Czarny Staw

[Wieczna Perła]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

   Samica nawet nie zwróciła uwagi na innego smoka, tak przed piciem, jak i po nim. Jedyną różnicą było to, że zamiast odlecieć, jak miała to w planie, postanowiła poleżeć. Tak, zmiany w ostatniej chwili to też u niej typowe w takim stanie. Nie przejmowała się zbytnio obcym smokiem, bo w razie czego Fio i tak ją obroni. Z resztą wiedziała, że to nie jej ojciec, mimo tych samych łusek. Była pewna, że go by poznała. Położyła się tylko tam gdzie stała, nie myśląc o zbliżeniu się. Pysk i szyję położyła na piachu, smętne wpatrując się w taflę wody.
  Przynajmniej teraz nie jest sama, ale jakie to pocieszenie, kiedy koło niej znajduje się obcy smok? Nikt bliski. Ale też kogo można nim określić? Rodzinę? Czy aby na pewno? Ojca też nie poznała wcale, ale jednak... jest jej smutno, że go tu nie ma. Może to przez ogólny brak ciepła w sporej części jej życia i teraz jedynie szuka bliskości u kogoś, kto w założeniach miał jej ją dostarczyć? A może pragnie jakiegoś pocieszenia u kogoś, kto ją wysłucha? Ta smocza psychika. Taka dla niej dziwna, taka dla niej niezrozumiała... nawet teraz, kiedy szukała u siebie powodu smutku, nie mogła jej pojąć. Niby wymieniała powody, ale wydawały się jej one dziwne, niedorzeczne i pozbawione sensu. Jaki więc jest powód tych poszukiwań, skoro neguje każdą tezę? Za dużo o tym myśli. To myślenie tylko ją dobijało. Podobnie jak ta cisza. Wydała jej się dziwna, wraz ze świadomością, że nie jest tu sama.
   – Straciłeś kiedyś kogoś bliskiego? – spytała się niewyraźnie, jakby nie kierowała tych słów do niego. Nawet nie spojrzała się w jego stronę, jej wzrok dalej był wbity w staw i wodę w nim. Odpowie czy nie, Biel miała to gdzieś. Jak tak, to dobrze, a jak nie, to cóż... nie obrazi się. Wszak nie tak zaczyna się znajomości, ale czy ona ma jakichś znajomych?

[Nocny Tropiciel]

Khuran w pewnym momencie odwrócił wzrok od samicy i położył łeb na trawie wrcając do obserwowania chmur pomykających po niebie, a odbitych w lustrze wody. Nie zorientował się od razu że ktoś do niego coś powiedział. W końcu nie nasłuchiwał, a autor słów był kawałek od niego. Łowcy zajęło więc kilka dłuższych sekund by podnieść łeb i spojrzeć się na samicę.
– Eeee... Co? – rzekł nie do końca kontaktując z rzeczywistością. Dopiero po chwili przypomniał sobie słowa jakie padły w jego kierunku.
– Kim ty jesteś? Nie znam cię. -stwierdził krótko. Czemu ktoś go od tak zaczepiał? Nie znał imienia tego smoka, co najwyżej po zapachu mógł wywnioskować że pochodzi z Ognia ale samo to nie była w żadnej mierze wystarczające.
Teraz jego uwaga skupiła się na dziwnej smoczycy. Może zanim zaczną opowiadać historię swojego życia poznają chociaż siebie z imienia?

[Wieczna Perła]

  Eee... co? Z początku została zbita z tropu, nie usłyszawszy żądanej odpowiedzi. Potem jednak znów odpłynęła... "Kim ty jesteś?" Niby wiedziała, jak na to odpowiedzieć, ale w obecnym stanie to proste pytanie miało dla niej za dużo znaczeń. Kim jest? Samicą. Ze Stada Ognia. Uzdrowicielką dokładniej. Sierotą od jakiejś części życia. Żyjącą na marginesie społeczeństwa. A tak naprawdę, to nikim ważnym i istotnym. Smokiem, którego mogłoby nie być i nic by się nie zmieniło. Może robi z siebie teraz niepotrzebnie ofiarę, ale źle się czuła z faktem, że ot tak zapytała się obcego o prywatną rzecz. Wychodzi na to, że rozpacz jaką zazwyczaj wywołuje u niej to miejsce, znikała, ale jej część dalej gdzieś tu była...
   – Biel Feniksa. Uzdrowicielka z Ognia – rzuciła równie krótko co on, jakby od niechcenia. Nie miała ochoty się jakoś rozwodzić nad tym, bo i tak pewnie pyta z uprzejmości i żeby wytknąć jej brak zachowania.
  Dalej się nie odwróciła, nie zmieniła pozycji i nie spojrzała na niego. Jak smętnie leżała, tak leży teraz. Jedynie Feniks rzucał mu nienawistne spojrzenie, siedząc na skrzydle. Nie rozwodziła się nawet czemu. On i tak to zawsze robił...

[Nocny Tropiciel]

Hm, no cóż, to jakiś start do konwersacji. Khuran jednak nie był pewien czy Biel była odpowiednim smokiem do zwierzania się. Szczerze w to wątpił, chociażby dlatego że kompletnie jej nie znał. Takie rozmowy powinny zachodzić raczej pomiędzy przyjaciółmi i rodziną, prawda?
– Nocny Tropiciel, miło mi -przywitał się całkiem grzecznie. Ostatnio pracował nad swoimi zdolnościami komunikacji w społeczeństwie i musiał przyznać że bycie uprzejmym naprawdę działa!
– Jest mi przykro że kogoś straciłaś, bo tak wnioskuję... Ale jak ja mam ci pomóc? -zapytał się. Kruczy Pan nic tu nie zdziała, dusze martwych smoków podążają określoną ścieżką i nic mu do tego. Tak więc Khuran leżał dalej i czekał co nastąpi. Nawet mu nie przeszkadzał brak kontaktu wzrokowego który zazwyczaj towarzyszy normalnej rozmowie, Biel musiała być po prostu nieśmiała.

[Wieczna Perła]

  Nocny Tropiciel? A jak miał ojciec? Z tego co pamiętała, to Nocny Kolec... ale kojarzy go z zapachem Ziemi, a od Tropiciela ewidentnie daje Cieniem, więc to nie jest on. Właściwie ani na chwilę nie podejrzewała, że smok koło niej może być jej ojcem, bo kolor łusek się nie zgadzał – nie były aż tak czarne i jednokolorowe.
  Jak mógłby jej pomóc? To właściwie dobre pytanie, na które miała już odpowiedź.
   – Chcę wiedzieć, czy mój ojciec dalej tu jest. Pamiętam, że nazywał się Nocny Kolec. Cały czarny, ze stada Ziemi. Jego partnerka to samica z Ognia. Audrey, Krwawa Żądza, Pióro Ognia lub Pióro Krwi. Takie miała imiona. Tyle pamiętam. Znasz kogoś takiego?

[Nocny Tropiciel]

Khuran przekręcił łbem na bok przyglądając się samicy. Powoli rozumiał że miał do czynienia z kimś pogrążonym w żałobie tak głębokiej że być może smutek przyćmił umysł do tego stopnia że samica po prostu była zdesperowana, by odzyskać to co straciła.
– Cóż... Przykro mi. Nie znam nikogo takiego. Ale spokojnie, jeśli straciłaś kogoś na zawsze, to śmierć dla smoków nie jest końcem. -rzekł tyle ile mógł i ile potrafił na pocieszenie. Nigdy nie był w tym dobry ale osobiście znajdował swego rodzaju ulgę wiedząc że w pewnym stopniu nigdy nie umrze.

[Wieczna Perła]

  Wiedziała, że śmierć nie jest końcem. Jedni staną się gwiazdą, a inni wrócą na ziemię w nowym wcieleniu. Przynajmniej z tego co pamiętała... ale co jej po tym, kiedy straciła kogoś fizycznie? To, że jego świadomość dalej gdzieś tam może trwać niezbyt ją pociesza. Bardziej woli uznawać śmierć za koniec życia. Tak prościej i ma wrażenie, że realniej. Tym bardziej, że bogowie zniknęli, więc równie dobrze nowe gwiazdy mogą już nie świecić, co za tym idzie jej uznawanie śmierci za koniec może być obecnie prawdziwsze.
  Z drugiej jednak strony nieco jej było źle z tym, że od razu pomyślał o śmierci. Naprawdę wygląda aż tak przygnębiająco? Wyprostowała się i spróbowała zachować jakkolwiek neutralny wyraz twarzy, bez większych negatywnych emocji.
   – Nie wiem czy dalej żyje czy nie, choć jednak wierzę w pierwszą możliwość. Straciłeś kiedyś kogoś bliskiego? – powtórzyła pytanie z początku po krótkiej pauzie. To była dla niej ważna kwestia i liczyła, że teraz odpowie. Próbuje ją w końcu jakoś pocieszyć, czyli jej pomóc, a skoro chce jej pomóc, to może wykorzystać szansę, jaką mu daje. Oby tylko znów nie wyskoczył z tą słabą znajomością, bo weźmie go za kogoś nieczułego... aczkolwiek rozumie też jego postawę, jednak obcej może chyba powiedzieć, bo raczej marna szansa, że komuś rozpowie, czy tam jej opinia na jego temat nie powinna mieć dla Tropiciela znaczenia. I tak patrząc na Biel i jej uprzednie spotkania z cienistymi, szansa na ponowne przypadkowe spotkanie kogoś z Cienia jest niemal równa zeru.

[Nocny Tropiciel]

-Ostatnio zginęła moja partnerka, na dobre zniknęła moja siostra, moja m-matka jest już bardzo stara, niedługo odejdzie z tego świata -rzekł szybko, dziwnie wypranym z emocji głosem, odwracając łeb i patrząc gdzieś na bok. To wszystko wydarzyło się tak niedawno, że rany były jeszcze świeże. Nawet nie zaczęły się jeszcze goić...
– K-kruczy Pan daje mi siłę i cel na którym mogę się skupić. To bardzo pomaga. -dodał jeszcze dzieląc się własnymi doświadczeniami licząc że chociaż tak będzie mógł pomóc samicy. Znał jej ból, nie chciał by inni musieli go znosić bez żadnej pomocy.

[Wieczna Perła]

  Auć. Ma nawet gorzej od niej. Jakby nie patrzeć, strata partnerki jest poważniejsza, niż bądź co bądź słabo znanej rodziny. Właściwie, teraz nawet czuła się głupio, że spytała go o taką rzecz. No i że nalegała. Za bardzo skupiła się na pocieszeniu siebie i znalezieniu kogoś kto ma gorzej w życiu niż ona, że aż zapomniała o uczuciach innych i fakcie, że mogą przeżywać stratę podobnie co ona. Podniosła łeb i spojrzała na niego z niejakim smutkiem.
   – Przepraszam, że tak nalegałam z pytaniem... – mruknęła cicho, zwieszając głowę i również odwracając głowę.
   No i do tego radzi sobie z tym wszystkim za pomocą... religii? Ale przecież bogów nie ma, więc wiara w nich straciła sens, skoro nie może działać. Co prawda coś w świątyni dalej bierze kamienie, ale no... jest to coś, a nie bogowie. Mogłaby nawet to czcić zamiast nich, bo zrobili dla niej więcej.
  Zastanawiające jest też to, kim jest ten Kruczy Pan... co prawda nie zna wszystkich bogów, ale jest pewna, że mają pisklęce imiona, a dorosłych smoków. Immanor, na przykład. Chyba, że Kruczy Pan to tytuł jednego z bogów... Warto się dopytać.
   – A kim jest ten Kruczy Pan? Nie znam nikogo takiego. Też zaginął, jak reszta bogów? – podjęła temat po chwili ciszy, znów zerkając na niego, tym razem z niejakim zaciekawieniem. Żal ustąpił z jej pyska, ale dalej tlił się gdzieś w spojrzeniu. Czy to wobec jego, czy swoich strat w bliskich.

//Z góry przepraszam, jeżeli nie powinna wiedzieć, ale ona jest tak bardzo na marginesie fabuły, że nie wiem co wie ze słyszenia, a czego nie wie, ale odnoszę wrażenie, że przy niej było to mówione...

[Nocny Tropiciel]

Khuran bardzo chętnie przystał na zmianę tematu. Byle dalej od rozdrapywania nawet niezbyt zagojonych ran. Nie odpowiedział na przeprosiny, głównie dlatego że ani ich nie oczekiwał, ani ich nie potrzebował. Nie dlatego że miał Biel za nic ale dlatego że po prostu... nic nie zmieniały. Po prostu.
Za to kruczy pan? To dobry temat. Tak rzadko ktoś się o niego pytał!
– Kruczy Pan to bóg nienależący do panteonu wolnych stad. W przeciwieństwie do nich jest sprawiedliwy i nie uzależnia od swojej pomocy. Docenia swoich wyznawców, nie żywi zazdrości. Ma swoją kaplicę tuż obok głównej świątyni, czuj się wolna odwiedzić ją gdy tylko zapragniesz.
Czarnołuski spojrzał się na pysk uzdrowicielki z zainteresowaniem. Szukał w nim entuzjazmu, zainteresowania, jednocześnie wyczulony na przejawy innych odczuć.
-Czy chcesz usłyszeć więcej?

[Wieczna Perła]

  Wszystko brzmiało pięknie i w ogóle, ale coś jej nie pasowało... nie należał do tych z Wolnych Stad? To byli jacyś inni? I, ważniejsze, czy również zniknął jak tutejsi, czy jednak dalej istnieje? Nie wierzyła mu za bardzo w te słowa. Najwyraźniej chciał go przedstawić jak najlepiej. Nie żeby to co mówił o bogach pod barierą było kłamstwem... właściwie sama nawet nie wiedziała, bo nigdy zbyt religijna nie była. No i jego imię, tytuł czy jak to nazwać. Kruczy Pan... jakiś patron kruków? A może zwyczajnie jego wyznawcy byli jak kruki? Jednak co to ma znaczyć?
   – Również zniknął jak inni bogowie? I skąd ta nazwa? Inni bogowie nazywają się Immanor, Erycal, a on to Kruczy Pan... czemu? – Pytanie mogło być trochę głupie, bo nie musi podporządkowywać się zasadom tutejszych bóstw, ale i tak chciała wiedzieć skąd ta różnica. Smoki spoza bariery miały imiona pisklęce, a Cień właśnie spoza niej przybył. Do tego, skoro rozmawia z cienistym, to najwyraźniej mógł to być Bóg, jakiego wyznają.

[Nocny Tropiciel]

Samiec uśmiechnął się lekko, ukazując na swoim pysku grymas na którym ostatnimi czasy bardzo rzadko na niego się wkradał. Pytanie Bieli nie było śmieszne ale... pocieszne. Mało który smok się tematem bogów. Zwykle na hasło "bóg" reagowały wyrażając swoje znudzenie czy absolutne lekceważenie tematu. Jak miło było spotkać smoczycę która miła inne podejście.
– Kruczy Pan to jedno z wielu imion jakie przybiera nasz bóg. Jego prawdziwe imię pochodzi z języka Cienia i brzmi Absthinius. Używamy miana Kruczego Pana gdyż wam wymawiać je łatwiej, a on lubi komunikować się poprzez te właśnie ptaki.
Liczył że te wyjaśnienie było satysfakcjonujące.

[Wieczna Perła]

  Nie odpowiedział na jedno pytanie... zmrużyła niezauważalnie oczy. Celowo czy tak bardzo wciągnęło go gadanie o bogu, że aż o tym zapomniał? Ale wróci do tego na koniec. Wracając do jego słów. Więc ma wiele imion, a do tego jego pierwsze, najpierwszsiejsze i główne to też pisklęce. Jednak... czemu kruki? Musi się za tym kryć coś więcej... Nie wiem, to imię z ich języka znaczy Kruk? Są jakoś mistyczne? Utożsamiany z nimi jest sam Cień? Może ich Stado w założeniach posiadało parę ich cech, lub jedną, wspólną i dominującą? Nie da się nie zauważyć, że jej rozmówca wyglądał jak typowy przedstawiciel tegoż Stada czyli miał ciemne łuski.
   – Ale czemu Kruczy Pan? Wątpię, aby bogowie wybierali takie zwierzęta, bo je lubią czy taki mają kaprys... Nie kryje się za tym nic więcej? Zero symboliki? Tajemnic? Legend/ I komunikuje się z każdym, wybranymi osobami czy ma jeszcze inne kryteria? Bo to, że nie odtrąca i odpowiada każdemu można rozumieć na wiele sposobów... – Fakt faktem, że jak pysk się jej nie zamykał, tak nie wyglądała na jakąś podekscytowaną czy oczarowaną, co raczej na sceptyczną i niepewną, nawet ton głosu to zdradzał. Samiec nie miał w sobie charyzmy czy daru przekonywania, a samica chciała wyjaśnić nieścisłości, mieć pełny obraz na to, poznać to wszystko. Chociażby z ciekawości, jak już się o nim dowiedziała. Zgłębić pełnię wiedzy u źródła, wyssać całą mądrość z tej studni wiedzy, jaka przed nim stała. Oczywiście jej źródło obejmowało tylko jeden zakres, czyli Kruczego Pana, ale zawsze to lepsze niż nic.

[Nocny Tropiciel]

Och, ok. Khuran rozumiał teraz co dokładnie chce wiedzieć jego rozmówczyni. Konkretne pytania skutkują konkretnymi odpowiedziami!
– Przede wszystkim nie powiedziałem że Kruczy Pan odpowiada wszystkim. Na pewno nie, a zwłaszcza teraz. Obecnie widać znaki zsyłane przez niego, jednak są one rzadkie. Jednak są i Kruczy Pan, gdy przybędzie, będzie wiedział kto zasłużył na jego błogosławieństwo.
Rzekł to z pełnym przekonaniem jakby mówił o wczorajszej pogodzie aczkolwiek z większym uniesieniem w głosie.
– Zadajesz bardzo dobre pytania. Dlaczego kruki? Nie wiem. Myślę że te pytania najlepiej kierować do jego świątyni. Absthinius jest owiany całunem tajemnicy. Staram się przez ów całun przejrzeć ale to trudne. Kruczy Pan jest także oddzielony od reszty wolnych stad, aczkolwiek JEMU udaje się przebić do naszego świata -zakończył nie bez wyraźnej satysfakcji w głosie.
-Szukam smoków, które pomogą mi w poszukiwaniu prawdy. Jesteś zainteresowana? -zapytał się samicy. Liczył że siedzi w niej iskierka która ruszy ją by stanęła u boku łowcy w jego religijnej podróży.

[Wieczna Perła]

  Tak naprawdę każda odpowiedź powielała jej wachlarz możliwych pytań. Nie była już tą samą Bielą, a raczej Cichą łuską, która oszczędzała pytania w przestrachu, że wyjdzie na idiotkę. Teraz te wszystkie głupie myśli poszły precz, a zastąpił je głód wiedzy. Jakie jest to jego błogosławieństwo? Nie wiem, kruki będą Ci przyjaciółmi? Życie wieczne? Udane łowy do końca życia? I czemu podkreślił, że zwłaszcza teraz nie odzywa się do każdego? Kiedyś było inaczej?
   – Jakie jest to jego błogosławieństwo? Na czym polega? Kiedyś było inaczej z jego aktywnością? Czemu uległo to zmianie? Jak chcesz szukać tej prawdy? Masz jakiś punkt zaczepienia, czy będzie to kompletne kroczenie w ciemnościach z nadzieją, że się coś znajdzie? Jakie do tej pory były to znaki? – Słowa nie przestawały płynąć, a z każdym kolejnym jej cichy ton się podnosił, lecz nigdy nie przekroczył jakiegoś pułapu. Maksymalnie zbliżył się do mniej więcej podniesionego z ciekawości głosu.

[Nocny Tropiciel]

Cóż, ciekawość jest dobra, a tej samicy zdecydowanie jej nie brakowało. Seria pytań jaka zalała samca była wręcz przytłaczająca i ten potrzebował chwili by każde z nich sobie ułożyć i przygotować odpowiedź.
– Błogosławieństwa Kruczego Pana bywają różne. Czasami zsyła wizje, czasami podpowiada ci gdzie się udać by znaleźć coś ważnego. Nie ma jednej rzeczy którą Pan może podarować. – odpowiedział na pierwszą ich serię. W sumie... Czemu bóg miałby się ograniczać?
– Nie szukam po omacku, choć mam mało wskazówek. Wiem jednak że zmierzam w dobrym kierunku, bo odkąd zacząłem swoją pracę zacząłem dostawać od Kruczego Pana wizje i wskazówki, nigdy jeszcze mnie nie zmyliły. Kruczy Pan długo nie zsyłał żadnych informacji smokowi z Wolnych Stad, żaden nie zasługiwał. Teraz będąc tym pierwszym zwróciłem jego uwagę.
Powiedział to nie bez dumy. Bo czemu miałby ją ukrywać? Był dumny z sympatii Absthiniusa, którą otrzymywał.

[Wieczna Perła]

   – Co to były za znaki? – powtórzyła pytanie w nieco innej formie, kładąc nacisk na każde słowo. Wszakże powiedział tylko, że były. Nic ponadto, mimo że chciała znać konkrety.
  Patrząc na przykłady, to bardziej by się skłaniała ku temu, że to bóg łowców, ale skoro daje różne, to jeszcze mu tej plakietki nie przypnie. Zastanawia ją jednak jego stosunek do tutejszych bogów. Czy te wszystkie wskazówki mogą dotyczyć ich zniknięcia, czy jednak inaczej chce to realizować?
   – A jak podchodzi do tutejszych bogów, albo ich wyznawców? Jest nastawiony pozytywnie, negatywnie czy jak?

[Nocny Tropiciel]

-Powiedziałem. Wizje i wskazówki. Dokładnie to zesłał mi póki co kruczy Pan. Kieruję się starymi historiami Cienia. Oni jedyni zdaje się kultywowali wiarę w niego dawno, dawno temu – wyjaśnił łowca. Nie zamierzał wnikać w delikatne szczegóły jakie obrazy zesłał mu Absthinius. Sekrety są sekretami, bo nie dzieli się nimi z każdym poznanym smokiem.
– Sądzę że neutralnie. W oczach Kruczego Pana każdy ma potencjał, nie odrzuca nikogo kto chce podążać jego ścieżką ani nie zabrania wyznawać innych bogów. Czemu miałby? Nie jest zazdrosnym, rozwydrzonym pisklakiem. To Bóg.
Doprawdy, tak wiele smoków patrzyło się na bogów jak na smoki z większą mocą. Może było tak łatwiej ale było to błędne. No chyba że bogowie byli właśnie tym: smokami z większą mocą, czemu niejednokrotnie dawali żałosny pokaz.

[Wieczna Perła]

  Przewróciła oczami. Najwyraźniej albo nie rozumiał dalej jej pytania, albo próbował dać jej znak, że tych znaków nie pozna. Zostawi jednak tę sprawę, bo do niczego nie dojdzie. Poza tym, to i tak miała obecnie co innego do powiedzenia.
   – Niedawno spotkałam na wyprawie kruka. Miał problem z rozłupaniem orzecha, to mu pomogłam. Chwilę po tym dał mi dwa węże w podzięce i zwyczajnie odleciał. To może być jakiś znak? – Z jednej strony chciała, aby tak było. W końcu zostałaby dostrzeżona przez jakiegokolwiek boga, a nie same duszki. Chociaż niepokoiły ją też te węże. Warto dodawać, że były związane na supeł? E, nie. Skoro on nie podaje szczegółów swoich znaków, to czemu ona miałaby mu je podawać? Sam nie jest też pewien, co znaczą te jego, więc mógłby tylko postraszyć samicę fałszywymi odczytami. Aczkolwiek ona sama obawia się, że może to być zły znak.

[Insygnium Żywiołów]

Liście zaszeleściły i światło padło na jego twarz. Przez chwilę miał poczucie jakoby milion spopielonych dusz chowało się w mętnych odmętach cieni, zaś one – zlewające się z ciemnością – próbowały uciec spod drzewa o dojrzałych, zielonych liściach. Czuł się przekonany przez wycie drzewa, że rachityczne podrygiwanie gałęzi dyrygowane jest przez nieudolne próby zagubionych borako. Jeśli wojownik ma ograniczoną siłę, jego taniec jest krótki; jeśli siła wojownika jest wspaniała, jego taniec jest imponujący. Ale niezależnie czy siła jest wspaniała, czy nieduża, śmierć musi się zatrzymać by doświadczyć jego ostatni oddech na ziemi, a wtem uświadomi sobie, że on nie spocznie, póki nie skończy tańczyć. Gnuśnie skierował łeb ku górze, mrużąc nieznacznie ślepia – nic tak nie pobudza zainteresowania jak małe, lubieżne wspomnienie.
 Zrzucił torbę. Ta gruchnęła niemal natychmiast, a gdy tylko tak się stało, podróżnik odetchnął z ulgą. Bez wahania sięgnął do środka, po czym z księgą w dłoni wyprostował się na tylnych łapach. Ścisnął ją mocniej, naciskając pazurami na jej skórzaną powłokę. Ukazał kły, lecz potrzeba naiwnej duszy by uwierzyć, że w uśmiechu. Otworzywszy ją, paliczkami przejechał po pożółkłych stronicach i wsiąknął jej przekrwiony zapach – woń świerzbiącej w nozdrzach wanilii, wyschniętej trawy oraz oczywiście stęchlizny. Ciarki przeszły mu po karku, a nagle dolina wydała się odległa i cicha, krzyki wiatru zamieniły się w jednostajny pomruk i wszystko zbledło w porównaniu z zapiskami na kartkach księgi. Każda litera zdawała się kontrastować z wszechobecną naturą, każde zdanie emanowało idiosynkrazją wobec zasad logiki. Patrząc na te wszystkie definicje, badania oraz wnioski, odniósł wrażenie, że Synlyn miał rację. Nie było opcji, że za tym wszystkim stała istota żywa, jakkolwiek ograniczona do cyklu dnia i nocy; to było coś, co należało do rzeczy niepoznawalnych dla przyziemnego umysłu, jakże odstręczających standardu życia pod firmamentem. Coś było nie tak. Być może dlatego, że w twórcy było coś nadnaturalnego i przez to tak wielu lgnęło pod jego skrzydła pod postacią tekstu. Cokolwiek by to nie było, Tijhuute Kamatano stał teraz przed nim, a Kuhu dawno stracił okazję do odwrotu.
 Wziął głęboki oddech zanim podniósł wzrok znad książki. Maddara rozleciała się w powietrzu, kartki zafurkotały rozprowadzając swój zapach po okolicy, jakby sama obecność tego tworu czarowała wszystko wokół, odrzucając kwestię posiadacza. Kuhu zanurzył dwa palce w ustach, wymamlał dokładnie z prawej strony, naciskając na wewnętrzną stronę polika, czy też co chwila zasysając je coraz głębiej. Wyobraził sobie abstrakcyjną figurę utkaną z białej, półprzezroczystej nici, zarys humanoidalnej istoty o krwistoczerwonych kamieniach zamiast oczu, które pozostawiały po sobie mglistą ścieżkę. Zwęził postaci ramiona, wydłużył wszystkie kończyny wraz z zakrzywionymi pazurami, którym dał właściwość przecięcia każdego nietrwałego magicznego tworu, oraz wysmuklił gadziopodobną twarz o wielkich nozdrzach i bez rogów, pozwalając jej na zwinne ruchy dostosowane do jego życzeń. Stwór miał odbijać swoim wątłym ciałem każdy skrawek słońca padający na ziemię, sprawiając, że będzie bardziej widoczny dla twórcy, jednocześnie pozwalając na przejrzenie przez niego. Gdy poczuł, że są odpowiednio nawilżone, począł je wyciągać z wysiłkiem, mając poczucie jakby niepostrzeżenie nabrały na wadze. Ociekały gęstą śliną, a ta mieniła się w strudze światła przechodzącej przez jasnozielone liście – z dokładnością przejechał paliczkami po trójkącie na ostatniej stronie pierwszego rozdziału, zupełnie ignorując okrąg w nim wpisany. Wystarczyło tylko nadać wyobrażeniu trochę szału. Pomruk wydostał się z jego roztrzęsionej gardzieli kiedy przybliżył pazur do polika. Pogrzebał pomiędzy łuskami, wtem wbił lekko w skórę szpon, żeby zażyć esencji życiowej. Kroplą krwi wysmarował pionową kreskę na środku symbolu.
 – Ryle ou Vietorrio! – ryknął.
 Powstał. Sapał, pomimo braku ust, których stwórca sobie nie wyobraził, oraz poruszał się w miejscu niczym dotknięty palpitacjami. Drgał poparzony przez Złotą Twarz, skomlał boleśnie i żałośnie, stłumiony przez jeden ruch zakrwawionego pazura. Cały świat zamarł w przerażeniu – cóż to za okrucieństwo, tworzyć coś, co nie ma własnego umysłu, a oddycha! Żywa iluzja podtrzymywana siłą przy życiu przez niespokojne źródło, kolejna anomalia, która cieszyła Kuhu. Obserwując Ryle, odłożył księgę na torbę nieopodal, po czym odsunął je maddarą na bezpieczną odległość tuż koło krzaku. Zażądał myślą, że gdy zegnie palec, torriako wyrzuci swą prawą łapę do przodu, chcąc przeciąć twarz przeciwnika – tudzież stwórcy – po skosie, czyli wzdłuż malowidła wojennego. Czarodziej wcisnął tylne łapy w ziemię, chcąc utrzymać jak najlepszy balans wobec swojego nader długiego ciała, ścisnął mięśnie w łydkach i...
 Machnął palcem. Wyjec ogłuszył swym rykiem wszystko w okolicy. Pisk zapełnił każdy skrawek łba, naciskał na ściany czaszki, skronie zaczęły pulsować, lecz mimo to ruszył do sparowania ataku i wyobraził sobie prosty twór z avalar – raptem jego lewa łapa od łokcia obrosła czarną materią. Iskry prysnęły przed oczyma Kuhu. Nie minęła chwila a szpony tworu odbiły się z metalicznym zgrzytem.

[Dzika Gwiazda]

Nad głową filotetowołuskiego przemknął cień. W górze, za plecami swojego tworu mógł dostrzec nawracającą sylwetkę, zmierzającą w jego kierunku. Na początku, pod słońce trudno było dopatrzeć się jakichś szczegółów. Z każdą chwilą jednak postać powiększała się, że dostrzegał wyraźnie po kolei jej fragmenty: szerokie oliwkowe skrzydła, brązowo-zielone łuski, naszyjnik z dziczych kłów kołyszący się na szyi. Smoczyca nie dała mu zbyt dużo czasu na przypatrywanie się: schodziła szybko i ostro, by w chmurze kurzu wylądować za plecami maszkarona. Jak na istotę swojej wielkości i postury, powinna wylądować z głuchym łupnięciem, wstrząsając ziemią, zaskakująco jednak, osiadła na ziemi wyjątkowo zgrabnie i płynnie, niemal nie wydając z siebie dźwięku.

Smoczyca wyciągnęła szyję, wyszczerzyła kły, a źrenice jej żółtych ślepi były wąskie jak u rozwścieczonego żbika. Starsza nie kierowała swojej agresji w stronę obcego samca, a jego tworu. Dopiero po kilku uderzeniach serca, zza pleców samicy wysunął się kłąb czarnego dymu o pomarańczowych ślepiach, zaś sama zielonołuska szarpnęła gniewnie głową. Uspokoiła się nieco, spoglądając na upiornego stwora, a po chwili jej spojrzenie przesunęło się na obcego samca. Czarne źrenice rozszerzyły się ze zdumienia, a zielona warga opadła, zasłaniając kły. Maddara, czuła maddarę, ale smoczą. Azura miała rację. Postawa starszej pozostawała czujna, w razie, gdyby okazało się, że to jakiś podstęp lub gdyby nieznajomy naprawdę walczył z potworem. Myślała, że jest w tarapatach, a on najzwyczajniej w świecie trenował walkę. Spojrzała prosto w zielone ślepia obcego, a potem wskazała głową na twór. Wyglądała jak dziki kot, który pierwszy raz zobaczył zupełnie nieznany sobie obiekt. Zaczęła obchodzić istotę, powoli stawiając łapy, gotowa w każdej chwili odskoczyć... lub zaatakować.

Azura owinęła się wokół szyi smoczycy niczym ciemny wąż, przesłaniając swoją cienistą istotą grzechocący cicho naszyjnik. Pomarańczowe ślepia nie zwracały najmniejszej nawet uwagi na twór, a wpatrywały się jedynie w obcego smoka. Cienista była pewna i wiedziała, że to on wyczarował tę poczwarę. Pytanie tylko po co?