Świątynia

[Błękit Nieba]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca skierowała swoje łapy do Świątyni. Wezwała Łaknienie oraz Perspektywę gdy ujrzała, że Przebłysk już tutaj jest. Skinęła jej łbem zadowolona. Poczekała az wszyscy przybędą po czym wystąpiła jako pierwsza wyciągnęła ze swojej niewielkiej, łowieckiej torby trzy kamienie szlachetne i położyła je na ołtarzu. Była nieco zestresowana. Rany. Starała się nie patrzeć nikomu w slepia z szacunku do tego miejsca. Odezwała się głosno.
-Prosimy o boskie błogosławieństwo. Udajemy się na północne tereny, poza tereny Ognia. Chcemy sprawdzić dokładnie tamtą okolicę, przynieść bezpieczeństwo Wolnym Stadom. Może znaleźć coś co przyda się nam wszystkim.

//cytryn, turkus i bursztyn

[Światłość Wspomnień]

Urzara słyszała głos i zastanowiła się nad słowami. Najwyraźniej będzie musiała, tak jak mówi. Ale to jednak będzie czas kiedy indziej. Póki co, spojrzała się na Niebiańską i uśmiechnęła się kiedy tu przytruchtała. Dobrze że tu jest! Musiała zaraz do niej podejść, bo jednak co jak co, musiała równie dać niewielki datek. Jednak bez ochrony nie chciałaby ruszać poza barierę. Urzara też położyła przed siebie trochę mięsa jak i kamyk szlachetny –Dokładnie tak. Jestem ciekawa co teraz znajdziemy -rzekła dość zadowolona, czekając na resztę towarzyszek i towarzyszy wyprawy. Nie potrafi usiedzieć kilka chwil w jednym miejscu, na to wygląda.

//Pozostawiam 8/4 mięsa i cytryn na misję I oraz chciałabym wykorzystać zaległe błogosławieństwo na misję II

[Łaknienie Pożogi]

I na Łaknienie nie trzeba było długo czekać. Żmijowata sylwetka zastępczyni zjawiła się na wezwanie Niebiańskiej Łuski. Wyprostowana skierowała swe kroki do zebranych. Kiwnęła łbem na przywitanie Przebłysk i Nubes, zostało czekać na Perspektywę. Kiedy jednak i ta się zjawiła, Vakkan wzorem Nubes wyjęła swoją zapłatę, trzy onyksy i położyła je obok kamieni północnej. Właściwie teraz dopadła ją konkluzja czy przypadkiem Nubes nie była jej kuzynką w jakimś stopniu? No, na razie nieważne.
Córka Pacyfikacji rozglądała się uważnie, była tu przecież pierwszy raz.

//3x onyks jako zapłata.

[Nierozważny Duch]

Duch również przybył do Świątyni, niosąc ze trzy kamienie szlachetne na zapłatę za błogosławieństwo. Szczerze to wcale nie cieszył się na ponowne spotkanie z tym grubym krasnoludem, który najwyraźniej wybrał sobie jego jako cel kpin. No dobra. Może trochę był podekscytowany odwiedzinami w tej całej stolicy i wędrówką pod górą przez jaskinie. W końcu jego rasa się na coś przyda, a nie tylko będzie utrudniać mu życie, jak zaświeci mocniej słońce.
-Też wyruszacie w podróż, heh? – rzucił do obecnych ognistych, układając błyskotki na kamiennym podłożu. Pozostawało jedynie czekać.

/akwamaryn, granat, perła

[Posępny Czerep]

Przybyła z lekkim opóźnieniem, jednak w odpowiednio już nastroju bojowym. Wylot świątyni rozjaśnił się różem cieniutkich błon, kiedy, przylatując, zatorowała dostęp światła. Dalszą drogę przebyła lekko spiętym krokiem, pochyleniem łba i mrugnięciem witając się z zebranymi.
Niebiańska odezwała się, a Perspektywa jedynie nieswojo rozejrzała po przestronnym miejscu, niepewna, gdzie teraz znajduje się Bóg Zimy. Nie grzesząc cierpliwością sięgnęła łapą do zawieszonego na piersi woreczka, by wyjąć z niego dwa kamienie – agat i akwamaryn. A właśnie, tu się odezwała jedynie cicho, zdobytym Tytułem tłumacząc skąpość ofiary oraz kładąc przed sobą świecidełka:
– Odkrywca... – Licząc jednak na to, że były Nauczyciel jest gdzieś tutaj i słyszy jej wyjaśnienia.


// Agat i akwamaryn, korzystając ze zniżki za odbyta jedną misję

[Czerwony Świt]

Pancerny ruszył do świątyni w ślad za resztą grupy zwiadowców. Po wydarzeniach z ostatniej wyprawy, uznał, że boskie błogosławieństwo tym razem będzie absolutnie niezbędne do wykonania misji i powrotu do domu w jednym kawałku. Po dotarciu do celu, wszedł pewnym krokiem i przywitał się z resztą Ognistych. – Witajcie, widzę, jeszcze więcej nas wybiera się na szlak. – To bardzo dobrze, kto wie, co inne grupy znajdą na nieznanych terytoriach. Adept położył przed sobą opakowane kamienie, po czym rozłożył skórzaną sakwę, eksponując ofiarę.

// 2x Diament, Tygrysie oko

[Grabieżca Fal]

Grabieżca weszła do Świątyni jako ostatnia ze swojej "grupy". Rozejrzała się, jak zwykle zadziwiona tym, ile pracy chciało się wkładać smokom w budowę tak wielkiej jaskini. Chyba, że nie było to dzieło smoczych łap. Nie wiedziała. I wątpiła, by kogokolwiek to zastanawiało. Rzecz, która następnie zajęła jej myśli, była znacznie bardziej prozaiczna. Żałowała, że tym razem bóg nie był na tyle łaskawy by zjawić się w miejscu, z którego planowali wyruszać. Oszczędziliby sobie chodzenia.
– Hejże, Płomyczki. – Wyszczerzyła kły, tocząc wzrokiem po znajomych pyskach i przechodząc koło każdego z obecnych. Mimowolnie lekko muskała ich rekinią płetwą.
– Uszanowanie, wyższe siły. Przychodzimy uniżenie prosić o błogosławieństwo by wyjść bezpiecznie za barierę. Czeka na nas pewien krasnolud, umówiliśmy się z nim, że pomożemy mu odzyskać pewien skarb. – Odezwała się grzecznie, wyciągając przed siebie łapę z kamieniami. Błyszczały na niej koral, rubin i akwamaryn.

//Koral, rubin, akwamaryn

[Lekkość Wiatru]

 Świątynia zapełniła się obcymi. Wnioskując po tym, że każde z nich miało przy sobie kamienie szlachetne, nie przyszli się tu modlić, tylko opłacić swoje wyprawy. Aderyn także upuściła błyskotki na ziemię, nie odzywając się słowem, bo nie przyszła tu nawiązywać nowych znajomości. Śpieszyło jej się i to bardzo – każda zmarnowana chwila to więcej cierpienia dla uprowadzonej Szyszki.

// 2x topaz, malachit

[Strażnik]

Strażnik wiedział o przybyciu Thahara, ale ponieważ nie chciał ryć się pomiędzy smoki, gdy trwała uczta, prawdopodobnie ominęła go najszczersza prezentacja jego charakteru. Trochę to nieprorocze, ponieważ być może powinien tedy stać gdzieś z boku, ale liczył, że tak samo smoki, jak sam patron łowów, mieli łeb zajęty innymi problemami. Ludzie zabijali smoki, smoki zabijały siebie, generalnie nędza i marność, choć nie uderzająca na tyle aby przeciętni wyjadacze przejmowali się nim bez ustanku, więc jęczał prawdopodobnie głównie prorok, który najwyraźniej zlazł dziś z drzewa lewą łapą.

Przyszedł do świątyni na równo z Grabieżą, choć trzymał się parę kroków za nią, by wyprzedzić jej postać, dopiero gdy już się zatrzymała i odłożyła swoją zapłatę na odprawę. Strażnik chwycił w bańkę zarówno ją, jak wszystkie inne darowizny, w przeważaniu kamienie, lecz nie bez obowiązkowej sterty cuchnącego mięcha, od szczupłej Uzdrowicielki. Na ten moment ułożył je gdzieś dalej, żeby ich dematerializacja przy błogosławieństwie nie raziła go aż tak bardzo. Mając za sobą ten krótki wstęp, stanął dumnie wyprostowany, przed całą Ognistą grupką i pojedynczo skinął im łbem – Dla tych którzy jeszcze nie wiedzą, od teraz błogosławieństwo na wyprawy ofiaruje wam Sennah, lecz moimi łapami, gdyż jestem jej reprezentantem. Bogini Lata jest dumna z waszej pracy– rzekł głośno, zupełnie rozbijając wewnętrzny, zmulony nastrój, którego nie zamierzał okazywać przed innymi. Dla nich jawił się jako gad pełen stanowczości i żywotności. To co wydawało się wymuszonym patetyzmem przychodziło u niego całkiem naturalnie
– Oto jej moc– odezwał się, odrobinę unosząc prawą łapę, symbolicznie dając Sennah znak, aby popisała się swoją energią. Pomieszczenie eksplodowało wtedy rażącym światłem, które pozornie napłynęło od wejścia, lecz potem uzupełniło się, wyciekając z każdego skrawka świątyni. W ten sposób otoczyło smoki zaledwie na parę uderzeń serca, ale to wystarczyło aby rozpalić z zewnątrz ich łuskę, jak to czyniło słońce w najgorętsze dni lata. Gdy minął czas popisowej iluminacji, energia przycichła odrobinę, przekształcając się w osiem świetlistych ogników, które spłynęły znad smoczych łbów, a potem wniknęły pojedynczo w ich piersi, napełniając je ciepłem, tym razem od wewnątrz. Osiem, ponieważ gdy nisza wypełniła się światłem, do zgromadzenia zdołała dołączyć jeszcze Wodna smoczyca. Poszczęściło jej się, jeśli chodzi o synchron
– Powróćcie przed zmrokiem, zanim wygaśnie wasze błogosławieństwo i powodzenia na waszej wyprawie– dodał z mocnym akcentem, ale bez entuzjazmu i przysiadł ostrożnie na tylnych łapach. Widok żadnego z tych gadów już go nie dziwił, choć mimo kręcenia nosem, schlebiało mu że musieli przychodzić właśnie do niego.

Grabieżca Fal
– koral, rubin, akwamaryn
+ błogosławieństwo Sennah

Pancerny Kolec
– 2x diament, tygrysie oko
+ błogosławieństwo Sennah

Perspektywa wieczności
– agat i akwamaryn
+ błogosławieństwo Sennah (Odkrywca)

Nierozważny Duch
– akwamaryn, granat, perła
+ błogosławieństwo Sennah

Łaknienie Pożogi
-3x onyks
+ błogosławieństwo Sennah

Przebłysk Wspomnień
– 8/4 mięsa i cytryn
+ błogosławieństwo Sennah
+ błogosławieństwo Sennah (zaległe)

Niebiańska Łuska
– cytryn, turkus i bursztyn
+ błogosławieństwo Sennah

Lekkość Wiatru
– 2x topaz, malachit
+ błogosławieństwo Sennah

// przyznaję błogosławieństwa mimo nie zmieszczenia się w 4 dniach ze względu na przesunięcie daty przez MFa

[Przesilenie Północne]

Pierwsze pojawiły się Szyszka i Paqui. Odpowiedział na uśmiech czarodziejki własnym uśmiechem, a potem przyglądał się pozostałym, dając im czas, by mogły same porozmawiać z bogami. Gdy skończyły, Szyszka podeszła do niego i uśmiechnął się znów, gdy jej ogon odnalazł jego.
Zaczęła schodzić się reszta stada i nie tylko. Światokrążca nie musiał się witać – głos poniósł się echem po świątyni i zbudziłby i śpiących bogów, jeżeli tylko miałby kogo. Gdy podszedł do Aderyn, sam włączył się do rozmowy.
– Coś stoi na przeszkodzie, by to sprawdzić? – Wyszczerzył kły. W międzyczasie po świątyni poniósł się i dźwięk brzdąkających strun i śpiew. – Chochlik ma gadane, mógłby ci pomóc – zasugerował rozbawiony, kiwając łbem w stronę dającego występ piastuna.

[Ruda Ciocia]

Na odzew względem swojej pieśni.. Cóż, nie oczekiwał go chociaż trzeba było przyznać że pieśń która rozniosła się po świątyni chyba umiliła wszystkim słuchanie. W sumie następnym razem powinien poprosić o coś dla swoich dzieciątek! O tak, to będzie dobry pomysł! Burdig odetchnął głęboko, rozglądając się po zebranych a długaśne uszy poruszyły się, gdy usłyszał "Chochlik" z pyska Przywódcy Wody. Kolczyki dograły koniec pieśni same a Plagijczyk podniósł się i zaczął przeczesywać łapami grzywę. A potem ruszył do zebranych. No proszę i rozmawiał z Trzęsienie--To znaczy już Światokrążcą. Ale śmiesznie że dosyć często ta trójka na siebie wpadała! Jeszcze tylko brakuje kochaniutkiej Rybeńki Morien..
– Cóż za komplement! Czyżbyście wybierali się gdzieś, gdzie potrzeba muzyki nie siły łap? – zapytał, spoglądając na Sosnowy Pocisk której ukłonił się ładnie w geście przywitania.. I nie umknęły mu te czułe geściki ogonków. Zamruczał z zadowoleniem, szczerząc bieluśkie kły (Bieluśkie bo tak o nie dbał skubany!) a potem założył grzywę za ucho, spoglądając na Przesilenie by potem cicho do siebie westchnąć.
– Cholera jak ten czas mija, hohoho..

[Błysk Przeszłości]

Ciężkie dyszenie połączone z odgłosem łkania roznosiło się coraz głośniej po okolicach Świątyni. Morski wojownik, zostawiając za sobą dość widoczny ślad świeżej, ale nie tylko swojej krwi ledwo co kroczył przed siebie z poważnie uszkodzonym lewym skrzydłem. Jednak to nie on był najbardziej poszkodowany. Uparcie niósł na sobie ciało swojego własnego biologicznego brata, z którego już jakiś czas temu uleciało życie. Ciągle poprawiał go swoim prawym skrzydłem, ale i również lewym mimo porażającego bólu.
Przewrócił się przy samym wejściu do głównej jaskini. Czuł, że ledwo już daje rady przeć naprzód, ale się nie poddawał. Jęknął bardzo głośno, gdy ponownie uniósł się na swoje cztery łapy, a następnie kontynuował swoją tułaczkę.
– Pomóżcie... – zaczął skomleć przez łzy, nie zwracając się jeszcze kompletnie do nikogo. Powtarzał tak to słowo w kółko, co kilkanaście uderzeń serca, przemieszczając się ślamazarnym tempem po głównym korytarzu Świątyni, brudząc nadal wszystko mieszanką braterskiej krwi.
Przewrócił się pod ciężarem przenoszonego trupa, lecz tym razem w miejscu, do którego chciał dojść. Ołtarz Erycala. To miejsce, które najbardziej kojarzyło mu się z leczeniem, więc bez żadnego zastanawiania się udał się właśnie tam.
Leżał tak przez moment, jeszcze głośniej próbując złapać oddech, a tym bardziej uspokoić się na tyle, by płacz umożliwił mu skonstruowanie jakichkolwiek bardziej skomplikowanych zdań. w międzyczasie delikatnie rozłożył swoje prawe skrzydło i cały trzęsąc się pozwolił łagodnie martwemu opaść na posadzkę Świątyni. Podniósł się potem i rozglądnął się w ciszy dookoła siebie, po całym pomieszczeniu. Z trzęsącą się szczęką zaczął niewyraźnie mówić, będąc już skierowany w stronę ołtarzu, który do końca nie wiedział, jak działa.
– Błagam... Błagam! On... on sobie na to nie zasłużył, on... ja... Proszę, oddam wszystko, co mam, wszystkie kamienie, całe jedzenie... Wszystko, swoje nędzne życie też! zrobię wszystko, co każdy z was będzie chciał! Tylko przywróćcie mu życie! Proszę, usłyszcie mnie, on... musi żyć, on nie może sobie tak po prostu ODEJŚĆ! – wrzasnął na całe gardło z emocji, po czym ze szklącymi się ślepiami znów popatrzył się na martwego – Nie w taki sposób... Nie... Szkwał... Co ty narobiłeś... Co... Ja narobiłem... Znowu...

[Torvihraak]

//stare fabuuuuu

Uśmiechnęła się, szłysząc aktorstwo Riavielo, a uśmiech poszerzył się, gdy zobaczyła wewnętrzną walkę smoka, o nie uśmiechnięcie się samemu.
Podniosła brew
-Po co marnować dobre kłamstwa, na coś, do czego nie są potrzebne?– zarzuciła ogonem -nie wyciągasz przecież najlepszych łowców stada na polowanie na jedną kuropatwę- odsłuchała dalszego ciągu opowieści Kolca, aby gdy przestawił problem sytuacji puścić mu oczko -No i widzisz, ten problem to już jest bardziej zasługujący na kłamstewka. Hihi, ale trzeba też zadać bardzo ważne pytanie: czy ja tego gostka lubię. Bo jeśli nie... hmm. Nie no, raczej nie należy do rodzaju smoków, których bym nie lubiła tak bardzo. Ale też nie do smoków, które bym lubiła. Hmm.
Dobrze, powiedzmy, że tak.– wstała i oddaliła się od Ziemnego. Zamknęła oczy.... a gdy je otwarła była inną osobą. Rozwciwczoną, zmęczoną i trochę przestraszoną poszukiwaczką przygód, która spędziła więcej czasu niż to było zdrowe w jakiś zafajdanych jaskiniach. Stała na ugiętych łapach, szyję miała pochyloną, a z jej pyska wydobywał się cichy warkot. Oczy dziko świdrowały otoczenie, z jednego wyimaginowanego wroga na drugiego. Nie była zadowolona i było to bardzo po niej widać. Zacisnęła pazury na posadzce i zagryzła zęby. Chciała wyglądać na zdesperowaną, ale też co ważniejsze i bezradną. Przeciwieństwo tego, co robiła na początku.
Nagle wyprostowała się, ale w jej oczach widniała... nienawiść.
-Naprawdę?– zaczęła gładko -Naprawdę jesteście skłonni zabić smoka, żywego, w pewnym stopniu myślącego smoka, bo chcecie kamyczków? Zabrudzić sobie łapy krwią w imię niczego.– nachyliła łeb. I kto to mówił? Nawet w udawance... ale już taka nie była. I nie będzie. Rzuciła swoją torebkę plażową, która w tym momencie była dla niej cieżką sakwą wypełnioną skarbami. Przeszła nad nią, zbliżając się do wyimaginowanego przeciwnika. -Więc proszę. Zabij go, a potem mnie. Zabij nas wszystkich, a dostaniecie to, co chcecie. Proszę was bardzo, bronić się nie będę, bo nie umiem- ah, nie ma to jak trochę kłamstwa -Poderżnicie gardło jemu, a potem i mi. To będzie proste, ot dwa szybkie ruchy szponem. Dwie śmierci. I macie swój skarb. Cały dla siebie. Co to są dwie śmierci, dwa morderstwa?– odsłoniła swoje gardło -Proszę.– przez chwilę jeszcze była poważna, aż nagłe cała jej postóra się zmieniła, a sama smoczyca zachichotała.

[Dorodny Odyniec]

Wzruszył jedynie barkami na jej uwagę, uśmiechając się ukradkiem. Kuropatwa? Zależy, jak bardzo zabójcza by była. Na takiego Mokradło posłałby chyba absolutnie wszystkich łowców z wolnych stad, którzy zgodziliby się wykonać tę misję. Naprawdę, towarzysz Honi prawdopodobnie nawet wtedy nie zostałby upolowany, będąc tak cholernie chytrą bestią, że nikt go nie powstrzyma przed wymordowaniem całych stad.
Oczywiście, gdyby mu się tylko zachciało.
Zamrugał z zaskoczeniem, kiedy wdała się tak MOCNO. Kiedy wlała, och, wszystkie swoje siły w aktorstwo! Kiedy TAK IM DOPOWIEDZIAŁA, o Immanorze, to jego krew! Jego uczennica, no! Splótł swoje łapy ze sobą, patrząc w niemym zachwycie, wsłuchując się dokładnie w jej słowa. Och, poruszająco! Po wszystkim przełknął szybko ślinę.
– Ale chy-chyba nie dałabyś się tak naprawdę zabić, co? Moglibyście się też ewentualnie podzielić łupem – zaklął w myślach usłyszawszy, jak załamał mu się chwilowo głos. Odchrząknął szybko. – Mówiłaś, że raczej sobie nie radzisz w walce bezpośrednio, ale za pomocą magii... czy miałabyś jakiś plan b? Odwracałbyś uwagę? Czy liczyłabyś przede wszystkim na to, że ruszyłyby ich wyrzuty sumienia? – dopytał niegłośno, pstryknięciem pozbywając się całej iluzji, chociaż nie spuszczał z niej wzroku ani na uderzenie serca. Kiedy odciął twór od źródła odetchnął głębiej, a mrowienie, choć w niższych partiach nadal pozostawało, zaczynało już z niego wyparowywać. I dobrze, bo aż czuł przez moment, jak maddara zaciska się na jego gardle, otępiając leciutko zmysły, jakby już groziła wstępnie, że lada moment go obciąży tak mocno, że już więcej nie wstanie.
– Myślę, że każdy, kto miałby nawet minimalną ilość empatii, nie zabiłby w takiej sprawie i wrócilibyście wszyscy bezpiecznie. Kamienie i tak okazały się pomalowanymi otoczakami, bo okazało się, że ktoś was uprzedził, a cała jaskinia zaczęła się walić dłuższą chwilę po zabraniu worka, ale okazało się też, iż w sumie ktoś zostawił też na szybko zakamuflowane przejście prowadzące prosto do wyjścia, więc... – zakaszlał, zakrywając pysk dłonią. – To by chyba było na tyle. Masz ciekawe podejście, Torvihraak. Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek spotkam kogoś takiego jak ty – och, ależ spotkałeś. Może niekoniecznie takiego, lecz z podobnymi aktorskimi zdolnościami, nieprawdaż? Przekrzywił głowę, posyłając jej spokojny uśmiech. – Chyba więcej cię już w tej dziedzinie nie nauczę, tego się obawiam.

//jeszcze odpowiedz na pytania i możesz składać raport z mediacji I, chyba że Torvi będzie mieć jeszcze od siebie jakieś wątpliwości

[Kwiat Kurhanu]

// Dzień dobry, pozwolili mi bezczelnie przeszkadzać.

Tego dnia Kwiat Kurhanu nie spała spokojnie, a z legowiska zerwała się z głośnym sapnięciem i szeroko otwartymi ślepiami. Dawno nie miała tak realistycznego snu, a choć nie pamiętała już wszystkich szczegółów, tak jeden obraz pozostał wyryty w jej pamięci równie wyraźnie, co znak Łowców Smoków na jej zadzie. Postać pięknego żywiołaka ziemi, tak wyraźnego, że Uzdrowicielka Wody była przekonana że musiał istnieć. Musiał żyć. A ona musiała go znaleźć.
Żywiołaki były jednak rzadkie i samotnicze, a ostatnio widziała kilka takich na terenach Wolnych, więc większą szansę miała poza nimi. Ale tam nie chciała się, znowu, udawać samotnie. W absolutnie bezczelny sposób zaczepiła więc inne Wodne smoki, stając przed nimi, mrużąc ślepia i w mniej lub bardziej udany sposób pokazując mimiką, rysunkami i gestami swoje plany. Zaczęła od Bagiennej Gawędy, częstego gościa w jej Uzdrowicielskiej jamie. Piastunka jako pierwsza wykazała wiarę w jej umiejętności i wydawała się być dobrym wsparciem na taką wyprawę. A że Bagienna Gawęda była Falą, to bez Fali pilnującej ich zadów by się nie obyło. Takhara nie znała Wybebeszonych Jelit, ale miała nadzieję, że będą to wybebeszone jelita ich wrogów po drodze. A do tego Świetlista Laguna, idealna do starć z magicznymi przeciwnikami.
Tak zebraną, nietypową drużynę poprowadziła do Świątyni, w której wytropiła znanego sobie już Proroka. Ekscytacja i napięcie, tak rzadkie dla Kwiatu Kurhanu, aż biły od jej łusek. Stanęła przed Strażnikiem Gwiazd i powitała go krótkim skinieniem łba, a jeśli u jego boku pozostawała Sennah – pochyliła przed nią głębiej łeb.
Przed samcem położyła trzy kamienie: rubin, tygrysie oko i topaz.
A gdyby było to możliwe, w jej ślepiach pojawiłyby się małe obrazki tego, czego chciała szukać. Żywiołaka Ziemi pod postacią jelenia, takiego jakiego zobaczyła w swym śnie. Uzdrowicielka Wody nie komunikowała się werbalnie, czy to na głos, czy maddarą. Czy Prorok – bądź jego Patronka – zajrzą do jej myśli? Czy wskażą jej drogę do wyśnionego celu?
W najgorszym razie zacznie rysować szponem po kamieniu.
Oby nie.

[Torvihraak]

Machnęła łapą. -Wszystko zależy. Jak bardzo chujowaci byli ci nemezis? Jak bardzo im zależało? Jak bardzo pozbawieni byli skrupułów? Uznałam, że ich znałam raczej dobrze, i że byli podobni do naszej grupki. A zabić w walce, nawet jak się samemu zaczęło, to zupełnie coś innego niż zabić kogoś, kto się nie broni.
I w takim przypadku chyba wolałabym poświęcić cały skarb i wrócić bez niczego, aby oni także nic nie dostali. Gdyby przyszli, a tu takie o nie! Spóźniliśmy się! To byłaby zupełnie inna sytuacja, ale skoro chłopcy zdecydowali się grozić... nie, podział łupu odpada.
No i przecież miałam podobno dwóch towarzyszy, prawda? A zbliżający się smok, każący siebie zabić dosyć przykuwa uwagę- puściła mu oczko. Czemu on się tym przejmował? Iluzja zniknęła, to i ona przestała tkać maddarę. Magia Pyzatego.... hmm, coś jej nie grało. Niebezpieczeństwo? Coś na skraju jej zmysłów.... Nah, magia jak magia. Wszystko było miodzio. Cały nastrój był miodzio, opowiadanie było miodzio, a Ziemny zbytnio się wszystkim przejmował i zbytnio poważnie wszystko brał. Ale musiała przyznać, że było to nawet miłe. (Chyba, że to wszystko to była gra, ale nawet jeśli, to Kupczyni bardzo lubiła grać)

Gdy powiedział, że skarb to było oszustwo, smoczyca zaczęła buczeć, z uśmiechem na pysku, ale buczeć. Jak tak można zrobić ze skarbu oszustwo? -Moje życie uległo zmianie. Już nigdy nikomu nie zaufam. Zostałam zdradzona! ZDRADZONA! Pomalowane otoczaki. – pociągnęła nosem i pokiwała łbem.

Spojrzała na Riavielo, przez chwilkę jej uśmiech zachwiał się, malutką chwilkę. Nie wyglądało jej to na grę pozorów, więc albo on był naprawdę bardzo dobrym kłamcą.... albo po prostu taki był. I im więcej z nim rozmawiała tym bardziej skłaniała się do tej drugiej opcji... ah, starzała się.
Nagle w jej oczach pojawił się łobuzerski błysk i w mgnieniu oka Torvihraak pojawiła się obok Pyzatego. Objęła smoka jedną łapą, a drugą zrobiła mu potężnego kuksańca.
-A ty jesteś ciekawym piastunem i bardzo miło było spotkać takiego kogoś jak ty.– odsunęła się, a w trakcie tego ruchu przejechała ogonem przez całą długość ciała bezskrzydłego. Zachichotała i rzuciła rozbawione spojrzenie swojemu towarzuszowi
-To ja już się chyba będę żegnać. Dosiego! Czy coś.– po czym cały czas śmiejąc się jak szaleniec odeszła.

//zt, nareszcie xd

[Strażnik]

// yo. Odpisuję teraz tylko Mętnemu. Jak zbiorą się wszystkie osoby do błogosławieństwa, to się do nich odniosę. Jeśli jeszcze ktoś chciałby wpaść do świątyni, proszę patrzeć na wątek zaczęty przez Kwiat Kurhanu, a ten zignorować

Smoki musiały mieć wyjątkowe upodobanie w wykładaniu świątynnych podług swoimi, bądź czyimiś zwłokami, ale biorąc pod uwagę przeznaczenie ołtarza, Strażnik wyrobił sobie już jako taką tolerancję na widok krwi i zaślimaczonych ran, prawdziwie ukazujących brzydotę i ograniczenia cielesności.
Nie zapach przywiódł go jednak do niszy okupowanej przez Zamąconego, a jego cierpiętnicze wrzaski, które roznosiły się echem po całej budowli. Niewątpliwie Sennah tknęłaby go w tej sprawie prędzej czy później, biorąc pod uwagę, że świątynia nigdy nie czyściła się sama, lecz na szczęście był w pobliżu, więc nie musiała fatygować swojego boskiego umysłu.
Wobec skali rozpaczy zaprezentowanej przez gościa, prorok nie był pewien postawy jaką powinien przybrać, toteż na lekko usztywnionych łapach podszedł bliżej, zaczynając od łagodnie zainicjowanej konfrontacji. Mętny mógł w prawdzie nie usłyszeć go, ze względu na swoje zawodzenie, choć ptasiopodobne szpony wcale nie stukały bezgłośnie o utwardzoną powierzchnię.
– Zamącony– mruknął, przysiadając koło ołtarza. Jego głos był szorstki, lecz nie było w nim nagany albo zirytowania, prędzej zmęczenie. Jasne, że nie błyszczał przykładem jako empata, w swoim podejściu do smoka rozdzierającego łuski nad martwym krewnym, ale to nie pierwszy raz, gdy jego emocje nie zsynchronizowały się z wydarzeniem. Czy to stworzenie dało się w ogóle uratować?
Nie chciał pytać o to Mętnego, dlatego skoncentrował się na Sennah i jej opinii, jeśli jakąś zamierzałaby udzielić. Boginka wiedziała czemu zginął, lecz podobnie duchy zastępujące Aterala, które nie pozwalały na interwencję ze względu na charakter śmierci.
Najgorszy z możliwych – pomyślał Strażnik, który sam nie miał dość odwagi by zabić się, kiedy najbardziej tego pragnął. No proszę, jak ładnie na tym skorzystał.
– Zabierz go i pochowaj. Bogowie nie wskrzeszają samobójców– Cholerna finezja, delikatność różanego płatka i czułość matki wylizującej zmarznięte młode. Lepiej nie dało się tego powiedzieć, prawda? Drzewny skarcił w myślach samego siebie, ale wcale nie kontynuował łagodniej – Takie osoby zresztą nie chcą żyć

[Błysk Przeszłości]

Rozerwany wewnętrznie łkający morski samiec nie spostrzegł podchodzącego proroka, bo nie był w stanie odwrócić swojego łba od pustego wyrazu pyska trupa. Odwrócił gwałtownie sie w stronę Strażnika dopiero, gdy usłyszał swoje imię. Smok tym razem mógł dostrzec na zwykle kamiennym pysku wojownika prawdziwą rozpacz, jeszcze większą niż wtedy, gdy Zamącony był świadkiem i prawie że współsprawcą próby samobójczej w tamtym wypadku Beriego. Wpatrywał się w Gwiazdę w ciszy i z nadzieją, dopóki nie usłyszał słów, których nie chciał usłyszeć. Może i poddałby się od razu wiedząc, co zwykle wynika z prób jego starania, ale słysząc ostatnie zdanie znów coś w nim pękło. Złapał powietrzę przez sam pysk jeszcze bardziej łapczywie, aby zdławić swój wewnętrzny gniew. Ale czy ów gniew był skierowany w stronę proroka i bogów, czy też... samego siebie? Odpowiedzią jest... samego siebie.
– NIE! – wrzasnął z emocji prosto w pysk Strażnikowi. Czemu on nigdy nie chciał i nie chce pomóc? Obiecał, że się poprawi, a w międzyczasie tylko potulnie słucha się bogów, zamiast ich o cokolwiek poprosić. Dopytać. Spróbować coś wytargować... ale nie. On jest tylko łącznikiem, i nigdy by o nic nie poprosił, a tym bardziej o nic dla takiego ścierwa Zamąconego – Ty nic nie wiesz! To nie prawda! Czy jak weźmiesz czyjąś łapę i przetniesz nią gardło tej osoby, to samobójstwo czy zabójstwo? To nie on się zabił, JA GO ZABIŁEM! JA! Moimi DURNYMI DECYZJAMI! Inaczej bym tu nie przyszedł, inaczej o niego bym nie walczył! To nie była jego świadoma decyzja! Rzucili się na niego jak na wroga, a on tylko chciał rozciąć sznur na szyi Szyszki! Zabiliby go tak czy siak, głupie smoki Wody! On chciał dobrze, on miał dobre serce, on nigdy w życiu świadomie nie targnąłby się na swoje życie! Nie po to tyle przetrwał bez żadnej nadziei na przyszłość, by odejść, gdy nadzieja się nagle pojawiła! Skąd to wiem? Bo jest moim rodzonym bratem! I choćby los posłał nas na dwie zupełnie inne ścieżki, co właściwie zrobił, wciąż w głowie będziemy mieli to samo. Dlatego nie wyjdę stąd żywy, dopóki on sam nie będzie żył! Bo wiem, że on pragnie żyć tak bardzo, jak ja! I powtarzam, zrobię wszystko, W S Z Y S T K O, żeby Szkwał mógł zaznać tego, czego nie miał całe życie! – szybko odwrócił się ponownie od proroka, wpychając swój łeb pod zimne, zakrwawione podgardle Szkwału. Położył się przy nim i nie zamierzał wstawać, dopóki coś się nie wydarzy. Sam jęknął cicho z bólu, czując nadal bardzo wyraźnie swoje złamane skrzydło. Zamknął ślepia, i o ile Strażnik mu nie przerwał, zaczął mamrotać pod nosem, wydawałoby się, że bez końca.
– Z-zobaczysz... zobaczysz... będzie dobrze bracie, będzie dobrze... przeszukam każde miejsce w Wolnych Stadach dla kamieni na wyleczenie twoich kalectw... uratuję rodzinę... zbiorę nas wszystkich... wszystkich razem, znowu... jak kiedyś zanim... zanim przeze mnie wszyscy straciliście dom... pokażę morze... n-nigdy... nigdy nie widziałeś morza... na pewno... na pewno będziesz... będziecie się cieszyli... popływacie... zanurkujecie... uśmiechnięci... znajdziecie nowy dom... w-wszystko naprawię... naprawię bardziej, niż zepsułem... szczęśliwi... oddam wam, co zabrałem... obiecuję... tylko proszę... bracie... błagam... nie poddawaj się... wiem, że tam jesteś... walcz... walcz, wróć do mnie, potrzebuję cię... nie możesz mnie p-przecież... tak zostawić, to nie może się tak... skończyć... ja... ja bez ciebie... bez ciebie nie znajdę... nie znajdę Flauty... Tajfuna, Pasata, Piskacza, Pluska, ani mamy, ani... Malstroma... bez ciebie się poddam... nie rób mi tego... obu nam zależy na rodzinie nawet, jeśli... jeśli nie uważasz... jeśli nikt nie uważa, że jestem jej częścią... ...więc... więc proszę... ten jeden, jedyny raz... nie milcz... powiedz... krzyknij, krzyknij w zaświatach, że zabiłem cię ja, że moimi słowami... słowami i czynami... wyborami... błędnymi konkluzjami... że to nimi ja, nie ty, pchnąłem orczy pazur w twojej łapie w stronę twojego gardła... że to ja mam zapłacić za twoją śmierć... że ty chciałeś i wciąż chcesz żyć... chcesz uratować rodzinę... tak, jak... jak ja... Golfstrom... Szkwał i Golfstrom... będziemy razem, zobaczysz... razem znajdziemy ich...

[Strażnik]

Cholera. Nie miał kompetencji, żeby poradzić sobie w tej sytuacji. Znał Mętnego, co nie oznaczało że go rozumiał albo potrafił z dostateczną empatią podejść do którejkolwiek z jego próśb. Zresztą jak miałby to zrobić? Nie po to został prorokiem aby podważać decyzje istot ponad sobą, których przestrzegano przecież od bardzo dawna. Czy było coś niewłaściwego w akceptacji zasad, nawet jeśli czasami należało przełknąć żal, który się z tym wiązał? Strażnik mógł być nazwany bezwolną marionetką, lecz sęk w tym, że taka obelga nie mogłaby go urazić, gdyż padłaby z ust smoka, który zwyczajnie nie akceptuje rzeczywistości. Jak miałby walczyć z kimś takim? Oczywiście wykonywanie zadań, przekazywanie poleceń, czy nadawanie tytułów w nie swoim imieniu było komfortowe, niemal banalne jeśli pominąć stres płynący z obawy o własną reputację. Nie musiał jednak spierać się o to, co należało traktować za pewne, a przecież moralność i interpretacja prawa zawsze były dla niego najtrudniejsze.
Widząc stan morskiego nie odczuł żalu do bogów, lecz gniewu wobec Mętnego również. Śmierć i żałoba były naturalne, nawet jeśli brzydkie.
Co warte zaznaczenia, Strażnik gotów był na krytykę, lecz ponieważ żadna nie padła, w rzeczywistości uzasadniał swoją pozycję jedynie w reakcji na wyrzuty sumienia, których nie chciał skonfrontować jako istotne. Mętny tymczasem wcale nie winił bogów, ani nawet jego, choć ciężar który przeznaczył samemu sobie, również był w tej sytuacji niesłuszny. Cokolwiek pragnął zrobić, było już poza zasięgiem jego łap. Tak było zawsze, gdy działo się coś ważnego.
–Zamącony, nie ty go zabiłeś– powiedział lżej, przyglądając się jego mamroczącej postaci. Nie wiedział co zrobić. Zupełnie nie wiedział. Wezwanie Perły byłoby... odrobinę żałosne, przywódczyni nieczułe, a Zefira, świadczące jasno o niekompetencji.
–Mogę pomóc ci go stąd zabrać i...– zawiesił się, chcąc tym razem lepiej wyważyć słowa. Malstrom sugerował, że jego pierwsze imię brzmiało inaczej, ale choć nie wiedział z czego to wynikało, nie czuł że jest to odpowiedni moment, aby o cokolwiek dopytywać –Możemy pójść... gdzieś indziej, gdzie będziesz bezpieczniejszy ze swoim żalem. Może zdolny spokojniej, po kolei przytoczyć... co się wydarzyło– Jak to jest, że zawsze robił coś przeciwnego do własnych myśli hm? –Przykro mi– Jego głos nie drżał od emocji, a piersi nie ściskał smutek, ale zagubienie które odczuwał także było bolesne. Nie chciał być tym, który zupełnie odrzuci morskiego, ale co więcej mógłby uczynić?

[Błysk Przeszłości]

Po kolejnych słowach Świadka morski wojownik zamilkł na dłuższą chwilę. Oddychał nerwowo i ciężko, jakby nie mógł nadal złapać tchu, jakby był cały czas lekko podduszany. Jego umysł próbował przetworzyć to... to wszystko. Nadal nie mógł pogodzić się z ot takim zniknięciem swojego jedynego źródła wiedzy na temat własnej rodziny. Ale... on też zwykł był przestrzegać zasad. Dlatego potrzebował tylko czasu, tych paru chwil ciszy (nie wliczając w to ciągłego łkania) na uświadomienie sobie tego, że... że nie dość, że Świadek faktycznie miał rację, ale i również tego, że choćby samodzielnie uratował wszystkich bogów przed jakimś niebezpieczeństwem, i tak nikt z nich nawet nie kiwnąłby palcem, by nagiąć zasady.
– Na pewno coś da się zrobić... na pewno coś, żebym mógł chociaż... oh...! – zaczął ponownie mówić, odwracając swój łeb na proroka kilka uderzeń serca po "oh", brzmiącym, jakby Zamącony wpadł na jakiś... może nie genialny, ale pomysł. Bo skoro nie da się nagiąć zasad, to można je przecież zawsze spróbować... obejść.
Spojrzenie wojownika mogło wydawać się przez moment na nieobecne, ale zaraz potem nabrało ostrości. To znaczy ostrości, że znalazło swoje skupienie znalazło na Strażniku. Łzy nadal ciekły morskiemu ze ślepi, jednak jego głos stał się znacznie cichszy, spokojniejszy, ale również i bardziej... uległy? Błagalny.
– Proszę, skoro nie można go wskrzesić, to m-może chociaż... chociaż żeby jego... jego duch znalazł miejsce obok mnie, w... moim ciele? – Jakkolwiek bardzo nierzeczywiście i szalenie to nie brzmiało, trzeba przyznać, że tonący nawet i brzytwy się chwyci, a w tym przypadku i najbardziej absurdalnych pomysłów mogących uchodzić za oznaki rozwijającego się szaleństwa – Ż-żebym chociaż mógł czuć, że go mam przy sobie... Żeby on mógł... mógł widzieć świat moimi oczami, słyszeć moimi uszami, czuć moimi nozdrzami... Żeby był przy mnie i mógł doświadczyć tego, czego jeszcze nigdy nie doświadczył, a powinien był... J-jeśli się zgodzi... I jeśli... bogowie się zgodzą, oczywiście... zapytasz się ich...? Bo to nie jest... wskrzeszenie... prawda...?
Trudno, raz się żyje. Zapytać przecież zawsze można...

[Strażnik]

Oh nie. Nie, nie, nie, nie.
Nie z miłości do Szkwału mówił to co mówił. Nie z troski o niego, czy chęci ofiarowania mu szansy na kolejne życie, lecz z egoizmu. Strażnik wiedział jak mocno nienawiść do samego siebie oraz desperacja potrafiły kierować łapami, lecz nie zamierzał pozwolić, aby Mętny zdołał w ten sposób skrzywdzić nie tylko siebie, ale i Szkwał. Aż ciarki przechodziły po grzbiecie na myśl, że możnaby w ciele posiadać dwie dusze, tak że tylko jedna miała prawo mieć tożsamość i istnieć materialnie. Kaleka forma współczucia Strażnika szybko zamieniła się w stanowczość, lecz wciąż nie zaistniała po to, aby morskiego zranić. Młodszy zwyczajnie nie zdawał sobie sprawy z tego o co prosił, nie ważne nawet czy było możliwe –Nie poproszę o to i ty także nie powinieneś. Szkwał nie zasłużył na tragiczną śmierć, ale związanie go we własnym ciele byłoby okropną niesprawiedliwością. Każdy z nas funkcjonuje autonomicznie, twoja propozycja, jakkolwiek sobie to wyobrażasz stale raniłaby was obojgu. Chcesz z samego żalu uczynić go swoim niewolnikiem?– ostatnie zdanie zaintonował nieco mocniej, jakby sama idea go obrzydziła –Nie myślisz teraz jasno– dodał na wydechu, łagodząc ton. W międzyczasie nie spuszczał wzroku z pełnych boleści ślepi morskiego
–Chciałbym pomóc tobie, ale jemu nie można