Diamentowe źródełko

[Błękit Nieba]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Nie sądzę że to jedyne zioła. Te jednak czuć nieco mocniej od innych. – Zamruczał spokojnie. Przekrzywił nieco głowę nastawiając uszy w jego kierunku. Ale potem ten sięgnął do niego swoimi pazurami. Kłapnął na jego łapę pyskiem.
-Nie jestem chory ani ranny żebyś musiał mnie dotykać. – Zamruczał i cofnął się o jeden krok do tyłu. Nie podobalo mu się takie zachowanie. Strasznie takie. Ugh. No jego obecny rozmówca jest normalnie jakiś dziwny.
-Dalej mi się nie przedstawiłeś. Ja zrobiłem to jako pierwszy. Może wypadałoby się kulturalnie jednak zachować?
Coś pierzak miał ostatnio ciężki humor. Ale no cóż. Najwazniejsze ze w swoim głosie i postawie mimo wszystko zachowywał całkowity spokój. Nie dawał się ponosić emocjom...za mocno.

[Erupcja Epidemii]

Ślepia Caretha zwęziły się jeszcze bardziej. Cóż za śmieszny futrzak. Taki zaskakująco spokojny jak na swój wiek. I posiadający całkiem rozległą wiedzę! Ten Ogień to jednak miał szansę się odrodzić. Niestety, jak pomyślał Cienisty, ale najpewniej i stety dla tych, którzy z owego stada pochodzili! Ten jednak osobnik miał już dosyć wyraźnie wykształconą opinię na temat wroga, być może niesłuszne, lecz miał. Nic nawet nie wskazywało na to, by jego stosunek do nich jakkolwiek miał się zmienić.
– Możemy się upewnić. Nie chciałbyś odbyć badania kontrolnego przez swojego... kolegę po fachu? – mówiąc te słowa uniósł leciutko łuk brwiowy, ukrywając skrzętnie niechęć przed wypełznięciem na oblicze, kiedy nazwał się jego kolegą. Może i nie chciał tego mówić, ale już to zrobił. Na pewno musiało to mieć jakiś cel. Wiadomo, że bez przerwy oceniał. I oceniał. I oceniał, bazując na jego odpowiedziach, na jego zachowaniu, na jego wiedzy. Sam już nawet nie wiedział, czy chciał mu zrobić krzywdę, czy raczej tylko udawał. Chyba zależało to tylko i wyłącznie od tego, jak miała się dalej potoczyć ta rozmowa.
– Przekonaj mnie. Zmuś mnie. Nie mam powodów, by się tobie przedstawiać, pierzaku – wzruszywszy nonszalancko barkami, przymknął na dłuższą chwilkę ślepia. Nie ma tak łatwo.

[Bogini Piękna]

Upalne dni, upalne promienie złotej twarzy. Nie była to idealna pogoda, ale też mogło być gorzej, więc Mango zbytnio nie narzekał. Zamiast tego wyrwał się z terenów stada, wybierając się na możliwie kolejne spotkanie z jakimś smokiem. Zauważył bowiem, że nietrudno na kogoś wpaść na neutralnym gruncie. Dlatego w towarzystwie Jagódki kołował nad Dziką Puszczą, aż nie znalazł odpowiedniego miejsca do odpoczynku i wyczekiwania na potencjalnego rozmówce.
Po zetknięciu się ponownie z ziemią, Łupieżca strzepnął skrzydła, po czym bez wahania zanurzył się w chłodnej wodzie, układając się w niej tak, żeby ta sięgała mu do szyi bez strachu, iż w chwili nieuwagi przypadkiem zatonie. Od pływania wolał latanie, ale równie dobrze czuł się w źródłach jak i w bagnach, co pewnie miało związek z krwią zarówno bagiennych, jak i morskich przodków.
-Hmm to ciekawe, czyż nie Jagódko? Smoki rodzą się z specyficznymi cechami właściwymi ich rasom. Czy to wystarczający dowód na czyjeś pokrewieństwo? – powiedział do kompanki leniwym tonem, nadal rozmyślając nad połączeniem między rodzicami i dziećmi, lecz tym razem nie przejmował się tym aż tak bardzo, jak przed spotkaniem z Devim.
Jagódka typowo przemilczała ględzenie owocka i spokojnie sunęła po powierzchni wody w swej ulubionej gęsiej formie, rozglądając się dookoła, jakby w poszukiwaniu celu do dręczenia.

[Horyzont Świata]

Tweeda ostatnio dręczyło pragnienie większe niż przeważnie, może to przez to, że się starzeje? Oczywiście pragnienie jako potrzeba picia większej ilości wody. Szukając więc tak kolejnego źródła wody, co było ostatnio jego nudnym zajęciem, zastanawiał się czy jego ojciec jeszcze żyje. Nie żeby go to obchodziło, to pytanie było raczej z czystej ciekawości. Bo jak to tak, jemu zaraz wbije 70 księżyców a tamten jeszcze się trzyma? Chociaż podobno te najmniej miłe smoki żyją najdłużej.
Zatrzymał się w pewnej chwili kiedy zauważył, że w wodzie pływał jakiś smok. Chwilę poszukał w pamięci skąd on kojarzył te kolory. Na pewno był to smok z Ziemi i miał takie śmieszne imię... A no tak, toż to syn Honi. Z racji, że był do niego tyłem, to odchrząknął i powiedział
– Trochę ci się urosło, Mango...
Normalnie ominąłby tego smoka szerokim łukiem, nie dając mu nawet sygnału, że tu jest. Ale skoro natrafił już na tego młodszego smoka z Ziemi, to może uda mu się to wykorzystać aby podpytać go o niektóre smoki. Może. Se'ze która do tego czasu leżała mu wygodnie na plecach, teraz wyglądała zza jego głowy i uważnym, nieco podejrzliwym wzrokiem (chociaż jej oczy były niewidzialne) obserwowała cień. Nie ufała tym stworom, tak samo jak innym żywiołakom.

[Bogini Piękna]

Mango może i był odwrócony tyłem, ale Jagódka już nie, więc nim jeszcze Tweed odchrząknął owocek wiedział, że ktoś zachodzi go od tyłu. Cienista gęś do tej pory jedynie cicho pomrukiwała na słowa swego smoczego towarzysza, lecz po ujrzeniu obcego zaczęła gęgać głośno i natarczywie. Praktycznie wskoczyła na łeb Łupieżcy, chcąc zbliżyć się do Ognistego z szeroko rozwartymi skrzydłami.
Zirytowany samczyk w ostatniej chwili uniknął zderzenia i przy zmianie pozycji zamarudził
–Jeez Jagódka, uważaj trochę... – było do powiedziane niewyraźnie i skierowane do nikogo konkretnego. Dopiero po całkowitym obróceniu się na drugi bok Mango usłyszał i dostrzegł powód wzburzenia kompanki.
-Urosło i wypiękniało a jakże! – zachichotał pogodnym głosem, przyglądając się byłemu Ziemistemu z zainteresowaniem. Wiedział, że był to ktoś kto odszedł ze stada z jakiegoś powodu i że był to ojciec jego dobrej przyjaciółki. Zorza wytłumaczyła mu, iż zrobił to, żeby mieć pełną rodzinę i móc spędzać czas ze swymi dziećmi, ale dla Mango nie było to wystarczające wyjaśnienie. Musi być w tym coś jeszcze, bo gdyby emocjonalne przywiązanie do kogoś starczyło to mama Morien odeszła by do Ziemi, żeby być z mamą Honi.
-Jesteś tatą Zorzy, prawda? Pokazywała mi ciebie, jak rozmawialiśmy o więzach rodzinnych. W tamtym czasie sądziłem, iż tylko dwie smoczyce mogą mieć ze sobą pisklaki i pomimo starszego wieku, nadal nie do końca rozumiem, jak to działa ze smoczycą i smokiem. Wiesz coś może na ten temat? – zapytał z urokliwym uśmieszkiem na pysku i całkowitą świadomością, iż jest to wyjątkowo niezręczny temat dla wielu smoków. On sam wygląd tak niewinnie jak potrafił i tylko błyskał płomiennymi ślepkami w oczekiwaniu na odpowiedź.
Jagódka w tym czasie wygramoliła się z wody i zachowując bezpieczną odległość, próbowała zaczepić żywiołaka o dziwnej formie, który trzymał się towarzystwa Tweeda.

[Horyzont Świata]

Tweed cofnął się pół kroku widząc dziwne zachowanie cienia, zrobił to odruchowo więc nie ma co tutaj dłużej się rozwodzić nad tą jego reakcją. Se'ze też była nieco zdziwiona, pytanie tylko czy odgłosami czy raczej zachowaniem. Żwiołaczka nigdy nie słyszała aby cienie wydawały jakiekolwie dźwięki poza czymś w klimacie "hussss".
Czy się mu wypiękniało to by polenizował, jak go Inny zapamiętał a to jak widzi go teraz ... no nie widział różnicy. Kolory te same, jest po prostu większy, masywniejszy i ma trochę większe te swoje wyrostki i błony. Wzruszył więc tylko barkami, jakoby miała być to odpowiedź na jego pierwsze zdanie. Znał Zorzę? To dobrze, że Zorza znała tyle smoków. Dobrze, że nie brała przykładu z ojca, który znał trzy smoki na krzyż i nic poza tym. Nie żeby mu to jakoś przeszkadzało, po prostu nie czuł potrzeby zaznajamiania się z dużą liczbą smoków. Przechylił łeb na prawo oraz zmarszczył nieco czoło, słysząc dziwne zdanie i pytanie Mango.
Aha?
– Uh no wiesz co.... normalnie to samiec robi, że samica ma z nim jajo... jaja. Ale słyszałem o rzadkich przypadkach, że samica miała bez udziału samca młode. No ale to rzadkie, bo to nie jest naturalna sprawa
Może kiedyś unikałby tego tematu, jednak jak się ma szóstkę dzieci, to padają różne pytanie i... i jakoś się do tego przywyka. Do odpowiadania na dziwne, często niewygodne pytania. Chociaż takiego pytania jeszcze nie słyszał, to nie miał aż tak dużego problemu – jak zapewne kiedyś – by cokolwiek na nie odpowiedzieć
– CZyli rozumiem, że masz dwie mamy. Honi i ....?
Se'ze oddaliła się od głowy swojego smoka tylko po to, żeby oddalić się bardziej od cienia. Cóż, ze strachem ciężko walczyć a ona miała ochotę teraz stąd czmychnąć. Czy cienie potrafią latać? Jak wysoko? Wzbiła się w górę na parę ogonów, nie spuszczając wzroku z cienicy. Tweed czuł jej emocje i to sprawiało, że się mocno dekoncentrował. Uniósł łeb w górę i spróbował przekonać ją, że ten cień nic jej nie zrobi, bo nie jest zdziczały jak te co mieli okazję spotykać podczas polowań. Ale ona jakoś nie była przekonana...

[Bogini Piękna]

Mango łasy na komplementy liczył na trochę żywszą odpowiedź niż wzruszenie barkami, ale było to i tak lepsze niż otwarte zaprzeczenie, że wcale nie wypiękniał od czasów pisklęcych księżyców. Tak samo brak zażenowania pytaniem o jaja nieco go rozczarował. Chociaż w sumie o wiele starszy smok z grupką dzieci ma już spore doświadczenie w dziwnych rozmowach z młodziakami.
To co zwróciło uwagę owocka w tej odpowiedzi to szczególnie ostatnie zdanie, a jeszcze dokładniej słowa “to nie jest naturalna sprawa”. Rozumiał o czym mówi były Ziemisty, lecz nic nie mógł poradzić na to, że poczuł się urażony stwierdzeniem, iż jego przyjście na świat nie było czymś normalnym. Domyślał się, że starszy samiec nie miał tego na myśli, kiedy formował swoje zdanie, co nie zmienia faktu, iż tak to zostało odebrane.
Uśmiech Łupieżcy osłabł do neutralnego stanu, lecz nie było po nim widać rozdrażnienia czy irytacji. W ślepiach Mango to jego sytuacja przypisywała się do normalnych, a te innych smoków jako dziwne anomalie, czego jednak nie mówił im wprost, znając uczucie jakie wywołuje takie stwierdzenie.
-Mama Honi z Ziemi i mama Morien z Ognia. Jest... Była jedną ze starszych wojowniczek w twoim nowym stadzie – powiedział melodyjnym głosem, który zachwiał się przy pomyłce “jest” z “była”. Poruszył skrzydłami, wywołując niewielkie fale na powierzchni wody i chlupnął ogonem, przywracając się do stabilnego stanu.
-Czym się różni życie w innym stadzie niż Ziemia? Zdarzyło mi się być tylko w Pladze, lecz nie z własnej woli i nie dla rozrywki, więc jestem ciekaw porównania kogoś kto był zarówno w Ziemi i Ogniu – zapytał, spoglądając wyczekująco na Tweeda. Pytanie to nie miało na celu wywołać kłótni, a brało się ze szczerej chęci zdobycia informacji. Nigdy nie odejdzie z Ziemi, gdzie żyje cała jego rodzina, ale to nie znaczy, że nie mógł się czegoś dowiedzieć.
Jagódka owszem potrafiła latać, jako że była aktualnie w ptasiej formie gęsi, ale nie miała ochoty ganiać za tchórzliwym żywiołakiem, z którym miała nadzieje się poganiać w bardziej zabawowy sposób. Wzbiła się w powietrze, lecz nie goniła kompanki Światu, a raczej powoli sunęła w jej kierunku. Czasem lubiła pogryźć, czasem zagrać w grę łapankę, a na razie oszczędzała energię nim półprzezroczysty stworek przestanie się bać.

[Horyzont Świata]

Obserwował młodszego smoka, siedząc wygodnie na – jeszcze – zielonej trawie. Wyciąnięte do przodu łapy skrzyżował, żeby stabilniej je trzymać na gruncie. Po Tweedzie można było spodziewać się braku komplementów i dość dużej szczerości jak nie bezpośredności, jeśli chociaż trochę się go znało. Tutaj oczywiście nie było relacji. Imię Morien nic mu nie mówiło więc tylko, ponownie, wzruszył barkami. Jednak na pytanie o stado, jego błony i kołnierz opadły gwałtownie do ciała, niczym u konia kładącego z niezadowolenia uszy
– Nic ci nie będę mówić na ten temat. To jest moja sprawa
Tweed nie lubił o tym opowiadać a już szczególnie obcym smokom
– Na mnie już CZas, mam nadzieję, że sytuacja w Ziemi będzie się poprawiać bo macie złą opinię wśród stad
Wstał po czym przywołał do siebie Se'ze a sam wzbił się po chwili w powietrze, nie chcąc już pytać o swojego ojca. Po co mu ta wiedza, skoro i tak ten smok jest dla niego bezwartościowy.
/zt.

[Bogini Piękna]

Słysząc odpowiedź na tak mile zadane pytanie, Mango przestawił uszy w niezadowoleniu. Oh złą opinie? A to ciekawe, że stado co jest w sojuszu z porywaczami piskląt próbuje się szczycić szlachetnością. Zgrzytnął zębami, przywołując Jagódkę na ziemię i spoglądając na odchodzącego samca.
-Sytuacja w Ziemi jest wspaniała, ale to może dlatego, że opuściły ją smoki, co ją niszczyły. Mam nadzieje, że świetnie bawisz się w Ogniu Tweed – rzucił do niego nim ten na dobre odszedł. Nie wiedział czy tamten go słyszał, bo równie dobrze Świat zignoruje komentarz młodszego samca i nadal będzie pluć na przywódczynie i stado, które wypuściło go bez żadnych problemów lub konsekwencji bycia zdrajcą.
Kompanka wylądowała przed Mango też niezbyt usatysfakcjonowana tym spotkaniem i dała znak, iż wolałaby wrócić do domu.
-Tak, chodźmy. Po co się przejmować opinią byle kogo. – rzekł, wychodząc z wody. Powierzchownie się otrzepał, po czym wzbił się w powietrze i zawrócił na ziemiste tereny. Szkoda, że i od Tweeda nie otrzymał żadnej odpowiedzi, co pewnie było logiczne skoro Zorza też trzymała język za zębami. Pewnie poprosił dzieci o nie poruszanie tego tematu z byle kim. Może zapyta mamy o co w tym wszystkim chodzi.

/zt

[Feeria Ciszy]

Ile miała czasu? Ile dróg w tym czasie może przebyć dusza? Ile smoków w tym czasie może spotkać? Tego Feeria nie wiedziała. Mając konkretne cele jednocześnie błądziła. Szukała, mając przeświadczenie, że czas wcale się nie zatrzymał. To nie było chwilowe zawieszenie w ciszy, jak wtedy, gdy wychodziła na wyprawy z Kerriganem. Między jednym a drugim ziołem... Cisza. Teraz była tylko ona. Tylko Cisza. Bo nie zwracała już uwagi na szum strumienia ani na szum drzew. Jakby szukała innego, konkretnego dźwięku... Jedyna dusza na świecie, której krakanie czarnego ptaszyska mogło skojarzyć się dobrze!
Ale nie za tym tak naprawdę się rozglądała. Nie o to tu chodziło. Nie dlatego błądziła, bo on już odszedł i jeśli się kiedyś znów spotkają, to nie tą drogą. Jedną z wielu, na którą dziś wkroczyła. Wzdłuż strumienia, wgłęb puszczy, bliżej Terenów Ziemi...

[Gasnący Wiciokrzew]

Ciężko o prawdziwą samotność w sercu wszystkich czterech stad, jeszcze ciężej o nią bliżej własnego – z ziem Ziemi wybrała się o to na spacer żyjąca jeszcze duszyczka. Chyba każdy smok obudził się dzisiaj niespokojny, jakby czując, że przeszłość jest bliżej niż wczoraj, a nad wszelkimi dziwnymi poczuciami najlepiej myśli się na wycieczce. I choć początkowo Wiciokrzew wybrała się z kompanem aby poszukać ziół, tereny jakoś wyjątkowo szybko ustąpiły granicy, a że obmywał ją zapach wspólnoty, postanowiła nie zawracać. I mimo wiedzy, że na wspólnych ziół nie ma i tak rozglądała się po rzedzejącej roślinności. Zawsze lubiła botanikę, więc nie czuła, że marnuje swój czas, badając te mniej przydatne smokom kwiaty. Kto wie, może któreś przydatne się kiedyś okażą...?
I zaabsorbowana tym zajęciem zapomniała o swoim porannym niepokoju, co przyniesie wieczór, ani przeczuciu, że obecny dzień będzie wyjątkowy. Nie pamiętała spotkania z duchami rok temu, a nawet, jeśli – nie tak, aby dokładnie pamiętać, że minęło już tyle księżyców, że tajemnicze mary i zagadki znów mogą nawiedzić ją i dzieci. Cóż za ciekawy układ liści w symetrii tej łodygi, hm-hm.
I tylko kuropatwa pozostała czujna. Nie znał Mistrzyni swojej przewodniczki i już z pewnością nie pałał do niej takim sentymentem, jak Honi. Widząc więc dziwnie niewyraźną postać zniżył łeb, nastroszył pióra na grzbiecie i zaczął wydawać z siebie gardłowe i bardzo powolne gdaknięcie, aby odstraszyć pobliskiego napastnika od atakowania bagiennej – jednak narastające "kooooo..." Gasnąca uznała za groźbę w stronę najpewniej znów motyla bądź innego, małego zwierzątka, zajęła się więc dokładnym przeglądaniem kępki krwawników pod kątem najładniejszego okazu, by ściąć go i ususzyć oraz opisać w grocie.
Kuropatwa za plecami Starszej była gotowa do ataku w każdej chwili!

[Feeria Ciszy]

Co mogłoby przyjść kuropatwie po gotowości, skoro Ziemista była niematerialna? Feeria z ciekawością przekrzywiła łeb, przyglądając się temu fenomenowi. Przerwanie ciszy było wystarczające, by przyciągnąć jej uwagę... Ale nigdy nie sądziła, że kuropatwy mogą... No właśnie, co jest z tą kuropatwą nie tak?
Najprostsze wyjaśnienie było takie, że mogła być smoczym kompanem. Żyła wśród drapieżników, a więc mogła inaczej postrzegać świat! Zwłaszcza smoka... O ile rozpoznała smoka w sylwetce Uzdrowicielki, która zaraz stała się wyraźniejsza.
Gdzie w takim razie mógł być kompan tej kuropatwy? Zakładając, że teoria nie jest błędna. Nie znała się na zwierzynie. Może po prostu ten gatunek ptaka posiadał jakiś nietypowy mechanizm obronny...?
Nie tylko nie przejmując się agresywnym nastawieniem, ale może też i celowo, Feeria poszła prosto... I przeszła prosto przez ptaszysko! To w sumie było ciekawe. Pierwszy raz przeniknąć przez coś żywego... I w sumie, to nie odczuła nic. Kuropatwa pewnie też nie. Może tylko dowiedziała się, że ma do czynienia z czymś niematerialnym, a jakie wnioski z tego wysnuje to już inna kwestia...!
Zatrzymała się, gdy w końcu dostrzegła poszukiwanego smoka. Czyli nie myliła się... Pytanie czy i wzrok ją teraz nie mylił? Pamiętała tę charakterystyczną postać bagiennej. Wonna Dziewanna. Feeria przymknęła ślepia i bez względu na to, czy rozjuszone gdakanie nie zdradziło już jej obecności, przywitała się z drugą Uzdrowicielką z pomocą maddary... Chociaż myślenie o niej jako o Uzdrowicielce chyba już od dawna nie było aktualne!
Tym, co dotarło do umysłu Lepkiej, był krótki impuls mentalny w postaci pogodnej iskierki. Iskierki w towarzystwie przeświadczenia, że ktoś próbuje przyciągnąć uwagę smoczycy, choć w sposób nienachalny, zostawiający wyraźne pole dla szacunku względem bagiennej.

[Gasnący Wiciokrzew]

Pienie zamilkło w chwilę, jakby stając Mokradłu w gardle. Smok... no właśnie, co zrobił? Tak o, nawet go nie tknął? Czy to ten był wyjątkowy, czy może każdy sm-– kuropatwie zaświeciły się oczka. Był nietykalny. Był zbyt potężny. Nikt nie jest go w stanie skrzywdzić, jego błogosławione ciałko najwidoczczniej tak emanuje siłą, że wytworzyło sobie jakąś ochronną otoczkę. Kogut zachichotałby złowieszczo, gdyby jego gardło pozwalała na taką gamę, ale nie pozwalało, więc gdaknął zadowolony z nowo odkrytej mocy.
Czarodziejka za to nadstawiła uszu. Wzroku nie oderwała jeszcze z powoli z krojonej roślinki, myśląc najpierw, że zwyczajnie coś jej się zdawało, może coś usłyszała, mało znaczącego, jak drozd-– och, nie-nie, drozd byłby bardzo wiele znaczący, ptactwo lubiła jednak prawie tak mocno, jak owady, jednak... impuls był wyczuwanie magiczny. Odwróciła się.
– Feeria...! – i zamarzła na chwilę w postawie, z wielkimi oczyma i czujnie, ale widocznie w zaskoczonej manierze, postawionymi uszami. I najpierw drgnęła jej sprawna łapa, potem lekko pysk, nie wiedząc, czy utrzymać zaskoczenie, czy pozwolić sobie na uśmiech – a potem już cała podeszła bliżej ducha Mistrzyni, małymi, ale żwawymi kroczkami, bardziej jakby w ćwierć okrążając Szamankę, niż podchodząc od przodu.
– Feerio, twoja wiedza nie poszła na marne. Leczyłam Viliara, z krwi i kości! Wychowałam kolejnego Uzdrowiciela, służącego Ziemi. Możesz-– możesz spać spokojnie, Mistrzyni. – staruszka w obliczu zjawy z przeszłości poczuła się jak młódka, tak musząca się pochwalić, zapewnić, że wszystko dobre – i nie płynęło to z pychy i chęci uwagi, ot, chciała, aby Feeria była zadowolona, skoro Dar uparł się, że z niczego nigdy nie będzie.
I już z przyzwyczajenia pobłądziła wzrokiem po rogach samicy, po niebie – szukając kruka. Ale kruka nie było. Szkoda! Czy to znaczy, że kuropatwa także nie podąży z nią w nieskończoność?
Wróciła wzrokiem na smoczycę i powiedziała już spokojnie, bez żadnej gorączkowości czy ekscytacji:
– Miło cię znów zobaczyć, Feerio.

[Feeria Ciszy]

Z ciekawością przyglądała się temu, jak zareaguje Uzdrowicielka. Bywało różnie... Zwłaszcza, jeśli była to szansa na pierwsze takie spotkanie z duchem!
"Twoja wiedza nie poszła na marne."
Ach, w to akurat nigdy nie wątpiła. Zbyt wielu Kleryków uczyła, a i to przecież były czyjeś nauki. Żaru, wcześniej legendarnej dla Feerii Kaliny, a wcześniej jeszcze innego Uzdrowiciela, którego pamięć nie dosięgnęła córki Daimona... Ale fakt istnienia kolejnego Uzdrowiciela Ziemi był dla niej nawet lepszy, niż leczenie samego boga. Wiedziała, jak źle powodzi się stadu, gdy wszystko spada na barki tylko jednego Szamana... Albo gdy w ogóle zabraknie smoków umiejących leczyć wśród wszystkich stad. Może dwie pary łap to trochę za mało jak na wszystkie cztery.
Dlatego na jej pysk wypłynął szeroki uśmiech. Skinęła lekko łbem, przesyłając Wonnej krótkie wspomnienie... Bardzo świeże wspomnienie ducha. Tak się składało, że tego "wychowanego" czy też może "ukradzionego" Uzdrowiciela już spotkała.
– ... a potem Gasnący Wiciokrzew, Wonna Dziewanna czy Lepka Ziemia bo tu też nie wiem które imię świta.. Mu mnie zabrała – rzekł dobrze znany Wonnej samiec z szerokim uśmiechem na pysku i zaraz uzupełniając; – Basior Lancetowaty, Uzdrowiciel.
Ledwie wspomnienie ucichło, a Wiciokrzew mogła poczuć kolejną emocję przesłaną przez Feerię. Znów delikatną, ale za to stanowczą iskierkę dumy.
Zauważyła też zbłąkane spojrzenie Miodowej. Sama odruchowo zwróciła wzrok na niebo... Ale zaraz znów wróciła do drugiej Ziemistej. Go tu nie było. Nie musiała sobie o tym przypominać na każdym kroku... Tchnięta tą myślą, lekko pokręciła łbem. Zaraz jednak lekki uśmiech wrócił na jej pysk, gdy znów skupiła się na czasie teraźniejszym.

[Zapierający Dech]

  Podczas swoich wędrówek, zdarzy się czasami samcowi zajść za daleko. Podobnie było i teraz.
  Chodząc po Dzikiej Puszczy należącej częściowo do Ziemi, nie zauważył nawet, kiedy wyszedł na część terenów Wspólnych. Poczuł niknący zapach domu, ale mógł go połączyć z wieloma czynnikami (niechętnie uczęszczana okolica, zbliżanie się do jakiejś granicy), niekoniecznie z faktem wykroczenia.
  To, co go uświadomiło, była nagła cisza. Nie towarzyszyły mu odgłosy zwierząt, jakoby żadnych tu nie było. Na podstawie obserwacji łatwo doszedł do wniosku, że te nie występują na Wspólnych, najpewniej przez spore zagęszczenie smoków i ich zapachu – bądź co bądź Wspólne były wielokrotnie mniejsze od terenów stadnych.
  Zatrzymał się więc, spoglądając za siebie. Wracać czy nie? Chociaż, jaki jest sens zawrócenia? Nie zaszedł na tereny obcego Stada.
  Po krótkiej chwili wahania, ponownie ruszył w marsz, równym, nieco już cichym krokiem, jakoby taki sposób poruszania wchodził mu w nawyk. Ciekawe co – lub kogo, dopowiada narrator – dzisiaj spotka?

[Pajęcza Lilia]

Chciała zaznać chwili spokoju. Daleko od zgiełku w obozie, czy czyhających drapieżników. Musiała sobie przemyśleć jedną ważną rzecz, która zaczyna ją męczyć coraz częściej, która kompletnie nie rozumie nawet. Wybrała się gdzie ją łapy poniosą, póki nie znajdzie dogodnego miejsca, a mianowicie zbiornik wodny, by zrelaksować się. Niestety nie było jej to dane, gdyż do jej nozdrzy dotarł zapach stada ziemi i to wcale nie był ktoś, kogo zna. Od razu jej ciśnienie się podniosło, ale ruszyła mimo wszystko dalej chcąc zobaczyć kogo ma nieszczęście spotkać. Wypełzając spomiędzy krzewów dostrzegła jakiegoś żółtego smoka, którego nie kojarzy. Otaksowała go wzrokiem i na jej oko jest młodszy od niej mimo podobnego rozmiaru. Jej futro mimowolnie było lekko najeżone a końcówka ogona lekko drgała. Szlag by to. Burknęła w myślach mijając młodszego smoka idąc w kierunku wody by chociaż chwilę zanurzyć się w wodzie i ochłonąć.

[Zapierający Dech]

  Nagle młody usłyszał czyjeś kroki. Podniósł uszy i spojrzał w stronę krzewów. Po niedługiej chwili do kompletu dołączył również... zapach Wody? Uspokoił się wyraźnie, tracąc zainteresowanie źródłem dźwięku; zresztą i tak za chwilę go pozna. Ale nie wiedział jednak, jak bardzo się zdziwi.
  Otworzył szerzej ślepia, kiedy dojrzał... Koralową? To od niej? Czemu nie pachniała... Ziemią? Zdradziła ich Stado? Tych wspaniałych smoków? Tak pogodnych i zżytych na zebraniach? Ale czemu? Jak?
  Kiedy pytania młodemu kłębiły się we łbie, samica zrobiła to, co każdy rozsądny Zdrajca by zrobił, spotykając smoka z poprzedniego Stada – przeszła ot tak koło niego. Nie była spokojna, bądź co bądź widziała Ziemię jako wielkie kłębowisko zła i wszystkiego co niedobre, racja? A nawet jeśli narrator wyolbrzymiał, to musiała się w tym być jakakolwiek prawda: Stada nie zdradza się codziennie z byle powodów.
  Po krótkim wywodzie narratora, smok oprzytomniał na tyle, aby ruszyć nieco za samicą. Szybko doskoczył przed nią, odgradzając ją od źródełka; nie wyglądał przy tym jakkolwiek agresywnie, co wręcz spokojnie. Nie usiadł, stał jakby gotów do dalszych ruchów, ale jego postawa za nic nie przypominała drapieżnika gotowego do ataku. Zwyczajnie chciał pogadać.
   – Czemu pachniesz... Wodą? – zapytał banalnie, ale prawdziwie. Po chwili jednak potrząsnął łbem. – Zdradziłaś Stado? Czemu? – dopowiedział, zapewne samemu sobie uświadamiając bezsens poprzedniego pytania. Oby tym jakkolwiek odzyskał dumę. Jak widać, zdrajczyni nie zazna dziś spokoju.

[Pajęcza Lilia]

Koralowa powinna nie czuć takiego gniewu wobec sąsiadującego stada ziemi już ze względu na fakt, iż są w zgodzie. Ale mało to ją obchodzi. Nie bez powodu unika z nimi kontakt nawet i jeśli nikt jej nie zna tam. Niech tak pozostanie. Kiedy żółty smok bezczelnie wszedł w jej drogę, naruszając jej prywatna przestrzeń obnażyła kły sycząc srogo przy tym. Jej futro na karku się zjeżyło, a jej pulsująca potrzeba oddalenia się zwyciężyła i odeszła na dwa kroki do tyłu machając przy tym nerwowo ogonem. Nie wie kim on jest, a takie naskakiwanie do niej mogłoby skończyć się gwałtownym atakiem. Smok Ziemi ma szczęście, że tego nie zrobiła tylko dlatego, żeby później nie mieć problemów w swoim stadzie.
–My się znamy? – burknęła niezadowolona jego głupimi pytaniami. Ma woń wody, bo do nich należy to chyba oczywiste.
–Hmpf, zdrada? Korona Ziemi zupełnie to inaczej nazwał. Czy może jednak za moimi plecami twierdzi co innego? Zresztą co mnie obchodzi nie moje stado – syknęła przez myśl, że tak może jest. Młody raczej nie urwał się z choinki i na pewno Korona Ziemi musiał przekazać swoim smokom, że jej odejście nie było zdradą i stado ziemi jako ostatnie by ją ścigało za to. Prawda? Czy nawet nie pisnął słowem na jej temat i okaże się, że byle jaki wojownik z ziemi ją napadnie, bo myśli, że może skoro prawo tak wymaga? Chyba musi nieco ostrożniej stąpać po niektórych miejscach.
–Natomiast co ja chcę wiedzieć to, po co ci taka informacja? Odeszłam, bo chciałam i to powinno usatysfakcjonować twoją ciekawość – lustrowała go gniewnym wzrokiem. Co go to obchodzi? Adeptka wody nawet nie zna jego imienia, lub zapomniała.

[Zapierający Dech]

  Hola hola! Spokojnie samico! Coś tak od razu z sykiem na obcego wyskakujesz?! Kto Cię chował?! Bo widać, że za krótko byłaś w Ziemi! Co to za chęć atakowania obcych? Chciałaś się przed kimś popisać tą myślą? Skąd w tobie tyle agresji? Żółty smok skoczył przed ciebie, a ty z jeżem, jakby zrobił coś więcej!
  Smok na jej szczęście był dużo spokojniejszy i bardziej opanowany; na jej niestosowne zachowanie jedynie się nieco zdziwił, samemu nie okazując agresji; nie widział w tym zwyczajnie sensu – jak będzie chciał, to się obroni, przybierając pozycję bojową. Dobrze ją pamiętał.
  Na same słowa – wyraźnie uwłaczające jego dumnej osobie, bo się powinni znać – również nie zareagował przesadnie negatywnie, ot zdziwienie, że go nie kojarzy w żadnym stopniu. Był na jej Ceremonii, stąd ją w ogóle kojarzył. Ona nie zwracała na niego aż takiej uwagi? Hm, dziwne.
  Słysząc jej słowa od razu chciał zaprzeczyć, ale stwierdzenie "nie moje Stado" zabolało za mocno (słusznie). Dość szybko przestała się utożsamiać z Ziemią, nie ma co. Naprawdę słowa Przywódcy ubodły ją tak mocno? Ta jedna nietaktowność przesądziła o jej poczuciu przynależności?
   – Nic o tym nie mówił – zapewnił, bez dodanie kłopotliwego "przynajmniej ja nic nie słyszałem" – w ten sposób na nie zaskarbi sobie jej sympatii, która była w tej chwili potrzebna (a wyminięcie prawy nie jest kłamstwem, bo tylko nie dopowiada jednego szczegółu). – Jak to określił? – zapytał w miarę neutralnie. Poznanie jak to jest z opuszczaniem Stada zawsze się przyda, ale i nie było to na tyle ważny, żeby ta ciekawość mogła aż tak wylatywać.
  Westchnął wewnętrznie, z zewnątrz ograniczając się jedynie do lekkiego opuszczenia łba, słysząc jej końcowy komentarz. Była nieufna – dobrze, do zaakceptowania. Ale "odeszłam bo chciałam"!? Czemu? Ta wypowiedź łączyła się z poprzednią w bólu. Odeszła bo chciała?! To tak można?! Nie jest to żadną zbrodnią?! Ale czemu chciała? Ot, taką sobie miała ochotę? Kijanu zaczął powoli podzielać pogląd narratora, a dokładniej jej przesadny gniew, wprawdzie nieuzasadniony.
   – Do poszerzenia swojej wiedzy, innej perspektywy. Ja nie potrafię zrozumieć czemu ktoś chciałby opuszczać Ziemię. I do dziś nie wiedziałem, że to jest możliwe. Nie rozpowiem tego nikomu i nigdzie, jedynie do użytku własnego – obiecał, chociaż wątpił że dla niej to cokolwiek znaczy. – Czy słowa Przywódcy aż tak mocno Cię zabolały? – zapytał neutralnie, starając się ukryć jakiekolwiek zirytowanie obawami, że mógł to być jedyny powód. Jeszcze nie wiedział o niczym innym. No, jeszcze. Ciekawe czy mu o tym powie?

[Pajęcza Lilia]

Wężowa bardzo ceni sobie osobistą przestrzeń i każde wtargnięcie na nią szybko ją drażni. Może on nie ma pojęcia o czymś takim, ale ona nie będzie zaciskać zębów i dostosowywać się do niego. Ciekawe czy tak wyskoczyłby do kogoś z plagi z ognia. Jak się oddaliła jej bojowa poza naturalnie ustąpiła miejsca neutralnej, choć nie czuła spokoju, tylko irytacje i nerwowość. Z chwili na chwilę dowiadując się, że samiec kompletnie nic nie wie o tym, a Korona Ziemi nawet nie pisnął o tym słowem jej pysk wykrzywił się w krzywy uśmiech rozbawienia i niedowierzania.
–Jako zwykłą formalność. Wzmocnienie sojuszu między wodą, a ziemią – odparła przytaczając w przybliżeniu słowa Korony Ziemi. Widać jak bardzo ziemia dba o wiedzę swoich podopiecznych jak nawet nie znają procesu zmiany stada. Co prawda ona, wcześniej sama o tym nie wiedziała, ale dowiedzenie się o tym jest banalnie proste.
–No to poszerzyłeś ją. Zmiana stada jest możliwa między wodą i ziemią bez głębszych konsekwencji dzięki sojuszowi obu stad – burknęła. Czuła się jakby mówiła do dziecka. Wkurzała ją ta wścibskość smoka ziemi, to jego pytanie się i wyczekiwanie, że odpowie mu jak na spowiedzi.
–Wystarczająco źle to stado mnie traktowało, żebym chciała odejść i nie patrzeć na pyski co poniektórych – ma nadzieje, że przestanie tak dociekać.

[Słodycz Ziemi]

Przywędrowała w to miejsce, pełna optymizmu i dobrego humoru. Rozejrzała się po okolicy, a gdy stwierdziła, że jest wystarczająco ładnie, zaczerpnęła nieco maddary. Odnalazła umysł smoka tak drogiego jej sercu i skupiła się na magicznym przekazie.
~ Rapsodzie? – Zaczęła na początku może trochę nieśmiało. Nie była pewna jak Rozkwit zareaguje na tą rewelację, ale przecież jej plan nie zakładał niczego złego! ~ Czy.. Masz chwilkę żeby się ze mną spotkać? Jestem przy diamentowym źródełku. – Przekazała i przerwała przepływ maddary. Teraz tylko czekać czy nadejdzie odpowiedź. W międzyczasie wybrała sobie jedno z prastarych, rozłożystych drzew, którego szerokie gałęzie wystawały nad taflę wody. W kilku susach zręcznie wdrapała się po korze na jedną z owych gałęzi i usiadła pośród kwitnących na zielono listków. Pozwoliła swojemu ogonowi swobodnie opaść, zanurzając jego końcówkę w diamentowym źródełku. Miała stąd widok na całą okolicę.

// Rozkwit