Parujące Źródło

[Obnażony Kieł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Woda przyjemnie grzała moje czarne łuski, ale jakoś nie korciło mnie, żeby wejść do źródełka. Nie miałem ochoty na jakąś gorącą kąpiel, a dodatkowo nie wiedziałem jak bardzo było tam głęboko. No, niby woda wydawała się dosyć płytka, ale stwierdziłem, że lepiej nie ryzykować, bo utopienie to nie była godna śmierć dla ognistego. Właśnie dlatego po prostu siedziałem sobie przy brzegu i moczyłem jedną łapę zataczając nią niewielkie okręgi. Z zainteresowaniem patrzyłem jak każdy mój ruch porusza wodą, a czas szybko mi mijał na wspominaniu różnych przygód z dzieciństwa. Na przykład nauki pływania, która się nie zakończyła przez jakiegoś potwora, który próbował mnie utopić... Wbrew rozsądkowi lubiłem to wspominać, ale nigdy nie potrafiłem sobie przypomnieć zakończenia tej historii. Kojarzyłem tylko to uczucie braku powietrza, szarpaninę z potworem, tatę próbującego mnie wyłowić i nagły ból w jednej z kończyn... a dalej już nic. Trochę mi to nie dawało spokoju, ale naprawdę nie miałem pojęcia co działo się później. Może powinienem kiedyś zapytać o to tatę? Cóż, on był już wtedy dorosły, więc powinien pamiętać więcej. I kiedy tak sobie rozmyślałem nad głową usłyszałem łopot skrzydeł, a przed oczami przemknął mi smoczy cień. Delikatnie uniosłem łeb, żeby sprawdzić kogo przywiały wiatry, ale stwierdziłem, że zielonołuska smoczyca nie była mi znana.
– Nie. Tak tylko sobie wspominałem dawne wydarzenia – odparłem z uśmiechem na pysku, obserwując jak samica włazi do tej ciepłej wody. Sądząc po tym, że znaczna część jej ciała wystawała ponad wodę stwierdziłem, że nie miałbym szans się utopić, ale dalej nie korciło mnie, żeby zmoczyć łuski. W sumie cieszyłem się, że akurat tego dnia ktoś postanowił odwiedzić to miejsce, bo lubiłem sobie czasem pogadać i popoznawać nowe pyski. A zielonołuska ziemna, jak sugerował zapach, wydawała się chętna na pogaduszki i nie zamierzała mnie wyganiać.
– Przyjemnie? – mruknąłem po chwili, wskazując łbem na parującą wodę. Sam zdecydowałem się ułożyć nieco wygodniej i położyłem się wzdłuż brzegu, pozwalając by ciepło buchające od wody delikatnie smagało moje łuski.

[Dzika Gwiazda]

Ohohoho, Zaranna zadrżała wchodząc do przyjemnie gorącej wody. Dla innego smoka byłaby ona po prostu ciepła, ale ona przywykła do dużo niższych temperatur. Zamruczała jak zadowolony kot. Okazało się, że woda jest płytsza niż na to wygląda, więc mogła do woli moczyć się w wodzie bez obaw, że mogłoby się coś stać. Zanurzyła się więc cała, czując jak linia ciepła powoli przechodzi od jej piersi coraz wyżej i wyżej, aż tafla zamknęła się nad jej głową tak, że wystawały tylko czarne, bycze rogi. Po kilku krótkich chwilach wynurzyła się, do połowy rozkładając skrzydła z oliwkową błoną. Łapy natomiast puściła luzem, unosząc się jedynie na skrzydłach położonych na powierzchni wody. Wyglądała śmiesznie, jak wielka żaba ze zwisającymi w wodzie łapami. Najwyraźniej jednak się tym nie przejmowała, ponieważ przymknęła oczy, wydając z siebie jeszcze kilka zadowolonych pomruków. Po chwili jakby przypomniała sobie, że nie jest tu sama i żółte ślepia zwróciły się w kierunku czarnego Ognika siedzącego na brzegu. Humor też musiał mu dopisywać, bo wyglądał na całkiem zadowolonego.
– Pewnie, że przyjemnie. Zwłaszcza jeśli normalnie przywykło się do zimniejszych temperatur. – odpowiedziała pogodnie. – Jestem Zaranna Łuska. – dodała po chwili, uświadamiając sobie, że jeszcze się nie przedstawiła. – To tutaj. – powiedziała wynurzając łapę i dotykając okolic swojego lewego oka. – To blizna? Jesteś wojownikiem? – zapytała. Bystre żółte ślepia dostrzegły ciekawe znamię na pysku czarnego samca, gdy zielona przypatrywała mu się z ciekawością.

[Obnażony Kieł]

– Za to mnie zwą Gryzącym Kolcem – mruknąłem, przyglądając się dość nietypowym poczynaniom smoczycy. Wszak nie widziałem jeszcze smoka, który przy nieznajomym zachowywałby się aż tak swobodnie. No, a już tym bardziej bawiącego się w wodzie i nurkującego. Dość ciekawie się na to patrzyło, więc przyglądałem się zielonołuskiej podśmiewując się po cichu z tego jak to wygląda. No, bo umówmy się, wyglądało to dosyć komicznie. Jednak nic do tego nie miałem. Byłbym w stanie nawet rzec, że podoba mi się takie wesołe podejście do życia. Po chwili zamrugałem zdziwiony słysząc pytanie. Dość powoli uniosłem własną łapę i dotknąłem wskazanego przez samicę miejsca. Nie poczułem żadnego typowego dla blizn zgrubienia, bo żadnej blizny tam nie miałem o czym doskonale wiedziałem. Jednak te słowa sprawiły, że poczułem się tak, hm, inaczej. Nikt nigdy wcześniej nie pytał mnie o to znamię, a nie przeglądając się w tafli wody można by było nawet zapomnieć, że coś takiego się ma. Takie kilka jaśniejszych łusek układających się w trzy linie, które faktycznie wyglądały jak ślady po pazurach. Zresztą jak byłem mały lubiłem sobie wyobrażać, że to na prawdę jest pozostałość po jakiejś heroicznej walce. Miałem nawet ułożone do tego kilka ciekawych historyjek. Cóż... przecież musiałem się czymś zająć jak taty nie było w grocie, no nie?
– Nie. To... tylko znamię. Mam je od wyklucia – odparłem, kiedy wyrwałem się z zamyślenia. Miałem tylko nadzieję, że nie trwało to zbyt długo.
– Wojownikiem? A wyglądam na takiego? – zaśmiałem się słysząc drugie pytanie. Jakby ta samica wiedziała z czym przyszło mi walczyć to z pewnością też pękałaby ze śmiechu. Przecież moim jedynym trofeum wojennym jest truchło wściekłego łośka, któremu zachciało się walki ze smokiem i akurat padło na mnie. I co? Walczyłem z nim tak długo, że aż prawie zdążyło się ściemnić. A no i warto by było wspomnieć, że ta bitwa to był raczej kabaret dla bogów, bo wytarzaliśmy się w błocie za wszystkie czasy.
– Nie. Szkolę się na łowcę. A ty? Jaką ścieżką podążasz?

[Dzika Gwiazda]

Smoczyca przekręciła głowę w bok, przyglądając mu się uważnie, gdy zapytał ją czy wygląda na wojownika. Na skutek tego ruchu jeden z byczych rogów znalazł się na chwilę pod wodą. Gryzący – bo oto poznała przed chwilą jego imię – miał dobrze zarysowane mięśnie, był jednak lekko i smukle zbudowany. Mogłaby powiedzieć, że nawet był nieco wychudzony. Nie wykluczało to jednak tego, że mógł być na tyle szybki i zwinny, by poradzić sobie na arenie.
– Nawet jeśli nie aspirujesz na stadnego łamignata, to takie znamię i tak dodaje ci uroku. – powiedziała, wyszczerzając się w zawadiackim uśmiechu. – Wygląda na to, że jesteśmy kolegami po fachu, bo też jestem skromną służką Thahara. – odpowiedziała na jego pytanie, a potem wydała z siebie kilka kilka zadowolonych pomruków, a po jej ciele przebiegł lewie zauważalny dreszcz. Gorąca woda była naprawdę przyjemna. Powinna przychodzić tu częściej, jak już skończy odmrażać sobie zadek w górach.
– Chociaż ostatnio prawdę mówiąc mam dość polowań. Nie mogę wytropić niczego po za dzikami. Wszędzie są dziki. Gdzie nie wściubię nosa, są te kosmate potwory. Na dodatek zachowują się jakby je coś ugryzło w zadek i atakują pierwsze! Dasz wiarę, że parę księżyców temu, jeden z tych kosmatych brzydali najpierw położył mnie, a potem naszego wojownika? Wojownika! Nasi kompani nas uratowali, ale mówię ci, żebyś widział tego ostatniego dzika. Poraniony, poparzony, odmrożony. Dobił go dopiero głaz, który zmiażdżył mu tylne nogi. Ugsh – zaburczała, niezadowolona potrząsając lekko głową i wywołując małe fale. – U was też dzieje się coś dziwnego? Do tej pory myślałam, że tylko drapieżniki się tak zachowują i to zimą, gdy same są głodne. Ale roślinożercy?

[Obnażony Kieł]

Miałem to wziąć za komplement? W sumie sam nie znałem odpowiedzi na to pytanie. Do tej pory nikt nie posyłał w moim kierunku tego typu miłych słówek, a mi też nie zdarzyło sie jeszcze nikomu czegoś takiego powiedzieć. Jednak to zdanie o moim znamieniu sprawiło, że zrobiło mi się tak jakoś... przyjemniej, chociaż mina samicy nie wskazywała na to, że był to jej zamiar. Mimo tego, a może właśnie dlatego, postanowiłem się jej odwdzięczyć.
– Ty też wyglądasz uroczo tak pluskając się w tym źródełku – powiedziałem, również odpowiadając jej zawadiackim uśmiechem. W sumie byłbym skłonny dłużej pociągnąć to "przekomarzanie", ale Zaranna pociągnęła rozmowę dalej, dlatego postanowiłem skupić się na jej dalszych słowach. Informacja, że również aspiruje na łowcę jakoś szczególnie mnie nie zdziwiła. Cóż, z takimi łuskami przez większość obiegu musiała nie mieć większych problemów z kamuflażem. Farciara.
– Przynajmniej udaje ci się coś wytropić. Ja tam albo cały czas kręcę się w kółko w poszukiwaniu tropów, albo napadają mnie jakieś zwierzaczki. W takim tempie nigdy nie zdobędę pełnej rangi, a moje stado padnie z głodu – odparłem, a na króciutką chwilę na moim pysku odmalował się wyraz złości i bezsilności. Jednak prędko zastąpiłem go typowym dla siebie uśmiechem. Chociaż tej spostrzegawczej smoczycy pewnie to nie umknęło.
– U nas grasują wściekłe łosie. Sam się niedawno na takiego natknąłem, ale myślałem, że to jakiś pojedynczy przypadek. A tu wychodzi na to, że roślinożercy pod barierą przerzucają się na mięso! I to smocze. Jakby nie mogli sobie powybijać tych wstrętnych chochlików. Przynajmniej my nie musielibyśmy sobie nimi zada zawracać – powiedziałem, prychając cicho na myśl o tych durnych zielonoskórych. Ale fakt faktem, takie zachowanie roślinożerców nie było normalne. No, bo kto to widział, żeby kopytne były aż tak agresywne. Bronienie swojej skóry bym jeszcze zrozumiał, ale wyskakiwanie z krzaków i rzucanie z porożami albo kopytami na smoka? Cóż to się dzieje pod tą barierą...

[Dzika Gwiazda]

Gdy skomplementował jakże piękną i pełną uroku pozycję, w której unosiła się na powierzchni wody, uniosła nieco głowę, uśmiechnęła się i mrugnęła do niego żółtym okiem, uśmiechając się zaczepnie. Może było to coś więcej niż dobry humor?
– Uuu, interesujące. Wściekłe łosie. – pokiwała zniesmaczona głową. Co się porobiło ostatnio? Cholera, byli łowcami, nie wojownikami. Raz na jakiś czas poprztykać się z innym drapieżnikiem to co innego, ale ryzykować rany na każdej wyprawie? Coś tu było nie tak. – Okropnie nietypowe. Myślałam, że może po prostu nie potrafię sobie poradzić z tymi dzikami. Ale skoro u was szaleją łosie, to coś musi być na rzeczy. – opuściła głowę na wodę tak że ponad taflę wodę wystawały jej rogi, oczy i nozdrza. Po krótkiej chwili znów podniosła rogaty łeb. – Dasz radę. Łatwo nie jest, sama to przyznam. Wiesz, że w świątyni jest takie miejsce, w którym łaskawi bogowie wymieniają kamienie szlachetne na mięso? Nawet jak nie idzie mi na polowaniu, to zawsze znajdę jakiś kamyczek. Ja albo moja kompanka, Azura. A potem wymieniamy ten kamyczek na trochę pożywienia. Niedużo, ale to zawsze jeden smok z pustym brzuchem mniej. – wzruszyła lekko ramionami, wywołując kolejne fale. – Chciałabym kiedyś uzbierać na tle kamieni, żeby było mnie stać na naukę u Nauczyciela. W takim tempie jednak... Prędzej się zestarzeję. Ale stado zawsze przodem. – dodała na koniec.

[Szabla Kniei]

Przyleciała nad parujące źródło, niosąc ze sobą jednego dzika, jedną trzecią drugiego osobnika i dwie połówki dwóch różnych osobników – prawdziwa mielonka! Nie trzymała tego wszystkiego na swoim grzbiecie, rzecz jasna – była na to za słaba. Nakazała kawałkom mięsa lewitować przy pomocy magii i utrzymywać się niedaleko jej prawego boku.
Smoczyca obniżyła swój lot i w odpowiednim momencie podeszła do lądowania, żeby miękko opaść na cztery ugięte łapy. Tymczasem w żaden sposób niespowolnione mięso uderzyło o grunt z głośnym PLASK. Kwitnący Krzew aż podskoczyła ze strachu, myśląc przez moment, że coś ją atakuje.
Miała się tu spotkać ze Słonecznym Kolcem, kiedy słońce będzie w zenicie. Póki co zjawiło się tylko jedno słońce (to prawdziwe), a drugie jeszcze nie trafiło na miejsce.

[Wędrówka Słońca]

Słońce wychodzi zza chmur! A konkretnie gramoli się zza krzaków.
Adept odepchnął gałęzie łapami i wreszcie dostał się na polanę, na której czekała na niego Nagietkowa Łuska. Z mięsem. Albo raczej z lekka tragiczną mieszanką poobrywanych części ciała różnych zwierząt.
Gdyby Słoneczny miał na to siłę, rzuciłby się biegiem w tamtą stronę! Szkoda, że musiał się tak wlec. Krok za krokiem, krok za krokiem. Czując się tak źle, jakby zaraz miał zemdleć z wycieńczenia.
~ Nagietkowa, cześć! Naprawdę dziękuję za posiłek ~ przekazał jej telepatycznie. Zbliżył się w końcu do mięsa i zagarnął prawą łapą dwójkę przepołowionych zwierząt. Dzików?... Ciężko poznać bez skóry. Tak czy siak, tyle mięsa (4/4) wystarczy mu na zaspokojenie głodu. Nie mogąc czekać już ani chwili dłużej, zatopił kły w pożywieniu i uporał się ze zjedzeniem całości tak szybko, że o mało się nie udławił.
~ Co. Za. Ulga ~ powiedział, oblizując wargi.

[Szabla Kniei]

– Ohoho, już nie Nagietkowa. Kwitnący Krzew, łowczyni Stada Ziemi. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu pełnym satysfakcji. – Polecam się na przyszłość! U mnie tylko najświeższe mięso!
Zerknęła na wysuszone kawałki dziczyzny leżące obok u jej przednich łap.
– Nooo, za wyjątkiem tego. Ale chyba nie było niesmaczne, co? Suche mięso też ma swój urok.
Pochyliła się nad swoją porcją pożywienia (4/4) i zaczęła jeść. Ona też była dosyć głodna, ale na pewno nie tak, jak Słoneczny – jego tempo jedzenia było stanowczo za szybkie.
Po skończonym posiłku Krzew zakopała w ziemi wszystkie resztki, żeby nie psuły widoku parującego źródła.
– Słoneczny – zwróciła się do przyjaciela poważniejszym tonem. Przestała się uśmiechać. – Obiecaj mi, że będziesz jeść częściej. Mogę przynosić ci pożywienie, to żaden problem. Tylko daj mi znać zanim zaczniesz słabnąć, w porządku? – powiedziała z troską. Obawiała się, że popsuje mu tym humor, ale lekceważenie problemu nie wyszłoby mu na dobre.

[Wędrówka Słońca]

Zaczerpnąwszy wody ze źródełka, poczekał aż lekko ostygnie i przemył pysk. Otrzasnal łapę, skupiając się na tej czynności gdy Łowczyni Ziemi uderzyła. No, na szczęście nie dosłownie! Niemniej jej słowa były niczym trzasniecie witką dla bloniastych uszu. Gdyby dostawał kamień szlachetny za każdą taką pogadanke od znajomego Łowcy... Nie byłby tak bogaty jak Nauczyciel, ale miałby co rozdawać na ceremoniach. Wiedział, że Nagietkowa... Krzew przejawia zdumiewająca troskę i powinien jej łapy lizać. Dlatego też podniósł ślepia i spojrzawszy na smoczyce, kiwnal lbem.
~ W porządku, postaram się tego nie zaniedbać. ~ Powiedział. Nie byla to obietnica, jednak wolał nie kłamać i zaoferować jakąś formę konsensusu.
Zaraz uśmiechnął się lekko, przekrzywiajac łeb.
~ Kwitnący Krzewie, moje gratulacje! Pasuje do Ciebie takie zielone imię... I tytuł Łowcy, o czym przekonały się te biedne dziki.A teraz powiedz, jak przebiegła Twoja ceremonia? ~ zapytał. Pewnie formuła byla ta sama co w Wodzie, jednak kto wie, może obecna Przywodczyni lubiła robić coś dodatkowego.

[Dziadke]

// Przepraszam, że tak krótko, ale wena stanowczo mi dzisiaj nie dopisuje :v przynajmniej jeśli chodzi o rozpoczynanie wątku

Do parującego źródła przyszedł od niechcenia, zaszczycając okolicę obecnością turkusowej łuski- wszak obecnie siedział na słońcu, które lubiło płatać psikusy zagadce jego anatomii- szczęśliwie, w morzu wszystko wracało do normy.
Skuszony jednak ciepłem wytwarzanym przez maluśki akwen, wsadził łeb pod lejącą się wodę. Z błogim wyrazem pyszczka, wszedł do gorącej wody na tyle, że znad jej powierzchni wystawało jedynie lico przyszłego łowcy. Morski zamruczał, opierając podbródek o skalisty brzeg i po prostu zamknął oczy.

Całe szczęście że aby tutaj dotrzeć, nie musiał iść jakoś specjalnie lądem...

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca ostatnio postanowiła poznać nieco tereny wspólne. Poznać wszelkie dostępne zakamarki. Spokojnymi ruchami skrzydeł kierowała się kierunku zimnego jeziora, gdzie zauważyła jedno cieplejsze miejsce. Było to źródło z cieplejszą wodą. Całkiem dobry plan w taki zimny dzień. Smoczyca wylądowała powoli na brzegu i zanurzyła swoje łapy. Aż się wzdrygnęła. nie zauwazyła jednak że nie jest tu sama. Adept dobrze się kamuflował, a smoczyca też nigdy nie spotkała jeszcze morskiego smoka.

[Dziadke]

Wylegiwał się długo, planując już powoli co będzie robił na najbliższym polowaniu. Eh, mieć tylko nadzieję, że nie trafi znowu jakiegoś wielkiego bydlaka jak ostatnim razem...
Coś usłyszał.
Zlękniony, odpłynął od wilgotnej krawędzi, wodząc spojrzeniem okrągłych oczek za choćby najmniejszym ruchem wśród skał. I dostrzegł. Samicę innego gatunku. Naziemczynię. W sumie, nie potrzeba chyba tego podkreślać, wszak Wolne Stada żyły głównie na lądzie.
Zanurzył się do tego stopnia, że znad powierzchni gorącej cieczy wystawał jedynie kawałek chrap oraz błona grzbietowa, która napięła się gwałtownie, prezentując niemal równiutki rząd połączonych przez nią kolców.
Nieufnie, pociągnął nosem, aby wyłapać jakiś zapach. Cień- to stado, o którym krążą plotki, że jest złe i niedobre. Ale przecież poznał już jednego cienistego i nie był dlań niemiły... więc może warto dać szansę?

E, dać szansę, to nie znaczy skrócić dystans. Zostanie w wodzie.
– Gadzik co za jeden? Hm? Neptun wcześniej nie widział, nie, nie.
Zapytał, siedząc niezłomnie w swoim naturalnym środowisku, gotów uciec.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca poderwała łeb i rozejrzała się słyszac czyjś głos. Nie zauważyła nikogo na lądzie ale czuła wyraźnie czyjś zapach. zapach ten przyszedł z wiatrem zawiewającym znad wody. Rozejrzała się więc ponad taflą i ujrzała ze coś tam siedzi. Zobaczyła błonę grzbietową i nie wiedziała na poczatku że nalezy do smoka. Myslała ze to jakiś potwór morski, a co idzie za tym...nie wyjdzie z wody. Jak oparzona wyskoczyła z wody, ale potknęła się o ogon cofając się do tylu i po prostu się wywrócila. Nie ma to jak prawie dostać zawalu.

[Dziadke]

To, że nie odpowiedziała na jego pytanie, jedynie wzbudziło wątpliwości. Nie ma bata. On nie wyjdzie z wody.
Pływał za to z kąta w kąt akwenu, próbując ocenić na ile groźna może być nowo poznana samica. Cholera wie, z nimi to czasami gorzej jak z samcami. Kiedyś, kiedy wracał z połowu w poprzednim stadzie, przypadkiem podszedł zbyt blisko gniazda smoczycy wysiadującej swoje jeszcze niewyklute potomstwo.

Ale była chryja... ledwie zdołał się wybronić.

W każdym razie, był tu i teraz. I musiał ogarnąć sytuację. Ogon zakończony czerwonym hakiem wynurzył się niebezpiecznie nad poziom wody niczym peryskop, stanowiąc ciekawy acz groźny kontrast, ponieważ mierzył w Ognistą ostrzegawczo. Nie, samiec nie miał zamiaru atakować. Biorąc pod uwagę jego przewagę w wodzie, to byłaby głupota. Niemniej, jeśli tamta podejdzie, rozważy czy nie dziabnąć.
– Gadzik niemowa? Gadzik powie imię i stado bo Neptun nie wie czy groźny. Teraz, już. Bo krzywda. Tak, tak.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca przekrzywiła swój łeb delikatnie. A więc to faktycznie do niej mówi. Pociągnęła nosem..zapach mokrego smoka. Nieco dziwny, ale jednak smoka. Parsknęła i potrzepala łebkiem. – Przepraszam. wystraszyłam się nieco. Pochodze ze stada Cienia, nazywam się Szkarłat, chociaż w stadach znana jestem jako Ognista Łuska. – Powoli już wyrabiała sobie inną formę przedstawiania, bardziej znajomą cienistym. – Westchnęła. – Groźna nie jestem. Nawet nie moglabym cię zaatakować. – Po chwili zorientowała się ze nie powinna tego mówić obcemu. Ale trudno.

[Dziadke]

Jego oślizgłość doczekała się odpowiedzi. W końcu.
Nie chybi, wąski łepek wychynął znad wody, okazując garnitur białych ząbków oraz błękitne ślepia. Błona na szczycie łba zjeżyła się, prezentując rząd ostrych kolców. Samczyk dalej pozostawał nieufny.
– Gadzik nie zrobi krzywdy? Nie, nie?
I tak powiedziawszy, powolutku zaczął wychodzić z gorącej w... a, nie. Jednak w niej zostanie. Za ciepło, za dobrze. Pierwszą rozmowę jaką odbył z innym smokiem Wolnych Stad, dobyła się gdy zgubił drogę, i gdy panowała w tych stronach paskudna, zimna pora. Co się będzie przemęczał.
– Gadzik zna zapach stado. Cień, cień. Tak, tak. Ognista Łuska łowi rybke? Co robi w swoje stado? Czym zajmuje, hm?
Zapytał, choć w sumie nie do końca go to obchodziło. Chciał jakoś pociągnąć rozmowę żeby nie wyjść na całkowitego odszczepieńca. Miał świadomość, że jego mowa postrzegana jest jako dziwna... ach tak, byłby zapomniał!
– Głębinowy Kolec, ale mówio Neptun. Tak, tak! Będzie łowił rybke dla stado. Tak ,tak!

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca zaskoczona spoglądała się na niego. Rany. nigdy w swoim krótkim dotychczasowym życiu nie spotkała smoka tego gatunku. Ostrożnie weszła ponownie do płytkiej wody by w razie czego mieć możliwość ucieczki.
-Nie, nie zrobi. nie robię krzywdy bez wyraźnego powodu. – Odpowiedziała mu i widzac jego spokojne zachowanie weszła nieco głębiej. umiała pływać więc w razie czego dobie poradzi. – Nigdy nie widziałam smoka morskiego. – Zignorowała już fakt ze ten dziwnie się wysławia. Pewnie ma mały kontakt z innymi smokami. Wpierw jednak chciała odpowiedzieć na jego słowa. – Czyli bedziesz łowcą jak rozumiem? Ja wojownikiem i zaniedługo idę na pierwsze polowanie. – Usmiechnęla się zadowolona. – Ah! I mówią mi Szkarłat. – nieco ośmielona zachowaniem adepta weszła do głebszej wody i podpłynęła do niego. chciała go bliżej obejrzeć no. Wyglądał tak dziwacznie. Tykła go koncem ogona w bok czy jest prawdziwy, bo może to jakas iluzja czy coś. ale okazało się ze ten jest smokiem ze skóry i kości. Więc go tak tyka i sprawdza granice jego wytrzymalości. Tyk tyk tyk. To naruszanie przestrzeni prywatnej jest!

[Dziadke]

Nie wychodził z wody, ale dał się przekonać słowom smoczycy. W sumie bardziej przez to, że była ciut młodsza, i w jego oczach nie stanowiła bezpośredniego zagrożenia.

Jeszcze.
– Mmm! Gadziki morskie mało widzi bo gadziki morskie żyją od woda. Tak, tak! Gadzik oddycha woda, żyje woda, je w woda. Gadzik łowi chyżo rybke i karmi siebie i stado-wspólnotę. Tak, tak! Chyżo-chyżo łowi rybke i robi zapasy w podwodna jaskinia daleko od obóz-plemię. Naziemce nie widzą czy gadzik śpi czy łowi, ale dzięki temu gadzik może więcej polować, bo ciężki do złapania na zebrania i inne obowiązki. Tak, tak!
Gdy zobaczył, że tamta wchodzi, niezmiennie trzymał dystans, choć już znacznie mniejszy niż poprzednio.
Ogonek zakończony czerwonym haczykiem wychynął lekko nad wodę, zahaczył o brzeg niczym mała kotwiczka i sprawił, że mały samczyk dryfował sobie w stałej odległości od brzegu. Dosyć wygodny patent jak chce się zasnąć w wodzie ale nie odpływać.
– Szkarłat ładne imię. Tak, tak. Pasuje do łuska. Tak, tak!

[Barwa Szkarłatu]

-Dziękuję bardzo. Przyznam że na prawdę pierwszy raz widzę smoka morskiego. Czyli faktycznie żyjesz cały czas w wodzie? – Zamruczala zaskoczona, ale to nie było nic złego. To ważne że młoda poznawała nowe gatunki i ich upodobania. – Ja dopiero zaczęłam polować. Nie idzie mi za dobrze, wracam często z pustymi łapami, ale poluję na powierzchni. Umiem pływać ale nigdy nie uczyłam się nurkować, ani nic z tych rzeczy żeby móc równie efektywnie polować pod wodą. – Nie mówiąc o tym że byłby problem z oddechem ale to normalne. Opłynęła go na około, probując nieco mu się przyjrzeć. – Ty też masz piękny kolor łusek. – Powiedziała nagle zadowolona.

[Dziadke]

– Mmm! Gadzik tylko woda. Tak, tak! Gadzik żyje w woda, poluje w woda i śpi w woda. ZIemia niedobra. Za dużo zielońce i lądowe gadzik mogą zrobić krzywda. Gadzik w morze dobrze. Gadzik złapie rybke i najedzony. Inne gadziki nie mogą oddychać pod woda i nie móc gonić Neptun kiedy głęboko i blisko dno bo podusić. Gadzik lądowy nie powinien próbować nurkować ale pływanie przydatne-dobre. Tak, tak. Wtedy nie utonąć jak wpaść pod woda.
I tak rzekłszy, następnie usłyszał komplement na temat swoich łusek i... zwyczajnie się speszył. No tak po prostu. Zanurzył łepek pod wodę do tego stopnia, że nad powierzchnię wystawały jedynie błękitne ślepia.
Wstydniś taki.