Sitowie

[Subtelny Gniew]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Mam dużo nauki, ale akurat dzisiaj mam odpoczywać. Właściwie dużo biegam i ćwiczę samemu, ale postanowiłem trochę porozmyślać. Lubię to miejsce – spojrzał na jezioro z pisklęcym uśmiechem. Woda falowała lekko, ciemna i spokojna. Tyle było tu smoków, tyle cichego życia. Naprawdę je lubił, a jednak było miejsce, które zdawał się kochać bardziej. Miejsce, którego nigdy nie widział. Może dlatego wydawało mu się mlekiem i miodem płynąca.
– Czy kiedy ty byłeś adeptem, było tu tak samo? Nie tylko tu, ale także na terenach wody. Czy było tyle życia i tyle ciszy? Czy było inaczej? – spytał nagle. Pytanie było dziwne. Co miałoby się zmienić? Drzewa umierają, lecz inne rosną. Woda czasem zmienia swój bieg, innym razem wraca do wyjściowego koryta. Niebo takie same, chmury identyczne. Jedyne co mogło się zmienić to natężenie smoków w obozie Wody.
Gdyby Finezyjny znał przeszłość. Spytałby pewnie, jak wyglądały tereny Życia. Ale nie wiedział. Nie znał historii swoich bliskich przodków. Naokoło tych opowieści panowała jakaś wymowna cisza.

[Cichy Potok]

Cichy pokiwał ze zrozumieniem łbem. Tak, chwila odpoczynku zawsze była dobra w tym nadmiarze szkoleń, które Adepci mają. Cichy cieszył się, że już dawno miał wszelkie nauki za sobą. Teraz już po prostu trwał, żył i patrzył jak rozwijają się kolejne pokolenia. Patrzył, jak umierają te stare i teraz...teraz jak się nie mylił był najstarszym smokiem Wolnych Stad. Śmieszne...bowiem nie czuł się w ogóle staro. Fakt, księżyce Przywództwa dawały mu się we znaki. Był zmęczony. Jednak był też zadowolony i dumny. Wszystko, co stworzył przetrwało. Jednakże smucił się patrząc w kierunku wschodnim. Tam bowiem zalegała mgła. Śmiercionośna mgła, która była trudna do wyplenienia. – Zimne Jezioro faktycznie jest miejscem, które jest oblegane w tym okresie. Ja jednak lubię to miejsce niezależnie od pogody...daje mi pewien spokój. Tutaj natura wydaje się być w pełnej harmonii...roślinność, ziemia, woda, powietrze. Wszystko tu jest spokojne... – powiedział z lekką zadumą, chwilę przypatrując się stojącej wodzie. Zaraz jednak potem błękitne ślepia spoczęły ponownie na Adepcie. – Za moich adepckich czasów nie było tej cholernej mgły. Nie było też stada Wody. Byłem za to w stadzie Życia, a tereny, które teraz należą do Wody, kiedyś należały do Życia. – powiedział ze spokojem, po czym znów pogrążył się w pewnej zadumie. – Jenak czy wszystko było inne? Nie...wszystko było podobne, nie licząc spalonego lasu Pekeri, który teraz powoli odrasta i tej mgły. – dodał po chwili.

[Subtelny Gniew]

Pokiwał głową. Rzeczywiście, woda i drzewa były tu spokojne. A jednak w taką pogodę i przy tylu smokach ciężko było poczuć ten spokój, zadumać się i pogrążyć w refleksji. Co chwilę dobiegały do nich krzyki piskląt, zawołania uczących się adeptów i śmiechy bawiących się rozmową osób. Finezyjny nie mógł im mieć tego za złe, a jednak ten natłok odbierał miejscu atuty, o których wspominał Ciche Wody. Sam Finezyjny widział to, choć zachwycał się także natłokiem emocji. W zasadzie po wypowiedzi przywódcy jego myśli zaplątały się.
– Życia? – zdziwił się. Jak stwierdził po chwili zbyt ostentacyjnie. Nie mógł jednak nie zareagować inaczej. Przepraszam – wymamrotał. Zaczął się zastanawiać czy powinien kontynuować ten temat. Ale przecież nie mógł się oprzeć.
– Co się stało, że to się zmieniło? – spytał w końcu.

[Cichy Potok]

Cichy uśmiechnął się lekko widząc, jak młodzieniec się dziwi. Cóż, widać nikt z jego pobratymców nie znał jeszcze historii powstania nowego stada Wody. Cóż, nie dziwił się. W sumie sam Chłód niedawno dopiero poznał okoliczności, które towarzyszyły powstaniu tego stada. – Rozłam. – odrzekł tak prosto, jakby to było naprawdę czymś oczywistym. – W pewnym momencie, stary Przywódca ustępował miejsca. Do pozycji przyszłego Przywódcy aspirowało troje smoków: Słowo Prawdy, Jesień Bzów i ja. W zasadzie wybór był pewny i wiedziałem, że omamione smoki wybiorą Słowo Prawdy. Tak też się stało. Nie chcąc jednak podążać za tym smokiem, nie zamierzałem podtrzymywać swej przysięgi wierności Stadu i Przywódcy, bo byłoby to łgarstwem. Postanowiłem więc z grupką smoków, które podzielały moje uczucia po prostu opuścić Życie, nie chcąc iść za tym, kogo reszta wybrała. Nie chcąc im także narzucać naszych myśli, zachowań. Musisz bowiem wiedzieć, że stado Życia kiedyś powstało właśnie ze stada Wody i stada Ziemi. Woda więc odłączyła się od tego stada i powstała na nowo. Po zrzuceniu Słowa Prawdy krótko panowała także Jesień, a po niej tego zaszczytu dostąpił Posłaniec Natury. To on dał nam tereny, a my zaproponowaliśmy unię. I tak trwamy do dziś, w ścisłej współpracy między naszymi stadami. Dwa stada, ale jedno serce. – uśmiechnął się lekko, nostalgicznie. W zasadzie tak faktycznie kiedyś było...czasy jednak mijały i smoki zapominały...a stosunki słabły. Miał jednak nadzieję, że Woda i Życie wciąż będą mogły na siebie liczyć, jak do tej pory.

[Subtelny Gniew]

Finezyjny zdawał się chłonąć każde słowo wypowiedziane przez Ciche Wody. Wsysał je, a ono zostawało w nim, jak wieczne znamię. Jakby każdy ruch języka przy wypowiadanych przez przywódcę słowach, pieczętował coś w umyśle młodego adepta.
Nigdy nie słyszał tej historii. Jak dawno to było? Wtedy jeszcze jego babcia była na terenach wolnych stad.
– Moja babcia była przywódcą? Nie wiedziałem – wybąkał, gdy skończył. Wydawał się zbyt zaabsorbowany tą historią, by wykazać swoje zainteresowanie. A może po prostu nie rozumiał. Dlaczego Cichy opuścił Życie, a nie zawalczył o nie... – Dziadek mówił, że odeszła za barierę. Myślałem, że kiedyś wróci. Ale dziadek też odszedł, więc pewnie chciał mnie tylko pocieszyć. Odeszli i już nie wrócą... – westchnął nostalgicznie, ale szybko zmienił temat, by nie pozwolić sobie na chwilę słabości. Tęsknił za dziadkiem, ale był też przyszłym wojownikiem i nie mógł, po prostu nie mógł płakać.– Znałeś dobrze moją babcię? Zawsze mi opowiadali o tym, co robiła, ale nigdy nie słyszałem o tym, jaka była.

[Cichy Potok]

Cichy uśmiechnął się lekko. – Nigdy oficjalnie. Ale to ona po tym, jak się otrząsnęła z pierwszego szoku przejęła opiekę nad stadem. – oznajmił ze spokojem. Potem zastanowił się nad pytaniem Finezyjnego. Czy znał Jesień? Tak, w pewnym sensie tak. Ale pewne zakamarki jej duszy wciąż były dla niego tajemnicą i tak pozostanie. – Cóż, Jesień była smoczycą w pełni oddaną stadu. Żyła dla stada i wszystko, co robiła, było dla stada. Mam wrażenie, że w czasie tego wszystkiego po prostu zatraciła się zbytnio w stadzie. Za bardzo mu się oddała, nie pozostawiając nic dla samej siebie...nie wiem czy to rozumiesz.... – powiedział, patrząc na Adepta z pewnym zamyśleniem. – Moja siostra była bardzo honorowa i dumna, no i przede wszystkim trzeba wspomnieć, że była świetną Uzdrowicielką. – dodał po chwili, czekając na ewentualne pytania.

[Subtelny Gniew]

– A zatem jesteś wujem mojego ojca – powiedział próbując uśmiechnąć się przyjaźnie. Nie miał pojęcia, że Ciche Wody jest bratem jego babci, czy też był bratem jego babci. Pierwszy szok? Nie bardzo rozumiał o co chodziło przywódcy Wody, ale ten temat go nie interesował. Wciąż nie mógł pojąć, dlaczego Cichy odszedł. Wcześniejsze wytłumaczenia nie były przekonywające. Dlaczego nie został w opozycji, jak jego babcia? Dlaczego odszedł, dlaczego wszystkie smoki odeszły? Pytania kumulowały się w głowie i płonęły. Nie zamierzał ich jednak zadać. Nie jemu, coś mu podpowiadało, że nie powinien zadawać je jemu. Muszę porozmawiać o tym ze swoim ojcem... pomyślał. Nie mógł ukryć dezorientacji w swoich oczach. Mógł jedynie mieć nadzieję, że Ciche Wody nie odczyta tego jako braku zaufania.
– Chyba rozumiem... – skinął głową, choć nie był do końca pewien. Może po prostu nikt nie mógł zrozumieć kogoś, kto oddał życie stadu. Jedynie oni mogli czuć że ich serce bije tylko dla jednego celu, a wszystko inne jest nieważne. Finezyjny ciekaw był, czy odkrył powód odejścia swojej babki. Babki, której nigdy nie poznał. – Ponoć to u nas rodzinne – uśmiechnął się na wzmiankę o uzdrowicielce. Próbował rozładować tym napięcie, które, miał wrażenie, sam tworzył. – Byłem niedawno na cmentarzu... Niewiele znanych imion znalazłem na naszym kurhanie, ale zaciekawiło mnie jedno epitafium... – chrząknął, jakby chciał sobie dobrze przypomnieć te słowa. Prawda była taka, że mógłby je wyrecytować na jednym wdechu. Powtarzał je co wieczór, by nie zapomnieć. – W przekleństwie niespełnionych księżyców, dla ciebie waleczny Niedźwiedziu, który odszedłeś w mroku świata, nie zdążywszy się pożegnać... – zacytował. Nie wspomniał, że największe wrażenie zrobiły na nim słowa pełne miłości wypisane nad tym pożegnaniem. – Pomyślałem, że może wiesz, kim był ten Niedźwiedź... – wyszeptał nieśmiało.

//chodzi mi o Ursusa, jeśli jeszcze go pamiętasz ;DD

[Cichy Potok]

// nie pamiętam xD

Cichy pokiwał powoli łbem. Już od momentu, gdy młodzik zapytał o jego siostrę wiedział, kim jest jego ojciec. Widział zmieszanie młodego samca, ale Cichy nie mógł ich rozwiać, gdy nie zostało zadane odpowiednie pytanie. A Cichy nie potrafił czytać w myślach i nie wiedział, w zasadzie dlaczego Finezyjny jest taki skołowany. Na kolejne słowa młodzika uśmiechnął się lekko. – Tak, to prawda. Nawet ja chciałem być Uzdrowicielem, ale twoja babka mnie uprzedziła. – zaśmiał się wesoło, przypominając sobie młodzieńcze księżyce. Cichy przechylił z zaciekawieniem głową, po czym zmarszczył pysk i pokręcił łbem. – Moja pamięć jest zawodna i chyba nie pamiętam już tego smoka, a być może nie żył on za moich czasów...ie wiem. – powiedział z lekkim zażenowaniem. Cóż, nie pamiętał wszystkich w stadzie.

[Subtelny Gniew]

Finezyjny poczuł zawód, kiedy okazało się, że Cichy nie pamięta owego Niedźwiedzia. Miał poczucie, że to ktoś ważny... dla niego. Najwidoczniej zdawało mu się. Co on mógł wiedzieć o przeszłości? Dawne dusze milczały, a przynajmniej on był głuchy na głosy przodków. Nie miał nadzwyczajnych wizji, jak Kózka. Mógł liczyć tylko i wyłącznie na własne myśli.
– Szkoda... Ktoś bardzo go kochał – dodał uśmiechając się. – Ma nadzieję, że nie kłopoczę cię tymi pytaniami. Mam wrażenie, że mało wiem o mojej rodzinie. Mógłbyś mi coś jeszcze opowiedzieć? – spytał z nadzieją. Nie chciał, żeby Cichy odchodził. Czuł się zagubiony, miał wiele wątpliwości, które może mogły zostać rozwiane, ale Finezyjny wstrzymywał się przed zadawaniem pytań. Dręczyła go słuszna obawa, że Cichy jako postać subiektywna, nie była w tej sytuacji najlepsza do rozmów o rozłamach.

[Cichy Potok]

Cichy uśmiechnął się przepraszająco do Fiznezyjnego. – Wybacz, to było tak dawno...pamięć niestety już nie ta. – westchnął. Może faktycznie lepiej się pamięta smoki, które były ważne dla samego siebie. Cichy jednak nie pamiętał nic a nic o tym tak zwanym Niedźwiedziu. – Cóż, twoja prababka, Gałązka Jaśminu także była świetną Uzdrowicielką, ale to chyba wiesz, skoro sam powiedziałeś, że Uzdrowicielstwo było u nas w rodzinne. – powiedział z zastanowieniem. Tak, Gałązka była mu jak matka. Taka prawdziwa, kochająca. Mimo, że nie był prawdziwym synem Złudzenia i Gałązki, to przecież wykluł się u nich w legowisku, został przez nich wychowany. Jak ich własny syn i tak się też czół, choć krew ich nie łączyła. Tak samo jego trzy siostry, które teraz zapewne już nie żyły. Mało który smok przeżywa długo poza Wolnymi. – Cóż, prócz twojej babki, Jesieni Bzów, miałem też dwie inne siostry. Jedna z nich niestety nie dożyła pełnej rangi. Zwała się Lwia Łuska. Była doprawdy urocza i taka...niewinna. Życie po prostu jej nie spaczyło, tak jak nas wszystkich. Prócz Jesieni, była jeszcze prócz niej Ulotne Wspomnienie, która...cóż, okazała się jeszcze większą zdrajczynią, niż można było się spodziewać...nie widziałem tego, póki nie zdradziła także i mnie. – westchnął. – Cóż, jak widać nasza rodzina ma dość...burzliwą przeszłość i burzliwe stosunki. Ale to wciąż rodzina i cieszę się, że wciąż jej członkowie żyją i rozwijają się. – rzekł ze spokojem.

[Subtelny Gniew]

Za przepraszający uśmiech także zareagował odsłonięciem młodych, lśniących ząbków. Nie miał za złe Cichemu, że nie pamięta Niedźwiedzia. W końcu mógł go nawet nie znać. Być może znajdzie jeszcze kogoś w wieku przywódcy, kto mógłby przywołać tamte czasy. Wciąż żywił jednak nadzieję, że Cichego zaskoczy jakiś nagły przebłysk wspomnień.
Skupił się jednak na dalszej opowieści Cichego. Nie słyszał nigdy imienia swojej prababki, ale bardzo mu się spodobało. Gałązka Jaśminu... Widać uzdrowiciele lubili nazywać się jak kwiaty. Ciekawe czy Figlarna zdecyduje się na coś bardziej roślinnego.
– Mogę spytać, co zrobiła? Twoja druga siostra? – odezwał się niemal szeptem i bardzo nieśmiało. Po ostrych słowach mógł się domyślić, że nie jest to zbyt przyjemny temat. Nie chciał zdenerwować brata swojej babki, o którym nie wiedział czy myśleć wujek czy dziadek, toteż starał się brzmieć delikatnie i subtelnie. Z drugiej strony jego myśli znów zaczęły wirować. Co gorszego niż odejście od swojego stada mogła zrobić to Ulotne Wspomnienie, że Ciche Wody nazywa ją zdrajczynią? Próbował odsunąć od siebie tę natrętną myśl, ale nie mógł. Próbował nie oceniać, ale jeśli są rzeczy, które nazywają się zdradą, to czy to nie jest właśnie odejście od stada... Chciał wybić sobie te rozmyślenia. Wstydził się ich, ale nie potrafił znaleźć wytłumaczenia.

[Cichy Potok]

Cichy westchnął. – Cóż. Smoczyca ta, moja siostra, była partnerką Słowa Prawdy, smoka, który chciał zniszczyć wszystko, co znaliśmy. Dlatego też, gdy ogłosiłem że zakładam Wodę, bez wahania go opuściła, wraz z jednym pisklęciem i stanęła za mną. Ucieszyłem się z tego powodu, jednak jak widać nie trwała moja radość długo. W Wodzie samica ta przyjęła miano Zorzy Północy, a gdy Woda najbardziej jej potrzebowała...uciekła. Zrobiła to podczas wojny z Cieniem. Po prostu porzuciła stado i zwiała. – oznajmił, wzruszając lekko barkami. Cóż, to było dawno i w zasadzie Cichy już zapomniał o tej przykrej sprawie. Nawet nie rozpamiętywał siostry. Nie była tego warta.

[Subtelny Gniew]

Finezyjny skinął głową, uśmiechając się smutno. Dalsze opowieści Cichego jeszcze bardziej zmętniły jego myśli. Zorza Północy uciekła, kiedy stado jej potrzebowało. Czy Cichy nie zrobił tego samego? Tak przynajmniej wynikało z jego słów... Gdy władzę przejął zły smok, on odszedł razem z innymi smokami. Czy to nie nazywało się zdradą? Czy przysięgę, którą raz się złożyło, można złamać?
– A co się stało z tym Słowem Prawdy? – spytał. Dzięki kolejnym pytaniom mógł odsunąć od siebie te straszne myśli i nie dać po sobie poznać, jak bardzo nie rozumie poczynań Cichego. – Powiedziałeś, że go zrzucono. Nadal był członkiem Życia? – tak naiwny i tak młody. Pytał o Słowo Prawdy jako o legendarną postać. Tymczasem związał się z nią, pochował ją i oczyścił z grzechów. Wystarczyło kilka pytań przepełnionych ciekawością i kilka trafnych odpowiedzi, by się tego dowiedział.
A może nie tak prędko jego życie okaże się przeklęte.

[Cichy Potok]

Cichy nie znał myśli Finezyjnego i chyba dobrze. Na kolejne pytanie smoka uśmiechnął się lekko. – Odszedł do Cienia, gdy wymówiono mu w końcu Przywództwo. Twojej babce udało się po dość długim czasie przekonać pozostałych w Życiu pobratymców, że Słowo to zły wybór. Faktycznie...w końcu praktycznie sprowadził na to stado zagładę. Gdyby nie fakt, że dość długo czuwałem nad tym, jak Życie sobie radzi...pewnie by się rozpadło. No i nie okłamując, dobrze, że w końcu pogodziła się z naszym odejściem i zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby Życie się rozwinęło. Wtedy już wiedziałem, że to stado przetrwa i mogłem zacząć dbać w pełni o Wodę. – przywołał swoje wspomnienia z tamtych czasów. Tak...były to bardzo trudne czasy. Ale wszystkim się udało. I Cichy był z tego wszystkiego zadowolony. – Niedawno smok ten umarł. Z tego co wiem, przez niego ze stada Cienia musiał umknąć najlepszy ich Łowca. Na ich nieszczęście...umknął do Życia i zasilił ich potężną dawką jedzenia i kamieni szlachetnych, które gdyby nie to, że Cień nie stanął po stronie własnego pobratymca, tylko wygnańca z Życia...cóż... – Cichy wzruszył barkami. – Ale poznali się później na Słowie. Wygnali go i żył on długi czas jako Samotnik. Nikt nie kwapił się, aby go zabić. W końcu życie w upokorzeniu jest okrutniejsze niż szybka śmierć. Odwiedziłem go pod koniec życia...cóż, naprawdę stał się wrakiem smoka. – westchnął, nieco żal mu wtedy było Nathiego. Jednak po przypomnieniu sobie co się przez tego smok wydarzyło, wcale nie czuł się już źle.

[Subtelny Gniew]

Finezyjny słuchał z zafascynowaniem. Choć każde słowo burzyło dawne mury w jego umyśle i miał wrażenie, jakby musiał na nowo postawić zamek w swojej głowie, wciąż intrygowało go wszystko, co dotyczyło tej, nieznanej mu dotąd historii.
– Po długim czasie... Jak długo trwało zanim te smoki się zorientowały, że Słowo Prawdy to oszust i zdrajca? W ogóle... Kto na niego głosował? Czy nie widzieli, że jest zły? Czemu nie posłuchali mojej babki i ciebie? – wyskoczył z pytaniami, jak nieupierzone pisklę. A jednak miał ich jeszcze więcej. Nie mógł bowiem zrozumieć, jak mogło dojść do tego, że potężne Życie znalazło się na skraju zagłady. Sam był jeszcze zbyt naiwny i nieśmiały, by zrozumieć prawdziwą młodość. Młodość, która szuka własnych dróg i która sprawiła, że to jego ukochany dziadek poszedł niewłaściwą drogą.
Potem Cichy opowiedział mu o Słowie Prawdy. Słuchał z uwagą dziejów tego smoka. I kręcił głową. Nawet Cień oszukał? Nie mógł w to uwierzyć. Tak bardzo skupił się na tych oszustwach, że nie skleił ze sobą niedawnej śmierci i życia jako samotnika. A jednak wciąż jeszcze głupi adept, który nie spodziewa się, jak wiele historii go ominęło.
– Dlaczego nie został stracony? – spytał kręcąc głową. – Dlaczego babka nie zażądała, by go zgładzić? Albo Posłaniec Natury, kolejny przywódca? W sumie, dlaczego tak krótko była przywódczynią? – znów pytania lały się z niego jak z wodospadu.

[Cichy Potok]

Cichy uśmiechnął się lekko. – Zapewne większość, która nie poszła za mną do Wody. Była oczywiście Jesień. Ale był także Kaszmirowy i jego brat Oczywisty. Była Iskra Nadziei i Bezchmurne Niebo, smoki które jako małe pisklęta należały do dawnego stada Wody. Jednakże tak długo byli w Życiu, że woleli zapewne pozostać przy tym, co im znane. Może nie wierzyli, ze mi się uda? Nie wiem. Kto jeszcze głosował? Cóż, nie wiem, czy więcej smoków na niego głosowało. Ale był starszy, ja i Jesień byliśmy młodzi. On od wielu księżyców mamił smoki swoimi wizjami i obiecywał im rzeczy, których nikt by nie dotrzymał. Ale jak widać, udało mu się. Przez jakiś okres był Przywódcą. Nie pamiętam jak długo to było. Może pięć księżyców? Może trochę więcej, albo i mniej? – Cichy wzruszył barkami. To nie było warte zapamiętania, ile Słowo Prawdy był faktycznie na czele Życia. – Bo zaraz po tym, jak zrzucono go ze stanowiska Przywódcy oznajmił, że oddał Życie, jego smoki i tereny stadu Cienia. Tego Cienia, o którym mówił, że należy go zniszczyć. Że należy zabić wszelkie smoki się w nim znajdujące. Ciekaw jestem...czy tak samo mówił o Życiu, gdy szedł do Cienia...Pewnie tak. – uśmiechnął się lekko. To, że Słowo udał się właśnie do Cienia...oznaczało ni mniej, ni więcej że był hipokrytą. – Oczywiście nie udał się tam po dobroci. Uciekał. Ba...chciał zrabować wszelkie zapasy stada Życia. Ubiegła go w tym jego dawna partnerka, moja i Jesieni siostra, Zorza Północy. Pozwoliła mu zabrać jedynie własne pożywienie, kamienie, które posiadł i zapasy stada kazała mu zostawić. Zwiał. Życie nie jest morderczymi istotami. Nie szukało chęci morderstwa. Szukało stabilności. – odpowiedział mając nadzieję, że to wytłumaczy wszystko Finezyjnemu. Na pysku Cichego pojawił się znów uśmiech. Lekki, lecz jakiś taki melancholijny. – Jesień nigdy formalnie nie została Przywódczynią. Gdy przyszedł czas ponownego wyboru Przywódcy, to właśnie Posłaniec Natury nim został, mimo że ledwo co pojawił się w stadzie. Czemu tak się stało? Czemu smoki nie wybrały Jesieni? Nie wiem. Być może chciały smoka w ogóle nie zaplątanego w poprzednie wydarzenia....ale to tylko moje domysły. – oznajmił cicho.

[Subtelny Gniew]

Finezyjny wbił wzrok w taflę jeziora. Ono było spokojne, niezmienne i zimne. W nocy odbijało gwiazdy, w dzień Złotą Twarz, jeśli raczyła wyjrzeć zza chmur. Zwierciadło połyskiwało i oświetlało. Prawdopodobnie teraz, w te gorące dni, nie było wcale takie chłodne. Być może było przyjemnie ciepłe i umożliwiało pływać ciepłolubnym smokom.
Trudno było uporządkować myśli. Nikt nigdy nie opowiadałam mu o przeszłości stada. Tak bliskiej, że prawie namacalnej. Zadał tylko kilka pytań o wspomnienia, a zaraz rozłożyła się przed nim cała mapa intryg, zdrad i niegodziwości. Dlaczego nikt mu o tym nie wspomniał? Czy uważali to za dzieje zbyt stare i zbyt nieaktualne. Może gdy nadszedł czas pokoju, nie chcieli przywoływać złych myśli. Może był zbyt młody, by zamartwiać go takim sprawami. A może mgła była ważniejsza od tych wszystkich niesnasek.
– Oby Ateral dał mu ciało chore i brzydkie, i oby poczuł w tym ciele krzywdy, które wyrządził innym – wyszeptał. Było to jak modlitwa. Zasłużona, lecz nic nieznacząco. Nie wiedział o tym, lecz właśnie przez niego w Słowie Prawdy nie było już winy. Ta bezmyślność była prawdziwym przekleństwem. Mocniejszym niż słowa, które wyszeptał. Ta wina była w nim.
– Jak mogli go przyjąć? – spytał głośniej, a może po prostu westchnął. – Zdrajcę i oszusta, który chciał ich najpierw zamordować? Ech... Wydaje mi się, że mord nie byłby tu tylko zemstą, a sprawiedliwością. Ochroniłoby też innych przed tym złym smokiem – dodał swoje przemyślenia. Nie wiedział też, co myśleć o Posłańcu. W końcu babka chyba się zasłużyła stadu... Chociaż co on tam wiedział. W każdym razie wybór nowego smoka wydawał mu się nierozsądny. Może zadałby więcej pytań, gdyby ta opowieść tak go nie dotknęła i nie wzruszyła. Chwilę jeszcze wpatrywał się w jezioro, a potem spojrzał na Cichego z uśmiechem.
– Dziękuję, że mi to wszystko opowiedziałeś, Ciche Wody. Jestem teraz bogatszy o tę wiedzę – rzekł skłaniając głowę. Choć właściwie powinien przeklinać swój los i starać się zapomnieć o każdym wypowiedzianym przez przywódcę słowie.

[Cichy Potok]

Cichy widział, że z każdym jego słowem w zasadzie smok ten coraz bardziej zdaje się być skołowany. Cóż, być może Finezyjny był jeszcze zbyt młody, aby domagać się takiej wiedzy o przeszłości i to było zbyt dużo jak na jego młody umysł. Mimo to Cichy nigdy niczego nie ukrywał i to, co miał do powiedzenia, powiedział. Po stwierdzeniu odnośnie ciała Słowa, na pysku samca pojawił się lekki uśmiech. Oczywiście usłyszał to, był jeszcze dobrym słuchaczem. Na pytania Finezyjnego wzruszył barkami. – To pytanie już nie do mnie. A do Uśmiechu Szydercy...cóż, może być to trudne, bo smok ten już nie żyje. Czemu go przyjęli? Nie wiem. Może po prostu jako błazna w swoim stadzie, czyli po prostu przyjęli go dla rozrywki. No i w końcu przyniósł ze sobą troje piskląt. A pisklęta jak wiadomo, nie trudno odchować po swojemu. I faktycznie zostały odchowane na Cienistych. – rzekł ze spokojem, po czym na chwilę się zamyślił. – A może i Cień ogólnie się myli...w końcu jedno z tych piskląt, mimo że odchowane wśród nich, woli odejść. – powiedział z jakimś takim dziwnym spojrzeniem. Jakby nieco maślanym. Po czym jednak powrócił szybko na ziemię i do tej rozmowy. Skinął łbem Finezyjnemu. – Nie ma za co. W końcu opowiadanie o czasach, które tworzą stada, które sprawiają, że ich historia staje się punktem zwrotnym...trzeba przekazywać dalej. – oznajmił z lekkim uśmiechem.

[Subtelny Gniew]

Finezyjnemu przypomniał się dziadek. Był bardzo negatywnie nastawiony do cienistych. Wychodziła z niego totalna ksenofobia. Wierzyli mu, on, Dyskretny i Figlarka. Czuli niepokój względem Cienia. Smoki zjadające pisklęta – tak im się jawili.
A potem poznał Kózkę. Nie była ona ostoją ciepła ani prawdomówności. Kryła w sobie tajemnicę i mrok. Lecz ten mrok oznaczał właśnie niepokoju. Cieniście pełni byli słabości. Twarda powłoka musiała się załamać, a jego lazurowe oczy miały w sobie rodzoną moc odkrywania smutków i rozpaczy. Dawna dusza potrafiła wyciągnąć z morderców to, co najlepsze. I teraz on, spotykając cienistych, widział jedynie ich delikatne wnętrza, które na co dzień wydawały się puste.
– Mogę wiedzieć, kim jest to pisklę, o którym mówisz? – spytał z ciekawości. Nie nalegał i czuł nawet, że Cichy mu tego nie powie. Ale to było tylko pytanie. Jedno z mniej ważnych.

[Cichy Potok]

Cichy uśmiechnął się ciepło w kierunku Finezyjnego i pokiwał powoli łbem. – Tak, to żadna tajemnica. Jeździec Apokalipsy. Jeśli to imię coś ci mówi. – oznajmił ze spokojem. – Innym pisklęciem był Nixlun, który teraz znany jest jako Chór Światła i Noxlyn, który chyba w tym Cieniu padł...cóż, widać nie wszystkie pisklęta tam mogą przetrwać, ale to nie tylko tam...w każdym stadzie niestety zdarzają się takie, które są zbyt słabe, by przetrwać te pierwsze, bardzo ważne księżyce. – oznajmił z lekkim zadumaniem. Tak, wiele miał piskląt, które umierały, bo niestety były zbyt słabe i wiele takich widział...

[Subtelny Gniew]

Finezyjny otworzył szeroko oczy. Tego się nie spodziewał.
– Jeździec Apokalipsy – powtórzył, a pysk, który otworzył się, by wypuścić cichy głos, pozostał rozwarty. – Słyszałem o niej! To jedna z najlepszych wojowników na terenach wolnych stad. Ponoć przebiegła cały Cień, by złapać w swą paszczę mordercę jej córki! – zawołał z przejęciem. Jeździec była dla niego legendą. Właściwie tak bajeczną, że nie wiadomo czy nie był zdziwiony samym faktem, że ona pozostaje żywą legendą!
– Czy coś jej zrobili, że postanowiła zmienić stado? – spytał. Historie łączyły się w jedną całość. Osobne nitki okazywały się rozwidleniem tych samych, o których słyszał wcześniej. Czyż to nie było niesamowite? Dziwił się, że Jeździec postanowiła znaleźć swój azyl w Wodzie. Wyobrażał ją sobie jako smoczycę, mogąc roznieść setki smoków w proch.
Na dodatek dostrzegał w tym wszystkim ironię losu. Kiara, choć nie wiedział, że tak miała wtedy na imię, najpierw uciekła z Życia wraz ze swoim ojcem, który spowodował rozpad stada. A potem wraca do Wody, które było jej ojcu drogie. Ciekawe co myślała o Słowie? Czy ona mu wierzyła?