Ukryty zagajnik

[Wrzawa Wierzb]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Gdy Poranek się odezwał, srebrny wzrok Ćmiej powędrował ku jego pyskowi. Ach, czyli używanie pełnego imienia było traktowane jako formalność? Trochę ją to zawiodło, ale rzeczywiście, inne smoki też często używały połowy cudzych imion.
– Szkoda nie wykorzystywać całego imienia. Jest ładne – przyznała cichym głosem, a w jej ślepiach zalśniło zaciekawienie. Może on też nie był przywiązany do tych wszystkich mian, tak jak Zirka, jak smoki Plagi? Albo Strażnik, który używał na spotkaniu tylko pisklęcych imion, niezależnie od wieku uczestników. Po co wymyślać ciągle coś nowego, jeśli wszyscy chcieli korzstać tylko z tego pierwszego imienia?
Wyjaśnienia wysłuchała w bezruchu, marszcząc tylko delikatnie brwi. Na to, że Ziemni wybierali sobie złych przeciwników, nie mogła wiele poradzić, nieważne jak dobrym Uzdrowicielem by była. Dziwnie się z tym czuła. Obrażenia były zupełnie niezależne od niej, wszyscy wojownicy sami się na nie decydowali. Ona mogła tylko zajmować się konsekwencjami... najwyżej tyle.
– Uważaj – mruknęła pod nosem, ledwo rozchylając szczęki.
Zaraz jednak przeszli do właściwego tematu spotkania. Niechętnie oderwała myśli od czekającej jej przyszłości – łatania ran i bezsensownego wpatrywania się w cudze kikuty – i skupiła się na pytaniach Astralnego. To... był ciekawszy temat od innych. Ciekawszy od walki czy przekonywania, bo pomagał jej nazywać to, co spotykała na swojej drodze.
– Wzrok, słuch i węch. Nie wydaje mi się, żeby któryś był najważniejszy, ale... słuch musi być najmniej ważny, bo do tego trzeba być blisko... – Jak miała to nazwać? Co można było śledzić? Smoki pewnie też by się dało. – zwierzyny. Zapachy też po czasie wietrzeją, ale mogą pomóc w lokalizowaniu. Może wzrok jest najważniejszy? Zwierzęta zostawiają dużo widocznych śladów. Bardziej trwałych.
To było znacznie prostsze, bo nawet po obozie Ziemi poruszały się różne drobne – albo też większe, smocze – stworzenia. Ptaki zostawiały pióra, odciskały swoje drobne pazurki w błocie. A połamane gałęzie krzaków były raczej sprawką smoków.

[Pasterz Kóz]

Akurat jemu imię było strasznie obojętne. Niebo, Obein, Astral, Poranek, Gwieździsty, Szafirek czy po prostu smok. Nikt nie przywiązywał uwagi do takich formalności, więc i on przyzwyczaił się, że imię to tylko imię, a ono zmienia się czasami. Częściej faktycznie uznawano pisklęce imiona jako prawidłowe, lecz Astral akurat wolał bardziej swoje z czasów bycia adeptem. Lepiej dla niego to brzmiało, zaś dorosłe wybrał takie.... Bo ładnie brzmiało i nadal miało coś z tej astralności. Niestety nie zostało o to zapytany, zatem Sól pewnie nigdy się nie dowie o jego opinii na temat imion. Tak bywa.
– Dziękuję. Jeśli tak Ci odpowiada to proszę bardzo, nie mam nic przeciwko – odpowiedział jedynie. Na uwagę jedynie wzruszył barkami, życie wojownika było jakie było, a Poranek nie bał się walki. Przynajmniej do tej pory.
Wracając do nauki, uważnie wysłuchał słów młodej uczennicy, uśmiechając się przy tym kącikiem pyska. Wpadła w jego pułapkę.
– Nie ma najważniejszego zmysłu. Wszystkie są tak samo ważne, bo choć bez jednego damy sobie radę w polowaniu, to tylko przy użyciu całej trójki osiągniemy największe efekty. Słuch rzeczywiście bardziej pozwala zlokalizować zwierzynę na blisko, ale jeśli już podążymy jej śladem po jakichś tropach to będziemy mogli usłyszeć jak chodzi, szeleści, muczy czy coś w tym rodzaju. Do tego gdy usłyszymy zwierzynę to raczej mamy pewność, że tam jest, nie zgubimy tropu ot tak, bo się urwie. Dodatkowo słuch może nas ostrzec przed zakradającym się drapieżnikiem, którego zapachu możemy nie wyczuć od razu i który może się chować przed naszym wzrokiem – powiedział odnosząc się do dopiero pierwszego ze zmysłów. – Zmysł powonienia pozwala na odnajdywanie zwierzyny właśnie po zapachu, jednakże może on faktycznie zwietrzeć. Jest też dzięki temu najświeższą wskazówką o obecności zwierzyny, bo takie ślady w błocie czy zadrapane pnie nie znaczą koniecznie o prawidłowym tropie. Wzrokiem widzimy najbardziej oczywiste rzeczy, łatwo się nimi kierować, lecz potrafią być one przestarzałe, zwierzyny może już dawno nie być w miejscu, dokąd prowadzą nas połamane gałązki i nadgryziona trawa. Chyba, że znajdziemy odchody i sprawdzimy czy są ciepłe, ale za to raczej odpowiada inny zmysł – zażartował. Choć, niekoniecznie, bo sam czasami kierował się tymi śmierdzącymi śladami, kiedy polował na żubry. Mniejsza z tym.
– Tak więc każdy zmysł jest tak samo ważny. Musisz też nauczyć się odróżnić tropy, ale to przyjdzie z czasem, z doświadczeniem, bo gatunków zwierzyny jest wiele. Teraz drobne zadanie teoretyczne, może trochę na logikę... O, wiesz jak wygląda jeleń i jak wygląda niedźwiedź, prawda? Jedno takie rogate, drugie duże i włochate. Jak myślisz, jak odróżnić tropy obu tak diametralnie różniących się zwierząt? Powiedzmy, że jest świeżo po deszczu albo nawet jeszcze kropi trochę. Spróbuj wziąć pod uwagę wszystkie zmysły – polecił, zadowolony z siebie i wymyślonego zadania. Miał nadzieję, że Sól da radę wyczerpać trochę temat, w końcu rzucił coś tak ogólnikowego, że miała z czego wybierać.

[Wrzawa Wierzb]

Kleryczka mrugnęła leniwia, słuchając, jak Poranek wyjaśnia błąd, który popełniła w swoim rozumowaniu – nie mogła się nie zgodzić z tym, co mówił. Nomen omen, kiedy tylko można, smok wykorzystałby każdy ze zmysłów. Więc niezależnie od trwałości czy dostępności danego rodzaju tropów – a przez pryzmat właśnie tego patrzyła – tylko połączenie ich wszystkich da najlepszy efekt. O łączenie chodziło, nie rozdzielanie.
– Czyli... najczęściej zacznie się od tego, co widać, śladów w ziemi i łamanych gałęzi. Im bliżej zwierzyny, tym większe znaczenie będzie mieć zapach i dźwięk – podsumowała, chcąc uporządkować własne myśli. – Zakładając, że nie trafi się na zwierzę od razu.
Zadanie, no tak. Zdążyła już przywyknąć, że nauki nie polegały wcale na słuchaniu i chłonięciu, tak jak początkowo wierzyła (i jak zdecydowanie bardziej by jej odpowiadało). Musiała sama się trochę wysilić... Westchnęła i zmarszczyła nieco brwi w skupieniu. Czas na myślenie.
Widziała... łosia, kompana Pyzatego – rogatego, więc pasującego do opisu Poranka. Był spory, ale o smukłych nogach. Jelenie musiały być podobne. Z kolei niedźwiedzie... były bardziej okrągłe i masywne. Chyba. I głośniejsze. I bardziej niebezpieczne.
– Jeśli jest dopiero po deszczu, to ziemia będzie miękka – zaczęła myśleć. – Czyli... ślady niedźwiedzia będą głębsze, bo jest większy i cięższy. I on ma łapy podobne do naszych, prawda? A jeleń ma kopyta. Będą mieć różny kształt – zapauzowała tutaj, zbierając myśli. Rozejrzała się po okolicznych drzewach, jakby poszukując inspiracji. – Niedźwiedź pewnie będzie też zostawiał po sobie więcej połamanych gałęzi. Zapach... też będzie się różnił, prawda? I niedźwiedzie na pewno będą głośniejsze. – Nie były to zbyt dokłądne dedukcje, ale nigdy nie tropiła niedźwiedzia. Zdziwiłaby się zresztą, gdyby cokolwiek chciało się zbliżyć do obozu pełnego smoków, poza ptakami, wiewiórkami i innymi drobnymi zwierzątkami.
– Ale jeśli deszcz spadł dopiero po zostawieniu śladów, to będzie trudniej. Odciski się rozmyją – wróciła jeszcze na chwilę do początku – mogła przecież zinterpretować zadanie Gwieździstego nieco inaczej.

[Pasterz Kóz]

Pokiwał głową na potwierdzenie jej słów, mniej więcej o to chodziło. Co do zaś zadania teoretycznego, już korygował jej odpowiedź.
– Oczywiście, masz rację z niedźwiedziem. Jednakże co do łap, jego przednie mają bardziej trójkątną podstawę, owalne paliczki i długie pazury, za to tylne są bardziej podłużne jeśli chodzi o kształt, jak... Stopy ludzkie. Do tego mokre futro zawsze mocno pachnie albo raczej śmierdzi, spytaj smoki północne o to. Oczywiście więcej śladów, jakieś zadrapania na korze, mocny zapach na drzewie od ocierania się, silna woń moczu i hałas, tak. Jelenie zostawiają dwa podłużne kształty, jakby małe kolce lekko zakrzywione, z dwoma małymi od tyłu. To odbicie ich racic, żeby nie było. Dorosłe jelenie mogą ścierać swoje poroże o drzewo, żeby je zrzucić, a na ich miejsce wyrośnie nowe. Mniej hałasują, są częściej w gromadkach, jedzą owoce i pewnie będą niedaleko rzeki jako ich naturalnego wodopoju. Mniej intensywny zapach, ale są szybkie skubane i bardzo płochliwe, zaś niedźwiedź nie będzie miał nic przeciwko, żeby się z Tobą zmierzyć – wyjaśnił. Miał w tym już jakieś doświadczenie, do tego nauki Mergo nie poszły na marne. – Deszcz nie tylko zmiękcza ziemie, lecz też zmywa stare ślady oraz dodaje swój charakterystyczny zapach do całej gamy woni. Nie mówię już o wiecznym kapaniu z liści. Spróbuj teraz sama czegoś poszukać, zobaczymy jak Ci pójdzie – powiedział, a wrażliwi na maddarę mogli wyczuć, że coś zaczynało się dziać dookoła. Ewidentnie Poranek coś szykował już dla swojej uczennicy, aczkolwiek ciężko było powiedzieć co i gdzie. Ciekawe jak sobie poradzi z praktyką.

[Wrzawa Wierzb]

Rozchyliła lekko szczęki. Ledwo rozumiała, o co Gwieździstemu chodziło – dokładny opis odcisków niedźwiedzia nic jej nie mówił, a porównanie do ludzi... tylko zbiło z tropu. To musiało być jeszcze bardziej egzotyczne stworzenie. Całe szczęście, następne opisy były znacznie bardziej sensowne, prostsze do wyobrażenia sobie. Miała nadzieję, że nie bedzie miałą do czynienia z niedźwiedziami...
Ach, nie pomyślała o całym hałasie, jaki robi deszcz czy spadające ciągle krople. To znacznie utrudniało sprawę.
– Tutaj? – mruknęła z lekkim zaskoczeniem do siebie, nieświadoma magicznego majstrowania swojego mistrza. Z lekkim wzruszeniem barkami podniosła zadek z ziemi i rozejrzała się po małym zagajniku. Skupiła się na najważniejszych zmysłach: słuch wyczuliła na każdy podejrzany szelest liści czy łamane gałęzie, głęboko wciągnęła powietrze nozdrzami. W skupieniu podeszła do najbliższej ściany krzewów i przyjrzała się ziemi tuż przy nich i pod nimi – samo centrum z pewnością nie było dobrym pomysłem, ona i Astralny zostawili tam już zbyt wiele własnych śladów. Rzuciła też okiem na gałęzie, pnie najbliższych drzew w poszukiwaniu zdartej kory, o której mówił nauczyciel, albo jakichś strzępków futra.

[Pasterz Kóz]

Poranek tylko milczał, przyglądając się czynnościom Soli. Dobrze zrobiła oddalając się od miejsca, gdzie przesiadywały smoki, nie było sensu cokolwiek tam szukać. Skupiając się na swoich zmysłach mogła wręcz oszaleć od nadmiaru bodźców, jednakże musiała dobrze wyłapać, który jest naturalny, a który należy do zwierzyny. Wpierw słuch. Żadnego łamania, ryku, sapania, nic, jedynie co jakiś czas szelest liści poruszanych wiatrem... Prawdopodobnie. Węchem wyczuła typowe rzeczy jak ledwo utrzymujący się zapach deszczu, świeża trawa, drzewa, liście... i nawet wyczuwalna lekka woń jakiegoś zwierzęcia. Był to pierwszy znaleziony trop w miejscu w którym teraz stała. Zapach prowadził trochę głębiej między krzewy, jednakże spokojnie mogła tamtędy przejść. Problem w tym, że nie było po drodze żadnych widocznych śladów jak połamane gałązki czy odbite łapy.
Drugim tropem zaś, kawałek dalej, mogła zauważyć inne ślady, który odprowadzały od zapachu. Dwa owale obok siebie i w bliskiej odległości za nimi dwie kropki, jedna za drugą. Najpewniej królik, o ile domyśliła się tego. Tutaj problem był taki, że ślady wydawały się już nieco zaschnięte. Może to przez panujący gorąc, który z pewnością odparowywał teraz wszystko w szybszym tempie, jednakże miejscami wygryziona trawa odrosła, zaś nieco dalej leżały ususzone bobki. Którym tropem podąży sól, aby dotrzeć do zwierzyny?

[Wrzawa Wierzb]

Nie działo się w krzakach nic oczywistego – i nic dziwnego, byli w końcu na Terenach Wspólnych, wyspie pełnej smoków. Sama na ogół nie miała ochoty tutaj przychodzić. Ale... chwila. Wychwyciła w powietrzu jakąś subtelną woń spośród mnóstwa innych, znajomych – tego właśnie szukała. Z kolei tuż obok zauważyła niewielkie odciski łap i... odchody? Za małe na wiewiórkę, ale zdecydowanie za duże na słynne jelenie czy sarny. I w złym kształcie. Analizowała dalej: co na ogół widywała w obozie? Tutejsza zwierzyna nie mogła się zbytnio różnić. Może mały zając? Albo królik. Miał idealnie podłużne łapy.
Ślady nie były zbyt świeże, bobki zdążyły wyschnąć. Za takim tropem nie warto było podążać, ale przynajmniej mówił jej, czego szukała. Skupiła się z powrotem na woni zwierzyny i po chwili węszenia przy ziemi podążyła między krzewy. Skoro czuć było zapach, musiał być jeszcze blisko.

[Pasterz Kóz]

Sól chwilę szła jeszcze za zapachem, prawidłowo omijając stary trop, który do niczego by się nie przydał. Po którymś przedzieraniu się przez krzewy okazało się, że robiła półkole i dotarła do... Poranka siedzącego sobie na pniu w zagajniku.
– Dobrze zrobiłaś omijając stary trop, ale idąc zapachem nie zwracałaś uwagi na nic innego. Kiedy podążasz jakimikolwiek śladami, czy to widocznymi czy zapachowymi, musisz być ostrożna, aby nie wpaść na zwierzę. Musisz nasłuchiwać i najlepiej wypatrzeć je, żeby nie spłoszyć. Będziesz dzięki temu miała czas na zakamuflowanie się i skradanie. Tak to wypadłabyś prosto na królika i musiała za nim gonić, o ile on byłby głuchy na Twoje tuptanie. Nie używałaś wszystkich trzech zmysłów tak jak mówiłem na początku. Zapach mógłby się urwać albo prowadzić w złe miejsce, a gdybyś podążając za nim szukała innych śladów to upewniałabyś się o dobrym kierunku. Mam nadzieję, że będziesz o tym pamiętała. Tyle z nauki, przynajmniej tej. Nie było źle. Pytania? – spytał, przekrzywiając nieco głowę i spoglądając na Sól. Mogła sobie lepiej poradzić, ale nie był na tyle surowy, żeby zmuszać ją do całodziennych treningów. Wyrobi się albo pod okiem swojego taty czy mistrza, albo nabierze doświadczenia, o ile kiedykolwiek zapoluje na zwierzynę. Pytanie teraz czy chciała czegoś jeszcze, czy raczej to by było na tyle.

//Raport – Śledzenie I

[Wrzawa Wierzb]

Trop był obiecujący, nie zwlekała z podążaniem za wonią – aż w końcu dotarła z powrotem do własnego nauczyciela. Obdarzyła go pytającym spojrzeniem, ale ten nie zwlekał z wyjaśnieniem. Miał rację, zupełnie zapomniała o rozglądaniu się, nasłuchiwaniu. Westchnęła i skinęła łbem w odpowiedzi. Teoria jednak była prostsza od praktyki.
– Czemu trop wrócił tutaj? – To było jedyne pytanie, jakie miała. Czy to była wynik jej błędu, czy było to... zaplanowane? Obie opcje były prawdopodobne, choć tej drugiej wcześniej nie rozważyła.

[Pasterz Kóz]

Uśmiechnął się delikatnie na pocieszenie.
– Trop nie był prawdziwy. Sam go stworzyłem z odrobiną magii, a miał doprowadzić do mnie. Nie chciałem bawić się w tworzenie prawdziwego królika, szkoda tylko maddary na to, skoro byłby to tylko efekt wizualny zwieńczający naukę – wyjaśnił. Nie był wprawnym czarodziejem, dlatego został wojownikiem. Inaczej już dawno bawiłby się w rzucanie lodowymi kolcami czy kulami ognia, wydawało się to znacznie prostsze i dawało większe pole do popisu. Magia ograniczona była tak bardzo jak ograniczała ją wyobraźnia korzystającego. I fizyka, fizyka też wyznaczała granice, choć niektóre dało się obejść. Lodowy kolec pokryty błoną, która oddzielała ją od ognia pokrywającego kolec? Czemu nie.
– Hm, coś jeszcze chcesz, żebym Cię nauczył? – spytał.

[Wrzawa Wierzb]

Och. Jednak magia. Rozwarła delikatnie szczęki i zaraz je z powrotem zamknęła. Powinna była częściej brać tę możliwość pod uwagę – przez to, że sama jeszcze nie potrafiła korzystać z maddary, patrzyła na świat tak, jakby nie istniała. Dopóki... nie musiała się z nią konfrontować w takich sytuacjach jak ta.
Na pytanie Poranka przekrzywiła łeb. Właściwie była już gotowa wracać do obozu. Na piechotę. I wodą, oczywiście. Zajęłoby jej to pewnie sporą część dnia, a słońce było już w zenicie...
– Może... latać? – zaproponowała, patrząc na Wojownika. Nie czuła nigdy chęci, żeby latać, ale z pewnością oszczędziłaby w ten sposób mnóstwo czasu i energii. Poza tym każdy smok ze skrzydłami umiał z nich korzystać. A ona do tej pory tylko wykorzystywała je do unoszenia się na wodzie.

[Pasterz Kóz]

Kiwnął głową, zgadzając się na naukę. Im więcej tym lepiej, dzięki temu stado się rozwija, rośnie w siłe, Ćmia uczy się, Poranek odciąży Mętnego od nauk i bla bla bla, wiadomo o co chodzi. Same plusy, jedynie lenistwo mogłoby skłonić do odmowy, a Gwieździsty taki nie był. Przeważnie.
– W porządku. Na początku rozwiń swoje skrzydła i pomachaj trochę nimi, rozgrzej je i spróbuj wyczuć. Poczuj jak każde machnięcie nieco podnosi Cię do góry i jak powietrze stawia opór, staraj się zagarniać go jak najwięcej. Uważaj, żeby robić to równomiernie, w tym samym tempie. Kiedy będziesz gotowa to ustaw się w pozycji. Łapy rozstawione szeroko, do tego ugięte. Łeb wyprostowany nieco do przodu, ogon zaś uniesiony. Kiedy będziesz gotowa, wyskocz wysoko w górę, rozwiń skrzydła i spróbuj mocno nimi machać w kierunku ziemi, ale bez paniki! Musisz uważać, żeby zachowywać równowagę, ogon Ci w tym pomoże jeśli będziesz nim operować. Jak uda Ci się wznieść i zawisnąć w powietrzu to przejdziemy dalej – powiedział, dalej siedząc na swoim pniu i obserwując Sól. Dobrze, że mieli tutaj trochę przestrzeni do latania, inaczej musieliby się przenieść.

[Wrzawa Wierzb]

Pierwszy krok był dosyć oczywisty. Ćmia bez zwłoki rozłożyła skrzydła na ich pełną rozpiętość. Do tej pory nie robiła tego zbyt często – jak się rozciągała albo gdy zwyczajnie jej się nudziło. Machnęła skrzydłami raz, drugi, czując wyraźnie odpychane powietrze i napinające się błony. Zeschłe liście i gałązki zaszeleściły dookoła. Powtórzyła ten ruch jeszcze kilka razy, pozwalając myślom powędrować gdzie indziej. Gdy nauczy się latać, będzie mogła wreszcie wybrać się z Błyskiem nad morze, lecieć nad przestworem wody...
Skrzydła powinny być już dość rozgrzane. Cofnęła się na skraju małej polanki, by przed nią pozostało jak najwięcej miejsca – nie było tu zbyt dużo wolnej przestrzeni – i przyjęła postawę opisaną rzeź Poranka. Rozstawiła szerzej łapy i je ugięła. Ogon uniosła nieco wyżej, głowę opuściła – standardowa pozycja do wszystkiego, jak zdążyła zauważyć. Złożyła też skrzydła, ale trzymała je w pogotowiu.
– Jak lata się bez łapy? – spytała nagle z zaciekawieniem, wzrok nadal kierując przed siebie. Zastanowiło ją to, a jednocześnie chciała odwlec moment wybicia. Miała nie panikować, ale łatwo mówić – przyzwyczaiła się do chodzenia po ziemi.
Wzięła w końcu głęboki wdech, spięła mięśnie i odbiła się od ziemi, czym prędzej rozwarła skrzydła i zamachnęła się nimi z całej siły. Ich brzegi otarły się o ziemię, ale z kolejnymi uderzeniami uniosła się nieco wyżej. Jakimś cudem nie poruszała się w żadnym kierunku, wisiała w miejscu, a jej kończyny ogarnął lekki bezwład. Czuła się, jakby spadała i wznosiła się jednocześnie – właściwie dokładnie to robiła przy każdym machnięciu skrzydłami.

[Pasterz Kóz]

Poczekał z odpowiedzią na pytanie, aż jego uczennica wzniesie się w powietrze. Gdy już to zrobiła, to aż kiwnął głową w formie pochwały.
– Nieźle. Co do łapy, niezręcznie. W lataniu mi to aż tak nie przeszkadza, nie muszę ich używać w powietrzu, jedynie przy lądowaniu staram się wpierw na tylnych. Gorzej z innymi czynnościami, ale nie o to pytałaś – wyjaśnił. Dalej to był dla niego drażliwy temat, jednakże Sól traktował trochę jak siostro-przyrodnią córkę i uczennicę w jednym. Ich relacja z powodu Mętnego była skomplikowana, okej?
– Spróbujesz teraz polecieć trochę do przodu. Zamiast odpychać powietrze bezpośrednio w stronę ziemi, przechyl skrzydła tak, aby zagarniać powietrze też lekko do tyłu. Im bardziej je przechylisz, tym bardziej będziesz leciała w jakimś kierunku, a nie do góry. Daj się też ustawić swojemu ciału, to trochę jak pływanie, gdy woda sama wypycha Twoje ciało, wystarczy ułożyć się. Łepek daj trochę do przodu, łapy blisko ciała, ogon kontroluje równowagę. Jeśli będziesz chciała wyhamować, musisz ustabilizować swoje skrzydła albo nawet zacząć nimi machać w drugą stronę. Spróbuj kawałek polecieć – polecił. Chyba nie musiał tego pokazywać osobiście, prawda?

[Wrzawa Wierzb]

Lądować... na tylnych łapach? Nie była pewna, czy chciała próbować. Enigmatyczne "inne czynności" przykuły jej uwagę, lecz nie bardziej niż fakt, że unosiła się właśnie w powietrzu. Każde uderzenie skrzydeł wykonywała w skupieniu, marszcząc przy tym lekko pysk. Zaczynała już czuć ciągnięcie w mięśniach, dlatego nie zwlekała ani chwili z wykonywaniem kolejnych instrukcji. Były... intuicyjne. Nie miała na czym się wzorować, sama musiała zrozumieć, na czym to polega. Lekko wygięła się do przodu, całym ciałem, poczynając od szyi – skrzydła również zmieniły kąt tak, że odpychała teraz powietrze za siebie. Ten ruch był lżejszy. Podciągnęła pozostałe kończyny do siebie, żeby nie majtały się dalej bez celu, a ogon – uniosła go nieco wyżej, licząc, że rzeczywiście jej pomoże w balansowaniu. Leciała przed siebie, powolutku.

[Pasterz Kóz]

Kolejny raz pokiwał głową widząc poczynania Łuski. Całkiem sobie radziła jak na pierwsze próby. Z czasem oswoi się z lataniem i zacznie robić to lepiej, instynktowniej.
– Dobrze, nie bój się trochę szybciej jeśli chcesz. Teraz skręcanie. W tym celu musisz szybować zamiast lecieć. Podczas takiego szybowania w przód musisz obniżyć jedno ze skrzydeł, przechylić delikatnie w dół, zaś drugie skrzydło za to lekko unosisz. Całe ciało razem z łbem i ogonem wygnij w łuk, kierujące je w stronę, w którą chcesz skręcić, czyli w stronę po której masz obniżone skrzydło. Powoli będziesz też przy tym wytracać wysokość, ale wystarczy zamachać co jakiś czas skrzydłami, żeby wzbić się wyżej. Spróbuj sama – polecił kolejny raz, cały czas obserwując jej poczynania i rozmyślając nad kolejnymi etapami nauki.

[Wrzawa Wierzb]

Nie bała się – a przynajmniej nie szybkości, bo ciasno rosnące dookoła drzewa już ją martwiły. Nie chciałaby w żadne wlecieć... Uderzyła skrzydłami jeszcze kilka razy, prosto w dół, by mogła unieść się ponad ich szczyty. Wznosić się już umiała. Dopiero wtedy przyspieszyła, przechylając się jeszcze bardziej do przodu, a powietrze wypychając do tyłu. Z każdą chwilą czuła się pewniej, bardziej... znajomo. Miała wrażenie, że lepiej teraz rozumiała chmury, które tak często obserwowała.
Z rozpędem (w jej odczuciu) weszła w zakręt: lewe skrzydło obniżyła, a w odpowiedzi prawe, niemalże bez jej pomocy, poszło do góry. Całe jej ciało się lekko przechyliło i zacisnęła mocno szpony, zapominając, że nie ma czego się złapać. Na szczęście na łapach jej przestrach się zatrzymał – nie zaburzyła swojej sylwetki. Wygięła więc ciało w delikatny łuk i zatoczyła koło nad zagajnikiem, wcale nie mając pewności, czy pozostawała w polu widzenia Poranka.

[Pasterz Kóz]

Cały czas widział ją, śmigającą ponad koronami drzew. Z zagajnika miał jeszcze jako taki widok, kawałek dalej i musiałby samemu wznieść się do góry.
– To teraz lądujemy. Podleć bardziej nad odsłonięty od drzew teren, obok mnie najlepiej. Wytrać prędkość i zacznij unosić się w miejscu machając skrzydłami. Istnieje parę sposobów. Możesz kołować, aż dotkniesz ziemi, zapikować, ale to niebezpieczne, ewentualnie obniżać wysokość stopniowo. Zajmiemy się tym ostatnim. Musisz zmniejszyć częstotliwość machania, pozwalając sobie opadać trochę na ziemie. Postaraj się trzymać dłużej skrzydła maksymalnie rozłożone w powietrzu, aby spadać bardziej jak liść. Gdybyś trzymała je dłużej przy bokach, zaczęłabyś spadać jak kamień lecący w wodę. Jak będziesz bliżej ziemi to wystaw swoje łapy ku niej i złóż skrzydła. Ugnij wtedy kończyny, a powinnaś miękko wylądować – polecił. Chyba tyle już wystarczyło jak na początek.

//Po Twoim poście raport – lot I

[Wrzawa Wierzb]

Lądowanie opisane przez Poranka brzmiało zaskakująco... nieinwazyjnie, a nawet wręcz łatwo. Zawisanie w miejscu nie należało do najwygodniejszych pozycji, ale mogła się zgodzić, że przy tak małej polance była to lepsza opcja.
Wzięła głęboki wdech i skręciła mocniej w lewo, by znaleźć się nad centrum polanki. Tam wyrównała skrzydła tak, żeby były na tym samym poziomie i zaczęła zgarniać powietrze z powrotem pod siebie. Pilnowała, by skrzydła były w pełni rozłożone i przy tym zmuszała się do machania nimi nieco wolniej niż by to odruchowo robiła. Czuła, jak jej błony się napinają podczas opadania – i rzeczywiście była coraz niżej. Nie kojarzyło jej się to ze spadającym liściem, raczej ze skrzydlatym kamieniem. Czuła własny ciężar znacznie bardziej dotkliwie niż na ziemi, zupełnie przeciwnie niż to było w wodzie.
Gdy była już jakieś kilka szponów nad ziemią, wyciągnęła wszystkie łapy w dół – tylne już prawie musnęły grunt, więc przestała machać skrzydłami. Opadła z niewielkim impetem, uginając na wszelki wypadek łapy, i złożyła z powrotem skrzydła. To było znacznie... prostsze niż się spodziewała. Spojrzała na swojego nauczyciela z namiastką satysfakcji, którą odczuwała, odbijającą się na jej pysku.
– Teraz mogę wrócić do obozu na skrzydłach, a nie łapach – pokusiła się o wyjaśnienie.

[Pasterz Kóz]

Uśmiechnął się znowu, widząc jak zadowolona z siebie była Łuska. Ach te pierwsze nauki i nauczanie się czegoś nowego, zawsze było to ciekawe niczym poznawanie nowego świata. Jednego dnia chodzisz, drugiego biegasz, a nagle trzeciego latasz. Piękna sprawa, która z czasem traci na wyjątkowości i staje się normą.
– Dobrze Ci poszło, lepiej od śledzenia. Mętny na pewno będzie zaskoczony jak wlecisz do jaskini – ponownie uśmiech. – Czegoś jeszcze chcesz, abym Cię nauczył? – zaoferował. Sprawnie im to szło, więc nie miał nic przeciwko kolejnym lekcjom.

[Wrzawa Wierzb]

Ćmia mrugnęła ze zdziwieniem i przekrzywiła lekko łeb, spoglądając na Poranka. Coś jeszcze? Czy było coś jeszcze, co powinna umieć...? Była praktycznie gotowa do pierwszego długodystansowego lotu, powrotu do obozu i wyleżeniu reszty dnia najlepiej na jakimś wzgórzu. Albo pod drzewem... Zmarszczyła lekko pysk – im więcej teraz zrobią, tym szybciej będzie miała wszystko z głowy. Czas na poświęcenie.
Z westchnięciem położyła się na ściółce, kładąc łeb na wyciągniętych przed siebie przednich łapach. Dobrze byłoby wybrać coś, co nie wymagało wysiłku fizycznego.
– Pyzaty Kolec mówił, że powinnam się nauczyć... mediacji? – Nie była pewna, czy dobrze zapamiętała nazwę. – Potrafisz to robić? Przekonywać? – dopytała z pewnym zaciekawieniem – nie zdziwiłaby się, gdyby Poranek nie zajmował się tym tak szczegółowo, dla niej samej brzmiało to dosyć... enigmatycznie. Prawie jak maddara. Najgorsze było to, że już dawno miałaby to z głowy, gdyby jej spotkanie z Piastunem nie skończyło się przedwcześnie.