Szklista skała

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Matula skinęła głową. Dobrze, złapała trop i zaczęła za nim iść. Mistyczna w ciszy podążyła za nią. Przy futrze, Melodia mogła dostrzec odciski kopyt. Cztery dokładnie co już wskazywało na jedno zwierze. Były one osadzone dosyć głęboko, dlatego też już to wskazywało na to iż było to coś dużego. Tropy prowadziły gdzieś wgłąb jakiś krzaków. By widzieć coś więcej trzeba było tamtędy przejść. Zapach dalej był dosyć mocny ale jest jeszcze matka.
– No i? Jak myślisz co to jest? Podejrzewasz co to dokładnie może być kochanie? – spytała szeptem, bowiem mentalnie póki co nie było potrzeby. Ale młoda miała punkt, dobra ostrożność!

[Aria Negacji]

Idąc dalej i zerkając co rusz na boki, ale nie zapominając o tym co pod łapami, udało mi się dostrzec jakieś ślady. Chyba świeże, ale nie byłam pewna. Były cztery, do tego należały do sporego zwierza skoro tak mocno je odcisnął na glebie. Powęszyłam kierując się za tropem. Doprowadził mnie do krzaków, a stamtąd już nieco łatwiej było dostrzec zwierza. Wykorzystałam swój niski wzrost i zwinność i dałam nura pod krzewem, tylko lekko o niego zahaczając grzbietem. Zresztą nie zależało mi na upolowaniu tego, pewnie nawet nie byłam w stanie tego zrobić.
– Nie wiem.. żubr? – odpowiedziałam cicho, próbując to to namierzyć oczami. Tylko to zwierzę leśne tak naprawdę znałam..

[Mistycznooka]

– Żubr. – odpowiedziała z uśmiechem, w sumie nie trzeba było mówić nic więcej. Oczywistym było że musi ruszyć dalej. Tym razem matka zamilknęła na dłużej. Melodia spod krzaków nie widziała żubra.. tylko więcej krzaków. Zaś na ziemi znów pojawiły się ślady, prowadzące prosto przed siebie. Najwyraźniej tak właśnie szła ich "ofiara". A w sumie to Melodii ofiara. Wiatr dalej był nawet spokojny, jednak zapach dalej pozostawał dosyć rozpierzchnięty po okolicy. W sumie dawało to Melodii swego rodzaju przewagę.. ale mógł ściągnąć kłopoty.
Matka stała, czekając aż córka ruszy. Mogła przedzierać się dalej przez krzaki.. A mogła poszukać jakiejś innej drogi. Po lewej stronie, od miejsca w którym się znajdowała była lekka przerwa. Mogła się tam przecisnąć, nie idąc cały czas stricte po śladach a potem do nich wrócić.. Albo iść jak po sznurku, prosto.

[Aria Negacji]

Wiatr nieco mocniej zawiał a ja upewniłam się, że stoję pod niego. Nie chciałam być w sumie namierzona przez ofiarę, to ja ją przecież śledziłam. Kiedy ustawiłam się odpowiednio ruszyłam dalej. Nie zmieniłam swojej pozycji, pozostawała taka sama jak chwilę temu. Łączyłam naukę skradania z tropieniem, idąc powoli po śladach. Było ich dużo,
Kiedy zauważyłam wyrwę w roślinności nie myślałam dwa razy. Udałam się w tamtym kierunku, ciągle mając na uwadze kierunek wiatru i trop. Liczyłam, że go w ten sposób nie zgubię. Przeszłam nieco żwawszym krokiem przez przejście i zaczęłam szukać śladów, co by ich zwyczajnie nie zgubić. Węszyłam chcąc wyeliminować potencjalne kierunku w których na pewno nie poszedł zwierz – może ślady nie powinny być moim głównym wyznacznikiem..?
Ależ to karkołomne, zdecydowanie nigdy nie będę łowcą..

[Mistycznooka]

Młoda ruszyła w kierunku wnęki, rezygnując z podążenia prostą ścieżką przez krzaki. Dało to swoje plusy, bowiem uniknęła przedzierania się przez krzaki które mogłoby wręcz spowolnić ruchy, być nieprzyjemne i wcale nie wnieść nic poza trzymaniem się tropów. Gdy Melodia wyminęła krzewy tropy dalej były.. jednak nie tylko te. Odbicia kopytek żubra, przecinały się z odbiciami innych kopytek i na ziemi zrobił się bałagan. Wiatr czy raczej powietrze nie pomagały bowiem zapach żubra unosił się dalej wszędzie, więc dobrym naprowadzeniem to to nie będzie.
Więc coś z tymi śladami, prawda? Wyrodna matka jednak milczała, czekając i sprawdzając czy Melodia będzie w stanie na logikę podjąć się sprawdzenia które z owych śladów jest świeższe a które jest starsze co pozwoliłoby ruszyć dalej.

[Aria Negacji]

I czapa. Nie miałam pojęcia co dalej. Zakręciłam się wokół własnej osi widząc tyle śladów jednocześnie. Zwierzaki się przecięły, albo matka celowo robiła mnie w konia żeby mi utrudnić naukę i mnie przechytrzyć. Początkowo chciałam usiąść i się rozpłakać, ale przypomniałam sobie pewne słowa które mnie po prostu zmotywowały..
Pochyliłam łeb i przywarłam do ziemi niemalże całym nosem. Przy pomocy węchu próbowałam ustalić które zwierzę było tutaj na początku. Jednocześnie przypatrywałam się im. Jedne były nieco mocniej wysuszone, a konkretniej ziemia dookoła ich. Starczył jeden mój oddech aby zetrzeć troszeczkę ten ślad bo nie był tak wilgotny jak druga seria odcisków. Tamte były świeższe, a ziemia ciemniejsza – nie zdążyła wyschnąć. Najwyżej mama mnie naprowadzi na odpowiedni tor jeżeli się mylę. Poszłam w wybranym kierunku, za tymi świeższymi, w mojej ocenie, odciskami kopyt.

[Mistycznooka]

No i wpadła na to, cudownie! Smoczyca milczała dalej, jednak na jej pysku zagościł uśmiech. Melodia mogła sama sobie dopowiedzieć (prawidłowo) że dobrze zrobiła. Smoczyce przeszły dalej, Matka trzymała się za córką by jej nie przeszkadzać a ta szła dalej. Ślady żubra raz były mniej widoczne, raz bardziej raz mniej jednak wiedziała że dobrze idzie.. Gdy natrafiła na placek. Piękny, brązowy placek sprezentowany przez Żubra idealnie na środku. Pewnie to było dobrym naprowadzeniem na to gdzie jest żubr.. Jednak rozdroża. Właśnie tak, ku.pa była idealnie na rozdrożu. No i jak tu iść?
Jednak odchody nie były jedyne. Smoczyca mogła zauważyć na lewym rozdrożu nadgryzioną trawę i połamane gałęzie. Śladów nie było a zapach dalej rozdmuchany..
– I gdzie teraz? – spytała spokojnie matka. No no.. łatwa odpowiedź no.

[Aria Negacji]

O rety. Coś zaśmierdziało. Odruchowo obejrzałam się na mamę, ale to nie ona.. Musiałam tak czy siak iść dalej chociaż mordka mi się krzywiła od tego smrodu. Dopiero gdy dotarłam na rozdroża dostrzegłam winowajcę. Ale wielki kawał g... Nie zamierzałam podchodzić bliżej, zaraz mi rozsadzi receptory węchowe..
Ominęłam klocka szerokim łukiem i zaczęłam badać teren. Zaczęłam od prawej strony. Doszukiwałam się jakichkolwiek śladów lub strzępków futra, ale niczego nie było. Wszystko wyglądało normalnie..
Skręciłam więc i udałam się żwawym krokiem na lewo. Tam trawa była widocznie nadgryziona, a gałązki połamane. Musiałabym się urodzić z połówką mózgu aby nie zasugerować tej drogi. Żubry to raczej nie były bystre stworzenia, na pewno nie tak jak smoki.. nie podejrzewałam więc celowej zmyłki.
– Lewo – wskazałam łapą kierunek i się udałam tą ścieżką.

[Mistycznooka]

Mistyk kiwnęła głową.. I ruszyły dalej.
Po połamanych gałęziach jednak zapach całkowicie się rozmył. Roślinność jakby przybrała na rozmiarze a Melodia nie mogła dostrzec żadnego nowego śladu. Jak gdyby.. Żubr dostał skrzydeł i po prostu sobie odleciał gdzieś hen, hen daleko. Możnabyło się załamać..
Jednak z daleka Melodia mogła usłyszeć rzężenie które ustawało na jakiś czas a potem znów się wznawiało. Echo dochodziło gdzieś z lewej.. jednak wymagało zejścia ze spadu w dół i pokonania dosyć obszernego krzaczora na dole, oczywiście bezszelestnie jak przy skradaniu. Błoto nie było przyjacielem tam i młoda zapewne uwali się tak iż jej łuski zmienią kolor na łuski jej ojca.. Ale dźwięki zwiastują bliskie zakończenie nauki, prawda?
Mistyczna stała, czekając na reakcje młodej, może stwierdzi że ma to w nosie i nie pójdzie tam?

[Aria Negacji]

Zatrzymałam się troszkę gwałtownie kiedy zabrakło śladów. Co jest..? Spojrzałam w górę, na boki.. ale żubr na drzewie nie siedział. Czy te stworzenia miały skrzydła? Planowałam zapytać matkę, ale coś usłyszałam. Czujnie się rozejrzałam. Wytężyłam słuch i w końcu udało mi się oddzielić inne odgłosy natury, jak szum wiatru i śpiew ptaków, od rżenia. Tak! To na pewno był ten cały żubr!
Podążyłam w kierunku źródła dźwięku. Zachowałam cały czas zimną krew i postawę skradania, kiedy to.. natrafiłam na spadek. Na szczęście Zoś mnie uczył jak sobie z tym radzić. Wypatrzyłam niewielkie kamienie które obejmowałam od góry łapami i chwytałam się ich szponami po cichu, aby niezbyt mocno szurały. Służyły mi za prowizoryczne schody kiedy pokonywałam strome zejście.
Będąc na dole trafiłam na błoto. Bleh. Ciapało straszliwie i chciałam się go pozbyć żeby nie usłyszał mnie zwierzak, którego tropiłam. Tak czy siak na drodze stał mi krzaczor, więc musiałam obie te przeszkody wyminąć. Nadłożyłam sobie drogi, ale udało mi się odnaleźć nieco bardziej suchy teren. Uważałam na gałązki i liście, nie chciałam ich deptać.
Gdzie jesteś, kopytny grubasie...

[Mistycznooka]

Eee, poszła no nieźle, nieźle! Ciekawe czy zdaje sobie sprawę że na mokradłach będzie się babrać w jeszcze większym syfie.. A niech powie jej to Ojciec, to on jest uzdrowicielem, matka jest tylko łowcą, rzeźnikiem stada Wody.
Melodia musiała być ostrożna, podczas gdy Mistyk mimo ślepoty poradziła sobie bez problemu ze spadem, dobrze umiała nie tylko wspinać się po spadach i górach ale i umiejętnie z nich schodzić. Zrobiła to, by nie robić za dużego hałasu. Nie podążyła jednak za Melodia, bowiem wycwaniła się i stanęła sobie gdzieś z boku gdy na moment schowała się za drzewami. Cóż, te krzaki też dało się wyminąć ale to te wszystkie wredne łowieckie sztuczki! Najważniejsze..
Że włochaty grubas stał! Stał i skubał jakiś krzak, co jakiś czas rzężąc z zadowolenia. Pięknie!
~ I brawo, oto Twój cel! Świetnie Ci poszło. Teraz.. możesz się wycofać. Poszukamy jakiegoś źródełka bo z tego co widzi Hansel.. trochę się pobrudziłaś.~ – rozbrzmiało w głowie młodej, a Górska zaczęła się cofać przywołując w myślach gdzie jest najbliższe źródełko.

/ raport śledzenie I C:

[Wirtuoz Szeptów]

Po raz kolejny zdecydowałem się na spacer. Tylko, że tym razem wybrałem się na niego jako ojciec, jednak wolałem zostawić Aro samego w grocie wejście zagradzając magiczną barierą tak na wszelki wypadek.
W Szklistym Zagajniku było coś magicznego. Zawsze chciałem tu wrócić... Poobserwować drzewa, które delikatnie bujały się wraz z wiatrem, posłuchać śpiewu ptactwa, a przede wszystkim przemyśleć wydarzenia ostatnich dni oraz porozmawiać z nim. Jednak on na razie się nie odzwywał, więc ja spokojnie usiadłem sobie widząc niedalego Szklistą Skałę i rozpocząłem bardzo zajmujący proces myślenia...

[Świetlista Łuska]

Byłam tuuuu– myśli Świetlistej Łuski opadały ku ziemi równie szybko jak jej ciało, gdy pikowała z wysokości dobrych dwóch skoków. Gdy znalazła się dwa skrzydła nad ziemią, rozłożyła szeroko przyzwyczajone już do ostrych hamowań pierzaste płachty i wylądowała mocno, ale stabilnie na ugiętych łapach.
W istocie, znała już Szklistą skałę- to tutaj uczyła się z bratem latać, gdy ona i Krwisty byli jeszcze pisklętami. Wtedy zachwycała się świetlnymi refleksami, jakie rzucało to niewielkie wzniesienie na okoliczną trawę, teraz jednak poświęciła mu tylko chwilę, po czym zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu nieco ciekawszego dla niej zjawiska, które dostrzegła, gdy płynęła pośród chmur...
Nie musiała długo szukać- do jej nozdrzy szybko dotarł zapach popiołu oznaczający, że zauważony przez nią śnieżnobiały smok należy do Ognia. Odwróciła się w kierunku, z którego docierała woń, i zobaczyła go. Na pierwszy rzut oka był nieco starszy od niej, ale jeśli posiadał już dorosłą rangę, z pewnością był jeszcze na etapie zdobywania doświadczenia. Ponadto jego futro i pióra nie były tak nieskazitelnie białe, jak jej się wydawało. Lotki o szmaragdowych zakończeniach, które ciągnęły się przez cały grzbiet samca, wyglądały dziwnie znajomo, ale adeptka nie mogła sobie przypomnieć, gdzie je już widziała.
Przyjrzała mu się dokładniej i odniosła wrażenie, że Ognisty jest- lub raczej był- pochłonięty myślami. Westchnęła cicho- każdy potrzebuje czasem takiej chwili dla siebie, a ona właśnie ją komuś odebrała. Nie było już jednak mowy o odwrocie, więc Świetlista podeszła niepewnie do samca.
– Witaj, białofutry. Dostrzegłam cię podczas lotu i postanowiłam poznać– zaśmiała się niezręcznie, bo to, co powiedziała, brzmiało nawet mądrze, gdy było jeszcze w jej głowie.– Wybacz, że przeszkadzam, ale ostatnio nawet na Terenach Wspólnych okazje do spotkań z innymi smokami przytrafiają mi się bardzo rzadko– Więc nie mogłam odpuścić takiej okazji do pozawracania komuś głowy– dopowiedziała w myślach, gdy w niepewności czekała na reakcję nieznajomego.

[Wirtuoz Szeptów]

Najpierw usłyszałem w oddali trzepot skrzydeł. Później świst pikującego ciała. W końcu do moich uszu dotarł dźwięk twardego lądowania. Hmm... Ktoś najwyraźniej chce zakłócić mój spokój, ale szczerze przyzwyczaiłem się już do tego. Odwróciłem łeb w stronę zbliżającej się samicy witając ją przyjacielskim uśmiechem.
Nie miała chyba powodów do zmartwień tym, że przerwała mi coś co właściwie się nie zaczęło.
Poprawiłem ułożenie skrzydeł na plecach, pióra na karku zaszeleściły cicho gdy ziemna, a przynajmniej na to wskazywał jej zapach, podeszła.
Ja też miałem wrażenie, że skądś ją znam. Wyglądała na młodszą więc pewnie widzieliśmy się na spotkaniu młodych tylko nie do końca pamiętam na którym.
~ Nie przeszkadzasz. ~ Odpowiedziałem spokojnie. Hmm... Dziwne, że nie potrafi znaleźć rozmówcy zwłaszcza tutaj na Terenach Wspólnych. Ja w zasadzie od razu gdy wychylam łeb poza jaskinię trafiam na kilkanaście rozmownych pysków. Może to tylko moje szczęście jeśli takby to nazwać.
~ Jestem Vozuriim zgodnie z waszą tradycją nazywany Rozdwojonym Kolcem. A ciebie jak zwą?~ Przedstawienie się zawsze początkiem dobrej konwersacji prawda? Delikatnie zamiatając ogonem po ziemi czekałem na odpowiedź.

[Świetlista Łuska]

Pierwsze słowa Ognistego uspokoiły ją trochę- w końcu najgorzej jest zrobić złe pierwsze wrażenie. Podeszła jeszcze bliżej- tak, że było między nimi jakieś skrzydło odstępu.
Vo-zu-ri-im. Rozdwojony Kolec– zapisała imiona w pamięci i natychmiast udzieliła odpowiedzi na pytanie samca.
– Jestem Świetlista Łuska, miło mi cię poznać.– w sumie każda nowa znajomość była da niej rozrywką i stanowiła pożądane urozmaicenie żmudnych treningów, które należały do jej adepckich obowiązków.– Którego imienia zwykle używasz? Twoje pisklęce bardzo kojarzy mi się z walką. Czy szkolisz się na Wojownika?– dodała, żeby zagaić rozmowę. Zgodnie z waszą tradycją. Wiedziała, że w Stadzie Cienia używa się imion pisklęcych, ale w Ogniu? Pierwsze słyszała!
Miała w zanadrzu wiele pytań dotyczących jego stada, których w sumie jeszcze nigdy nie miała okazji zadać, ale priorytetem było na razie poznanie Rozdwojonego Kolca.
Wyglądało, że zabawi tu trochę dłużej- jeśli oczywiście szybciej jej towarzysz się nie zmieści- więc rozejrzała się po ziemi i usiadła wygodnie. Poprawiła skrzydła i nieśmiało wlepiła w adepta błękitne ślepia.

[Wirtuoz Szeptów]

Świetlista Łuska... Ładne imię nawet jak na te nakazane przez tradycję. Prawdą było, że wymyślenie dobrego imienia jako adept graniczy z cudem lecz jak widać, niektórym się to udawało. Bogom dzięki, że ja swojego będę używał jeszcze tylko przez kilka dni.
~ Tego tutejszego. To nadane mi przez matkę jest nieco trudne do zapamiętania i nie dziwię się. Każde słowo w obcym języku jest trudne do zapamiętania. ~ Odpowiedziałem spokojnie na pierwsze z pytań. Szkoda mi trochę było tego, że na terenach Wolnych Stad jestem jedynym i zapewne ostatnim, który posługuje się Strunmahzul. Może Aro będzie chciał nauczyć się ojcowskiej mowy? A może znajdzie się ktoś zupełnie obcy, który będzie chciał poznać moją mowę.
~ W żadnym razie. Nie należę do tych, których cieszy walka. Należę do tej grupy, która woli towarzystwo lasu niźli krwii.~ Powiedziałem spokojnie obserwując zachowanie samicy. ~ A ty jakie towarzystwo wolisz? Lasu czy posoki?~ Zapytałem z uśmiechem.

[Świetlista Łuska]

– Fakt, nie należy do prostych, ale niektórzy mają jeszcze gorzej pod tym względem– myślała w tym momencie między innymi o Wunundu'falim, którego imienia długo nie potrafiła zapamiętać.– Jaki to język? I co znaczy w nim twoje imię?
Zanim odpowiedziała na kolejne pytanie, musiała się poważnie zastanowić. Gdyby miała wybierać, wolałaby pewnie udać się do lasu niźli na arenę. A jednak ranga, na którą się szkoliła, wymagać będzie od niej, by od czasu do czasu przelała krew.
– Będę Czarodziejką, więc chyba wychodzi na to, że posoki– zaśmiała się cicho.– Choć tak naprawdę mam nadzieję, że nieprędko dojdzie do jej rozlewu. Krzywdzenie innych smoków z Wolnych Stad nie jest odpowiednie i wolałabym się skupić na usuwaniu prawdziwych zagrożeń– wypowiedziała te słowa ze świadomością, że prędzej czy później jej czyny temu zaprzeczą.
Poprawiła jeszcze raz skrzydła i zdecydowała się na zadanie pierwszego ze swoich formalnych pytań. Skoro miała okazję dowiedzieć się paru rzeczy, czemu miałaby jej nie wykorzystać?
– Kto jest teraz waszym przywódcą?

[Wirtuoz Szeptów]

Uśmiechnąłem się słysząc pytanie o moją mowę. W zasadzie nikogo nie obchodził mój język i tylko jeden znany mi smok chciał go poznać... Mówić do mnie w języku jaki poznałem jako pierwszy, lecz z wiadomych powodów to już nie ma prawa się stać.
~ Ten język nazywa się Strunmahzul. Tutaj można go nazwać językiem gór. Moje imię... To akurat ciekawa sprawa bowiem ja żadnego pisklęcia bym tak nie nazwał. Vozuriim bowiem znaczy po waszemu Szaleństwo.~ Powiedziałem spokojnie obserwując ewentualną reakcję samicy. Była w zasadzie pierwszym smokiem, który poznał znaczenie mojego imienia. Ja dalej jednak pamiętałem jak zostałem nazwany przez społeczność... Vorpaal – inny. Tak zostałem naznaczony na resztę życia, ale też dlatego zjawiłem się tutaj, lecz czym okupiłem tą podróż?
Czarodziej... W zasadzie nie znałem nikogo kto obrałby tą drogę. W Ogniu roiło się tylko od wojowników...
~ Chyba sama wątpisz w swoje słowa... ~ Powiedziałem spokojnie. Droga posoki zawsze nią będzie. I nie ważne jak będzie smok się zarzekał prędko posokę będzie musiał przelać. ~ Płomień Świtu- uzdrowiciel.~ Odpowiedziałem na pytanie delikatnie szurając ogonem po trawie.

[Świetlista Łuska]

– Szaleństwo? W jaki sposób pisklę może zasłużyć na takie imię? Nie wyglądasz na szalonego– zacisnęła szpony wszystkich czterech kończyn w geście zdziwienia. Nazywanie w taki sposób pisklaka brzmiało jak kiepski żart- jakby jego rodzice- lub opiekun- prosili się o przekleństwo dla swojej pociechy. Strunmahzul, pierwsze słyszę. Czy ten język pochodzi od Wolnych Stad czy zza bariery?– zaciekawiła ją sprawa obcego jej języka gór. Intuicja mówiła jej, że nieprędko spotka kogoś, kto się nim posługuje.– Czy ktoś oprócz ciebie i twojej rodziny się nim posługuje?– zawarła dwa pytania w jednym, mając nadzieję, że ich rozmowa nie skończy się w tym momencie. Większość smoków, które spotykała, była przewrażliwiona na punkcie swojej rodziny- zwłaszcza, gdy pytał o nią ktoś całkiem obcy. Postanowiła zaryzykować- jeśli Rozdwojony Kolec okaże niechęć, po prostu nie będzie kontynuowała tematu.
– Masz rację– odpowiedziała na kolejny komentarz, spuszczając wzrok. Była lekko skonsternowana. Czy naprawdę to jest aż tak widoczne?– To leży w naszej naturze. Nawet jako łowca będziesz musiał zabijać– wypowiedziała ostatnie słowa z błyskiem w chłodnych,podniesionych na rozmówcę ślepiach.
– Skoro jest uzdrowicielem, pewnie leczył kiedyś mojego brata. Sama go nigdy nie spotkałam– powiedziała od niechcenia, przenosząc na chwilę swoją uwagę na drugi z kolei szpon prawej przedniej łapy, który był teraz zaabsorbowany rysowaniem wymyślnych kształtów w suchej ziemi.

[Wirtuoz Szeptów]

Może ta prośba o przekleństwo zostanie spełniona? Albo już została? Samica tego nie wiem, ja z resztą też jednak musiał być jakiś powód w nazwaniu mnie tak, a nie inaczej.
~ Jesteś w stanie to stwierdzić po zaledwie kilku wymienionych zdaniach? Nie każdego można czytać niczym rysunek. Każdy, zapewne i ty ma swoje tajemnice.~ Powiedziałem chcąc trochę naprostować twierdzenie samicy. Oczywiście sam nie uważałem się za kogoś niespełna rozumu. Bardziej bym powiedział, że jestem osobnikiem specyficznym...
~ Zza bariery. Nawet z dość daleka.~ Odpowiedziałem na pierwsze z pytań samicy. Zresztą nie było chyba trudno się domyślić, że tak dziwnie brzmiący język nie jest wytworem Wolnych. Kolejne pytanie mnie zabolało. Poczułem się w zasadzie jakby ktoś wbił mi szpon centralnie w serce i teraz zaczął nim poruszać na boki powodując jeszcze większe zniszczenia. ~ Istnieje całe stado posługujące się nim. A w rodzinie nikt go nie używa. Nie ma kto...~ Westchnąłem cicho spuszczając łeb. Znów zaczęło wszystko wracać. Cały ból...
Bogom dzięki nastała zmiana tematu dzięki czemu mogłem oderwać się od bardzo złych wspomnień. ~ Jednak ja nie przeleję smoczej krwii.~ Czy była to prawda? Moja przysięga wobec własnego siebie wciąż była ważna jednak Płomień wciąż o niej nie wiedział. Co jeśli wybierze mnie do walki podczas wojny, a ja mu odmówię? Każdy wtedy będzie mógł uznać to za jawną zdradę i szczerze nie miałbym mu tego za złe...
~ Jako czarodziejka pewnie też go poznasz. I nie bierz tego stwierdzenia za złe. Zastanawia mnie jednak kim jeat twój brat. Może go znam. Słyszałem, że Ziemia to stado zbudowane wręcz przeciwnie względem naszego... Głównie z dużych rodzin, a nie przybłęd i znajd.~

[Świetlista Łuska]

Pierwsze wypowiedziane przez adepta słowa zabrzmiały pouczająco i pierwszym, co poczuła Świetlista Łuska, był wstyd. Otrząsnęła się jednak szybko i spojrzała ku niemu błękitnymi ślepiami.
– Nie oceniłam cię na podstawie tych zdań, ale zachowania i prezencji- stwierdziłam, że nie wyglądasz jak szaleniec i to wszystko, co mogę o tobie w tym momencie powiedzieć. Nie każdego można od razu odczytać- ja dodam, że nie spotkałam nigdy smoka, którego wszystkie sekrety znałabym po tak krótkiej znajomości– powiedziała, patrząc wciąż na rozmówcę i jego reakcje na jej słowa. Jeśli masz być godnym partnerem do dyskusji z kimkolwiek, musisz zacząć mówić na głos, co myślisz, kochana. I modlić się do bogów, aby przynajmniej część z tego, co powiesz, nie powodowała u innych salw śmiechu– pomyślała i uśmiechnęła się delikatnie do tej bardziej walecznej połówki własnej osobowości.
Skinęła głową, gdy otrzymała kolejne informację o dziwnym języku.
– Jak w Języku Gór nazwać światło?– wtrąciła z zaciekawieniem.
Gdy wspomniała o rodzinie Vozuriima, w jego oczach i zachowaniu pojawił się niewysłowiony ból, a maska spokoju opadła na chwilę, ukazując smutek. Przykro było jej na to patrzeć- po raz kolejny żałowała, że nie potrafiła poskromić swojej ciekawości- z drugiej jednak strony pierwszy raz widziała aż tak drastyczną reakcję na wzmiankę o...
Nie! Nie wrócisz już do tego tematu– skarciła siebie w myślach i skupiła się na kolejnej wypowiedzi adepta. Miała nadzieję, że istnieje ktoś, kto jest go w stanie pocieszyć- ale ona nim nie była.
– Zadawanie ran za pomocą magii różni się od wykorzystywania do tego kłów i pazurów– ale jej umysł podpowiadał coś innego. Nieprawda. Efekt jest taki sam, naiwna. Plamy krwi będą zdobić twoje śnieżnobiałe futerko aż do śmierci. Dylematy. Zepchnęła je szybko na drugi plan, zanim zdążyły opanować jej umysł.
– Bardzo chętnie go poznam, mam tylko nadzieję, że w sprzyjających okolicznościach– uśmiechnęła się ciepło, chcąc zatrzeć choć część złego wrażenia,jakie przed chwilą wywarła.– Mój brat to Krwisty Kolec. Z pewnością go znasz, bo od czasów, gdy byliśmy jeszcze pisklętami, niezmiennie wszędzie go pełno– uśmiech urósł nieco, ale na wspomnienie jej Stada znikł, zastąpiony przez wyraz namysłu.– Większość smoków, które znam, są w jakiś sposób spokrewnione z Opoką Ziemi albo z Gonitwą Myśli. Ostatnio dołączyło do nas kilka smoków zza bariery, ale w sumie wszyscy stanowimy rodzinę- jak każde stado– powiedziała pewnie, traktując takie stosunki jak coś normalnego.– To znaczy, że większość smoków Ognia pochodzi zza bariery?