko zła i wszystkiego co niedobre, racja? A nawet jeśli narrator wyolbrzymiał, to musiała się w tym być jakakolwiek prawda: Stada nie zdradza się codziennie z byle powodów.
  Po krótkim wywodzie narratora, smok oprzytomniał na tyle, aby ruszyć nieco za samicą. Szybko doskoczył przed nią, odgradzając ją od źródełka; nie wyglądał przy tym jakkolwiek agresywnie, co wręcz spokojnie. Nie usiadł, stał jakby gotów do dalszych ruchów, ale jego postawa za nic nie przypominała drapieżnika gotowego do ataku. Zwyczajnie chciał pogadać.
   – Czemu pachniesz... Wodą? – zapytał banalnie, ale prawdziwie. Po chwili jednak potrząsnął łbem. – Zdradziłaś Stado? Czemu? – dopowiedział, zapewne samemu sobie uświadamiając bezsens poprzedniego pytania. Oby tym jakkolwiek odzyskał dumę. Jak widać, zdrajczyni nie zazna dziś spokoju.

[Pajęcza Lilia]

Koralowa powinna nie czuć takiego gniewu wobec sąsiadującego stada ziemi już ze względu na fakt, iż są w zgodzie. Ale mało to ją obchodzi. Nie bez powodu unika z nimi kontakt nawet i jeśli nikt jej nie zna tam. Niech tak pozostanie. Kiedy żółty smok bezczelnie wszedł w jej drogę, naruszając jej prywatna przestrzeń obnażyła kły sycząc srogo przy tym. Jej futro na karku się zjeżyło, a jej pulsująca potrzeba oddalenia się zwyciężyła i odeszła na dwa kroki do tyłu machając przy tym nerwowo ogonem. Nie wie kim on jest, a takie naskakiwanie do niej mogłoby skończyć się gwałtownym atakiem. Smok Ziemi ma szczęście, że tego nie zrobiła tylko dlatego, żeby później nie mieć problemów w swoim stadzie.
–My się znamy? – burknęła niezadowolona jego głupimi pytaniami. Ma woń wody, bo do nich należy to chyba oczywiste.
–Hmpf, zdrada? Korona Ziemi zupełnie to inaczej nazwał. Czy może jednak za moimi plecami twierdzi co innego? Zresztą co mnie obchodzi nie moje stado – syknęła przez myśl, że tak może jest. Młody raczej nie urwał się z choinki i na pewno Korona Ziemi musiał przekazać swoim smokom, że jej odejście nie było zdradą i stado ziemi jako ostatnie by ją ścigało za to. Prawda? Czy nawet nie pisnął słowem na jej temat i okaże się, że byle jaki wojownik z ziemi ją napadnie, bo myśli, że może skoro prawo tak wymaga? Chyba musi nieco ostrożniej stąpać po niektórych miejscach.
–Natomiast co ja chcę wiedzieć to, po co ci taka informacja? Odeszłam, bo chciałam i to powinno usatysfakcjonować twoją ciekawość – lustrowała go gniewnym wzrokiem. Co go to obchodzi? Adeptka wody nawet nie zna jego imienia, lub zapomniała.

[Zapierający Dech]

  Hola hola! Spokojnie samico! Coś tak od razu z sykiem na obcego wyskakujesz?! Kto Cię chował?! Bo widać, że za krótko byłaś w Ziemi! Co to za chęć atakowania obcych? Chciałaś się przed kimś popisać tą myślą? Skąd w tobie tyle agresji? Żółty smok skoczył przed ciebie, a ty z jeżem, jakby zrobił coś więcej!
  Smok na jej szczęście był dużo spokojniejszy i bardziej opanowany; na jej niestosowne zachowanie jedynie się nieco zdziwił, samemu nie okazując agresji; nie widział w tym zwyczajnie sensu – jak będzie chciał, to się obroni, przybierając pozycję bojową. Dobrze ją pamiętał.
  Na same słowa – wyraźnie uwłaczające jego dumnej osobie, bo się powinni znać – również nie zareagował przesadnie negatywnie, ot zdziwienie, że go nie kojarzy w żadnym stopniu. Był na jej Ceremonii, stąd ją w ogóle kojarzył. Ona nie zwracała na niego aż takiej uwagi? Hm, dziwne.
  Słysząc jej słowa od razu chciał zaprzeczyć, ale stwierdzenie "nie moje Stado" zabolało za mocno (słusznie). Dość szybko przestała się utożsamiać z Ziemią, nie ma co. Naprawdę słowa Przywódcy ubodły ją tak mocno? Ta jedna nietaktowność przesądziła o jej poczuciu przynależności?
   – Nic o tym nie mówił – zapewnił, bez dodanie kłopotliwego "przynajmniej ja nic nie słyszałem" – w ten sposób na nie zaskarbi sobie jej sympatii, która była w tej chwili potrzebna (a wyminięcie prawy nie jest kłamstwem, bo tylko nie dopowiada jednego szczegółu). – Jak to określił? – zapytał w miarę neutralnie. Poznanie jak to jest z opuszczaniem Stada zawsze się przyda, ale i nie było to na tyle ważny, żeby ta ciekawość mogła aż tak wylatywać.
  Westchnął wewnętrznie, z zewnątrz ograniczając się jedynie do lekkiego opuszczenia łba, słysząc jej końcowy komentarz. Była nieufna – dobrze, do zaakceptowania. Ale "odeszłam bo chciałam"!? Czemu? Ta wypowiedź łączyła się z poprzednią w bólu. Odeszła bo chciała?! To tak można?! Nie jest to żadną zbrodnią?! Ale czemu chciała? Ot, taką sobie miała ochotę? Kijanu zaczął powoli podzielać pogląd narratora, a dokładniej jej przesadny gniew, wprawdzie nieuzasadniony.
   – Do poszerzenia swojej wiedzy, innej perspektywy. Ja nie potrafię zrozumieć czemu ktoś chciałby opuszczać Ziemię. I do dziś nie wiedziałem, że to jest możliwe. Nie rozpowiem tego nikomu i nigdzie, jedynie do użytku własnego – obiecał, chociaż wątpił że dla niej to cokolwiek znaczy. – Czy słowa Przywódcy aż tak mocno Cię zabolały? – zapytał neutralnie, starając się ukryć jakiekolwiek zirytowanie obawami, że mógł to być jedyny powód. Jeszcze nie wiedział o niczym innym. No, jeszcze. Ciekawe czy mu o tym powie?

[Pajęcza Lilia]

Wężowa bardzo ceni sobie osobistą przestrzeń i każde wtargnięcie na nią szybko ją drażni. Może on nie ma pojęcia o czymś takim, ale ona nie będzie zaciskać zębów i dostosowywać się do niego. Ciekawe czy tak wyskoczyłby do kogoś z plagi z ognia. Jak się oddaliła jej bojowa poza naturalnie ustąpiła miejsca neutralnej, choć nie czuła spokoju, tylko irytacje i nerwowość. Z chwili na chwilę dowiadując się, że samiec kompletnie nic nie wie o tym, a Korona Ziemi nawet nie pisnął o tym słowem jej pysk wykrzywił się w krzywy uśmiech rozbawienia i niedowierzania.
–Jako zwykłą formalność. Wzmocnienie sojuszu między wodą, a ziemią – odparła przytaczając w przybliżeniu słowa Korony Ziemi. Widać jak bardzo ziemia dba o wiedzę swoich podopiecznych jak nawet nie znają procesu zmiany stada. Co prawda ona, wcześniej sama o tym nie wiedziała, ale dowiedzenie się o tym jest banalnie proste.
–No to poszerzyłeś ją. Zmiana stada jest możliwa między wodą i ziemią bez głębszych konsekwencji dzięki sojuszowi obu stad – burknęła. Czuła się jakby mówiła do dziecka. Wkurzała ją ta wścibskość smoka ziemi, to jego pytanie się i wyczekiwanie, że odpowie mu jak na spowiedzi.
–Wystarczająco źle to stado mnie traktowało, żebym chciała odejść i nie patrzeć na pyski co poniektórych – ma nadzieje, że przestanie tak dociekać.

[Słodycz Ziemi]

Przywędrowała w to miejsce, pełna optymizmu i dobrego humoru. Rozejrzała się po okolicy, a gdy stwierdziła, że jest wystarczająco ładnie, zaczerpnęła nieco maddary. Odnalazła umysł smoka tak drogiego jej sercu i skupiła się na magicznym przekazie.
~ Rapsodzie? – Zaczęła na początku może trochę nieśmiało. Nie była pewna jak Rozkwit zareaguje na tą rewelację, ale przecież jej plan nie zakładał niczego złego! ~ Czy.. Masz chwilkę żeby się ze mną spotkać? Jestem przy diamentowym źródełku. – Przekazała i przerwała przepływ maddary. Teraz tylko czekać czy nadejdzie odpowiedź. W międzyczasie wybrała sobie jedno z prastarych, rozłożystych drzew, którego szerokie gałęzie wystawały nad taflę wody. W kilku susach zręcznie wdrapała się po korze na jedną z owych gałęzi i usiadła pośród kwitnących na zielono listków. Pozwoliła swojemu ogonowi swobodnie opaść, zanurzając jego końcówkę w diamentowym źródełku. Miała stąd widok na całą okolicę.

// Rozkwit

[Niepokorny Hiacynt]

Nie musiała wcale długo czekać na odpowiedź, a przynajmniej nie na początek kontaktu.
– "Momencik" – Usłyszała, po czym na odrobinkę dłuższą chwilę nastała cisza.
– "Nie ma problemu. Narazie nic nie nie dzieje więc mam nawet więcej niż "chwilkę". Już idę."

Rapsod był już w miarę wyćwiczony w lataniu o jednym skrzydle (co brzmiało niedorzecznie, ale poniekąd było prawdą), więc Goździk mogła wkrótce dostrzec złocistego samca na horyzoncie.

Kwiecisty, gdy był już blisko, raczej szybko zlokalizował Goździk. Postanowił jednak zakołować i wylądować na ziemi, dając drzewu spokój. Po tym jak jego łapy dotknęły gruntu, delikatnym truchtem wytracił resztę prędkości.

– Wybacz, że nie odpowiedziałem od razu. nie brzmiałaś jakbyś była w tarapatach, a byłem w trakcie rozmowy z Morrigan. Dyskutowaliśmy o wystroju groty. – Stwierdził z odrobinę przepraszającym uśmiechem po czym zachichotał cicho, zakrywając pysk łapą.
– Prawdę mówiąc wymiana zdań była dość intensywna, a w takich sytuacjach ona bardzo nie lubi jak jej przerywam.

[Słodycz Ziemi]

Goździk siedziała na gałęzi, rozchlapując wokół siebie wodę końcówką ogona. Spodziewała się ujrzeć złotołuskiego spacerującego wśród drzew, dostrzegła go jednak na nieboskłonie. Najpierw był złocistą kropeczką, lśniącą na błękitnym niebie niczym spadająca gwiazda. Im bardziej się zbliżał tym mocniej przypominał jednak słońce, ba nawet zawstydzał je swym blaskiem.
Spoglądała na lądującego Rapsoda z nieprzeniknionym, wręcz zamyślonym wyrazem na pyszczku. Musiała przyznać, że podziwiała jego odwagę i zaufanie, które pokładał we własnej maddarze. Sama nigdy by się nie zdecydowała użyć swej magii do lotu. Ale nie mogła porównywać siebie do tego zdolnego Czarodzieja.
Zaczekała aż samiec wyląduje i zwinnie przebiegła po gałązkach, by znaleźć się tuż nad nim. Owinęła mocno gałąź ogonem i przechyliła się do przodu, poddając się sile grawitacji. Z wesołym chichotem zawisnęła łebkiem w dół, trzymając swój pyszczek tuż nad pyszczkiem Rapsoda. Idealnie by.. Wyciągnąć język i polizać go od czubka nosa po same czółko.
– Dzień dobry, Przywódco. – Przywitała się wesoło i rozluźniła ogon, opadając zwinnie na ziemię. – Ahh.. Morrigan.. Morrigan. Czy dołączy do nas? Obawiam się, że może mieć mi za złe mój mały żart w pyrkowej. – Rzekła, a mina nieco jej zrzedła. Goździk miała tylko nadzieję, że białopióra samiczka nie będzie chować długo urazy. Westchnęła cicho, tak tą sprawę musi rozwiązać. Teraz miała jednak dobry humor, a na obecną chwilę planowała coś innego.
Przyglądała się figlarnie przez chwilę Rapsodowi, po czym wyciągnęła ze skórzanej torebki kawałek gładkiego, ciemnego materiału. Coś, co znalazła kiedyś w lesie, nie mając pojęcia skąd się tam wzięło. Rozciągnęła długą wstążkę między łapami i posłała tacie tajemniczy uśmiech.
– Zabieram Cię gdzieś. Tylko.. Nie możesz podglądać! Zamknij oczy, dobrze? Ja założę Ci opaskę! Tylko eee... Musisz trochę obniżyć pyszczek, bo nie dostanę. – Zwróciła się do Czarodzieja, zerkając na niego w oczekiwaniu. Nie przewidywała sprzeciwów! Chyba.

[Niepokorny Hiacynt]

Oczywiście przyjął pieszczotę z najwyższą gotowością. Uśmiechnął się przy tym nieco szerzej niż zwykle, bo przypomniało mu się jak Rozrabiaka kiedyś tak zwisnął łbem do dołu i prawie go nie stracił. Czarodziejów po prostu lepiej nie straszyć. Oczywiście Goździk nic nie groziło nawet jakby zrobiła to z ukrycia – szybkość reakcji czarodzieja zdążyła się znacznie zwiększyć od tamtego czasu.

Ale nieistotne... to po co tu... Ah?
Podniósł łuk brwiowy, patrząc na skrawek materiału. Wystarczył jednak moment na to by westchnął krótko i podjął jedyną właściwą decyzję.
– Oh. No cóż. Jeżeli tak ma być to tak też będzie. – Stwierdził spokojnie, zniżając łeb.
– Przynajmniej tym razem będę mógł oszacować czy grozi mi śmierć czy nie. – Mruknął do siebie z już zamkniętymi oczami, uśmiechając się przy tym półgębkiem. Ostatni "ślepy spacerek" zakończył się w Pladze, a idąc za tym trendem tutaj Rozkwit conajwyżej trafiłby powrotem na tereny Ziemi. Już nie mówiąc o tym, że idąc po gruncie będzie mógł ogólnie łatwiej oszacować, gdzie jest... Tylko nie był pewny jak sprawiedliwe byłoby to dla jego przewodniczki, skoro aby temu zapobiec chciała zasłonić mu oczy.
A tam. Rozkwitowi i tak pewnie nie udałoby się domyślić gdzie są. Nie był łowcą, więc jego "terenowo-orientacyjne" supermoce nie istniały.
– Mogę chociaż wytworzyć jakąś sondę skanującą grunt, aby się nie potknąć czy jesteś gotowa podjąć to ryzyko? – Zapytał już znacznie głośniej, chichocząc krótko.

[Słodycz Ziemi]

Zaczekała aż tatuś obniży pyszczek na tyle, by mogła bez problemu dosięgnąć i zawiązać wokół niego opaskę. Przyłożyła ją delikatnie do ślepi Rapsoda i zawiązała na kokardkę, uważając by nie ścisnąć zbyt ciasno
– Jest dobrze, nie za mocno? – Zapytała z troską w głosie, oglądając uważnie swoje dzieło. Zastanowiła się chwilę nad pytaniem, które jej zadał. Hmmm.. Magiczna sonda? A skąd Goździk będzie wiedzieć, że Rozkwit nie podgląda? Z drugiej strony.. Nie chciała odpowiadać za skręcenie kostki czy złamanie łapy jeśli Przywódca wejdzie w jakiś dołek, którego ona nie zauważy w porę.
– Nooo moooożesz. Ale bez podglądania! – Stwierdziła wesoło i podeszła do swojego towarzysza, trącając go delikatnie pyszczkiem w prawą łapę.
– No to chodźmy, ostrożnie. Przed sobą masz gałązkę, uważaj, żeby się o nią nie potknąć. – Zadecydowała i sama powoli ruszyła przed siebie, co jakiś czas muskając Rapsoda ogonem, lub delikatnie się o niego ocierając, by dać znać, że cały czas jest obok.
– I huh.. Jak to tym razem, uważaj kamień, kto jeszcze Ci taką niespodziankę zrobił? Teraz trochę pod górkę będziemy szli.

// zt z Rapsodem -> https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 083#444083

[Ostoja Zimy]

Smoczyca zatrzepotała skrzydłami i pojawiła się z torbą pełną różnych rzeczy. Po ostatniej misji była tak zestresowana, że opuściły ją siły pod koniec, nie chciało by się to tak skończyło. Zwłaszcza, że miała wyrzuty sumienia z tego, jak nie ładnie potraktowała wtedy Sekcję, skoro jej wybaczyła, to dlaczego tak się zachowała? Może to była samoistna obrona, ponieważ się bała?
Zanim jednak wysłała mentalną wiadomość Mirri, postanowiła rozłożyć kilka skór nad strumykiem. To było idealne miejsce na tak upalny dzień, Ostoja zaparzyła napar z bzu, ale sobie wrzuciła kilka liści melisy, zgodnie z zaleceniami Szarego, oczywiście swój napar zrobiła w osobnym kubeczku. Również przygotowała strawę, kilka podpieczonych kawałków mięsa tak, by było chrupiące na zewnątrz a soczyste i miękkie w środku.
Gdy wszystko było gotowe, Ostoja wysłała mentalną wiadomość Sekcji, wraz z obrazek lokacji w której się znajdywała.

// Mirri!

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Cześć Sahida! Cieszę się, że nic ci nie jest. Myślałam, że ten magiczny sen ciebie też dopadł – powiedziała, przychodząc na miejsce po jakimś czasie. Mimo wszystko samo zaproszenie, akurat przez TĄ smoczycę ją trochę zaskoczyło. Nie wiedziała do końca co to miało znaczyć. Dlatego usiadła obok i przyjrzała się usmażonemu mięsu i naparowi z melisy. – Ładnie pachnie – dodała, oblizując pysk. Już od dłuższego czasu chodziła głodna.
Asklepios przypałętał się razem z uzdrowicielką, nie mogąc odpuścić okazji samego stawienia się przed dawną Ziemną. Zsunął się z szyi Sekcji i zwinięty na ziemi, obserwował łowczynię błyszczącymi ślepiami.

[Ostoja Zimy]

Ostoja posłała Mirri niepewny uśmiech i poklepała jedno z leżących futer.
– Na szczęście się obudziłam, ale musze o siebie dbać bardziej – zaśmiała się cicho i nalała naparu do kubeczka dla Mirri.
– Częstuj się, zrobiłam nam drobną przekąskę. Przecież nie będziemy siedzieć o suchym pysku – powiedziała z uśmiechem i podsunęła Mirri kawał upieczonego mięsa (4/4) aby się posiliła.
Sama spojrzała na kompana Sekcji, choć w pierwszej chwili się zjeżyła na wspomnienie ostatniego ich spotkania, to po chwili się uspokoiła.
– Ty też pewnie jestes głodny, co? – powiedziała i wyjęła z torby mały diament który podsunęła wężowi pod nos.

Ostoja patrzyła jak dwa głodomory sobie jedzą, a sama popijała napar z bzu i melisy.
– Przepraszam, że tak ostatnio na Ciebie zareagowałam... Miałam ostatnio sporo stresu – powiedziała patrząc w denko naczynia.
– Dodatkowo wiem, że żadnego lekarstwa na smoczy sen nie ma – parsknęła, przypominając sobie słowa Kaltarela.

// 4/4 mięsa dla sekcji, diament dla żywiołaka

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Dziękuję – odpowiedziała, podchodząc bliżej i siadając na jednym z miękkich futer. Zaraz potem zabrała się do zajadania aromatycznym smażonym mięsem, odrywając jego kawałki trzymane w łapach i przeżuwając w pysku. Popiła posiłek naparem i otworzyła trochę szerzej oczy w pozytywnym zaskoczeniu. – O, czy to bez? Dobre – pokazała palcem na miskę, a potem dokończyła napitek i odłożyła miskę na ziemię. Kiedy wydłubywała sobie pazurem resztki mięsa z pomiędzy zębów, wąż złapał do pyska błyszczący kamyk i połknął go w całości.

Popatrzyła się na Ostoję oblizując palce. – Ja też przepraszam, że nie potrzebnie dłubię w przeszłości. Za bardzo się skupiłam na poprawianiu moich błędów, a teraz chyba dobrze ci się w Wodzie żyje. Pełnia wygląda na fajnego partne.. co? – przerwała sobie w połowie zdania, gdy powiedziała, że na sen nie ma lekarstwa. – Ale jak to nie ma? To po co go szukaliśmy? – Nie mogła ukryć zdziwienia.

//Sekcja zjada mięso, żywiołak zjada diament

[Palenie Piskląt]

Kiedy to Sekcja i Ostoja miło przesiadywały sobie przy źródełku, wtem obok przechodziła nie kto inny, jak Palenie Piskląt, która to szukała czegoś do przekąszenia i całe szczęście jak się okazało natrafiła właśnie na właściwe osoby.
– Witlajta duinie. – Rzekła do nich przysiadając gdzieś obok. Oczywiście temperatura w okolicy nieco wzrosła, bowiem okalały ją maddarowe płomienie, które nie były groźne dla nikogo, acz pozwalały się zrelaksować puchatej. – Mlaci clo dl pseksolsenia? Godla lizem odl dawalna ginirali. – Wyjaśniła raczej zrozumiale kiwając do tego puchatą główką. – Clo tla to tu lobici, smolely –

[Ostoja Zimy]

Ostoja piła spokojnie napar, ciesząc się z tego, że najwidoczniej Mirri smakuje posiłek. Oderwała od siebie naczynie, gdy ta była w szoku, co nie było dziwne.
– O tym Kaltarel powiedział mi później, gdy potrzebowałam więcej informacji na temat znalezienia leku... Niestety Magiczny Sen to nie chroba, a system obronny smoków. Zapadają one na ten sen, gdy czują strach, stres, lęki... Lub inne bodźce. Czasem to nawet zła dieta, także... Nie ma leku, Mirri. – powiedziała z wyraźnym smutkiem na pysku.

Po chwili przyszła Palenie a Ostoja gestem łapy zaprosiła ją na przygotowany piknik, na szczęście w większej, kamiennej misce było jeszcze sporo naparu. Zima przygotowała dla drugiej ziemnej kolejną miseczkę i dolała Mirri naparu, jak i nowo przybyłej. Naszykowała jej również świeży kawałek mięsa (4/4) który był na kawałku twardej kory.
– Rozmawiamy o naszej ostatniej misji, która była... Bezsensowna – westchnęła głośno załamując łapy.

// 4/4 mięsa dla Palenia Piskląt