Miejsce wymian

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Miejsce Wymian zaczęło wyglądać jak objęte w posiadanie przez Smoki Ziemi, tyle się ich tu ostatnio przewinęło, każdy z kamieniem szlachetnym w ręce. I tym razem nie odeszli ze Świątyni z pustymi łapami. Bowiem kamienie szlachetne położone w ofierze na ołtarzu w rozbłysku światła, ale bezszelestnie, zastąpione zostały porcjami mięsiwa, gotowymi by nasycić całe stado głodnych smoków.

Opiekun Ziemi
– akwamaryn
+ 4/4 mięsa (delfin)

Tradycyjna łuska
– turkus
+ 4/4 mięsa (żubr)

Dar Tdary
– onyks
+ 4/4 mięsa (piżmowół)

Opalizująca Łuska
– malachit
+ 4/4 mięsa (wilk)

[Fenomenalna Flądra]

Chromka lubiła to miejsce. Kamyki były dla niej bezwartościowe, mogła zamienić tę bezużyteczność na pyszne, świerze mięso. Weszła do świątyni powolnym krokiem i zatrzymała się nad Miejscem wymian. W pysku trzymała owy kamień, w tym przypadku malachit, który delikatnie położyła w cudownym miejscu. Odeszła kilka kroków wpatrując się. Nie prosiła tym razem o nic konkretnego, jej prośby i tak najczęściej się nie sprawdzały.

[Opiekun]

Łowczyni Ziemi grzecznie złożyła swój malachit na ołtarzu. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Jakby ktoś, kto zwykle zajmował się cudem przemiany zastanawiał się, co podarować smoczycy. Ostatecznie kamień znikł z białym rozbłyskiem, a nozdrza Morskiej Bryzy złapały zapach obcego pożywienia nim ukazało się ślepiom. Mięso było bez wątpienia rybie, tłuste i różowe. W sam raz dla morskiej!

//-malachit
+4/4 mięsa łososia

[Mackonur]

Słyszał od niektórych w stadzie, że to miejsce jest magiczne! Podobno można było tu przynosić te śliczne błyskotki! No i nie tak po prostu, by je zostawić i z pustą torbą wrócić! Krążą plotki, że tu kamyki zamieniają się w mięso! No bo na dobrą sprawę... po co mu na przykład taki rubin? Niby to ładne, ale nie można na przykład tego zjeść! Kiedyś próbował, ale prawie połamał sobie przy tym kły! Mackonur był po prostu tradycjonalistą, bo lepiej mieć mięso, najlepiej krabie, bo nim można smoki ratować od głodu i robić pyszne dania! Dlatego właśnie wziął tutaj swój rubin, no i oczywiście Takharę Drugą, żeby ubezpieczała jego tyły! W czasach, kiedy w Wolnych Stadach grasują groźne babcie, to trzeba trzymać się razem!
– Myślisz, że to tutaj Takhara? Ten wielki, płaski kamień wygląda obiecująco, ale spodziewałem się czegoś więcej! Wiesz... więcej KRWI, bo bez krwi nic nie działa, wiesz o tym? No mówię ci! Najpierw trzeba złożyć ofiarę, ale teraz spróbujemy bez! – Takhara spojrzała się na Mokradła jakoś dziwnie, ale na końcu pewnie pomyślała coś w stylu "No dobra, niech mu będzie, ale ja się w tą część z krwią nie mieszam!". No, ale ustawiła się przy dziwnym ołtarzyku i czekała na ruch swojego kompana.
– Kładę oto ciebie KAMIENIU, na to duże, magiczne coś! Wybacz mi Rubinku, ale albo ty, albo ja! A, że ty tak naprawdę nie istniejesz, to padło na ciebie! O wielkie duchy tego miejsca, usłyszcie mnie i przemieńcie tego niegodziwego Rubinka w krabie mięso! Bo nie ma na tym świecie nic lepszego, od suszonych krabów i kałamarnic! – Wygłosił swoją mowę, a następnie położył owy rubin na miejscu i szybko schował się za ołtarzem, kładąc się, ale jednocześnie wychylając łeb zza swojej osłony, no i tak samo zrobiła Takhara! Koniec końców wyglądało to tak, że wystawały im jedynie pyski, a głównie nos i oczy! Tak niby się kryli, ale jednak bali się, że coś im się stanie, więc to takie bezpieczne rozwiązanie!

//Rubin za 4/4 mięsa! (najlepiej takiego od kałamarnicy, bądź krabów!)

[Opiekun]

Jakakolwiek siła boska zajmowała się tym kawałkiem Świątyni, spotkanie z Łowcą Wody musiało ją zszokować. Przez dłuższą chwilę nie działo się absolutnie nic, jakby duszek próbował swoim nieziemskim umysłem ogarnąć istotę, jaką był Głos Mokradeł. Czy mu się to udało? To nie było pewne.
Pewne było to, że rubin znikł z błyskiem białego światła. Ołtarz zdobił teraz mokry – jakby wyłowiony przed chwilą z morza – kawał kałamarnicy. Brakowało jej dwóch macek, jednak nadal tworzyła porcję zdolną nakarmić przeciętne zbudowanego smoka. Intensywnie pachniała glonami.

//– rubin
+ 4/4 mięsa kałamarnicy

[Mackonur]

I znowu przyszedł z Takharą do świątyni! Ostatnio zadziałało idealnie, chociaż ta kałamarnica była jakaś podejrzana! Tym razem niósł w swojej torbie koral, który to ostatnio znalazł na wyprawie w nieznane! Ale to była w ogóle fajna sprawa z tym ołtarzem wymian! Znajdujesz kamień i dostajesz mięso! W jego stronach, to było trochę inaczej! Najpierw się znajdowało kamień, a potem dostawało się nim w łeb! Niezbyt opłacalny interes! Teraz było cudownie! Axarus zastanawiał się jednak, czy to idzie jakoś w drugą stronę? Czy jeżeli położyłby tutaj jakiegoś żółwia morskiego, to dostałby kamyk? Może... MOŻE STĄD SIĘ BIERZE TO MIĘSO? Najpierw ktoś je tutaj daje, a potem ono znika i pojawia się kamyk! A potem przychodzi ktoś inny i daje błyskotkę, ale dostaje właśnie to mięso! A MOŻE... te tajemnicze siły robią ten interes na własną łapę? Ale to bez sensu w sumie! Pływa sobie taka kałamarnica w wodzie i nagle – CHLUP, CHLUP! I jej nie ma!
– Duchy tego miejsca! My sobie tak pomyśleliśmy z Takharą, że tu wszyscy na wymiany przychodzą, a nikt wam nic nie daje tak wiecie, od SERCA! No, to trzeba to zmienić! Wymyśliliśmy pieśń dla was! I zaproście tu waszych duchowych kolegów i duchowe koleżanki! Niech też sobie posłuchają! – Mackonur położył koral na ołtarzu wymian i nieco się odsunął. Potem znowu naszły go dziwne myśli! Czy gdyby się tam położył, to czy zamieniłby się w kamień!? Chętnie sprawdziłby, ale ktoś by potem musiał tu przyjść i wymienić się z powrotem! Ale to mogło by być fajne przeżycie! Kamienie mają tak faaajnie! Tak sobie leżą cały dzień i noc... i leżą. No, w sumie to może być nudne!
– Duchy tego miejsca moje, oj duchy!
Tą piosenką chcę wam dodać otuchy!
To wy zmieniacie kamienie w kałamarnice!
A może nawet w jakieś ośmiornice?
Śpiew ten usłyszcie, jak i wilka wycie!
Od tego będziecie trwać tu w zachwycie!
Biedne smoki od głodu ratujecie!
I siłę swoją duchową na to marnujecie!
Wiedzcie jednak, że ja to doceniam!
Dlatego kamień dziś w kałamarnicę zamieniam!
Nie pamiętam, co śpiewać miałem dalej!
Coś mi mówi jednak "po prostu zaszalej!"
Piosenki więc już chyba nadszedł czas!
Niech jej słowa zostaną jednak w nas!
– Dumnie recytował, a gdy wspomniał o "wyciu wilka", to Takhara nawet zawyła! Długo ćwiczyli tę część występu, ale BYŁO WARTO. Pewnie nikt tu się tego nie spodziewał, a o to właśnie chodziło! Ciekawe jak duszkom tego miejsca się to spodoba! Gdyby Axarus był duchem, który odpowiada za takie wymiany, to byłby pod wrażeniem! A póki co czekali sobie z Takharą, wypatrując aż ofiarowany przez nich kamień, zamieni się w kałamarnicę! Myślał trochę o krabach, ale chyba tak będzie lepiej! Nie samymi krabami smok żyje!

//Koral za 4/4 mięsa! (najlepiej z kałamarnicy!)

[Opiekun]

Jeśli poprzednie spotkanie z Głosem Mokradeł zszokowało opiekuna Ołtarza, to te... Tylko udowodniło mu że Wodny łowca pozostanie nieprzewidywalny. Kiedy tylko samiec zaczął recytować, jego kamień zniknął w błysku białego światła. W Świątyni pojawił się nowy, mocny zapach morskiej soli i jeszcze świeżej kałamarnicy, która dgrała jeszcze na kamieniu. No, teraz Łowca powinien być zadowolony, i oby nie wracał już tak często! Ktokolwiek zajmował się Ołtarzem... Cenił sobie swoje uszy.

//-koral
+ 4/4 mięsa kałamarnicy

[Infamia Nieumarłych]

Na skraju świątyni pojawiła się samica, która zdecydowanie gardziła tym miejscem. Nic więc dziwnego, że nie przekroczyła progu wejścia, stając tuż za nim, wbijając złote szpony w podłoże, jakby obawiając się, że ktoś spróbuje ją siłą wepchnąć do środka. Pomiędzy zębami trzymała zielony szmaragd, który zwinnym machnięciem łba wrzuciła do środka, wspomagając go nieco magią aby odturlał się dokładnie pod miejsce wymian.
– Zmiana formy żywiołaka. – Stwierdziła zimno, lakonicznie, wskazując łbem na czarnego basiora stojącego u jej boku.

[Mistrz Gry.]

– ...jest nieosiągalna – odpowiedział jej niewidzialny duszek. Brzmiał jak pisklę, które chciało się popisać przed dorosłymi swoją wiedzą.
– Bzdury pleciesz! – parsknęła na niego inna boginka. – Takie zmiany są bardzo rzadkie, ale czasem się zdarzają. – Zmyślała, czy wiedziała więcej niż on?
– A wiesz jak przemienić żywiołaka?
– Nie, ale... – speszyła się. – Ale Thahar wrócił! Nie czujesz tej mocy w powietrzu?
– Czuję głównie zapach żarcia. Udusić się można.
– Skoro to bóg łowów, to na pewno dobrze zna się na zwierzętach. – Odzyskała trochę entuzjazmu. – Prostu go o to zapytam. Poczekasz tu chwilę, smoczyco? Zaraz wrócę.
– ...z pustymi łapami – zaśmiał się drugi duszek, a potem oboje zamilkli na dobre.
Kamień, którego duszki nie przerobiły na mięso, poturlał się z powrotem w kierunku Infamii Nieumarłych. Jako doświadczona czarodziejka od razu wyczuła zmianę, jaka w nim zaszła – emanował energią zbliżoną do maddary. Ciekawe, co się stanie, kiedy nakarmi tą błyskotką swojego kompana? Być może Mahvran wcale nie potrzebowała pomocy duszków.

[Infamia Nieumarłych]

Uniosła lekko łuk brwiowy, ale nie powiedziała nic, zamiast tego chwytając w łapę rzucony jej z powrotem szmaragd. Wyglądał niemalże tak samo, jak gdy go tutaj przyniosła, ale blask jaki odbijał wydawał się być intensywniejszy, a po dotknięciu wyczuła wyraźnie bijącą w nim moc. Obróciła kamień to w prawo, to w lewo, po czym westchnęła z żalem, wiedząc że bezpowrotnie traci cenny kamień szlachetny. Podała go Ulfhedinnowi, a wilk pochłonął go bez pytania, tylko po to by zacząć się przepoczwarzać. Czarne futro odpadło i przybrało formę bladej skóry, porośniętej grubą, śnieżnobiałą łuską. Pierś zyskała znacząco na swym rozmiarze i wyrosło z niej pięć łbów przypominających smocze, kołyszące się na boki, syczące niczym chmara węży, o zaróżowionych koronach rogów zwieńczających czaszki i oczach, w których zdawał się płonąć żywy płomień.
Infamia obserwowała spektakl w ciszy, po czym zwyczajnie uśmiechnęła się kącikiem pyska i wróciła na ziemie Plagi. Z albinotyczną hydrą, zamiast wilkiem.

[Mistrz Gry.]

Szelest smoczych skrzydeł zwiastował powrót jednego z duszków.
– Już jestem! Thahar powiedział mi, że pisklęta żywiołaków potrafią zmieniać swoje formy tak często, jak tylko mają na to ochotę. Ale skoro proroka dało się odmłodzić, to może kompanów też się da i... Smoczyco? – Boginka zauważyła wreszcie, że jej nowa koleżanka zdążyła się oddalić. – No nic... – Westchnęła cicho. – Pora wracać do pracy.
Prędzej czy później znajdą się kolejne smoki, które będą chciały wymienić kamienie na mięso.

[Sosnowy Pocisk]

Brązowa smoczyca przyszła tutaj pierwszy raz, zachęcona opowieściami innych smoków o cudownej wymianie. Podczas ostatniego polowania padający śnieg skutecznie zakrył przed jej zmysłami ślady zwierzyny łownej i zwyczajnie brakowało mięsa w jej zapasach. Znalazła się tam za to jedna perła, którą Sosnowa trzymała teraz w łapie i ostrożnie położyła ją na ołtarzu. Czarodziejka z ciekawością obserwowała zielonymi ślepiami błyszczący przedmiot, zastanawiając się, w jaki sposób przebiegnie ta wymiana.

/perła za 4/4 dowolnego mięsa

[Przesilenie Północne]

Woda nie mogła narzekać na pusty skarbiec. W kącie Przystani walały się w końcu zgromadzone przez smoki kamienie, w spiżarni wisiało suszone mięso i leżały suszone owoce. Mimo to, niepokoił się jego stanem – zima wciąż trwała, a stadnym łowcom polowania nie szły tak dobrze, jak mogłyby iść. Kilka smoków zgłaszało się do niego już po pożyczki i lepiej, żeby nie brakło ewentualnego mięsa.
Zawitał więc do świątyni po raz pierwszy, niosąc w torbie granat i spotkał tam kogoś, kogo nie spodziewał się zobaczyć.
– Może i jest to jakiś substytut polowania – zamruczał zamyślony, wystarczająco głośno, by dosłyszała, szczerząc kły. Widział, jaka spięta ostatnimi czasy chodziła i widział, że leczyła zdobyte niedawno rany. – A sporo drapieżników kręci się w pobliżu obozu – westchnął teatralnie. – Pegazy, żywiołaki, hydry, barakudy. Przydałby się jakiś czarodziej, który pomógłby w wybijaniu ich… Tak dobrze idzie ostatnio Titie, może zapytam ją?
Obszedł ołtarz tak, że znajdował się naprzeciwko Szyszki, kładąc na ołtarzu niewielki, błyszczący granat.

// granat za 4/4 mięsa //

[Sosnowy Pocisk]

Drgnęła zaskoczona, gdy usłyszała za sobą Fena. Przymknęła ślepia na chwilkę, uśmiechając się lekko. Lubiła słuchać jego głosu, ciekawe czy o tym wiedział? Dość szybko jednak uśmiech został zastąpiony przez zirytowany grymas, a zielone ślepia zaczęły wpatrywać się spod przymrużonych powiek w szczerzącego się samca. Uwielbiała polowania i ledwie wytrzymywała bezczynne siedzenie w obozie, a ten tutaj wymieniał właśnie stworzenia, których nawet nie udało jej się do tej pory spotkać! Zanim jednak odpowiedziała, jej wzrok padł na świeży ślad na skrzydle w charakterystycznym kształcie, co znacznie poprawiło jej humor.
– Pegazy...? Szkoda, że ja na takie stworzenia nie trafiam – mruknęła, a zaraz po tym Przesilenie mógł zobaczyć jak jej prawy kącik pyska unosi się do góry – Och, możesz śmiało zapytać. Przygotowałam ją do walki z drapieżnikami, na pewno sobie poradzi pod moją nieobecność, jeśli sam czujesz się niepewnie – teraz to Szyszka wyszczerzyła kły w uśmiechu – Jak ładnie poprosisz, to i Ciebie mogę nauczyć kilku sztuczek – mrugnęła do niego.

[Opiekun]

Kiedy smoki rozmawiały, ktoś zwinął z ołtarza dwa zostawione przez nie kamienie. Przez chwile nie działo się nic. A potem, tuż po tym kiedy młoda Czarodziejka mrugnęła do swojego Przywódcy – błysk!
Białe światło, które mogło skojarzyć się obu smokom z Warsztatem, wypełniło Świątynię. A potem pojawił się zapach. Zapach, którego żadne z nich jeszcze nie czuło. Rybny, ale jaki mocny i intensywny!
Na Ołtarzu leżała płetwa. A przynajmniej jej kawałek. Była ogromna – widać było, że to tylko fragment, dziwacznie i nieco krzywo odcięty. Skóra była twarda i szara, pokryta dziwnymi pąklami. Chyba duszek za bardzo chciał zaimponować Wodnym. A może znalazł po prostu jeszcze świeżego wieloryba?

//Przesilenie Północne, Sosnowy Pocisk: – granat, -perła, oboje po 4/4 mięsa płetwala

[Przesilenie Północne]

Fen, o zamiłowaniu do jego głosu, nie mógł wiedzieć – w końcu nikt mu o nim nie powiedział. W sumie jedyne, o czym kiedykolwiek mu powiedziano, był zapach – i od tej pory niósł ze sobą woń morza i soli gdziekolwiek, gdzie się pojawiał.
Rozczytał z jej spojrzenia, gdzie spoglądała i miał ochotę w odpowiedzi jedynie wystawić jej jęzor. Ale nie musiał – wystarczyło opowiedzieć dalej co nieco o polowaniach, bo widział już w obozie, jak bardzo plątała się bez nich bez celu.
– Całe trzy – powiedział więc. – Dwa białe, jeden czarny… Czuję się przy nich całkowicie pewnie, ale przecież się nie rozdwoję – stwierdził skromnie, szczerząc kły i spoglądając bezczelnie w ślepia Szyszki. – Poza tym, komuś innemu mógłbym zapewnić odrobinę rozrywki.
Kilku… sztuczek? Nie zdążył się nawet speszyć czy oburzyć – zmrużył ślepia, bo oślepił ich obu nagły blask.
– Takich sztuczek? – parsknął. – I jeszcze musiałbym się prosić? Należą mi się chyba darmowe korepetycje? – Wyszczerzył kły, spoglądając w końcu w dół.
– To chyba moje – ożywił się. – A ty? Ach, tobie jeszcze nic nie dano? To miłego czekania, ja wracam do obozu… – Wyszczerzył się, zgarniając z trudem ze stołu olbrzymi płat mięsa.

[Sosnowy Pocisk]

Zazdrośnie słuchała, kiedy opowiadał o polowaniu. Czarny pegaz?! Hmpfff. Może i dobrze, że Szyszki tam nie było? Hedwiga miałaby poważną konkurencję... Nie skomentowała jego słów, odwzajemniając tylko spojrzenie. Drażnił ją tymi przechwałkami i dobrze o tym wiedział. Nie dała się jednak sprowokować, prędzej czy później Fen będzie w podobnej sytuacji i to Szyszka będzie mu machać wtedy przed pyskiem zdobytymi skórami. O! Tak właśnie zrobi. Może nawet wspaniałomyślnie pozwoli mu potrzymać łeb jakieś wielkiej, zabitej przez czarodziejkę bestii? Może. Jak ładnie ją poprosi.
Gdy mrugnęła, zaskoczył ją błysk i zapach nieznanego mięsa, które nagle pojawiło się pomiędzy nimi. Co to właściwie było...? Zamyśliła się, przez co ledwie dotarły do niej słowa Przesilenia.
– Nie ma szans. Nic za darmo. Szczególnie dla Ciebie – odpowiedziała, znowu przenosząc na niego wzrok i słodko się uśmiechając. Gdy porwał mięso dla siebie, tylko się zaśmiała. Dobrze. I tak nie dałaby rady sama go unieść. Wyszli ze świątyni i razem skierowali się do obozu. Czarodziejka przecież musiała pilnować, żeby wojownik nie zjadł wszystkiego po drodze...

Dodano: 2020-03-25, 21:49[/i] ]
/inny czas

Czarodziejka tym razem w dużo lepszym humorze przybyła do świątyni. Polowanie może nie przyniosło jej za wiele cennego mięsa, ale Hedwidze za to dopisało szczęście i to dzięki niej w torbie smoczycy znalazło się sporo kamieni szlachetnych. Wiedziała gdzie może je wymienić na pożywienie i znowu zamierzała z tego skorzystać.
Weszła do świątyni i skierowała się prosto do ołtarza, na którym położyła błyszczący opal. Przysiadła wygodnie, otulając przednie łapy miękkim ogonem i czekając na cudowną pomoc duszka. Uśmiechała się lekko – być może wspominała swoją poprzednią wizytę tutaj?


//opal za jedzonko poproszę!

[Przesilenie Północne]

Nawet gdy niespecjalnie szukał kamieni, znalazł ich kolejną trójkę. Gdy więc nauka z uczniami się zakończyła, następnego dnia ruszył na tereny wspólne, by wymienić jedną z błyskotek na odrobinę mięsa – i widząc w środku brązową postać, uniósł brwi.
Pierwsza rzecz – pozycja. Momentalnie ugiął łapy, łeb w dół, ogon w górę, skrzydła do ciała, torba na plecy, bo była tak wpychana kamieniami szlachetnymi, że szurałaby o kamienną posadzkę. I krok, i kolejny… Chyba uginał łapy coraz to bardziej, im bliżej jej był, aż w końcu praktycznie się położył, wystawiając przednią, rozczapierzoną łapę. Zawisła w powietrzu nad ogonem, niebezpiecznie blisko ciała Szyszki, bo w końcu owinęła go dookoła łap – i potem opuścił ją nagle, z łoskotem, zamykając ogon między klatką pazurów.
Pewnie obejrzała się w jego stronę, a on wciąż trzymał tę łapę, z łbem na posadzce, niewinnie zerkając w górę.
– Nie masz wyjścia, korepetycje muszą być za darmo. Mam zakładnika – powiedział, bo przypomniało mu się, o czym rozmawiali ostatnio. W międzyczasie przemknął na paluszkach bliżej ołtarza, stawiając na nim maddarą własny opal.

// Opal za kolejną część płetwala!

[Opiekun]

Smokom dopisywał świetny humor, dlatego choć zmuszone były do cierpliwości, duszki nie zamierzały pozwolić im na wyjście ze świątyni, bez upragnionego łupu. Pytanie tylko, jak długo przy tej kręcącej coś dwójce, zamierzała utrzymać się rybna passa? Podczas gdy gady mogły przez chwilę zająć się sobą, na ołtarzu jak zwykle zadziały się cuda, opal przywódcy zamieniając na tłustą płetwę wodnego ssaka, tym razem wykrojoną nieco staranniej, jakby duszek wziął do siebie jakość poprzedniego podarunku. Kamień przyniesiony przez czarodziejkę także przeistoczył się w cuś pływającego, ale tym razem były to cztery karpie, ułożone jeden obok drugiego, właśnie na mięsie płetwala, prawie jak na talerzu.

//Przesilenie Północne – opal, + 4/4 mięsa płetwala
// Sosnowy pocisk – opal, + 4/4 karpie

[Sosnowy Pocisk]

Szyszka zjawiła się tutaj ponownie, po bardzo długim czasie. Podeszła do Ołtarza Wymian, oglądając znane jej miejsce z lekkim uśmiechem. Położyła na jego powierzchni akwamaryn i przesłała wokół swoją prośbę.
~ Może to dziwnie zabrzmi, ale... proszę o jedno, naprawdę wielke jajo ~ zwróciła się do duszków. Miała nadzieję, że pomogą jej zrealizować plan.


/akwamaryn za jajo, proszę :)

[Narrator]

– Że co? Chcesz... jajo? – odezwała się niewidzialna lokatorka świątyni. Tak, to życzenie rzeczywiście brzmiało dziwnie.
Szyszka usłyszała dźwięk, który przypominał drapanie pazurem po łuskach – najwyraźniej boginka zastanawiała się nad tym, co zrobić. I myślała, i myślała dalej, aż wreszcie kamień Sosnowego Pocisku przepadł bez śladu, a na jego miejscu pojawiło się gigantyczne jajo.
– Niech ci będzie. Oto jajo orła z Nawiedzonej Puszczy – westchnęła boginka. – Ale za takie wymagania następnym razem będzie się należeć podwójna opłata – burknęła cicho, a potem w świątyni znowu zapanowała cisza.

– akwamaryn
+ 4/4 jaj