Polana

[Pióro Krwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pokiwałam główką słysząc słowa które wypowiadała smoczyca. Następna sytuacja wydała mi się odrobinę głupia lecz pomyślałam trochę.
-Wyjaśniłabym z nią że nie można nikogo zmusić do pokochania. Serce nie sługa rozkazu nie wypełni. Przypomniałabym także o przysiędze jaką złożyła swojemu stadu. Nie powinna odchodzić tylko dlatego że ktoś nie odwzajemnił jej uczucia. Jest jeszcze wiele innych samców wśród nich znajdzie się taki który ją pokocha. Sprawa z tym że nie chciałaby ich leczyć byłaby tą trudniejszą do rozwiązania. Uzdrowicielka tak samo przecież jak reszta stada musi przybywać na ceremonie na które wzywa ich przywódca. Więc co by jej to dało? Pozbawiłaby tylko stado łap do walki, opiekowania się pisklakami lub zdobywania pożywienia. Nie wiem więc co na to zaradzić.– Powiedziałam lekko smutna że nie zdołałam nic wymyślić żeby leczyła także zakochaną parkę smoków.

[Aroganckie Piękno]

Uśmiechnęła się lekko i pokiwała głową.
– Bardzo dobrze, w końcu miłość, a obowiązek stadny to nie to samo. To wobec stada przysięga się lojalność i wypełnianie swoich obowiązków. Ale jeśli nie chciałabym dokładać cierpień tejże smoczycy, mogłabym poszukać innego uzdrowiciela, który skłonny by był na leczenie tej parki, oczywiście wykorzystując zasoby uzdrowicielki, która odmówiła ich leczenia – wyjaśniła pokrótce, po czym raz jeszcze pokiwała głową.
– To by było na tyle, powiedz mi, czy może chciałabyś się jeszcze czegoś pouczyć? – zagadnęła, w końcu skoro ma czas, to ma i zamierała go wykorzystać.

//raport Mediacja I

[Pióro Krwi]

Uśmiechnęłam się słysząc wyjaśnienia smoczycy po czym ziewnęłam. To ciepło działało na mnie usypiająco jednak mężnie stałam na łapkach próbując nie okazać że chce mi się spać. Usłyszawszy pytanie o naukę spojrzałam na samicę z zastanowieniem.
-Nie trzeba może kiedyś zgłoszę się jeszcze po jedną naukę jednak na razie jestem pewna że mama zdoła nauczyć mnie wszystkiego innego- Powiedziałam z lekkim uśmiechem na pyszczku.
-I dziękuje za naukę- Podziękowałam patrząc jej w oczy radośnie.

[Aroganckie Piękno]

Pokiwała z wolna głową, po czym spojrzała w kierunku terenów Ognia. Nie da pisklęciu panoszyć się samopas po terenach wspólnych.
– Dobrze, a więc odprowadzę cię na tereny twojego stada, potem sama musisz już wrócić do obozu Ognia. – oznajmiła, po czym zaprowadziła małą na granicę jej stada.

[Płacz Aniołów]

Upał ostatnich dni ustąpił świeżemu wiatrowi, który chyba zwiastował deszcz... ale do tego jeszcze było daleko. Temperatura znacznie, jak dla futrzastego, spadła, co skutkowało tym, że od razu Płacz miał lepszy humor, bo nie musiał znosić tego skwaru. Dlatego też chętnie wyszedł na spacer, prosto w Dziką Puszczę, aż dotarł na Polanę.
Całkiem fajnie tutaj – pomyślał. Trawa była tutaj wysoka, polana była otoczona drzewami... powinien zapamiętać to miejsce. Przyda się, gdy będzie chciał kiedyś odpocząć. Ale na razie Płacz, po wejściu na polanę, przeciągnął się leniwie, jakby właśnie brała go popołudniowa drzemka. Ale było chyba wręcz przeciwnie – smokowi się nudziło. Pomimo prawie 60 księżyców, chęć do robienia głupich rzeczy absolutnie mu nie przeszła, pewnie zostanie z nim aż do końca jego dni. Pewnie umrze z meduzą w pysku.
Zaczął ślepiami wodzić po trawie. Coś hycało sobie między źdźbłami, coś koloru zielonego – przez co trudniej mu było dostrzec co to było. Może wiatr tak bujał trawą, albo on sam czymś zahaczył o źdźbło? Nie... to był ogromny, obrzydliwie zielony pasikonik! Niemal natychmiast źrenice Płaczu rozszerzyły się, a pysk prawie gruchnął o ziemię, gwałtownie się zniżając. Drobnymi, ale szybkimi kroczkami w takiej pozycji Płacz gonił owada, który hycał czym dalej, walcząc o życie. Ale jego szybkość przy ogromnym cielsku smoka była niczym, dlatego bardzo szybko pasikonik znalazł się pod futrzastą łapą Wodnego. W dziwnym grymasie wyszczerzył kiełki czując, jak stworzonko wije się pod jego łapą i próbuje uciec, ale nie ma najmniejszych szans. Płacz klapnął zadem na ziemi i przyłożył drugą przednią kończynę do zdobyczy, a następnie wbił jej czubek szpona w nadłamane skrzydło owada. I sadystycznie patrzył, jak ten się męczy.

[Melodia Ciał]

Chalcedon tymczasem spacerował sobie po okolicy, spacerował bo lubił różnorakie spacerki to tu to tam, nie obchodziło go gdzie pójdzie, byle zwiedzać i przyglądac się pięknu otaczającego go świata. W tym miejscu jeszcze nie był więc hasał sobie jak kózka, którą nazywała go jego matka, po drodze zrywając jakieś roślinki i pakując je do pyska by sprawdzić jak smakują, biedak jeszcze nie wiedział co może go czekać kiedy zje nieodpowiednią, a była to tylko kwestia czasu kiedy pożre jakiś tojad czy coś, może nawet za moment. Zerwał jakąś podejrzaną garść jagód, ale zanim je połknął czy nawet wsadził do pyska, spostrzegł sadystycznego smoka i podbiegł do niego
– Co robisz ? Nie lepiej go od razu zjeść żeby się nie męczył ? To trochę straszne patrzeć jak to robisz takiemu bezbronnemu stworzeniu – powiedział po czym zaczął zjadać jagódki jedna po drugiej, a były to lekko toksyczne jagódki wiciokrzewu, ale na efekt ich działań będzie musiał pisklak poczekać, zanim poczuje się gorzej, pewnie zdążą już zamienić kilka zdań z Płaczem.

[Płacz Aniołów]

Płacz za młodu był taki sam. Również próbował wszystkiego, co się ruszało i nie ruszało i faktycznie jadł kiedyś nawet meduzy. Było blisko, żeby sam poważnie się czymś otruł... ale nigdy nic mu nie było. Jego szczęście.
Jego pierwsze zabójstwo było zrobione właśnie na pasikoniku. Albo na koniku polnym, już sam do końca nie pamiętał. Miał wtedy może ze 3 księżyce, a jak widać, po półwieczu nadal coś mu z tego pozostało.
Akurat wąchał biedne, poszkodowane stworzonko, gdy usłyszał tuptanie smoczych łapek i pisklęcy, samczy głosik. Potem poczuł woń, pochodzenie młodego. Cień? No proszę. Uniósł łeb, a kolorowe ślepia wlepił w młodego. Wysłuchał jego żalów i dał sobie chwilę na zastanowienie, za refleksję nad owadzim życiem i nad jego sensem. A potem wzruszył ramionami, jakby nic go to nie obchodziło.
– Jakoś szczególnie się tym nie przejmuję... – odparł, mówiąc o żywocie pasikonika – nie o reakcji młodego. Wtedy w ślepia wpadły mu owoce, które młody jadł. Wyglądało mu to na borówki albo jagody, tylko te były dziwnie podłużne. Inne, niż te, które zazwyczaj jadł. Przechylił w zaciekawieniu łebek i zerkał to na owoce, to na pisklę.
– A Ty co tam pałaszujesz? – zapytał niedbale, a pod łapą pasikonik uznał, że marny żywot jego i poddał się, zamierając w bezruchu. Ale Płacz już tego raczej nie zarejestrował.

[Melodia Ciał]

Połknął ostatnią, czwartą już chyba jagodę, po czym spojrzał na Szkarłatnego
– Nie wiem co jem, rosło, było ładne to jem. Ale żal mi tego pasikonika, on był taki biedny, ja lubię jeść owady, ale wsadzam je od razu do pyska, żuję i jem. Czy ty jesteś tym złym smokiem o którym mówiła mama ? A tak w ogóle ja jestem Chalcedon, a ty to kto ? Nie jesz pisklaków, racja ? Dasz mi coś fajnego ? Na przykład piórko albo kawałek futra na pamiątkę ? – gadał i gadał, jakby jego pyszczek działał na baterię, taką która nie mogła się wyładować.

[Płacz Aniołów]

Złym smokiem? Zło to pojęcie względne. Dla Płaczu nie robiło większej różnicy to, czy zabije owada wbijając mu szpon w skrzydło umyślnie czy nieumyślnie. Potrafił segregować sobie wartość żyć, przekładając życie przedstawicieli swojego gatunku nad wszystko inne. Czy to usprawiedliwiało go od znęcania się nad małym owadem? Prawdopodobnie. To tylko owad.
W końcu jednak uniósł łapę, którą tłamsił pasikonika i wypuścił go. Ten, nieco poturbowany i z dziurawym skrzydłem ale żywy, zaraz skoczył ku wolności i pohycał gdzieś w większe trawy. Płacz zaś podniósł zad nad ziemię i wstał na proste łapy, patrząc tak bardzo neutralnym wzrokiem, że wręcz wydawało się to dziwne.
– Nah, nie jestem złym smokiem. To tylko owad. Jeden z tych, których codziennie przypadkiem lub specjalnie zabijamy całe dziesiątki, a uszkadzamy drugie tyle. Smocze życie jest ważniejsze od owadziego i to, czy jesteśmy źli czy nie, powinno się wnioskować z tego, jak smok traktuje drugiego smoka. – wytłumaczył jak nigdy więcej, niż zwykł to robić. – Na ten przykład, nie jem pisklaków. Przeciwnie, bardzo lubię się z nimi bawić. O, i jestem Płacz Aniołów. Przywódca Wody,
dla informacji. – wyszczerzył kiełki łagodnie, ale przez jego pysk i tak nie wyszło to zbyt ładne. To dziwne, że nigdy nie przedstawiał się swoim przywódczym imieniem.
Ostatnie pytania, czy też prośby zignorował, bo ślepia zawiesiły się na jagodach. Ich wygląd coś mu przypominał. Coś, co nie kojarzyło mu się dobrze. Wojownik zmrużył ślepia w skupieniu, gdy nagle dostał olśnienia.
Takich jagód się nie je.
– Ee... Młody... – zaczął, a potem pokręcił łbem rezygnując z tego, co chciał powiedzieć i bez pardonu podszedł do pisklęcia, złapał go za żuchwę i otworzył pysk. Cóż, tak, jak się spodziewał. Już je połknął.
– ... Młody, weź sobie bełtnij. – zaproponował mu poważnym głosem, po czym puścił łapami jego pysk. – Tak wiesz, wpakuj szpona do gardła, naciśnij język i kaszlnij. – wytłumaczył na czym polega "bełtanie", po czym odsunął się dla bezpieczeństwa dwa kroki w bok. Byle, żeby nie "bełtnął" na niego i na jego białe futro.

[Melodia Ciał]

Wody, przywódca Wody...mama coś mu o nich mówiła, ale jakoś wyleciało mu to z łepetyny, nie podobały mu się do końca wyjaśnienia Płaczu odnośnie owadów, ale niczego nie powiedział w niemej obawie przed większym i zapewne silniejszym smokiem, szczerze zapewnienia o tym że nie je smoków, jakoś na niego nie podziałały. Kiedy natomiast jego pyszczek został dość brutalnie otwarty, mały poczuł się jak kurczak, któremu ktoś chce na siłę wepchnąć coś do gardła, tylko ze raczej nie wiedział co to jest kurczak. Przekrzywił łepetynę w zaciekawieniu, słysząc o "bełtaniu" ale zanim cokolwiek zrobił, spytał:
-A czy to przypadkiem nie jest nieprzyjemne ? No i po co to robić ? Szpony nie pasują do środka pyska, za to jagody już tak ! Ciekawe czy gdzieś jeszcze tutaj są – zastanowił się. Cóż tu stwierdzić, był trochę głupiutki ale była szansa że z wiekiem mu przejdzie.

[Płacz Aniołów]

Płacz rzadko kiedy jest przekonujący. Najgorsze jest to, że przecież mówi prawdę, w którą nikt nie chce uwierzyć. To przez wyraz pyska? Był coraz bliższy odwiedzenia Nauczyciela pod prośbą... poprawy jego aparycji. Operacja plastyczna pyska, na przykład.
Zaraz zacznie myśleć o tym, żeby wezwać Uzdrowicielkę Cienia, Kalinę. Bardziej z tego powodu, że dalej myśli, że ta jest Przywódczynią i nie oddała jeszcze władzy. Być może nie wyszłoby to nawet na złe, gdyż – jeszcze nie wiedząc o tym – pisklę było właśnie jej podopiecznym.
A zaraz będzie martwym podopiecznym.
Westchnął. Pisklęta bywają cholernie uparte, ale zazwyczaj robią to, o co poprosi ich dorosły smok. No, może nie za pierwszym razem, ale za drugim razem, gdy się powtórzy, to te zazwyczaj wysłuchują dorosłego.
Zaś z drugiej strony, wywołanie wymiotów poprzez wsadzenie sobie szpona w gardło wiązało się z pewnym ryzykiem, mianowicie z możliwym przecięciem sobie czegoś w gardzieli. Pisklęta mimo tego, że mają małe szpony, są nadzwyczaj ostre, no i do tego ich ruchy nie są zbyt zgrabne. Może to nawet lepiej, że młody się zawahał? Płacz miał okazję, by przemyśleć alternatywny sposób. Najedzenie się trawy? Nie na każdego działa. Cofanie języka i kaszlenie? Może się nie udać. Gdy kiedyś połknął kamień szlachetny, z trudem go wydostał w taki sposób. Odwrócił się nagle za swój zad i wodził wzrokiem po ziemi, wyraźnie szukając czegoś. Wtem niedaleko ogona spostrzegł nieco dłuższą i grubszą gałązkę. Idealnie. Zawinął ją ogonem i przyciągnął do siebie, po czym wziął ją do łapy.
– ... Możemy zaraz ich poszukać. Tylko... poczekaj no chwilę. – i podszedł do pisklaka na odległość kilku łusek, ogon owinął wokół jego krzyża i łap, po czym lekko przyciągnął do siebie. On sam klapnął na zadku w taki sposób, by móc bez utraty równowagi unieść przednie łapy, a wtedy lewą ponowne złapał jego żuchwę i pociągnął w dół, a prawą wpakował pisklakowi patyk prawie prosto w gardło i zaczął naciskać tylną część jego języka.
– Spokojnie młody, wujcio Płacz krzywdy nie zrobi... tylko się nie ruszaj proszę, bo Ci przypadkiem krzywdę zrobię, hm? – zamruczał uspokajającym głosem i starał się wymusić na młodym wymioty. Już pal sześć jego futro.

[Melodia Ciał]

Młody nie wiedział czemu ma robić taki niemiłe rzeczy, ale kiedy został schwytany, nie miał wyboru, musiał mu się poddać, ale poprzysiągł że naskarży mamie ! Tak czy siak czując nacisk z tyłu języka i nie mogąc się wyrwać, walczył jeszcze chwilę z wymiotnym odruchem, ale ta walka był z góry przegrana. Po chwili z pyska wyleciała cała zawartość jego żołądka, albo częściowa przynajmniej a maluch zaczął prychać i pluć z niesmakiem.
Pewno i tak za moment by się to tak skończyło, kiedy jagódki zaczęłyby działać. Na szczęście Płaczu, jagody były jedynym co pisklak wsadził dzisiaj do pyska.
Kiedy został wreszcie puszczony, zaczął wycierać pysk o najbliższą kępkę trawy jaką znalazł jakby to była szczoteczka do zębów.
– To nie było mile ! Ble ! Ble ! Ja chcę do mamy ! Weź mnie do mamy !– zawołał wcale już nie tak mały pisklak.

[Płacz Aniołów]

No i poszło wszystko na futro. Eh... no trudno. Chyba lepiej jest mieć wymiociny na futrze niż pisklaka na sumieniu. Zaraz po wszystkim Płacz odrzucił na bok zużyty patyk i ogonem uwolnił Chalcedona z krępującego uścisku. Ślepia uważnie obserwowały go, by mieć pewność, że nic mu się nie stało ani przez wymioty, ani przez ewentualne działanie trujących jagód. Ale żadna krzywda się już nie działa, prócz... traumy psychicznej u młodego.
Opuścił w końcu przednie łapy na ziemię, a łeb pochylił tak, by był na jednej linii z jego łebkiem. Po czym szturchnął jego zabrudzony pyszczek noskiem, nie zważając raczej na to, że sam sobie jeszcze nos tym upaprze. I tak musi się porządnie umyć, więc świństwo w jeszcze jednym miejscu na ciele nie zrobi mu specjalnej różnicy.
– Już młody, już... nic się nie dzieje, już nic Ci nie robię. – rzekł spokojnym głosem do młodego, starając się go uciszyć. Wołanie o mamę zignorował.
– Zjadłeś trujące jagody. Gdybyś sobie nie bełtnął, to mógłbyś się nimi poważnie zatruć. Teraz rozumiesz? – zapytał, patrząc młodemu prosto w ślepka. Miał nadzieję, że rozumie... jak zacznie wrzeszczeć, to faktycznie zezłoszczona mamuśka mogłaby się zjawić. Kimkolwiek ona by nie była, starcie z rodzicielem płaczącego pisklaka nie mogło przebiec dość pozytywnie.

[Melodia Ciał]

No to teraz rozumiał ! Trochę.
– Ale, ale...przecież smoki i inne stworzenia jedzą jagody, to skąd mam wiedzieć które mam jeść a których nie ? okażesz mi albo...powiesz jak mam je odróżnić ? Czy moze mi po nich jeszcze coś być ? Bo jeszcze chwilę przed tym jak cię spotkałem, to trochę tego zjadłem, ale mama umie leczyc to na pewno mi pomoże !– powiedział z pewnością w swoim głosie

[Płacz Aniołów]

Rozumiał Chalcedona. Sam przecież jako adept wcinał meduzy wraz z byłym Przywódcą Wody, bawiąc się w kuchcików wysokiej klasy. Co prawda innym nie podobał się ten pomysł, bowiem również bali się o ich zdrowie, ale ostatecznie ani jemu, ani Burzowemu nic się nie stało. Szczęście głupca? Cóż... z jagodami było inaczej. Te na pewno są trujące. Płacz spojrzał na pisklaka z politowaniem, a następnie uśmiechnął się lekko.
– Powiedziałbym, że dopóki nie dowiesz się na własnej skórze, to się nie dowiesz... ale w tym przypadku byś się dowiedział wtedy, gdybyś zdechł. – rzucił. Brak puenty.
– Nikt nie uczył Cię czegokolwiek o owocach, które wolno jeść a których nie? – zapytał. Skoro jego mamuśką była smoczyca lecząca... nie wiedział, czy Cień ma jeszcze innych uzdrowicieli. Ale jeśli nie, wiedział już, kim jest jego matka. – Masz mamuśkę, która umie leczyć, więc na owocach też powinna się znać. Może pomęcz ją kiedyś o wykład na temat trujących rzeczy. – uśmiechnął się i mrugnął porozumiewawczo. – Od siebie powiem tyle, że te, podłużne jagody są przecholernie trujące. Co konkretnie by Ci po nich było, to tego już nie wiem. Na pewno zgon. Ale jak by się on objawiał, tego już Ci nie powiem. – wytłumaczył, następnie odwrócił się w stronę drzew i łebkiem wskazał Cienistemu, by ten szedł za Płaczem. I zaczął iść spacerkiem między drzewa.
– Niektóre zwierzęta w jakiś sposób czują, czy jagody są trujące czy nie. Ja sam nie chcę Cię w błąd wprowadzić, bo żadnym znawcą nie jestem, ale pokażę Ci jedne, które możesz śmiało jeść. No i inne owoce, które Ci nie zaszkodzą, a są cholernie dobre. – dodał, co chwilę nerwowo zerkając na Chalcedona. Obawiał się, że jagody mogły zdążyć zatruć jego ciało, dlatego chciał wiedzieć, w którym momencie ma wezwać uzdrowiciela, by ten przybył z pomocą. Ale po cichu modlił się, by do tego nie doszło.

[Ukryta Intencja]

Ran miała zdecydowanie za dużo i bardzo... ale to bardzo chciała się ich pozbyć bo który smok chciał wyglądać tak jakby przeszedł przez stado panter. Powłócząc łapami przybyła więc na Polanę gdzie usiadła z ledwością na prawym boku. Lewe udo posiadało zdecydowanie zbyt głęboką ranę by na nim cokolwiek opierać. Niektóre ranki otwarły się, wysączyło się z nich nieco krwi. Podobnie jak z rany na szyi którą zadał jej ten idiota na arenie. Krwisty było doprawdy ewenementem wśród smoków. Atakowanie sojuszniczego gada w szyję... Zacisnęła zęby patrząc na swoje biały łapy pokryte siatką zaschniętej juchy. Cień stracił najlepszego uzdrowiciela w historii... młódka nadal starała się jakoś przełknąć tą stratę. W dodatku spotkanie stadne... cofnięcie rangi. Nie zamierzała się tym chwalić.
Uniosła łeb, przymknęła ślepia i ryknęła w kierunku terenów Ziemi, ich sojuszników. Może tamtejsi uzdrowiciele mogli jej pomóc. Bolało ją wszystko. Niektóre rany zaczynały też dziwnie pachnieć przez to, że od razu się nimi nie zajęła. Umorusana, nieco złamana psychicznie, czekała na uzdrowiciela.

/trochę tego będzie:
z wojny:
2x lekka , 1x średnia , 1x lekka -eliksir użyty na ciężką zmienił ją na lekką
z areny:
1x lekka 1x lekka 1x lekka 1x średnia