Wzgórze

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jego milczenie podsyciło niepewność samiczki, ale gdy odpowiedź padła, odwzajemniła jego uśmiech. Właściwie teraz gotował była podjąć ten temat, porozmawiać o wpływie środowiska na charakter smoka, ale padły kolejne słowa, a te skutecznie zamknęły jej pysk. Wibrujący tembr jego głosu sprowadził na Liliową ciepły dreszcz, aż futro zjeżyło się na jej karku. W ślepiach natomiast najpierw pojawiło się zaskoczenie, potem wstyd, a na końcu żal. Skąd Złudzenie mógł wiedzieć, że był dlań nieodpowiedni? Przecież tego nie można było określić zanim się nie spróbowało, prawda? I w ogóle, skąd wiedział? Kleryczka nie zdawała sobie sprawy z własnej ekspresji. Milczała przez chwilę, ale nie spuściła wzroku. Patrzyła nań powtarzając w myślach słowa, które już po chwili wypłynęły z jej pyska. Teraz nie było odwrotu, skoro i tak wiedział, czy mogła zrobić cokolwiek innego niż po prostu się przyznać? Z resztą właśnie to proponowała jej Iskra, lecz do tej pory Liliowa nie miała na tyle śmiałości, widać okazja zrodziła się sama.
– Nie potrafię tak patrzeć na kogoś innego. – Jej głos choć zdecydowanie cichszy miał w sobie niebywałą pewność i powagę. Choć serce tłukło się w jej piersi tym razem nie dała po sobie poznać tego ogromnego zażenowania oraz niepewności. Stało się i teraz trzeba mierzyć sie z losem.

On jednak nigdy nie był samcem odpowiednim na partnera. Czy powinien jej o tym powiedzieć? Pewnie tak. Jeśli to zatai może uznać, że wina leży po jej stronie. Ale czy tak młoda, niewinna i wesoła samica mogłaby być nieodpowiednia dla kogokolwiek? Nie. To z nim był problem. Patrzył na nią. Jego pysk i tembr głosu były łagodne, wręcz czułe.
– Nie powinnaś wybierać mnie. Jestem, cóż, pechowym samcem. – zaczął i pokręcił lekko łbem. Odetchnął głęboko, podejmując decyzję.
– Wiele księżyców temu moim sercem zawładnęła pewna samica. Mieliśmy pisklę, choć raczej z jej poczucia obowiązku. Chciała wzmocnić Stado. Ale nie chciała mnie. Z uwagi na to, że byłem Przywódcą. Mój świat się zawalił. Zwłaszcza, że związała się ze smokiem, który był mi drogim przyjacielem. – przeniósł spojrzenie swych żółtych ślepi na niebo.
– Stałem się cieniem samego siebie. Ciągle zły, nieprzyjemny, naburmuszony. Był to jednak jedyny sposób, abym mógł dalej funkcjonować. Później pojawiła się kolejna samica. Sprawiła, że mój świat znowu nabrał kolorów. A ja zacząłem żyć. Dała mi kilkoro piskląt, choć przeżyło tylko jedno. I gdy wszystko zaczęło się układać, ona zmarła. – kontynuował swą opowieść, tym samym tonem co wcześniej. Teraz potrafił patrzeć na to z dystansem.
– Po jej śmierci było ze mną jeszcze gorzej. Odrzuciłem wszelkie radości swego życia. Odsunąłem od siebie pisklęta, przybranego brata. Moi kompani mieli ciężkie zadanie. Wytrzymać ze mną. Byłem jak powłoka, bez wnętrza. Aż pojawiła się kolejna smoczyca. Postanowiła rozświetlić mroki mej duszy. I na chwilę się jej udało. Ale kiedy zaakceptowałem ją i jej uczucia, zmarła. – dodał, przenosząc spojrzenie swych żółtych ślepi na Kleryczkę, siedzącą naprzeciwko niego.
– Mało brakowało, a po prostu uciekłbym stąd. Zabrałbym kompanów, by zginąć, tuż za barierą. Pomogła mi jednak rozmowa z Ateralem. Uświadomił mi pewne sprawy. Wiem jednak, że bycie ze mną zbyt blisko jest niebezpieczne. Nie chcę cię narażać na ból, a Stada na stratę przyszłej Uzdrowicielki. – dokończył, przymykając ślepia.

Słuchała go z coraz większą obawą. Czuła jak to wszystko wymyka się jej z łap... Zmarszczyła pyszczek gdy opowiadał o swoich partnerkach... Było jej przykro, że tak cierpiał, ale to sprawiło, że tylko bardziej chciała sprawić, by był szczęśliwy. Gdyby tylko on uwierzył w to, że ona rzeczywiście mogłaby to sprawić. Przecież niczego jej nie brakowało... może była ostatnimi czasy trochę zbyt naiwna, ale to przez to, że musiała zacząć wszystko od początku. Mogła, a przede wszystkim chciała być blisko niego.
– To przecież nie twoja wina. Pozwól mi wybierać. – Zaczęła, ale głos trochę jej drżał – Wiem, zdaję sobie sprawę z tego, ze przeżyłeś znacznie więcej ode mnie, choć ja i tak nie pamiętam swojej przeszłości by mieć porównanie, to jednak... nie jest ważne. – Potrząsnęła łbem zdecydowanie, aż grzywa przesłoniła jej oczy i opadła na pysk. Niedbałym ruchem szybko ją odgarnęła. Jej spojrzenie zyskało nieznaną dotąd Złudzeniu zapalczywość, jakby szczerze wierzyła w swoje uczucia i to, że przeszłość nie jest ważna. Wychyliła się ku nemu,mając nadzieję, ze wtedy jej słowa do niego trafią. – Nie ważne co działo się kiedyś. Dzięki stadu Życia, dzięki wam to zrozumiałam. Przestałam gonić za przeszłością. Nie zmienię tego co było kiedyś, ale wciąż mogę zmienić to, co dzieje się teraz. To jest ważne, ta chwila, to że ja... – Zamilkła, zawahała się tylko na chwilę. Słowa, które chciała wypowiedzieć były takie wielkie i ich wypowiedzenie zmieni wiele nie ważne jaka będzie odpowiedź Złudzenia. Jednak zdecydowała się to zrobić i zmierzyć się z tym wyborem – ważne jest to, że ...kocham cię. – dokończyła nieco ciszej.
Zacisnęła szczęki powstrzymując się od tego by jeszcze krótką chwilę wytrzymać jego spojrzenie, ale w końcu opuściła głowę. Pozwoliła by długa grzywa ukryła jej strach i wstyd. Na wszystkich bogów, powiedziała to. Powiedziała to prosto w jego pysk osłaniając się zupełnie i przestraszyła się własnego wyboru. Do tej pory nie sądziła, ze kiedyś będzie miała możliwość wzięcia tego w swoje łapy. Nigdy nie podejrzewałaby, że wszystko mu wyzna, ze on może brać ją pod uwagę... a teraz stała tu przed nim, obarczając go własnymi uczuciami. Przecież tak naprawdę wcale się nie znali. Dzieliło ich tak wiele, ale kto powiedział, że nie ma miłości od pierwszego wejrzenia? Ona w nią wierzyła.

Słuchał jej. Zawsze słuchał tych, którzy mieli mu coś do powiedzenia, choćby i gadali największe głupoty. Tylko, że teraz miał problem. Ona jednak zaczęła myśleć tak, ze to być może z nią jest coś nie w porządku. Nie chciał jej ranić. Zbliżył się do niej, podnosząc zad i odwijając ogon. Oczywiście wszystko było płynne i pełne gracji, pomimo poranionego ciała. Stanął tuż przed nią i uniósł prawą przednią łapę, aby unieść jej pysk. Aby musiała na niego spojrzeć.
– Miłość to piękne uczucie. A jednocześnie niezwykle bolesne. Jesteś niewinna i taka powinnaś pozostać. Przynajmniej póki co. Ja już nie potrafię kochać. Moje serce zamknęło się na takie uczucia. Nie powinnaś się ograniczać. – to prawda. Ledwie się znali. Ale czyż nie tak było z nim i z Trucizną? Jedynie Skowyt znał nieco dłużej, choć to i tak niczego nie zmieniło. Może nie powinien poruszać jeszcze tego tematu? Może znalazłaby innego samca, który pozwoliłby jej o nim zapomnieć?

Słyszała jak się poruszył i myślała, że odejdzie, zostawi ją bez słowa. Przecież palnęła taką głupotę... Jak mogła myśleć, ze zwróci jego uwagę w taki sposób? Jak mogła myśleć, ze jest dla niego odpowiednia? On jednak zdecydował się by ją dotknąć. Zapewne nie zdawał sobie sprawy, że robiąc to tylko bardziej ją zrani. Namiesza w sercu, które nie wiedziało już czy dobrze postąpiło. Zadrżała wyraźnie czując ciepło jego łapy na delikatnej skórze szyi. Podniosła zalęknione spojrzenie, tak jak sobie tego życzył. Słowa, które padły z jego pyska, choć w otoczce łagodności cięły niczym szpony. Przez kilka długich chwil po prostu na niego patrzyła starając się zrozumieć jego słowa, wyłapać z nich choć cień szansy... I dlaczego na bogów skoro jej nie chciał, zmniejszał dystans? Był tak blisko tylko po to by postawić między nich mur. Jego ciepło przestało mieć znaczenie. Mógł poczuć jak zaciska szczęki. Cofnęła się i potrząsnęła łbem. Rzuciła mu ostatnie pełne bólu spojrzenie i... uciekła. Tak zwyczajnie. Nie potrafiła teraz spojrzeć mu w ślepia. Nie potrafiła wykrztusić słowa bo czy był jakikolwiek sens mówić coś jeszcze? Nie chciał jej, zrozumiała to i nie miała zamiaru dłużej męczyć go sobą. Mógł poczuć na pysku chłód wytworzonego przez skrzydła wiatru gdy wzbijała się w powietrze, a po chwili i dźwięk jej skrzydeł i zarys sylwetki zniknął na tle nieba. Nie wracała do obozu. Nie chciała by ktoś widział ją w takim stanie. Pierwszy raz czułą coś takiego i wolała zostać z tym sama.

Zwiedzanie terenów wspólnych jest takie miłe! Ten wiatr w piórach, te widoki pod łapami, ta wolność! Chwila czy ona nie ma zrobić jakiegoś tam patrolu? Pffff! Złudek i patrol poczeka! Teraz trzeba znaleźć nowych przyjaciół do turlania. Wyprostowała skrzydła, lekko je obniżając, zaczęła kołować nad wzgórzem. Wyciągnęła przednie łapy, dotknęła trawy, była miękka i zielona, teraz opadły tylne. Złożyła zadowolona skrzydła. Idealne lądowanie! Niestety, gdy jej się udaje to nikt tego nie widzi. Ech. Rozejrzała w około, całkiem ładnie, ale zero wody. Lekko to ją zasmuciło, Lilka uwielbiała pływać. Poruszyła uszami, usłyszała bzyczenie.
– ROBAGI! – wykrzyknęła do natury z uśmiechem na pysku. Przeturlała się po trawie, zostawiając w niej ślad. Zatrzymała się leżąc na plecach. świat był równie ciekawy do góry łapami, co normalny. Wciągnęła głęboko powietrze, zamruczała tak, że futerko na klatce piersiowej zafalowało.
– HEJ WSZYSCY CO CHCĄ SIĘ POTURLAĆ NIECH TU PRZYJDĄ! – zawołała głośno i donośnie. Może ktoś się zjawi?

// Jaki długi post! Jestem z siebie dumna! *^*

Słyszała jakieś krzyki w wykonaniu pisklęcego głosu, uznając więc, że jakiś młodociany wpadł w kłopoty, szybko przymaszerowała na wzgórze, rozglądając się za właścicielem głosu.
Jej złote ślepia padły na Lilię i Runa zmarszczyła nos, zastanawiając się o co tu chodzi. Ale podeszła do pisklaka i pochyliła łeb z troską.
– Czy wszystko w porządku? Czemu krzyczałaś? – zapytała przyjaznym, ale nieco zaniepokojonym głosem.

No i ktoś przyszedł, ale nie tego oczekiwała. Jeśli naprawdę będzie potrzebować pomocy, a nikt się nie zjawi bo będą myśleć że udaje? No cóż należy wytłumaczyć to miłej smoczycy. Uśmiechnęła się szeroko do niej.
– Krzyczałam czy ktoś się chce ze mną pobawić. Mam nadzieje, że nie masz mi tego za złe. Nazywam się Lilia i jestem z Życia. A ty kim jesteś Ładna Kolorowa Smoczyco? Pachniesz trochę jak Mokradło i Lunarny, jesteś z Ognia? – powiedziała wesoło, wciąż leżąc na plecach i trzymając łapki przy brzuchu jak dinozaur. Lilka wyglądał po prostu uroczo i niewinnie. Miała nadzieje że smoczyca posiedzi tu z nią. Kolejny Ognisty przyjaciel? Pomachała uszkami i chuchnęła w Rune zimnym powietrzem.

Uspokojona tym, że pisklęciu nic się nie stało, usiadła naprzeciwko niego, owijając przednie łapy ogonem. Przyjrzała się Lilii z zainteresowaniem.
– Nazywam się Runa Ognia – powiedziała uprzejmie.
Końcówka jej ogona, nieco ubłocona – do tego błota nawet przykleił się jakiś żółty listek! – poruszyła się lekko. Ciekawe jak pisklak zareaguje na wieść, że ma przed sobą przywódcę, który pewnie wyglądał niewiele starzej niż sama Lilia. Takie przynajmniej wrażenie miała Runa, biorąc pod uwagę wiek Złudzenia Życia i Uśmiechu Cienia.

Spojrzała z zaciekawieniem na Rune. Przekręciła się na brzuch, podniosła się i usiadła. Przekręciła głowę.
– Ładne imię, takie mocne i magiczne. Hmmm... Runa Ognia? To znaczy, że jesteś przywódczynią? Wydajesz się milsza niż Złudzenie. – powiedziała z zainteresowaniem. Przywódcy, mogą sobie tak po prostu chodzić i spotykać z pisklakami? Złudzenie nie wydawał się skłonny do takiego beztroskiego chodzenia, po terenach wspólnych. Nah.

Popatrzyła na Lilię, rozbawiona. Jej Złudzenie Życia wydał się dość miły, kiedy spotykała się z nim po swojej ceremonii. Ale może najmłodszemu pokoleniu stada ukazywał inną twarz niż innemu przywódcy?
– Nie ma żadnego nakazu mówiącego, że przywódca ma być taki a nie inny. Jedyne co musimy robić to opiekować się swoim stadem, a już jak to zrobimy, to wyłącznie nasza sprawa – powiedziała – Tak samo jak każde pisklę jest inne, każdy adept... – mrugnęła do Lilii wesoło.

– Masz dużo obowiązków jako przywódca? No i chyba jeszcze kilka księżyców temu ktoś inny był przywódcą Ognia... – powiedziała do nowopoznanego smoka. No ładnie, przywódczyni Ognia. Lilia ma się jakoś specjalne zachowywać czy po prostu rozmawiać jak z każdym innym smokiem? Zdecydowanie opcja dwa, przywódca, nieprzywódca, obojętne. Mała smoczyca była bardzo ciekawa czego nowego się dowie, więc patrzyła z zaciekawieniem na Rune.

– Na pewno więcej niż miałam jako czarodziej, bo zamiast zastąpienia jednych obowiązków innymi po prostu dostałam dodatkowe – uśmiechnęła się krzywo – Tak, życie przywódcy może być ciężkie, ale ja na nie nie narzekam, jestem młoda i mam dużo sił. O tak, kilka księżyców temu przywódcą Ognia był Jad Duszy. Chyba cztery czy pięć księżyców temu – zmrużyła żółte ślepia.
Cóż, Runa musiała trochę wytrwać na swoim stanowisku, chociażby po to, by Ogień zaznał więcej stabilności. Ostatnimi czasy zbyt szybko zmieniali im się przywódcy... Potrząsnęła łbem, wracając do rzeczywistości i skupiając się na pisklęciu.
– A tobie jak się wiedzie? Uczysz się pracowicie? – fioletowy pysk zadrgał w rozbawieniu.

Obserwowała uważnie Rune, Lilia nie chciałaby zostać przywódcą, ta odpowiedzialnoś i obowiązki, zdecydowanie nie dla niej.
– Tak dużo się uczę. Zastanawiam się czy mój przyszły mistrz będzie miał wogóle coś do roboty. Na przykład ostatnio Zmiana uczyła mnie magii. – uśmiechnęła się na myśl o tej nauce z Ognistą. Była ona bardzo miłą smoczycą.
– A jak miałaś na imię zanim zostałaś Runą Ognia? -zapytała z czystej ciekawości.

– Wcześniej nazywałam się Pani Wojny, jeszcze wcześniej Wojenna Łuska, a przed tym byłam po prostu Runą – uśmiechnęła się do wspomnień.
Nie ważne co twierdziliby inni, to właśnie w swoim pierwszym imieniu Runa czuła się najlepiej. To dlatego, między innymi, teraz nazywała się tak, jak się nazywała.
– A ty? Jakie imiona planujesz obrać? – popatrzyła pytająco na swoją rozmówczynię.
A może w Życiu panowały inne zasady? Może w Życiu to przywódca wybierał imiona swoim podkomendnym? Nigdy nic nie wiadomo.

Lili, Runa Ognia podobała się najbardziej ze wszystkich dwuczłonowych imion. Zastanowiła się chwile nad pytaniem, które Runa jej zadala.
-Hmmm... Jako adept na pewno nazwę się ,,Pryzmatyczna Łuska". – tu zatrzymała się na chwile. – Jeśli chodzi o dorosłe imię sądzę że nazwę się ,,Zorza Polarna". – odpowiedziała. Jak na razie imiona te jej się bardzo podobały. Mała smoczyca była ciekawa co o tym powie Runa, więc lekko ruszyła głową i zastrzygła uszami.

Pokiwała łbem z namysłem, wsłuchując się w brzmienie obu imion. Pryzmatyczna Łuska nie bardzo jej się podobało... Ale Zorza Polarna? Ciekawy wybór.
– Dlaczego akurat Zorza Polarna? – spojrzała na młodszą smoczycę z wielkim zainteresowaniem błyszczącym w żółtych ślepiach.
Na fioletowym pysku pojawił się delikatny uśmiech. Może warto byłoby zapoznać tę smoczycę z jej pisklętami? Assullo i Era winni kiedyś mieć kontakt z obcym stadem a któż lepszy do tego typu spotkań niż smoczyca która już przypadła do gustu Runie?

– No bo jak kiedyś Ćmienie i Iskra zorganizowały małe spotkanie, to Ćmienie mi opowiedziała o pięknych światłach na niebie, które się nazywają zorza polarna. – Przymrużyła oczy i stała się troche niobecna. – Bardzo bym chciała je kiedyś zobaczyć. Na dodatek bardzo ładnie to brzmi i jakoś, nie wiem czemu, wydaje mi się że do mnie pasuje. Jest taka jasna, zmienna i niezwykła. -powiedziała spokojnie jakby marząc o świetlnym spektaklu.

Ćmienie i opowieść o swiatełkach? Interesujące. Pysk Runy rozciągnął się w nieznacznym uśmiechu.
– Może kiedyś je zobaczysz. Może kiedyś obie to zobaczymy. Ale skąd byś wiedziała gdzie zacząć szukać? – w końcu światełka na niebie nie błyszczały wszędzie.
Tu ich nie było.
Chyba że pisklę miało na myśli gwiazdy i po prostu Ćmienie użyła na to innego słowa. Będzie się trzeba o to dopytać tę czarodziejkę. Tak na wszelki wypadek.

– Są tam gdzie zawsze jest lód i śnieg, mają różne kolory i wyglądają troche jak fale. Tyle wiem. – powiedziala Runie. Na tym jej wiedza o światełkach na niebie się kończy. Smoczyca poruszyła uszami, chyba przywodczyni Ognia ją polubiła.
~ Kiedyś zapytam Ćmienie o więcej. ~ pomyślała.
– Runo, Złudzenie ma towarzyszy, a ty masz jakiś? – zapytała. Co prawda towarzyszy Złudzenia widziala tylko chwile, ale może Runa też coś ma?

Mrugnęła do Lilii porozumiewawczo.
– Jak uda ci się wyciągnąć z Ćmienia Maddary więcej, to ja też chętnie się dowiem o czym mowa – wyszczerzyła do niej kły w wesołym uśmiechu.
Zastrzygła uszami, słysząc następne pytanie, po czym pokręciła łbem.
– Nie, ja nie mam żadnych. Jeśli chodzi ci o kompanów, oczywiście, ale partnera też nie mam. To w końcu też pewien rodzaj towarzysza – popatrzyła na Lilię z zastanowieniem – Chciałabyś mi opowiedzieć o swojej rodzinie?

Smoki Wolnych Stad

Wzgórze

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu