Trakt do Prastarego Drzewa

[Zgubna Słodycz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zorza spróbowała ponownie. Zamknęła oczy i skupiła się na swoim oddechu. Czuła jak przepona się porusza, jak klata piersiowa się otwiera, aby zaraz znów opaść. Szum lasu znów wypełnił jej uszy, a ona próbowała się skoncentrować. Oddech powoli zwalniał i się spłycał. Serce również zwolniło, a sama smoczyca czuła jak jej mięśnie się rozluźniają. Jej głowa delikatnie opadła, podczas gdy smoczyca odpływała. Nie zasypiała, przynajmniej taką miała nadzieję. Ciemność stała się głębsza, a ona znów poczuła ucisk w ciele. Teraz nieco dokładniej, chociaż nie mogła określić wciąż lokalizacji. Przed oczami, w mroku dostrzegła coś. W pierwszej chwili myślała, że to po prostu światło przebija jej powieki, ale dwa, święcące punkciki były zbyt mocne, aby to był przypadek.
Zorza przyglądała się uważnie punktom, które nagle okazały się być ślepiami. Bezźreniczne złotka błyskały łagodnym, cierpliwym światłem. Z mroku wyłonił się biały, delikatny pyszczek. Dziwna smoczyca emanowała mocą i ciepłem. Czy to było jej źródło? Chyba tak. Smoczyca była dorosła i spoglądała na nią uważnie. Jesteś moim źródłem? Zapytała Zorza w myślach. Źródło kiwnęło łbem i uśmiechnęło się do niej łagodnie. Zostań, proszę.
Zorza nieśmiało otworzyła oczy i spojrzała na Burdiga. Ucisk w jej wnętrzu jej nie ustępował, więc chyba to dobry znak. Nadal próbowała podtrzymać skupienie. Miała nadzieję, że robi dobrze.

[Ruda Ciocia]

Przyglądał się jej, dając pole do odkrycia samej siebie i odnalezienia swojego źródła maddary. Nie pospieszał i czekał cierpliwie aż będzie ona gotowa się z nim połączyć... I nie zajęło jej to tak długo jak myślał! Poczuł lekkie muśnięcie maddary w powietrzu, uśmiechnął się więc – Teraz mogą przejść dalej!
– Czujesz się? Maddara jest niczym glina – Używamy jej do kształtowania tworów, które powołujemy do krótkiego życia w naszej rzeczywistości. Kiedy jesteś skupiona, możesz stworzyć iluzje czego tylko zapragniesz lecz w momencie w którym przestaniesz się na tym skupiać lub ktoś Ci w tym przeszkodzi, twór znika. Zacznijmy od czegoś prostego – Spróbuj stworzyć jak najdokładniejsze jabłko. Pomyśl o jego zapachu, temperaturze, kolorze i kształcie. Pomyśl czy będzie dało się go dotknąć i jakie ono będzie w dotyku oraz gdzie chcesz by się ono zmaterializowało. Nawet jesteś w stanie nadać mu smak! Spróbuj.. – jego głos był spokojny, wyjaśniając po kolei główne aspekty magii by potem ruszyć dalej. Ale spokojnie, powolutku i wszystko powinno się samiczce rozjaśnić w łebku!

[Zgubna Słodycz]

Zorza kiwnęła minimalnie głową, gdy smok ją poinstruował. Zamknęła ślepia, aby znów zobaczyć śnieżnobiały pysk źródła. Smoczyca wzięła głębszy wdech i skupiła się na jabłku. Wyobraziła sobie niskie, ale krąglutkie jabłko. Widziała, oczami wyobraźni jego czerwień oraz żółte refleksy, które pojawiły się bliżej ogonka. Pomyślała o jego powierzchni. Jest gładka i dość śliska. Samo jabłko jest wielkości jej łapy. Ogonek ma ciemny, dość suchy i łatwo się łamiący. Środek zaś... Zorza wyobraziła sobie jasny miąższ. Przy ugryzieniu charakterystycznie chrupnie. Jabłko pewnie jest chłodne i właśnie chrupiące. Przy tym, pewnie będzie niezwykle słodkie. Smoczyca, aż oblizała pysk na myśl o tak słodkim jabłku. Kiedy już widziała to jabłko w swojej wyobraźni, przywołała widok z obecnej lokacji. Siedziała wraz z Burdigiem pod drzewami, więc fajnie, aby to jabłko pojawiło się przed nią. Wyobraziła sobie jak jabłko leży wśród listków trawy, a słońce odbija się od jego skórki.
Źródło uśmiechnęło się do niej delikatnie, a Zorza wyobraziła sobie to jabłko przed sobą na ziemi. Ponownie pomyślała o jego smaku, kształcie i kolorze. Na końcu dodała zapach. Słodki, słoneczny zapach świeżego jabłka. Kiedy odświeżyła sobie ten obraz, powoli i dość niepewnie otworzyła oczy. Jeśli jej się uda, jabłko powinno znajdować się tuż przed nią.

[Ruda Ciocia]

I udało!
Piastun bardzo dokładnie zaczął oglądać jabłko bardzo dokładnie a potem zamruczał z zadowoleniem i uśmiechnął się perliście do Zorzy. Ha! Jak szybko załapała i jaki ładny obraz wymalowała za pomocą swojej wyobraźni! Dobry początek, jeżeli chodzi o opanowanie magi, prawda?
– Świetnie Ci poszło! Ale takie pojedyncze przedmioty to nie wszystko co możesz zrobić z maddarą. Iluzje które może ona stworzyć mogą się ruszać! I być dużo większe.. Na przykład możesz spróbować odtworzyć czyjś wygląd! Czy stworzyć iluzję należącą do kogoś, kogo znasz.. Przydaje się to na ten przykład w nauce młodych wiedzy gdy chcesz im pokazać jakiegoś smoka ale nie możesz go "złapać" w danym momencie. Wybierz sobie kogoś ze znanych Ci smoków, przywołaj jego iluzję i niech ta iluzja coś zrobi.. Nie wiem przejdzie się kawałek może? Pamiętaj o tych samych rzeczach o jakich pamiętałaś przy jabłku. No, może oprócz smaku chyba że wiesz jak ktoś smakuje – zaśmiał się na koniec, choć nie powinien skoro Nesala porwała Mango właśnie po to by go zjeść.
Ale skąd Burdig miał o tym wiedzieć?

[Zgubna Słodycz]

Smoczyca uśmiechnęła się widząc owoc przed sobą. Wzięła go zaraz w łapę i obejrzała dokładnie. Przesunęła szponem po jego powierzchni i zaciągnęła się jego delikatnym zapachem.
– Można jeść takie magiczne jabłko? – Zapytała niepewnie i spojrzała na Burdiga z uśmiechem. Drugie zadanie było trudniejsze, ale Zorzy wręcz zabłysnęły oczy z ekscytacji. Zamknęła oczy i znów się skupiła. Nieco łatwiej było jej teraz złapać źródło, chyba głównie dlatego, że już wiedziała gdzie ono jest, jakie to uczucie i w którą stronę iść.
Smoczyca krótką chwilę dumała nad tym kogo sobie może pokazać. Zdecydowała się na mamę, bo najwięcej kontaktu miała z nią i wiedziała doskonale jak wygląda. Smoczyca wyobraziła sobie jej złote łuski i duże, błoniaste skrzydła. Rogi wokół głowy, śmieszne uszy i dziwne znamię na łapie. Gładkie grzbiet i długi ogon. Podpalane łapki, jak i u Zorzy. Kiedy już była pewna wyglądu mamy, powoli otworzyła oczy. Wyobraziła sobie jak smoczyca stoi przed nimi i się uśmiecha. Poruszyła delikatnie ogonem, pewnie złożyła skrzydła i zaczęła iść. Samiczka uśmiechnęła się pod nosem, bo czuła się, jakby uczyła się znów chodzić. Mama musi oddychać i łapy muszą iść odpowiednim trybem. Smoczyca szła może trochę zbyt sztywno i nie tak, jak Przebłysk, ale jednak przeszła się kawałek, a Zorza tylko obserwowała uważnie własną mamę. Wizja podeszła znów do nich, a Zorza odruchowo wysunęła w jej kierunku głowę, chociaż dopiero, kiedy łapa ją przeniknęła, przypomniała sobie, że to wizja tylko.

[Ruda Ciocia]

Pokręcił łbem przecząco.
– Można lecz to tylko iluzja – Gdy przestaniesz podtrzymywać twór, zniknie on więc.. Lepiej nie karmić tak nikogo bo się nie naje! Ale możesz podnosić i podtrzymywać w powietrzu różne przedmioty! Musisz się skupić na tym co chcesz podnieść i przelać maddare w wyobrażenie, magia działa z naszym łbem w harmonii – wyszczerzył kły mając nadzieje że rozjaśnił jej pogląd na maddarę ale i również odpowiedział należycie na pytania. Potem już nie przeszkadzał i przypatrywał się dokładnie jak idzie jej stworzenie już bardziej skomplikowanej iluzji.
Ah, wybrała Promyczek! Jak słodko! Burdig doskonale pamiętał wygląd Uzdrowicielki, ponieważ Ha'ara wyglądała niemal identycznie. O właśnie! Czy Zorza słyszała kiedyś o niej? Był ciekaw lecz upewni się o tym później, gdy już skończą. Zauważył iż ruchy Promyczka są dosyć mechaniczne i zanotował to w pamięci lecz reszta elementów wyobrażenia była dobra.
– Przepiękna Przebłysk! Pamiętałaś nawet o takich detalach jak jej znamię na łapię ale nie czuje płynności ruchów. Zawsze możesz nad tym popracować – Obserwować jak się w rzeczywistości porusza i potem na tej podstawie poprawić swoje twory – wyjaśnił, oczywiście drobne uwagi miały pomóc w przyszłości. Teraz Chochlik skupił się na ostatniej części ich nauki. Siadł wygodnie i..
~ Oto część, która przyda Ci się najbardziej w przypadkach takich jak ten. Zostawiłem ją na koniec naszej nauki. Mentalne wiadomości, które wysyła się za pomocą magii. Spróbuj powiedzieć mi tak coś. Widzisz że ja odzywam się w Twojej głowie bez ruszania pyskiem. W myślach musisz ułożyć zdanie, które chcesz przekazać a potem pomyśleć o tym, komu chcesz ją wysłać. Niektórzy wysyłają czasami jedynie impulsy, które chwytają przechodzące nieopodal umysły ale to przychodzi z wprawą. Więc! Zasięgnij źródła i spróbuj mi coś przekazać! ~ – Głos Chochlika rozbrzmiewał w głowie Zorzy, kiedy on sam jedynie siedział nieruchomo i po prostu się na nią patrzył.
Cuda i dziwy ale czyż magia nie była właśnie taka?

[Zgubna Słodycz]

Zorza spojrzała na niknącą iluzję jabłka pod jej łapami. No tak, skupiła się teraz na mamie, więc jabłko już przestawało być podtrzymywane. Chwilę się zastanawiała nad podtrzymywaniem go, ale zrezygnowała. Mama była ważniejsze i trochę ciekawsza.
– Przynajmniej nie można utyć. – Zażartowała i wróciła myślami do mamy. Próbowała sobie wyobrazić jak mama chodziła, ale pamiętała tylko konkretne sytuacje. Symulowanie pełnego chodu mamy w dowolnym kierunku było dość trudne dla niej. Latanie było ciekawym pomysłem, więc smoczyca postanowiła spróbować. Pozwoliła sobie puścić iluzję mamy, więc jej obraz zrobił się bardziej przeźroczysty, aż zniknął. Zorza bardzo jednak polubiła ten aspekt magii. Pewnie często będzie to robiła. Smoczyca spojrzała na gałąź, która leżała obok nich. Tylko jak ją podnieść?
Zorza wyobraziła sobie ważkę. Dość dużą, z niebieskim ciałem i przeźroczystymi skrzydłami. Pomyślała o jej silnych skrzydełkach i łapkach. Owad podleciał do gałązki, złapał ją w swoje odnóża. Zorza wyobraziła sobie, że ten zaczyna machać mocno skrzydełkami i wzbija się w powietrze z gałęzią. Powoli, do góry i parę metrów od nich. Kiedy już gałąź wylądowała na ziemi, owad zrobił się przeźroczysty i zniknął.
– Czy o inne lewitowanie chodzi? – Zapytała cicho i spojrzała na Burdiga. Ten w tym czasie przemówił w jej umyśle. Zorza już znała tą formę rozmowy, ale nigdy nie odzywała się w drugą stronę. Smoczyca powiedziała sobie w umyśle pełne zdanie i próbowała wyobrazić sobie, że to zdanie mówi na głos. Widząc jednak brak reakcji z jego strony spróbowała formę bardziej obrazową. Swoim wewnętrznym głosem powiedziała zdanie, które chciała przesłać Chochlikowi. Wyobraziła sobie, że to zdanie wychodzi z jej zamkniętego pyszczka i przechodzi do uszu smoka.
– Czy...czy mnie słychać? – Tak mniej więcej brzmiała wiadomość, którą mógł usłyszeć Chochlik. Smoczyca spoglądała uważnie na jego pyszczek, ciekawa, czy udało jej się osiągnąć swój cel.

[Infamia Nieumarłych]

Daleko jej było do smoków drzewnych – odziedziczyła jedynie cząstkę ich krwi i zdolności po swojej babce, ale z pewnością nie mogła zaliczać się do leśnego podgatunku. A mimo to, będąc niemalże w połowie smokiem pustynnym, jej serce chętniej nawoływało do serc wielkich lasów, największą słabością zaś pałając do urwisk, wysokich, górskich szczytów i suchych, zimnych wysp na odległych, północnych oceanach.
Nigdy nie miała okazji na żywo zobaczyć piękna ziem, z których się wywodziła, ale mimo to stale pragnęła tam być. Przywiązała się do Plagi jako stada i rodziny, ale nigdy nie potrafiła patrzeć na tutejsze ziemie z tym samym uwielbieniem, jakim darzyła te urywki wspomnień, jakie pokazywały jej piękno zimnej, brutalnej północy.
Przedzieranie się przez zarośnięty trakt nie było łatwe, ale dzięki swojej raczej wątłej muskulaturze, graniczącej z wychudzeniem, potrafiła przeciskać się przez wyrwy w splątanych lianach bądź przemykać pod na wpół zwalonymi pniami drzew. Wiedziała, że dotarcie do Prastarego Drzewa jest ciężkie, ale czasu miała dużo. Powoli zapadał zmierzch – może zdoła dotrzeć do swojego celu przed świtem. Przemykała więc niczym cień, ostrożnie, nigdy nie darząc chociażby szczątkowym zaufaniem ziemi niczyjej.
Uformowany z drewna i paproci wilk podążał za nią, wtapiając się w tło, będąc wręcz jego częścią, wyrwany i wyrzeźbiony z leśnych objęć.

[Pogoń Brzasku]

Mergo chciała przyzwyczaić się do lasów. Wszak, obóz jej stada znajdował się wśród dwóch różnych lasów, oddzielonych jedynie rzeką. Chciała kontynuować asymilację ze swoimi nowymi współplemieńcami, a przyzwyczajenie do duchoty lasów na pewno jej w tym pomorze. Nie było jej za przyjemnie, ale czego nie robi się dla... innych.
Szła powoli. Chociaż tyle dobrego, że już zmierzchało, i nie było tak gorąco, jak za dnia. Chociaż i tak czuła się, jakby te wszechobecne liście i drzewa wysysały ją trochę z sił. Podobno powietrze w nie-górach było pełniejsze i głębsze, jednak aktualnie zupełnie tego nie czuła.
Nie kryła się ze swoją obecnością. Była przekonana, że tereny wspólne były, jak sama nazwa wskazuje, wspólne. Na pewno było tu mniej drapieżników, niż w puszczach Ziemi, a smoki, jeśli się jakieś zdarzyły, będą przyjazne. Lub na pewno nie jakieś wybitnie agresywne, przecież to Wolne Stada.
Gałęzie szurały, liście i gałęzie pękały pod ciężarem górskiej smoczycy. Zahaczała pazurami skrzydeł o drzewa, jakby od niechcenia. Puszcza była gęsto zarośnięta, więc smoczyca taranowała niektóre mniejsze krzewy czy inne przeszkody, bez większego zastanowienia.
Gdyby była mniej spostrzegawcza, na pewno hałas innych obecnych tu istot zostałby przytłumiony przez jej własną głośną nonszalanckość. Ale tak nie było. Uszy zastrzygły z czujnością, gdy smoczyca dosłyszała szurania i chrobotu, wskazującego na czyjąś obecność. Musiał, musieli, być blisko! Ona oczywiście nie musiała reagować. Ale skoro i tak była tu na dosyć nudnych obchodach, stwierdziła, że warto sprawdzić.
Zmieniła kierunek, starając się zrównać z obcymi. Na tyle, na ile podpowiadał jej słuch. Czuła zapach, podobny do tego, który zostawiał po sobie Luthien. Oh, Plaga! Zamierzała przyśpieszyć kroku i tak jakby... zajść drogę smokom. Stanąć w odpowiedniej odległości, tak może z dwa ogony, i zaskoczyć spacerowiczów. Oczywiście, w jej intencji to miała być miła niespodzianka. Po dźwiękach sądziła, że były to dwa osobniki. Jeden może mniejszy. Słońce już zachodziło, a przez gąszcz lasu, trudno było dokładnie dopatrzeć się smoczych sylwetek. Jeszcze jeden powód, dlaczego puszcze ssą! Trudno dokładnie się czemuś przyjrzeć, jeśli się nie stoi nad tym kilka chwil.
– Hop hop – odezwała się. Chciała zabrzmieć donośnie, ale nie za bardzo dominująco. – Mam przyjemność z Plagowiczami? – zapytała, może trochę naiwnie. Bo przecież znała już ich zapach. Ale pomyślała, że to dobry sposób na zagajenie.

[Infamia Nieumarłych]

I ona miała wątpliwą przyjemność usłyszeć szelest, wskazujący na obecność kogoś innego w okolicy. Wątpliwą, bo nie należała do istot towarzyskich, więc nie chciała się angażować w nawiązywanie zbędnych kontaktów.
Spięła się instynktownie, słysząc jak szelest nabiera na sile, aż w końcu zza zarośli wyślizgnęła się wielokolorowa istota. Smok, zdecydowanie. Zbyt... Smoczo to coś wyglądało by być bazyliszkiem, kuroliszkiem czy czymkolwiek innym pokrewnym drakonidom.
Zakołysała się lekko, smagając powietrze rozwidlonym jęzorem. Obserwowała obcą z dołu, wywernom bowiem z racji budowy ciała znacznie wygodniej było zachowywać niskie położenie ciała. W przypadku Mahvran, jej gardło niemalże stykało się z powierzchnią leśnego runa.
– Z jednym. – Poprawiła beznamiętnie. Morkvarg kłapnął szczękami, stojąc ogon dalej i przyglądając się nieznajomej. Żeby porównywać jego, żywiołaka najszlachetniejszego z żywiołów, do tych tępych jaszczurów... Paskudztwo. – Ale z tą przyjemnością bym nie wyskakiwała zawczasu.
Uśmiechnęła się krzywo, zwężając nozdrza. Nie odzywała się więcej, zamiast tego oddała ponownie pałeczkę Nieznajomej. Raz, że rozmowy z obcymi nigdy nie były czymś, co wywerna faworyzowała, dwa... To nie ona wyszła z inicjatywą spotkania, więc to Pogoń powinna wyjaśnić, jakie są jej zamiary. I skąd to nietypowe zainteresowanie Plagą.

[Pogoń Brzasku]

Zmrużyła lekko ślepia, przekręciła głowę. Ale jak to z jednym?
Skupiła wzrok na tej drugiej istocie, popatrzyła na nią chwilę. Fakt faktem, skrzydeł nie miała. Była podejrzanie brązowo-zielona, ahh... Jak tak się przyjrzeć, to wcale smokopodobne nie było. Musiało być kompanem wywerny. Ale nawet jeśli, to siłą rzeczy zwierze przynależało do Plagi.
Samica wydawała się trochę... chłodna, ale potem uśmiechnęła się nawet. Chociaż nie najładniej. Na pewno było ją stać na coś lepszego.
– Mówisz? – zapytała, retorycznie, w zastanowieniu.
Oh tak, słyszała opowieści. Jednocześnie jednak spotkała Luthiena, słyszała innych zdania innych. Trzeba było też przyznać, że była coraz śmielsza, przez częstsze kontakty z innymi smokami. A darowanemu koniowi się w zęby nie zagląda.
– Cóż, nie słyszałam ani widziałam tu nikogo innego, więc... – będziesz musiała wystarczyć! Z jakiegoś powodu ugryzła się jednak w język, i nie dokończyła zdania.
– To musi być twój kompan, prawda? Dziwne stworzenie. Wyprowadzasz go na spacer? – zapytała, zerkając z powrotem na zwierzę. Musiał być żywiołakiem. Z doświadczenia Mergo znała tylko te powietrze, siejące często zamęt w górach. O tych tylko słyszała, ale to nic dziwnego, biorąc pod uwagę tereny, które zamieszkiwały.

[Infamia Nieumarłych]

Onyksowe ślepia wywerny zabłysły lekko. Tak tak, na razie się Mergo może i cieszy, ale niestety Infamia była wzorowym przykładem smoka Plagi – nieprzyjemnym dla obcych, oschłym, cynicznym. Potrafiła być przyjazna i ciepła, ale tylko wobec ciasnego kręgu zaufanych. Dla innych smoków wolała pokazywać się z jak najgorszej strony, by zniechęcić je do bliższych kontaktów nie tylko z nią samą, co z Siewcami Plagi ogółem.
– Mhm. – Odparła, nie spuszczając z nieznajomej bacznego spojrzenia. Coś ciekawska była ta smoczyca. Pytanie tylko, czy to jej faktyczna... Hmm, osobowość, czy tylko jakaś przykrywka. – Nie wyprowadzam go na spacer. Nie wiem jak u was, ale moi kompani mają wolną łapę. Jak chcą ze mną iść, to idą, nie chcą, to nie idą. Żyć to ze mną żyją, ale nie łażą za mną wszędzie tylko dlatego, że tego od nich żądam.
Morkvarg jakby na potwierdzenie cicho warknął, stojąc przy jednym z drzew, ledwo dostrzegalny na tle pnia i okalających go paproci i mchu. – Czy masz do mnie jakieś pytania natury pożytecznej? – Zapytała, nawet niespecjalnie wrogo czy oschle, raczej neutralnie. Po prostu nie miała ochoty rozmawiać o stylu życia swoich kompanów, więc liczyła, że Nieznajoma wyjdzie z inną inicjatywą, chyba, że jej potajemnym planem było zanudzenie biednej Infamii Nieumarłych na... Śmierć.

[Pogoń Brzasku]

"Też nie wiem jak u nas", chciałoby się powiedzieć. Ale Mergo nie myślała na głos. Ostatnio, gdy powiedziała coś w tym stylu, została prawie że... zbesztana! Nie chciała wystawić się na podobne poniżenie. Zerknęła na wilka, gdy warknął, i zmarszczyła nos. Szczekliwy.
– Aha. Czyli spacerujecie razem – wywnioskowała. Urocze. Nie znała dokładnie zwyczajów, które panowały w Ziemi jeśli chodziło o kompanów. Niektórzy zabierali je ze sobą w różne miejsca, inni nie. Niektórzy, to nawet woleli wysyłać swoje zwierzaki do łowców, zamiast karmić je sami!
Pytanie smoczycy zbiło z tropu górską. Popatrzyła na nią, zamrugała.
– Może – bąknęła, jakby w nadziei, że ten suspens pomoże utrzymać zainteresowanie smoczycy z Plagi.
W rzeczywistości, nie umiała wymyślić pytania stricte pożytecznego, szczególnie do smoka, którego nie znała. Czy... jakiekolwiek pytania były pożyteczne, dla kogoś, kto nie był małym smoczątkiem?
Imię! Imiona był na pewno pożyteczne, oceniając po tym, jak wielką wagę tutaj smoki przywiązywały do swoich imion, i ich zmian.
– Jak masz na imię? – zapytała.
Jednocześnie rozluźniła się nieco. Może i smoczyca była sucha, ale nie wydawała się jakoś strasznie groźna.

[Infamia Nieumarłych]

Suspensu niestety nie pomógł zanadto, ale Infamia nie wykonała też żadnego kroku sugerującego, że zamierza opuścić miejsce rozmowy i po prostu kontynuować swój dzień na swój własny sposób. Więc... Sukces? Mniej lub bardziej, zależy jak na to spojrzeć. Cokolwiek by nie mówić o konwersacjach z innymi smokami – których Mahvran nie lubiła, bo po prostu nie lubiła smoków, zawsze wolała spiczastouche dwunogi – tak potrafiły być czasem przydatne. Jeżeli ma się trochę szczęścia i trafi na wygadaną jednostkę, która skubnie tu jedną, tu drugą informację o swoim stadzie. Taką z gatunku bardziej... Delikatnych.
No, Mahvran, wytrzymaj. Zniesiesz to jakoś, dzielna dziewczyno.
– Infamia Nieumarłych. – Odparła, wypuszczając powoli powietrze z płuc. Bardzo rzadko ktoś pytał się jej o imię, do tego stopnia że zapomniała jego brzmienia w mowie wspólnej. Bo koniec końców "Mahvran" miało to samo znaczenie, tylko w innym języku.
– To teraz moja kolej. Co do cholery górski smok robi w lesie? – Spytała wcale nie wrogo, raczej neutralnie. Ot, z pozoru zwyczajne pytanie, ale zawsze to jakiś początek, który potem można rozwinąć w kierunku bardziej... No właśnie, takim natury pożytecznej. Uda się, nie uda? Czas pokaże.

[Pogoń Brzasku]

Skomplikowane imię – stwierdziła w myślach. "Infamia" już sama w sobie była słowem niespotykanym w słowniku zwykłego smoka, a "nieumarłych"... cóż, Mergo żadnych nieumarłych nie znała. Może wywernowa samica ma więcej doświadczenia w tej kwestii. Na pewno miała.
Skinęła leciutko na znak, że przyjęła do wiadomości.
Spodziewała się, że pytanie smoczycy z Plagi będzie podobne, że zapyta o imię. A tu nie! Zapytała o górskość Mergo! No, niezupełnie, ale smoczyca tak to w pewnym sensie odebrała.
– Miło, że zauważyłaś! – westchnęła z utęsknieniem. Nikt nie zwrócił uwagi na jej szlachetną rasę! Może oprócz Bojowego, który tak kiedyś patrzył na jej kolce i łuski. Ale tak, to nikt. Wyprostowała się nieco, poruszyła ogonem, szeleszcząc łuskami.
– Aklimatyzuję się – wyjaśniła prosto. – Do lasów i... nizin. Ty też... nie pasujesz zbytnio do krajobrazu. Gdzieś idziesz? – zwróciła uwagę, patrząc jeszcze raz po smoczycy.
Nie miała przednich łap, więc musiała była wywerną. Z tego co kojarzyła, to te smoki wolały bardziej otwarte przestrzenie... albo jakieś podnóża gór. Ale nie lasy, a tym bardziej takie puszcze.
– Co innego twój wilk. Prawie się zlewa z otoczeniem – mruknęła, wracając na chwilę myślą i słowem do kompana. Czy aby na pewno samica nie zabrała go tutaj na spacer...?

[Infamia Nieumarłych]

Akurat imiona poznawanych smoków nigdy jej nie interesowały. Wiedza prawie żadna, ani to ciekawe, ani pożyteczne... No dobrze, czasem pożyteczne. Ale niewiedza bywa też błogosławieństwem. Urocze jest na przykład to, gdy wysyła się na spotkanie ze śmiercią kogoś, kogo się nie zna z imienia, nie widziało nigdy na oczy... A tu się okazuje że jest przywódcą stada sojuszniczego. No cóż, bywało i tak. Pomyłki życiowe potrafią być chwilami zabawne.
– Idę. – Odparła lakonicznie, nie widząc potrzeby by wdawać się w szczegóły. Raz, że cel jej podróży był nudny, dwa, już tak czepiając się słówek – Pogoń nie zapytała się bezpośrednio o cel wędrówki sam w sobie. Więc odpowiadanie jej też nie było konieczne. Bo i po co odpowiadać na niezadane pytania?
Zerknęła na Morkvarga, który wciąż wbijał spojrzenie jadowicie zielonych oczu w obcą samicę. Nie ruszał się, stał niczym marmurowy posąg – w tym wypadku akurat drewniano-mchowo-paprotkowy – i gapił się bezczlenie, nieufnie, oschle.
– To żywiołak ziemi. Wodny i ognisty nie chodzą ze mną po lasach. – Wyjaśniła, nieco znużona i znudzona tym tokiem rozmowy. Problem w tym, że sama dobrym osobnikiem do konwersacji nie była. Popychanie wymiany słów do przodu przychodziło jej z pewnym trudem. – Nie jesteś stąd.
Stwierdziła to nagle i bez ostrzeżenia. Strzelała, rzecz jasna, co prawda to, że Mergo "aklimatyzowała" się do lasów było jakąś wskazówką, ale i tak nikłą, taką która mogła zostać źle zinterpretowana. Ale wywerna uznała, że zaryzykuje. Zawsze uważała smoki spoza wolnych stad za minimalnie ciekawsze od tutejszych.

[Pogoń Brzasku]

Tak, na pewno powinna była bardziej doprecyzować pytanie. Odpowiedź samicy była krótka, jeśli nie wymijająca i trochę... pusta. Szła to i ona, szedł wół, szedł też żbik. Wszystko... szło. Albo płynęło, co kto woli.
Przyjęła jednak swoje niedopowiedzenie honorowo, na klatę, i pokiwała ze zrozumieniem głową.
Pokiwała też głową na wzmiankę o żywiołaku. Wiedziała, czym jest wilk.
– Tak, tak. Żywiołaki są bardzo charakterystyczne. Bardziej pasowałby do ciebie powietrzny – stwierdziła, zerkając to na smoczycę, to na jej zwierze. Zrozumiała, że miała jeszcze dwa zwierzęta do... nie do pary, a do czworokąta. Woda, ogień i ziemia. Żadne z tych jakoś wybitnie nie wpasowywało się w ramy, w które wpasowała mentalnie Infamię Nieumarłych. Przynajmniej na podstawie tego, jakie zdanie mogła sobie wyrobić o samicy tylko patrząc na jej... fizyczność.
– Racja – zwróciła się już bezpośrednio do smoczycy. – Nie stąd... ze wschodu, z gór – odpowiedziała, chcąc w miarę szybko ostudzić ewentualny zapał smoczycy. Chociaż... wątpiła, czy dało się w niej rozbudzić jakikolwiek zapał.
– Powiedz... czuć ode mnie już bardzo Ziemią...? – zapytała, wzdychając lekko. Postanowiła skorzystać z tego, że jako smok z Plagi, Infamia Nieumarłych na pewno nie jest aż tak bardzo przyzwyczajona do woni Ziemiowych, niż oni sami. Na pewno będzie w stanie bardziej obiektywne określić już... zapachową przynależność smoczycy.
Chyba, że uzna jej pytanie za zbyt trywialne! Też była taka możliwość.

[Światokrążca]

Po skończonym patrolu Gael i Światokrążca udali się na Tereny Wspólne by trochę rozprostować kości i odpocząć. W pewnym momencie rozdzielili się, umawiając na spotkanie późniejszą porą. I tak każdy poszedł własnymi ścieżkami. A jakie to były ścieżki! Na Krążce w Zimnym Jeziorze czekała Foczka, z którą powolnym krokiem morski udał się na spacerek... I spotkał... kilka duchów. Równocześnie był i nie był zdziwiony. Bo intelektualnie mógł się tego spodziewać, szczególnie, że wydawało mu się że widzi jakąś zjawe już na granicy z Ogniem. Ale emocjonalnie... oh to była zupełnie inna sprawa. I tak właśnie wracał od spotkania z zmarłą matką, a biała sylwetka jelenia zamajaczyła mu w oddali.
– AH! Nie uwierzysz! Spotkałem duchy zmarłych smoków! Z jednej strony pora się zgadza a z drugiej... tyle emocji. – potrząsnął łbem.

[Szabla Kniei]

 – Dasz wiarę, że nie pamiętam już, którymi ścieżkami chodzić? – znajomy głos dotarł do uszu Światokrążcy. – Nie żebym potrzebowała do czegokolwiek orientacji w terenie, skoro będę tu schodzić raz na dwieście księżyców, ale kiedyś znałam tę krainę jak własne skrzydło. Powinnam była lepiej ją zapamiętać. – Przewróciła ślepiami z taką mocą, że było to niemal słyszalne. Metaforycznie, rzecz jasna. – Zwracam honor, Śliski! Naprawdę zostałeś czempionem Viliara. Zaprosił cię chociaż na obiad z tej okazji?
 Jeśli Żer w końcu się odwrócił, mógł zobaczyć Szablę Kniei. Wyglądała trochę młodziej niż kiedy Śliski widział ją ostatnim razem, a przede wszystkim wydawała się weselsza, bardziej energiczna. Jakby zeszła z niej już cała gorycz, którą gromadziła w czasie życia na ziemi.

[Światokrążca]

Ucho mu drgnęło i coś jakby zaswędziało go po łuskach za skronią. Usłyszał głos, jakże znajomy głos, który ostatni raz obił mu się po uszach gdy powoli milknący oddech słabł w wychudzonej klatce piersiowej starszej smoczycy. Jak opierała się na jego wciąż silnym i gładkim boku, pokrytym jędrną lśniącą łuską. Jak śpiewał jej do samego rana aż całkowicie zdarł sobie gardło. Odwrócił się do niej z szerokim wręcz pisklęcym uśmiechem na pysku i z błyszczącymi łzami radości zbierającymi się w kącikach ślepi. Każde spotkanie z duszami zmarłych było dla niego inne. Z Feerią było okraszone melancholią i tęsknotą oraz druzgocącą realizacją, że nie mogą siebie dotknąć. Dwójka kochanków oddzielona nieprzekraczalną barierą śmierci. Cóż... teoretycznie przekraczalną, ale nie tego by chciała dla niego. Spotkanie z Gonitwą wydawało się wręcz... codzienne, zwyczajne. Ot złośliwie dogryzający sobie matka z synem wymieniali się nowinkami. W końcu... minęło już tyle czasu odkąd umarła, że prawie już zapomniał bólu po jej stracie... A do tego, to nie był pierwszy raz gdy ją widział wymykającą się z objęć Aterala.
I teraz... Szabla. Czuł radość, zwyczajną radość. Ale i tęsknotę, która nareszcie została wypełniona. Chociażby na tą krótką chwile. Zmrużył wesoło oczy i zaśmiał się, zawadiacko przechylając łeb, tak że mu uszy klapnęły na czole.
– MÓWIŁEM ci przecież, że to zrobię! A ty mi nie wierzyłaś, no wiesz co! Pfh – prychnął i zaczepnie błysnął kłami. Na jej pytanie na temat obiadku, jego pierś zawibrowała w niemym śmiechu. – No niestety nie. Podejrzewam, że nie jestem jego preferowanym kandydatem na Czempiona. – parsknął drwiąco, cały czas się uśmiechając od ucha do ucha.
– Trzęsienie Ziemi? Mówiłeś, że twoja mistrzyni umarła. – Gael przekrzywił łeb. Po chwili uważnych obserwacji wyciągnął nowe wnioski. – Nie, dalej masz rację. Istotnie jest martwa. Nie widziałem nigdy smoczego ducha, to fascynujące – powiedział "duszek". Nawet jeśli ich nazwy były podobne, działali na zupełnie innych zasadach – Gael na przykład potrafił stać się tak bardzo materialny, jak tego sobie życzył.
– Zostawić was samych? – zapytał. Świat zmarszczył pysk i spojrzał na Jeleniego towarzysza z lekkim niedowierzeniem. Na język pchało mu się "Poważnie Gaelu?", ale duszek zapewne jedynie próbował być uprzejmy. Więc smok w końcu pokręcił przecząco łbem i parsknął cicho śmiechem.
– Skądże znowu, byłbym wręcz wdzięczny gdybyś się pokazał. Szabla na pewno się ucieszy. – odpowiedział mu. Cooo... zapewne musiało wyglądać bardzo dziwnie dla biednej zbłąkanej duszyczki stojącej przed nim. Bo chyba nawet nie widziała Białego Jelenia, sądząc po jej braku reakcji!

[Szabla Kniei]

 Nawet jednego posiłku? Szabla zmarszczyła brwi. Viliarze, ale z ciebie skąpiradło! I potem się dziwisz, że nie masz wyznawców? Hańba!
 – O, wstydziłby się. Załatwię ci coś sama, jak już wybierzesz się na drugą stronę. Ale nie spiesz się, potrzebuję dużo czasu na wymyślenie odpowiedniego dania. – Mrugnęła do niego jednym ślepiem.
 – To takie intrygujące, co obecni łowcy robią z jedzeniem. Jestem trochę zła, że nie udało mi się załapać na ten trend "gotowania" – wypuściła powietrze przez usta. Zawsze uważała się za osobę kreatywną, ale na niektóre pomysły ciężko było wpaść samemu. – Achh, z przyjemnością ubabrałabym sobie łapy w świeżym mięsie. I uścisnęłabym cię mocno. W odwrotnej kolejności, nie jestem potworem. – Wyszczerzyła kły w wesołym uśmiechu. I dopiero wtedy zauważyła przy sobie inną osobę: białego, majestatycznego jelenia, który pasował opisem do... No, jak on miał na imię? Gej? Geeejl.
 – Oho. No proszę – zaczęła po zmrużeniu ślepi. – Gael! Nie sądziłam, że kiedykolwiek cię zobaczę. Zdrowie dopisuje czy jesteś jednym z wędrujących duchów? – Nie potrafiła tego poznać.