Ukryty zagajnik

[Zmierzch Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To był dosyć oczywiste, że ona i Wzburzony są spokrewnieni. Cichy Potok jest wujkiem jej ojca, więc Wody jest jej wujkiem. Proste rozumowanie, a przynajmniej dla Nefrytowej był to proste. Wiedziała natomiast, że chyba ich stada są spokrewnione że sobą w bardziej zawiły sposób niż jakiekolwiek inne stada. No ale w sumie nie ma się co dziwić. Przecież wcale nie tak dawno ich stada były jednością, a wiele smoków był że sobą spokrewnionych wtedy
– A czemu nie wujaszku ?
W jej głosie brzmiała nutką rozbawienia. Czyżby samiec wstydził się swej rodziny ? A może po prostu nie czuł się gotowy na role wuja ? Nic nie szkodzi. Szpon Powiedziała to jedynie żeby nieco rozluźnić atmosferę, napiętą po rozmowie na trudne tematy.
– Prawda. Nasze ciała mają pewne ograniczenia. Nie są w stanie wytrzymać zbyt dużej dawki energii. Dlatego nasze źródła są tak...ograniczone. Muszę ci również przyznać rację w tym, że każdy jej używa. Nawet proste czynności takie jak lot potrzebują maddary.
Przysiadła na zadzie, bowiem nie mogła już stać dłużej w bezruchu. Nadal jednak pozostawała czujna. Można powiedzieć że stało się to jej nawykiem.
– Głównie dlatego że nasze stado potrzebowało świeżych łap do pracy oraz z chęci pomocy stadu. Poza tym, od razu mnie zainteresowała ta profesja. Mówiąc wprost, nie widziałam się w żadnej innej roli. Kocham naturę i swobodę a polowania mi to zapewniają.

[Znamię Burzy]

– Wzburzony brzmi po prostu lepiej – powiedział znowu ze śmiechem. Tak naprawdę czułby się dziwnie, gdyby smoczyca w podobnym wieku zaczęła nazywać go wujkiem. Tym bardziej, że może się okazać, że jest wujkiem połowy Wolnych Stad. W sumie... było to możliwe. Cichy jakby nie patrzeć do najmłodszych nie należał, a przecież Burzowy był jego synem.
– Ciekawe, że Bariera również powstała z maddary. Byłaś na Spotkaniu Młodych? Oprawca mówił wtedy, że Naranlea stworzyła ją pobierając od każdego smoka część jego mocy. W takim razie boginka musi przez cały czas utrzymywać twór przy życiu... zwykły smok by tego nie wytrzymał. No ale bogowie zdecydowanie nie należą do zwykłych smoków – ale znaleźli sobie temat do rozmowy. Kropla lubił czasem rozmyślać o takich rzeczach, jednak chyba nigdy o nich z nikim nie rozmawiał. Tak czy inaczej wszystko, co nadprzyrodzone było fascynujące.
Nefrytowa miała rację, polowania dają sporo swobody. Sam Burzowy polował dwa razy, raz zdobył naprawdę sporo mięsa, natomiast za drugim razem... drugie polowanie nie należało do najprzyjemniejszych.
Tak czy inaczej lubił polować. Ale jeszcze bardziej lubił walczyć. Dlatego został czarodziejem. Jakby nie patrzeć można zostać łowcą, który para się maddarą, prawda? Choć... nigdy o takim nie słyszał.
On również wzorem Nefytowej przysiadł na ziemi i pokiwał ze zrozumieniem głową – to prawda, brakuje teraz okropnie łowców. Bardzo ciężko zdobyć mięso – wiedział to z własnego doświadczenia. A skoro Nefrytowej pasowała ta profesja, to tym lepiej.

//przepraszam, że tak późno... zapomniałem zupełnie

[Zmierzch Gwiazd]

– Cóż, mnie czasami pisklęta nazywają "Nefrytką" więc rozumiem co czujesz. Wiem że wzbudza ro w tobie nieco mieszane odczucia, bo na oko jesteśmy w podobnym wieku, a ja ciebie nazywam wujkiem, choć możliwe nawet że jesteś młodszy ode mnie.– Delikatnie się uśmiechnęła.
Ta sytuacja była nieco dziwna, No ale cóż poradzić ? Rodzina to rodzina, a Szpon ostatnie co by zrobiła, to zataiła więzy krwi. Bardzo kochała swoją rodzinę, mimo iź pewnie jeszcze wielu jej członków nie znała. Nigdy nie wiadomo czy nowo poznany smok nie okaże się czasem krewniakiem.
– Tak, byłam na tym spotkaniu. Słyszałam jak Oprawca Gwiazd opowiadał o powstaniu bariery i o Naranlei. Ciekawa historia. Nasi krewniacy pozwolili zabrać bogince część siebie, aby ochronić przyszłe pokolenia i uchronić nas od równinnych.
Ziemista bardzo zainteresowała ta historia. Początki bariery wydawały jej się bardzo ciekawe. Był to temat na bardzo długie rozmowy.
– Prawda, ostatnio coraz mniej smoków ma mięso, a i łowcy nawet już się nie wyrabiają z polowaniami. Mieliśmy jedynie nadzieję, że za niedługo znowu będzie można upolować na terenach Ziemi.

[Znamię Burzy]

– No właśnie. Czyż to nie jest genialne? Bariera jest potężna, bo każdy ówczesny smok przyczynił się do jej stworzenia. Ale z drugiej strony jaką mamy pewność, że Naranlea nie zdecyduje się kiedyś jej usunąć? Dla niej pewnie jest to twór jak każdy inny. Jeśli bogowie zobaczą, że będziemy czuć się zbyt bezpiecznie, przestaniemy przygotowywać się przed ewentualnymi zagrożeniami... to dlaczego mieliby nie przerwać w którymś miejscu Bariery? Naranlea mogłaby jako ostrzeżenie wpuścić tu kilku równinnych. Wolne Stada bardzo szybko wzięłyby się w garść – wszystko było możliwe. Zresztą równinni nie są jedynym zagrożeniem. Mgła jest tego doskonałym przykładem.
No właśnie, Mgła. Tereny Ziemi wciąż są nią pokryte.
– Z łowców znam oprócz ciebie jeszcze... Dziki Agrest. Ale bardzo dawno jej nie widziałem. Rycerski Kolec szkolił się na tą pozycję, jednak przepadł jak kamień w wodę. Nikt go nie widział, nikt o nic nim nie słyszał – to też był mało przyjemny temat do rozmowy, co słychać po głosie Wzburzonego – tereny Ziemi... musimy się w końcu zebrać i dogadać z elfami. Mieliśmy już wyruszyć w wyprawę na Mgłę już jakiś czas temu, ale... jakoś to wszystko się ciągnie – nie chciał nic sugerować. Nie wiedział w końcu, czy jest to wina jej ojca, czy jednak elfów. Podejrzewał, że raczej to drugie.

[Zmierzch Gwiazd]

– Naprawdę myślisz że ci, dzięki którym żyjemy byliby w stanie dopuścić się takiego okrucieństwa? Prawda, nie zawsze zachowujemy się tak, jakby oni tego chcieli... – Spojrzała się w niebo – Ale przecież nie robimy im specjalnie na złość. Oni martwią się o nas, smucą się naszym smutkiem i starają się rozumieć, ale przede wszystkim czuwają nad nami. Jakoś nie wierzę w to, że w ramach nauczki dla nas, byliby skłonni wpuścić tu równinnych a w efekcie odebrać życie niektórym z nas. – Powróciła wzrokiem do swego wuja- Oni zbyt się o nas martwią, aby nas skrzywdzić. Poza tym, Prorocy starają się nas ostrzegać o takich rzeczach. Gdyby to był zamiar bogów, Prorocy nic by nie wiedzieli, a jak powszechnie wiadomo, nasi Stwórcy nadal przemawiają do nich.– Jej głos był spokojny.
Taki pogląd wykształcił się u niej po wielu wizytach w świątyni. Immanor zawsze jej pomagał gdy potrzebowała wsparcia, pocieszał gdy była smutna. Po prostu nie wierzyła w to, aby ktoś tak dla niej dobry, mógł narazić ich na niebezpieczeństwo. Uśmiechnęła się delikatnie na wspomnienie o jej mistrzyni. Najwyraźniej nowy przywódca Wody nie wiedział wszystkiego.
– Dzikiego Agrestu już nie ma na terenie Wolnych Stad. Uciekła za barierę, podobnie jak moja matka gdy jeszcze byłam pisklęciem. Natomiast Rycerski... Niestety, w tej kwestii nie potrafię ci pomóc, bo nawet go nie znałam. Przykro mi.
Dlaczego Wzburzony wybiera takie kłopotliwe tematy? Nie wie że dla smoka Ziemi rozmowa o Mgle nie jest zbyt miła, szczególnie w kwestii wyprawy która jeszcze się nie odbyła?
– Twierdzisz, że to jest nasza wina, że jeszcze nie wyruszyliśmy? – Wbiła wzrok w ziemię i zmeużyła oczy. Wszystkie zła na raz ją zaatakowały. Zabójcza Mgła, odgryzienie palców, odejście jej mistrzyni... Nefrytowa była zraniona. Chyba zbierało jej się na łzy. Póki co, powstrzymywała je, lecz jak długo będzie w stanie to ukrywać?

[Znamię Burzy]

– Pamiętaj, że nie wszyscy bogowie są dobrzy. Co z Villiarem, bogiem niesłusznej i okrutnej wojny? Jest jednym z nich, z tych, którzy nad nami panują. Jednak... też wierzę, że nie będą chcieli nas skrzywdzić. Kto jednak wie co nas czeka? W końcu w ciągu długiej historii Wolnych Stad na pewno zdarzały się już najróżniejsze rzeczy... – nie można być niepoprawnym optymistom, i tyle.
Mina zrzedła Wzburzonemu, gdy ten dowiedział się, że Dziki Agrest odeszła. Po prostu zostawiła Wolne Stada... ciekawe, co się z nią teraz dzieje. Pamiętał całkiem nieźle, jak uczyła go skradania gdy był jeszcze pisklakiem. Później był u niej po jedzenie... i faktycznie, nigdy więcej jej nie zobaczył. Ani najwyraźniej nie zobaczy – szkoda mi Agrest. Mam nadzieję, że znalazła za Barierą spokój – mimo wszystko nie był jakoś specjalnie zdziwiony. Nie była pierwszym smokiem, który za jego życia zniknął z życia Wody lub Ziemi.
Hmm... Wzburzony zdecydował się wspomnieć o Mgle, gdyż sama Nefrytowa napomknęła o swoich terenach. Może chciała się od niego czegoś dowiedzieć, przecież Wzburzony nie mógł przeczytać jej myśli. Łowczyni wydawała się jednak zła, że o tym wspomniał – równie dobrze mogłaby to być nasza wina. Nie mam pojęcia dlaczego to tak długo trwa, ale wszystkie smoki chcą się jej pozbyć – dał tymi słowami do zrozumienia, że nie chciał wprowadzić nerwowej atmosfery. Czy było jego winą, że chciał porozmawiać o czymś, co mogło leżeć na sercu Nefrytowej? Po chwili przerwy odezwał się znów, tym razem nieco pogodniejszym tonem, siląc się na uśmiech – to może... porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym?

[Zmierzch Gwiazd]

– Każdy bóg jest inny, poza tym, to że jest patronem niesłusznej i okrutnej wojny, nie znaczy jeszcze że najchętniej by nas wszystkich pozabijał – Odparła– Choć masz rację, nie każdy Bóg jest dobry, przykładem jest chociażby Tarram Upadły, który prawie zniszczył Wolne Stada.
Nefrytowa posiadała wprawdzie co nieco wiedzy na temat Bóstw, jednak to chyba nie o to chodziło w tej rozmowie, żeby powiedzieć jak najwięcej. Ważne było, aby mówić z sensem. Zresztą, przecież to nie by jakiś konkurs czy coś tym stylu.
Spojrzała się w niebo. Nie ukrywała, że trochę tęskniła za Agrest. Zdążyła się do niej przywiązać podczas tych paru spotkań i naukach. Zawsze ją podziwiała, za jej umiejętności i wytrwałość. A teraz? Nie wiadomo co się z nią dzieje i czy w ogóle jeszcze żyje. Ale Szpon nie martwiła się tym.
– Zabrzmiało to nieco jakbyś sądził, że ona nie żyje – Uśmiechnęła się delikatnie- Ale ja wiem, że ona gdzieś tam jest. Nie dałaby się tak łatwo pokonać.
Zignorowała jego słowa odnośnie wyprawy na mgłę. Sądziła, że dalsze głowie nie się nad tym tematem jest po prostu bez sensu. Spojrzała się na niego i skinęła głową na jego propozycję.
– Jak sobie radzisz z obowiązkami przywódcy, wujaszku? – Uśmiechnęła się nieco szerzej, jakby sprawiało jej przyjemność droczenie się z rodziną. Może i ma już pełną rangę i jest dorosła, ale nadal nie wyzbyła się niektórych zachowań adeptki. Może z czasem jej to przejdzie?

[Znamię Burzy]

Kiwnął twierdząco łbem, gdy Nefrytowa stwierdziła, że nie dałaby się tak łatwo pokonać. Nie dałaby się. Wyglądała raczej na taką, która mimo wszystko poradzi sobie za Barierą. Miejmy nadzieję, że tak było.
Samiec gdzieś w głębi ucieszył się, że łowczyni przystała na jego propozycję. Niby była stosunkowo oczywista... no ale mimo wszystko nie mógł mieć pewności, czy w ogóle Nefrytowa będzie chciała z nim rozmawiać. Dobrze, że jej do siebie nie zraził.
Również na pysku Wzburzonego pojawił się nieco szerszy uśmiech – chyba na razie całkiem nieźle – przemknęło mu przez głowę cała masa myśli. Pozostało mu jeszcze sporo do zrobienia. Ale... miał do tego wszystkiego chęci – lubię swoje nowe obowiązki. Niektóre należą do szarej codzienności, jak na przykład rozdzielanie patroli, albo sprawdzanie na bieżąco zapasów, jednak nie przeszkadzają mi one. Ale jest i ta, przynajmniej dla mnie, bardziej pozytywna strona. Relacje wewnątrz stada, pomiędzy stadami, dbanie o rozwój Wody, ceremonie... mediacja – przypomniał sobie test z własnej ceremonii. Szkoda, że na razie nie miał zbyt wielu okazji sprawdzić się w rzeczywistości. Mina mu nieco zrzedła, ale tylko na moment. Zaczął wspominać na głos – na naszym zebraniu dotyczącym przywództwa Szkarłatny Księżyc zaproponował kandydatom na głowę stada zadanie. Zadanie polegające na tym, że każdy z nas wcielił się w rolę przywódcy innego stada, musieliśmy rozwiązać problem związany z brakiem pożywienia dla Cienistych. Szkarłatny wymyślił, że nastąpił przewrót – po pokonaniu Mgły, dodał w myślach – i wszystkie sojusze wygasły, a Cieniści zaczęli się rozmnażać na potęgę. Mieli problem, żeby wykarmić wszystkie smoki ze zwierzyny znajdującej się na swoich terenach. Zaczęli, niby przypadkiem, przesuwać swoje granice o drobne odległości. Robili to regularnie, więc w ten sposób mogli uzyskać naprawdę sporo terenów. No i wyszło tak... że ja wcieliłem się w przywódcę Wody – uśmiechnął się szeroko – z jednej strony, mam nadzieję, że nie będę musiał negocjować w podobnych sytuacjach. Z drugiej strony... jeśli nasz sojusz będzie miał wyjść na tym dobrze, to czemu nie...? – rzucił pytanie w przestrzeń. Rozmowa, negocjacje, potyczki słowne. To była jedna z przyczyn, dla których chciał zostać wybrany. Jasne, jeśli będzie trzeba użyje siły. A w jego przypadku... maddary. Ale to tylko w skrajnych przypadkach. Przynajmniej miał taki zamiar.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się mimowolnie słysząc jego opowieści. Nie wiedziała, że wybór na przywódcę był u nich tak skomplikowany. Spodziewała się raczej zwykłego, nudnego głosowania a tu proszę, test na mediację! To musiało być ciekawe, aż żałowała że nie mogła tam być. W końcu, to była ceremonia wyłącznie dla smoków Stada Wody.
– Widzę, że jesteś zadowolony ze swoich obowiązków. Cieszę się, że nie przeszkadza ci taki natłok obowiązków. Nie każdy potrafi cieszyć się z pomagania innym. Poza tym, ciekawy test na przywódcę mieliście. Z twoich słów wnioskuję, że bardzo polubiłeś zagadnienia z mediacji. Ja również mam nadzieję, że nie będziesz musiał decydować o takich sprawach, bowiem napewno nie jest to nic przyjemnego. Mogę jedynie życzyć ci powodzenia – Odpowiedziała.

// Może powoli już skończymy i przeniesiemy się do innego tematu? Dużo się wydarzyło w międzyczasie.

[Znamię Burzy]

Skinął łbem na słowa Nefrytowej. Oczywiście, że mediacja mu się podobała. Szkarłatny wpadł na naprawdę świetny pomysł i mimo, że swój głos oddał na Łzawego, to może dzięki temu testowi został przywódcą.
Spojrzał w tył. Robiło się coraz chłodniej, a i Złota Twarz zaczęła już zachodzić. Chyba pora wracać do domu.
– Wydaje mi się, że powoli czas na nas. Wypadałoby przed zmrokiem przelecieć już nad terenami Ognia – rozprostował skrzydła w oczekiwaniu na reakcję smoczycy. Jeśli ta nie będzie miała nic do dodania, albo po prostu zgodzi się na jego propozycję, to polecą w stronę terenów Ognia. Aby dotrzeć do terenów Wody. Ehh, nieszczęsna Mgła.

<zt>
// przepraszam, że tak krótko, no ale... zt xD

[Zmierzch Gwiazd]

Ona również bardzo lubiła mediację, mimo iż nie była w niej zbyt dobra. Wolała ją niż rozmyślania filozoficzne, w których również nie była mistrzynią. Może jednak z czasem się czegoś nauczyć na doświadczeniach? W końcu, życie jest najlepszym nauczycielem.
Skinęła głową na słowa Przywódcy Wody. Miał rację, zaczynało się ściemniać. Czyżby rozmowa tak ciekawie im minęła, że nie zauważyli ciemniejącego nieba nad nimi? Że Złota Twarz już powoli chowała się? Najwyraźniej.
Rozłożyła więc skrzydłami ruszyła jego śladem po czym wyrównała swój lot z jego lotem. Lepszy lot w towarzystwie niż samotnie, prawda?

//Zt

Dodano: 2016-12-29, 21:18[/i] ]
// dzwonki, dzwonki, gdzie jesteście? XD

Cóż, upór godny podziwu. Które to już poszukiwanie? Sama nawet nie wiedziała, skończyła je liczyć przy czwartym. Zresztą, czy numer miał jakieś znaczenie? Po prostu szukała, tak samo jak robiła to za każdym razem. A dobry humor nadal jej nie opuszczał, w dalszym ciągu nuciła sobie pod nosem, jakąś piosenkę wymyśloną na poczekaniu.
Rozglądała się uważnie dookoła starając się wypatrzeć upragnionego dzwoneczka. Trzymała łeb wysoko w górze, od czasu do czasu jednak obniżała go i przez jakiś czas szukała z innej perspektywy. Zwracała uwagę na wszystko co wyróżniało się w terenie. Szukała jakichś błysków słońca odbijającego się od powierzchni dzwoneczka. Sprawdzała uważnie każdy zakamarek Ukrytego Zagajnika. Buszowała wśród traw, sprawdzała pośród zarośli, rozglądała się za kamieniami i wśród korzeni drzew. Nawet sprawdzała w dziuplach drzew! Była również wyczulona na wszelakie dzwonienie lub drgania maddary. Była naprawdę zdeterminowana, nie zamierzała się poddawać po paru próbach.

[Deszczowa Kołysanka]

Zdawałoby się, Opoka zamierzała przetrząsnąć całą Dziką Puszczę. Jej upór w kontynuowaniu poszukiwań był tak wielki, że nawet te leśne stworzenia, które wcześniej śpiewały o upadłych drzewach, zmieniły swój repertuar i teraz w rytm melodii płynęły słowa o dzielnych poszukiwaczach skarbów. Nie było innej możliwości, to musiało dotyczyć Ziemistej. Może wcześniejsza pieśń była też po części skierowana do jej uszu? Wracając jednak do poszukiwań, dzwoneczka jak nie było, tak nie ma.. Szkoda, bo włożone w poszukiwania starania niejako szły teraz na marne... Chociaż może nie? A co tam jest? Po podejściu do jednego z drzewa, północna zobaczyła stertę, czerwonych jabłuszek, obsypanych złotym pyłkiem. Leżały na czerwonozłotym kocyku z materiału, jakiego nie umieją utkać smoki. Hmmm... Kolejny prezent zostawiony przez renifery, dla szukających?

+ 2/4 jabłek

[Tejfe]

Gdyby się nad tym porządnie zastanowić Daimon większe przywiązanie czuł do swojej ciotki Opoki, niż do własnej matki. Tamta mu się kojarzyła z bezpieczeństwem i domem. Szanował ją i chyba też kochał, ale chociaż nie zdarzało się to często, właściwie rzadko, na spotkania z przywódczynią stada czuł prawdziwe podekscytowanie. Nie wiedział dlaczego tak cenił siostrę swojej matki, być może w jego sercu kryła się pamięć jej czułej opieki nad nim, kiedy to pożyczyła go od Figlarnej. W każdym bądź razie był zadowolony z tego, że znalazła da niego czas i postanowiła go pouczyć podstaw polowania. Wybrał na to dogodne miejsce, czyli w jego mniemaniu las Dziką Puszczę i przybył tutaj wraz ze starszą smoczycą, nie zagadując jej podczas drogi a po protu ciesząc się z miłego towarzystwa.

[Zmierzch Gwiazd]

Może i miała więcej obowiązków, jako przywódczynia ziemi, ale nigdy nie odmawiała pomocy. Teraz, jej stado potrzebowało świeżej krwi, adeptów, kleryków... A najbardziej smoków pełnych rangą. Jakby nie patrzeć, przez tą mgłę Ziemia nieco podupadła, co naprawdę smuciło smoczycę. Naprawdę nie był to przyjemny widok, szczególnie że jako przywódca obwiniała się o to.
Przystanęła gdy tylko dotarli na miejsce. Jej wzrok powędrował do siostrzeńca pragnącego wiedzy. Wybrał dobrą osobę na naukę łowiectwa.
– Od czego zaczynamy ? – Zapytała.
Dała mu wolną łapę, dała mu wybór.

[Tejfe]

Ucieszył się na widok swojej pewnie bardzo zabieganej ciotki, która znalazła dla niego chwilę. Wahał się chwilę, po czym ruszył w jej stronę i przywitał ją lekkim muśnięciem skrzydła o skrzydło. Następnie wycofał się dyskretnie i pozwolił jej zadać to pytanie na, które właśnie czekał. –Myślę, że skradanie.– odpowiedział pewien swojego wyboru. –Chciałbym się nieco dowiedzieć o technice tego w jaki sposób dostać się do zwierzyny, będąc niezauważonym. Wiem, że to trochę się łączy z kamuflażem i, że trzeba być bardzo cierpliwym i ostrożnym, ale jak widzisz to tylko wiedza ogólnikowa.– uprzedził jej pytania, nim ta zdążyła je zadać.

[Zaciekły Kolec]

Śniegu już praktycznie w ogóle nie było widać. Zaciekłemu tęskno było za zimą, jego grube futro idealnie chroniło go przed mroźnymi powiewami, praktycznie w ogóle nie odczuwając jego skutków na sobie dopóki jego futro nie stało się z jakiegoś powodu wilgotne. Od samego stania w miejscu pewnie też zaczęłoby mu się robić zimno, lecz absolutnie na to nie narzekał. Taki zimowy wicherek bardzo dobrze go chłodził i go wręcz potrzebował gdy robiło się teraz coraz cieplej.
Na terenach wspólnych nie zjawił się by nacieszyć się ostatnimi mrozami, a po to by spotkać się z górską samicą. Teraz przez te jaja ich wspólne spotkania są nieco skomplikowane, ale wierzył że i ona znajdzie jakieś chwilowe zastępstwo w opiece, tak jak i on mógł liczyć na pomoc ze strony swoich sióstr.
Przesłał jej wiadomość mentalną z prośbą by przybyła do Dzikiej Puszczy. Gdzie dokładnie? Tego nie mógł jej wytłumaczyć. Przecież była ślepa, ale przecież nie tylko mentalnymi impulsami może się posługiwać, prawda?
Gdy już wiedział że jest w pobliżu, po prostu zaryczał głośno. Kilkakrotnie w zależności jak długo Sekret by się męczyła.
A potem.. dalej siedział i oczekiwał rozwoju sytuacji. Starał się ją wypatrzeć, jednak w tym gąszczu wcale to łatwe nie było.

[Mistycznooka]

Mistyk nie kazała na siebie długo czekać.. Chociaż..
Szczerze zjawiła się w Dzikiej Puszczy zaraz po otrzymaniu impulsu – Wiele razy szlifowała tutaj swoje umiejętności łowieckie, przez co dotarcie tu jak i same tereny nie były jej obce. Jednak dotarcie do samego Północnego zajęło jej więcej czasu – nie ze względu na problemy związane z namierzeniem go (chociaż to też trochę grało swoją role) jednak.. nie czuła się delikatnie mówiąc gotowa na to spotkanie. Z jednej strony chciała znów być u boku swojego ukochanego a z drugiej.. ta cała sytuacja na granicy... Wylądowała na samym początku tego miejsca i postanowiła że resztę przejdzie na własnych łapach.
Szła powoli. Bardzo powoli. Leniwie układała łapy na gruncie, jak gdyby właśnie szła w jakąś podróż jednostronną, pożegnała się właśnie z bliskimi i podążała swoją drogą krzyżową, tuż za długim rykiem samca. Chociaż była spokojna – Niewinna została w grocie pilnować jej jaj i piskląt. Były bezpieczne. Po chwili jeden z gąszczy zaszeleścił i Górska pojawiła się w Ukrytym Zagajniku. Uszy jak i łeb były bardzo spuszczone a sama postura wydawała się bardzo pokorna. Nawet kolce temu nie zaprzeczały. Dotarła pod swój krzyż. Do swojego.. kata?
– Cześć.. wzywałeś.. – zaczęła ze smutnym tonem. No to się zacznie teraz..

[Zaciekły Kolec]

Stale przyglądał się w miejsce z którego było słychać jak idzie, aż w końcu wyłoniła się z tego gąszczu i ukazała przed nim. Było po niej widać że ma coś na sumieniu, a on spodziewał się o co chodzi. Był zaintrygowany jej podejściem. Górskiej, silnej smoczycy jest żal za swoje czyny?
Doceniał to podejście, o ile faktycznie było to spowodowane wyrzutami z powodu wcześniejszych wydarzeń. Nie był na nią zły. Już dawno minęło mu rozczarowanie odnośnie tamtej sytuacji, jednak musiał przedyskutować to co przytrafiło się im na granicy by nie popełniać podobnych głupot.
– Podejdź bliżej.. – Poprosił ją, chcąc mieć z nią lepszy kontakt. Oczywiście, mógł sam to zrobić, ale czy nie lepiej ujrzeć czyjeś posłuszeństwo? Najbardziej zależało mu by zobaczyć czy po prostu boi się kontaktu z nim.
– Nie chcę żeby coś takiego jeszcze miało miejsce. – Wypowiedział powoli i cicho, przysuwając swój łeb prosto przed jej pysk.
Chwycił szybko swoją łapą za jej bark, mocno trzymając, jednak nie ściskając by nie wywołać bólu.
– Narobisz mi oraz sobie kłopotu. – Dopowiedział tym samym tonem głosu, po chwili się odsuwając, by usiąść przed nią, przyglądając się jej uważnie.
– Rozumiem że to były emocje.. Naucz się jednak nad nimi panować, myśl racjonalnie. Nikt nie odważy się zranić pisklęta mając nad sobą Kodeks Wolnych Stad. Moja siostra na prawdę chciała ci pomóc, chociaż był to dosyć niekonwencjonalny sposób. One były najlepszą gwarancją na twoje bezpieczeństwo, a teraz straciły do ciebie zaufanie. Problem się pogłębił, chociaż jego skutków nie widać. Gdy je wreszcie ujrzymy, będzie za późno. – Wypowiedział dość szybko, nie potrafiąc przełożyć wszystkich myśli na słowa. Powiedział to w najprostszy możliwy sposób. Dziś jednak będzie czas by wszystko wyjaśnić w jak najdrobniejszych szczegółach.
– Bo jeśli wszystko pójdzie źle.. – Zatrzymał się, by szybko podejść otrzeć się swoim łbem o jej łuski, otulając jej szyję i mocno ściskając.
Odetchnął głęboko, czując silny rytm serca po własnym ciele. Źle się czuł z myślą że Sekrecikowi coś się mogło stać. A nawet jeśli byłaby bezpieczna, niemożność spotkania się przez resztę życia była równie mocno dobijająca.
Wysunął język i liznął ją szybko w bok pyska. Każda chwila z nią spędzona koiła jego serce, nawet jeśli czasem było pod górkę. To wciąż było lepsze niż zupełny brak jej obecności. Tak bardzo brakowało mu jej w jego grocie, wspólnej opieki nad jajami, wspólnego snu, polowań, uczestnictwa w życiu stadnym.

[Mistycznooka]

Pokora.
Ciało smocycy pokonało bezwiednie parę kroków w stronę samca. Dziwaczna siła,która pozbawiała całkowitej kontroli ciało smoczycy. Po prostu popychała ją wprost ku jej katowi. Gorące powietrze z jego nozdrzy, kiedy ustawił swój łeb tuż przed jej wydawało się przybierać postać gorących biczy, które okładają boleśnie jej pysk. Jednak paraliż był zbyt mocny by się ruszyć. Słowa samca docierały do niej, zagnieżdżały się w umyśle i powodowały że jeszcze bardziej opuszczała swoją gardę. Czy tak właśnie działa miłość? Nabierała coraz więcej powietrza za każdym razem, kiedy jej ukochany się odzywał. Tak jakby oczekiwała że dostanie zaraz w pysk. A potem kolejny raz. I kolejny.
Ale dawałaby się okładać. W obliczu tej powalającej na łopatki siły Sekret była i czuła się całym ciałem bezsilna. Nie próbowała nawet walczyć – pozostawiona samej sobie, przed jego obliczem. Była od niego zależna, ich dusze od momentu powiedzenia sobie wzajemnego "Kocham Cię" scaliły się w jedno – kość do kości, tkanka do tkanki, mięso do mięsa, skóra do skóry.
Rozerwanie zdawało się nie być możliwe bez konieczności jednego z organizmów.
Przepraszam.. Cię..
Jej głos zdawał się słaby. Czyżby niewidzialny zaklinacz zechciał zaczaić się również na jej gardło i pozbawić jej całkowicie mowy? Teraz nawet ślina zdawała się ciąć ją jak żyletki.
Nie.
Kiedy zakończył ostatnie zdanie, wiedziała doskonale do czego zmierza. I zaraz obok tej bezlitosnej miłości pojawił się nie tyle żal co.. irytacja? Bezsilność? Wściekłość? Smutek? Cholera wie. Nawet Bogowie chyba nie wiedzą
– Sam dobrze wiesz.. Wzięły mnie emocje to prawda.. Ale postaw się na moim miejscu Faelan. Dziwisz się mojej reakcji? – ton smoczycy się uspokoił. Jednak dalej była mu poddana. A to było czuć po tym, jak mocno dociska się do niego. Jak łaknie bliskości i jak bardzo nie chce by coś ich rozerwało.
Nawet wojna ich nie rozerwie. Nawet ona. Ateralu jeżeli zabierzesz chociaż jedną cząstkę tego organizmu...
– Wiem do czego zmierzasz. Jednak... Musisz zrozumieć. Ja sama nie wiem co teraz mam zrobić. Z jednej strony wiesz że za tobą pójdę wszędzie a z drugiej.. Muszę wyrzec się rodziny. Ojca który dał mi dom i nauczył.... żyć... – jej głos zaczął się łamać. Tak. Tylko przy nim mogła na chwilę chociaż obnażyć swoje słabości. Nie robiła tego nawet przy Płaczu. Przy nikim. – A zostanie tutaj zaś oznacza że będziemy mieli masę problemów... Ja... te wszystkie wybory... nie jestem jeszcze gotowa.. albo... nie, nie wiem... – delikatnie pokręciła głową i westchnęła. Za dużo. Za dużo tego wszystkiego.
– Wojna nikomu z nas nie jest na rękę. Wiem, że nie jest też gwarancją bezpieczeństwa. Doceniam to... że Twoje siostry chciały mi pomóc.. I jest mi źle z tym że sprawy przybrały taki obrót. Ale nie traktuj mnie jako całkowicie zależną od innych i bezbronną. Jestem łowcą. Ślepota nie powstrzymuje mnie od potyczek z groźnymi drapieżnikami. A w najgorszej sytuacji.. nie powstrzyma mnie też od potyczki z innym smokiem. – liznęła jego policzek. Wolno z uczuciem. Chciała mu pokazać żeby nie martwił się o jej bezpieczeństwo.
– Bardziej niż o siebie.. boje się o Ciebie. Nawet.. chciałabym porozmawiać na chłodno, bez emocji z Twoimi siostrami, by nie było problemu. Ale wątpię że będą chciały słuchać moich przeprosin
Wróg wrogowi nie równy, huh?
A może po prostu w tej wojnie nie było miejsca na żadne rozejmy, a Bogowie nie planowali tutaj żadnych porozumień?
A może i ich związek jest takim nieplanowanym pśtyczkiem w nos?
Nieważne. Sekret nie podda się tak łatwo..

[Zaciekły Kolec]

Wysłuchał ją do końca, nie przerywając jej ani na chwilę w tym co chciała powiedzieć. Chciał usłyszeć co leży jej na sercu i zrozumieć jak to wyglądało z jej perspektywy. Nie myślał już o tym co ma wyniknąć z tej rozmowy, czuł że teraz jedyne o czym porozmawiają, to o wnioskach odnośnie tamtego wydarzenia.
Usiadł tuż przy niej, okrywając jej skrzydłem. Przypomniało mu się znowu wszystko to co wydarzyło się na granicy. Był zły na swoją Sekret, ale również i na swoje siostry.
– Zapomnij już o nich. Słowami na pewno do nich nie dotrzesz, a nawet uczynkiem byłoby to niezwykle trudne. Zdobędziesz respekt jednej jeśli wygrasz z nią uczciwie pojedynek, jednak wtedy znienawidzi cię druga. Wpadłaś w coś z czego ciężko teraz będzie wyjść, więc nawet nie myśl o pojedynku z Chaosem. – Powiedział twardo, naciskając szczególnie na ostatnim zdaniu.
– Jesteś moją silną smoczycą, ale wciąż łowczynią, w dodatku z poważną wadą. Byłoby to niezwykle głupie rzucać się na kogoś kto specjalnie szkoli się w walce. To zupełnie tak, jak gdyby chciałabyś skazać samą siebie na poważne konsekwencje. – Wyjaśnił jej już łagodniej, chociaż tematyka jak i ton jego głosu z całą pewnością mógł być jedynie ponury.
Samiec spojrzał zamyślony w dół, na śnieg udeptany przed nim, na swoje łapy zanurzone w lepkich grudkach śniegu.
– Dlatego trzymaj się z dala od naszych granic, zrozumiano? Masz się teraz zacząć pilnować w tym z kim się spotykasz, bo skoro tak łatwo przyszło ci się zapoznać z Jaspis, to boję się pomyśleć z kim jeszcze możesz podzielić tak przyjemne wspomnienia. – Wypowiedział, wyciągając łeb bardzo blisko niej, niemalże stykając się nim z jej pyskiem. Mogła poczuć jego powolny, podłużny wydech z nozdrzy, dziwnie spokojny. Czuł niepokój odnośnie tej naiwności. Co z tego że Sekret była czujna, że potrafiła wyczuć kłopoty skoro na pierwszym miejscu nie zadba o to by unikać spotkań z nieprzyjemnymi smokami? Takich w Wolnych Stadach nie było dużo, ale dla Sekretu ich liczba na pewno się zwiększyła.

[Mistycznooka]

To przykre. Przykre jak mocno słowa mogą zaważyć o tym, czy ktoś chce Cię zabić czy nie. Wystarczy na chwilę stracić nad sobą panowanie, powiedzieć to co Ci instynkt na język przyniesie i basta! – Ktoś chce Cię zabić! Ciekawe zjawisko. No nic, na przyjemności w jego rodzinie chyba nie ma co liczyć.
Przysłuchiwała się jego słowom. Miał sporo racji i mimo spokojnego tonu, czuć było że jest na nią zły. Jej ogon delikatnie schwycił jego ogon – Mimo tak trudnej rozmowy chciała być jak najbliżej niego i chciała też by każda możliwa jej kończyna, złączyła się z jego.
Słuchała dokładnie tego co mówił. Widać że strasznie bał się o nią.. Z wzajemnością. Chociaż.. Jej stado nie pałało aż taką nienawiścią co do Cienistych, więc w sumie.. Gdzie to miało swoje źródło?
– Unikam walki jak tylko mogę. Dla mnie nie jest to tchórzostwo. Jeżeli nie muszę, to nie walczę. Nie musisz mi o tym przypominać. – odpowiedziała a jej ton nie był już tak pokorny. Jednak nie był również złowrogi. Neutralny – to dobre słowo. – Jednak skoro same chciały coś mi zrobić, to skąd mam pewność że nie będą chciały zrobić czegoś pisklętom? Ja rozumiem kochany.. Rozumiem że to Twoje siostry.. Ale nie rozumiem tej nienawiści między naszymi stadami. Przepraszam Cię za to, że nie uważam każdego napotkanego Cienistego za wroga. Każdą jednostkę oceniam indywidualnie.. Chociaż trzeba przyznać że serio dałam się nabrać na dobre intencje Twojej siostry. – westchnęła ciężko po czym jej łeb delikatnie podważył jego łeb, gdyż byli dosyć blisko siebie – Ale nie będę zbliżać się do waszych granic, skoro każdy z was będzie chciał mnie teraz zabić. I będę ostrożniejsza w kontaktach z innymi smokami. Chociaż dalej tego nie rozumiem.. Co na nasz związek Twoja matka? Wie? Bo.. Mój Ojciec tak. I powiem Ci że jego reakcja była pozytywna.. Przynajmniej tak mi się wydaje. – ostatnie zdanie dodała z uśmiechem. Chociaż bała się. Przerąbać sobie u Kapłanki Cienia to ostatnie, o czym w tej sytuacji marzyła Mistyczna.