Gorąca zatoczka

[Złoty Bażant]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Łowca Wody spacerował po terenach wspólnych. W końcu dotarł do Gorącej Zatoczki, lubił miejsca gdzie znajdowała się woda, przyciagały go takie miejsca jak magnes. Tak było i tym razem. Samiec początkowo nie zwrócił uwagi na nieznajomego smoka, zanurzył pysk w chłodnej cieczy i zaczął powoli pić, ale w pewnym momencie usłyszał chrupnięcie śniegu. Jak na łowcę przystało, był czujny, uniósł więc gwałtownie łeb i wbił spojrzenie w obcego. Wyczuł że smok od jakiegoś czasu znajduje się na terytorium Wody, uznał więc że nie ma sensu uciekać, zamiast tego miał go cały czas na oku
-Kim jesteś ?

[Poranna Rosa]

Sakura ciągnęła Piórkowego wszędzie. Nic więc dziwnego, że szybko udało im się dojść na tereny wspólne. Gdy tylko mała znalazła pierwszy lepszy zbiornik wodny – radośnie się uśmiechnęła.
– Patrz, patrz! Woda! – Odezwała się zaraz i szybko poczłapała do niego. Wreszcie będzie mogła nauczyć się pływać. A jeśli wystarczy im czasu to może nawet i innych, ciekawych rzeczy!
– Piórko! – bo tak postanowiła nazywać starszego od niej samca. – Pływamy? – Mówiła to zapominając o fakcie, że nie potrafi tego robić. Tak dawno chciała wreszcie móc zanjrzyć się w cieczy. Tylko... Czy aby na pewno będzie to dla niej przyjemne uczucie?

[Piórko Nadziei]

– W tej zatoczce woda jest zawsze ciepła. Ja bardzo często tutaj przychodzę, a nauka pływania jest w tym miejscu najlepsza. O tutaj na przykład brzeg jest łagodny i można nauczyć się pływać bez problemu.–
Piórkowy Kolec wbiegł do wody na taką głębokość że sięgała mu do połowy piersi. Grzbiet miał zanurzony tak że wystawał w połowie nad wodę. Głowę trzymał wysoko uniesioną na podniesionej do góry szyi. Obrócił się tak aby mieć brzeg przed sobą.
– Wejdź tutaj do mnie i stań na wprost mnie. Tutaj jest płytko. Powinnaś zanurzyć się tak aby grzbiet mieć nad wodą. Tak zanurzony do połowy, a nawet może trochę więcej. Woda jest przyjemna.

[Poranna Rosa]

Młoda z niepewnością popatrzyła na ciecz. Dziwne, że była taka ciepła nawet jeśli tutaj panował mróz. Spojrzała na Piórkowego wchodzącego do wody. No dobrze. Z niewielkim grymasem włożyła łapki do wody. Jakie to przyjemne! Radośnie zanurzyła całe kończyny, a następnie brzuch, rułów. Dopiero gdy woda sięgała jej do szyi zatrzymała się. Z trudnością podeszła do samca i stanęła tam gdzie jej kazał. Poruszanie się w wodzie o dziwo nie było takie łatwe. Mała kłapnęła pyszczkiem. Czekała.

[Piórko Nadziei]

– Jak już pewnie sama zauważyłaś, woda przez swą znacznie większą gęstość niż powietrze, stawia opór. Jest to pewna wada ale i zaleta. Ponieważ przez gęstość ma i większą wagę oraz wyporność. To znaczy że nie masz się co bać że utoniesz jeśli zachowasz czujność. Teraz nabierz dużo powietrza i wstrzymaj oddech. Ugnij łapy tak mocno aż oderwiesz je od dna. Zobaczysz wtedy że unosisz się na wodzie jak kłoda drewniana i nie toniesz. Wtedy powoli wypuść powietrze, ale nie całe. Oddychając , zawsze nabierasz doi pełna brakujące powietrze, ale wydychasz tylko połowę. Ogon zanurz w wodzie, po co ma obciążać cię swym ciężarem. W wodzie wszystko wydaje się lżejsze. Zanurz go równolegle do powierzchni wody, ale tuz pod jej lustrem. –
Piórko ugiął nogi. Zanurzył się wtedy o wiele głębiej, ale nadal szczyt grzbietu i cała szyja z głową wystawały nad wodę.
-Teraz ty-

[Poranna Rosa]

Słowa samca uspokoiły nieco małą. Postanowiła więc wykonać to polecenie choć wciąż bała się, że ta ciecz wciągnie ją pod powierzchnię, gdzie to podobnież nie można było oddychać. Na szczęście Piórko tu był i zawsze mógł jej pomóc.
Sakura nabrała dużo powietrza. Łapy ugięła dość szybko i tym samym sprawiła, że położyła się w wodzie. Czyli samiec miał rację! Nie utopiła się! Ogon pływał razem z nią. Nieco sztywny, pomagał jej w pewnym stopniu się nie utopić. Łapki delikatnie, nieznacznie poruszały się do przodu i do tyłu.
– Too... Jak ruszyć? – Nie miała raczej jak biec. Co takiego mogła więc zrobić, by móc posuwać się przed siebię?

[Piórko Nadziei]

– Pierwsze zadanie miało tylko pokazać tobie że smok może unosić się na wodzie. Ale gdybyś wypuściła całe powietrze, zanurzysz się o wiele głębiej. Dlatego pamiętaj o oddechu. Nabierasz dużo ale nie całe wypuszczasz. Później jak będziesz chciała lepiej pływać, pokażę ci jak jeszcze można oddychać. Teraz spróbujemy ruszyć do przodu. Do tego celu użyjemy łap. Wszystkie zwierzęta czworonożne pływają w podobny sposób. No może poza tymi które mają błony pławne między palcami i ogon zakończony płetwą. U ciebie tego nie widzę więc nauczę cię pływać sposobem dostosowanym do twojej budowy.–
Piórko stanął na łapach aby się nieco wynurzyć. Stanął tak aby przechylić środek ciężkości do tyłu i podpierając się ogonem mógł stanąć tylko na dwóch tylnych kończynach. Wynurzył przednie łapy i zakręcił nimi młynek, jak by biegł w powietrzu. Łapy naprzemiennie wysuwały się do przodu i leciały do tyłu.
– Zobacz na moje łapy. Pod wodą masz robić jak ja ci tutaj pokazuję, zarówno przednimi jak i tylnymi łapami. Tylko pamiętaj że jak będziesz je przesuwać do tyłu, rób tak jakbyś próbowała przesunąć wodę za siebie. Ułóż palce tak aby zatrzymać na nich jak najwięcej wody, i wyrzuć ją pod brzuchem do tyłu, o tak właśnie...–
Piórko zademonstrował jeszcze raz.
-Na początku rób tak tylko przednimi kończynami a jak ci pójdzie dobrze to dołączysz tylne. Płyń w moją stronę. –

[Poranna Rosa]

Pokiwałaby mu łebkiem gdyby nie fakt, że wtedy zanużyłaby łeb. Wydała więc z siebie dziwny pomruk i ruszyła przed siebię. Jej przednie łapki zaczęły ją wypychać do przodu. Oczywiście na początku nie szło jej to zbyt dobrze. Poruszała nimi naprawdę szybko i nierównomiernie. Najpierw ta, potem druga, potem obie. Egh... Jednym słowem nie wychodziło. Na szczęście po kilku chwilach zauważyła co takiego robi nie tak. Przednie łapki wypychały wodę pod samicę. Robiły to jednocześnie i w odpowiednim tempie. Jakoś instynktownie dołączyły do nich tylne kończyny, które stamtąd wypychały ciecz za Sakurę i tym samym przesuwając ją do przodu. Ogonek nic nie robił. Płynął sobie za nią. Skrzydła również. Były całkiem mocno dociśnięte do boków. Było to całkiem proste. Najpierw przednie potem tylne, przednie, tylne i tak w kółko. Mała się ucieszyła z faktu, że tak szybko udało jej się opanować. Ale moment... Co teraz?

[Piórko Nadziei]

– O widzisz jak ładnie. Skoro już płyniesz to pora na zakręcanie. Przecież nie da się tak cały czas płynąć tylko prosto. Jeśli chcesz skręcić w prawo, po prostu wygnij bok lekko w łuk na prawą stronę. Ogon również lekko daj na prawo. Nogami nic nie zmieniaj. Wystarczy samo skręcenie ciała by zacząć zmieniać kierunek. Zrób jedno większe kółeczko. Przekonajmy się jak ci idzie skręcanie.–
Piórkowy Kolec tym razem nie pokazywał jej jak to robić. Zresztą i tak by tego nie zobaczyła. Ciało miał pod wodą. Obserwował więc jak młoda wykonuje jego zalecenia. Wiele rzeczy robiła po swojemu no ale w końcu między nią a Piórkiem były wyraźne różnice anatomiczne.

[Poranna Rosa]

No! Czyli to całe pływanie w sumie nie różniło się aż tak bardzo od biegania. Skręty przynajmnie wyglądały caaałkiem podobnie. Młoda przebierając wciąż łapkamk wygięła ciało w łuk. Ogon również. Przechyliła się nieco w prawo, bo to właśnie w tą stonę chciała skręcić. Jeśli chodzi o kolejność – najpierw zakręciła głowa. Potem tułów i na koniec ogon. W tej oto pozycji przepłynęła chwilę wykonując całkiem ładne kółeczko. Może i który następnie odrzuciła w stronę przeciwną, by wyprostować pozycję.

[Piórko Nadziei]

– No widzisz. Skręcanie też ci wychodzi dobrze. Z czasem dojdziesz do większej wprawy. Ale pływasz już w miarę pewnie dlatego poćwiczymy skręcanie we wszystkie strony i z większą prędkością. Teraz zatoczysz koło w lewą stroną. Płynąc szybciej nie musisz mocno wyginać tułowia. Sam ogon wystarczy jako ster. Ale pamiętaj że tak się dzieje tylko gdy płyniesz szybko. Woda jest gęstą substancją dlatego to umożliwia.–
Piórko zademonstrował skręcanie przy użyciu samego ogona. W tym celu ruszył znacznie szybciej niż do tej pory. Ogon był zanurzony w wodzie, ale dla celów prezentacji nieco go wynurzył, aby był widoczny dla Sakury.
– Gdy zatoczysz pełne koło w lewo, zacznij zataczać drugie koło w prawo. Płyniesz dalej przy użyciu wszystkich kończyn. Odpychasz wodę do tyłu z całych sił. Pewnie się zmęczysz ale wzmocnisz mięśnie. Skręcasz tylko ogonem teraz. Koła jakie zatoczysz będą większe bo też i prędkość zwiększysz. Potem odpoczniemy chwilę.

[Poranna Rosa]

Młodej podobały się nawet te pochwały. Mimo to jej pyszczek pozostawał niewzruszony. Teraz więc czas był na szybsze skręty oraz duże, ładne koła. Samica zaczęła szybciej machać łapkami, a tym samym przyspieszać. Tak jak mówił Piórko – bardziej się męczyła niż przy normalnej prędkości. Samiczka pochyliła się teraz w stronę, w którą chciała skręcić. Ciało mimo poleceń smoka samo z siebię wygięło się. Tym razem jednak o wiele mniej niż przy pierwszym kole. Ledwo zauważalnie. Jednak mimo wszystko to ogon odgrywał tutaj największą rolę. Był sterem i to on spowodował, że Sakira w ogóle skręciła. Machała szybko łapkami. Przednie przyspieszyły, a tylne mocniej i nieco szybciej wypychały podę za samiczkę. Pierwsze, w lewo, było większe od wcześniejszego koło wykonała w krótkim czasie. Drugie zaś, w prawo nieco wolniej. Spowodowane było to zmęczeniem młodej, która nie była jeszcze lrzyzwyczajona do takoego wysiłku. Chciała wykonać jeszcze trzecie, ale musiała jednak najpierw odpocząć. Wyprostowała więc pozycję i zwolniła. Huh, to było naprawdę męczące.

[Piórko Nadziei]

Piórkowy Kolec skierował się do brzegu i wyszedł na suche miejsce. Pogoda była ładna więc nie rozpalał magicznej kuli. Nie trzeba było się ogrzewać, robiło to słońce.
– Choć tutaj do mnie. Odpoczniemy trochę i omówimy dalszą część nauki. Według mnie umiesz już pływać wystarczająco, aby nie bać się wody i dopłynąć wszędzie gdzie ci się spodoba.
Piórko usiadł i czekał aż Sakura do niego dołączy. Podziwiał smoki które mimo budowy ciała nie sprzyjającemu pływaniu, starały się tak bardzo mocno nauczyć lepiej pływać. Sam posiadał i błony pławne, i płetwę ogonową, przez co pływanie było tak naturalne dla niego. Sakura nawet bez tych atrybutów, mogła nie mało osiągnąć.

// Pierwszy poziom pływania można już raportować.

[Poranna Rosa]

Pływanie mimo wszystko było trudne. Nawet jeśli potrafiła już to robić... to i tak niezbyt często będzie posługiwać się tym środkiem lokomocji. Młoda przebierając łapkami starała się dopłynąć do brzegu. Odpowiednie zagarnianie i wypychanie wody za siebię raczej nie sprawiało jej zbyt wielkich problemów. Już po kilku chwilach mogła łapkami dotknąć brzegu. Gdy tylko wyszła z cieczy postąpiła zaledwie kilka kroków przed siebię, po czym natychmiast wylądowała brzuchem na ziemi. Wreszcie mogła odsapnąć.
– Ugh.. To... huh... Było całkiem męczące... – Wysapała po chwili. Z pyszczka nie schodził jej ten słodki, delikatny uśmieszek. Mała leżała tak czekając aż słońce ją wysuszy. Bez tego raczej nie mogli kontynuować nauki.

[Piórko Nadziei]

– Teraz muszę ci zadać proste pytanie. Będziesz chciała się uczyć pływania dalej, czy to co już umiesz, jest dla ciebie wystarczające. Mnie jest obojętne czego się będziemy uczyli. Jeśli wybierzesz pływanie na wyższy poziom umiejętności, pamiętaj, że będzie to trudne zadanie. Będziemy już nurkować, uczyć się techniki oddychania i tym podobne.
– Możesz się zdecydować też na naukę czegoś innego, jeśli tylko będę to potrafił ci to przekazać.
Piórko rozłożył lekko skrzydła aby wysuszyć je dokładnie i nabrać trochę ciepła.

[Poranna Rosa]

Zastanowiła się przez moment. Przydałoby się podszkolić umiejętność pływania, bo choć już potrafiła to robić to nic nie stało jej na przeszkodzie, by nauczyć się pływać jeszcze lepiej! Jednak po dłuższym myśleniu stwierdziła, że nawet jeśli to nie teraz.
– Pływanie mogę zawsze potrenować kiedy indziej. Teraz jednak, interesuje mnie umiejętność skradania, ewentualnie tropienia... – Nie dokończyła jednak, bo najpierw chciała się dowiedzieć czy samiec mógł jej którąś z nich w ogóle nauczyć. Mówiąc zaś o "tropieniu" miała na myśli oczywiście śledzenie. Od zawsze jednak wolała używać tej pierwszej nazyw. Brzmiała jakoś tak... Ładniej. Młoda odwróciła się brzuszkiem do słońca. Było tak cieplutko. Może i grzbiet jej wyschnął jednak to nie była jedyna część ciała, która potrzebowała słonecznego ciepła. Mordka również się powolutku suszyła. Sakura przymrużyła nieco ślepka, by złota twarz tak bardzo ją nie raziła.

[Piórko Nadziei]

– Oczywiście że mogę nauczyć cie wszystkiego, co jest związane z polowaniem, w początkowej fazie.
Idąc na polowanie, zaczynasz szukać śladów. Tutaj ważne są, twoja wiedza, na temat śladów i zwyczajów zwierzyny, oraz spostrzegawczość. Siła twojego skupienia się i uwaga. Gdy znajdziesz ślad, wtedy rozpoczynasz tropienie zwierzyny. Musisz wyśledzić kierunek w którym poszedł od miejsca, w którym znalazłaś ślad. Tutaj ważne są zmysły, jak węch, słuch i wzrok, ale teraz dodatkowo zręczność i umiejętność śledzenia. A gdy już dojdziesz po śladach zwierzyny, do miejsca, gdzie się znajdują, to nie zbliżasz się dalej tylko ukrywasz i obserwujesz. Od tego momentu możesz się skradać, lub użyć kamuflażu i dopiero wtedy się skradać. Ale do nauki kamuflażu, musisz podszkolić się w magii, będzie troszeczkę potrzebna.
-Teraz następuje skradanie. Ważny jest tutaj kierunek wiatru, osłony naturalne terenu, no i ilość zwierząt które chcesz upolować. Liczy się twoja zręczność i umiejętność skradania.
-Gdy się zbliżysz na odległość skoku, atakujesz zwierze. Możesz to zrobić magicznie, siłowo, lub przez zręczność.
– Proponuję ci rozpoczęcie nauki od początku, czyli jak to nazwałaś, od tropienia. Co wybierasz.–
Piórkowy kolec usiadł sobie wygodniej i czekał na odpowiedź.

[Poranna Rosa]

Czyli jeden termin "umiejętności łowieckie" składa się aż z trzech części... Najlepiej więc będzie ich nauczyć się tak jak powiedział yo Piórko. Czytaj – po kolei! Młoda po wysuszenia futerka łapką zczęła je poprawiać tam, gdzie wystawało za daleko. Maczając łapkę w wodzie pomagała sobie docisnąć odstające kudły do ciała. Cały czas jednak uważnie słuchała słów Piórka. Nawet podczas nauki musiała ładnie wyglądać!
– To zacznijmy od tego... No... Śledzenia! – Wyszczerzyła kiełki, a jej oczka zabłysnęły radośnie. Kolejna umiejętność! Jak cudownie! Jeszcze trochę i kto wie... Może za niedługo zostanie adeptem jak Piórko czy Lazur? To by było dopiero niesamowite!

[Piórko Nadziei]

Piórko rozsiadł się wygodnie. W tej nauce nie ma co pokazywać. Tutaj trzeba wiele przekazać słowami. Ale aby oszczędzić sobie czasu, musi zadać wiele pytań, choć nie spodziewa się zbytnio, rozwiniętych odpowiedzi. Sakura jest dość młoda, mało doświadczona, to skąd ma znać odpowiedzi? Ale kto wie. Może tam jakąś wiedzę ma?
– Czy może widziałaś już jakieś zwierzątko, prócz smoka? Oczywiście pytam o żywe. No i czy widziałaś jakieś ślady, które zostawiały, choćby te brzydkie. Możesz mi powiedzieć coś na ten temat?

[Poranna Rosa]

Sakura pokiwała potakująco łebkiem.
– Widziałam! Widziałam! Był to taki ładny ptaszek z czarno-zielonym łebkiem i żółtymi oczkami, wokół których było coś czerwonego. Cały był złoto-brązowy w ciemniejsze cętki. Ogon miał taki długi, jasnobrązowy w ciemne paski. Tata mówił, ze nazywa się... ee... Badżand? – Było to tak dawno, że już naprawdę nie pamiętała tej nazwy. Zachichotał cicho a łapką wskazała na ziemię. – Na ziemi zostawił śladki stópek trzy długie paluszki połączone na dole kółeczkiem, z którego niżej odstawał pazurek. Gdzieniegdzie leżały też jego ładne piórka. I było czuć jego zapach. No i ten... odchody. – To ostatnie bardziej wymruczała niż powiedziała. Miała złe wspomnienia z tymi odchodami, bo... weszła w nie. I potem śmierdziały jej łapki. Odchody są naprawdę złe jeśli są świeże i się w nie wejdzie!

[Piórko Nadziei]

– Bażant jest ptakiem łownym. Dla nas jest to pyszne mięso, ale trudno się go łapie, a jedzenia z tego jest nie wiele. Nocą, gdy wypatrzysz bażanta, upolujesz go bez wysiłku. Nocują na drzewach, gdzie nawet nam czasem, trudno jest doskoczyć. Ale też mamy skrzydła. One zaś, o ciemku bardzo słabo widzą. Dlatego polowanie na nie nocą jest łatwe.
-Tropienie śladów, to początek polowania. Najpierw musisz wypatrzyć ślad, zidentyfikować go, to znaczy, rozpoznać do kogo należy, ocenić świeżość śladu, a potem pójść za nim.
Piórkowy Kolec wstał i poszukał jakiegoś śladu. Było ich tutaj pełno. Choćby te które sami zostawili.
-Zobacz, tutaj widać odciski łap. Akurat są to nasze ślady. Gdy się im przyjrzysz, możesz zauważyć różne ślady. Przednie i tylne łapy zostawiają odrobinę inny ślad. Ale powtarzają się tylko dwa wyodrębnione ślady, przednie i tylne moje i twoje. Nie ma innych. A dlaczego, skoro smoki często tu przylatują i też zostawiły ślady? Ponieważ trawa, w której się odcisnęły, sama potrafi się naprawiać. Ślad taki jest mało trwały, ale dzięki temu wiesz że świeży. Trwalszy ślad zostanie na miękkiej ziemi, piasku, a najtrwalszy na śniegu.
– Gdy widzisz wiele, niemal identycznych śladów, musisz je obwąchać. Każda istota zostawia swój indywidualny zapach. Smoki mają bardzo dobry węch. Potrafią więc odróżnić a nawet zapamiętać indywidualne różnice zapachowe. Tak zwane markery.
– Posługiwanie się powonieniem, to nie tylko obwąchiwanie śladów, choć ich jest wiele więcej, niż ci teraz powiedziałem. Ale co zrobić gdy nie ma nigdzie żadnych śladów? Otóż, tutaj również posłużymy się zmysłem powonienia. Podnosisz głowę wysoko i ustawiasz się pod wiatr. Tak zwanym, górnym wiatrem możesz wyczuć zapachy naniesione z prądem powietrza.–
Piórkowy Kolec uniósł głowę i ustawiając się pod wiatr zaczął węszyć.
– Spróbuj ty i opisz mi co czujesz. Wiem że poznałaś dopiero zapach bażanta, ale może jeszcze coś wyczujesz. Opisz mi wszystkie zapachy jakie wywęszysz, a jakie zdołasz zidentyfikować.