Wypalona plaża

[Nathi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ale Nathi nie upadł. Gdy stał już dłuższą chwilę, a kręcenie w głowie ustało, powoli obrócił się ku Keezheekoni. Nie pytał ją o imię, bo niewiele go to interesowało. Lada moment umrze. Z całą pewnością nigdy nie będzie z nikim o niej rozmawiać, ani nie będzie mu dane spotkać ją ponownie. Świat, na którym będzie żyła nie będzie już jego światem.
Obracając się robił małe kroki, niemal nie odrywając łap od podłoża. Jakby bał się, że ziemia spod niego ucieknie, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja.
– Cóż, najdalsze wspomnienia często się idealizuje. Zwłaszcza, jeśli nie zdążyło się ich dość dobrze poznać. Ile masz księżyców? Ile spędziłaś tam? I jak bardzo, hm, musiałaś być znudzona, by dotrzeć aż tutaj? – spytał spokojnie. Miał przed sobą pisklę, może adeptkę, która nie mogła widzieć zbyt wiele świata. Kiedy on był w jej wieku ledwo znał tereny własnego obozu. Może nawet nie mówiła prawdy? Mogła być kreatywną smoczycą, której marzyły się odległe tereny i która wyjątkowo bardzo nie przepadała za najbliższym otoczeniem.
Mogła też mówić prawdę. Może ktoś ją zmusił do przybycia tutaj? Porwał? Zaczarował? Może miejsce, o którym mówiła przestało istnieć i była zmuszona do ucieczki? Jak niegdyś Cieniści, tak mu się wydawało. Nie znał zbyt dokładnie ich historii, ale czy i oni nie zostali napadnięci na swoich ziemiach i nie musieli utorować sobie drogę przez Równiny? Ledwo uszli wtedy z życiem. Jakie szanse miało tak młode pisklę? Kto jej pomógł?
Spojrzał pod łapy.
– Stąd? Nie, z Życia. Później z Cienia. Dopiero później stąd – wyjaśnił.

[Subtelny Gniew]

Przybył na wypaloną plażę nie biegiem, jak miał w zwyczaju. Spacerował powoli rozmyślając nad niedawnymi wydarzeniami. Nigdy nie pomyślałby, że świat jest taki skomplikowany. Tajemniczy, owszem. Wszystko zawsze było tajemnicą. Lecz rozmowy z Cichym i z Kózką napawały go niepokojem. Nie bał się, ale czuł narastającą niepewność, co do swojej przyszłości. A przecież kiedyś miał jeden cel – zostać wojownikiem, bronić stada, sprawić, by ojciec był dumny. Teraz zrozumiał, że jest coś więcej. Coś, od czego nie potrafi się odwrócić. Być obojętnym.
Przystanął na Wypalonej Twarzy. Nie skupił się na otaczających go zapachacg. Nie wiedział, że niedawno była tu i Kózka i smok, którego ciało pochował na cmentarzu. Którego duszę oczyścił. Przez chwilę wpatrywał się w pomarszczoną taflę jeziora, po czym wziął się w garść.
Musiał trenować, trenować i jeszcze raz trenować. Zrobił kilka rozciągających ćwiczeń. Przysiady, skoki i kilka kółek w truchcie. Gdy poczuł się rozgrzany przyjął pozycje wyjściową do większości swoich działań. Rozstawił łapy, ugiął kolana, podniósł ogon w gotowości do skoków i przystąpił do najważniejszej części tego treningu. Wyobrażenia sobie przeciwnika.
Był to po prostu smok. Miał fioletowe łuski, ale wcale nie chciał, by kogoś przypominał. Wyobraził sobie, że przeciwnik ugina łapy. Patrzył w miejsce, w którym miały znajdywać się ślepia smoka. Wyczytywał z nich zamiary, a kątem oka obserwował ruchy mięśni. To wystarczyło mu, by przygotować się do obrony. Widząc, że fioletowołuski skacze w jego kierunku spiął mięśnie, by przygotować się do uniku. To był klasyczny atak. Przeciwnik wylądował przed nim i zamachnął się, by przeciąć pazurami jego szyję. Widząc, że podniesiona łapa szykuje się do cięcia, wykorzystał nagromadzoną siłę i odbił się do tyłu. Wykonał płaski, ale długi skok. Na tyle długi na ile umożliwiał mu to niebezpieczny kierunek. Nie widział miejsca swojego lądowania. Czując, że wszystkie łapy muskają ziemię, ugiął kolana, by zamortyzować upadek. Ślizg zahamował wbiciem pazurów w ziemię. Ogon uratował go. Pozostawał niezastąpiony przy takich manewrach. Znów był gotowy do uników i nie spuszczał wzroku z przeciwnika.
Wyimaginowany wojownik znów skoczył w jego stronę. Tym razem wylądował przy jego prawym barku i zamachnął się łapami na jego bok, a dokładnie klatkę piersiową. Przygotowane do skoku, ugięte łapy znów zebrały siłę, by odbić się od ziemi. Tym razem uciekał na lewo. Skok był krótki i wysoki. Skulił nogi, by łapa świsnęła o powietrze, a nie zahaczyła o jego kończyny. Lądując zgiął kolana, jak wcześniej. Bardzo mocno utrzymał się na nogach nie pozwalając ciału się przesunąć. Łeb wciąż był skierowany ku przeciwnikowi, a oczy lustrowały go zaciekle.
Teraz przeciwnik uniósł się na swoich skrzydłach i wykonał manewr, który pokazała mu wcześniej Pawiooka. Zmylił go robiąc kilka kółek w powietrzu, a potem zapikował w kierunku jego karku. Nie wiadomo czy chciał go zadrapać czy przygwoździć do ziemi. Postanowił użyć sprawdzonego uniku. Zadarł łeb i obserwował spokojnie nadlatującego samca. Leciał szybko, a to dawało przewagę Finezyjnemu. Ugiął kolana zbierając siły, a gdy smok znalazł się kilkanaście szponów nad nim skoczył czy też rzucił się na prawo. Uderzył bokiem o ziemię. Było to nieprzyjemne, ale bezpieczne. Siła skoku pozwoliła mu odrzucić łapy i przeturlać się o ogon dalej. Gdy moc odrzucenia osłabła stanął na łapach, które akurat dotykały ziemi i natychmiast rozszerzył łapy, by być gotowym do obrony. Ogon podniósł się z ziemi, a skrzydła poprawiły się na swojej pozycji przyciśnięcia do boków. Odszukał wzrokiem przeciwnika.
Ten wylądował i natychmiast ruszył na niego biegiem. Po drodze złożył skrzydła i wysunął łeb daleko do przodu. W blasku słońca zalśniły jego rogi. Szarżował na niego, jak oszalały byk. Zamierzał wbić się w bok jego szyi i wyrządzić poważne szkody. Finezyjny stracił kontakt wzrokowy, więc wpatrywał się w rogi – główny cel ataku, kontrolując kątem oka ruchy biegnącego smoka i jego łapy, które mogły okazać się drugorzędnym zaskoczeniem.
Odwrócił się też w jego stronę znów gotowy do skoku. Nie odskakiwał jednak. Wpatrzony w swojego przeciwnika wyglądał, jakby zamierzał zaraz schylić się i zablokować go własnymi, granatowymi rogami. Ale tak nie zrobił. Gdy przeciwnik znalazł się blisko, odbił się od ziemi, jak najwyżej do góry. Skulił nogi pozwalając, by przeciwnik zanurkował pod niego. Gdyby nie walczył z własnym wyobrażeniem wylądowałby na jego grzbiecie i przygwoździł na chwilę do ziemi. Ale musiał wspomóc się skrzydłami. Rozłożył je udając, że się od czegoś odbija i zrobił ostry obrót, uginając lewe skrzydło. Ogon powędrował w lewo pozwalając mu znaleźć się znów przodem do przeciwnika. Powoli wylądował na ziemi i złożył skrzydła. Od razu rozłożył łapy i ugiął kolana. Nie było czasu na rozmyślenia. Przeciwnik odwrócił się wściekły i skoczył w jego kierunku. Rozwarł szczękę i było wiadomo, że decyduje się na najgorszy z ataków. Piekielny oddech. Z jego rozwartej gęby wydobył się najpierw żar. Finezyjny, wpuszczony w wir wyimaginowanej walki, instynktownie podniósł zaciśniętą w pięść łapę i wycelował ją w szczękę fioletowołuskiego. Odrzuciło go na bok. Szczęka zabolała, a żar został stłumiony. Adept wiedział, że nie był to dla niego najlepszy sposób na obronę. Może właśnie dlatego dał przeciwnikowi kolejną szansę. Ten wyprostował się i znów wziął wdech oznaczający niechybne spalenie Finezyjnego pyska.
Tym razem wykorzystał swoją zwinność. Ugiął kolana i szybko zebrał siłę potrzebną do skoku. Odskoczył na prawo, bo przeciwnik celował nieznacznie bardziej w lewą stronę. Był to unik najprostszy z możliwych. Nie skakał daleko, by nie stracić przeciwnika z oczu. Patrzył jak płomienie zjadają trawę, a potem znikają. Przy lądowania ugiął kolana jak i tysiąc razy przedtem.
Odetchnął i rozluźnił się. Przeciwnik z jego myśli zniknął. Po tym pojedynku pozostały tylko wgniecenia na piasku po jego skokach i nic więcej. Spojrzał jeszcze raz na Zimne Jezioro i ruszył spacerem dalej.

[Mroźny Kolec]

Na niebie pojawiła się mała, czarna sylwetka, która z każdym uderzeniem skrzydeł przybliżała się do tego osobliwego miejsca. Krótką chwilę później adept zakołował nad plażą, próbując dojść do tego, co tu mogło zajść. Czyżby nad tym jeziorkiem szalał ogień i strawił wszystko na swojej drodze? Być może, widział przecież podobne miejsce na ziemiach stada. Złożył kończyny lotne i zapikował, przecinając powietrze niczym pocisk, po czym tuż nad ziemią szarpnął ciałem do tyłu. Poczuł silny opór przy rozłożeniu skrzydeł, ale szybko wytracił prędkość i wylądował z gracją, wzbijając chmurę popiołu. Zakręcił mu się w nosie. Potężnie kichnął, lodowata chmurka opuściła jego pysk, rozwiewając się na wietrze. Czując, że ponownie mu się zbiera, pośpiesznie podreptał kilka kroków do przodu, opuszczając zapylenie. Dopiero teraz spostrzegł, że nie był tu sam. Dostrzegł nieopodal samicę roztaczającą lekko wyczuwalną woń Życia, którą już chyba widział na zebraniu zwołanym przez Proroka. Lecz postanowił się sam nie zbliżać. Wprawdzie to teren pokojowy, ale ich stada były oficjalnie w konflikcie. Czekał.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa Łuska energicznym krokiem przydreptała w stronę Wypalonej Plaży. Miał w sobie coś wyjątkowego i nie chodziło tu wcale o popiół który wczepił się w jej białe futerko na łapach ale o klimat. Miejsce sprawiało wrażenie dzikiego. Veles rozglądnęła się wokoło i zobaczyła smoka. Skądś go kojarzyła tylko że nie mogła sobie przypomnieć skąd... Parę razy wciągnęła powietrze przez nozdrza. Poczuła jego woń. Woń Stada Ognia. Po paru uderzeniach serca nareszcie znalazłam w sobie odwagę żeby podejść do niego bliżej.
– Witaj – Powiedziała i skinęła głową w jego kierunku – Jestem Szmaragdowa Łuska.– Przedstawiła się nie znajomemu.
Uśmiechnęła się pokazując śnieżnobiałe kiełki.

[Mroźny Kolec]

Samiczka podeszła do niego. Bardzo śmiało, choć nie bez wahania. Nawet się przywitała. Odpowiedział skinieniem łba. – Witaj, nazywam się Mroźny Kolec. Czy przypadkiem nie widzieliśmy się na Spotkaniu Młodych? – Hm... nie miał jeszcze okazji porządnie porozmawiać z przedstawicielem Życia, nie licząc bardzo głodnego osobnika, który zaoferował mu piękny kamień, granat, w zamian za mięso, które znajdowało się w jego posiadaniu. Ciekawe czego mogła chcieć?
– Co cię tu sprowadza w to ponure miejsce? Nie ma tu nic ciekawego poza wodą i popiołem. – Przysiadł na zadzie, końcówka ogona lekko pacnęła w ziemię, wzbijając niewielki kłębek popiołu. Nieświadomie zabębnił pazurkami lewej łapy o podłoże w geście lekkiego podekscytowania. Musiał przyznać, że była całkiem atrakcyjna, a jego od pewnego czasu powoli zaczynało ciągnąć w stronę przeciwnej płci. Choć nie wiedział jeszcze jak nazywa się taka emocja. Zapowiadała się interesująca konwersacja.

[Zmierzch Gwiazd]

– Miło mi cię poznać Mroźny Kolcu.– Skłoniła się lekko – Rzeczywiście. Spotkaliśmy się już podczas Spotkania Młodych Smoków.
Teraz już sobie przypomniała ! Spotkała go na spotkaniu. Uśmiechnęła się szerzej i usiadła na zadzie. Jej futrzasty ogon delikatnie muskał ziemię pokrytą popiołem.
– Szczerze ? Nie planowałam tutaj przyjść. Po prostu szłam przed siebie powtarzając sobie nauki mojej mistrzyni na temat łowiectwa i polowań. Myślałam również nad nowymi technikami kamuflażu żeby skuteczniej polować dla mojego stada. – Odpowiedziała.
Spojrzała się prosto w jego oczy. Piękne oczy. Jeszcze nigdy u nikogo takich nie widziała. Czyżby Veles się w nim zauroczyła ?
– A ty ? – Zapytała chcąc przerwać ciszę.

[Mroźny Kolec]

Delikatnie przygryzł język. Robił to za każdym razem gdy zaczynał odpływać w sen na jawie, a sytuacja wymagała skupienia. Zwłaszcza gdy rozmówczyni oczekiwała na odpowiedź. Wzruszył ramionami.
– Nie miałem nic lepszego do roboty na ziemiach stada w przerwie od nauki walki, więc postanowiłem pozwiedzać trochę terenów wspólnych. A to miejsce – omiótł łapą popielatą okolicę – przypomina mi trochę spaloną łąkę na terenie Ognia. – tutaj przerwał wypowiedź, niepewny czy aby nie powiedział za dużo. W końcu Życie nie powinno znać terenów stada w którym oficjalnie jest skonfliktowane. Szybko zmienił temat, poruszając rzecz, która go zaintrygowała.
– Kamuflaż? A co to takiego? – zapytał, przechylając łeb nieco na bok. Nigdy nie słyszał takiego określenia. Brzmi ciekawie, zwłaszcza że jest związane z polowaniem. Lekko zmrużył oczy. Sam miał niedawno ruszyć na polowanie, ale został ranny w wypadku podczas nauki z Kruczopiórym i musiał polegać na kimś innym w kwestii zdobycia jedzenia. Oczekiwał na odpowiedź intensywnie wpatrując się w oczy Szmaragdowej Łuski.

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła głową. Jej ta łąkq niczego nie przypominała. Nie zna drugiego takiego miejsca. Zdziwiła się trochę że Mroźny Kolec nie wiedział co to jest kamuflaż. Ją uczyli że to jest jedna z podstaw łowiectwa. Po chwili ciszy Odpowiedziała mu.
– Kamuflaż to jest umiejętność wtapiania się w tło i ukrywania swojej obecności przed zwierzyną. Dzięki temu ofiarą cię nie zauwaźy. A polega to maskowaniu swojego zapachu i wyglądu na przykład poprzez nałożenie na swoje futro elementów przyrody takich jak błoto, liście, gałęzie, kora, piasek,ziemia trawa i wiele innych rzeczy ! Natomiast zapach można zamaskować żywicą lub inną substancją zapachową jak brudna woda z bagna. – Odpowiedziała ciągle się w niego wpatrując.
Dla Szmaragdowej nie było żadnego konfliktu ze Stadem Ognia. Nigdy o czymś takim nie słyszała. Już spotykała smoki że stad cienia i ognia i nikt jej o niczym takim nie wspominał dlatego Veles traktowała samca jak członka swojego stada.

[Mroźny Kolec]

Kiwnął łbem w geście potaknięcia. A zatem podkradnięcie się do zwierzyny to nie tylko ciche poruszanie, ale zarazem wtopienie się w tło. To co powiedziała Szmaragdowa Łuska było zrozumiałe. Lekko się uśmiechnął, przypominając sobie nauki u przybranej matki. Był takim nieporadnym pisklakiem, któremu trzeba było wszystko tłumaczyć krok po kroku.
– Rozumiem! Hm... co by tu można było... o, już wiem! – odwrócił się w stronę jeziora i pogalopował kilka skoków naprzód, po czym wzbił się w powietrze na swoich mocnych skrzydłach i tuż nad wodą bezceremonialnie wpadł pod powierzchnię, rozpryskując fale na lewo i prawo. Było płytko, zaledwie do połowy tułowia, ale pochylił się na ugiętych nogach, po czym wstrząsał ciałem na lewo i prawo jeszcze bardziej rozbryzgując ciecz. Nie minęło kilka uderzeń serca, jak wracał skokami, odbijając się od dna, aż wybiegł na brzeg w odległości kilku ogonów od samiczki. Mokry, ociekający wodą rzucił się na popielate podłoże i ordynarnie wytarzał. Pilnował by nie pominąć żadnej części ciała. Chwilę później wyglądał jak nieboskie stworzenie, cały umorusany siwym popiołem, od czubka nosa do koniuszka ogona, tak że łuski były w bardzo podobnym kolorze jak podłoże. Przypadł do ziemi, zaledwie pazur od podłoża i zastygł w bezruchu, wlepiając w Szmaragdową spojrzenie swoich żółtych ślepi.
– Czy o to chodzi?

[Zmierzch Gwiazd]

Patrzyła uważnie na jego poczynania. Nie wiedziała co takiego wymyślił adept że Stada Ognia dlatego śledziła go wzrokiem i analizował w myślach każde jego posunięcie. Gdy tak wpadł do wody, Szmaragdowa przestraszyła się że coś mu się stało. Na szczęście nic z tych rzeczy się nie przytrafiło. Odetchnęła z ulgą gdy Mroźny Kolec wyszedł cały i zdrowy oraz Mokry od pyszczka aż do ogona. Następnie..... wytarzał się w popiele ? Veles była zdziwiona jego postępowaniem ale w sumie to dobrze to zrobił. Przecież o to chodziło w kamuflażu. Zaśmiała się cicho gdy widziała samca całego umorsanego siwym popiołem.
– Tak, mniej więcej o to chodziło. Musisz teź pamiętać żeby wyciszyć oddech żeby zwierzę cie nie usłyszało oraz zmrużyć oczy żeby ofiarą nie dostrzegła błysków tęczówek. – Dodała i podeszła bliżej adepta.– Teraz ja będę opisywać ci teren na jakim byś się znajdował a ty odpowiesz mi jak byś się tam zakamuflował . Tylko że szczegółami – Mrugnęła porozumiewawczo do niego – Znajdujesz się w lesie. Wszędzie wokół drzewa i zarośla. W tym terenie możesz się ukryć na dwa sposoby. Zastanów się i opisz mi obydwa. Ja później ci powiem czy coś pominąłeś

[Mroźny Kolec]

Chciał cofnąć się o pół kroku, gdy smoczyca podeszła bliżej, lecz wbrew rozsądkowi trwał w miejscu. Ta smukła sylwetka, białe kiełki, te lśniące oczy... wstrząsnął łbem, znowu zaczynał odpływać. Wrócił do tematu.
– Gdybym był w lesie? Hm... Jak już mówiłaś, mógłbym schować się pod stosem liści, widziałem już coś takiego gdy matka uczyła mnie tropienia. Chociaż ona stworzyła tą kryjówkę za pomocą maddary. – podrapał się po brodzie, zastanawiając się nad dalszą częścią wypowiedzi. – Mógłbym spróbować wytarzać się w błocie, jeżeli jakieś by było w okolicy a następnie oblepić się liśćmi, gałęziami i ogólnie poszyciem leśnym, aby upodobnić się do podłoża. To na pewno zmyliłoby zwierzęta bazujące na wzroku. – kontynuował. Wziął głębszy wdech, powietrze opuściło ze świstem nozdrza. Coś wpadło mu do głowy, choć może niezbyt rozsądnego.
– A gdyby tak wyrwać krzew i nieść go przed sobą, tak by móc się zasłonić w każdej chwili? Co o tym myślisz?

[Zmierzch Gwiazd]

Wysłuchała dokładnie odpowiedzi Mroźnego Kolca. Nie do końca chodziło jej o kamuflaż z pomocą maddary. Chodziło jej o naturalny kamuflaż zrobiony z części okolicznej flory.
– Chodziło mi o kamuflaż zrobiony bez pomocy maddary. Twoja druga odpowiedź jest dobra. Ale lepiej byłoby jeszcze ją ulepszyć. Gdybyś zwyciężył swój oddech i był nieruchomy nikt by cię nie zobaczył a gdybyś dodatkowo wysmarował się żywicą z drzew, zamaskowałbyś swój charakterystyczny smoczy zapach. Drugim sposobem na zakamuflowanie się w takim terenie jest kamuflaż pośród korony drzewa. Mógłbyś wytwarzać się w błocie, nałoźyć liście i gałęzie oraz pozbierać korę. Ale na litość boską, nigdy nie obdzieraj drzew z kory ! Nigdy ! – Ostatnie słowa wypowiedziała szybko jakby się czegoś bała. Po chwili jednak kontynuowała – Wtedy po prostu wskoczyłbyś na drzewo i zastygł w bezruchu. Musisz też pamiętać żeby zakrywać odciski swoich łap za pomocą gałązek lub innych rzeczy. Możesz też naśladować swoimi ruchami, ruchy liści targanych wiatrem – Powiedziała nadal wpatrując się w adepta.
Veles musiała przyznać że Mroźny był całkiem nie brzydkim samcem. Mogłaby całymi dniami wpatrywać się w jego piękne oczy... Z zamyślenia wyrwał ją jednak głos adepta. Wyrwać krzaka z ziemi ?! Oj, to nie było zbyt mądre.
– Nie radzę ci tego robić. Nie obdzieraj kory z drzew , nie zrywaj owoców z drzewa jeżeli same nie spadły na ziemię i ogólnie nie niszcz natury. Ciekawi cię pewnie dlaczego.... Otóż jeżeli będziesz krzywdził naturę, ściągniesz na siebie gniew Alaley'i. Ona cię za to ukarze. Dlatego lepiej nie ryzykować. Poza tym to byłoby nie skuteczne. Zwierzę by cie wyczuło i usłyszało. Poza tym chodzący krzaczek od razu zwraca na siebie uwagę – Zaśmiała się wyobrażając sobie to.
Teraz czas na kolejne zagadnienie. Tym razem wybrała coś trudniejszego. Nie było to łatwe zagadnienie.
– Jak schowałbyś się na pustyni ? Wszędzie piasek, od czasu do czasu jakiś krzaczek i duży kamień rzucający równie duży cień. Jak się schowasz ? – Rzekła i uśmiechnęła się do niego miło.

[Mroźny Kolec]

No tak, przemieszczanie się razem z krzakiem to bardzo głupi pomysł. Ale zaintrygowała go wypowiedź odnośnie zrywania kory. Sam duszek patronujący naturze miałby się objawić i ukarać smoka? Ciekawe czy byłby w stanie zareagować gdyby wiele smoków jednocześnie zrobiło coś takiego. Odrzucił na bok te zbędne myśli. Wysłuchał w skupieniu uzupełnienia swojej wcześniejszej wypowiedzi. Jak schować się na pustyni? Zamyślił się, końcówka ogona pacnęła wzbijając kłębek popiołu.
– Myślę, że na pustyni najlepiej byłoby się płytko zakopać w piasku by wystawał tylko nos i oczy. Ale wtedy trzeba by było zastygnąć w idealnym bezruchu bo każde poruszenie się wzruszy podłoże, które zazwyczaj jest nieruchome w przeciwieństwie do kamuflażu w lesie. – zakończył wypowiedź głębszym wdechem. Naprawdę nic innego nie przychodziło mu do głowy. Nie miał okazji jeszcze trafić na pustynny teren chociaż znajdował się w granicach Ognia. Będzie musiał w przyszłości to naprawić.
– Czy można ukryć się w jakiś inny sposób niż zakopanie?

[Zmierzch Gwiazd]

Wprawdzie Veles nigdy nie widziała na własne oczy żeby duszek karał smoki za niszczenie natury ale słyszała że już kiedyś zdarzały się takie przypadki. Podobno ktoś kiedyś obraził Alaleyę i ona za karę nasłała na niego wilka. Szmaragdowa jakoś nie miała ochoty krzywdzić taych zwierząt o wiele same jej nie zaatakują więc szanowała naturę.
Wysłuchała uważnie jego odpowiedzi. Nigdy jeszcze nie spotkała się z takim rozwiązaniem. Zdziwiła się lekko. Jej ogon delikatnie musiał ziemię od czasu do czasu wzbijając malutki obłoczek czarnego jak smoła popiołu.
– Lepiej jest trochę pogrzebać w ziemi i dotrzeć do wilgotniejszego piasku który jest pod spodem. Gdy już sie nim wysmarujesz , możesz przykleić do niego ten bardziej suchy piasek. Następnie w cieniu jakiejś skały lub za krzakiem czekać na zwierzynę. Oczywiście musisz zakrywać swoje ślady i wyciszyć oddech. – Powiedziała.
Zastanowiła się chwilę nad ostatnim zagadnieniem. Teraz chciała mu dać coś trudniejszego. I to o wiele trudniejszego. A przynajmniej myślała że to będzie trudniejsze.
– Teraz ostatnie zagadnienie. Jesteś na bagnie. Wszędzie wokoło jest pełno drzew i różnego rodzaju krzaków. Możesz się ukryć albo na pół zanurzony w wodzie albo na suchym lądzie. Opis mi obydwa te sposoby. Tylko szczegółowo – Uśmiechnęła sie jeszcze szerzej i mrugnela do niego porozumiewawczo.

[Mroźny Kolec]

Adept wysłuchał w skupieniu objaśnień o pustynnym kamuflażu. Ale zwracał również uwagę na te wszystkie uśmiechy i mrugnięcia skierowane w jego stronę. Przechylił głowę na bok w geście lekkiego zdziwienia.
– Szmaragdowa Łusko, masz tik nerwowy? – zapytał, widząc puszczane oczka. Bądź co bądź w tych sprawach był kompletnym laikiem. Zastanowił się nad odpowiedzią. Lewa łapa zagarnęła garść popiołu, po czym rozrzuciła go na wietrze. Nozdrza z cichym świstem wypuściły powietrze. A końcu coś przyszło mu do głowy.
– Myślę, że przy ukryciu się w bagnie można by było położyć jakąś roślinę albo porost na łbie, po czym zanurzyć się tak, by wystawał tylko nos i oczy. Ale nie jestem pewien tej metody, bo dno może być grząskie i już się z niego nie wygrzebię. A gdybym był na suchym lądzie... Mógłbym tak jak wcześniej mówiłaś wejść na drzewo i tam się ukryć. A gdybym został na ziemi, to zamoczyłbym się w wodzie i wytarzał w ściółce by upodobnić się do terenu, po czym skryłbym się za krzakiem. Czy są jeszcze jakieś sposoby?

[Zmierzch Gwiazd]

Pokręciła przecząco głową. Nie miała nic tym podobnego. Po prosto starała się być miła dla adepta ale skoro on tak to odbierał to ograniczyła się jedynie do leciutkiego, prawie niewidocznego na jej pyszczku uśmiechu. Odstawiła emocje na bok. Trzeba się skupić na nauce.
– Pierwsze rozwiązanie jest niczego sobie. Drugie natomiast jest dobrze wykonane. Ale lepiej jest się chować na ziemi koło bagna. Nie na drzewach. Jednak jeżeli chcesz się chować w wodzie to lepiej jest się wysmarować mułem i glonami a następnie położyć się gdzieś na płytkiej wodzie. W ten sposób zwierzęta mogły by cię wziąć za śmieci pływające po tafli wody lub za jakąś malutką wyspę na bagnie. Do drugiego sposobu nie mam żadnych zastrzeżeń. Wszystko perfekcyjnie – Powiedziała spokojnie.
Podniosła zad z ziemi i rozłożyła zdrętwiałe skrzydła. Gdy już je złożyła, spojrzała gdzieś w dal.
– Opanowałeś już podstawy kamuflażu. Gratuluję – Rzekła i powróciła do niego wzrokiem.
Czekała na jego słowa lub jakikolwiek ruch z jego strony.

/Raport Kamuflaż I

[Mroźny Kolec]

– O nie, jeszcze nie opanowałem! – powiedział uśmiechając się szeroko do smoczycy. Zaiste, nie opanuje jeśli po dobrej nauce sam sobie nie poćwiczy, tak jak to miało miejsce podczas nauki z Pożogą. Odszedł na kilka ogonów od Szmaragdowej Łuski i popatrzył po swoim ciele. Popiół wysechł i miejscami odpadł. Ale tamto jezioro doskonale nadaje się na pierwsze ćwiczenie. Niespiesznie podreptał do wody, a gdy znajdował się w niej po pierś, zagarnął łapą piasek i błoto z dna, po czym porządnie wysmarował nim łeb, tak że łuski straciły dawny czerwony kolor. Przykucnął, niemal dotykając dna brzuchem. Teraz nad powierzchnię wystawało tylko pół łba, linia wody znajdowała się tuż pod nosem. Zmrużył oczy i zastygł w bezruchu. Nie zamierzał zbyt długo trwać w tej pozycji, w końcu to tylko ćwiczenie. Poczuł obok siebie ruch, który otarł się o policzek. Z jego perspektywy z wody wystrzeliła wielgachna łapa, która chwyciła się jego nosa, po czym dołączyła do niej druga i po chwili reszta ciała wygramoliła się na ubłocony pysk, głośno kumkając. Ten ruch podrażnił nozdrza adepta. Potężne kichnięcie odbiło się echem po okolicy i wzburzyło wodę, a przerażony płaz wskoczył do jeziora i odpłynął w popłochu. Chyba o to chodziło. Mały zwierzak był przekonany że to błotnista wysepka, a nie jego głowa.

Skoro już był mokry, postanowił wykorzystać ten fakt i wyszedł na brzeg, po czym ponownie wytarzał się w popiele. Tym razem nie przypadł do ziemi, a położył się płasko na niej, pozwalając popiołowi opaść na ziemię. Spłycił oddech, by uniesienia klatki piersiowej nie zrujnowały kamuflażu. Zmrużył oczy, prawie je zamykając, żółte ślepia bardzo wyraźnie odbijały się na szarym tle. Może w przyszłości spróbuje jakoś zamaskować je maddarą? Drobinki spalonej roślinności unosiły się w powietrzu przy najlżejszym podmuchu wiatru, lecz tym razem adept powstrzymał kichnięcie, choć wymagało to od niego niemal tytanicznego wysiłku woli. Leżał tak w bezruchu przez kilka minut, jednak nie doczekał się żadnej zwierzyny. O naiwności. Okolica nie sprzyjała rozwoju życia. Wstał, energicznie się otrzepał, a resztki popiołu zmył w jeziorze. Smoczyca się nie odzywała, ciekawe czy była znudzona jego towarzystwem, czy być może planowała pozwolić mu na samowolkę, a potem poprawi ewentualne błędy? Podszedł do niej, zatrzymując się w odległości ogona.
– Ja... dziękuję Szmaragdowa Łusko. Kamuflaż to bardzo ciekawa rzecz i poćwiczę go jeszcze na własną rękę. Z drugiej strony to bardzo ciekawa lekcja, że choć starsi mówią iż nasze stada są w konflikcie, to smoki patrzą na to różnie. – uśmiechnął się lekko, ponownie wpatrując w tą parę oczu niczym gwiazdy. Czuł się dziwnie, jakby motyl latał mu w brzuchu. Szkoda byłoby zakończyć spotkanie w tym momencie. Postanowił pociągnąć dalej tą rozmowę.
– A może chciałabyś się czegoś nauczyć ode mnie?

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się widząc jak Mroźny kamufluje się w wodzie. Wykonał wszystko bardzo dobrze. Zdziwiła się lekko widząc jak płaz wchodzi na pysk ognistego. Po paru uderzeniach serca zaśmiała się. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziała. Mroźny doskonale się wtopił w tło. Zmylił tym nawet zwierzątko z jeziorka. Zaimponował jej tym.
Veles skinęła mu głową widząc kolejny kamuflaż. Ten również był całkiem dobry. Widać samiec pochłaniał wiedzę niczym gąbka.
– Nie dziękuj. Ślubowałam uczyć wszystkie smoki nie zależnie od stada czy pochodzenia. A co do domniemanego konfliktu naszych stad..... Dla mnie takowy nie istnieje. Smok to smok nie zależnie od tego w którym jest stadzie. Smoki Cienia i Ognia są tak samo normalne jak smoki Życia i Wody. – Powiedziała szczerze.–
Veles również czuła się tak jakoś dziwnie przy adepcie. Nigdy jeszcze tego nie odczuwała. Nie wiedziała co to za uczucie. Póki co tłumiła je w sobie.
– Wybacz ale chyba już wszystkiego się nauczyłam. Pełna ranga już blisko. Za niedługo będę już prawdziwym Łowcą. A ty ? Na kogo się szkolisz ?

[Mroźny Kolec]

Uniósł brwi słysząc wypowiedź o braku podziałów. Sam nie był do końca przekonany o konflikcie, skoro wygłodzony samiec Życia wymienił się pięknym kamieniem za mięso, a inny stary Wodnik zgodził się zamienić wyżej wymienionym za jaspis potrzebny jego rannej mentorce.
– Masz rację, ten ekhm... konflikt jest mocno naciągany, zwłaszcza że w tej chwili są inne zagrożenia niż animozje stad – odpowiedział, nadal wpatrując się w czarujące oczy samicy. Oddech samca niezauważalnie przyspieszył, końcówka ogona lekko szurała raz w jedną, raz w drugą stronę. O, zmiana tematu. Mroźny dumnie wypiął pierś.
– Szkolę się na wojownika – powiedział z szerokim uśmiechem, choć zdawał sobie sprawę, że jedyne rany jakie do tej pory otrzymał były po wypadku przy nauce maddary. Nie zraził się tym jednak, tylko jeszcze bardziej ćwiczył by podobny przypadek się nie powtórzył. Ale odbiegł myślami od tematu. Wziął głębszy oddech.
– I nawet szybko trafiła mi się okazja na udowodnienie przydatności stadu. Niebawem ruszam z grupą Ognistych za twoim stadem wgłąb mgły.

[Zmierzch Gwiazd]

– Póki co najważniejszym jest aby pozbyć się tej mgły która terroryzuje Wolne Stada i nie pozwala spać w nocy... – Powiedziała.
Veles nie mogła w nocy zmrużyć oka. Już od dawna. Ten ciągły niepokój. Strach że w każdej chwili możesz zginąć. Nawet podczas snu.
Spojrzała się na niego i lekko się uśmiechnęła. Prawie każdy adept którego spotykała szkolił się na wojownika. Nawet czarodziejów nie było aż tak dużo choć wiele pisklaków fascynuje się maddarą. A o łowcach już nie wspominając.... Czasami Veles ma wrażenie że smoki po prostu boją się ubrudzić swoje łuski w kamuflażu lub też boją się że przez to, że częściej będą w terenie, napotkają jakiegoś drapieżnika.
– Ja szkołę się na Łowcę. Chcę pomóc swojemu stadu. Moja mistrzyni jest zabiegana. Chce ją choć trochę odciążyć – Powiedziała z typowym dla siebie, delikatnym a zarazem co nie co drapieżnym uśmiechem.
Następne słowa Mroźnego Kolca ją... rozczarowały. Nie ukrywała zdziwienia. Cofnęła się o krok w tył. Jej lewa łapa zatrzymała się nad ziemią w półkroku.
– Udowodnienie przydatności stadu ? Tak traktujesz tą wyprawę ? Dla ciebie to po prostu sposób na udowodnienie swojej wartości ? Chcesz po prostu być bohaterem który pokona mgłę ? Wcale nie interesują cię nasze tereny. Chcesz po prostu wyjść na bohatera.... – W jej oczach zabłysnęły łzy. Lekko zmrużyła oczy. Po jej futerku spłynęła pojedyncza łza. Jej uśmiech już dawno zniknął – Myślałam że jesteś inny. Ty po prostu chcesz się wykażą przed swoim stadem. Nasze stado żyje na cudzych terenach ale ty myślisz tylko o chwale. – Zamknęła oczy.
Kolejne łzy spłynęły po jej futerku. Po chwili ponownie je otworzyła. Odwróciła się do niego plecami. Słychać było cichy szloch.
Samica bardzo przeżywała tą całą aferę z mgłą. I bardzo ją zabolało to, że dla innych ten zwiad był po prostu okazją do wykazania się.

[Mroźny Kolec]

Przekrzywił łeb w zdziwieniu, widząc gwałtowną reakcję samicy. Czy powiedział coś nie tak? Przecież tak właśnie podchodzili do tego młodzi z innych stad. Nowe pokolenie Ognia słyszało o wyczynach starszych smoków i nade wszystko pragnęli dorównać im zarówno w sile jak i sławie.
– No... tak. Przeszła mi koło nosa pierwsza okazja na udowodnienie bycia wartościowym członkiem stada, bo zostałem ranny podczas treningu. – odpowiedział na pierwsze pytanie, przyglądając się skonsternowany odwróconej od niego adeptce. Doprawdy, co ona widzi złego w takim podejściu? Przecież w Życiu też są młodzi palący się do takiej wyprawy, z czego część urodziła się już na ziemiach Wody. Szmaragdowa chyba też, zważywszy na to, że mgła pojawiła się wiele, wiele księżyców temu. Wspominała o tym Czujna Łuska na zebraniu z Prorokiem.
– Czy chcę być bohaterem? Może. Może nie. Przysięgałem mojemu stadu, że będę ćwiczył by zostać ich obrońcą. Bastionem za którym słabsze smoki będą mogły się schronić. – pysk adepta opuściła odpowiedź na kolejne pytanie. Bogowie, czemu ta czarująca samica tak emocjonalnie podchodzi do kwestii ich ziem? Owszem, rozumiał że odzyskanie ich terenów jest ważne dla stada, lecz Woda nie wygania ich ze swoich terenów, a zwierzyny jeszcze wystarczy dla wszystkich. Podniósł się z ziemi. Brak reakcji. Podszedł bliżej, a gdy zrównał się z adeptką, wyciągnął łeb przed siebie i przekręcił szyję, by spojrzeć od dołu na pochylony łeb samicy.
– Zapominasz, że mgła przesuwa się coraz bardziej na wschód. Widzę ją często ze szczytu Diamentowych Gór, w których uwielbiam przebywać. Jeszcze dziesięć księżyców temu nie zaczynała wkraczać na ziemie Ognia. Widziałem ją z bliska w Lesie Valkhi, na granicy naszych terenów. Tam też leżą szczątki mojej matki, pewnie już pochłonięte przez mgłę. – wyjaśnił, wchodząc na temat którym nie lubił się zbytnio dzielić z innymi. Już sam powrót myślami do tamtych emocjonalnych chwil, gdy żegnał się z szkieletem smoczycy która przeniosła go przez barierę wystarczył, by poczuł gorycz w pysku.
– Gdyby dzięki tej wyprawie udało się cofnąć mgłę chociaż kawałek, mógłbym tam powrócić i złożyć jej kości w kurhanie Ognia.