Błękitna Rzeczka

[Despotyczny Ferwor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ostatnią rzeczą jaką spodziewałby się adept, to to, że dzisiaj spotka kogokolwiek. A jednak, nie on jeden miał w zwyczaju błąkać się, bez większego celu.
Plamisty spojrzał na samiczkę, potem na przestrzeń w dziurze. Mraevillik zmieściła by się razem z nim w tej norze, aczkolwiek byli by nieco ściśnięci. Ściśnięci... Dotyk... Lęki społeczne... No ale przecież jej nie przegoni, to by nie było w jego stylu. – Jasne... Znalazło by się. – Powiedział, po czym odsunął się, robiąc miejsce dla brązowej. Kosz postawił koło wejścia norki, tak aby zrobić jeszcze trochę miejsca. – Tak, po za tym jestem Bojkot, ale możesz mi mówić Mułek. A ty jak masz na imię? –

[Mały Jeleń]

Wyłoniła się całkowicie, przypatrując mu się z ciekawością. Nie była pewna, czy dostrzegła moment zawahania, lecz podążając za nim wzrokiem... Och. Dopiero teraz zorientowała się, że większość smoków potrzebuje dużo więcej przestrzeni niż ona. Pochodziła z terenów gęstej puszczy, gdzie między drzewami i nieprzepuszczalnymi zaroślami niewiele było miejsca dla wspólnie podróżujących smoków...
Udając, że nic nie zauważyła, uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Dziękuję.. nie zajmę dużo miejsca. Dzięki tobie moje wilgotne futro wreszcie będzie miało szansę całkowicie wyschnąć! – Wskoczyła do środka, starając się dyskretnie jak najbardziej ścieśnić, pozostawiając Mułkowi tyle przestrzeni, ile się da.
–Mżawka jestem. – Odpowiedziała mu, skupiając się na jego woni. Czy to przez to, że był smokiem bagiennym, czy może... – ...Jesteś ze Stada Wody? – Wypaliła bez skrupułów, mając nadzieję, że odpowie twierdząco.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek nie potrzebował dużo przestrzeni. Wystarczyło, aby ktoś go nie dotykał, albo prynajmniej uprzedził, aby mógł się przygotować na to mentalnie. Kiedy ta przysiadła się koło niego, ten zaczął się jej przyglądać. Jego wzrok znów skupił się na ognisku. Podłożył jeszcze trochę czarnego kamienia, bo ognisko powoli wygasało. Obecność samiczkim trochę go stresowała. Jego plama przybrała czerwony kolor, lekko świecąc się przy tym.
– Yyy.. No ten... Nie musisz dziękować i ee... Nie musisz się tak bardzo ścieśniać... –
Skąd ona wiedziała z jakiego on jest stada... No pewnie po zapachu, ale skąd znała jego nazwę? Po jej zapachu można było stwierdzić, że nie jest z stąd.
– Tak.... A co? –

[Mały Jeleń]

Nowy znajomy miał niecodzienny wygląd. Konkretniej chodziło o charakterystyczną plamę, która... lśniła? Ciekawe skąd mu się coś takiego wzięło! Mżawka szybko połączyła jej istnienie z zachowaniem smoka oraz jego nagłym jąkaniem się. Biedaczek był chyba trochę skrępowany! Poczuła pewien rodzaj rozbawienia, lecz także lekkie wyrzuty sumienia, że się tak wprosiła. Wyziębnięte ciało jednak motywuje do bardziej śmiałych działań...
Udając, że nic z tego nie dostrzegła, rozluźniła się, pozwoląc sobie skorzystać z nieco większej ilości przestrzeni wokół siebie. Siedziała spokojnie...
...dopóki nie usłyszała odpowiedzi! Wstrzymała powietrze, a w jej oczach pojawiła się ekscytacja. Zwróciła łeb prosto w kierunku Adepta. – Moja babcia żyła w Stadzie Wody zanim odeszła poza barierę! Pewnie jej nie kojarzysz, ale miała na imię Szemrzące Leszczyny. Również jej rodzice i dziadkowie żyli kiedyś w waszym stadzie, stąd o was wiem.
A niedawno dołączyła do was grupa moich przyjaciółek, Wędrujących Fal! Również ja wędrowałam z nimi, lecz musiałam się odłączyć jakiś czas temu, by załatwić pewną osobistą sprawę... Przybyłam dopiero teraz! – Odpowiedziała, a przez jej głos przebijał się wielki entuzjazm.

[Despotyczny Ferwor]

Czyli ona też jest z tych fal.. No ok. Mułek pokiwał głową na znak, że rozumie. – I pewnie chciałabyś dołączyć do wody? Co? – Jeżeli tak, to musiał by wezwać Fena. Średnio mu się widziało spotkanie z nim. Z paru powodów... No zawsze może zrobić tak jak ze swoimi pisklakami. Powiedzieć, że znalazł smoka, który należy do fal, nie podając żadnych innych informacji, dodając że teraz jest w wodzie. Tak, to było by bardzo w jego stylu.
Plamisty już przyzwyczaił się do obecności samicy i nie stresował się tak jak wcześniej. Bojkot zamknął oczy, wschłuchując się w odgłos spadającego deszczu. – Szkoda, że jest tak zimno. Zawsze lubiłem spacerować, podczas ulewy... –

[Mały Jeleń]

Uśmiechnęła się delikatnie. Domyślała się, że każdy właśnie tego będzie się po niej spodziewał, jednak pomimo więzi z Falami i swoimi korzeniami... coś pchało ją naprzód i sprawiało, że nie wybierała tych najbardziej oczywistych rozwiązań.
–Gdyby chodziło tylko o mnie... Pewnie tego właśnie bym chciała. Co jest lepszego niż trzymać się z grupą bliskich sobie przyjaciół? A jednak... nie mogę. – Zamilkła nagle, poważniejąc. Wyglądała, jakby wspominała dawne czasy, lecz przecież była jedynie młodą samotniczką!
Nie ciągnęła dłużej tamtego tematu, jeśli tylko nowy znajomy dalej jej nie wypytywał. Zwróciła swe spojrzenie na ścianę deszczu, szczególnie teraz ciesząc się z bliskości ognia. Nie znosiła wilgoci w futrze. – Dobrze cię rozumiem. To nic przyjemnego spacerować, gdy przy każdym kroku łapy zapadają ci się w błocie, a futro... lub ciało... oblepia zimna woda. – Stwierdziła. Marzyła o powrocie słońca, które by przyjemnie ogrzewało jej tułów podczas marszu. To pewnie ten ułamek genów pustynnych, który mocniej udzielił się u Sharvyn...

[Despotyczny Ferwor]

– Zmienianie tego świata na lepsze... A przynajmniej próbowanie... – Po wiedział z zamkniętymi oczami. Głęboko wzdychając. Po czym na nowo otworzył oczy, wbijając wzrok w swoją łapę. Łapę pełną blizn i stosunkowo świeżych ran. – Życie jest dziwne... – Stwierdził obojętnym głosem.
– Racja... – Odpowiedział spokojnym głosem, rysując coś w ziemi. Proste linie, układające się w stożek, z pewnymi odnogami. Plamisty lekko się uśmiechnął widać, że sprawiało mu to przyjemność. hym... przydał by mu się taki przyrząd gdzie mógł by zapisywać, lub projektować ważne dla niego rzeczy. Mógł by tym sposobem przekazywać swoją wiedzę swoim dzieciom oraz tym, którzy przyłączą się do jego planu. – Tak w ogóle jak wyglądała wasza wędrówka? i.... – W tej chwili na chwilę zamilkł, lecz zaraz potem znowu zaczął mówić. – Spotkaliście może po drodze bagna... –

[Mały Jeleń]

Przekrzywiła łeb, przyglądając się przez moment Wodnemu. O jakich zmianach mówił? – Brzmi ciekawie. – Skomentowała, ale nie ciągnęła go za język. Wydało jej się, że to dla niego ważne, lecz byli... praktycznie sobie obcy! Nie chciała się narzucać, nie wiedząc jak ten zareaguje na bardziej osobiste pytania.
– ...Bagna? – Zamyśliła się przez chwilę. – Dołączyłam do Fal później niż pozostałe z nas. Nie znam wszystkich miejsc, które napotkały wcześniej, ale mogę powiedzieć, że pochodzę z bardzo gęstych puszcz zamieszkanych przez stado smoków drzewnych. Niektóre miejsca po wyjściu z lasów były podmokłe, lecz... nie wiem... czy pytasz o jakieś konkretne bagna? – Zaskoczyło ją to pytanie. Nie sądziła, by samcowi chodziło o jakiekolwiek bagna, chyba że był ich wyjątkowym miłośnikiem. Wydawał się jednak specyficzny, więc doszukiwała się głębszych powodów jego ciekawości.

[Despotyczny Ferwor]

Bagienny też niechciał rozwijać tego tematu. Dobrze wiedział jak to się kończy. To była jak narazie jedyna rzecz która go w jakikolwiek ruszała. Więc tylko pokiwał głową. Wpatrując się zmęczonym wzrokiem w samiczke.
– W zasadzie to pytam o konkretne bagna. Ale tak teraz myśle, że nie potrzebnie pytałem. Bo gdybyście tam byli i natrafili na miejsce o które mi chodzi... To nie siedziałbym teraz z tobą... A po falach zostało by jedynie wspomnienie... Dlatego, jeżeli kiedyś wybierzesz się za barierę i natrafisz na bagna, na których znajdują się olbrzymie drzewa, tak wielkie, że swoimi gałęziami zakrywają słońce... To nigdy nie zapuszczaj się dalej. – Zakończył tajemniczo. Wpatrując się w płomienie ogniska. Trochę to śmieszne, że sam zamierza wrócić na te bagna, a ostrzega innych by tego nie robili. Ale, w zasadzie, to miejsce jest tak jakby jego domem. Poza tym on to on, przeżył tam mając 3 księżyce, to i teraz sobie poradzi. – Co za ironia... Sam zamierzam tam wrócić, a ostrzegam innych przed tym. No... Ale czego się nie robi, dla poznania prawdy...–

[Mały Jeleń]

Nastawiła uszy, wpatrując się w samca. Zabrzmiało dość groźnie! Miała ochotę podpytać, co też takiego kryją wspomniane bagna, lecz coś w głosie Wodnego ją powstrzymało. Zamiast tego pokiwała głową, a mina na pysku zdradzała, że poczuła się trochę nieswojo. Wpatrzyła się w krajobraz wokół nich, słuchając dalej.
–..Prawdy? – Spytała w końcu, zerkając na niego kątem oka. Sam zdecyduje, jak dużo chce jej powiedzieć. Przeniosła wzrok na ogień. Powieki zaczynały trochę jej ciążyć. Przebyła ogromną drogę tego dnia, a ogień był taki usypiający... Mimo to starała się utrzymać skupienie, przynajmniej dopóki nie zorientuje się, czy Mułek nie postanowi zdradzić czegoś więcej na temat bagien.

[Despotyczny Ferwor]

– Tak, prawdy. Moi rodzice porzucili mnie tam, kiedy byłem jeszcze jajkiem. Było to dla mnie bardzo traumatyczne przeżycie. Przez trzy księżyce walczyłem tam o przetrwanie. Z początku myślałem, że po prostu byłem nie chcianą wpadką, ale z czasem... Z moją plamą zaczęły dziać dziwne rzeczy... I jeszcze to dziwne miejsce na bagnach, gdzie wszyskto posiada takie dziwne świecące plamy. Gdy to wszystko złożyłem w całość, doszedłem do wniosku, że może moi rodzice chceli mnie chronić... Przed tym, co stworzyło tamte bagna. Cząstka tego czegoś, jest też we mnie... Czuje to. Dlatego, chcę się dowiedzieć, co tak na prawdę przyczyniło się do tego, że moi rodzice mnie porzucili. Może nie potrzebnie robię sobie nadzieje, że oni tak na prawdę chceli mojego dobra i że przez ten cały czas pamiętają o mnie. O tym samotnym, małym jajku, pozostawionym pod samotnym stęchłym drzewem... – Plamisty mówiąc to, wpatrywał się w płomienie ogniska, po czym oparł się o ziemistą ścianę. Był już trochę zmęczony. Nie jako swoim życiem i gdyby nie jego cel, to pewnie nie dałby rady, tak dalej egzystować. Ale była ważniejsza rzecz od niego samego. Jego idea była, jest i będzie ponad wszysktim do końca...

[Zwyczaje Zamieci]

Rzeka jak rzeka. Kolejna do kolekcji – i nie tylko ona z taką obojętnością myślała o tutejszej florze, Rebhfrua też nie wydawał się jakkolwiek zainteresowany widokiem. Tak naprawdę co chwila fukał nad jej uchem, pochylał się po to, żeby pociągnąć za ucho i zebrać trochę atencji na siebie, bo... wydawało się tu żałośnie samotnie. Oglądali tylko z daleka rzeczywistość wcale w niej nie uczestnicząc, choć harpia stawiała coraz większe i gromkie kroki, żeby jakoś rozweselić atmosferę. Sroga Łuska jednak nie reagowała za nic – nawet nie burknęła w ostrzeżeniu, żeby kompan przestał, ino szła dalej, a śnieg chrupał pod jej małymi łapami. Nie miała nawet pojęcia po co i dlaczego idzie wgłąb świata nieznanego, jak gdyby szukała horyzontu by wyrzucić poza grunty nęcące myśli.
Rebhfrua nagle capnął za jej róg i pociągnął gniewnie, a warknięcie rozstąpiło ciszę. Wyszczerzyli do siebie kły, jedne większe od drugich i szkaradniejsze, zaś druga dłoń samca spoczęła na jej wibrującej kufie. Napuszył pióra na szyi, plecach, a ogon uniósł ku górze, po czym, jak gdyby nigdy nic, przyłożył płaskie czoło do łba kompanki. I zastygli tak, przelewając abstrakcyjne myśli okraszone w niezrozumienie gatunkowe, i stali tak, jak gdyby zastali już końca, tuląc głowy w swych objęciach. Bo to koniec będący zarazem początkiem. To, co było, nie istnieje. Tępe zapachy, jeden zbyt podobny do drugiego, buchnęły im w nosy.

[Łaknienie Pożogi]

Złudna leciała przed siebie. Kiedy parę księżyców wcześniej obudziła się, a w grocie zostały tylko resztki zapachu Puryfikacji i śpiąca Ciemna miała pewność, że to już koniec jej spokojnego życia, pod skrzydłami czarnobiałej skrajnej olbrzymki. Od tamtego czasu szwendała się wszędzie, gdzie się dało. Matki nie było już na terenach stad, stąd też nie musiała ukrywać swojej słabości. Łuska, którą od niej dostała na pamiątkę, została przerobiona na kolczyk, przy użyciu tego, co właściwie znalazła w zostawionych im rzeczach w gawrze. Czarno biała łuska stała się pierwszym kolczykiem na jej prawym uchu. Jednak, wracając do tego spokojnego lotu...
Przypadek chyba chciał, by te dwie tak różne smoczyce spotkały się tego południa. Vakkan nie leciała wysoko i mogła śmiało usłyszeć głośne warknięcie, ta wyróżniające się od zwykłych i pospolitych dźwięków. Adeptka zmrużyła ślepia, kiedy dotarła do źródła dźwięków. Nie było to, to czego się spodziewała, lecz wylądowała lekko, niedaleko tak małej smoczycy i chyba jej kompana?
– Z kim mam przyjemnośsssć?
Zapach niestety nie był dla niej rozpoznawalny, a miała dodatkowe utrudnienie w postaci wiatru wiejącego zza niej. Choć jej ton jak zwykle syczący, nie był nieprzyjemny. Adeptka była po prostu ciekawa małej nieznajomej.

[Zwyczaje Zamieci]

I gdy tylko cień upadł na zgarbione plecy Rebhfruy, ten wyjrzał zza uścisku Srogiej Łuski i posłał gniewne spojrzenie wirującej w powietrzu sylwetce... choć pewnie nie zauważyła żadnych zmian. Niedługo po tym do wpatrywania się dołączyła samiczka, wciągając zapach siarki w siebie. Istota, o podobnym wieku co ona sama, wylądowała tuż przed nimi, a specyficzna dwójka puściła siebie nawzajem z objęć – teraz stali, jakoby przygotowani do ataku, i patrzyli jakoby zabrakło im języka w gębie.
Zakapturzona była pierwszą, która jakkolwiek się ruszyła. Pewny krok powiódł ją bliżej smoczycy, wręcz ponownie w jej cień, a ptasie stworzenie stało niczym filar na białej pustyni. Wielkie kły wylęgły się uśmiechem, mimo że fałszywym i złowrogim, na siłę powołanym do życia, zaś lodowe ślepia próbowały znaleźć chociażby zarys źrenicy w oczach nieznajomej.
– To jeszcze nie jest przyjemność – wycedziła przez zęby, a Rebhfrua za nią wywarknął coś sam do siebie. Jednak niezależnie od nieznajomości i zapewne barier osobistych, która powinna je obie dzielić, Sroga Łuska ustała na tylnych łapach by sięgnąć jej pyska... po czym zostawiła tak zawieszoną łapę, kilka łusek przed nosem rówieśniczki. Weń harpia poczęła się zbliżać, zasłaniając cały krajobraz przed ślepymi oczyma wężowo-morskiej, na miarę chwalenia się sobą czy też najnormalniejszej dezorientacji.

[Łaknienie Pożogi]

Adeptka po wylądowaniu nie składała skrzydeł, w każdej chwili była gotowa ponownie wzlecieć w powietrze, jeśli zamiary nieznajomych okazałyby się złe. Złudna widząc przygotowanie do ataku, zniżyła się na łapach, uważnie obserwując oboje nieznajomych. Zwróciła uwagę na harpie, posyłając mu prowokujący uśmieszek, kiedy ten wysłał jej swój. Bitwa lodowych oczu? Vakkan miała tę przewagę, że nie dało się zauważyć jej źrenicy dzięki genom ojca. Nic jej nie robiły wycedzone słowa, ba nawet zdecydowała się odpowiedzieć.
– Nawet jeśssli miałaby to być walka, warto wiedzieć kto sssszlaja ssssię w okolicy.
Płetwa na końcu ogona trzasnęła w ziemię, kiedy prawie rówieśniczka, naruszyła jej prywatną przestrzeń, jednak stłumiła w sobie odruch wycofania się na bezpieczną odległość. Musiała przestać uciekać i połączyć ciekawość z czymś innym niż tchórzostwem. Obserwowała, jak futrzak jak nazwała w myślach drugą smoczycę, wspina się na swoje tylne łapy i sięga łapą do jej pyska, jednak zatrzymała łapę nie tak daleko od czubka pyska córki Puryfikacji. Vakkan miała więc idealną okazję, by powąchać ją na takim dystansie i ze zdziwieniem stwierdziła, że druga smoczyca pachnie podobnie do kurzu, takiego zwykłego. Żmija więc niewiele myśląc, po prostu przytkneła nos do łapy rówieśniczki. Jej reakcja będzie warta zobaczenia. Złudna obserwowała harpie uważnie, w końcu pierwszy raz miała do czynienia z takim stworzonkiem.

[Zwyczaje Zamieci]

Przymknęła lekko oczy i skinęła głową kiedy poczuła pod łapą nową teksturę, jakże miękką i rozlewającą się pod opuszkami palców. Szpony trzymała daleko od niej, zupełnie nie chcąc zrobić jej krzywdy i nagle wszystko wokół zamarło, bowiem liczył się tylko... dotyk. Bo, może tylko w jej perspektywie, cielesność mówi więcej od jakichkolwiek słów, które raz po raz zostają rzucane na świat. Kły zniknęły pod ustami, które wygięły się w infantylny wyraz zastanowienia, a palce objęły lekko kufę, wtapiając się w łuskowatą powierzchnię.
Raptem Rebhfrua wypchnął smoczycę ze skupienia, barkiem staranował drogę i sam, w dłużącym się pomruku przyjemności, przylepił się tęsknie do pyska nieznajomej. W tle rozległo się przyciszone buchnięcie. Jego zimne palce sunęły po jej polikach, szpony chwytały brodę i muskały usta, odchylając co chwila, a przed chwilą odsunięta tak gwałtownie północna... ot, patrzyła w osłupieniu, ogarnięta śniegiem. Jego gardziel bulgotała tworząc cichutką piosenkę, a skrzydła szeleściły, zasłaniając bezoką samicę przed Srogą Łuską. Pytanie całkowicie zanikło w przestrzeni – wydawało się, że te kilka sekund niepewności, jakie zaistniało w tym miejscu, nigdy nie miało miejsca, gdyż kurierka rozsiadła się na ziemi z rozdziawionym pyskiem, a niebieska harpia poczęła macać z zainteresowaniem każdą część łba ciemnej samiczki. Północna zamrugała w osłupieniu.
Popatrzyła to na scenerię świata, to na włochatą łapę, jaka przed chwilą doznała dzikiego zaufania nieznanej osoby, impulsu niezapomnianego przez generacje. Włosie spod kaptura zasłoniło jej wybałuszone ze zdziwienia oczy, które leniwie podniosła znad dłoni.
– A no właśnie – żachnęła znikąd Sroga, rozglądając się po zimowej pustyni, w tonie tak lekkim, że dla osób trzecich mogło się wydawać, że te dwie znają się przez wieki. Mała przerwa poświęcona była niezbyt pięknym grzebaniu w ogromnych kłach, a gdy tylko wyjęła strzępek mięsiwa, kontynuowała już głośniej w obawie, że Rebhfrua zajmie jej zbyt wielką ilość rozmyślań... przecież niewiele wyglądów tak przyciąga nieogarnięty zmysł estetyki harpii. – jaka to jest okolica?

[Łaknienie Pożogi]

Ognista złożyła skrzydła i patrzyła zainteresowana na reakcje futrzaka. Dotyk ciepłej futerkowej łapy na pysku był dziwnym uczuciem dla białogrzywej. Na pysku żmii pojawił się delikatny uśmiech, kiedy ta cicho doceniła północną smoczycę za trzymanie pazurów z dala od niej.
Zaskoczona nagłym pojawieniem się harpii, przycisnęła uszy do siebie, brzęcząc kolczykami, lecz dała się pomacać po pysku, chłodnymi palcami stworzenia. Tak długo, jak nie pchał łap do jej uszu i kolczyków na nich zawieszonych, mógł sobie tykać. Słyszała jego pomruk i odpowiedziała we własny inny sposób. Z jej pyska wyrwał się syk, cichy i delikatny, lecz równie przyjemny.
Podniosła wzrok na mniejszą smoczycę z zainteresowaniem, kiedy ta się odezwała. Lekki ton był tak niecodzienny po wcześniejszym wycedzaniu słów przez zęby, toteż zainteresował żmije. Nawet nie zwróciła uwagi na grzebanie w zębach. Byli przecież smokami, było to wręcz naturalne.
– Okolica Wolnych Ssssstad oczywiśssscie, a dokładniej tereny wsssspólne, jeśsssli cośsss ci to mówi.
Podczas mówienia harpia mógł zauważyć rozdwojony jęzor adeptki, jeśli akurat na nią patrzył, gdy mówiła.

[Zwyczaje Zamieci]

Rebhfrua uniósł łuk brwiowy w osłupieniu, a głowę przekręcił w stronę kompanki, która identycznie zareagowała. Oboje zastygli, znówże, lecz wtenczas co narastająca sekunda ciszy... ich kąciki ust leniwie unosiły się ku niebu, wykręcając pyski w jakimś bliżej nieokreślonym wyrazie szoku. Ciemne ślepia spotkały się z jasnymi, a tak oto harpia i północna samiczka konwersowali chwilę bez słów, jakoby wyuczeni rozpatrywania mentalności czy też połączeni więzią, która całkowicie unicestwia bariery mentalne.
– Oczywiście, mówi mi to sporo – rzuciła Sroga, wnet i za jej stwierdzeniem bąknął coś pierzasty humanoid na miarę oburzonego. Co racja, spojrzawszy na jego wyraz twarzy, był niezmiernie zaskoczony a zarazem oburzony tym, co przed chwilą wylazło na świat z gardzieli nieznajomej. Ba, ona nie miała już znaczenia, zlała się z pierzem śniegu na ziemi. Zagadkowe były te mimiki twarzy, które sobie ukradkiem posyłali i może niedokładnie można było przytoczyć zdania wywodzące się z tej niemej dyskusji, lecz kontekst był zbyt logiczny żeby się pomylić – dwa inne toki myślenia zderzyły się niczym walczące kozły, a żadne ogniwo nie miało zamiaru odpuścić.
Złudna Łuska mogła poczuć jak uścisk harpii lży z przemijającym czasem, że opuszki smukłych palców odpuszczają sobie jeżdżenie po dolinach łuskowatego pyska i że tak naprawdę nie robił tego z wielce zainteresowania wyglądem... gdyż powoli uśmiech zamieniał się w mieszaninę złości i głodu, a ostre kły naciskały na dolną wargę mężczyzny. Niemal wydawało się, że przechodzą przez mięsiwo, a posoka pocieknie strugą z jego brody – ale na szczęście, czy nieszczęście, nic takiego nie nastąpiło. Zresztą patrząc po Srogiej sytuacja była dość poważna, bo przecież nie bez powodu istota się jeży i warczy.
– Racja, to nadal przyjemnością nie jest – stwierdziła za nich oboje smoczyca nadal tym lekkim głosikiem, upewniając Ognistą (bo przecież musiała należeć do jednego ze stad), że wszystko raczej jest opanowane. – ale jeżeli nie masz nic do zaoferowania to pozwól, że pójdziemy.
I pozostaje pytanie... o co tak zawzięcie się kłócili, że teraz udają, iż nic się nie stało.

//aka kiedy nie wiesz jak poprowadzić fabułę i wychodzi miszmasz xdd

[Łaknienie Pożogi]

Ognista adeptka obserwowała szok wykwitających na pyskach dwójki nieznajomych. Choć sama Złudna musiała przyznać, że interesującym jest obserwowanie niemej rozmowy między smokiem a harpią. Czyżby to właśnie to było tą sławetną więzią? Jeśli tak to Złudna zapałała chęcią stworzenia takiej.
Uśmiechnęła się delikatnie do harpii i spojrzała na niego z pewnego rodzaju fascynacją, kiedy jeżył się i warczał.
– Sssszukacie czegośsss lub kogośsss konkretnego?
Zmrużyła ślepia, kiedy dotarło do niej, co właściwie futrzaczka powiedziała.
– Pójdziecie? Nie łatwiej polecieć?
Żadnemu z nich nie brakowało skrzydeł, jak zauważyła, choć może mieli jakąś awersje do lotu? Nie miała zamiaru tak łatwo odpuścić rozmowy z tak fascynującą personą.

[Zwyczaje Zamieci]

Ale odpowiedzi nie będzie. Wyglądało na to, że zmierzała ku wyjściu, jeżeli niziny takowe wyjście oferowały – harpia też puściła ostatecznie pysk Ognistej i burknęła na ideę opuszczania milusińskiego terenu... acz wreszcie za pytaniem podążył wzrok. Sroga Łuska spojrzała zza barku, już oddalona kilka kroków od niebieskookiej. Przeszyła ją wzrokiem podobnie do początku, gdy zbliżyła się niebezpiecznie do rówieśniczki, a głos pobrzmiał lekko:
– Nie całkiem. Ot, w planach mam schronienie, jak to każdy ze smoków. I rozumiem, że drugie pytanie mam brać jako propozycję?
Cichy chichot skwitował retoryczne pytanie. Rebhfrua weń odwzajemnił wzrok towarzyszki, choć nadal gniewnie i złowrogo, klepiąc z zatroskaniem kufę nieznajomej by, najwyraźniej, uspokoić potargane nerwy. Niestety on i północna nie dogadywali się najlepiej od momentu, w którym opuścili przyjemne zakątki górzystych grot, aczkolwiek bez cienia wątpliwości można było rzec, iż ich relacja pogłębiała się z każdą małą sprzeczką na ich drodze. Jednak w tej mieszaninie wzbudzania w sobie nawzajem zazdrości, bowiem oboje byli mniej czy bardziej zainteresowani obecnością jasnookiej Ognistej, począwszy od majestatycznego przytulania się do kłótni wraz z macaniem pyska, Sroga Łuska wreszcie dostała to, co z zakłopotania chciała osiągnąć. Jednak nie odwróciła się ani łuski w stronę potencjalnej nauczycielki, ba, jakoby specjalnie tylko przesunęła smukłym ogonem po lodowej powierzchni świata. Najzwyczajniej w świecie oczekiwała rozkazów, które ma wypełnić na miarę wytresowanej istoty, co zresztą jeżyło pióra na karku Rebhfruy... po czym odlecą, najwyraźniej.

[Łaknienie Pożogi]

Żmija podążała niewidocznym wzrokiem za dwójką przybyszy. Najwyraźniej chyba chodziło o to, by zadała to pytanie. Jak uroczo. Vakkan przyjrzała się uważniej obojgu, gdy usłyszała słowa prawie rówieśniczki. Adeptka nawet nie myślała wyśmiać północnej, w końcu sama nauczyła się latać dość późno jak na stadne standardy, lecz skoro już miała uczyć, to chciała też ugrać coś dla siebie. Poza tym spędzenie czasu, przy tak interesujących jednostkach, również było samo w sobie nagrodą, ale o tym dwójka nieznajomych nie musiała wiedzieć.
– Sssskoro bierzesz to za propozycje, to sssssama powinnaśsss również cośsss zaproponować.
Zerknęła na harpie, kiedy poklepał ją po pysku i w zamian sama odetchnęła cieplejszym powietrzem prosto w jego kończynę, uważając na to, by przypadkiem nie wziął w tym udziału żaden z kanalików w jej gardle odpowiadający za lód.
Złudna nie miała pojęcia, że była obiektem sporów między harpią a smoczycą i może to lepiej?
– Jak biegła jesteśsss w używaniu maddary?
Proste pytanie równie naprowadzające na to, czego by chciała Vak, jak poprzednie. Nie lubiła poleceń, wolała zwykłą rozmowę, więc czekała na odpowiedź.