Rzeka

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Młoda przebudziła się delikatnie, kiedy dopadł ją pewien odgłos jakby... szurania. Coś zbliżało się w jej stronę? Górska była zbyt zaspana by od razu zerwać się na równe nogi. Rozbudziła się jednak natychmiastowo, kiedy dotarł do niej głos. Krzyknęła przestraszona i przy zrywaniu się na równe nogi przewróciła się na bok. Otrzepała się energicznie i dopięła swego by postawić się na równe nogi. Smok raczej nie był groźny. Jego głos nie był nieprzyjazny, a jeżeli chciałby zrobić jej krzywdę na pewno nie odzywałby się do niej a zaatakował. Przechyliła łeb w lekkim zakłopotaniu:
– Nie taka mała.. uh.. jestem już adeptem.
Teraz mogła spokojnie skupić się na woni smoka. Pachniał dymem. Pierwszy raz spotkała się z takim zapachem, musiał być to smok z jakiegoś innego stada niż ziemiści czy wodni. Jednego cienistego już poznała a więc drogą eliminacji był to smok ognia! Fascynujące! Zawsze chciała poznać jakiegoś odkąd cioteczka opowiadała jej o nich! Jeszcze jedna woń dotarła do jej nozdrzy. Uśmiechnęła się szeroko i dodała
– Też jesteś Górskim smokiem! – ciekawe czy samiec podzielał zainteresowanie młodej. Póki co spotkała tylko jedną górską samice u siebie w stadzie, jednak nie miała okazji porozmawiać z nią jakoś dłużej.

[Mroźny Kolec]

Musiał przyznać że spodziewał się tak gwałtownego zerwania na cztery łapy. Ale z drugiej strony chciał pokazać potencjalne niebezpieczeństwo ucięcia sobie drzemki w miejscu, które znajdowało się tak niedaleko Mgły, która z księżyca na księżyc postępowała coraz bardziej na wschód. Odpowiedź samiczki nieco go rozbawiła.
– W kłębie sięgasz mi do kolan, ale nie jesteś mała, hmm? – uśmiechnął się kątem pyska, wpatrując się uważnie w nieznajomą. Teraz gdy stała, rzeczywiście widać było w jej postawie górską krew. Niesamowite, skąd wzięła się w Wodzie smoczyca przystosowana do wysokich gór? Porzucone jajo, czy może jest tam jakaś nieznana para górzystych? Będzie musiał zapytać o to Veles przy najbliższej okazji.
– Zgadza się, jestem górskim smokiem, tak jak ty – odpowiedział, połowicznie rozpościerając najpierw lewe, a później prawe skrzydło, przy okazji rozprostowując chwytne palce tak charakterystyczne dla jego gatunku. Stawy cicho chrupnęły, niewykorzystywane od paru dni do wspinaczek.
– Nie powinnaś przysypiać w tej niezbyt pewnej okolicy. Większy drapieżnik mógłby spróbować szczęścia z niewyrośniętym smokiem, nie wspominając o Mgle, która ostatnio posunęła się bardziej na wschód i pewnie za parę księżyców pochłonie również ten teren – spojrzał na horyzont, w miejsce w którym nieopodal rzeka łączyła się z jeziorem.

[Mistycznooka]

– Uhhh.. – młoda zrobiła zbulwersowaną minę. Czy ten smok naśmiewał się z niej bo jest mała? Szybko jednak jej przeszło. Trudno by dorosłe smoki postrzegały Mistyczną, jak równych sobie. Może i jest adeptem, ale nie ma nawet dziesiątego księżyca! Podekscytowała się jednak bo jej współrozmówca był czystej krwi górskim, tak samo jak ona. To dawało jej pewne poczucie bezpieczeństwa. Młoda zastanawiała się czy w jego stadzie są jakieś inne górskie. Postanowiła o to zapytać później. Było jej głupio gdy samiec ją pouczał – Szczerze młoda nie miała pojęcia że czyha na nią tutaj aż tyle niebezpieczeństw. I jeszcze tak mgła.. Poczuła się bardzo niedoedukowana. Poczuła się jakby, jakby umknęły jej jakieś ważne nauki Łzawego. Musiała to naprawić.
– To może.. – odpowiedziała zakłopotana – przejdziemy się gdzieś dalej? Ty nie wydajesz mi się jakimś złym drapieżnikiem który mnie zje.. Ciocia Nefrycia mówiła o Ognistych same dobre rzeczy!
Ciekawiło ją czy będzie wiedział o kogo chodzi. Jej ogon zaczął poruszać się po ziemi z ekscytacji.

[Mroźny Kolec]

Ciocia Nefrycia? A tak, Nefrytowy Szpon, imię które Veles przybrała stając się pełnoprawną łowczynią. Zatem ta mała jest spokrewniona z jego ukochaną. Końcówka kolczastego ogona lekko pacnęła o ziemię wzbijając malutką chmurę pyłu. Propozycja wydawała się zachęcająca. I tak szedł w tamtą stronę, a przynajmniej teraz jakiś samotny drapieżnik będzie miał opory przed rzuceniem się na adeptkę, skoro towarzyszył jej dorosły smok. Powietrze ciężko opuściło nozdrza. Ślady po ranie na karku dały się we znaki.
– Widzę, że nauczono cię już rozpoznawać stada po charakterystycznej woni, którą wydzielają. Ale to najbardziej wyraźne wonie jakie roztaczamy. "Ciocia Nefrycia" jak ją nazwałaś z pewnością w przyszłości nauczy cię więcej na ten temat, jako łowczyni Ziemi – rzekł spoglądając w stronę przeciwną niż ta, z której przyszedł.
– Nie ma sensu iść w kierunku z którego przyszedłem. Tam, nad jeziorem widać już Mgłę. Skoro już chcesz bym ci towarzyszył, to wskaż kierunek. I przy okazji, jak cię zwą? – nie tylko pytanie, ale też test. Ciekawe czy mała jest zdecydowana i samodzielna, czy może będzie podążać za owczym pędęm.

[Mistycznooka]

Ah kojarzył ją! Więc może jest to ten ktoś specjalny, o którym mówiła Nefrycia. Ten.. Specjalny Adept! Uśmiechnęła się czule. To takie urocze!
– Jestem pewna że tak będzie, w końcu jest moim mistrzem! No i to ona nauczyła mnie latać, jestem jej za to wdzięczna że mogłam odciążyć mojego tatę. Jestem już za duża na to by ciągle latać na jego grzbiecie. A Rozpoznawania stad w sumie nauczyłam się sama. Drogą dedukcji. Każde stado wywołuje u mnie inne odczucia. – uśmiechnęła się bardziej. Była z siebie bardzo dumna, ciekawiło ją czy w oczach dużego smoka wydaje mu się zaradna i samodzielna..
Po chwili rzucił jej wyzwanie. Młoda lubiła wyzwania więc bardzo ucieszyła się na nie. Dokładnie wysłuchała co ognisty ma do powiedzenia po czym przystąpiła do działania. Lądując tu, tak jak Łzawy ją uczył od razu określiła kierunek. Wylądowała na prosto, a smok przyszedł zza niej. To znaczy że muszą iść w stronę w którą leżała przed chwilą. Młoda odwróciła się na łapkach i zaczęła iść pociągając nosem. Nie wiedziała co prawda jak mogłaby pachnieć mgła jednak na pewno wyczułaby coś nieprzyjemnego. Jednak samiec zdawał się iść w tę stronę, znaczy to że przed nimi. Zaczęła więc iść w tamtą stronę.
– Nazywam się Mistyczna Łuska, a Ty duży Górski smoku? – sama była ciekawa jego imienia!

[Samiec]

Samiec wrócił nad Rzekę i przysiadł nad tym samym brzegiem, gdzie jakiś czas temu leżała młoda łowczyni. Zastanawiał się czy nie dobrze byłoby się z nią skontaktować, sprawdzić czy sytuacja między nimi jest zupełnie wyjaśniona, czy może towarzyszą jej jakieś wątpliwości. Rzeczywiście nie łatwo było zaakceptować jego wersję, ale z braku dowodów, wydawała się jedyną słuszną opcją.
Nie wzywał jej jednak, a po chwili już w ogóle o niej zapomniał. Zanurzył się w Wodzie i skupił teraz jedynie na sobie i swojej stadnej sytuacji. Wiedział, że nie mógł ruszyć dalej, jeśli wokół będzie mieć jedynie wrogów, ale jeszcze nie miał pewności jak to załagodzić. Nie bał się oczywiście, bo to nie do niego należało, ale nie wiedział. Wszystko musiał zostawić dobrej woli Lądu i Wody.

W pewnym momencie zupełnie zastygł, zatrzymując się na płyciźnie, gdzie woda sięgała mu do nasady szyi. Zamknął ślepia, jak gdyby nagle zdecydował się na drzemkę, choć grzebienie po bokach jego szyi nieustannie falowały.

[Niezłomna Cisza]

//Nie wiem, czy mam uznawać czy chronologicznie jest to po walce z Gorączką, czy przed ;~; Trochę się miesza, bo teoretycznie Szept poszła do Zgniłej od razu po walce, ale mechanicznie jeszcze nawet nie leczyła.

Szept szła wzdłuż Zimnego Jeziora. Po ostatnich walkach była ranna tu i tam. Jednak w tej chwili nie zwracała zbytniej uwagi na swoje rany. Po prostu szła. Zamyślona, co z resztą, ostatnio stało się pewnego rodzaju tradycją. Była pochłonięta swoimi myślami i z grubsza, nie zwracała uwagi na otoczenie. Tym razem jednak zobaczyła smoka, który sprawił, że zachowała nieco większą ostrożność. Na ogół, przy innych smokach Wody czuła się pewnie. W końcu, po raz setny można tu przytoczyć słowa Cichego. "Stado to jakby jedna, wielka rodzina". Teraz jednak, tak nie było. Co nieco słyszała już o... Bezimiennym i choć były to tylko słowa, nie czuła się tak pewnie. Tamte sytuacje nie były w cale takie błahe, a i wytłumaczenia mimo wszystko nie wydawały jej się takie wiarygodne. Idąc niedaleko brzegu w końcu się zatrzymała.
– Wszystko dobrze? – spytała czy to z prawdziwego niepokoju, czy ciekawości, która kazała się jej zatrzymać... A czy i tym razem pójście za ciekawością było dobrym pomysłem... Jeszcze się okaże!

[Samiec]

//oh dylemat ran, rzeczywiście, chociaż gorzej tu wygląda choroba tego ropnia da żuchwie, który uniemożliwia mówienie xD

Kiedy do jego nozdrzy zaczął napływać obcy zapach, Samiec wyszedł spokojnie ze swojego półprzytomnego stanu, a jego pomniejsze grzebienie, poruszały się wyraźnie tak, żeby wyłapać dźwięki wydawane przez nieznajomego. Sam smok nie poruszył się, a pomimo dodatkowej czujności, wciąż wydawał się bardzo spokojny i odprężony. Pod zaciśniętymi powiekami, rysowały się spore, wręcz piłeczkowe ślepia, choć Samiec, jak okazało się chwilę później, nie zamierzał odsłaniać ich nawet połowicznie. Kiedy obcy podszedł bliżej, powoli je otworzył, tak że jawiły się jedynie jako złote, niewyraźne szparki. Trudno było określić czy to jego naturalna cecha, czy sam z jakiegoś powodu je mrużył. Tak czy inaczej wbił wzrok przed siebie, a na jej pytanie wyraźnie posmutniał.
–Niezbyt– przyznał od razu, nie tyle złamanym co przyciszonym głosem, w dodatku ciepłym i miękkim, choć w jakiś sposób dobrze do niego dopasowanym –Ale czy rzeczywiście zamierza przejąć się problemem nieznajomego?– kontynuował jakby do siebie, chociaż za chwilę skierował wzrok na samicę. Przyjrzał się jej pobieżnie, nie zamierzając w żaden sposób jej analizować i na chwilę zahaczył wzrokiem o jej ślepia, patrząc na nią pytająco, chociaż prędko uciekł spojrzeniem gdzieś na bok.

[Niezłomna Cisza]

Czy przejąć się losem nieznajomego? To już zależy od tego kim on jest. Gdyby miała doczynienia ze smokiem Ognia lub Cienia raczej nie próbowałaby pomóc. Na pewno nie w wypadku w którym sprawa nie byłaby niewiadomo jak nagląca. Ze smokiem Ziemi to raczej też różnie, ale na pewno nie przestawałby tak szybko. Wyjątkiem były smoki Wody. Tutaj od razy mogła spróbować coś zaradzić.... Choć wobec tego konkretnego osobnika miała mieszane uczucia. Z jednej strony to miał zapach stada. Teoretycznie powinien należeć do Wody, ale z drugiej strony... Wydawał się raczej smokiem zagrażającym stadu od środka.
Burza stała tak przez chwilę, wpatrując się w morskiego. Ostatecznie jednak stwierdziła, że może to na prawdę być smok, który należy do Wody i spróbuje...
– A może mogłabym pomóc? – spytała swoim normalnym tonem głosu. Spokojnym i cichym, choć we wnętrzu zachowywała ostrożność.

[Samiec]

–Może– wyszeptał do samego siebie. Minęło kilka chwil i naraz odwrócił do niej łeb, żeby teraz – już z większą przytomnością – przyjrzeć się jej szaremu obliczu. Jego przymrużone ślepia błyszczały w podekscytowaniu, które Samiec z ledwością hamował. Widać było, że coś go trapi ale przybycie, a także odpowiedź samicy przywróciła mu nadzieję na poprawę beznadziejnej sytuacji.
–Ja... słyszałem od jednego z was, że stado to wspólnota– westchnął żałośnie –Mam wrażenie, że Ląd patrzy inaczej na takich jak ja. Tyle tu różnorodności, a jednak... tej jednej wydaje się nie akceptować– poruszył grzebieniami po bokach szyi, jakby przypominał tym, że ma na myśli swój gatunek –Nie wiem czy możesz mi pomóc, to w końcu kwestia waszych poglądów mnie smuci– Nie chciał oczywiście brzmieć oskarżycielsko, nie wobec smoczycy, która zdecydowała się z nim porozumieć, pomimo jego odmienności. Brzmiał więc dalej miękko i starał się opisywać swój problem tak, jakby nie mówił o niej i jej pobratymcach, a czymś zupełnie odległym.

[Niezłomna Cisza]

Empatia? Tak, w tej chwili Szept poczuła do tego smoka silną empatię. Oczywiście, nie można wykluczyć, że tak na prawdę kłamał... Ale już kiedy przyszła wyglądał na smutnego, a to niekoniecznie musiało być kłamstwo. Zabrzmiało to tak, jakby Bezimienny po prostu nie rozumiał. Jakby w jego stronach było to normalne, a na "Lądzie" nikt mu nie wytłumaczył, ze tu panują inne zasady.
– Bo stado jest wspólnotą. To rodzina... A oni nie patrzą tak na ciebie z tego powodu – powiedziała spokojnym, cichym głosem. – Na "Lądzie" po prostu panują inne zasady – zakończyła nie bardzo wiedząc co dalej mówić. W końcu, wciąż nie było stuprocentowej pewności co do tego, kto miał rację odnośnie ostatnich wydarzeń. Część złych rzeczy, które zrobił Niewidoczny była potwierdzona, a część... Albo była to niewiadoma, albo po prostu nie dało się tego do końca określić po samych wypowiedziach smoków. Każdy widział świat inaczej... A też, część smoków mogła po prostu kłamać.
– A jak mogłabym ci pomóc? – spytała ostrożnie. Nie wiedziała jak samiec mógłby zareagować.

[Samiec]

Odwrócił łeb i przez chwilę skupił się na swoim odbiciu. Nie miał problemu ze swoim wyglądem i z pewnością nie miał zamiaru na jego podstawie oceniać innych, ale mimo zapewnienia smoczycy, nie był pewien czy Lądowi postrzegali to w ten sam sposób.
–Mówiłem już, nie jestem pewien– kontynuował przyjaznym, chociaż nieco przygaszonym tonem. Po chwili odwrócił się w kierunku Undarii i po przejściu w Wodzie paru kroków zatrzymał się i wyrzucił na brzeg przednie łapy, zahaczając zakrzywione szpony o ziemię. Zadarł nieco łeb, żeby znów się jej przyjrzeć, chyba że się cofnęła.
–Wiem już trochę o waszych prawach, ale męczy mnie coś innego– spuścił wzrok na swoje łapy –Mimo mych starań, brakuje mi kogoś z kim mógłbym porozmawiać, bez obaw o kolejną– warknął cicho, na to wspomnienie –plotkę nas swój temat. Ale skoro się zaoferowałaś, czy to znaczy, że będziesz mogła poświęcić mi trochę swojego czasu?– wzniósł na nią pytające spojrzenie, a wyciągnięte wcześniej kończyny nadały mu jakiegoś takiego... bardziej proszącego wyrazu.

[Niezłomna Cisza]

Szept w milczeniu obserwowała jak morski się przybliżał. Nie odsunęła się. Po części rozumiała co miał na myśli. Ona sama swoimi problemami dzieliła się tylko z Nefrytową. Była jej przyjaciółką i wiedziała, że może jej zaufać... Co jednak nie zmieniała faktu, że często i tak czuła się dość samotna. Zwłaszcza, że Nefryt, będąc Łowczynią, nie miała tyle czasu wolnego, a i Burza nie chciała jej tak przeszkadzać w chwilach spokoju. Po co, miała dokładać jej jeszcze swoje problemy? Także północna miała własne sprawy, które Wojowniczce wydawały się cięższe i przede wszystkim wolała sama pomóc przyjaciółce, niż bardziej ją martwić. A co w takim razie czuła wobec Niewidocznego?
Oczywiście jeszcze mu nie zaufała. Wciąż pamiętała te historie, które mogły mieć w sobie ziarnko prawdy o prawdziwej naturze smoka... Z drugiej jednak strony, w jej głowie zaczęła tworzyć się nieco inna, smutna wizja morskiego. Czy to co kryło się za zasłoną "szaleństwa" nie było w rzeczywistości samotnym smokiem, który potrzebował wsparcia w obcym świecie? Oczywiście, szarołuska nie widziała jak jest naprawdę, ale porozmawiać zawsze mogą, prawda? Może chociaż dojdzie to słusznych wniosków... I na prawdę pomoże temu samcowi? Może nawet zyska kolejnego przyjaciela?
– Porozmawiać na pewno możemy – odpowiedziała spokojnie na prośbę samca. Uśmiechnęła się przy tym delikatnie i czekała... Nie wiedziała do końca co teraz zrobić. Bezimienny wyjdzie na ląd, czy jednak woli pozostać w ukochanej wodzie? Na razie czekała.

[Samiec]

Na uśmiech skinął krótko łbem, przy okazji odpowiadając jej tym samym. Wydawała się cicha i spokojna, tak jak to przystawało na smoczycę Lądu, ale zapewne gdyby zachował się choć odrobinę nieodpowiednio, gotowa była się przemienić. Musiał być ostrożny, tym bardziej, że przewagi nie dawał mu ani wiek, ani płeć, ani nawet gatunek – bo stała na brzegu.
–Cóż... jako że się tutaj urodziłaś– spoważniał znowu –mam na myśli, na Lądzie. To pewnie wiesz coś o relacjach– mruknął pod nosem w zastanowieniu i odwrócił wzrok –Wychowałem się sam i nie wiem kompletnie na czym to polega. To znaczy... interakcja z kimś– zapewne musiało to brzmieć dziwnie z pyska dorosłego Samca, ale choć Lądowi byli potwornie schematyczni, na pewno zdarzały się wśród nich nieco bardziej aspołeczne przypadki.
Samiec był ciekaw jak pod barierą prezentował się temat opiekuńczości. Czy wiązało się to bardziej z poczuciem wyższości, dopasowaniem do jakiejś piramidki wartości, czy było po prostu wynikiem ich empatii.

[Niezłomna Cisza]

Zastanowiła się chwilę, nie bardzo wiedząc co konkretnie – albo raczej jak – mu odpowiedzieć.
– To... Wygląda różnie. Zależy od charakteru smoka, którego spotkasz – powiedziała i chwilę zastanowiła się nad dalszymi słowami. – Czasem znajdziesz kogoś z kim możesz spokojnie porozmawiać albo nawet się zaprzyjaźnić, a innym razem trafisz na bardziej... Aspołecznego, czy po prostu nie miłego smoka. Ale to jak potoczy się każde spotkanie zależy od tego, jaki jest twój rozmówca i od tego co zrobisz – dokończyła nie bardzo wiedząc, czy to była odpowiedź jakiej oczekiwał. Ona sama, gdy się zastanowić, wcale nie miała jakiś mocno zróżnicowanych stosunków. Może trafiała na takie smoki, a może po prostu miała taki charakter. Na pierwszy rzut oka zdawało się, że większość jej relacji z innymi smokami jest przyjazna. Nie wiele było wyjątków w których smoka nie lubiła.

#gniot.–.

[Samiec]

W prawdzie nie była to szczególnie oświecająca odpowiedź, ale wystarczyła by podsunąć mu temat, który mógł rozwinąć, zależnie od jej zaangażowania. To zrozumiałe, że smoki różniły się od siebie, musiały w końcu w jakiś sposób odstawać od schematów Lądu, żeby się ze sobą nie męczyć. Zamiast jednak dbać o pewne inności, które urozmaicały ich życie, spoglądali na smoki "aspołeczne" i "nie miłe" jako jednostki nie pasujące do społeczności.
Położył łeb na przednich łapach i spojrzał gdzieś na ziemię przed sobą –Zależnie... W takim razie jaka ty jesteś i co powinienem zrobić...– nawiedziła go krótka myśl. Skoro był Samcem z dna morza, smutnym, biednym, samotnym, porzuconym, niezrozumianym i inne ckliwe określenia, miał prawo odczuwać wzmożone pierwotne potrzeby czyż nie? Nie on sam oczywiście, a smok, którym zdecydował się być, żeby sprawdzić jak to było z taktem u smoków Lądu –... jeśli chciałbym mieć z tobą pisklęta?– dokończył, oczywiście z pełną powagą, a nawet spięciem w głosie i popatrzył na nią, nie odrywając brody od przednich łap.
Mógł być zarówno sfrustrowanym samcem, jak i smokiem, który najzwyczajniej nie ma pojęcia jak to jest z zalecaniem się do samic – więc pyta o to pierwszą lepszą. Może go zruga, albo po prostu sobie pójdzie, a może ku jego zaskoczeniu udzieli mu jakichś instrukcji, jak to zrobić krok po kroku?

[Niezłomna Cisza]

Szept już chciała wzruszyć barkami i powiedzieć coś w rodzaju "nie mnie to osądzać", kiedy usłyszała dalszy ciąg pytania. Mówiąc w prost; tego się nie spodziewała!
Ten morski próbował wyciągnąć z niej informacje jak poprawić swoje relacje ze "smokami Lądu", czy może dążył do czegoś innego?
– Przede wszystkim to powinieneś do tego dojść sam... A jaka jestem? Ocenianie mnie, wolałabym zostawić innym smokom... Może na przykład tobie? Masz o mnie jakieś zdanie? – spytała raczej przyjaznym tonem. Przede wszystkim, nie chciała od razu tego smoka skreślać. Widziała, że nie do końca orientował się w tym jak to wszystko działa między smokami na Lądzie. A przynajmniej tak jej się wydawało, bo oczywiście, nie mogła zajrzeć w jego łeb i stamtąd wszystko wyciągnąć.
Bynajmniej smoczyca ani go nie zrugała, ani sobie po prostu nie poszła.

[Samiec]

Jej spokój nie wydawał się być dla niego zaskakujący. Możliwe, że nie uważał swojego pytania za zbyt bezpośrednie, a stres dołączył się jedynie przy okazji, w związku z obawą, że smoczyca zareaguje nienaturalnie i agresywnie. Dotychczas była wyjątkowo wyrozumiała i mówiła raczej niewiele, stąd czymś odróżniała się od innych Lądowych. Określeniem, którego przez chwilę szukał w głowie była skromność, choć wiedział, że nie znał smoczycy na tyle, żeby mieć pewność, czy to rzeczywiście dobra cecha.
–Chyba niewiele mogę powiedzieć, dopiero cie poznałem– wyjaśnił nieco skrępowany tym, że nie może jej odpowiedzieć i znów spuścił wzrok, chociaż i tak po chwili kontynuował zmęczonym, cichym głosem –Mógłbym mówić jedynie o aparycji, ale nawet nie wiem czy to odpowiednie. Czy ty potrafiłabyś ocenić kogoś po tak krótkiej rozmowie?– podniósł niepewnie łeb i wbił w nią pytające spojrzenie.

[Niezłomna Cisza]

Takiej odpowiedzi się po części spodziewała. Ona także, gdyby nie słyszała nic o nim wcześniej, pewnie nie miałaby o nim żadnego zdania. Smoków raczej nie określa się po kilku zdaniach... Ale nigdy nie wiadomo, do jakich wniosków dany smok dojdzie i na jakich podstawach.
– Na obecną chwilę, nie mam zdania o tobie – powiedziała w prost tym samym przyznając mu racje. – Ale jeśli mi trochę o sobie opowiesz, to może będę mogła powiedzieć coś więcej? – dodała i wpadła jej do głowy myśl, że nawet nie znała jego imienia... On w sumie, jej imienia też nie znał, ale teraz nic o tym nie wspomniała. Jeśli się zgodzi z ostatnim zdaniem to może sam na to wpadnie i się przedstawi...? O ile oczywiście miał jakieś imię, które na prawdę można było nazwać imieniem. W końcu, nie bez powodu ostatecznie został "Bezimiennym".

[Samiec]

Takie gawędzenie do niczego nie zobowiązywało, nie podnosiło adrenaliny, a jednak zdawało się równie przyjemne co dynamiczne sytuacje do których przywykł na Lądzie. Jakaś część jego Wodnego charakteru ceniła i chłonęła powolny przebieg tej rozmowy, zaś Lądowa badała czujnie każde słowo, jakby chowało pod sobą jakiś tajemniczy kontekst.
Jej z pozoru przeciętny wygląd krył w sobie wiele wdzięku. Neutralne, nie drażniące ślepi łuski i dostosowana do morskiego tła grzywa. Była dzieckiem tego surowego, zmiennego wymiaru, a jednak miała w sobie tyle cech jego spokojnej, cichej matki, że nie mógł przestać myśleć o wzajemnej relacji obu przestrzeni. Nie były wcale tak różne jak sądził.
–O sobie? Nie miałbym chyba wiele do powiedzenia– wydał z siebie krótki odgłos zastanowienia –Jestem samotny i nie rozumiem innych. Może nie tylko was Lądowych, ale w ogóle nikogo. Poza tym urodziłem się nigdzie i jestem nikim– wbił szpony w ziemię, a jego spojrzenie na moment zrobiło się zupełnie chłodne. Prawdopodobnie sam siebie rozdrażnił tymi słowami, ale na szczęście szybko się opanował, żeby ponownie z jako taką obojętnością zawiesić wzrok na smoczycy –Ty na pewno masz coś ciekawszego do powiedzenia– nie brzmiał na wścibskiego czy ponaglającego, choć słychać było, że jest zainteresowany możliwą odpowiedzią.

[Niezłomna Cisza]

Czy ten smok miał depresję? Jego wypowiedzi zaczynały brzmieć, jakby tak własnie było. Ciągle tylko "jestem nikim", "nie rozumiem was", "nikt mnie nie lubi"... Powinna bawić się w psychologa, czy po prostu kontynuować rozmowę?
– Nikim? Kimś musisz być. Przecież patrząc na ciebie nie widzę pustej przestrzeni – powiedziała pomijając już słowa "urodziłem się nigdzie". Jednak jej głos nie był wrogi. Patrzyła na Bezimiennego łagodnymi, turkusowymi ślepiami. – A co chcesz wiedzieć? – spytała, choć natychmiast przeszła do odpowiedzi. Raczej niezbyt treściwej, bo w gruncie rzeczy, to i życie Szept nie było jak dotąd niezwykle ciekawe. – Urodziłam się pod Barierą w stadzie Wody. Obecnie jestem jego Wojowniczką... A tak poza tym to chyba zbytnio się nie wyróżniam z tłumu. Ani jaskrawe łuski, ani powalające umiejętności. Ot, raczej zwykły Wojownik, wierny stadu – powiedziała po prostu. Kilka zdań, które raczej niewiele mówiło, ale też smoczyca nie narzekała. Na zbyt wiele rzeczy nie skarżyła się w swoim życiu... Oczywiście, mogła nieco ponarzekać, czy to na chochliki, czy na samotność. Ale czy to były problemy, którymi przejmowali się sami bogowie? Skoro jak dotąd nawet nie zamierzali im pomóc w pokonaniu mgły, to drobne problemy jednego smoka, raczej niewiele ich obchodziły.
Swoją drogą to myśl, że rozmawiają już od jakiejś chwili, w raczej przyjaznej rozmowie, ale wciąż nie znali swoich imion, była nieco zabawna...