Podziemna Jaskinia

[Uśmiech Szydercy.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cienisty usiadł tuż obok Iskry, na tyle blisko, iż jego wijący się, kolczasty ogon muskał jej futro na tylnej łapie. Kheldar wyszczerzył kły, wodząc spojrzeniem po błękitnej, futrzastej sylwetce Czarodziejki.
– Tak, zaiste, natura potrafi stworzyć wspaniałe rzeczy... – rzekł dwuznacznie, po czym zamrugał i powrócił ślepiami do pyska Iskry. Jego głos był nieprzyjemny, wiecznie zachrypnięty, gardłowy i wibrujący, co spowodowane było tym, iż gruczoł niemal bez przerwy produkował dym drapiący go w gardło i podrażniający go.
– Masz rację, musisz mi wybaczyć, ale nie mogłem się powstrzymać – oznajmił z nutą rozbawienia. Smoczyca miała rację, Szyderca miał już swoje księżyce, jednak nadal bawiły go podobne żarty. Stanowczo był Przywódca, z którego nie należało brać przykładu pod względem odpowiedzialnego zachowania. O stado dbał, jednakowoż większość czasu sobie żartując.
– W tym sęk, iż nikogo się nie spodziewałem, ale jeśli już miałbym typować, podejrzewałbym prędzej jakieś cieniste pisklę, które postanowiło mnie dla zabawy śledzić – oznajmił i uniósł łeb, by wydmuchać czarny dym pod strop jaskini. Potem znów pochylił łeb i uśmiechnął się kącikiem pyska.
– Nie pogratulowałem ci awansu, więc gratuluję, przyszła Przywódczyni – wymruczał z rozbawieniem. – Choć mówiąc szczerze twa zjawiskowa uroda budzi większy podziw niż pusta, zwykła ranga – dodał ciszej, mrukliwym głosem. W jego głosie nie było złośliwości, ale w spojrzeniu majaczyła drapieżna iskra. Taka sama, jak u drapieżnika na chwilę przed rzuceniem się na ofiarę.

[Iskra Nadziei]

Przyjrzała się uważnie smokowi, który siedział obok niej, próbowała rozgryźć jego nietypowe zachowanie. Kiedy go pierwszy raz spotkała, podczas nauki śledzenia, uznała go za nieco poważnego smoka, którego łatwo zirytować. Były to jedynie jej przypuszczenia, nie oceniała smoków przez jeden pryzmat. Chciała już coś powiedzieć, ale zamknęła szybko pysk. Spojrzała w stronę jego ogona, który muskał jej futro, znów wróciła ślepiami na jego pysk i uśmiechnęła się niepewna jego zamiarów.
-Nie dziwie się że nie mogłeś się powstrzymać, ale myślałam że masz silniejszą wolę. -zaśmiała się cicho. Miała takie przeczucie, by opuścić to miejsce i wrócić na tereny Życia, ale wciąż zwlekała by to zrobić. -Często Cię śledzą? Czy masz taką paranoje że ktoś za Tobą chodzi? -roześmiała się jakby to co mówiła nie było na poważnie. Jej śmiech dudnił po ścianach jaskini niczym echo. -Nie wiem czy jest czego gratulować, w końcu to duża odpowiedzialność, a Ty chyba musisz coś o tym wiedzieć, ale dziękuję -komplement puściła koło uszu. Nie dlatego że się przyzwyczaiła, bo Niebo zasypywał ją komplementami, tylko dlatego że uważała to za niestosowne. Miała przecież wszystkie te cechy sprawiedliwości wpojone przez ojca.

[Uśmiech Szydercy.]

Czarnołuski podrapał się prawą, przednią łapą po barku, a szpony przesuwające się po łuskach wydały z siebie chrobotliwy dźwięk. Znowuż zachichotał z rozbawienia. Zdawałoby się, iż Uśmiech ma bardzo wesołe życie i praktycznie we wszystkim znajduje coś śmiesznego. Jakże można posądzać go o bycie ponurym i mrocznym? To było dlań bardzo raniące.
– Mam bardzo silną wolę, Nadziejo. Problem w tym, iż ja w ogóle nie próbowałem się powstrzymać – rzekł, szczerząc ostre zębiska, które wraz ze szkarłatnymi ślepiami niemal oślepiająco odbijały blask iskierki światła wytworzonej przez Czarodziejkę.
– Nieczęsto. Właściwie nigdy, żaden się jeszcze nie odważył. Ale nie sprawia to, że nie są upierdliwi. Mam dwie groty, prywatną i bardziej... oficjalną. W każdej mam tłok. Zawsze – poskarżył się, choć zapewne nie zrobił tego poważnie. Popukał szponem w skaliste podłoże, podczas wydechu pozbywając się czarnego dymu z gardła poprzez nozdrza. – Odpowiedzialność? – prychnął i zaśmiał się gardłowo. – Ja się doskonale bawię... ty też powinnaś. Uważam, że jesteście zbyt spięci, każdy potrzebuje zabawy. Sądzę, że poczułabym się lepiej, gdybyś się trochę... rozerwała – wymruczał dwuznacznie, mrużąc ślepia.

[Trzy Odcienie]

A co to za miejsce? Płowy wylądował przed wejściem i nawet nie śmiał tam wejść. Nie był pewny, a nóż tam coś siedzi? Schylił łeb i węszył, coś tam było. Jego ogon nerwowo ruszał się, jak u kota i szczerzył kły. Coś mu się tam nie podobało, więc instynkt, na dodatek ten wzmocniony dzięki krwi Równinnych, kazał mu tak zareagować. Wbił pazury i tak się zajął wciskaniem łba w otwór że nie zorientował się, że ktoś tu jeszcze był.

[Krwawiąca Łuska]

Młoda adeptka Wody przechadzała się po okolicach dość niepewnie. Okolice bliźniaczych skał bardzo ją zainteresowały. Chroniły też przed wiatrem i opadami. Było nieprzyjemnie, szczególnie dla jej futra. Smoczyca ułożyła się na uboczu w podziemnej jaskini z zamiarem odpoczynku. Nie wiedziała że wkrótce zostanie on przerwany.

[Dynamika Ostrza]

A przerwany on zostanie przez nic innego jak największą zmorę leniwych dorosłych smoków – rozbrykane pisklę! Chociaż akurat ta smoczyca którą Alyssa dostrzegła za samym wejściem do podziemnej jaskini wyglądała na rówieśniczkę bardziej niż na dorosłego. W dodatku miała przyjemnie wyglądające białe futerko. Właśnie z tych powodów mała różowa istotka wpadła na wprost genialny pomysł aby wybawić nowo napotkaną smoczycę od nudy popołudniowej drzemki i zachęcić ją do zabawy.
W jaki sposób? Otóż to rozpędziła się i wbiegła do podziemnej jaskini, by tuż przed smoczycą ugiąć mocniej łapy i wyskoczyć w górę, a następnie wylądować na jej miękkim grzbiecie. Oczywiście nie różniły się rozmiarem aż tak bardzo więc nie utrzymała się długo na białej smoczycy, ześliznęła się z jej futerka i przewaliła się na bok, chichocząc pod nosem. Skakanie po smokach to jednak zabawa. A to na pewno musiało wyrwać domniemaną po zapachu wodną z zadumy, czy też drzemki, czy czegokolwiek co ją chwilowo pochłonęło.
–Hej, kim jesteś? – Zapytała wesoło, entuzjastycznie machając ogonkiem, raz po raz uderzając wyrostkiem kostnym na jego końcu o skałę, jako że leżała aktualnie na boku. Na jej pysku gościł szeroki, psotny uśmiech. No i jak tu odpoczywać jak coś tak energicznego jak to pisklę grasuje po wolnych terenach?

[Krwawiąca Łuska]

Smoczyca mogła zareagować dość gwałtownie ale nie zrobiła tego. Prawdopodobnie powodem było jej łagodne usposobienie.
–Nie powinnaś bez pozwolenia skakać po innych. – Mruknęła tylko niezadowolona i podniosła łeb. Ziewnęła przeciągle i spojrzała się na pisklę podnosząc brew. – Krwawiąca Łuska, z Wody. A ty? Bo widzę póki co że jesteś bardzo rozszalałym pisklakiem. Podrostkiem wręcz. Troche jesteś już chyba za duża na takie wybryki

[Dynamika Ostrza]

Przekrzywiła łebek. Czyżby białofutra miała coś przeciwko jej psotom?
–Ale jak ktoś pozwala to już nie jest tak fajne, bo wtedy nie ma zaskoczenia! – Odpowiedziała, szczerząc kiełki w uśmiechu i przewracając się na grzbiet. No, jak ktoś pozwala po sobie skakać to już nie ma tej bezcennej, zdezorientowanej miny. No i rzadko kto pozwala po sobie skakać 7-księżycowemu podrostkowi. Ale to zupełnie inna sprawa.
Mała potrząsnęła łebkiem na pytanie Krwawiącej. Za duża na zabawę? Niee. Gdyby była bardziej sarkastycznym stworzonkiem, pewnie odpowiedziałaby "a ty nie za mała na bycie taką poważną?" Jednak nie była. Brakowało jej manier, to fakt, była też raczej bezpośrednia, ale sarkazmu jeszcze nie opanowała. Może tak jest lepiej dla jej otoczenia?
–Alyssa, z Życia – Odpowiedzała wesoło, krótko i zwięźle, ciągle beztrosko postukując końcówką ogona o skałę.
–Nie, wcale nie jestem za duża! – Dodała jeszcze. Była nawet za mała żeby dorośli zgodzili się uczyć ją niektórych rzeczy, dla czego więc miałaby być za duża na psoty?

[Krwawiąca Łuska]

Krwawiąca jednak się jedynie zaśmiała.
-No tak tak..obie jesteśmy małe, ale jakoś naturalnie próbuję robić za tą starszą. No nic nie poradzę na to, chyba taka natura. A więc jesteś ze Stada Ziemi? Mało wiem o okolicznych stadach. Jestem tu nowa mimo wszystko, dopiero przybyłam. – Uśmiechnęła się do pisklęcia...lubiła nawet tą małą.

[Dynamika Ostrza]

Pisklę zawtórowało adeptce wesołym chichotem gdy ta się zaśmiała, po czym przewaliło się znów na bok i podniosło się z ziemi, siadając, jego ogon zaś ciągle energicznie się poruszał. Małą zdziwiło trochę kiedy biała stwierdziła że ona jest z ziemi. Nie znała takiego stada.
–Stado Ziemi? Nie ma takiego stada! Mówiłam już, jestem z Życia! – Poprawiła adeptkę, przekrzywiając zabawnie łebek, z miną która wyrażała doskonale to, jak bardzo starsza smoczyca plotła bzdury według małej.
–Jak jesteś starsza, to powinnaś to wiedzieć! – Dodała, szczerząc kiełki w uśmiechu. Poniekąd, schlebiało jej to że znalazł się starszy smok który wiedział mniej od niej. Cóż, wspomniała że była nowa, ale Alyssa albo to zignorowała, albo uznała za nieistotne w sytuacji w której mogła sobie podbudować ego.
–Są cztery stada, Życia, Ognia, twoje stado wody i Stado Cienia. – Dopowiedziała, zadowolona z siebie że zdradza właśnie starszej adeptce tajniki wiedzy o kulturze wolnych stad.
–My, z Życia mieszkamy na wschodzie krainy, wy na południowym zachodzie, stado Cienia pomiędzy naszymi terenami, a Stado ognia na północy. – Uznała jeszcze że warto się adeptce pochwalić swoją wiedzą ze smoczej geografii. No bo czemu nie?

[Krwawiąca Łuska]

–Hmm? Mowisz? Zapamiętam wiec to by nie wpaść w kłopoty. Możliwe że sama źle usłyszałam. – Sama usiadła i zaczeła poruszać puchatą końcówką ogona. Heh. Jak taką zmiotką. – A co mi jeszcze opowiesz? Hm..o..chciałabym wiedzieć coś na temat władzy w naszych stadach. W sensie. W Wodzie jest to smok o imieniu Ciche Wody. A jak inne stada?

[Dynamika Ostrza]

Mała samiczka uniosła wzrok w zamyśleniu gdy adeptka zadała kolejne pytanie. No, ona też nie wiedziała wszystkiego. Na to pytanie akurat nie znała pełnej odpowiedzi.
–W moim stadzie przewodzi Leśne Życie. Na pewno go poznasz jeśli go zauważysz, bo rośnie na nim trawa i mech i ma rogi które wyglądają jak gałęzie... trochę wygląda jak drzewo! Ale jest bardzo mądry! – Opowiedziała o swoim przywódcy, na początku w nieco humorystycznym tonie, jednak na końcu wyraźnie było że jest dumna ze swego stada i szanuje przywódcę. Trafiło jej się nawet raz słuchać jednej z jego przemów.
–Ale w wodzie i w cieniu to nie wiem kto rządzi... nie spotkałam jeszcze stamtąd żadnych dorosłych smoków, bawiłam się tylko z pisklętami z tych stad jak byłam mniejsza... – Opowiadała dalej, wciąż postukując sobie ogonem w kamienną podłogę jaskini. Pewnie gdyby miała do czynienia z mniej cierpliwym smokiem niż adeptka, już mogłaby dostać burę za bycie przyczyną tego irytującego jednostajnie powtarzającego się dźwięku.
–Ale mogę opowiedzieć co wiem o tych stadach. Smoki które znam z ognia... chyba są trochę zbyt nerwowe. Jeden pisklak którego spotkałam wpadł w bojowy szał i gryzł co się dało jak mój kolega z cienia przyszedł i nas nastraszył! – Opowiadała, sprytnie pomijając fakt że ona też wtedy się wystraszyła i wpadła w bojowy szał.
–A potem wziął i uciekł. A smoki cienia są trochę dziwne i lubią nietypowe zabawy. Jak już mówiłam, tamten jeden nas wystraszył, a spotkałam jeszcze innego który w ogóle dziwnie wyglądał i zachowywał się prawie jakby był zdziczały. Są... bardzo nieprzewidywalne. – Kontynuowała swój przekaz.
–U nas w Życiu wszyscy są moją rodziną i nikt nie jest nigdy na nikogo zły... no chyba że z bratem coś zbroimy to wtedy mama się gniewa, ale nie na długo. – Opowiedziała, przy ostatnim zdaniu pozwalając wymknąć się cichemu chichotowi.
–I zawsze jest kto nam pomóc jak jesteśmy w kłopotach – Dodała.
–A z wody spotkałam tylko jednego smoka poza tobą i był przyjazny ale też taki trochę tajemniczy. No, ale był miły. – I tak zakończyła się jej opowieść o tym, jakie to są smoki ze stada tego a tamtego, którą zaoferowała adeptce wzamian za imiona przywódców stad, które jej umknęły.

[Krwawiąca Łuska]

– A więc takie są stada. – Uśmiechnęła się. – Miło wiedzieć na kogo mam uważać. O przywódcach pewnie jeszcze się dowiem. – Powiedziała po czym spojrzała po sobie. – Hmmm... Właśnie. Ja jestem smokiem północnym. Tak mi powiedziano. Dlatego mam sierść i pióra a nie łuski tak jak inne. Ty za to jesteś...hmmm..mieszanką prawda? Jak to mówią. Smokiem skrajnym? Twoje ciało pokrywa futerko więc po części jesteś smokiem północym, a twoje duże, błoniaste skrzydła wskazują na geny rasy powietrznej mam rację?

[Dynamika Ostrza]

Mała pokiwała głową na uwagę o jej wyglądzie.
–Tak, mój tata i moja mama też byli smokami skrajnymi. A mój dziadek wygląda trochę jak smok morski, jakby był stworzony do pływania, ale też ma duże skrzydła jak powietrzny. Większe niż moja koleżanka ze stada która jest smokiem morskim i umie nawet oddychać pod wodą! Za to moja babcia jest chyba czystym smokiem północnym, bo ma takie długie miękkie futerko, dużo dłuższe niż moje. – Opowiedziała.
–No a ten mój kolega z cienia jest smokiem drzewnym, ma długi, chwytny ogon i wspina się po drzewach jakby to było równie łatwe co chodzenie po ziemi. Słyszałam jeszcze że są smoki górskie i jaskiniowe, ale nie widziałam nigdy takiego... O, no i moja ciocia... ona chyba jest takim zupełnie zwyczajnym smokiem. – Dodała, skoro już temat zboczył na rasy smoków. Widocznie podobało jej się, że mogła komuś opowiedzieć o tym co wiedziała. No i przy okazji pochwaliła się rodziną i przyjaciółmi, też dobrze.

[Krwawiąca Łuska]

–O prosze. Nasz przywódca też jest chyba smokiem zwyczajnym z tego co wiem. – Uśmiechnęła się do niej miło i zastanowiła się nieco. Musiała pomyśleć, czy przypadkiem nie ma jakiegoś pytania do młodszej smoczycy. W końcu nie jest to nic złego prawda? Ale zaczęła rozmawiać na inny temat. – Powiem ci że masz bardzo ciekawy kolorek futerka. Taki milusi wręcz.

[Dynamika Ostrza]

Uśmiechała się ciągle radośnie. Szczerze mówiąc, ze wszystkich smoków lubiła najbardziej braciszka, ciocię i tatusia, niezależnie czy mieli jakieś specjalne charakterystyczne dla rasy zdolności czy nie. Po prostu, jej rodzina była super!
Oczywiście z radością przyjęła to, co uznała za komplement odnośnie futerka. Oczywiście, że bardzo swoje umaszczenie lubiła, bo była w stanie swoim uroczym wyglądem sprawiać, że dorośli nie byli w stanie odmówić poświęcania jej czasu. Alee...
–Ty też masz ładne futerko, takie białe, jak obłoczki! – Odpowiedziała. Może to właśnie z tego powodu kiedy ją zobaczyła tu przy wejściu do jaskini, zdecydowała się na nią wskoczyć? Bo lubiła lądować na miękkim futerku?
–Moja mama ma podobne kolorowe futerko. Ale z takim futerkiem nie potrafię wyglądać groźnie, a jak mam być wojowniczką i kiedyś bronić stada, razem z moim bratem, który będzie czarodziejem, to chyba powinnam umieć, nie? A mama jest uzdrowicielem i tylko leczy ranne smoki i zbiera zioła, więc nie musi. Nawet nie musi walczyć ze zwierzyną, bo mój dziadek, który jest łowcą i karmi całe stado, zawsze może jej coś dać jak jest głodna! – Opowiedziała, wspominając siłą rzeczy co nieco o rangach w stadzie...

[Krwawiąca Łuska]

Nie ma to jak hierarchia w pigułce. – Rany. Znasz chyba wszystkich co? Ja chcę zostać czarodziejem. Zawsze pasjonowała mnie maddara i jej użycie. – Zastanowiła się. – Słyszałam, że wojownicy i czarodziejowie mogą nawzajem wyzywać się na pojedynki prawda? Lubię rywalizację, więc chyba nie potrafiłabym być łowcą. Oni chyba nie mogą walczyć? – Zapytała mlodszej żeby upewnić się czy jej wiadomości są zgodne.

[Dynamika Ostrza]

Mała zachichotała rozbawiona. No, wszystkich może nie, chociaż ze swego stada... tak, chyba wszystkich. Z resztą widać było że różowa puchokulka jest raczej towarzyskim stworzeniem, ciężko było zaprzeczyć takiemu wnioskowi. W dodatku jest wszędobylska i bardzo energiczna, więc jakoś to tak wyszło, że poznała dużo smoków.
–Tak, można walczyć na arenie z innymi. A raz nawet słyszałam jak tata się wybierał na inną arenę, gdzie można walczyć dla rozrywki z drapieżnikami! A przynajmniej tata wyglądał jakby taka walka była dla niego rozrywką! – Zaśmiała się. Ona sama nie lubiła aż tak bardzo walczyć ze zwierzątkami, bo już nie raz takie dzikie i pozornie bezrozumne zwierzątka dały jej w kość, zwłaszcza jak się szwędała po dzikich lasach z braciszkiem, ale w retrospekcji takie spotkania zawsze były fajną przygodą.
–Łowcy mogą walczyć. No, czasami z tego co wiem to nawet muszą jak na polowaniu coś ich zaatakuje, ale chyba raczej nie wyzywają się na arenie bo nie mają po co. Jakby się zranili to nie mogliby wtedy polować, nie? A to ich praca i pewnie zostali łowcami dlatego że to lubią. To uzdrowiciele nie mogą walczyć – Dodała, wyjaśniając kto tak na prawdę miał odgórnie zabronione pojedynkowanie się.

[Krwawiąca Łuska]

-Aaaa. Teraz się wszystko wyjaśnia. – Pokiwała głową z zadowoleniem. Tak. Mogła zyskać przy tym pisklęciu wiele wiedzy, ale powoli jej mózg ją zaczynał boleć. – No..no dobrze. Skoro tak to może zróbmy sobie przerwę tej teorii. Umiesz biegać? Bo wypadałoby mi, abym nauczyła sie tego w końcu. Jestem już dość duża a odstaję teraz od młodszych z umiejętnościami.

[Dynamika Ostrza]

Mała również była zadowolona, że mogła się tą wiedzą podzielić. Jednak znudzona siedzeniem przewaliła się znów na grzbiet by chwilę potarzać się w kurzu na ziemi. Jakby nie patrzeć, podłoże było przyjemnie chłodne. Właściwie, zaaferowana tą czynnością prawie nie usłyszała następnych słów adeptki. A jednak. Przestała się na chwilę tarzać i uniosła łebek, spoglądając na Krwawiącą, leżąc na boku.
–Naprawdę nie umiesz biegać? No... w sumie to dorośli są czasem leniwi i nie chcą nas uczyć... W sumie chyba umiem na tyle żeby pokazać ci jak się to robi, ale musielibyśmy wyjść z tej jaskini, za ciasno tu. Jeszcze któraś z nas by wylądowała na ściane! – Zaśmiała się w trakcie podnoszenia się na łapki, po czym teatralnym gestem wskazała pazurem na wyjście. Jeśli mieli biegać to musieli to robić przed jaskinią, bo inaczej, jak już zwróciła adeptce uwagę, stłuczka z kamienną ścianą mogła się okazać nieunikniona. No, bo hamowanie też nie od razu wychodziła, a skoro ta smoczyca nie umiała jeszcze wcale dobrze biegać...

//raport: Wiedza I
Mogę ci zrobić naukę biegu ale raport będziesz mogła złożyć dopiero jak mi samodzielkę admi zatwierdzi :3

[Krwawiąca Łuska]

-Jasne. Pójdę przodem i znajdę miejsce dobrze? – Takie gdzie będzie w miarę bezpiecznie. Po tych słowach spokojnym krokiem wyszła z jaskini i ruszyła przodem. Oczekiwała że tamta młoda pójdzie za nią i razem się gdzieś udadzą. Powoli narastało w niej wielkie podekscytowanie.

//oke