Wzgórze

[Pani Wojny]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mrugnęła do Lilii porozumiewawczo.
– Jak uda ci się wyciągnąć z Ćmienia Maddary więcej, to ja też chętnie się dowiem o czym mowa – wyszczerzyła do niej kły w wesołym uśmiechu.
Zastrzygła uszami, słysząc następne pytanie, po czym pokręciła łbem.
– Nie, ja nie mam żadnych. Jeśli chodzi ci o kompanów, oczywiście, ale partnera też nie mam. To w końcu też pewien rodzaj towarzysza – popatrzyła na Lilię z zastanowieniem – Chciałabyś mi opowiedzieć o swojej rodzinie?

[Pryzmatyczna Łuska]

Oh, Lilia miała nadzieje na spotkanie z jakimś zwierzakiem Runy, a ona żadnego nie ma. Przekręciła lekko głowę na ostatnie słowa Runy.
– Hmmmm... W sumie mogę... – zaczęła, tylko co miała powiedzieć. – Moja mama to Iskra Nadziei, tata Bezchmurne Niebo, brat Zapomniany Kolec, ale ja go nazywam Zapomek i duuuuużo sióstr. Tehanu, Luna, Azlopea i pewnie ktoś jeszcze się wykluł gdy tu jestem. A czego byś chciałabyś się dowiedzieć dokładnie? – zapytała. Ma opowiedzieć o relacjach, zwyczajach czy co?

[Pani Wojny]

– Imponujące – powiedziała.
Rzeczywiście była pod wrażeniem. Nie potrafiła sobie wyobrazić świata, w którym znałaby uczucie towarzyszące posiadaniu rodziców, rodzeństwa, wujków, cioć... Na pewno gdzieś miała krewnych. Ale co z tego, skoro nigdy z nimi nie zamieniła słowa?
Na fioletowym pysku przywódczyni pojawił się wyraz melancholii.
– Jak to jest mieć tyle rodzeństwa? – zapytała, mimo swoich uczuć siląc się na wesołość – Zapewne nie masz czasu na samotność?

[Pryzmatyczna Łuska]

– W naszej grocie zawsze coś się dzieje, tam nigdy nie ma spokoju. Zawsze też wiem że mam kogoś z kim mogę się pobawić. A co do bycia samotnym, raczej nie, ale i tak większość czasu spędzam na terenach wspólnych. – powiedziala wesoło, ale spokojnie.
– A twoja rodzina? -zapytała.

[Pani Wojny]

Westchnęła cicho, z niejakim żalem.
– Moje rodzeństwo dawno odeszło. Rodziców nigdy nie poznałam, nie wiem nawet czy byli z tych okolic – wzruszyła ramionami, siląc się na obojętność – Ale obecnie mam trójkę piskląt. Zobaczymy, może one będą zaczątkiem mojej rodziny.
Uśmiechnęła się do Pryzmatycznej Łuski. Rodzina i przyjaciele. Dwie wspaniałe rzeczy, o których ona czasami miała wrażenie, że może jedynie marzyć.

[Pryzmatyczna Łuska]

Runa nie miała rodziny? To smutne, ale chyba teraz układa jej się całkiem dobrze. Usmiechneła się więc do niej pocieszająco, a w oczach zabłysły te jej dziwne iskierki.
– Jak się nazywają? Znam dużo smoków z Ognia, może ich też? – zapytała. Ciekawe w jakim wieku były jej pisklęta, które równie dobrze mogą już być adeptami.

[Karmazynowy Kolec.]

Kręcił się w pobliżu zbocza już spory szmat czasu, Szklisty Zagajnik opuścił kilka godzin temu więc można by przypuszczać że młody smok nie ma do roboty nic ciekawszego jak tylko wędrować bez celu po spowitym śniegiem podnóżu wzniesienia...I chyba w rzeczywistości tak było... Rozpalone pomarańczą słońce słaniało się smętnie po okurzonym ciemnymi chmurami nieboskłonie spadając w dół, podobnie do świetlistego, smoczego łba zmożonego głębokim snem. Blask gorejącej kuli światła padł na pochyłą ścianę zbocza wprawiając całą jej białą powierzchnię w migotanie. Pomarańczowe światło odbijające się od pojedynczych płatów śniegu przemieniło stok w istny błyszczący, niczym diamenty całun. Młody samczyk odwrócił wzrok ku cudownemu zjawisku które do tej pory zupełnie ignorował pochłonięty rozmyślaniem. Jadowicie błękitne oczy rozszerzyły się znacznie gdy blask rzucany przez okruchy zimy pierwszy raz przyjemnie zakuł gadzie źrenice, wyszczerzył się zawadiacko tasując owy uśmiech na przemian z grymasem zdziwienia. Zadarł głowę wyżej, oceniając jak wysokie jest zbocze wzniesienia, wciąż puszysty śnieg, który nie zdołał jeszcze stężeć pod ciężarem siarczystego morzu przyjemnie chłodził rozgrane wewnętrznym ogniem ciałko malca, pewnie zadarł łebek i dumnym krokiem ruszył przed siebie wspinając się po ośnieżonym stoku góry.

[Pani Wojny]

/Przepraszam, zgubił mi się ten temat.

– Era i Assullo – odpowiedziała jej Runa Ognia, przyglądając się adeptce uważnie – Są nieco młodsi od ciebie, ale lada dzień będą gotowi na zostanie adeptami Ognia – w jej głosie bardzo wyraźnie zabrzmiała duma.
W czym nie był nic dziwnego, bo w końcu jeśli matka nie mogła być dumna z własnych piskląt, to z czego mogła być dumna?!
– A na kogo się szkolisz, Pryzmatyczna Łusko? – zapytała, patrząc nieco w bok, w miejsce, gdzie dostrzegła sylwetkę innego pisklęcia.
Wiatr przyniósł jej woń Cienia i Runa skrzywiła się nieznacznie.

[Pryzmatyczna Łuska]

,,Era i Assullo", dobrze jest zapamiętać te imiona może do czegoś się jej przydadzą. Pryzma również zauważyła piskle z Cienia... Piskle... To słowo, to bycie pisklęciem, coraz bardziej szło w zapomnienie, było coraz odleglejsze, choć ona starała się go nie zapomnieć, lecz to przychodzilo samo, a było jednak to tak nie dawno... Wczasie tych rozmyslan Lilia stała się nie obecna a jej wzrok pusty, ale już po chwili, poruszyła głową, by znów być calkiem ogarniętą.
– Chce zostać Czarodziejką. – powiedziala radośnie, wyszczeżając kły, nie było ani śladu chwilowej melanchoni.

[Pani Wojny]

Runa pokiwała łbem z aprobatą.
– Doskonały wybór. W sumie wiem o tym z doświadczenia, bo sama nią jestem – uśmiechnęła się łobuzersko do Pryzmatycznej Łuski, ale pod tą wesołą fasadą dało się zauważyć zmartwienie – Kto jest twoim mistrzem? Zdaje mi się, że macie dwie czarodziejki w Życiu.
Tylko że skoro Pryzmatyczna była córką Iskry Nadziei, to raczej mała szansa na to, że jej matka była jednocześnie jej mistrzynią. W każdym razie Runa by tak nie zarządziła w swoim stadzie, ale może Złudzenie Życia postąpił inaczej.

[Pryzmatyczna Łuska]

Lilia zgadzała się z Runą, bycie czarodziejem jest świetne. Pryzma magie kocha od najmłodszych księżyców, choć był też okres gdy chciała zostać Łowcą, ale jednak nieee, to nie dla niej.
– Moją mistrzynią jest Zabójczy Umysł, choć magii mnie nauczyła Zmiana Nastawienia, gdy jeszcze nie byłam adeptem. – powiedziala wesolo. Smoczyca przymrużyła oczy, miała pytanie do Runy.
– A kto był twoim mistrzem i ile miałaś księżyców gdy dostalas dorosłą range? -zapytala z ciekawości.

[Pani Wojny]

Runa Ognia pokiwała łbem, z pewnym zdziwieniem słysząc te informacje o Zmianie Nastawienia.
– Moim mistrzem był Jad Duszy, gdyż ówcześnie w Ogniu nie mieliśmy ani jednego maga – uśmiechnęła się, dość miło wspominając swoje adepckie czasy – O ile dobrze pamiętam, miałam chyba dwanaście lub trzynaście księżyców podczas mojej ceremonii pasowania. Na pewno nie byłam młodsza... – wzruszyła ramionami.
To w zasadzie nie było aż takie ważne. Tak długo jak ktoś miał ceremonię przed ukończeniem 20 księżyca życia.

[Tejfe]

Na Czarne Wzgórza przyleciała Tehanu Wylądowała i rozejrzała się w koło. To miejsce może i ją trochę przerażało, ale mimo to czuła się tu dobrze. Poza tym uznała, że to idealne miejsce do poćwiczenia umiejętności ataku, walki. Samica wzięła głęboki oddech i tym sposobem przygotowała się do treningu. Uznała, że nie musi powtarzać definicji ataku, gdyż czasem jest to po prostu głupie. I tak najważniejsza jest praktyka. Praktyka czyni mistrza.– pomyślała samica i przekrzywiła dwukrotnie łeb. Teraz zaczęła sobie wyobrażać przeciwnika. Nie walczyła nigdy z nikim, znaczy tak na poważnie, gdyż pisklęce przepychanki raczej się nie liczą. Jedynym wyjątkiem był Złudzenie, jej mistrz, który przekazał jej podstawowy tej sztuki. Tak więc adeptka wyobraziła sobie dużego, fioletowego samca z gęstym, śnieżnobiałym futrem, który morderczym wzrokiem patrzył na nią. Przeciwnik siedział, choć adeptka nie wątpiła, że w ułamku sekundy mógłby się podnieść i ją mocno skopać. Dlatego ona też musiała być lepsza. Miała wygrać ten wymyślony pojedynek. Odsunęła się nieco od samca, tak na dwa skrzydła w tył. Następnie jak najszybciej przybrała pozycję do biegu. Łapy ugięte, łeb pochylony, skrzydła złożone, a ogon usztywniony, w górze. Zaczęła biec w stronę przeciwnika. Jak najszybciej. Kiedy była tuż przy nim zwolniła nieco, wystawiła lewą łapę, nieco ją ugięła i zaczęła przejeżdżać nią po prawej stronie pysku fioletowego. Chciała zostawić długie, krwawe cięcia. Jednak samiec pochylił łeb i mocnymi szczękami złapał ją za nadgarstek łapy. Musiała coś zrobić. Wystawiła tym razem prawą łapę, nieco ją wykrzywiła i zaczęła kierować ją na pysk przeciwnika, który był zaciśnięty na jej lewej, przedniej kończynie. Chciała sprawić, żeby atakujący ją puścił, a do tego najlepsze było zadanie dużego bólu. Kiedy już miała łapę nad jego pyskiem, skręciła nią nieco bardziej na bok, na prawe ślepie przeciwnika. Wbiła tam środkowy pazur, a resztę zacisnęła wokoło ślepia. Z całej siły. Wyobraziła sobie jak jej przeciwnik krzyczy z bólu, jak rozluźnia nacisk zębów na jej łapie, jak odsuwa się do tyłu, a resztki jego ślepia zostają jej pod pazurem. Ohyda. Jednak ból, który sprawiła samcowi tylko wzmożony go do działania. Z rozpaćkanym farfoclem, sterczącym z oczodołu, biegł wprost na nią. Chciał ją powalić. Jednak ona nie da się tak łatwo. Skupiła się, wzięła głęboki wdech, a potem wydech... i wypuściła ogromny ciąg lodu, skierowany w dół, który swoim zimnem odmroził łapy przeciwnika, a tym sposobem powaliła go na ziemie.Jej ofiara leżała na lewym boku z przymkniętymi ślepiami. Tehanu zaśmiała się groteskowo. W jej wyobraźni to wszystko było takie proste... Mogła bezkarnie pastwić się nad samcem. Nie był to jednak koniec. Podbiegła do leżącego samca, pochyliła się nad nim i ponownie wypuściła strumień lodu, który pomroził jego prawy bok. Samica wiedziała już, że wygrała. Jednak ona musi to zakończyć raz na zawsze. Podniosła obie łapy do góry, nie uginała ich, wystawiła tylko pazury i wbiła je w swoją ofiarę. Tuż od jego żebra. Walka zakończona. Przeciwnik, który wydawał się niemal realny nagle zniknął, a samica została sama. Jednak nie na długo. Zza głazu wyłonił się kolejny smok. Tym razem samica. Aluzja patrzyła na nią tym swoim psychopatycznym wzrokiem i śmiała się w obłędzie. Już sam jej widok sprawiał, że w adeptce wzbierał się gniew. Podeszła do niej szybkim krokiem i zaczęła podsuwać jej swój dość długi ogon, pod przednie łapy. Chciała ją powalić. Jednak ta potwora to zauważyła i odskoczyła. Teraz to ona zaczęła podchodzić do nieć, wolno, ale zdecydowanie. Przeciwniczka wystawiła obie łapy. Jedną kierowała na lewy pysk adeptki, drugą na drugi. Tehanu momentalnie opadła na ziemię, robiąc unik. A korzystając z tego, że dotykała już kamienia gołym brzuchem samica szybko podczołgała do przodu. Wystawiła obie, przednie kończyny oczywiście z wystawionymi pazurami, nie zginała jej i położyła ją na przednich łapach Dwuznacznej. Z całej siły nacisnęła. Miażdżyła. Aluzja próbowała się wyrwać. Jednak nic z tego. Także więc jej przeciwniczka wzięła głęboki wdech i wypuściła strumień ognia na złączenia ogona z grzbietem. Oczywiście tak naprawdę Hipnotyzującą to nie bolało, jednak musiało sobie wyobrazić, że jest inaczej. Syknęła z bólu, jednak wciąż trzymała łapy na przeciwniczce. Starała się być wytrzymała. Uznała jednak, że głupio będzie jeśli będzie tylko trzymać tak łapy, gdyż w końcu parzący ból na zadzie sprawi, że się podda. Musiała coś zrobić. Zmniejszyła nacisk i podczołgała się jeszcze bliżej. Była teraz całkowicie pod Dwuznaczną. Odwróciła na chwilę łeb. Z dumą zauważyła, że łapy samicy krwawią. Może to jednak wykorzysta? Była teraz bliżej łap tylnych, więc teraz nad nimi się po pastwi. Jednak teraz naciśnie gdzie indziej. Ponownie wysunęła swoje łapska i tym razem zamiast kierować je na jakby stopy samicy, skierowała je na kostki. Chciała żeby przeciwniczka się zachwiała i upadła. Także wbiła je z całej siły, łamiąc delikatne kości. Przeciwniczka jednak była silna i nie upadła. No cóż... Tehanu nagle podniosła łeb do góry i wyciągnęła szyje. Chciała zranić brzuch przeciwniczki swoimi rogami. Udało jej się. Z łuskowatego podbrzusza pociekła krew, a ona sama runęła na ziemię. Hipnotyzująca znowu wygrała. Samica nagle rozpłynęła się w powietrzu, a Tehanu wróciło do normalnego stanu świadomości. Poczuła się zmęczona, nawet bardzo. Podczas udawanych walk tego nie czuła, to chyba przez tą adrenalinę. Najwyraźniej była już pora wracać do groty. Samica wzbiła się w powietrze i skierowała do obozu Życia.

[Posępny Czerep]

Dzisiejszego dnia dopadło go coś dziwnego. Nie dość, że głód pożerał mu wnętrzności.. To w dodatku zaczął.. Kaszleć? Na pierwszy atak zareagował czystym zdziwieniem. Miał niemal 30 księżyców, pierwszy raz jednak poczuł objawy jakiekolwiek choroby. Teraz jednak pusty żołądek miał pierwszeństwo nade wszystkim, dlatego też przyszły Wojownik Ognia – i wyjątkowo beznadziejny łowca – nadleciał słabym lotem nad Czarne Wzgórza. Tu właśnie miał spotkać się z nieznajomym mu Łowcą stada Cienia. Starał się na wszelki wypadek uzbroić w cierpliwość, jako że nieliczne, jak do tej pory, spotkanie z Cienistymi zdecydowanie jej wymagały..
Opadł na śnieg, ledwo się weń zapadając. Musiał przyznać, że nadal go to zaskakiwało. Dopiero Zima pozwoliła mu zrozumieć swoje niezgrabne ciało, wielkie łapy.. Tam, gdzie większość smoków brnęła po kolana, on stąpał pewnie. Usiadł, czujnie rozglądając się za Spojrzeniem i czekając nań cierpliwie.

[Spojrzenie Mroku]

Jednak Spojrzenie nie kazał na siebie długo czekać. Już po chwili adept mógł usłyszeć szum pierzastych skrzydeł. Zaraz po tum na szczycie wzgórza wylądował niezbyt imponujący smok. Granatowołuski samiec, z jednym ślepiem złotym, drugim srebrnym lewitował u swojego boku górę jabłek (4/4). Chciał się pozbyć tego syfu jak najszybciej. Nikt nie lubił owoców, a trzeba było się ich jakoś pozbyć. Lunarny złoży ofiarę. Łowca podszedł do adepta rzucił mu całe to żarcie pod łapy, czekając aż ten raczy się posilić.

[Posępny Czerep]

Smok przekrzywił łeb na bok, z podniesioną brwią obserwując intrygujące zjawisko. Smok i jabłka! Zaraz.. Czy to on miał te cosie pożreć? Starszy adept przełknął ślinę, widząc, jak owoce wpadają w śnieg i tkwią rozrzucone w okolicy jego łap.
– Hę.. Dziękuję. – Mruknął, przyglądając się zdecydowanie starszemu samcowi. Sten stał nad nim, więc najwyraźniej zamierzał z pełną satysfakcją obserwować jego konsumpcję. Starając się nie krzywić sięgnął po pierwsze jabłko, które ginęło mu w wielkiej łapie. Podrzucił je i szybkim ruchem szyi chwycił w powietrzu. Owoc miał dziwny smak. Był kwaśno-słodki i w żadnym razie nie przypominał mięsa. – Jak się nie ma, co się lubi.. – wymruczał pod nosem, pożerając resztę owoców jak jedną masę. Po pewnym czasie nie pozostało już nic. Podnosząc ciężki zad z ziemi otrzepał się ze śniegu i rozwinął skrzydła szybkim gestem, patrząc na Spojrzenie kątem oka. – Pewnie Cię to nie interesuje, ale zwą mnie Lunarnym Kolcem. Dzięki za zielonkę. – Rzekł niskim, chłodnym głosem.. I juz go nie było.

[Subtelny Gniew]

Co to się stało, że Seraficzna miała ostatnio tyle czasu? I zamiast wieczorem spać przechadzała się po terenach wspólnych w poszukiwaniu... właśnie, w poszukiwaniu, czego? Słońce powoli zachodziło, a kleryk nie mogła zmusić się do wzlecenia w powietrze, poszybowania do domu i spędzenia nocy w swojej własnej, bezpiecznej grocie.
Przystanęła na jednym z Czarnych Wzgórz wpatrzona w pomarańczowy horyzont. Czyżby kolejna noc spędzona w jednej z tych ukrytych grot? Całonocne obserwowanie gwiazd, by w razie czego nie stać się ofiarą nachalnych nieznajomych – lubiła to, choć chyba nie powinna kłaść swojego życia na tak cienkiej szali. Ostatnio zrobiło się niemiło. Wszystkie te wojny i zwady. Och, Seraficzna miała ich dosyć i szczerze powiedziawszy pluła na to wszystko. Nikt nie zabija kleryków powtarzała nawiną myśl dzieciństwa i uśmiechała się do zasypiającego słońca.

[Spojrzenie Mroku]

Nikt nie zabija kleryków? Cóż, prawdą jest że rzadko się to zdarzało ale nie można powiedzieć żeby była to jakaś reguła. Po prostu byli potrzebni, więc nikt nie miał interesu w krzywdzeniu ich. Także Spojrzenie, Mroku, pierworodny potomek Zaklinacza Cieni i jego partnerki, łowca, pierwszy z Cieni wyklutych na tych terenach nie widział w tym sensu. Choć raz już był naprawdę blisko tego by zabić pewną kleryczkę z Życia, która wyjątkowo działała mu na nerwy. Tak więc gdy spacerując po czarnych wzgórzach, poczuł zapach ziół, samicy i Życia, wszystko to razem, od razu odezwała się w nim rządza krwi. Samiec skierował się w stronę źródła owego zapachu i zaczął się skradać. Zbliżał się i wiele mysli chodziło mu po łbie. Dostrzegł ją. Był coraz bliżej, zachowywał się cicho, był niewidoczny w szarówce kończącego się dnia, a wiatr wiał mu w pysk. Idealnie. Już miał skoczyć, już miał zatopić kły w szyi i czuć jak puls w tętnicach najpierw przyśpiesza, a potem słabnie by w końcu ustać, podczas gdy ciałem ofiary wstrząsają drgawki, gdy w ostatniej chwili zosrientował się że ma do czynienia z innym smokiem. Zawiedziony rozluźnił się. Podniósł się z pozycji do skradania i rzucił okiem na młodą samicę, będąc już w pełni widocznym. Tak. To nie była ona. Szkoda. Rozczarowany łowca weschnął i ruszył dalej, mijając kleryczkę.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna Łuska, która z reguły nie mogła zauważyć Spojrzenia (był doświadczonym łowcą dwa razy od niej starszym i co bądź co bądź doskonale się skradał), wpatrywała się w to swoje idealnie zachodzące słońce ze złudnym spokojem i naiwnością. Właśnie pomyślała, że miło byłoby odwiedzić Cichego Kolca. Jej brat był jej naprawdę bliski, a spotykali się rzadziej niż rzadko. Przynajmniej jak na rodzeństwo. Teraz wszystkie dzieci Życia powinny trzymać się razem i okazywać sobie wsparcie. Taki zaściankowy konwencjonalizm.

I wtedy zauważyła Spojrzenie. Oczywiście, gdy ten zrezygnował z zabicia jej. Czyżby poznał jej matkę? A może jeszcze kogoś innego? W każdym razie zrezygnował z zamordowania niewinnego kleryka i ujawnił się, strasząc biedną Seraficzną, bo przecież nie słyszała go wcześniej, a ten nagle pojawił się tuż koło niej! Podskoczyła, dosłownie przerażona wydobywając z siebie stłumiony krzyk. Stłumiony, gdy okazało się, że mija ją smok, nie inny drapieżnik, i że mija ją, a nie atakuje (biedne nieświadome dziecko). Wzięła głęboki wdech – nie dość, że Cień to jeszcze Dwuznaczna.

– Przestraszyłeś mnie – powiedziała impulsywnie. To do siebie to do niego. Nie czuła się już swobodnie. W zasadzie zastanawiała się czy nie uciekać. Ale ciekawość wzięła górę. I ta odwaga utożsamiana z głupotą. Zerknęła na Spojrzenie. Ciemny smok o pierzastych skrzydłach. Chyba łączyła ich różnorodność gatunkowa. Wyglądał groźnie z tymi wszystkim kolcami i rogami, choć nie tak groźnie, jak Wizja Zniszczenia. Miła, ale wielka i potężna smoczyca, z którą ostatnio się spotkała. Zastanawiała się czy ma do czynienia z wojownikiem, czy może jednak nie.

[Spojrzenie Mroku]

Miał już odejść, skierować się do swojej groty i zasnąć zaraz po tym jak zabawi się z Aluzją ale zrezygnował jak tylko dostrzegł reakcję Seraficznej, a potem usłyszał jej słowa. Na ich dźwięk zatrzymał się w miejscu i obrócił się z szerokim, acz niezbyt ciepłym uśmiechem. W zasadzie można było go nazwać zimnym jak lód.
-Serio? A co takiego we mnie strasznego? -rzekł Mrok kierując na nią spojrzenie swoich dwukolorowych ślepi. Jednego o kolorze ciemnego srebra a drugiego złocistego. Oba ślepia pozbawione były tęczówek, a jedynie cienka, czarna źrenica o kształcie sierpa przecinała oko.
– Co kleryczka robi sama w tak niebezpiecznej okolicy? Na tych terenach nie brakuje... Niebezpieczeństw.
Zadając pytanie obrócił się przodem do Seraficznej. Najwidoczniej nie zamierzał odchodzić w tej chwili.

[Subtelny Gniew]

– Nic – odpowiedziała Seraficzna raczej z wrodzonej uprzejmości niż ze szczerego serca. Nie, nic. Tylko te niezwykłe, przerażające oczy z kocimi źrenicami. I ten ironiczny/zimny uśmiech, który przeszywał ją na wskroś ze skutkiem większego dyskomfortu niż prawdziwy, naturalny mróz. Cóż. Czego mogła się spodziewać po cienistym? Jednak stado prędzej czy później kształtowało swoich członków, powodując, że dzieci/podwładni (trudno powiedzieć jak ich traktował) Uśmiechu szczycili się pewną osobliwością. Nawet jeśli się do niej nie przyznawali.

– W zasadzie to – Seraficzna nabrała odwagi i na lodowaty uśmiech odpowiedziała chwilowym, sztucznym wyszczerzeniem śnieżnobiałych zębów (była w końcu fanką mięty) i tym razem szczerą odpowiedzią. – Wiele rzeczy – gdzie podział się zdrowy rozsądek tej baby? Nagłe pojawienie się cienistego, zaczepki, pogaduszki. Ten smok był od niej z dwa razy starszy! Gdzie jest ten przycisk włączający alarm – ZMYWAJ SIĘ STĄD?

– Zakładam, że nikt mnie nie zabije – odpowiedziała na drugie pytanie, naśmiewając się ze swojej wcześniej naiwności, bo teraz nie była tego taka pewna.