Wypalona plaża

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Lazurowe ślepia spoczęły na kilka chwil na błekitnej smoczycy. Coś w sposobie, jakim poruszała pyskiem, nadstawiając uszu, węsząc, podpowiedziało jej, że smoczyca jest ślepa. Nie wyglądało to jednak na sprawkę drapieznika, a raczej... na wadę wrodzoną.
Zakołysała ogonem z nieodgadnionym obliczem.
– Witaj, Mistyczna Łusko. Doprawdy ciekawe imię, ja zaś jestem Kapłanką Cienia, Uzdrowicielką – przedstawiła się młodej, by następnie nakierować spojrzenie na Łowczynię, odpowiadając jej lekkim skinienie złotego pyska.
Jak zareaguje wiedząc, że i ona zmieniła stanowisko?
– Mam nadzieję, że zechcesz mi wybaczyć, Mistyczna Łusko, jednak chciałabym na chwilkę porwać twą Mistrzynię, dobrze? – zwróciła się jeszcze do adeptki, a potem uprzejmie wskazała łbem Opoce drogę przed sobą, zapraszając ją tym samym z delikatnym uśmiechem na niewielki spacer.
Ruszyła lekkim krokiem, kołysząc delikatnie ogonem na boki.
– Nie wiedziałam, że twój ojciec już zrezygnował, chociaż wiedziałam o jego planach. Również mam nadzieję, że odnajdziesz się na nowej drodze, a swe Stado poprowadzisz do potęgi, gdy w końcu uda się odegnać jakoś tą mgłę – przyznała, mówiąc swym delikatnym, melodyjnym głosem.
Spojrzała jednym ślepiem na smoczycę.
– Chciałabym porozmawiać z tobą o kilku kwestiach, jeżeli nie masz nic przeciwko, Opoko Ziemi, o przyszłości – dodała.

[Zmierzch Gwiazd]

Zaraz, zaraz... Kapłanka Cienia? Czyli najwyraźniej Kerrenthar zrezygnował. Nie wiedziała nic w sprawach polityki wewnątrzstadnej Cienia, ale dobrze że to Kalina została nowym przywódcą. Może to będzie jakaś szansa na ocieplenie stosunków pomiędzy ich stadami?
– Kapłanka Cienia... Gratuluję. Oby twoje stado również rosło w siłę.
Słysząc natomiast następne słowa Cienistej skinęła głową w kierunku Adeptki i ruszyła za nową przywódczynią cienia, po chwili wyrównując z nią krok. Była zaintrygowana, co też jest takiego ważnego? Słuchała więc uważnie jej słów. Uśmiechnęła się delikatnie w kierunku złotołuskiej. Najwyraźniwj ta sorawa naprawdę nie cierpiała zwłoki.
– Ja również mam nadzieję, że za niedługo pokonamy tą mgłę. Stanowczo zbyt długo terroryzuje smoki z mego stada i nie tylko.
Spojrzała się na nią swymi szmaragdowymi ślepiami, jakby oczekując dalszych wyjaśnień lub doprecyzowania.
– Słucham więc uważnie.

[Administrator]

Usmiechneła się lekko, ledwie dostrzegalnie kącikami gadzich warg na słowa smoczycy.
Czy spodziewała się, że jej partner odda władzę? Nie, chociaż wiedziała jednocześnie, że sprawa z mgłą, utrata własnego domu, przymus zależności od Wody, które odebrała im połowę tego, co posiadali, była dla niego ciężka.
Może dlatego tak znikał, nie widziała go znowu od kilku księzyców, chociaż obiecał jej, że już nigdzie nie wyruszy.
Ach, gdyby tylko Opoka wiedziała, jak blisko Kerrenthar był przyjaźni z Ziemią... Gdyby Chłodny nie zniknął.
Zakołysała, jakby poirytowana ogonem, chociaz przez krótką chwilę w jej slepiach odbiło się coś bliskiego rozpaczy, czy też wściekłości. Szybko jednak znikneło, a gdy spojrzała na idącą za nią smoczycą, ślepia miała jasne i zdecydowane.
Postanowiła przebyć z nią rozmowę drogą mentalną. Nie były w zaciszu, a nigdy nie wiadomo, jakie uszy słuchają. Nagle się okazywało, że wszyscy o wszystkim wiedzą, jakby mieli uszy wszędzie! Nawet, jeżeli była to drobnostka, lubiła czuć sie komfortowo.
~ Pozwolisz, Opoko Ziemi? ~ szept smoczycy rozległ się w jej głowie.
A potem przesłała jej obrazy i słowa, które chciała jej przekazać.

[Zmierzch Gwiazd]

Ona również nie spodziewała się tego, że jej ojciec tak szybko odda władzę komuś innemu. Z jej perspektywy był wspaniałym przywódcą, mimo iż ostatnio znikał na długo. Domyślała się jednak, że ma stanowczo dosyć tej mgły nawet bardziej niż ktokolwiek inny. A może nie tylko o to chodziło? Nie wiedziała, bowiem jej ojciec nie zawierzał jej się w takich sprawach.
A Kerrenthar... Do dzisiaj pamiętała lekcję, jaką jej dał. Nadal czuła radość w sercu jak przy ich pierwszym spotkaniu. Nadal widziałaś przed oczami płomienie, kiedy prawie jej nie usmażył na lekcji obrony! To były czasy.
Skinęła głową w jej kierunku i oddała się całkowicie obrazom oraz słowom jakie pojawiły się w jej umyśle. Zdziwiła się bardzo tym, co zobaczyła. Otworzyła nieco szerzej oczy, nadal nie zdolna uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała.
~Naprawdę?~ Zapytała mentalnie jakby nie dowierzając.

[Administrator]

Smoczyca nie potrafiła przeboleć nieobecności swego partnera, a również brata, jak się okazało. Jednak nie myślała o ich pokrewieństwie. Był dla niej kimś wyjątkowym, przy nim czuła się wyjątkowa, a jednak, pomimo obietnic – odrzucił ją na rzecz snucia się gdzieś, Tarram wiedział gdzie. Nie chciał z nią rozmawiać, zamykał się w sobie i czuła, że nie jest w stanie nic zrobić.
Może chociaż zrobi tą jedną rzecz, da mu jakąś radość, nadzieję, a Cieniowi szansę na siłę. Sojusze były przyszłością, dobrze o tym wiedziała.
Uśmiechnęła się w odpowiedzi, nieco tajemniczo, nieco drapieżnie.
– Naprawdę. Sądzę, że przyszłość należy do nas, czas zapomnieć o urazach. Zwłaszcza, że to Ziemia niegdyś, jako pierwsza wyciągnęła łapę do grupy rozbitków. I chociaż swego czasu różnie to między nami bywało, a nawet doszło do wojny, gdy jeden z waszych porwał nasze pisklę, sądzę, że przeszłość trzeba zostawić za sobą i otworzyć się na to, co nadchodzi – odparła.

[Zmierzch Gwiazd]

Ojciec był dla Opoki bardzo ważną osobą, postrzegała go jako wzór do naśladowania, jako swego rodzaju bohatera. Teraz... Opuścił ich a wszystko co do tej pory myślała o nim Ziemista, jakby zamazało się. Okazało się, że tak naprawdę nie znała swojego taty.
Nie rozmyślałam jednak o tym długo. Okazało się, że jednak ich stosunki z Cieniem nie były neutralne, skoro to Ziemia wyciągnęła do nich łapę. A wojna, która potem wybuchła? Dobrze znała ten przypadek, aż za dobrze. Była to w końcu kolejna opowieść z ust Chłodu.
– Pieśń Słowika... – Wyszeptała – Znam tą historię. Mam jednak nadzieję, że ten incydent odejdzie w niepamięć. Pragnę cię przeprosić za to, co się wtedy wydarzyło. Postaram się sprawić, aby to się nie powtórzyło nigdy więcej.

[Mistycznooka]

Mistyczna przybyła na to miejsce z jakimś dziwnym przeświadczeniem że.. Że ktoś potrzebuje nauki. Dziwne uczucie, ale no cóż. Może po prostu chciała wycieczki. Wylądowała zgrabnie na wypalonej plaży i zaczęła się przechadzać. Było jej trochę zimno – Niby robiło się coraz cieplej, jednak dalej dziwaczne chłody nawiedzały smoczą krainę. I nawet smoki, takie jak Mistyczna, które ubóstwiają zimno – Jednak marzły. W jej wyobrażeniu powstała miękka, ciężka i czarna płachta, długa jak jej ciało od grzbietu aż po ogon, gruba na dwa szpony. Bez smaku i o zapachu bzu. Po tchnięciu maddary twór opatulił ją ciasno i od razu poczuła się lepiej.
Teraz gdy jej ciepło, mogła się bez problemu przechadzać. Ciekawe czy dzisiaj na terenach wspólnych też kogoś spotka..

[Marmurowa Łuska]

W powietrzu był ktoś jeszcze. Młode, nadgorliwe pisklę. Zauważyło smoczycę z daleka. Perła jednak poruszała się wyżej, niż tamta smoczyca. Pozostawała cicho, będąc daleko. Samiczka po prostu obserwowała uważnie. Wiedziała, że jest nad terenami, gdzie przychodziły smoki z każdego stada. Chciała je poznać, ale w tym celu najpierw zaczęła skanować je z góry. To było jej pierwsze wyjście poza granice stada. Widziała w dole kilka smoków, w końcu przestała, wzbiwszy się zbyt wysoko. Gwałtownie obniżyła lot, podążając za jasnołuską postacią, najeżoną łuskami i kolcami jak sama Wyvernowa, no, ona może tylko łuskami, chociaż koronę z rogów mała miała niczego sobie. Cztery ogony nad ziemią wyrównała lot, żeby zauważyć coś dziwnego. Chciała tylko przyjrzeć się nieznajomej, tymczasem... Czy był to mag? Zabiła skrzydłami, żeby dać o sobie znać dźwiękiem. Przefrunęła nad Mistyczną, zwróciła się w jej stronę zręcznie, poprzez manewrowanie skrzydłami i ogonem, po czym opadła miękko na ziemię.
– Przepraszam. Jesteś czarodziejką? Szukam kogoś, kto mógłby nauczyć mnie magii. – Zapytała uprzejmie. Wojna wszystko zmieni. Ale teraz... Pisklę było miłe i przyjazne. Spojrzała w oczy Mistycznej, widziała jednak tyle ich barw, że nie przejęła się nadto. Perła nienawidziła magii. Dziś jednak miała dobry dzień. Fizyczne zmęczenie pocieszało ją. Poza tym skoro nie lubiła magii, nie warto jej poznać, by móc się jej wystrzegać?

[Mistycznooka]

Spokój Górskiej został naruszony przez gwałtowny dźwięk uderzających o siebie skrzydeł. Przystanęła. Smok który leciał w jej stronę zdawał się być nie duży. Tak przynajmniej podpowiedział jej dźwięk opadających na grunt łap. Albo pisklę albo baardzo wątły smok. Dreptanie i mały głosik, który wyniósł się z gardzieli smoczka, utwierdził ją w przekonaniu że jest pisklęciem. I to bardzo milusim pisklęciem! Mistyczna uśmiechnęła się szeroko ale zaraz na jej pysku pojawiło się zdziwienie. Czarodziejka? Dlaczego akurat czarodziej-– Ahh, no tak. Jej maddarowy kocyk! Pisklę mogło nie znać się na profesjach i mogło uznawać że magia należy tylko do czarodziei, skradanie do łowców itd. Niby tak było przyjęte, ale odbiegało od prawdy.. Dosyć..
Ugięła jedną z przednich łap a łeb zniżyła ku ziemi w geście ukłonu. Miała w zwyczaju się tak witać.
– Witaj. Nie.. Nie jestem Czarodziejką a Łowczynią. Nazywam się Mistyczna Łuska, pochodzę ze stada Wody.. hmm.. czyli poszukujesz nauczyciela magii.. A czy u was czasem przywódca nie jest potężnym czarodziejem? – zakończyła łagodnie, kiedy do jej nozdrzy dotarł zapach Ognia.

[Marmurowa Łuska]

Skrzydła jak na młodziutkiego adepta, wciąż pisklę, to akurat wyvernowa miała bardzo duże. Ale to jak na jej dość smukłą posturę pisklęcia. Przyglądała się ukłonowi z pewnym zadziwieniem i zaciekawieniem. To był... nietypowy, ale miły gest. Samiczka odwzajemniła go, skinąwszy głową, odchylając delikatnie ciało na obu skrzydłach, bo to na nich opierała swój ciężar również. Adeptka, czy jak się przedstawiła, łowczyni ugięła łapę, delikatnie się cofając na drugiej, taka była różnica.
Samiczka spojrzała nieco zmieszana na Łowczynię.
– Jest, ale... – Zacięła się na chwilę. – Nie chcę odbierać mu tyle czasu. Ostatnio jest bardzo zajęty. – Odpowiedziała szczerze. – Chciałabym też go zaskoczyć. I poradzić sobie poza własnym stadem. – Wyznała nieco zawstydzona. Była otwarta i szczera, słychać było jednak pewną siłę w jej młodzieńczym głosiku. Brzmiała na zdeterminowaną uczyć się nowych rzeczy.

[Mistycznooka]

Mistyczna nie odpowiedziała jej od razu. Oczywiście, rozumiała ją doskonale – Sama by odciążyć ojca uczyła się wielu umiejętności samodzielnie. Nie jest to nic dziwnego i to aż raduje duszę, kiedy coraz to nowe i kolejne pisklęta idą taką ścieżką – Ojciec tej małej powinien być z niej bardzo dumny, wydaje się że wyrośnie na bardzo mądrą smoczyce. A właśnie – Ojciec. Ciekawe czy była ona córką przywódcy Ognia. Coś podpowiadało Mistykowi że tak.
– Oj nie wstydź się.. – zaczęła łagodnie a na jej pysku zagościł uśmiech. – Z chęcią Cię pouczę! Mam nadzieje że Twój opiekun będzie z Ciebie dumny! Usiądź więc wygodnie! Pierwszy krok do dobrej nauki magii to wygoda. Siedzisz dobrze? Okej. To powiedz mi teraz czym jest maddara? Co o niej wiesz? Czy próbowałaś szukać jej kiedyś w sobie?

[Marmurowa Łuska]

Odetchnęła głośno z ulgą, kiedy okazało się, że Wodna łowczyni jest tak przyjazna, jak wydało się pisklęciu na samym początku. Usiadła wygodnie na zadzie. Jej ogon delikatnie z tyłu drgał. Skinęła głową, kiedy Mistyczna zapytała ją o siedzenie. Cóż, wygodniej mogło być tylko w powietrzu, gdy szybowała na ciepłych prądach. Perła nosiła na sobie zapach Buchającego, więc mogła być z nim kojarzona. Choć tęskniła za nim – nie widziała go od dość dawna.
– Słyszałam, że maddara to Dar bogini Naranlei. Dała go smokom, a sama jest jej mistrzynią. Opowiadano mi, że to magia, która płynie w ciele każdego smoka. Dzięki skupieniu i wyobrażeniu można ją wykorzystać do tworzenia w rzeczywistym świecie. Można wykorzystywać ją w walce i tworzyć bardzo realistyczne iluzje. A także leczyć za jej pomocą. Ale mogą to robić tylko klerycy. – Opowiedziała wyczerpująco, przypominając sobie wszystko, o czym mówił jej Onyks i co sama zauważyła. – Ale nigdy jej nie szukałam... Nie polubiłam jej dotychczas. – Dokończyła nieco niepewnym głosem, jakby zawstydzonym. – Ale bardzo chcę ją poznać. – Upewniła swoją nauczycielkę zdecydowanym tonem.

[Mistycznooka]

Pokiwała głową. Na pewno młoda znała historie maddary ale wydawało jej się to po prostu suchą teorią. No cóż, taką też trzeba znać. Mała nawet wiedziała na czym polega magia precyzyjna. Ale na co to było, podczas gdy nigdy nie próbowało się nigdy poczuć magi w sobie. No a nie darzenie jej sympatią nie pomagało w niczym. Znów nie odzywała się chwile. Musiała dokładnie zastanowić się nad tym jak ułożyć naukę by była dla niej przyjemna.
– Masz dobrą wiedzę w teorii. Oprócz leczenia można jej oczywiście używać do ataku i obrony oraz do przyzywania przedmiotów. Jednak trzeba zacząć od znalezienia w sobie źródła maddary. Kluczem do tego jest poprawne wyciszenie się. Zamknij oczy, wsłuchaj się w delikatny podmuch wiatru. Niech czas stanie, musisz iść wgłąb siebie. Wtedy poczujesz lub zobaczysz swoje źródło. Kiedy je znajdziesz daj mi znać i przejdziemy dalej. – powiedziała z uśmiechem i czekała na reakcję młodej Ognistej.

[Marmurowa Łuska]

Zaczęła się martwić, gdy samica długo milczała. W końcu jednak odezwała się, co przyniosło pisklęciu ulgę. Zgodnie z radą zamknęła oczy i zaczęła słuchać wiatru. Zaczęła się wyciszać. Po każdym oddechu zdawało się, że słyszy więcej. Szum krwi w jej żyłach, bicie własnego serca. Jakiś ptak... gdzieś tam był, śpiewał cicho. Skupiła się na sobie. Czuła jednak tylko swoje ciało. Czuła skurcze w swojej piersi, czuła jak błony delikatnie poruszają się od powietrza, ogon usadzony na ziemi w kompletnym bezruchu. To nie mogło być to. Maddara, magia w ciele każdego. Ale to nie był organ, którego miała szukać. To było coś, co ją... przenikało. Skupiła się na swoich myślach, odganiając każdą, jaka się napatoczyła. Nawet tą, że śpiew ptaka był przyjemny.
Przez jakiś czas zalegała w czarnej pustce. Ale i w niej coś w końcu zaczęło się rodzić. Nie była to myśl. Była to pustka. A zarazem przestrzeń. Była to zarazem siła i jej brak, ciepło i chłód. Było to złote i lśniące, ale bił od tego nieprzenikniony mrok. Zaczęła zbliżać się do tego swoją myślą, zapominając o ptaku, nauczycielce, o własnym ciele. Dotknęła tego. I jej umysł przeszedł znajomy dreszcz. Tym razem był jednak kontrolowany, co dało jej poczucie siły. Kula, nie będąca żadnym zarazem kształtem delikatnie zmieniła swoją strukturę pod wpływem woli samiczki.
– Widzę... – Szepnęła, choć było to zbyt lakoniczne określenie. Czuła to każdym zmysłem. Słyszała ciszę, a jednak rozlegał się szum, szepty, melodie, cichutkie, podpowiadające. Perła chciała sięgnąć po to... Przywłaszczyć sobie, choć było jej. Bo Maddara ta i była jej własną... ale też była obca. Podlegała woli Perły, a jednak wydawało się, że miała własną...

[Mistycznooka]

Czuć było od niej, że znalazła swoje źródło. Źródło każdego smoka wygląda i objawia się inaczej ale pisklęciu wyszło to dosyć szybko. Może jeszcze polubi magię? Zaczęła do niej mówić powoli i spokojnie by jej nie zdekoncentrować.
– Dobrze. Staraj się nie zdezorientować. By twory były udane, musisz być spokojna. Spróbujemy coś stworzyć, dobrze? Wyobraź sobie głaz, jego kształt, fakturę, wielkość, kolor, temperaturę. Umieść go gdzieś – na przykład ogon na lewo lub prawo od Ciebie. Aby był dokładniejszy, możesz nadać mu zapach, smak, dźwięk jaki wydaje kiedy się w niego stuknie. Gdy twoje wyobrażenie będzie kompletne, to musisz polecić swojej maddarze przenieść się w wybrane miejsce. Wtedy twór się zmaterializuje. No spróbuj! – powiedziała delikatnie ale w jej wypowiedzi było słychać nutkę zachęty. – Pamiętaj by dokładnie wszystko opisać, inaczej nie wyjdzie. Możesz mówić na głos jeżeli tak Ci wygodniej.

[Marmurowa Łuska]

Poznawszy to, co straszne, zwykle staje się to po prostu częścią życia. Spokojny głos, który dotarł do samiczki, nie odrywał jej nawet trochę od niebotycznego znaleziska. Tworzenie...
Wyobraziła sobie skałę. Taką, jakie w Ogniu leżały chyba pod każdą górą. Zwłaszcza pod jedną z nich. Skałka miała trzy szpony szerokości i miała nieregularny, choć zbliżony do jaja kształt. Jeden z boków był spłaszczony, jak gdyby był to oderwany od całości element. Jego powierzchnia miała być bardzo porowata, pory miały być głębokie, a krawędzie dość ostre. Poza tym całość, jak mówiła prawda, miała być bardzo, bardzo twarda, ale krucha przy mocnym uderzeniu. Pamiętała, że skały te miały intensywny zapach. Trochę jak zwietrzała spalenizna, a jednak, mimo delikatności, był ostry. I to też wyobraziła sobie, przenikając na wskroś kamień we własnym umyśle, zawieszony między nią, a źródłem. Pomyślała, że kamień może być lekko rozgrzany. Barwa wszak była smoliście czarna i nagie na słońcu skały szybko chłonęły energię Złotej Twarzy. Skrobanie o taki kamień wydawało podły dźwięk i Perła pamiętała o tym, myśląc o skałce. Nie zajęło jej to długo, choć nie była asem. Po prostu szybko wpadła na pomysł, który chciała zrealizować.
Otworzyła oczy, starając się nie zagubić zawieszonego w umyśle źródła i imaginacji. Zaczerpnęła ze źródła siłą woli i pchnęła maddarę przez twór do rzeczywistego świata, kierując ją cztery szpony nad ziemię pomiędzy samicami. Spojrzała na twór. Perła była dumna, nie ważne co wyszło. Nie miała wymagań do pierwszego razu.
– Czy... można wyczuć magię? Poznać, że jakiś przedmiot nie jest prawdziwy? – Zapytała cicho, głos drżał jej od próby utrzymania skupienia nad tworem. Nie chciała by zniknął gdy już się pojawił. W końcu był jej.

[Mistycznooka]

// W sumie chodzi o to bym ja jako nauczyciel oceniła czy twór Ci wyszedł czy nie. Zazwyczaj kończysz na "tchnęła/przelała maddare w twór" ;>

Mistyczzna poczuła, jak cząsteczki maddary skumulowały się pomiędzy nimi. No dobrze, wydaje się że załapała. Mistyczna wstała i zaczęła delikatnie dotykać twór. Czuć było temperaturę, powierzchnie, zapach, rozmiar, nawet dźwięk przy stukaniu! Jeszcze musi zapytać ją o barwę i będzie cudownie! No Perła dała sobie świetnie radę z pierwszym zadaniem! Ale to dopiero początek ich nauki.. Och, przecież zadała pytanie!
– W dotyku ani w widzeniu nie. Ale kiedy tworzysz twór, to czuć jak w tym miejscu gdzie chcesz go stworzyć kumulują się cząsteczki maddary. Powiedz mi jeszcze, jaki dałaś tworowi kolor? – zapytała grzecznie. Gdy samiczka odpowiedziała, Mistyk pokiwała głową z uśmiechem.
– Świetnie Ci poszło jak na pierwszy raz! Dobrze. Teraz przywołaj coś innego.. na przykład hm.. o! Piórko! Skup się na tym samym, na czym skupiałaś się przy głazie a kiedy stworzysz twór to powiem Ci co dalej, dobrze?

[Marmurowa Łuska]

//Zauważyłam... ale potrzebowałam to dokończyć, żeby zadać to pytanie. Pomyślałam, że nie może być tak tragicznie, żeby w ogóle się nie pojawiło, a Tobie zostawiłam ocenę tego, co się pojawiło, następnym razem zakończę już jak mówisz.

Barwa? A więc jej oczy... naprawdę nie widziały. Przez chwilę Perle było przykro, ale nie okazała tego po głosie. – A jeśli twór już istnieje jakiś czas, jak twój, to też mogę go poczuć? – Stwierdziła, przekręcając głowę. – Jest czarny. Jak skały, które powstają z płynnego ognia. – Powiedziała spokojnie, przyglądając się swojemu tworu. Czuła go, bo był jej, wciąż nawiązywała z nim pewien kontakt, przez co nie znikał. Spróbowała skupić się na wyczuciu tego, co znalazła w swoim umyśle, z tym, że na grzbiecie Mistycznej. Wtedy rozbrzmiał głos łowczyni... czarny pumeks zniknął, rozproszony przez dekoncentrację. Nie zdążyła poczuć nic, po prostu wszystko zniknęło. Perła była rozczarowana.
Piórko. Teraz postara się równie mocno. Piórko Nadziei był bardzo dobrym smokiem, ale teraz musiała stworzyć pierze. Jakie? Vozuriimowe! Dobrze się jej kojarzyło, zupełnie inaczej niż pióro kruka, na które wpadła najpierw. pod łuskami wciąż ciągnęła się wąziutka linia blizny, chociaż zdawało się, że zanikała.
Nie zamykała tym razem oczu, będąc pewną, że będzie musiała skupić się w przyszłości bez tego, jeżeli ma zamiar wykorzystywać tę, jak się okazało, całkiem czarującą moc. Tak jakby. Wyobraziła sobie pióro, bardzo duże, bo mierzyło może dziesięć szponów. Była to jedna z lotek. Stosina była zupełnie prosta, nieco szarawa, w środku pusta i łatwa do złamania, tego dźwięku samica jednak nie znała i nie myślała o nim. Dutka była dość ostro zakończona, a przypiórkiem okazał się bujny, bardzo mięciutki puch, niezbyt długi, tworzący raczej puszystą kuleczkę u podstawy pióra. Promienie za to były już dość spore, gdzieniegdzie miały nawet szpon długości. Były proste i przylegały do siebie, pnąc się w górę, aż do krawędzi wielkiego pióra, zakończonego ostrym, ale wyrazistym łukiem. Mimo to i ta część chorągiewki była miękka i z pewnością można było nią połaskotać. Potem dokładnie przywołała wspomnienie kolorów pióra. Było lśniące i białe, ale końcówki przypominały szmaragdy, dlatego też nadała te kolory tworowi. Skupienie nie było takie trudne, dobrze znała to pióro. Pobrała maddarę i tchnęła przez imaginowany twór pod pysk Mistycznej, ułożony pionowo do ziemi. A zaraz potem... wyobraziła sobie, że pióro lekko się przesunęło w bok, żeby delikatnie końcówką otarło się o podbródek samicy. Tchnęła magię i w to, zastanawiając się jaki efekt przyniesie to badanie.

[Mistycznooka]

– Tak, możesz. Jeżeli będziesz ćwiczyć magię, to bez trudu będziesz mogła utrzymywać jakikolwiek twór jak długo chcesz. Tylko wiesz – Magia męczy. Jeżeli będziesz jej nadużywać to może zacząć kręcić Ci się w głowie! Więc z rozwagą! – ostrzegła ją łagodnie. Na informacje o kolorze uśmiechnęła się i pokiwała głową, przytakując. Świetnie. Poczuła jak kumulacje maddary i.. O matko, ale ten twór był wielki! Mistyczna poczuła jak piórsko przejechało jej po brodzie. Połaskotało,więc zaśmiała się lekko. Potem zbadała, czy Młodej udało się zawrzeć wszystko w swoim tworze.
– No ładnie, ładnie. Chociaż ja dałabym jeszcze jakiś zapach i smak. Tym razem zapomniałaś o temperaturze. Niby to nieważne, ale im dokładniejsze aspekty tworu, tym lepsza jego jakość. Jaki dałaś mu kolor? – pouczyła i zapytała. Po odpowiedzi musiała dodać jeszcze jedno.
– Poczułam, że sama z siebie zaczęłaś nim ruszać. Chyba czytasz mi w myślach com? – zaśmiała się – – Ale dla pewności wykonaj jeszcze kilka ruchów w bok. Może spróbuj położyć piórko na ziemi? Potem przejdziemy do wiadomości mentalnych, dobrze? – poleciła. Jej ton cały czas był bardzo łagodny i miły. Nauka ma być zabawą!

[Marmurowa Łuska]

A więc oznaczało to, że mogła manipulować swoimi tworami już po tym, jak je stworzyła! Ponadto mogła wyczuć inne twory, jeżeli nad tym popracuje. To były wspaniałe wiadomości. Reakcja Mistycznej na łaskotki była dla Perły bardzo pocieszająca. Sama uśmiechnęła się szeroko. – Lśni. Jest białe, ale ma szmaragdową końcówkę. – Powiedziała dość energicznie, najwyraźniej i tak zadowolona. Teraz mogła... naprawić to wszystko. Pomyślała o cieple, jakie wydzielało ciało Vozuriima. Skrzydła były chłodniejsze tam, gdzie ciała nie było, ale wciąż potrafiły grzać. Skupiła się na tym. I na zapachu Vozuriima. Zapach Ognia zmieszany z jego unikatową, łagodną wonią. Wyobraziła sobie sobie też, że pióro porusza się. Nie opada jednak na ziemię, ale po łuku, wokół głowy Mistycznej, przestawia się, aby ułożyło się poziomo do ziemi, a potem przesunęło szczytem w stronę potylicy samicy i tam ją połaskotało bardziej energicznymi ruchami. Na razie tyle. Tchnęła maddarę w twór, nieświadoma lekkiego uśmiechu na pyszczku. Chciała by niewidoma samica się śmiała.

[Mistycznooka]

Poczuła zapach tworu. Ogień. Widać że samiczka była bardzo związana ze swoim stadem. To dobrze! Bardzo dobrze! Na połaskotanie znów zareagowała śmiechem
– Eeejże! Nie łaskocz! – powiedziała przez śmiech, jednak jej ton dalej był łagodny. Dobrze, koniec z tworami. Czas przejść na troszeczkę wyższy poziom nauki!
– Dobrze, wspaniale Ci poszło młoda! – podsumowała dotychczasowe poczynania Perły i pokiwała z aprobatą głową. – Teraz poćwiczymy porozumiewanie się mentalne, dobra? Impulsy mentalne, to takie wiadomości myślowe – Najpierw musisz ustalić treść impulsu, jakąś krótką wiadomość na przykład dźwięki, słowa. Potem musisz ustalić odbiorcę swojej wiadomości. W wyobraźni musi pojawić ci się wyobrażeni danego smoka do którego kierujesz swoją wiadomość.. Lub kilku smoków jeżeli ma być to mentalna wiadomość zbiorowa.. ewentualnie stereotypowy kształt najprostszego przedstawiciela naszego gatunku, zależnie od tego, do kogo chcesz wysłać wiadomość. Następnie wyobrazisz sobie falę, która będzie jakby... zawierać twoją wiadomość w swoim wnętrzu. Fala ta musi rozchodzić się we wszystkie strony wokół ciebie, aby dotrzeć do smoka, do którego chcesz ją wysłać. No dalej! Spróbuj wysłać coś do mnie! – powiedziała z zachętą w głosie.