Gorąca zatoczka

[Bremor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Biały Uzdrowiciel przyglądał się pracy łap swojego ucznia i musiał przyznać, że pisklak radził sobie doskonale.
– Ty na pewno nie umiesz pływać? – zaśmiał się krótko. – Doskonale sobie radzisz. To może jeszcze jedno. Nabierz powietrza do płuc i wstrzymaj oddech. Następnie odepchnij się mocno łapami do przodu i pochyl głowę w dół. Tak... Zanurkujesz. Gdy będziesz pod wodą musisz mieć oczy otwarte, żeby widzieć gdzie płyniesz i kontrolować głębokość. Jako że powietrze w płucach naturalnie będzie cię wynosiło na powierzchnię, musisz być ciągle lekko pochylony w dół i nie przestawać się poruszać. Pod wodą nie machasz już łapami, ale pracujesz całym ciałem. Wyginasz je na boki jak wąż. Całe ciało ma się wić powoli i rytmicznie. Zobaczysz jakie to proste. Masz długą szyję i ogon. One muszą współpracować. Głowa nadaje ci kierunek, a ogon... Jest wykończeniem twojego ruchu i głównym napędem.
Po tych poleceniach usiadł i czekał aż Pazur spróbuje. Nie każdy lubił pływać pod wodą, ale nie mógł wypuścić pisklaka bez tej umiejętności.

[Pazur]

Czy on potrafi pływać to się jeszcze przekonamy. Jak na razie to tylko nauka. Skoro dostał już kolejne polecenie to od razu zabrał się za wykonywanie. Odepchnął się łapami do przodu i szybko pochylił głowę, ale najpierw nabrał powietrza i w taki sposób zanurkował. Przed zanurkowaniem zamknął oczy, aby w wodzie je otworzyć i móc widzieć dokąd płynie i co się dzieje wokół niego. Miał się wić, jak wąż. Tak też robił. Najpierw ruszał się jego łeb w prawo, a potem w lewo, a za nim szło płynnie całe ciało. Wyglądało to dość dziwnie, ale na pewno Pazur płynął do przodu i dokładnie kontrolował głębokość po przez pochylanie głowy do przodu lub do tyłu. Wszystko szło bardzo płynnie, więc mógł już sobie dalej poradzić pod wodą, ale skoro brakowało mu już po jakimś czasie powietrza , więc zaczął wypływać na powierzchnię, a kiedy już to zrobił to po prostu czekał na kolejne polecenia jeśli takowe będą.

[Bremor]

Poświata obserwował z powierzchni niewyraźną sylwetkę płynącego pod wodą pisklaka. Tu także nie miał uwag. Pazur doskonale radził sobie we wodzie i teraz Biały Uzdrowiciel miał pewność, że pisklę już nie utonie.
– To tyle z pływania. Możesz dalej trenować sam, a ja mam już pewność, że nie skończy się to twoim utonięciem – rzekł z wesołym uśmiechem. – Czy chcesz kontynuować naukę i nauczyć się biegać? – zapytał z błyskiem w oczach.

//Raport Pływanie I

[Pazur]

Bardzo się cieszył z tego, że wreszcie skończył trening. Nie był on wcale taki trudny.
-Tak.– odpowiedział na pytanie po czym wyszedł na twardy teren i czekał na polecenie swojego nauczyciela. To będzie bardzo interesująca nauka dla Pazura. Wreszcie będzie mógł się poruszać dużo szybciej niż przedtem.

[Bremor]

– To wyjdź na brzeg i przyjmij pozycję startową.
Powiedział do młodszego samczyka, ale sam się nie ruszył z miejsca. Wyjątkowo dobrze mu było w tym ciepłym basenie. Chwila relaksu mu nie zaszkodzi.Gdy Pazur wyszedł na brzeg, biały Uzdrowiciel przemówił do niego:
– Prawą lub lewą łapę wysuń do przodu, przeciwległą, tylną, też ustaw lekko do przodu. Ugnij łapy w stawach i unieś ogon nad ziemię. Wyprostuj go. Głowę możesz mieć na wysokości barków.

[Pazur]

Przyjemnie było mu w ciepłej wodzie no, ale bywa tak, że trzeba wziąć się również za coś innego. Teraz czas na bieganie. Postawa została już powiedziana, więc on tylko ją wcielił w życie. Łapy ugiął i wyprostował ogon, a łeb pochylił na wysokość barków. Przednią prawą łapę przesunął trochę do przodu i zrobił tak samo z tylną lewą. Był gotowy do zaczęcia biegu, ale będzie musiał czekać na kolejne polecenie nauczyciela, bo przecież on dokładnie nie wie co ma być po kolei zrobione, bo przecież dopiero co uczy się biegania. Tak, więc trzeba czekać na pozwolenie, a może bardziej na wytłumaczenie w jaki sposób on ma to zrobić, bo sam mógłby się nauczyć, ale to już nie będzie takie łatwe, jak z kimś kto to potrafi.

[Bremor]

– Zaczynasz bieg odpychając się z prawej przedniej i lewej tylnej łapy. Następnie przebierasz łapami naprzemiennie, nieco szybciej od zwykłego chodu. Odpychasz się coraz mocniej, a wtedy przyspieszasz i twoje kroki stają się coraz dłuższe i rzadsze, bo część drogi pokonujesz w powietrzu. Wykonujesz coś w rodzaju powtarzających się naprzemiennych skoków łap przednich i tylnych. Pamiętaj, że ogon musi być uniesiony nad ziemią, a głowę na wyprostowanej szyi. Skrzydła! Nie zapominaj o skrzydła. Gdybyś je poluźnił i opuścił, mógłbyś się o nie potknąć i je pokaleczyć. Więc trzymaj je ściśle przy bokach i nie pozwól, żeby hamowały ci ruchy. Czy wszystko zrozumiałeś? – zapytał przyglądając się pisklakowi z ciekawością. Pływać umiał i do dobrze. Ciekawe jak mu pójdzie z biegiem.

[Pazur]

Pazur nie odpowiedział. Wolał pokazać co potrafi niż mówić tak, a robić co innego. Rozpoczął od odepchnięcia się przednią prawą łapą i tylną lewo. Potem zaraz poszły przeciwne łapy w takiej samej kolejności. Kiedy to się udało mu tak płynnie, że lepiej nie mógł to od razu przeszedł do szybszego biegu. Łapy zaczęły poruszać się co raz to szybciej i szybciej. Kiedy już wiedział, że szybciej się nie da zaczął odbijać się w równym tempie przednimi łapami, a potem tylnymi powodując skoki. Robił to co raz to rzadziej oraz płynniej co dało efekt szybkiego biegu. Nie zapomniał również o tym, aby w tym czasie trzymać ogon prosty oraz łeb tak, aby nie móc nim sobie przeszkadzać, a tym bardziej uderzyć nim o coś. Skrzydła również były mocno przyciśnięte do ciała, aby nie wisiały bezwładnie i powodować, że je zrani. Czekał teraz na kolejną komendę, aby móc skręcić, ale wiedział, że wygląda to tak samo, jak podczas pływania, więc nie będzie miał z tym najmniejszego problemu.

[Bremor]

– Dobrze, trzymaj tempo i teraz skręć w lewo. Aby to zrobić, musisz pochylić się w lewo i zmienić kąt odpychania łapami, tak żeby opychać się nimi w lewo. Lewymi łapami wykonujesz krótsze ruchy, zaś prawymi – dłuższe. Ogon trzymaj jak teraz, uniesiony nad ziemią, wygięty w lekki łuk w lewo.
Powiedział do biegnącego smoka, po czym dodał.
– Gdy zawrócisz, wróć do brzegu i skręć w prawo.

[Pazur]

Usłyszał dokładnie to co nauczyciel do niego powiedział. Pochylił się w lewo i lewymi łapami zaczął robić krótsze, a prawymi dłuższe odbicia w prawo. Ogon był również wygięty w lewą stronę. Zrobił to bardzo płynnie. Na pewno ta nauka w wodzie dodała mu trochę tej płynności, bo przecież opór był tam większy. Skrzydła nadal przyciśnięte do boku, więc mu nie przeszkadzały w żadnym stopniu. Kiedy tylko udało mu się skręcić od razu zaczął skoki najpierw przednimi, a potem tylnymi łapami, ja kto robił na początku. Minął nauczyciela i po chwili znalazł się w takiej samej odległości, jak pędził w drugą stronę. Szybko przechylił się w prawi wraz z ogonem i prawymi łapami robił krótsze, a lewymi dłuższe odbicia w lewo. Wszystko tak samo, jak przedtem, lecz tym razem w drugą stronę. Już po chwili znowu robił skoki łapami i był prawie przy nauczycielu. Pozostała mu chyba tylko nauka zatrzymania się, bo nie przychodziło mu nic więcej do głowy co mogłoby jeszcze mu pomóc w bieganiu.

[Bremor]

Poświata powiódł wzrokiem za biegnącym samczykiem. Skinął głową, kiedy Pazur skręcił w prawo, wykonując tym samym idealną ósemkę.
– Doskonale. To jeszcze zatrzymywanie się. Postaraj się skrócić skoki i spowolnić odbijanie łap od ziemi. Zaczniesz wtedy zwalniać. Gdy już będziesz tylko truchtał, spróbuj zatrzymać się w miejscu. Aby to zrobić postaw równo przednie łapy i zaprzyj się nimi o glebę. Głowę cofnij do tyłu, a zad i ogon opuść na ziemię. Oprzyj cały ciężar ciała na tylnych łapach.
Po tych instrukcjach ziewnął przeciągle. A niech to... Przez tą ciepłą wodę zachciało mu się spać.

[Pazur]

Czas na zatrzymanie się i chwilę odpoczynku. Po woli zaczął co raz to słabiej się odbijać. Kiedy jego skoki były tak słabe, że nie mógł już skakać zaczął po woli biec. W ten sposób zaczął zwalniać jeszcze szybciej ze względu, że nie ruszał tak szybko łapami. Po chwili znajdował się prawie obok nauczyciela, lecz na lądzie, a nie w wodzie. Nagle zaparł się tylnymi łapami i pomógł sobie przednimi po czym opuścił zad w dół, a łeb pociągnął do tyłu. W ten sposób znalazł się niedaleko smoka z Ziemi, więc w razie potrzeby mógł również o coś zapytać, ale na razie to czekał na zakończenie nauki, bo miał jeszcze jedną rzecz do załatwienia i musiał się odezwać, a podczas treningu wolał tego nie robić ze względu na swoje zasady.

[Bremor]

– Umiesz już pływać i biegać.
Wypowiedział te słowa z zadowoleniem i uśmiechnął się lekko do Pazura. Ciekawie było obserwować jak młodszy samczyk uczy się podstawowych umiejętności. To był miły widok, który chciał zapamiętać, aż do ich kolejnego spotkania, gdy zapewne Pazur będzie już starszy i wyższy rangą. Póki co, Poświata nie pytał kim chce zostać ten pisklak.
– Czy wasze stado jeszcze walczy na wojnie? – zapytał z dziwnym smutkiem w oczach.

//Raport bieg I

[Pazur]

Spojrzał na nauczyciela.
-Tak. Przynajmniej tak mi się wydaje, że jeszcze walczą. Jednak zbytnio mnie to nie obchodzi ze względu, że nie mam, jak im pomóc. Słyszałem tylko o wojnie, ale nie wiem o niej zbyt wiele.– powiedział po czym spojrzał w koło, aby upewnić się, że nic mu jeszcze nie grozi. Może i ufał już bardziej smokowi z Ziemi, ale wiedział, że coś może się jeszcze stać.
-Czy mógłbyś mnie jeszcze nauczyć skakania i wiedzy?– zapytał po chwili i czekał cierpliwie na odpowiedź sprawdzając co jakiś czas otoczenie.

[Bremor]

Informacje od Pazura nie były cenne. Ale rozumiał, że starsze smoki nie pozwalały mu się zbliżać do terenów objętych wojną. To zrozumiałe i odpowiedzialne.
– Mogę cię nauczyć skakania, teraz.
Poświata podniósł się i wynurzył z wody wynosząc swoją majestatyczną sylwetką nad lustro gorącej wody. Zderzenie rozgrzanej, mokrej łuski z zimnym powietrzem spowodowało, że wyglądał przez jakiś czas jak zjawa zbudowana z delikatnej mgły.
Smok stanął na lekko rozstawionych łapach. Następnie ugiął je w łokciach i kolanach i pochylił łeb nisko, tuż nad lustro wody. Ogon był wyprostowany, lekko uniesiony nad wodę. Skrzydła ciasno przylgnęły do ciała.
Nagle mięśnie smoka spięły się, czego konsekwencją było nagłe wyprostowanie przednich łap, a gdy te odrywały się od dna płycizny, uniósł szybko głowę i odepchnął się zadnimi łapami z całych sił. W momencie skoku, ciągnąca się za Poświatą, biała smuga pary sprawiała wrażenie spowolnionego opadania. Lecz to tylko wrażenie. Uzdrowiciel wylądował najpierw na przednich łapach, a później dołączyły do nich i tylne, a smok przyjął mocno zgiętą w kręgosłupie pozycję. Następnie zrobił dwa kroki do przodu prostując się. Zwrócił swoją rogatą głowę w kierunku ucznia.
– Widziałeś już wszystko. Teraz przyjmij odpowiednią postawę – polecił pisklakowi.

[Zabójczy Umysł]

Magia? Oh, to pewnie to coś, co pozwala nam tworzyć coś z niczego. Tak, to na pewno musi być to! A i, o czym nie należy zapominać, co nieco słyszałam także podczas nauki Białej Poświaty z Rozgwieżdżonym Kolcem. Co prawda, trochę to bylo poplątane – żeby nie nazwać tego chaotycznym, i na moje ucho, nie do przyjęcia, ale cóż zrobić. Warga mi niezauważalnie drgnęła, kiedy powstrzymywałam się od pokazania kłów. Ależ te smoki zadawają głupie pytania. No, ale jedziemy z koksem. Z odpowiedzią znaczy. – Magia, zwana również maddarą to starożytna siła, która umożliwia nam tworzenie różnych czarów. I z tego co wiem, znajduje się ona w ciele każdego smoka.Czy to była prawda czy też i nie, tego akurat nie wiedziałam, ale liczyły się same chęci, że jednak raczyłam odpowiedzieć na to pytanie.

[Niegasnąca Iskra]

Słyszała odpowiedzi ziemnej. – Tak masz rację. Maddara znajduje się w całym naszym ciele, ale i tak najważniejszy jest tutaj umysł. To on pozwala Ci myśleć, i on pozwala Ci także tworzyć różne wyobrażenia – objaśniła. Reszta, jak można było zauważyć, była bez żadnych błędów. – W porządku, to teraz spróbuj poszukać swojej maddary. Nim to jednak zrobisz, najpierw powinnaś się wyciszyć, uspokoić, rozluźnić.

[Zabójczy Umysł]

Gdybym posiadała uszy, i to takie jak zając – czyli mega, mega, mega długie – zapewne by je nakierowała w stronę Niegasnącej Iskry. No, ale żem ich nie posiadała, to tylko przekrzywiłam wyraźnie głowę, kierując jeden swój profil – niech będzie prawy, jest o wiele ładniejszy od lewego – w stronę starszej czarodzieNo dobra, warto spróbować czy to się wogóle uda. No, ale jak się nie uda, to już będziemy wiedzieli komu obić pysk. Ekhm. Chcąc, czy nie chcąc, zamknęłam dwukolorowe ślepia,skupiając całą uwagę na własnym oddechu, równym, cichym, pewnym, typowym dla zdrowego pisklaka. Wdech, wydech, wdech, wydech ... Oczywiście, przestały mnie także obchodzić jakieś bodźce zewnętrzne. Zupełnie jakbym się wyłączyłam na to, co znajdowało się dookoła mnie. Chociaż nie? Ja to to naprawdę zrobiłam, wyłączyłam się na te czynniki. Nic do mnie nie docierało, ani skrzypnięcie śniegu przy ruchu ognistej, ani pobliski szum/bulgot wody. Po prostu nic! Krok po kroku, milimetr po milimetrze, zaczęłam poszukiwać czegoś, co można było nazwać źródłem maddary. No i co? Nie ma! Aż mi się kilka zmarszczek na pysku porobiło – z poirytowania, rzec jasna, Zabawna przewrotność – mieć, ale nie móc znaleźć, mimo tego, że się wiedziało gdzie szukać. Jak mawiają, najciemniej jest zawsze pod latarnią. o! A może tak ... skupić się na całokształcie? Może maddara wypełnia każdą moją tkankę, każdą komórkę? Hm. Trzeba to sprawdzić! Zaprzestałam więc szukać na oślep, nie wiadomo gdzie, i ... I wtedy ją poczułam. Najpierw zaczęło się od przyjemnego, ciepłego mrowienia, ktory można było wziąć za dreszcz, a skończyło na poświacie. Świetle, znaczy. – Znalazłam – oznajmiłam pewnie, przenosząc spojrzenie, z gdzieś poza Starszą, na tu jest starsza.

[Niegasnąca Iskra]

Skinęła głową. Czas na pierwsze ćwiczenie.
– A teraz wyobraź sobie świetlistą kulę. Nie mniej jednak, musisz dokładnie określij jej fakturę, kolor, szerokość – czyli promień – miejsce zmaterializowania, odległość od siebie, i tak dalej, i tak dalej. Później, kiedy będziesz miała w swoim umyśle wyobrażenie, tchnij maddarę, czyli to co zobaczyłaś, i zapewne już poznałaś, w ten obraz – poleciła powoli, ale rozważnie i cicho. To nie było trudne polecenie.

[Zabójczy Umysł]

Ok, uświadomienie sobie, że posiada się w sobie siłę, którą można wykorzystać na różne sposoby – niekoniecznie te dobre – to jedno, a użycie jej do stworzenia stworzenia czegokolwiek, to dwie różne rzeczy. Dlaczego? Bo już samo uwierzenie w to, że można stworzyć coś z niczego było dość dziwnym, i prawie niemożliwym do wykonania zadania. Jednakże,, jakby tak popatrzeć na to z każdej możliwej strony, z góry, z dołu, z boków,to można stwierdzić, że te dwa ... yyy ... zadania, no dobra, niech będą zadania, wcale takie trudne nie musi być. I odległe, również. Chyba trzeba znaleźć punkt równowagi między jednym a drugim. Kula, tak? Dobrze wyszczególniona? Cóż, zobaczymy co uda się zrobić. Hm. Czy ja widziałam kiedyś jakąś kulę? Chyba tylko kątem ślepia, ale i tak nie mogłam być do końca pewna, bo ... skupiałam się na zupełnie czymś innym. Na bieganiu, konkretnie! No co? To było ważniejsze niż obserwowanie cudzej nauki, i to w dodatku tego, tego, tego ... Rozgwieżdżonego Kolca! Przejdźmy już do tego zadania. Tuż przed moim pyskiem, dajmy na to, z 30 centymetrów ode mnie, miała się pojawić kula. Miała ona emanować białym, delikatnym i nie rażącym w ślepia światłem. Cień? No powinien być, no i był. Co się zaś tyczyło szerokości to, kula liczyła sobie około 25 centymetrów, i tyle samo wysokości. A co! Zachowujemy odpowiednie proporcje. Faktura? Gładka w dotyku, nie sposób było wyczuć w niej żadnej chropowatości. Jakieś dziury? No wiecie co? Ugh. To chyba mamy wszystko. Kolor? Jest! Wysokości i szerokość? Jest! Faktura? Dodawana na samym końcu! Miejsce umiejscowienia? Kilka centymetrów od mego pyska. Wszystko (chyba wszystko) jest już określone, więc trzeba przejść do ostatniego etapu. Można rzec, najtrudniejszego. Bo skąd wiadomo, czy mi się uda stworzyć moją kulę? No nie wiadomo, niestety.Zaczerpnęłam odrobinę many, niewielką cząstkę, w porównaniu do ilości, jaka wypełniała moje ciało. Nie mogłam jednoznacznie stwierdzić, czy to zbyt wiele, czy może ciut za mało, jak na mnie, zdawało się, że tyle spokojnie powinno wystarczyć

[Niegasnąca Iskra]

I wszystko poszło zgodnie z zamysłem Chochlika. Kula się pojawiła, dokładnie taka sama jak w jej wyobrażeniu, i dokładnie tam, gdzie młoda smoczyca sobie to wyobraziła. Skinęła z uśmiechem głową. – A teraz postaraj się, aby kula zaczęła obracać się wokół ciebie – zaczęła, a po chwili, na wszelki wypadek. jeszcze dodała: – Kiedy chcesz poruszyć kulę, czy jakąkolwiek iluzję, wyobraź sobie, że porusza się ona nitce – widocznej tylko dla Ciebie – która będzie wyznaczać jej toru. Nie zapomnij również o tempie obrotu.