Drewniana Figura Aterala

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na jasnym pysku Aterala pojawiło się coś bardzo zbliżonego do aprobaty.
– Mądre pytania zadajesz, Antrasmerze – powiedział cicho bóg. – Ziemia, na której żyjesz, jest częścią świata, który z kolei jest częścią zbioru wielkiej liczby innych światów. Jesteś częścią większej całości... i życia by ci nie starczyło, aby to wszystko pojąć – zamilkł na chwilę, a czarne ślepia spokojnie obserwowały Adepta Cienia. – Gwiazdy są właśnie takimi światami... A teraz wyobraź sobie odległość, która jest konieczna do tego, by tak ogromna przestrzeń zamieniła się w jasną kroplę na tle czerni nieba.

Atramentowy patrzył się na boga, spijając każde z jego słów. To co usłyszał było tym o odpowiedzią na to o czym zastanawiał się przez długi, długi czas.
-A więc jest wiele innych światów... -Rzekł zafascynowany. Naraz w jego łbie wezbrało się mnóstwo możliwych konsekwencji tego faktu- W takim razie... To czym my jesteśmy jest tak nie ważne w tej skali...
Samiec usiadł zastanawiając się nad tym co usłyszał. Końcówka jego ogona ruszała się na boki gdy pogrążał się coraz głębiej w rozmyślaniach. W końcu drgnął gdy zorientował się że takie przedłużające się milczenie może zostać uznane za niegrzeczne. A boga zdecydowanie nie należy tak traktować, więc przemówił
– Jesteśmy tak nikli w skali... A jednak według naszych standardów nasz świat jest wszystkim. Perspektywa ma ogromne znaczenie... Czy zechcesz mi powiedzieć Ateralu, coś więcej? Jakie są inne światy? Czy są tam inni. Inne istoty. Czy też się nimi opiekujecie, czy mają własnych bogów?
Teraz gdy dowiedział się czegoś tak niesamowitego, smok nie zamierzał odpuścić z powiększaniem swej wiedzy

– Ten świat jest ważny dla was, i to wystarczy – powiedział cicho Ateral, nie spuszczając z Atramentowego Kolca zimnego spojrzenia czarnych ślepi. – I nie, ten świat nie jest jedynym, który ma świadome, inteligentne stworzenia na swojej powierzchni. A z uwagi na ową świadomość i inteligencję, stworzenia te także mają bogów, których wielbią. Czy ci bogowie rzeczywiście istnieją i są bogami... To zupełnie inna sprawa.
Wiara była ważna, choćby dla ładu w duszy stworzenia. Smutne były te, które aby ten ład osiągnąć musiały uwierzyć w kłamstwo. Ale tak często w życiu bywało.

atramentowy na nowo pogrążył się w myślach zanim odpowiedział. A musiał przemyśleć sporo. Przede wszystkim przyszło mu na myśl, czy z powodu perspektywy jaką mają na swój świat smok, to właśnie one nie są okłamywane przez "bogów". Po chwili jednak odrzucił tą myśl gdy poddał ja krytycznej analizie. Jednak jednego nie potrafił wyjaśnić
-Ateralu, czemu bogowie interesują się akurat nami spośród tej mnogości innych światów? I czemu prezentujecie się nam w formie podobnej do naszej? –zapytał się adept

– Atramentowy Kolcu – Ateral powiedział cicho, tracąc na chwilę szarą postać smoka na rzecz kłębu gęstej, ciemnej mgły. – Skąd przekonanie, że nie interesujemy się innymi poza wami? I, powiedz mi, jak podszedłbyś do boga mieniącego się smoczym bogiem, który nie przybiera smoczej postaci? – mgła owinęła się wokół Atramentowego Kolca. Jej macka dotknęła prawego ramienia Adepta, wywołując spazm zimna i bólu w tym miejscu. – To by sugerowało, że ów bóg uznaje postać smoka za postać niższą, która nie jest godna nawet tej odrobiny wysiłku, który jest wymagany, by utrzymać smocze oblicze.
Mgła rozpłynęła się w powietrzu, pozornie zostawiając Atramentowego Kolca samego w grocie. Na chwilę.
– Mogę być wszystkim co cię otacza, i niczym. Ale ukazując się smokom wybieram smoczą postać, gdyż w ten sposób czujecie, że jestem po waszej stronie – przed Atrmentowym Kolec ponownie pojawiła się szara postać Aterala, który sprawiał wrażenie, jakby cały czas tam siedział. Czyżby Adept Cienia miał zwidy?

Atramentowy siedział nieruchomo podczas gdy Ateral popisywał się swoją zdolnością do zmiany kształtu
-Ateralu, wiedz że dla inteligentniejszych przedstawicieli naszej rasy, smocza postać nie jest niezbędna do posiadania szacunku dla was, Bogów -rzekł smok gdy śmierć ponownie przybrała swą zwykłą postać- Ale z tego co mówisz wynika, że nasze podania i legendy są fałszywe... Smutna wieść, jednak mi jest to niepotrzebne do szczęścia. Jest jeszcze jedna sprawa z jaką przychodzę... Nasze stado nie ma patrona. Uśmiech zapewne by go nie chciał, jednak dla innych smoków przydałby się ktoś do kogo można byłoby się zwrócić w szczególności
Adept obejrzał się nerwowo na wyjście z groty, mając nadzieję że nikt ich nie podsłuchuje. Miałby mocno prze... chlapane gdyby Uśmiech dowiedziałby się o cóż to jego bratanek prosi. Delikatnie mówiąc Uśmiech był sceptycznie nastawiony do bogów

– Kwestia szacunku nie ma tu nic wspólnego z tym dlaczego wybieramy taką a nie inną postać. Chodzi raczej o związek, jaki smoki automatycznie z nami czują, kiedy przybieramy postać odpowiadającą ich anatomii – mruknął cicho Ateral, na tyle cicho, że Atramentowy musiał się naprawdę wysilić, by go usłyszeć. – Podania i legendy zawsze są tylko tym, czym są. Podaniami i legendami. Opowieściami, zniekształconymi przez księżyce, pokolenia powtarzania, a każdy powtarzający coś zmienia i dodaje coś od siebie.
Czarne ślepia spoczęły na Atramentowym Kolcu beznamiętnie.
– Więc nie powinieneś narażać się na gniew przywódcy. Jeśli kwestia patrona jest ważna dla smoków stada, jetem pewien, że z Uśmiechem Cienia uda się wam coś ustalić. Jest przywódcą nie tylko siebie samego, ale wielu różnych smoków i jako przywódca rozumie, że inni mogą mieć inne pragnienia niż on. Porozmawiaj z nim, Atramentowy Kolcu.

Adept z zamysłem skinął łbem na wszystkie słowa boga. Słysząc że wszystkie smocze podania to tylko bajeczka tylko potwierdził swoje przekonania
-Chciałbym zadać Ci ostatnie pytanie Ateralu. Mianowicie: Co powinienem zrobić by porozmawiać z innym bogiem? Chodziłem już do świątyni i to uzyskując odpowiedź, lecz nie zdołałem nawiązać rozmowy. Zapewne z resztą o tym wiesz... –rzekł smok patrząc się pytająco na swojego rozmówcę. Na koniec zostawił pytanie natury osobistej. W końcu pytał o cały wszechświat, smoczą rasę, stado i na koniec o coś dla siebie

– Nie każdy bóg życzy sobie takiej rozmowy, Atramentowy Kolcu – zauważył cicho Ateral. – Miej na uwadze, że ochotę na rozmowę muszą mieć obie strony, a nie tylko ty. A więc należy próbować i się nie poddawać, bo często upór i cierpliwość załatwi więcej niż cokolwiek innego.
Szara postać patrzyła się badawczo na Atramentowego Kolca. Zupełnie jakby Ateral oczekiwał czegoś jeszcze...

Wesołym krokiem niebieski smok spacerował sobie po cichej okolicy. Nagle spostrzegł ciemną jak smoła grotę, w pobliżu nowopoznanej przez niego świątyni. Przez chwilę przypatrywał się niej, myślącego tym, czy sprawdzić, co tam się czai, czy też nie.
W końcu jednak ciekawość zwyciężyła i swoim tradycyjnie ostrożnym krokiem powoli się zbliżał do tej mrocznej groty. W końcu przekroczył wejście i widząc tylko otaczającą go ciemność, cichutko i niepewnie wydobył ze swojego gardła głos.
– H-halo? Jest tu kto?
Mimo, iż dźwięk jego słów był bardzo niski, to można było bez problemu usłyszeć to, co powiedział nie do końca niebieskołuski adept. Sam się nawet lekko wystraszył, że wydał zbyt głośny głos i niepewnie obracał głową w kółko, wypatrując najdrobniejszego ruchu w okolicy.

Atramentowy patrzył się na Aterala nieco zaskoczony jego odpowiedzią. Nie sądził że taki przyziemny powód, jak kaprys, może determinować wolę boga. ale mimo ich boskości, wiele razy mógł doświadczyć ich powiązań ze światem śmiertelników.
Dziękuję za wyjaśnienie Ateralu -rzekł i już chciał odejść, wpierw się żegnając gdy wychwycił ten rodzaj spojrzenia jakim często obdarzał go wuj gdy siostrzeniec nie zrobił czegoś do końca dobrze. Nie wiedząc co zrobił stał tak, nie wiedząc jak zareagować
-Ateralu... Przyszedłem do Ciebie z prośbami i pytaniami. Czy mogę Ci się jakoś odwdzięczyć?
W tym momencie do groty wszedł inny smok. Atrament nie zareagował. On teraz rozmawiał i inni powinni mieć dość kultury by umieć to uszanować

– Tak, jestem tu, Niebieski Kolcu – odpowiedział cicho Ateral, patrząc na Atramentowego spojrzeniem bez wyrazu.
Przez chwilę w Ciemnej Grocie panowała chłodna cisza.
– Odwdzięczysz mi się wiodąc dobre, długie życie, pomagając innym i broniąc swojego stada i swojej ziemi przed zagrożeniami. Nie więcej i nie mniej – rzekł bóg Śmierci w końcu, zanim Niebieski Kolec wszedł do środka. A więc zanim Adept Życia mógł usłyszeć zakończenie ich rozmowy.

//czekałem na Atramenta, by myślałem, że jakoś opisze swoje wyjście, ale skoro nie odpisuje, to nie obijam w bawełnę ;D

Zauważył tylko, jak ktoś go mija i wychodzi z jaskini. Potem zaczął się lekko niepokoić, bo nie mógł zlokalizować miejsca, z którego dochodzi cichy głos boga śmierci. Jednak wiedział, że żeby uwierzyć nie zawsze trzeba zobaczyć, zresztą i tak już widział Aterala na spotkaniu dla młodych.
– O wielki Ateralu! Czy mógłbym prosić cię o udzielenie odpowiedzi na moje pytania, które męczą mnie cały czas?
Powiedział z dosyć dużym spokojem jak na niego. Porozglądał się wokół, nasłuchując odpowiedzi boga. Bał się, że zamiast odpowiedzi, spotka go coś strasznego, ale jego postawa wyglądała, jakby był bardzo pewny siebie. Czas pokaże, co się stanie.

Ateral nie odpowiedział. Przyglądał się Niebieskiemu Kolcowi w całkowitym milczeniu i bezruchu. Kto wie, może Adept zastał posąg, a nie samego boga?
Tyle że ślepia Aterala śledziły ruchy Niebieskiego. Więc nie. Musiał istnieć inny powód tego milczenia. Miejmy nadzieję, że Niebieski Kolec nie uraził niczym bogów, inaczej jego wizyta mogła mieć straszne skutki...

Nie słysząc odpowiedzi od boga śmierci, jeszcze bardziej się zaniepokoił. Może zaraz gdzieś wyskoczy i go wystraszy lub nawet zabije? A jeśli nie, to co zrobił źle? Starał się tak wypowiadać, by Ateral był jak najbardziej wywyższony i zadowolony. No cóż, jeśli umrze teraz, nic na to nie poradzi, bo tak zapewne chciało przeznaczenie, więc mówił dalej tak, jak mu coś w środku kazało.
– Bardzo przepraszam, że ja; jeden z najsłabszych smoków marnuję twój cenny czas... Jednak, by nie zmarnować go jeszcze więcej, zadam od razu me pytanie. Jeśli pozostawisz mnie bez odpowiedzi, to odejdę bez żadnych zbędnych wypowiedzi, jeśli oczywiście pozwolisz... A pytanie brzmi następująco: Czy moja cała prawdziwa rodzina nie żyje? Bo wiesz... zostałem porzucony i nie wiem co z mym ojcem i matką... Nie wiem nawet, kim oni są, ale na to już nie potrzebuję odpowiedzi...
Po tych słowach, nieco się przestarszył bo przez chwilę był z bogiem "na ty", mówiąc "Bo wiesz...". Oczywiście cały czas się starał wywyższać Aterala i miał nadzieję, iż ta pomyłka nie zmieni wszystkiego, co chciał mu przekazać.
Teraz nadszedł kluczowy moment. Czy Niebieski odtrzyma odpowiedź, czy może po prostu nikt nic nie powie, a może zostanie figurą lodową, lub po prostu zostanie zgładzony?

Ateral spoglądał na Niebieskiego Kolca beznamiętnie, ale jednak słuchał jego słów uważnie. I jednocześnie obserwował zachowanie młodego adepta.
– Rodzina nie jest tworzona przez więzy krwi – powiedział cicho bóg Śmierci. – Ale powiedz mi. Jakie znaczenie dla ciebie ma wiedza o życiu lub śmierci tych, z którymi jesteś spokrewniony?
Ciekawe czy młody smok był świadom tego dlaczego tu przyszedł. Zemsta? Samotność? Inne powody?

Smok znów nie wiedział, skąd dobiega cichy głos boga śmierci, więc postanowił odpowiedzieć w tą samą stronę, w którą kierował poprzednie słowa. Trochę zwlekał z odpowiedzią, lecz nim Ateral zdążył cokolwiek powiedzieć, Niebieski już zaczął mówić.
– Chciałbym po prostu wiedzieć, czy mam szansę jeszcze ich zobaczyć, o wielki Ateralu. Nie pragnę zemsty za to, że mnie porzucili, lecz chciałbym chociaż spojrzeć na kogoś z mojej rodziny... usłyszeć głos... a jeśli nie będę mieć tejże szansy, to zamiast szukać w przekonaniu, że ktoś z nich może przeżył, będę wiedzieć od razu, że nigdy ich nie znajdę, gdy mi o tym powiesz, panie śmierci...
Jego słowa były wypełnione tęsknotą za rodziną, mimo iż pozostawiła go w trudnej sytuacji. Czemu tak bardzo chce poznać swoje korzenie? Może ma to kluczowe znaczenie w tym, co chowa głęboko... w swym sercu...?

Czarne ślepia Aterala zmierzyły Niebieskiego Kolca w długiej chwili milczenia.
– Jeżeli na tym polega twoja wątpliwość, to wiedz, że znajdziesz ich kiedyś, czy będziesz szukał czy też nie. Jednak okoliczności tego spotkania mogą być bardzo różne od tych, które sobie byś wyobraził czy wymarzył, Niebieski Kolcu.
Ostatnie słowa wypowiadane przez boga Śmierci miały w sobie kończącą nutę. Jakby Ateral dawał do zrozumienia Niebieskiemu Kolcowi, że minął jego czas wizyty i rozmowy z bogiem. Co było dość dziwne, w końcu ta wizyta trwała stosunkowo mało.

Niebieski miał jeszcze jedno pytanie, ale skoro bóg śmierci swoim głosem wskazywał, że czas dość krótkiej wizyty minął, niebieskołuski smok postanowił, że nie będzie przeciągał dalej rozmowy. Mile podziękował Ateralowi za odpowiedzi mu udzielone i skierował się w stronę wyjścia z ciemnej groty.
Jednak cały czas "gryzły" go ostatnie słowa boga... Może mu chodziło o to, że spotka się z nimi po swojej śmierci? Może na jakiejś... wojnie?

Wyrocznia spotkała Niebieskiego gdy ten wychodził od Aterala. Młoda samica postanowiła zbadać owe miejsce i ewentualnie zadać bogowi kilka pytań. Właściwie dużo tych pytań będzie. Oby Pan Śmierci był cierpliwy, bo pisklęta łatwo wyprowadzają z równowagi. Cassandra nieśmiało stawiała łapki, jakby mocniejsze stąpnięcie miało je połamać. Łebek miała pochylony, ciągle strzygła uszkami. Nie wiedziała do końca, czego może się spodziewać w tym nieznanym jej miejscu. Usiadła niepewnie w centrum jaskini. Bojąc się spojrzeć bogowi w oczy, skierowała wzrok na jego pysk i niepewnym głosem spytała ~ Witaj Ateralu, Panie Śmierci. Czy mogę zadać Tobie kilka pytań, powiązanych z bogami? ~ powiedziała nieśmiało. Gdyby bóg nie był w humorze, mógłby zabić tą młodą mrugnięciem oka. Nawet nie. Wystarczyłaby chęć, i już nic by z tej małej istotki nie zostało. Trochę się bała. Przed Nieznanym. Było jednocześnie interesujące, coś do niego ciągnęło, ale emanowało strachem, w mniejszych bądź większych ilościach. Ta wersja Nieznanego zdecydowanie miała w sobie więcej strachu niż inne. Może dlatego, że Ateral był kimś ważnym. Miał wielką moc, zdolną do wykonania praktycznie wszystkiego.

Ateral pożegnał wzrokiem Niebieskiego Kolca, i zaraz do jego groty przybył kolejny smok. Tym razem był to niewielki pisklak z Cienia. Szara postać boga wpatrywała się w Cassandrę w całkowitym bezruchu, najwyraźniej oceniając młodą.
– Zadawać pytania zawsze możesz – powiedział w końcu beznamiętnie. – Ale czy dostaniesz odpowiedzi... Pozostanie do rozstrzygnięcia.
Czy to możliwe, że Ateral wydawał się być rozbawiony? Czy rozbawienie w ogóle mogło się pojawiać w tych czarnych, zimnych oczach?

Smoki Wolnych Stad

Drewniana Figura Aterala

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu