Skalny zakątek

[Śnieżny Blask]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Atakowanie rogami nie wchodziło w grę. Nie dość, że były szczątkowe to na pewno nie służyły do atakowania. Pięścią również raczej nie chciał atakować. Śnieg zastanawiał się, co najbardziej z tego wszystkiego może mu się kiedyś przydać.
– Może spróbowałbym ziać ogniem? Wydaje mi się, że na pewno to będzie użyteczne. – Odparł. W sumie zianie ogniem to było coś, co go najmocniej przekonywało. Najwyżej potem Mistyczna wybierze sobie jeden atak, który również razem przećwiczą.
– Jednak nie mam pojęcia jak się do tego zabrać. – Oznajmił. W sumie czuł, że nie musi przy samicy udawać nie wiadomo jak poinformowanego w każdym temacie.

[Mistycznooka]

Coś podpowiadało jej że wybierze tę piękną umiejętność, jaką dane było posiadać smokom – Czyli zianie. Pokiwała głową. No niech będzie.
– Niestety jakieś inne siłowe ataki oprócz zionięcia też pasowałoby zrobić. Tak.. dla zasady. Nigdy nie wiesz kiedy może Ci się taki "strzał" przydać. – mrugnęła z uśmiechem. – A co do zionięcia.. Niby to jest trudne, jednak po prostu musisz pamiętać o kilku ważnych sprawach. Wpierw – Wycisz się. Uspokój oddech. Kiedy będzie w miarę spokojny po prostu nabierz dużo powietrza, bardzo głęboko. Że poczujesz go aż na końcu swojego gardła. Wtedy poczujesz Ciepło – Kiedy je poczujesz po prostu wydmuchaj energicznie powietrze. Tylko nie we mnie! – zaśmiała się, cofając kilka kroków. – No dalej! Spróbuj!

[Śnieżny Blask]

– Najwyżej zaraz spróbuję pić drzewo pięścią. Ale to za moment! – Wykrzyknął radośnie. Wysłuchał też jak powinien ziać. Nie wydawało się to wcale skomplikowane, dlatego nie zwlekając ani chwili dłużej postanowił przejść do praktyki.
Na początek zaczął od wyciszenia się. Wziął kilka głębszych wdechów, aby uspokoić swoje podekscytowanie. Następnie kiedy poczuł, że jest spokojny, wziął kolejny głębszy wdech. Jednak o wiele większy od poprzednich wdechów. Nabrał całkiem sporą dawkę powietrza aż końcówkę czuł na końcu swojego gardła. Odwrócił się w jakąś pustą przestrzeń zanim zaczął ziać, aby nie spalić przypadkiem całej Dzikiej Puszczy. Kiedy ustawił się tak, aby nie spalić niczego. Poczekał aż poczuje ciepło w gardle. Gdy tylko to nastało – wydmuchał bardzo szybko powietrze, które zaczęło zmieniać się w ogień.

[Mistycznooka]

Poczekała. Nawet jej własny oddech zwolnił się wraz z oddechem Śnieżnego. Tak, jakby oboje mieli zaraz w tym samym czasie zionąć. Tylko że ona zionęłaby lodem. Jak na prawdziwego górskiego przystało! Ale też.. nie chciała mu po prostu przeszkadzać i niepotrzebnie rozpraszać. Musiał się skupić na treningu. Po chwili usłyszała a nawet poczuła jak strumień mocnego ognia zaszczycił swoją obecnością powietrze i cel jaki obrał sobie młody. Wprost z gardzieli! Wspaniale! Kiedy skończył smoczyca aż zaczęła mu klaskać!
– Brawo! Świetnie Ci poszło! – pochwaliła go po czym wstała i podeszła do niego.
– To co? Teraz może rozbiegnij się i walnij z całej siły z pięści w pień? Chociaż jak Ci wygodnie możesz skumulować energię na siedząco. Wyobraź sobie że drzewo to cielsko – twoim zadaniem jest walnąć tak mocno by pod skórą zrobił się bolesny siniec. Dobra? Chyba że wolisz przekłuć rogami? – zapytała. No. Jak zdecyduje to przystąpią do kolejnej próby.

[Śnieżny Blask]

Był wręcz dumny z pochwały, którą usłyszał z ust Mistycznej. Tutaj przynajmniej nie zajęło mu to całej wieczności jak z poprzednim atakiem, który nie wychodził mu najlepiej.
– Dziękuje, dziękuje. – Powiedział kiwając głową na boki, jakby kłaniał się do publiczności, która składała się aż z jednej smoczycy.
Jednak zaraz po tym przyszła kolej na kolejny atak. O nie, to pewnie również zajmie im strasznie dużo czasu. Tym razem jednak Śnieżny postanowił dać z siebie wszystko.
Stanął przed jednym z drzew. Następnie podniósł prawą łapę do góry. Zacisnął ją mocno w pięść i wycelował w środek drzewa wyobrażając sobie, że atakuje ciało jakiegoś innego smoka. Jego atak miał iść po linii prostej, od barku wprost w środek pnia, wkładając w to jak najwięcej siły. Nie musiał się tym razem skupiać na jakiś ukosach, czy cięciach. Zacisnął wręcz zęby, żeby właśnie atak opierał się głównie na sile jego mięśni. W pniu miała się wręcz odcisnąć pięść Śnieżnego, co było raczej mało prawdopodobne, patrząc na to, że nie był zbyt silny.

[Mistycznooka]

Znów słuch powiedział jej że Młody wykonał atak. I to jaki atak! Tak bardzo bał się ataku siłowego a po ruchu powietrza można było stwierdzić że atak był... bardzo siłowy. Znów podeszła do drzewa i delikatnie przejechała po nim łapą. Idealnie mogła obadać odbicie pięści... w sumie, przy takiej sile to albo drzewo było bardzo kruche, albo Śnieg wbiłby ją komuś głęboko w klatkę piersiową. Uniosła brwi. Niby nie ma siły... Oczywiście pewnie są silniejsi ale atak i tak wyszedł bardzo dobrze!
– Noo.. Nieźle.. serio! – uśmiechnęła się wesoło – No więc.. Nauki ataku byłoby na tyle! Poznałeś i spróbowałeś wszystkiego co chciałeś! Jak się z tym czujesz? – zaśmiała się. No ciekawe.. może młody zmieni profesje?

// Raport atak I i II

[Śnieżny Blask]

Odetchnął z ulgą, kiedy usłyszał, że to koniec. Nareszcie! Nie żeby nie cieszyły go nauki z Mistyczną. Były to najfajniejsze nauki jakie miał. Jednak nie były to rzeczy, o których marzył się uczyć. Chociaż z Mistyczną jako mistrzynią to i łowcą mógłby zostać. Bez wątpienia sprawiłoby mu to dużo frajdy.
– Jestem wreszcie szczęśliwym smokiem! Dzięki tobie nie umrę z głodu. – Zaśmiał się do siebie. Był naprawdę szczęśliwy z powodu tego, że teraz ma trochę większe szanse na przeżycie. I przestał być zależny od innych smoków. Chociaż raczej nie będzie poświęcał zbyt wiele czasu na polowania.
– Mam nadzieję, że nie zająłem ci za wiele czasu. W końcu pewnie masz wiele na głowie! – Powiedział nieco wystraszony, w końcu ich nauka przedłużała się w nieskończoność. A po drodze doszły dodatkowe rzeczy.
– Możemy się jeszcze kiedyś spotkać na jakieś niezobowiązującą rozmowę. Miło mi się z tobą tutaj siedziało. – Dodał po chwili. Śnieg bardzo polubił Mistyczną.

[Mistycznooka]

Nie mogła powstrzymać się od głośnego śmiechu na jego okrzyk – tak bardzo przypominało to ją, kiedy była młodą adeptką i po każdym treningu magii czy właśnie ataku kładła się na ziemi i wołała do Bogów iż jest szczęśliwa że to już koniec. Kochane! Jak cały Śnieg. Aż szkoda jej było że nie aspiruje on na Łowce.. Świetnie by się bawili!
– E tam dużo czasu. Lubię uczyć! Akurat śledzenie, skradanie i atak to moje.. jakby to powiedzieć – umiejętności powszednie – zaśmiała się – – Trzeba sobie jakoś radzić na polowaniach. Bez tego się nie obejdziesz niestety. A i na wyprawach się przydaje – Wiesz. Jak Cię zaatakuje jakiś zwierz to przynajmniej teraz wiem że po szkoleniu spod mojej łapy nie zginiesz. – dodała puszczając zadziornie oczko. Potem wysłuchała jego propozycji – w sumie czemu nie? Trzeba robić sobie więcej przyjaźni z innymi członkami stada!
– Bardzo chętnie! Możemy na przykład iść na spacer, Ty poopowiadasz jak idą Ci wyprawy a ja opowiem Ci coś ciekawego z Polowań co? Ciekawe rzeczy się tam dzieją – powiedziała komediowo się krzywiąc. No tak na przykład takie zabójcze Drakonidy.. brr!

[Śnieżny Blask]

– To dobrze. Bałem się, że będziesz zła na mnie za to, że zajmuje ci niepotrzebnie czas. – Wymamrotał nieco speszony.
– Faktycznie, trzeba sobie radzić. Niestety, ale nie posiadam swoich własnych ochroniarzy. Ale chce za niedługo zdobyć kompana. – Wyznał Mistycznej. Sądził, że taki przyjaciel w postaci zwierzaka u jego boku byłby dobrym wyjściem. Przecież nie chciał całą wieczność podróżować na wyprawach sam. Musiało to być okropnie nudne!
– Jak już będę miał nieco wypraw za sobą to pewnie chętnie wymienię się doświadczeniami! – Wykrzyknął radośnie. Naprawdę niesamowicie dobrze rozmawiało mu się z Mistyczną. Czuł, że może powiedzieć jej naprawdę wiele. Może kiedyś się zaprzyjaźnią? Albo Mistyczna mu powie, że uważa go za przyjaciela? Bo on ją już mógł od jakiegoś czasu tak nazwać.

[Mistycznooka]

Czas jaki poświęca się na treningi wcale nie jest zmarnowany! – pomyślała. Dlaczego nie powiedziała tego na głos? To raczej była oczywista sprawa, którą Śnieg zrozumiał samemu. Uśmiechnęła się bardziej na jego speszony ton – doprawdy, Śnieg był bardzo uroczym smokiem!
– Kompana? Och, to tak samo jak ja! O jakim zwierzęciu myślisz? Ja wybrałam sowę. – wyznała mu również. No tak, nie wyobrażała sobie żadnego innego kompana przy sobie jak Sowy. Coś podpowiadało jej że ona będzie idealnym elementem układanki w jej polowaniach. Jak i również w umyśle.
– No tylko spokojnie mi tu na tych wyprawach! – pogroziła komediowo pazurem, i dając swojemu tonowi żartobliwie groźny ton – Jednak.. gdybyś miał na nich jakiś problem to zawsze możesz mnie wezwać! Obronie Cię! – dodała po chwili z uśmiechem. Życie pokazało jej że mimo tak poważnej wady wzroku.. czy raczej jego braku.. samica jest w stanie sobie poradzić. Była Sekrecikiem prawda? Górską smoczycą!

[Śnieżny Blask]

– Ja zastanawiałem się i zastanawiałem, i zastanawiałem, i chyba zdecydowałem się na lisa. Lisy są takie piękne i mają urocze pyszczki. – Śnieg wyraźnie zaczął rozpływać się nad urokiem osobistym lisów. Bardzo podobały mu się te zwierzaki i chciał, aby jeden z nich mu towarzyszył. Nie chciał czuć się samotny przecież.
– Jasne, że będę spokojny! Nie szukam kłopotów tam, nie jestem zbyt dobrym wojownikiem! – Wykrzyknął radośnie, prostując się i wypinając pierś do przodu jak na jakiejś musztrze.
– Dobrze, jeśli będę potrzebował ratunku, bo jakaś sarna okazała się agresywna to dam ci znać! – Znów wybuchł śmiechem, łapiąc się za brzuch. Dużo tych śmieszków tutaj było. Dobrze, że przynajmniej Mistyczna nie była wiecznie poważnym smokiem.
– Wiesz co? Spotkajmy się za jakiś czas to może znów o czymś porozmawiamy. Teraz niestety ja muszę iść. Rozumiesz, nauki. – Powiedział, nieco smutniejąc na pyszczku. Gdyby mógł to siedziałby tutaj cały czas i żartował sobie z samiczką.

***

Kilka księżyców później, Śnieg przybył w to samo miejsce. Dobrze mu się tu ćwiczyło więc nie było potrzeby, aby to zmieniać. A samo miejsce dawało duże pole do popisu. Był umówiony z Mistyczną w tym miejscu. A w sumie już nie Mistyczną, a Mistycznooką, nową łowczynią wody. Miał nadzieję, że polowania szły jej dobrze. Chciał również zobaczyć, czy jego leczenie nie spowodowało jakiś późniejszych efektów ubocznych. Usiadł sobie pomiędzy drzewkami i cierpliwie czekał. Przybył tu przede wszystkim, żeby nauczyć się kamuflażu. A może to był tylko pretekst do kolejnego spotkania? Smoki były bardzo zalatanymi stworzeniami. Dosłownie i w przenośni.

[Mistycznooka]

Nie musiał na nią długo czekać. Przybyła jakieś dziesięć uderzeń serca po nim i od razu do jej nozdrzy dotarł jego zapach. Uśmiechnęła się. Dobrze, widać że Śnieg był bardzo obowiązkowy. Wciąż. Ciekawiło ją jak szły mu leczenia. Musiał być rozchwytywany, jako jedyny który potrafi leczyć na terenach wody. Jego młodszy brat również był Klerykiem. Promyk z tego co pamiętała. Nie widziała go jednak od dłuższego czasu. Może miał jakieś swoje sprawy?
– Wiitaj! Ładny mamy dzień, prawda? Takie przyjemne powietrze. Aż chce się oddychać! – powiedziała łagodnie by zaraz znów ukłonić się ku niemu na przywitanie jak to miała w zwyczaju. Gdy się wyprostowała, podeszła bliżej niego. – Jak tam Ci idą leczenia? Dajesz sobie radę? – zagaiła łagodnie pytaniem. Gdy mówił, słuchała go uważnie.. Ej mieli się przecież uczyć! Oj Sekrecik, Sekrecik...
Usiadła wygodnie na zadzie. Pokazując by on też usiadł. Jak zwykle trzeba zacząć od teorii. A w kamuflażu teoria była dosyć istotna.
– To może zaczniemy naukę co? Oprócz standardu, jakiego stosuje się normalnie, nauczę Cię pewnego niekonwencjonalnego sposobu, którego używam ja. Z nim masz pewność że wtopisz się w tło. A jako próbę ostateczną, znajdziemy jakiegoś biegającego zwierzaczka i zobaczymy czy Cię zobaczy, dobra? – zaczerpnęła powietrza – A więc.. Na czym twoim zdaniem polega kamuflaż? Jak myślisz, co jest w nim istotne a co nie? Na co zwracać uwagę a na co nie?

[Śnieżny Blask]

– Tak, dzień jest naprawdę ładny. Aż chce się żyć! – Wykrzyknął z dużą dozą radości w głosie. W końcu ostatnim razem jak się widzieli to jeszcze gdzieniegdzie leżał śnieg.
– Leczenia idą powoli. Ostatnio wyleczyłem mojego ojca. Jednak no... Nie spodziewałem się, że dziurawiec potrafi wywoływać aż takie skutki. Muszę uważać bardziej z jego dawkowaniem. Teraz Wzburzony powinien zaszyć się na kilka księżyców w grocie zanim mu łuski odrosną. – Powiedział lekko załamanym głosem, ale za razem próbując powstrzymać śmiech. W końcu niecodziennie spotyka się łysego smoka. A Śnieżny sam go stworzył!
– Jednak z każdym leczeniem będę stawał się lepszy! – Rzucił będąc dumnym z siebie. W końcu czuł się użytecznym w tym życiu. Mógł pomagać tylu smokom! A za razem powoli poznawał całe stado. W końcu był aktualnie jedynym uzdrowicielem, który mógł pomóc w jakiś sposób wodnym.
– Możemy zacząć naukę. – Powiedział siadając obok Mistycznookiej. Już od jakiegoś czasu.
– Z tego na ile sam mogę się domyślić to w kamuflażu najważniejsze jest to, żeby wtopić się w otoczenie. A nawet stać się jednością z otoczeniem! Tak, abyśmy byli trudni do zobaczenia albo najlepiej niewidoczni! – Na tym się jego wiedza kończyła, ale z zadowoleniem w oczach spoglądał na Mistyczną. Wiedział doskonale, że ta za chwile uzupełni jego wiedzę o potrzebne informacje i po spotkaniu będzie dwa razy mądrzejszy.

[Mistycznooka]

Parsknęła śmiechem na wzmiankę o Wzburzonym. Szkoda że nie mogła tego zobaczyć – Ciekawiło ją, jak wyglądałby łysy smok.. Chociaż hej! – Zawsze może wymacać i sprawdzić jaki jest w dotyku! Jeżeli będzie miała chwilę czasu, to z pewnością tak zrobi! Gorzej jak Wzburzony nie da się jej wymacać. Ojtam – powie że to w celach... "Naukowych". Ślepej i do tego samicy się nie odmawia, prawda?
– Aż szkoda że nie mogę tego zobaczyć – powiedziała, starając się już stłumić śmiech. No przeca mają naukę do zrobienia! Uspokój się Sekret! Wysłuchała dokładnie tego co powiedział. Miał rację, ale tutaj trzeba się nieco rozwinąć.
– No tam, masz rację. Ale to jest bardzo ogólna definicja Kamuflażu. Co więc pokrywa się na tą jedność z otoczeniem? Zapach! Nie wystarczy że wskoczysz sobie w jakiś wielki krzaczek i powiesz "Bardzo mocno wierzę że mnie nie widać", kiedy wiatr daje doskonałą informacje zwierzakowi że.. jesteś w tym krzaczku. Co więc wtedy zrobić? Po prostu stań po stronie odwietrznej i jeżeli to konieczne obchodź ofiarę tak, by wiatr wiał od niej do ciebie. Jednak warto też pamiętać aby dla bezpieczeństwa zamaskować swoją woń. Jeżeli jesteś na terenie, na którym polujesz szukasz tak zwanego "Zapachu Lokalnego". Takiego, którego twoja ofiara się spodziewa. Czyli w lesie może to być mech – ma on bardzo intensywny zapach, a jeżeli rozgnieciesz go w łapie, daje na prawdę mocny aromat. Dokładnie się nim smarujesz i ta da! Już nie ma szans że Cię wyczuje! Oprócz roślin jest jeszcze ziemia i glina. Rozmokłe błoto. Od razu też ukryje Cię to przed oczyma zwierzyny. Możesz to nałożyć na siebie, to jest to najbardziej standardowe wykonanie.. Albo zrobić siatkę. Pokaże Ci jak się ją robi, dobra? – mówiąc to, położyła przed nim najpierw jedną z wcześniej utkanych siatek z dosyć szerokimi oczkami, a potem wyjęła kilka ździebełek trawy i parę korzeni. – Zrobiona wygląda tak. Co ci wpadnie w ręce to na nią nakładasz by jak najbardziej się upodobnić do otoczenia. A robi się ją o dziwo bardzo szybko! – mówiąc to, przybliżyła się do niego i zaczęła dziergać, nawijając szpon na szpon. Jeszcze jedno z aspektów teorii.. – Takie mniej oczywiste z aspektów teorii to, to że na kamuflaż pokłada się również to czy równo wyrwałeś kępkę czegoś, by zwierzyna nie spostrzegła jakiś nierówności czy zacieranie śladów, to też ważne. O, trochę już podziergałam. Masz, spróbuj teraz ty! – mówiąc to wręczyła mu już trochę udzierganej siatki. Niech spróbuje! – Oczywiście w zimę masz łatwiej – maskujesz się po prostu śniegiem. O dziwo on też wydziela jakiś tam charakterystyczny zapach.. – to na tyle teorii. Ciekawe czy załapał.. i jak pójdzie mu dzierganie siatki!

[Śnieżny Blask]

– Nie wygląda to najgorzej. Na szczęście nie ołysiał cały. – Dodał, żeby Mistyczna nie wyobrażała sobie całkowicie łysego smoka. Przecież to by było smutne i godzące w dumę Wzburzonego. Po czym nastąpił długi monolog samiczki na temat kamuflażu. Umiejętności łowieckie były naprawdę zawiłe. A każda kolejna trudniejsza od poprzedniej. Najprzyjemniej uczyło się śledzić zwierzynę. Przynajmniej wtedy samiec czuł się najpewniej. A tak to z każdą kolejną chwilą było coraz trudniej. Z wielkim wytrzeszczem na twarzy spoglądał na samicę, nie będąc pewnym czy dobrze rozumie.
– Ok, brzmi to naprawdę skomplikowanie. – Powiedział, biorąc od niej kawałek u dzierganej siatki.
– I jak się to robi? – Zapytał niepewnie, próbując przekładać na zmianę trawę, korzenie i inne rzeczy tworząc jakąś siatkę. Kto to w ogóle wymyślił? Jak musiało mu się nudzić! Starał się przy okazji nie zaplątać podczas robienia tego kamuflażu. Przecież to była najbardziej zawiła rzecz na świecie. Już łatwiej było ganiać się z tą zwierzyną niż się przed nią kamuflować.

[Mistycznooka]

– Ale wiesz.. ugodzenie w aparycję i te sprawy. – skomentowała i podsumowała ze śmiechem temat łysiny Wzburzonego. Na tyle, na ile go znała to zapewne nie obeszło się Śnieżnemu beż zrugania a sam Przywódca musi unikać teraz przeglądania się w jeziorkach.. No cóż, życie. Każdy popełnia błędy i na nich właśnie się uczy. O właśnie, mają naukę. Po wysłuchaniu jej Śnieg zdawał się nie być przekonany do łowiectwa. Mistyk zdawało się że każdą kolejną nauką coraz bardziej obrzydza mu ten fach. Musiała się chyba pogodzić z faktem że nie wszystkie smoki polubią zagadnienia związane z łowiectwem. No cóż...
– Tylko się tak wydaje.. To znaczy, zapewne dla mnie jest to proste przez to że jestem łowcą.. Ach, po prostu teoria kamuflażu jest taka zawiła ale sama praktyka jest prosta łatwa... i nie zawsze przyjemna. – zakończyła, tworząc komediowy grymas. Czuła już woń i pozwoliła sobie delikatnie wymacać jak idzie mu robienie siatki. – Wiesz co, trochę ciaśniej nawijaj i zaciskaj te korzonki. Inaczej może Ci się rozlecieć. Ale tak to.. z tego co czuje idzie Ci całkiem, całkiem. Pododawaj jeszcze trochę rzeczy z otoczenia i możemy ruszać z praktyka. Zaczniemy oczywiście od maskowania zapachem. A potem powiem Ci co dalej, dobra? – dodała po chwili.

[Śnieżny Blask]

– Cokolwiek widzisz w tym łowiectwie to dobrze, że sprawia ci to tyle radości. – Powiedział do niej spokojnym tonem skupiając się na tworzeniu siatki. Idąc za radami Mistycznej starał się mocniej zaciskać węzły, które tworzyły sieć. Powoli, lecz staranie i ciągle brnąc do przodu tworzył siatkę. A raczej coś, co miało przypominać siatkę.
– Jeju, tobie to idzie sprawniej. Przecież na polowaniu zanim bym skończył tworzyć taką sieć to zwierzyna sama by się podłożyła z nudy. – Zachichotał pod nosem. Ale tak sobie wyobrażał. Jak te zwierzęta z nudów same się zabijają, żeby oszczędzić sobie tej szopki, którą funduje im Śnieg.
– Coś z otoczenia mówisz? – Zapytał, bardziej retorycznie. Nie oczekiwał odpowiedzi. Na szczęście znajdowali się w lesie. Było tutaj tyle różnych rzeczy, które mógł położyć na siateczkę. Gdzieniegdzie poprzywiązywał sobie trochę mchu, poprzeplatał to jakąś trawą, na którą zwracał uwagę, aby nie wyszła z ziemi przypadkiem razem z korzeniem. Po czym spojrzał na swoje koślawe dzieło.
– Spłodziłem swoją pierwszą siatkę. – Powiedział przepełniając się z dumą.
– Jako, że jest pierwsza to nie jest zbyt udana. Jednak da się pod nią schować. – Rzucił jeszcze po chwili.

[Mistycznooka]

Uśmiechnęła się ciepło. Lubiła spędzać czas ze Śniegiem, zauważyła że mają ze sobą dosyć dużo wspólnego. Mimo że Kleryk był jeszcze młody, to mogła śmiało postawić go na równi ze sobą. Ejże, przecież chyba różnica ich wieku nie była taka duża.. A może tak wmawiała sobie Sekret, by poczuć się lepiej. A dopiero co to jej Ojciec wydawał się taki wow, starszy o Bogowie, taki doświadczony Wojownik który dużo przeszedł! A księżyce leciały... Sekret poczuła się jakby miała ich co najmniej sto i jedną łapę podała już Ateralowi.
– Chyba tak samo Ty masz z leczeniem, prawda? Bogowie każdemu z nas dali jakieś inne predyspozycje, a zazwyczaj jest tak że jak coś Ci wychodzi to tym się później zajmujesz. – zgodziła się z jego pierwszymi słowami, a na drugie zdanie po prostu się zaśmiała – Nie zawsze szło mi to tak sprawnie. Doszłam w sumie do perfekcji dopiero niedawno.. Pokaż no.. – znów dokładnie obadała łapami i nosem siatkę i w paru miejscach podociskała sploty.
– Jest dobrze. Zamaskuj zapach, włóż to na siebie a ja.. znajdę Ci kogoś przed kim będziesz mógł zagrać krzew. – jak powiedziała, tak zrobiła. Wstała i poszła z nosem przy ziemi gdzieś dalej.

[Śnieżny Blask]

– Owszem, leczenia są naprawdę super. To znaczy sam widok ran nie jest taki przyjemny, ale zawsze jest ta satysfakcja, gdy uda ci się komuś pomóc. – Wyjaśnił. Samica miała zdecydowanie rację. Przecież smoki różniły się między sobą, a każde z nich miało różne preferencje. Dlatego stada funkcjonowały, bo smoki między sobą dopełniały się. Nie było specjalisty od wszystkiego, każdy specjalizował się w czymś innym.
A potem dostał polecenie. Cóż, złapał za mech i zaczął go zgniatać w łapach. Nie ma co! Przecież Mistyczna sama zauważyła, że mech po rozgnieceniu jest mocno aromatyczny. W międzyczasie smarował się tym mchem, żeby jak najwięcej z tego zapachu zostało na nim. Zdecydowanie nie jest to jego ulubioną czynnością. Jednak robił to w ramach nauki. Co innego mu pozostało? Potem będzie się martwił tym, że czuć od niego mech na kilometr. Po kolei – klatka piersiowa, łapy i te z przodu, jak i te z tyłu. Tam, gdzie tylko mógł dosięgnąć łapami i wetrzeć sobie ten mech to robił to. Jednak jego mina wskazywała, że nie jest to coś za czym będzie przepadać.

[Mistycznooka]

// krótki bo musisz się wykazać bejbe! (Opisz w następnym poście co dokładnie masz na siatce, co z nią robisz i jak się maskujesz za pomocą niej etc :v)

Po chwili nauczycielka wróciła. Kroczyła dumnie i cicho a gdy poczuła ostrą woń mchu od Śniega uśmiechnęła się jeszcze bardziej. Schyliła łeb w stronę nadnaturalnego skupiska leśnego mchu i szeptem wydała swoje odkrycie.
– Tam trochę dalej jest dzik. Ryje sobie w ziemi jednak po odgłosach wydaje się być zdenerwowany. Więc pewnie będzie cwaniak czujny. Wkładaj swoje przebranie i postaraj się przyczaić a potem zakamuflować gdzieś blisko niego, oczywiście zadaniem jest by cię nie zauważył. Trudne jak na pierwszy ogień, ale dasz sobie radę. Wierze w Ciebie młody. – chciała mu położyć rękę na barku, jednak nie chciała niszczyć jego świetnego "aromatu" – Po drodze wetrzyj w siebie jeszcze trochę jakiś liści, jak mech się zmiesza z innym zielskiem to będzie bardziej wiarygodny. I ruszaj mój uczniu. – ostatnie zdanie wypowiedziała poważnym tonem jednak pysk drgnął w pół uśmiechu. Ta cała sytuacja była trochę.. komiczna! Ale trening to trening, jeżeli jest zabawny to może i lepiej!

[Zorza Poranku]

Ametystowa była głodna. Na tyle głodna, że postanowiła przyjść w jakieś miejsce i zaryczeć, mając nadzieję, że jakiś smok ją nakarmi; nie była dumna z tego, co robi, ale – potrzeba to potrzeba. Dopóki nie mogła wyruszać na własne polowania, musiała, chcąc nie chcąc, prosić innych o jedzenie. Zaryczała głośno, ukazując swoje ostre zęby; miała nadzieję, że ktoś ją usłyszy i nakarmi. Oczywiście zamierzała się jakoś odwdzięczyć w przyszłości.