Drewniana Figura Aterala

[Uskrzydlony Marzeniami]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słuchał Aterala zastanawiając się nad tym, jak jego życie wyglądało do tej pory. Wciąż był przygnębiony, pełen żalu. Jednak ostatnie słowa sprawiły, że gniew opanował całe jego ciało, cały umysł i strzępki duszy, które mu pozostały. Pazury zaskrobały o skalne podłoże, a sam Skrzydło zacisnął szczęki.
– Ja nie kłamię, Ateralu. – zauważył lodowatym tonem.
– Nigdy tego nie zrobiłem i nigdy nie zrobię. Nie zarzucaj mi kłamstwa nigdy więcej. – bóg bogiem, ale tego nie będzie mu zarzucał nikt. Nawet sam Pan Śmierci. Robił wiele rzeczy. Ranił. Doprowadził na skraj życia i śmierci. Okaleczył. Ale nigdy, przenigdy nie skłamał.

[Ateral]

– Kłamiesz mówiąc, że nie umiesz się pozbierać – powiedział zimno Ateral.
Więcej nie dodał. Nie musiał. Osiągnął swój cel, nawet jeśli ten smok był na tyle nieostrożny, by krążyć w okolicy gróźb. Tyle że Ateral nie odczuwał potrzeby okazywania swojej mocy by uzyskać posłuszeństwo. Strach był wrogiem wszystkiego.
Ale gniew... Gniew spajał. Gniew wypalał truciznę. Gniew... potrafił leczyć.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Pokręcił łbem, a w jego spojrzenie powróciła hardość i pewność siebie.
– Nie Ateralu.– odparł. Tym razem z typowym dla siebie spokojem i powagą. Po chwili kąciki jego pyska drgnęły, jakby miał się zamiar uśmiechnąć. Tak, to był dobry pomysł, aby tu przyjść. Skinął bogu łbem, a jego spojrzenie zawierało coś w rodzaju wdzięczności.
– Nie umiałem się pozbierać. I to szczera prawda. – odparł, owijając łapy ogonem i przez chwilę patrząc na swoje matowe futro.
– Nie umiem zapomnieć. Nie umiem być taki jak dawniej.

[Ateral]

– Jeśli twoim pragnieniem jest bycie takim jak dawniej, umrzesz, osłabiając stado – zimny głos Aterala rozbrzmiał w jaskini, wibrując w skale i w kościach Złudzenia Życia. – Żaden smok nie przeżyje długo nie ucząc się i nie zmieniając. Okażesz mądrość, kiedy przestaniesz się chować za iluzjami i przestaniesz kurczowo chwytać się innych. Nie potrzebujesz nikogo, by być wspaniałym smokiem. Możesz to osiągnąć samodzielnie.
Głos ścichł do szeptu, który jednak doskonale dotarł do uszu przywódcy Życia.
– I dopiero wtedy będziesz miał prawo do proszenia bogów o przysługę.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Milczał, a słowa Aterala powoli zapadały mu w pamięć. Wydawał się być rozluźnionym. Nawet rysy jego pyska złagodniały w miarę, jak zaczynał pojmować tą, jakże starą i wciąż aktualną, prawdę. Jedynie końcówka wypowiedzi sprawiła, że zaczął się zastanawiać nad innym aspektem. To, co powiedział mu Bóg Śmierci nie było miłe dla kogoś, kto całe życie oddawał im cześć. I dbał o to, by młode smoki pamiętały o bogach. Ale cóż, ten szarołuski członek panteonu mu pomógł. Skinął mu powoli łbem.
– Dziękuję za rozmowę. – odparł, po czym podniósł się i opuścił Ciemną Grotę. Widać było jedno. Jego kroki, sposób poruszania się wrócił do normy.

[Ateral]

Ateral wycofał się w cień Ciemnej Groty. Swoim zwyczajem znieruchomiał w mroku, czekając na kolejnego przybysza. Ostatnio było ich przecież całkiem dużo. Zaskakująco wiele smoków życzyło sobie porozmawiać z Panem Śmierci. Niektórzy mogliby ich nazwać nierozsądnymi... Z drugiej strony przecież Ateral nie sprawiał wrażenia groźnego. Prawda?

[Jaskiniowy Kolec]

Przybył i Sumienny, który za sprawą swojej siostry, chciał poczynić jakieś kroki w sprawie swojego ojca. Nie tylko jednak o takie sprawy będzie pytał ciekawski smok...
Wszedł po cichu, jakby byl nieproszonym gościem. Czuł sie nieswojo w tym miejscu, ale oczwiście dzielnie ukrywał swoje emocje.

[Ateral]

Czarne ślepia boga śledziły kroki Sumiennego Kolca. Ateral tkwił niewzruszenie w mroku, nie ruszając się nawet o łuskę. Jedynie jego oczy wyraźnie mówiły, że zauważył gościa w Ciemnej Grocie. Ale kolejne kroki tego spotkania należały do młodego Adepta Życia.

[Jaskiniowy Kolec]

Ciężko się przyznać, ale Sumienny śledził ojca. I czy podobało mu się to, czy nie... Tak było. Tak poza tym zauważył chwilę później stojącego przed nim boga.
-Witaj Ateralu, jestem Sumienny Kolec. Chciałbym Cie prosić o... informacje. Chciałem się dowiedzieć o czym rozmawiałeś z moim Ojcem, Złudzeniem Życia- Sumienny starał się pokazywać swoje chłodne i kamienne podejście. Czy mu się udawało? Czy dało się oszukiwać boga śmierci?
Sumienny za sprawą Tęczowej się zamartwiał o ojca. Może tego nie okazywał, ale ojciec był oprócz Tęczowej, jedyną bliską mu rodziną, z którą utrzymywał bliski kontakt. Młody był bliski dla bliskich...

[Ateral]

– Sumienny Kolcu – w głosie boga pojawiła się ostrzegawcza nuta. – Intencje masz dobre, ale sposób wykonania koszmarny. To, czy twój ojciec tu był i czy ze mną rozmawiał, to sprawa jego samego, a nie twoja. Jeśli martwisz się ojcem, porozmawiaj z nim. Nie oczekuj, że będę ci zdradzał tajemnice innych smoków.
Nie przychodziło się do Śmierci poplotkować nawet w najlepszych intencjach. Bo Śmierć mogła zatrzymać przybywającego na dłuższą wizytę.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny nie odpowiedział odrazu. Bóg śmierci miał rację... Nie powinien wypływać o takie rzeczy, ale chciał pomóc ojcu.
-Równie dobrze mogłem spytać Ciebie... On nigdy nie odpowie na moje pytania...
Młody przyglądał się bogu w ciszy.
-Śledziłem go, więc wiem, że tu był...
Przyznał się po prostu, ale wątpił w to, aby bóg zareagował.
-Czy do tego związania z przywódcą, jest potrzebny sam przywódca? Nie ma innej możliwości ? Mowileś o tym na spotkaniu... na które przybyłem proszony...
Co kombinował sumienny? Bóg chyba się domyślał. Adept zdawał sobie sprawę że takim zachowaniem igra z ogniem. Był jednak na tyle... głupi, aby tak postępować.
Zamiartwianie się o ojca chyba przyćmiło mu umysł...

[Ateral]

– Jeśli planujesz wykiwać przywódcę i prosić o założenie więzi bez jego wiedzy, pamiętaj, że nawet jeśli przywódcę uda ci się oszukać, to nas już nie – cichy głos Aterala wyrwał Sumiennego z jego własnych rozmyślań. – Nie miej swojego ojca za pisklę niezdolne do życia. Sądzę, że jeszcze cię on zadziwi. A nawet jeśli nie... Żadne pisklę nie powinno być odpowiedzialne za rodzica.
Czarne ślepia zaskrzyły się w mroku. Jasnoszary łeb wysunął się z cienia, zbliżając w stronę Sumiennego Kolca.
– I nie używaj takich metod. Nie, jeśli chcesz otrzymać to, o co prosisz. Równie dobrze możesz otrzymać inny dar, który niekoniecznie ci się spodoba – pazury boga skrzypnęły na kamieniach, i raptem Sumienny mógł dostrzec, jak w jego stronę po kamiennej podłodze legowiska powoli pnie się siateczka szronu.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny stał przed Bogiem śmierci już z wiedzą na temat dużego bólu w ciele. Takie rany potrafiły zabijać. Immanor jednak nie pozwolił zginąć Sumiennemu jak na razie, a więc i adept nie zaprzepaści takiej szansy.
-Nie planuję oszukiwać was. Dobrze zdaję sobie z tego sprawę, że nie oszukam boga...-I mówił szczerze. Nie to było na jego myśli. Raczej coś w rodzaju chęci udowodnienia swojemu ojca swojej wartości. Sumienny pomimo twardej skorupy, którą tworzył przy ojcu, w środku posiadał duże pokłady uczuć, które przy samotności były w stanie się wylać na zewnątrz.
-Obiecujesz czuły i zimny dotyk, bez bólu i problemów. Gdyby to nie oznaczało całkowitej pustki... Może i bym przyjął do Ciebie dar, Ateralu. Mam jednak zamiar wysłać kilka smoków w Twoje objęcia, zanim to Ty obiecasz mi swoją nicość.
Sumienny roztropnie cofnął się o krok. Bóg mógł wszystko tak na prawdę. Wszystko od niego zależało.

[Ateral]

Ateral siedział nieruchomo i patrzył na Sumiennego Kolca. Smoki miały jakieś śmieszne pojęcie o Śmierci i o tym, co za sobą niesie. Konkretniej, sądziły że już wszystko wiedzą. A tymczasem Śmierć mogła być darem, mogła i przekleństwem, ale przede wszystkim to była tajemnicą.
Bóg siedział w milczeniu i bezruchu, jakby nieobecny myślami w Ciemnej Grocie. A w rzeczywistości był szczerze ubawiony śmiertelnikami, którzy z jakiegoś powodu decydowali się ograniczać możliwości do takich, które nikogo prawdopodobnie by nie ucieszyły, gdyby okazały się być prawdą.

[Jaskiniowy Kolec]

Trawa pachnie zawsze lepiej tam gdzie nas niema, ale czy ktokolwiek chciał umierać?
Oczywiście, że śmierć jest zagadką, ale przede wszystkim na początku przynosiła ból osób bliskich. Nie można było żyć i nie żyć za razem, pośród swoimi braćmi. Serce musiało bić, a krew musiała płynąć, aby ciało nadal się poruszało.
-To prawda, że każdy smok ma już od dawna ustalony termin swojej śmieci, a Ty jedynie czekasz, aż przyjdzie odpowiednia pora?-Zapytał po długiej chwili ciszy. Sumienny lubił rozmowy z bogami i będzie zdobywał o nich wiedzę dopóki Ci, po prostu nie ukarzą go za jego wścibskość.

[Ateral]

– Może – odpowiedział zimno bóg. – Może nie.
Jak widać Ateral nie należał do gadatliwych i rozwiewających tajemnice bogów. W każdym razie nie był takim dzisiaj. Kto wie czy w ogóle kiedykolwiek taki był.
Czarne ślepia błyszczały złowieszczo w mroku. Ale plusem było to, że siateczka szronu na kamieniach zaczęła powoli blednąć. Być może Sumiennemu Kolcowi będzie dane wyjść stąd o własnych siłach.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny nie był głupi i widział gniew boga. Przypominało to jakby psa na smyczy, którego w każdej chwili można było spuścić.
-Wrócę tu jeszcze, zanim to Ty przyjdziesz po mnie, Ateralu...
Po czym Sumienny zrobił susa do tyłu i wyleciał wręcz biegiem, bez oglądania się za siebie.
Adept będzie poszukiwał wiedzy wszędzie. Choćby i od bogów...

[Spojrzenie Mroku]

Cicha jaskinia nie pozostała cicha na długo. Chwilę po odejściu poprzedniego gościa do groty wszedł kolejny smok. Atramentowy wszedł do środka szybko dostrzegając bóstwo
-Witaj Ateralu -przywitał się adept i skinął łbem z szacunkiem. Bóg śmierci zapewne wie że Ant dąży go szacunkiem i bez jakiegoś tarzania się po ziemi w ukłonach
-Widzę że nikogo tu nie ma. A więc liczę na to że masz czas? -Pytanie było czysto grzecznościowe. oczywiste było że bóg ma duuużo czasu

[Ateral]

Kiedy Sumienny Kolec wyszedł przez długi czas nic się nie działo w Ciemnej Grocie. No, może poza lekkim ociepleniem się powietrza. Ale w końcu przyszedł kolejny gość.
Ateral patrzył na młodego Adepta stada Cienia spojrzeniem pozbawionym jakiegokolwiek wyrazu. Nie ruszał się, wyjąwszy gałki oczne śledzące ruchy Atramentowego Kolca.
– Antrasmerze – powiedział na przywitanie.
Ale nic poza tym. W końcu nie wyrzucił smoka z groty. Oczywiście, że miał czas. Jednak czy będzie miał cierpliwość...? To dopiero młody samiec musiał odkryć!

[Spojrzenie Mroku]

Słysząc powitanie młody smok skinął jeszcze raz i ośmielił się podejść odrobinę bliżej. choć podczas licznych sytuacji gdy widział Aterala jego strach, powodowany niewiedzą, zanikł, to jednak cząstka jego pozostała. Ta cząstka brała się ze świadomości jaką potęgą mogą się pochwalić bogowie
-Ateralu, przybyłem do Ciebie, gdyż nie mogę znaleźć nigdzie odpowiedzi na pytania -zaczął mówić Antrasmer, przedstawiając cel swojej wizyty- Modląc się w świątyni zauważyłem że bogowie, a raczej boginie, bo do nich się zazwyczaj zwracam, nie odpowiadają... słownie. Raczej czynią znaki że wysłuchały modłów, a ty jesteś tu na naszym świecie i można z tobą porozmawiać. Ale do rzeczy: zwykłem żyć jako istota nocna. Latam, żyję i trenuję w nocy, choć ze względów na tryb życia innych często muszę poświęcać im czas za dnia. Często obserwuję nocne niebo uznając je za największy majstersztyk jaki można obserwować jako śmiertelna istota. Ale mimo że obserwuję to nie rozumiem na co patrzę. Czym są gwiazdy? Czym jest świat na którym żyję? Bo patrząc się na nocne niebo i czując nieskończony ogrom tej przestrzeni mam poczucie że nasz świat jest niezwykle mały i nieistotny...
Atramentowy nieco się rozgadał, jednak gdy tylko pomyślał o swojej największej pasji czasem tracił chwilowo głowę i kontakt z rzeczywistością

[Ateral]

Na jasnym pysku Aterala pojawiło się coś bardzo zbliżonego do aprobaty.
– Mądre pytania zadajesz, Antrasmerze – powiedział cicho bóg. – Ziemia, na której żyjesz, jest częścią świata, który z kolei jest częścią zbioru wielkiej liczby innych światów. Jesteś częścią większej całości... i życia by ci nie starczyło, aby to wszystko pojąć – zamilkł na chwilę, a czarne ślepia spokojnie obserwowały Adepta Cienia. – Gwiazdy są właśnie takimi światami... A teraz wyobraź sobie odległość, która jest konieczna do tego, by tak ogromna przestrzeń zamieniła się w jasną kroplę na tle czerni nieba.