Posąg Sennah

[Piaskowa Wichura]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kalima przybyła razem z bratem i Przeświadczeniem do świątyni, a zaraz potem podkradła się pod posąg Sennah. Kamienne posadzki różniły się zdecydowanie od piaskowego podłoża pustyń, więc uważać na swoje kroki musiała nieco inaczej. Stawiała lekko łapy, zważając na znajdujące się na końcach palców pazury. Po słowach Khamsina, gdy już byli wystarczająco blisko, ułożyła wiązankę nie na samych łapach posągu bogini, a tuż przed nimi, co by zapobiec potencjalnemu zsunięciu się za bardzo. Utrzymując swoje ciało pod kontrolą, unikając machania ogonem czy gibania się, na które to z ekscytacji miała wielką ochotę, złożyła podarunek, skłoniła się lekko, a następnie odwróciła, by jej wzrok spotkał się z łowcą.
Zatrzymała się w miejscu na chwilę, by słowa Rytmu z wizyty w mieście znów uderzyły w jej głowę. Przekrzywiła łeb, mrugając dwukrotnie, po czym podeszła bliżej w stronę obecnych smoków, które prawdopodobnie powoli zaczynały oddalać się od posągu.
~ Ciebie też pytał, prawda? Jest trochę głuptasem w kwestii kontaktów między smoczych... Ale żadne z nas nie ma odpowiedniego doświadczenia. Powiem więc wprost. Lubię Cię. Jesteś inteligentnym, miłym i silnym smokiem. Jeśli chciałbyś umówić się z pustynną piastunką i poznać lepiej, umówmy się na jakieś miejsce, jak już skończymy dostarczać podarki. Co ty na to?~ spytała mentalnie wężowego. Czy to był odpowiedni czas i miejsce? Zupełnie nie.

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Podarek spoczął na łapach bogini, więc cel osiągnięty. Obrócił się, by ruszyć do wyjścia. Wtedy to w drodze dobiegły go słowa Kalimy, na której teraz zawiesił spojrzenie. Na pierwsze pytanie domyślił się prędko o co chodzi i w odpowiedzi skinął pyskiem lekko. Więc ją także wtedy pytał... Słuchał nieprzerwanie, po czym z krótkim namysłem – odpowiedział, również mentalnie:
~ Jestem na tak. Chętnie się z tobą umówię i spotkam. ~

@Piaskowa Wichura

[Rytm Wydm]

Nieświadomy, skupiony na tajnym zadaniu Rytm cichym głosem kontynuował swoją wypowiedź, patrząc na to, jak układała prezent siostra.
– O, tak też dobrze, idealnie. Dobrze, idziemy. Pytanie. Dajemy od razu prorokowi. Jeśli tak to gdzie podrzucić. – Kontynuował, wycofując się już faktycznie spod posągu. Oby Sennah ich nie przyłapała! No i żeby dostarczenie upominku Strażnikowi poszło równie gładko.

//zt?

PingiPingi

Sennah Piaskowa Wichura Przeświadczenie Dobrobytu

[Piaskowa Wichura]

Po słowach, jakie do niej dotarły, aż na krótki moment zatrzymała się w swoim chodzie, wciąż z podniesioną prawą przednią łapą. Gdyby nie to, że odsunęła się do pomnika, rozjuszony emocjami ogon mógłby zrzucić pomnik Sennah z piedestału i zdecydowanie skutecznie ją obudzić. Kąciki jej warg uniosły się zauważalnie, ale nie tak bardzo, jak innych smoków. No, może poza Khamsinem.
Przepełnione emocją ciało sprawiło, że wręcz dalekim susem wyskoczyła ze świątyni.
– Jeśli mnie pamięć nie myli, prorok mieszka w jakimś drzewie, tutaj, na terenach wspólnych. Może pozostawimy prezent dla niego tam? – zaproponowała tuż po lądowaniu na ziemi. Ogon nadal jej intensywnie drżał, podobnie jak błony skrzydeł, łopocąc rytmicznie nieznaną melodię.

/[ZT?]

[Pasterz Kóz]

Poczekał aż pozostali Przywódcy zebrali się i dopiero razem ruszyli pod posąg. Jako, że to Astral wychodził z inicjatywą, poniekąd popychany przez Alaleyę, to on zaczął. Ukłonił się przed posągiem. Nie interesowało go, czy jego modlitwa do bogini zostanie uznana za wazeliniarstwo, upodlanie się, błazenadę i tak dalej. Bogów trzeba było szanować i już.
– Witaj pani Sennah. Panuje obecnie sroga zima, zwierzyna chudziutka, owoców mniej, a i zioła ledwo ledwo rosną. Wiem, że do tej pory tak się nie działo za sprawą Twojego ciepła – pokłonił się jeszcze raz, tym razem w podzięce. Alaleya mówiła coś o cieple z jej jaja, ale Astral nie wiedział czy to tak dosłownie było.
– Chcielibyśmy prosić o użyczenie nam tego ciepła jeszcze raz, tym bardziej teraz kiedy walczymy z wrogiem. Potrzebujemy wszelakich zasobów, najbardziej ziół do łatania rannych. W ramach okazania naszej wdzięczności, przynieśliśmy prezenty. Ja zrobiłem laurkę! – pochwalił się i wyjął z torby kamienną tabliczkę, którą pomalował wcześniej farbkami i postawił ją przed posągiem. Zerknął czy reszta coś powie.

// Powroty Słońca Sięgający Nieba

[Sięgający Nieba]

Pozwolił Ziemistemu iść przodem, samemu cierpliwie czekając na swoją kolej. Zdecydowanie nie wyrywał się, żeby składać pokłony przed bóstwami z tych stron. Eleganckim, dostojnym krokiem wystąpił do przodu, gdy Pasterz złożył już swój dar. Hermes zastanawiał się jak Sennah zareagowałaby na beczułkę krasnoludzkiego piwa czy jakiś inny ich specjał, kusiło go nawet żeby jej go podarować, ale to sobie darował. W końcu to on zbieral zioła i to sobie miał ułatwić robotę.
– Pragnę ofiarować Ci medalion słońca, Sennah, będący symbolem ciepła, które nam ofiarujesz, a także drugi prezent. Mam nadzieję, że oba przypadną Ci do gustu – przemówił z szacunkiem, choć karku przed nią nie skłonił. Wybrał dwa przedmioty ze swojej sterty pamiątek pozostałych mu po licznych wycieczkach. Niektóre, takie jak medalion, towarzyszyły mu przez całe życie. Położył pod posągiem medalion słońca oraz kryształową figurkę sowy, którą po prostu uznał za ładną. Zagryzł wargi powstrzymując uśmiech, gdy rzucił okiem na tabliczkę pomazaną farbkami z przekreślonym błędnym imieniem. Wyglądała rozkosznie.

[Powroty Słońca]

Nim wkroczyła do świątyni, wzięła kilka głębokich oddechów, a łeb oparła na moment o zimny kamień wrót wejściowych w płonnej nadziei, że jakoś jej to pomoże. Nie zwlekała jednak długo.
Przywitała się z pozostałymi przywódcami pod posągiem Sennah; Niebu przyglądała się z dyskretnym zaciekawieniem, choć nie długo. Nie miała zamiaru być nachalna.
Po pozostałej dwójce i ona skłoniła łeb w wyrazie szacunku. Mgliście pamiętała wzmiankę rodziców, jakoby słońce – symbol bogini – wychynęło na moment z chmur niedługo po jej wykluciu, ale... nie miała w związku z tym żadnego sentymentu. Bogowie też wydawali się nie należeć do istot zainteresowanych takimi drobnostkami, nieważne czy maczali w tym własne szpony czy nie. Traktowała więc Sennah tak samo jak innych bogów – uprzejmie, jakby mieli czystą kartę. W końcu jej nie poznała, a legendy i przypowieści to tylko wycinek całości.
– Niezależnie od wszystkiego, pragnę podziękować za to, że poprzednie zimy były za twoją sprawą łagodniejsze – odezwała się, gdy cisza na moment zaległa w świątyni. – Jak widać zapomnieliśmy, że świat bez wpływu bogów jest surowszy; mam nadzieję, że nam to wybaczysz. – Po tych słowach uniosła łeb i wygrzebała z torby własne podarki – flakonik perfum o kwiatowym zapachu oraz własnoręcznie ociosaną, drewnianą figurkę kota. Mieściła się ona w łapie i była pomalowana na barwy jej kompana.

[Sennah]

Przywódcy za namową ulubionej przez wszystkich kapucynki, przybyli ze swoimi darami pod pomnik Sennah i gdy tylko zatrzymali się przy jej pomniku, poczuli ciepło bijące w ich grzbiety, wraz z charakterystycznymi promykami słońca, które z niewiadomych przyczyn przebiły się pod pomnik.
— Pasterz Kóz i nie narysował kozy? Za karę masz mi coś zaśpiewać — Lato skomentowała w lekkim rozbawieniu podarunek Pasterza i choć miała żartobliwy ton, najprawdopodobniej nie żartowała z tym iż ma on zaśpiewać.
— Bardzo ładny, dziękuję. Dlaczego akurat sowa? — spytała z zainteresowaniem, ciekawe jaki również kontrast był pomiędzy przywódcami obu stad i jak dużo ich podarki mówiły.. o nich samych.
Promienie Słońca objęły delikatnie figurkę kota oraz flakon perfum, które były podarunkiem od Przywódczyni Słońca.
— Bardzo ciekawy dobór zapachów. Nie powiedziałabym że lubujesz się w takich podarkach — dodała z lekkim rozbawieniem i czułością, co było czasem niecodzienne dla Bogini Lata.

— Wasze starania oraz determinacja są w istocie godne podziwu, choć szczególnie zaskoczona jestem pojawieniem się głowy Mgieł. Niecodzienny widok i mam nadzieję dobry początek zmian. — tu zwróciła się znów do Sięgającego.
— Doceniam jednak wasze starania i po piosence Pasterza, wypatrujcie jutro pierwszego wschodu słońca. — Tak, w istocie wysłuchała ich prośby i przyjęła dary, które zniknęły po chwili wraz z jej obecnością, gdy bijący po ślepiach blask oślepił zebranych. Chociaż światło unosiło się jeszcze w grocie, póki Przywódca Ziemi nie skończył swojej pieśni. Czy od tego zależał los ziół?

Pasterz Ziemi Sięgający Nieba Powroty Słońca

// Zioła nadal obowiązuje lekka kara za zimę, ale nie tak potężna jak na początku c:

[Pasterz Kóz]

Sennah nie przewidziała, że Astral nie wstydził się swoich talentów. Wojownik, Czarodziej, Uzdrowiciel, Łowca, Przywódca, malarz, poeta, poliglota, dyplomata i tak dalej, i tak dalej. Śpiewanie to przy tym nic, choć wolał malować! Choć pytanie jaki tekst, może coś zimowego, ale z drugiej strony Sennah jest od lata, więc...
– Bez muzyki ciężko, ale dobra. Ekhem... IDĘ NA PLAAAAŻĘ, NA PLAAAAŻĘ, IDĘ NA PLAAAAŻĘ, NA PLAAAAŻĘ IDĘ... – zaczął śpiewać, coś tam starając się brzmieć nieco jak smoczy Pavarotti pomimo tekstu. Coś tam pośpiewał, że "Nowy dzień w lustrze znów widzę zmęczony pysk" albo "kilka smoczyc opala się solo", ale już bez szczegółów, bo jeszcze dostałby oskarżenia, że zarypał piosenkę skądś.
A jak wyszła mu cała piosenka? Cóż, na pewno nikt nie umarł od tego, ale też nigdzie kieliszki nie popękały ani nic z tych rzeczy. Na pewno było znośnie, a reszta to kwestia gustu.

// Sennah

[Sennah]

Kiedy Astral wydobył z siebie pierwszy dźwięk, zapadła najpewniej cisza, która oczywiście miała być symbolem uznania dla jego małego koncertu! Po wszystkim, kiedy już przedstawił jedną łuskę z wielu, które stanowiły jego talent w praktycznie każdej dziedzinie życia, przywódcy mieli wrażenie że Sennah już nie ma. Jej światełko zniknęło…
— Mam nadzieję że następnym razem zaśpiewasz mi całą tę piosenkę, najlepiej przy wszystkich stadach — mentalny, poruszony głos Lata zabrzmiał w głowie Ziemistego. Chyba ma swojego ulubionego pieśniarza!

// koniec fabuły

[Sennah]

Zima wydawała się być coraz to bardziej surowa, jednak smoki radziły sobie w większości bardzo dobrze! Szczególnie iż zapowiadało się na powolny koniec ich potyczek z ludźmi chociaż.. tak było rzeczywiście? Pod pomnikiem Sennah od dłuższego czasu panowała swego rodzaju głucha cisza, dziś jednak miejsce to rozświetliło się ponownym blaskiem, a w głowach wybranych smoków pojawił się ten obraz, wraz ze słowami:
W ostatnich księżycach poczyniliście duże postępy. Zapraszam po zasłużone tytuły.

Czas na zebranie się wszystkich zainteresowanych: 8 lutego
Do tego czasu można też zgłosić zaległe/nowe osiągnięcia.

[Niesmak Poranka]

Przyleciała na wezwanie choć było jej ciężko przez uciążliwe oko które jeszcze nie spotkało się z oceną uzdrowiciela. Usiadła nieporadnie przy posągu i ze spuszczoną głową, czekała na rozwój wydarzeń nie bardzo wiedząc czego ma się spodziewać. Wolała się nie odzywać choć z szacunkiem skinęła łbem w stronę posągu na powitanie

[Przeświadczenie Dobrobytu]

Przyleciał przed świątynię, zaś trasę w jej wnętrzu przebył pieszo, by końcowo zatrzymać się przed posągiem Bogini Lata. Z miłym zaskoczeniem spostrzegł Zmierzch, której rzucił przyjazne spojrzenie. W ten sposób powoli poruszał ogonem i gdy się witał uśmiech zdobił mu pysk.
– Dzień dobry. – rzekł, skinął pyskiem ku rozświetlonemu pomnikowi. Wcześniej myślał o wezwaniu, lecz wtem przestał, gdy zaczął baczniej obserwować pomnik. Szukał na nim figurki pozostawionej przez "pewną gromadę smoków". Choć przeczuwał, że jeśli jej nie ma na widoku to został przez obdarowaną przyjęty!

[Wyśnione Szczęście]

Po raz kolejny przyszła na wezwanie Lata. Miała wrażenie, że bywa w świątyni częściej niż w obozie. Przywitała nieznane sobie smoki delikatnym skinięciem pyska, a przed piedestałem Sennah niezbyt nisko dygnęła. Usiadła gdzieś pod ścianą, aby móc się o nią oprzeć. Całonocna wyprawa i nurkowanie trochę ją zmęczyły, ale może okaże się to opłacalnym wysiłkiem.

[Powiernik Pieśni]

Yulo nie chciał się ociągać z przybyciem na wezwanie Sennah i chociaż Bogini nie widziała w nim nikogo ważnego dla niej to on miał realny powód, aby przybyć. Chociażby po to, aby sprawdzić czy się pojawi. Yulo przywitał znajomych kiwnięciem łba, a na pysk przykleił sobie delikatny uśmiech, wybrał jednak pozostanie z tyłu przy uzdrowicielce Ziemi, która trzymała ciałem chyba całą świątynie. No może przesadzał, jednak wyglądała na zmęczoną. Przycupnął obok niej mruknął cicho na powitanie, ale poza tym nie zamierzał jej zagadywać. Sam zachował stosowny dystans połowy ogona i usiadł na zimnej posadzce.

[Spijający Barwy]

Nie trzeba go było zapraszać dwa razy! Ledwie we łbie ukazał mu się rozświetlony pomnik, a już pędził do świątyni! Był w zdecydowanie lepszym humorze niż podczas poprzedniego rozdania, dlatego pojawił się na miejscu, błyszcząc szerokim uśmiechem. Prędko rzucił okiem po zebranych, rozpoznając część z nich.
– Och, Zaranna! Cześć! Hej Bealyn! – rzucił na wstępie, zaczynając od dwójki, którą już kojarzył – I witajcie, Słoneczni! – dodał jeszcze, żeby obce mu smoki nie poczuły się w żaden sposób odrzucone poprzez brak przywitania z jego strony. Głupio by przecież było, jakby zapamiętali go jako gbura, prawda? Zachichotał sam do siebie, po czym usiadł przed pomnikiem, wlepiając w niego spojrzenie. Ach, prawie by zapomniał! Skinął łbem i jemu, wymawiając jeszcze jedno powitanie – Dzień dobry, pani Sennah! To jednak powiedział już jedynie w myślach, kręcąc się nieco na swoim miejscu. Hm hm, potem już czekał (w miarę) cierpliwie aż rozdanie się zacznie.